Είναι δύσκολα αυτά τα βράδια.
Είναι οι ώρες της ατελείωτης αναμέτρησης με την ίδια τη συνείδηση σου.
Είναι οι ώρες που παραδίνεσαι χωρίς μάχη και χωρίς αντιστάσεις στους πολλούς σου εαυτούς.
Είναι οι ώρες που οι φωνές τους δυναμώνουν, που ξυπνούν και διεκδικούν την πρωτοπορία στο μυαλό σου, που σε μετατρέπουν σε ένα χώρο, όπου συναισθήματα, ενοχές , σκέψεις, αδιέξοδα, γιατί, συγκρούονται με απίστευτη ένταση.
Δεν τελειώνει ποτέ αυτή η σύγκρουση.
Επαναλαμβάνεται άλλοτε με τον ένα σου εαυτό νικητή , άλλοτε με τον άλλο.
Κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό.
Φοβάμαι . Φοβάμαι να αντιμετωπίσω τους άλλους μου εαυτούς.
Φοβάμαι να ηττηθώ από τον κακό, τον εκδικητικό, τον πολεμικό μου εαυτό. Έρχεται πεισμωμένος και ζητά την αντίδραση μου σε αυτούς που με πιέζουν, που με πικραίνουν, που προσπαθούν να με πατήσουν. Ζητά εκδίκηση, ζητά να τους πληγώσω όπως με πλήγωσαν αυτοί. Και έχει ένα σωρό επιχειρήματα. Ζητά να πάρω πίσω τη ζωή που μου στέρησαν.
«Φτάσε στο τέλος», φωνάζει. «Πάψε να δειλιάζεις». «Έχεις το δίκιο με το μέρος σου». «Πάτησε τους».
Ετοιμάζομαι να συμφωνήσω. Λίγο πριν την νίκη του, εμφανίζεται ο άλλος. Ο συναινετικός, ο ήπιος, ο ανθρώπινος εαυτός μου.
Είναι πιο ήρεμος ίσως και πιο λογικός. Δεν ξέρω έτσι τουλάχιστον ακούγεται. Μου ζητά να σκεφτώ. Να μην παρασυρθώ από τον άλλο. Έχει και αυτός επιχειρήματα.
«Και σαν εκδικηθείς τι θα γίνει, τι θα αλλάξει;». «Εντάξει θα ικανοποιήσεις ένα κομμάτι σου, αλλά τι θα κερδίσεις;. Τη ζωή σου δεν θα την πάρεις έτσι πίσω. Πάει έφυγε. Ότι ήταν να γίνει έγινε! Κομμάτια είσαι, κομμάτια θα μείνεις. Γιατί να σπαταλάς το μυαλό σου εκεί, στα χαμένα, στα ξένα πια, στα όσα σε πλήγωσαν; Γιατί;
Αν θες να αλλάξεις την ισορροπία ξεπέρασε τα. Σβήσ’ τα»
Δεν έχει δίκιο; Χάνομαι πολλές φορές σε αδιέξοδες αναζητήσεις. Περιπλανώμαι προσπαθώντας να απαντήσω σε ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις. Χάνομαι στο χθες, σπαταλώ το σήμερα και αδιαφορώ για το αύριο!
Το πήρα απόφαση! Αυτόν τον εαυτό μου θα ακούσω. Αυτή τη φωνή θα ακούσω. Άσε το παρελθόν, δες το σήμερα και βάδισε στο αύριο. Δες το μέλλον βρε παιδάκι μου.
«Και τι σε πειράζει να βαδίσεις στο σήμερα χτυπώντας και όσους σε πλήγωσαν χθες»;
Ωχ! Να και ο πονηρός, ο υποχθόνιος εαυτός μου. Ξετρύπωσε πίσω από τους άλλους, αφού κρύφτηκε καλά για να ακούσει τις δικές τους προτροπές (τι πονηρός και υποχθόνιος θα ήταν άλλωστε). «Αφού μπορεί σαν τα κάνεις και τα δύο. Σε ξέρω καλά. Έχεις τις ικανότητες. Χτυπάς και φεύγεις. Ξαναχτυπάς και ξαναφεύγεις. Εσύ θα προχωράς και οι άλλοι θα μαζεύουν τα συντρίμμια τους!» Αυτό φαντάζει πιο ελκυστικό.
Λίγη δόση εκδίκησης, λίγη ελπίδα. Λίγος πόνος στους άλλους για να δικαιολογήσεις και τον δικό σου πόνο.
Πόνος; Πως μετριέται άραγε; Ποιος μπορεί να καταλάβει αυτό που διαλύει τον άλλο; Που του στερεί κάθε δύναμη, κάθε αντίδραση, κάθε σκέψη;
Πόνος; Πόσος αλήθεια αντέχεται; Πόσος μπορεί να μαζευτεί σε έναν άνθρωπο;
Για σκέψου: Μέτρηση δεν μπορεί κανείς να κάνει. Εκεί που λες τον ένοιωσα, έφτασα στο όριο, δεν πάει άλλο, έρχεται και νέα δόση. Λες και είναι συνεννοημένοι. Λες και πρέπει αυτό το τεστ αντοχής να μη φτάσει ποτέ στο τέλος.
Πεισμώνω. Εκείνη τη στιγμή νοιώθω έτοιμος να πάρω την απόφαση , να ανακηρύξω το νικητή στη μάχη.
«Γιατί σκας; Δε βαριέσαι φιλαράκο;». Ο «δε βαριέσαι» εαυτός μου. Που στο καλό ήταν κρυμμένος; Τι θέλει πάλι από εμένα;
« Ούτε εκδίκηση, ούτε πόνο, ούτε συγχώρεση, ούτε σκέψη για τους άλλους. Τον εαυτό σου φιλαράκι. Τον εαυτό σου. Αφού τώρα έχεις την ευκαιρία. Κάνε ότι γουστάρεις. Ότι θέλεις. Ότι σ’ αρέσει. Βγες, διασκέδασε, κυνήγα, παίξε με τους άλλους. Μη χάνεις χρόνο για τους άλλους. Είσαι μόνο εσύ. Κανένας άλλος. Κατάλαβε το φιλαράκι»!
Μα δεν ήμουνα ποτέ εγώ μόνο! Πάντοτε υπήρχανε και οι άλλοι. Όποιοι και αν ήταν. Πώς να αλλάξω τώρα; Πώς να ξεπεράσω άλλο ένα επίπεδο συνείδησης; Πώς να πάψω να ανησυχώ για αυτούς που αγάπησα και αγαπώ, πώς να πάψω να αδιαφορώ για αυτούς που συμπαθώ, πώς να πάψω να ανησυχώ για αυτούς που μαζί τους διαφωνώ;
Τι μου ζητάς φίλε μου να κάνω. Δε γίνεται!
«Είσαι χαζός! Ανόητος! Προβληματικός!».
Θύμωσε μου φαίνεται…
Κοκκινίζει, ουρλιάζει, τρομάζουν και οι άλλοι!
«Χέσ’ τους σου λέω. Να πάρουν όλοι θέλουν από σένα. Σου έδωσε ποτέ κανείς, κάτι;»
Πως δε μου έδωσε! Τι είναι αυτά που λες;
Και αγάπη πήρα και συμπόνια και κατανόηση.
« Ναι αλλά τους έδωσες ακόμη περισσότερα, βλάκα. Τα έδωσες όλα και δεν κράτησες τίποτα για τον εαυτό σου. Γι’ αυτό είσαι εκεί που είσαι σήμερα. Βλάκα. Ε! Βλάκα»
Δε ξέρω αν έδωσα ή αν πήρα περισσότερα. Πώς να τα βάλω στο ζύγι; Πώς να τα συγκρίνω; Ξέρω απλά ότι έδωσα και πήρα. Κάπου περισσότερο, κάπου λιγότερο. Αλλού καθόλου. Αλλά έτσι δεν είναι τα πράγματα;
Υπάρχει μέτρο όταν αγαπάς; Υπάρχει καμιά ασφαλιστική δικλείδα που να σου βάζει όριο στο πόσο να αγαπάς; Πόσο να εμπιστεύεσαι; Πόσο να είσαι ειλικρινής;
Υπάρχει; Και αν κανείς την ξέρει, αν την έχει ανακαλύψει ας μου το πει και σε μένα.
Υπάρχει μέτρο στην κατανόηση; Μέχρι εκεί να πας και όχι παραπέρα!
Δεν το έχω. Δεν το καταλαβαίνω.
Συνέχισε να φωνάζει:
«Είσαι μεγάλος βλάκας. Δεν παίζεσαι με τίποτα. Τίποτα δεν έμαθες. Τόσες δόσεις υποκρισίας πήρες. Στις χάρισαν απλόχερα. Και εσύ συνεχίζεις να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Βεβαίως υπάρχουν όρια. Σε όλα. Δε δίνεσαι ποτέ ολοκληρωτικά. Δεν γίνεσαι λιώμα για κανέναν. Κρατάς αποστάσεις για όλα. Δεν εμπιστεύεσαι ποτέ κανέναν. Κρατάς για εσένα μυστικά. Δικά σου. Βλάκα! Κοιτάς και την πάρτη σου. Όλοι θα βρούνε το δρόμο τους στο τέλος και εσύ μόνο θα είσαι στα χαμένα. Βλάκα! Δώσε αυτά που θέλουν να ακούν , αυτά που θέλουν να βλέπουν και κράτα τα δικά σου… θέλω».
Νοιώθω να σκύβω το κεφάλι. Θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ. Θέλω να τον πιάσω από το λαιμό και να τον εξαφανίσω. Λέει και αλήθειες ο άτιμος. Δε μου αρέσει ή κάνω πως δεν μου αρέσει…
Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία. Η ίδια διαμάχη. Χωρίς τέλος. Χωρίς κατάληξη.
Θα συνεχίσει και αύριο και την άλλη και την επόμενη ημέρα (βράδυ για την ακρίβεια).
Δε θα βγάζει πουθενά. Και κάθε φορά η ίδια σου η ζωή θα επιβεβαιώνει είτε τον ένα είτε τον άλλο σου εαυτό. Θα νικά για λίγο τους άλλους, θα κυριαρχεί στο μικρό του βασίλειο και θα ξαναχάνει από κάποιον άλλο αργότερα. Ατελείωτη σύγκρουση.
Αέναη μάχη των εγώ σου και των πρέπει.
Πώς να είναι η ζωή με ένα μόνο εαυτό;
Δεν ξέρω , μη με ρωτάτε.
Κοιτάξτε γύρω σας.
Κοιτάξτε αυτούς που αγαπάτε και αυτούς που απεχθάνεστε.
Αυτούς που πιστέψατε και αυτούς που σας πρόδωσαν.
Αυτούς για τους οποίους ήσασταν έτοιμοι να δώσετε τα πάντα και αυτούς που πνίγηκαν στο ίδιο τους το ψέμα.
Αυτούς που σας ανέβασαν και εκείνους που σας γκρέμισαν.
Εκείνους που σας έδωσαν κουράγιο και αυτούς που προσπάθησαν να σας τελειώσουν. Εκείνους που σας μίσησαν, έτσι χωρίς λόγο, που σας ζήλεψαν απλά γιατί ήσασταν καλύτεροι τους και αυτούς που αναγνώρισαν κάτι από εσάς.
Ψάξτε τους. Δείτε τους. Ξεχωρίστε τους.
Θα τους βρείτε όλους. Γύρω σας. Κοντά σας. Δίπλα σας. Μαζί σας.
Και αν πιστεύετε πως έχετε μόνον ένα εαυτό, τότε θα διαπιστώσετε το πόσο λάθος είστε.
Β.Ρ.
Ιανουάριος 2014
Λάρισα
ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 