Και όμως…

Με μια προσεκτική ματιά στη στάση που κρατά η Αυστρία και οι χώρες των Βαλκανίων κλείνοντας τα σύνορα στους πρόσφυγες, διακρίνει κανείς ότι η συγκεκριμένη τακτική εξυπηρετεί σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό και την Γερμανία, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται αντίθετη.

Ουσιαστικά μέσα από την σκληρή γραμμή των συγκεκριμένων κρατών η κυβέρνηση της Γερμανίας και η Μέρκελ επιτυγχάνει να μειώσει τους πρόσφυγες που εισέρχονται στη χώρα, χωρίς να επιβαρύνεται με το πολιτικό κόστος της έλλειψης ανθρωπισμού.

Την συγκεκριμένη άποψη μάλιστα επισημαίνει σε άρθρο του ο Γερμανός πολιτικός συντάκτης και αρθρογράφος της FAZ Νικόλας Μπουσέ τονίζοντας ότι η πολιτική που ακολουθούν στο προσφυγικό η Αυστρία και οι χώρες του βαλκανικού διαδρόμου, που κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες, επί της ουσίας βοηθούν την Άγκελα Μέρκελ να επιβάλει την πολιτική της.

Ουσιαστικά ο Γερμανός αρθρογράφος προσδιορίζει πως ότι δεν πέτυχε η στρατηγική της Μέρκελ, να μειώσει δηλαδή τις προσφυγικές ροές που φτάνουν στο έδαφος της χώρας της μέσα από συμφωνία με την Τουρκία και την ανακατανομή τους στην Ευρώπη, θα επιτευχθεί μέσα από το κλείσιμο των συνόρων που επιβάλλουν η Αυστρία και οι χώρες του βαλκανικού διαδρόμου.

Μάλιστα ο Γερμανός αναλυτής επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη στάση έχει αρχίσει ήδη να αποδίδει αποτελέσματα και να επιβραδύνει τη ροή προσφύγων προς τη Γερμανία ενώ δεν αποφεύγει να δώσει δίκιο στο Ντόναλντ Τουσκ στην αντιπαράθεσή του με τη Μέρκελ επισημαίνοντας ότι η τακτική των βαλκανικών χωρών συνάδει με τις πρόσφατες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις οποίες συμφώνησε και η Γερμανία!

Ωστόσο δεν αποφεύγει επίσης να επισημάνει και τα μειονεκτήματα της συγκεκριμένης εξέλιξης.

Συγκεκριμένα τονίζει ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημα και το οποίο εμφανίζεται ήδη είναι η μαζική συγκέντρωση προσφύγων στην Ελλάδα για την οποία ούτε η χώρα μας αλλά ούτε και η υπόλοιπη Ευρώπη ήταν προετοιμασμένες ενώ παράλληλα προσδιορίζει ότι δεν πρόκειται για μια ηθικά ικανοποιητική εξέλιξη.

Ουσιαστικά ο Νικόλας Μπουσέ περιγράφει μια εξέλιξη που ευνοεί την Μέρκελ να εφαρμόσει την πολιτική της παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται αντίθετη απέναντί της. Ωστόσο η συγκεκριμένη εξέλιξη δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στη χώρα μας η οποία βρίσκεται με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες τους οποίους αδυνατεί να φιλοξενήσει.

Ήδη μάλιστα λίγες μόνο ημέρες μετά το κλείσιμο των συνόρων η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στους περισσότερους χώρους συγκέντρωσης προσφύγων είναι τραγική. Τον ίδιο φόβο ωστόσο αντιμετωπίζει και η Τουρκία καθώς στην επικράτειά της θα εγκλωβιστεί, είτε από το κλείσιμο των συνόρων είτε από επανεισδοχή, ένας αριθμός προσφύγων και μεταναστών αρκετά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που θα εγκλωβιστεί στη χώρα μας.

Βέβαια όλες αυτές οι εκτιμήσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τη θέληση των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που ήδη αναζητούν εναλλακτικές οδούς κάτι που το γνωρίζουν αρκετά καλά οι ευρωπαίοι!

 

Που βαδίζομεν κύριοι;

Βήμα – βήμα, δάκρυ – δάκρυ (που λέει και το άσμα) οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης μετακινούνται, έστω και με αργόσυρτη δυσθυμία.

Πλησιάζοντας εκείνες των «θεσμών», οι οποίοι επιχειρούν να διευκολύνουν τον Αλ. Τσίπρα σ’ αυτή την διολίσθηση – ας μην την ονομάσουμε κωλοτούμπα, αφού οι νεολογισμοί έχουν την τιμητική τους.

Μετά την πρόταση Γιούνκερ, η οποία δεν ήταν τελεσιγραφικού χαρακτήρα αλλά «δημιουργικής σαφήνειας», η ελληνική πλευρά απέστειλε ένα «όχι» και μετά μιαν αντιπρόταση.

Η οποία συζητείται παρότι οι αρχικές πληροφορίες την ήθελαν να απορρίπτεται. Κάποιοι εκπρόσωποι των δανειστών έκαναν λόγο για μελέτη των προτάσεων «με φροντίδα και επιμέλεια».

Κάποιοι άλλοι έκαναν λόγο για «ασαφές αναμάσημα», ενώ αξιωματούχος της Ε.Ε. δήλωσε (κατά την αναφορά ανταποκριτή του γερμανικού ZDF) ότι «φρίξαμε».

Η (θα γίνει δε θα γίνει…) συνάντηση Μέρκελ – Ολάντ – Τσίπρα θα δείξει αν πρόκειται για τους ύστατους αντιπερισπασμούς πριν την υπογραφή, ή αν η διαπραγμάτευση τραβήξει κι άλλο.

Η χώρα πάντως υπερήφανα και ατρόμητα βαδίζει ολοταχώς από το κακό στο χειρότερο…

Απορία…

Τελικά ποιοι ήταν οι εγκέφαλοι της Ε.Ε. που προωθούσαν το «Grexit»;

Η απορία αυτή επιτείνεται μετά τις εκμυστηρεύσεις του Μ. Μπαρόσο, ο οποίος έκανε αναδρομή στην δεκαετή του θητεία στην προεδρία της Κομισιόν.

Ο Πορτογάλος πολιτικός, σε συνέντευξή του στο «Reuters», αναφέρθηκε στην περίοδο του Ιουλίου του 2012, άμα τη αναλήψει της πρωθυπουργίας από τον Αντ. Σαμαρά στην Ελλάδα.

Κατά την διήγησή του η πιθανότητα εξόδου της χώρας από το ευρώ ισοδυναμούσε με το ερώτημα στην Μέρκελ «θέλετε να κάνετε ένα άλμα στο σκοτάδι;».

Άλλωστε ο ίδιος ο Μπαρόσο παραδέχεται «εάν η Ελλάδα έβγαινε από την ευρωζώνη η συνέπεια θα ήταν πως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία θα αντιμετώπιζαν άμεσα πίεση από τις αγορές. Η επιβίωση του ευρώ θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση». Αλήθεια τι έχουν να πουν επ’ αυτών οι διανοούμενοι των μνημονίων και τα στρατευμένα παραπληροφόρηση ΜΜΕ;

Αυτά δεν τα είπε κάποιος ανεύθυνος λαϊκιστής, ή οραματιστής της δραχμής, αλλά κοτζάμ πρόεδρος της Κομισιόν μέχρι πρότινος.

Αυτά ισχύουν ή δεν ισχύουν και σήμερα;

Ενδιαφέρουσες διεργασίες

Το ελληνικό ζήτημα σχετίζεται, άρρηκτα, με τα όσα συντελούνται στα κράτη – μέλη της Ε.Ε.

Όσο κι αν η τεχνογραφειοκρατία των Βρυξελλών επιχειρεί ν’ αποκρύψει την αγωνία της για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του αρχιτεκτονήματος που διευθύνει, τα πράγματα παίρνουν συγκεκριμένη τροπή.

Ισχυροποιούνται οι δυνάμεις που αμφισβητούν – συχνά από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες – την ευρωενωσιακή πολιτική, ακόμα και την ίδια την αναγκαιότητα ύπαρξης της Ε.Ε.

Στην Πορτογαλία η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Π. Κοέλιο κινδυνεύει να ηττηθεί από την σοσιαλδημοκρατικού χρωματισμού αντιπολίτευση, παρά την έξοδο στις αγορές.

Στην Ισπανία το διακύβευμα, λόγου του μεγέθους της χώρας και των οικονομικών επιπτώσεών τους στην ευρωζώνη, είναι πολύ μεγαλύτερο. Το «Λαϊκό Κόμμα» του Μ. Ραχόι θα παίξει τα ρέστα του, απέναντι στο αριστερό «Podemos», σε μία σύγκρουση που θα επηρεάσει ολόκληρη την Ευρώπη. Την ώρα που ο πρωθυπουργός εμπλέκεται πολιτικά στο σκάνδαλο των «μαύρων ταμείων» – μέσω των οποίων επιχειρηματίες δωροδοκούσαν υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος, ώστε να εξασφαλίζουν επικερδή συμβόλαια για δουλειές με το κράτος.

Αλλά και στις εμβληματικές χώρες του ευρωμεσογειακού νότου, την Γαλλία και την Ιταλία, οι εξελίξεις προμηνύονται καταιγιστικές.

Η κυβέρνηση του Φ. Ολάντ αποτελεί ήδη «άταφο νεκρό» και απλά περιμένει να ολοκληρωθεί ο χρόνος θεσμικής παραμονής της στο τιμόνι της γαλλικής δημοκρατίας.  Η επάνοδος του Σαρκοζί στο προσκήνιο της δεξιάς δεν φαίνεται να λειτουργεί προωθητικά, τόσο για τον ίδιο όσο και για την παράταξή του – όπου οι ανταγωνισμοί κορυφαίων παραγόντων εντείνονται. Το νεοφασιστικό «εθνικό μέτωπο» της Ζαν – Μαρί – Λεπέν, υιοθετώντας μια ρητορική κατά της Ε.Ε. και των μουσουλμάνων μεταναστών, διακηρύσσει πως αν κερδίσει τις εκλογές του 2017 θα προκηρύξει δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην ζώνη του ευρώ. Κινούμενο (δημοσκοπικά) πέριξ του 25% εκφράζει αυθεντικά τον γαλλικό σωβινισμό, ο οποίος αισθάνεται ταπεινωμένος από τον ρόλο του κομπάρσου του Βερολίνου στην Ε.Ε.

Αλλά και στην Ιταλία του κεντροαριστερού Μ. Ρέντσι τα προγράμματα λιτότητας και η απελευθέρωση των (ομαδικών) απολύσεων έχουν προκαλέσει έντονες αμφισβητήσεις, εντός και εκτός του κόμματός του. Η κεντροδεξιά του Σ. Μπερλουσκόνι, αντιμετωπίζοντας τις εσωτερικές της διαιρέσεις, διατηρεί μια σημαντική επιρροή.

Το περιβόητο «κίνημα των πέντε αστέρων» του Μπ. Γκρίλο βρίσκεται σε τροχιά αποδυνάμωσης και πολλαπλών διασπάσεων, εξ’ αιτίας και της ιδιορρυθμίας (με τάσεις καισαρισμού) του δημιουργού του. Στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς και των κληρονόμων της μουσολινικής παράδοσης συντελούνται συγκολλητικές διεργασίες. Η κάποτε αποσχιστική και αείποτε ξενοφοβική «Λίγκα του Βορρά» εγκατέλειψε την προπαγάνδα για την «κλέφτρα Ρώμη» και συνασπίζεται με τους φασίστες της «Casa Pound» – οι οποίοι δημιούργησαν τον πολιτικό φορέα «εθνική κυριαρχία – πρώτοι οι Ιταλοί».

Γίνεται σαφές πως η ανάδυση «πατριωτικών πόλων» έχει λάβει μορφή επιδημίας (με τα κινήματα αριστερής αμφισβήτησης της Ε.Ε. ν’ αποτελούν μια εναλλακτική αλλά μειοψηφική εκδοχή).

Η εγκατάσταση ενός τέτοιου σκηνικού απειλεί ευθέως την γερμανική ηγεμονία και εξηγεί εν πολλοίς την αδυσώπητη στάση του διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε.

Η συνέχεια επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές.

 

Υποθέσεις επί χάρτου…

Ασφαλώς η αξίωση να ερμηνεύσουμε πλήρως τα όσα διακυβεύονται μέσω της ένταξης της Ελλάδας σε «προληπτική» γραμμή στήριξης αποτελεί θεωρητική αλαζονεία και επικίνδυνη διανοητική ακροβασία.

Καθώς απαιτείται γνώση «εσωτερικών» (του συστήματος των υπερεθνικών κρατών και της παγκοσμιοποιημένης αγοράς) πληροφοριών, την οποία δεν διαθέτουμε. Συνεπώς μπορούμε να κινηθούμε στην σφαίρα των υποθέσεων, χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα εργαλεία ανάλυσης και αξιολόγησης.

Ως μια τέτοια μπορούμε να θεωρήσουμε το πώς κινείται η τάση που προωθεί μια «γερμανική Ευρώπη», την οποία εκφράζει η Αγκ. Μέρκελ. Την ώρα που την αντιπολιτεύεται εκείνη της «ευρωπαϊκής Γερμανίας» (εντός και εκτός της συγκεκριμένης χώρας).

Το κοινό στοιχείο των δύο εκδοχών αφορά την αναγνώριση του ηγεμονικού ρόλου του γερμανικού παράγοντα, στη μια ή την άλλη παραλλαγή.

Στο πλαίσιο αυτό η ενδεχόμενη ήττα της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου στην Ελλάδα,  μπορεί να δημιουργήσει αλυσιδωτές αναταράξεις στην κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων κομμάτων στην Ε.Ε.

Αυτό δεν έχει να κάνει με το πώς θα πολιτευθεί η νέα Κυβέρνηση (πιθανότατα με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ) , αντιθέτως είναι ανεξάρτητο από την διαχείριση που θα ασκήσει.

Η Μέρκελ γνωρίζει ότι ο κύκλος της λιτότητας κλείνει, οι δυνάμεις που αντιδρούν σε αυτή θα ενισχυθούν. Είτε ως «εθνικοί πόλοι» (φασιστικά και νεοναζιστικά κόμματα) είτε ως «κοινωνικοί» (εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας).

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει και επιτύχει – το συστημικά λιγότερο πιθανό – τότε θα δώσει ένα σήμα κεντροαριστερής ανάτασης στην ευρωζώνη. Αν αποτύχει –συστημικά πιθανότερο – τότε οι συνέπειες θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα.

Κοντολογής, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, μια διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (εξ’ αντικειμένου) απειλεί να διαταράξει τις υφιστάμενες ισορροπίες, που ευνοούν τη νεοφιλελεύθερη πρωτοκαθεδρία.

Μπορεί οι διαφορετικές πολιτικές πτέρυγες να εγγράφονται στον αστικό κόσμο και την αναπαραγωγή των θεμελιωδών του σχέσεων, ωστόσο το ποια επικρατεί κάθε φορά δεν είναι άνευ σημασίας.

Υπό αυτή την έννοια η στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, φαίνεται πως αποτελεί μονόδρομο για τη γερμανική πολιτική, ανεξαρτήτως των επιδόσεων και των διεκπεραιωτικών της δυνατοτήτων.

Φυσικά τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από την αντίληψη πως αρκεί η βούληση ενός ισχυρού ούτως ώστε ο τροχός της ιστορίας να κινηθεί σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Εκείνο που θα πρέπει να υποθέσουμε (μακριά από βεβαιότητες, που εξηγήσαμε γιατί είναι ανούσιες και άσκοπες) είναι πως η στρατηγική της Μέρκελ θα αποτυπωθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Καθώς η «προληπτική» γραμμή χρηματοδότησης έχει και πολιτικά παρακλάδια.

 

 

 

 

Οι …ούτε κατά φαντασία … σοσιαλιστές!

Έχει ενδιαφέρον η στάση και τα πεπραγμένα της σημερινής μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη που ουδεμία σχέση έχει με τα προτάγματα των σοσιαλδημοκρατών περασμένων ιστορικών περιόδων.

Συμφιλιωμένα πλήρως με τον καπιταλισμό με όρους νεοφιλελευθερισμού προσπαθώντας απλά να εμφανιστούν σαν οι εκσυγχρονιστές και οι πιο αποτελεσματικοί διαχειριστές  του καπιταλιστικού συστήματος.

Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε την αργή έκλειψη του σοσιαλδημοκρατικού / σοσιαλιστικού   προτάγματος από την προοδευτική ευρωπαϊκή πολιτική. Σήμερα το σοσιαλιστικό πρόταγμα  το συναντάμε ως ιδεοληψία, δημαγωγία ή νοσταλγία.

Τα συμπεράσματα από την τελευταία κυβερνητική κρίση στη Γαλλία έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον!

Η αφορμή για την κρίση στο εσωτερικό των «σοσιαλιστών» ήταν η λειτουργική ενσωμάτωση του προέδρου της χώρας (Ολάντ) στην γερμανική συνταγή λιτότητας. Να υπενθυμίσουμε πως καταλυτικό στοιχείο της επικράτησης του «PS» στις προεδρικές εκλογές ήταν η υπόσχεση πως θα υποχρεώσει το Βερολίνο να αλλάξει οικονομική ρότα.

Πολύ σύντομα έγινε σαφές πως κάτι τέτοιο βρισκόταν στην σφαίρα της φαντασίωσης.

Η γαλλική οικονομία ήταν (και παραμένει) σε δεινή θέση, με τους δείκτες να πιστοποιούν αυτή την πραγματικότητα. Η αναπτυξιακή πνοή που ευαγγελίσθηκε ο Φρ. Ολάντ ήταν ένα διανοητικό κατασκεύασμα και παρέμεινε ανεκπλήρωτη υπόσχεση.

Καθώς μια νεοκεϋνσιανή πολιτική είναι –στον κόσμο του ευρώ και της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου – ουτοπική προσδοκία. Η αλλεξάρτηση και η εποπτεία από το τεχνογραφειοκρατικό απαράτ των Βρυξελλών δεν επιτρέπουν τέτοιες αναβιώσεις ενός ιστορικού παρελθόντος.

Μοιραία η ρυμούλκηση από το άρμα της Μέρκελ είναι το μόνο που απέμεινε στον Φρ. Ολάντ.

Επί της ουσίας ο περίφημος γερμανογαλλικός άξονας αποτελεί αχρείαστη ανάμνηση. Οπότε και η όποια εξισορρόπηση δυνάμεων στον καθοδηγητικό πυρήνα έχει πάει περίπατο. Στο απόγειο της κρίσης η γερμανική μηχανή αναδεικνύεται κυρίαρχη, όσο και αν έχουν ξεφτίσει και οι δικές της αναπτυξιακές δυναμικές. Για πρώτη φορά από την δημιουργία της «ζώνης άνθρακα και χάλυβα» και εν συνεχεία της ΕΟΚ εμφανίζεται τέτοια μονοπώληση ισχύος.

Το τι θα σημάνει προοπτικά αυτή η λεόντειος εταιρεία είναι κάτι που θα μας το απαντήσει, στην ώρα του, το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Προς το παρόν διαπιστώνεται η αλαζονική (κατά κράτος) επιβολή του νεοφιλελεύθερου διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε, με τους σοσιαλδημοκράτες σε ρόλο κυβερνητικών κομπάρσων. Αυτή η σκοτεινή περίοδος είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει –καλύτερα θα συνεχίσει επί μακρόν αν δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Πάντως η ομολογία υποταγής του Ολάντ –στις συνταγές της Μέρκελ – δεν αφήνει περιθώριο για σχετικές αυταπάτες.

Αυταπάτες που προσπαθούν να καλλιεργήσουν και οι εγχώριοι μιμητές του Ολάντ την ίδια στιγμή που αδυνατούν ή καλύτερα δεν θέλουν να ομολογήσουν το αυτονόητο:

Πως η δική τους κοινωνική και εκ των πραγμάτων εκλογική εξαΰλωση δεν οφείλεται σε κάποια αόρατη και ανεξήγητη δύναμη από το … υπερπέραν, αλλά στην ενσωμάτωση τους στο νεοσυντηρητικό μπλοκ δυνάμεων της χώρας.

Σε τέτοιο βαθμό που είναι απορίας άξια η εμμονή τους να χρησιμοποιούν, έστω και από συνήθεια, όρους σαν το σοσιαλισμό ή τη  σοσιαλδημοκρατία, τη στιγμή που παρακάμπτουν συστηματικά, το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο τους.

Αναμενόμενα αποτελέσματα!

Η διφασική επιθεώρηση της τρόικα, στα πεπραγμένα της κυβέρνησης των Αθηνών, ξεκίνησε ήδη. Παρά τις επικολυρικές περιγραφές, που βλέπουν αδυσώπητες μάχες και ψελλίζουν αντιστασιακά πρελούδια, το αποτέλεσμα θα είναι ένας ακόμη συμβιβασμός.

Αν στα δημοσιονομικά υπάρχει κάποιο περιθώριο ευέλικτης διαπραγμάτευσης πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη η επιβολή νέας συνδικαλιστικής νομοθεσίας – που πρακτικά θα αχρηστεύει το δικαίωμα της απεργίας – και η θεσμοθέτηση του «λοκ – άουτ» των εργοδοτών. Καθώς αποτελούν κοινό τόπο στις προθέσεις τόσο των δανειστών όσο και της συγκυβέρνησης.

Κάποιες γκρίνιες, για την τιμή των όπλων, δύσκολα θα επηρεάσουν την ουσία του αυταρχικού πλαισίου που εγκαθίσταται οσονούπω.

Η επιμονή του Κυρ. Μητσοτάκη στην «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων εγγράφεται (και) σε αυτήν την σκοπιμότητα.

Ωστόσο υπάρχει ένα μείζον θέμα, το οποίο συντηρεί ο πρωθυπουργός και ανακυκλώνει ο αντιπρόεδρος του κυβερνητικού σχήματος.

Πρόκειται για το αίτημα απομάκρυνσης του Δ.Ν.Τ από την δανειοδοτική κοινοπραξία, το οποίο διατυπώθηκε σε ημιεπίσημη μορφή προς το παρόν.

Υπάρχει και η οικονομική και η πολιτική πτυχή στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Ως προς το πρώτο σκέλος πρέπει να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που αναπόφευκτα δημιουργείται. Η προσφυγή στις αγορές μπορεί να εκτινάξει εκ νέου τα περίφημα «spreads», επιβαρύνοντας εκ νέου το δημόσιο χρέος.

Αλλά δημιουργούνται καινούρια δεδομένα στις πολιτικές ισορροπίες, των οποίων η αξιολόγηση δεν είναι εύκολη.

Κοντολογής, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το βάρος της διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος πέφτει αποκλειστικά στους ώμους της Ε.Ε. – και μάλιστα, με βάση τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό της ευρωζώνης, στην γερμανική κυριαρχία.

Ας μην ξεχνάμε πως η Μέρκελ επέβαλε, το 2010, την έλευση του ΔΝΤ στην γηραιά ήπειρο.

Άρα μια τέτοια αποδέσμευση απαιτεί το πράσινο φως από το Βερολίνο. Ενδεχόμενα αυτό να ήταν ένα από τα βασικά διακυβεύματα της πρόσφατης συνάντησης Μέρκελ – Σαμαρά.

Φυσικά η επιτήρηση δεν πρόκειται να σταματήσει ακόμα και αν η τρόικα πάψει να υφίσταται με την κλασσική της έννοια. Σύντομα θα δούμε τι μέλλει γενέσθαι και αν η Γερμανία αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την εποπτεία του «μαύρου προβάτου» του ευρωενωσιακού νότου.

 

 

Λήξις χρόνου!

Η επανάληψη του σκηνικού των Παρισίων και στο Βερολίνο είναι μάλλον απίθανο να οφείλεται στην ενεργοποίηση του δαίμονα των συμπτώσεων.

Όπως και στις αρχές του μήνα το Μέγαρο Μαξίμου έδωσε κοσμοϊστορική αξία στην συνάντηση του πρωθυπουργού με την καγκελάριο.

Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε ούτε τους πλέον ένθερμους υμνωδούς του Αντ. Σαμαρά.

Η Αγκ. Μέρκελ είχε να προσφέρει «τσάι και συμπάθεια» αλλά τίποτα το ουσιώδες. Συνέστησε υπομονή και επιμονή στην γνωστή συνταγή, η οποία θα θεραπεύσει τα δομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους.

Οι φοροελαφρύνσεις και οι «αναπτυξιακές ανάσες» παραπέμπονται στις καλένδες, μετά την συζήτηση για το ελληνικό χρέος –η οποία διαφημιζόταν για μετά τις ευρωεκλογές και μετατοπίσθηκε για αρχές του 2015 και βλέπουμε.

Ωστόσο υπάρχει και μια ακόμη διάσταση, η οποία διασαφηνίστηκε με την κατηγορηματική δέσμευση του Αντ. Σαμαρά.

Επί μέρες κύκλοι πέριξ του ηγετικού πυρήνα της ΝΔ, διακινούσαν το σενάριο της αποχώρησης του ΔΝΤ από το «πρόγραμμα σωτηρίας».

Υποτίθεται πως τον χρηματοδοτικό του ρόλο θα τον αναπλήρωνε η έξοδος στις αγορές και έτσι θα δρομολογούνταν και η απομάκρυνση της τρόικα.

Μετά την συνάντηση Μέρκελ – Σαμαρά ο πρωθυπουργός αναδιπλώθηκε πλήρως, με την φράση «δεν δέχομαι τον όρο διαζύγιο, ούτε καν ρόδινο».  Όσο για τις σχέσεις με την τριμερή «έχουμε μια συνεργασία που δεν ήταν πάντα ρόδινη», ευελπιστώντας πως αυτή «θα ολοκληρωθεί πριν την προγραμματισμένη στιγμή» -η οποία λογικά τοποθετείται, με τα όσα ως τώρα γνωρίζετε, στο 2016. Όσο για τις υπόλοιπες δόσεις του δανείου (οι οποίες κάποτε συγκλόνιζαν την τρομώδη επιχειρηματολογία άτεγκτων υπουργών και αφριζόντων δημοσιολογούντων) περιορίσθηκε στο τυπικό «θα δούμε τι θα γίνει».

Είναι φανερό πως η ρύθμιση του χρέους αποσυναρτάται (χρονικά και πολιτικά) από την διαδικασία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας.

Ο Αντ. Σαμαράς δεν έχει να παρουσιάσει κάτι χειροπιαστό ως επιτυχία, ούτε καν υποσχέσεις για ένα «success story». Η φυσιολογική φορά των εξελίξεων θα του προσθέσει επιπλέον πονοκεφάλους παρά θα τον απαλλάξει από ορισμένους εκ των υφισταμένων.

Το άστρο του φαίνεται να δύει και πλέον την «μητέρα όλων των μαχών» αποτελεί η επιχείρηση συγκέντρωσης των 180 ψήφων για τον νέο πρόεδρο της δημοκρατίας.

Διαφορετικά οι εκλογές θα πιστοποιήσουν και γι’ αυτόν το «λήξη χρόνου».

 

ΥΓ

Όταν γραφόταν το παραπάνω δεν είχε πραγματοποιηθεί η ομιλία Σαμαρά στη Χαλκιδική.

Να σημειώσω απλά κάποια πράγματα:

Δεν ήταν απλά το προεκλογικό ύφος της (ξεκάθαρο φαντάζομαι σε όλους) σε μια προσπάθεια συσπείρωσης του κόμματος του…

Είναι σαφές ότι για τον Σαμαρά ο πολιτικός χρόνος μετρά από την ανάληψη της Πρωθυπουργίας και μετά. Όχι τυχαία!

Προφανώς και δεν περίμενα αναφορές στην περίοδο του 1993 ή αυτήν της Πολιτικής Άνοιξης!

Ο Σαμαράς όμως επιλέγει – επίσης όχι τυχαία – να ξεχνά ότι ήταν Υπουργός της Κυβέρνησης Καραμανλή γιατί έτσι θεωρεί ότι αποενοχοποιείται για το έγκλημα που έγινε σε βάρος της χώρας εκείνη την περίοδο.

Εκείνο που πραγματικά με εντυπωσίασε είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησε να αναπλάσει την πολιτική του στάση την περίοδο 2010 – 2012.

Αν αποδεχθούμε ως αληθείς τους ισχυρισμούς του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης η στάση του υπήρξε (μνημονιακά) άψογη.

Ψήφισε τα πιο κρίσιμα νομοσχέδια της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου και στήριξε ολόθερμα τις βασικές της επιλογές.

Βέβαια τα στοιχεία είναι αμείλικτα, για την αφήγηση αυτή.

Πληροφορηθήκαμε λοιπόν πως έκανε ό,τι μπορούσε για να μην πέσει η χώρα στα νύχια του ΔΝΤ. Αντιπαρερχόμενος το γεγονός πως η έλευσή του προέκυψε ως απαίτηση της Αγκ. Μέρκελ, με την οποία έχει (πλέον) ταυτόσημες απόψεις για την «ελληνική θεραπεία»

Το πρώτο μνημόνιο δεν το υπερψήφισε (αντιμνημονιακός γάρ τότε), το δεύτερο το κατήγγειλε αμέσως μετά τις Κάννες και το υπερψήφισε επί πρωθυπουργικών ημερών Λ. Παπαδήμου. Όσο για τα αλησμόνητα «Ζάππεια 1, 2, 3» και τα 18 δις ευρώ «ισοδύναμα μέτρα», χάθηκαν με την παραδοχή «ουδείς αναμάρτητος» -ενώπιον της γερμανίδας καγκελαρίου.

Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που επιχειρήθηκε τώρα η κατασκευή μιας νέας ιστορικής εκδοχής για το πρόσφατο παρελθόν.

Ενδεχομένως να εκτιμήθηκε πως είναι η κατάλληλη στιγμή, αφού τέτοιες «νεανικές αμαρτίες» θα συγχωρηθούν από ένα κοινό που σώθηκε, μέσω της «απασφάλισης της χειροβομβίδας». Αν και οι ενδείξεις που υπάρχουν μας προσανατολίζουν στην σκέψη πως δεν υπάρχουν και πολλοί πολίτες που να νοιώθουν ευγνώμονες.

 

 

Θολές εξελίξεις… Δεδομένα αποτελέσματα.

Για τον Νοέμβριο προγραμματίζεται η συνάντηση στην Ουάσιγκτον, στο επίκεντρο της οποίας θα βρεθεί το ελληνικό χρέος και η αντιμετώπισή του.

Ήδη έχει διαφανεί το χάσμα εκτιμήσεων ανάμεσα στο ΔΝΤ (κατά βάση αμερικανικής επιρροής) και στους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα την Γερμανία. Σύμφωνα με τους αμφιτρύωνες απαιτείται δραστικό κούρεμα του κρατικού χρέους της Ελλάδας, ώστε να καταστεί βιώσιμο.

Επειδή το καταστατικό του ΔΝΤ απαγορεύει τέτοιες ενέργειες θα κληθούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να το πράξουν.

Μόνο που ο ηγετικός πυρήνας της Ε.Ε. (το δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε επί της ουσίας) δεν θέλουν να ακούσουν για κάτι τέτοιο. Αρνούνται να επαναλάβουν το πείραμα του 2012, ειδικά τώρα, που στην ευρωζώνη θεριεύει ο εθνικισμός και η «ευρωσκεπτικιστική» περιχαράκωση.

Προτιμούν ένα είδος επιμήκυνσης του χρέους, ίσως ως το 2050, και σταδιακή απομείωσή του με βάση την υλοποίηση επιλεγμένων στόχων.

Στην ουσία η Ελλάδα θα βρεθεί σε διαρκή ομηρία και θα κληθεί να εφαρμόσει ατέρμονες σειρές μνημονίων.

Ενδιαφέρον έχει πάντως η δυσαρέσκεια της κυβέρνησης Σαμαρά για την ερήμην της πρωτοβουλία του ΔΝΤ. Σχεδόν μια μέρα μετά την ανεπίσημη διαρροή της είδησης κυβερνητικές πηγές –ανώνυμα πάντα – διέψευδαν τα περί συνόδου. Αν μη τι άλλο συνοδοιπορεί η συγκυβέρνηση, με την ευρωενωσιακή επιλογή. Μια παράμετρος που αποκτά ειδικό βάρος σχετίζεται με τον χρόνο συζήτησης του ζητήματος.

Η Ε.Ε. προκρίνει μια αργόσυρτη διαδικασία, η οποία θα ανοίξει προς τα τέλη του φθινοπώρου –χωρίς ορατό χρονοδιάγραμμα λήψης καθοριστικών αποφάσεων. Αντίθετα το ΔΝΤ και η διοίκηση Ομπάμα δείχνουν να επιλέγουν ταχύτερες διαδικασίες, εξ’ ού και η σύντμηση του κοινωνικού χρόνου με μονομερή πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΔΝΤ.

Μέσω της ελληνικής υπόθεσης γίνονται εμφανείς οι διαφορετικές απόψεις –η Ουάσιγκτον επιθυμεί κινητικότητα, την ώρα που το Βερολίνο βολεύεται από τις υφιστάμενες ισορροπίες.

Αφού οι συνέπειες της κρίσης δεν είναι ίδιες (ούτε ζημιογόνες υποχρεωτικά) για όλους.

 

Πρόβατα;

Κυριακή 10.30 , έξω από γνωστό κατάστημα γερμανικής αλυσίδας.

Η έμπνευση μου να εξυπηρετήσω τους γονείς μου  αποδείχθηκε ατυχέστατη. Αφενός δεν είχα προσέξει ότι τα καταστήματα ανοίγανε στις 11.00 και αφετέρου δεν γνώριζα τη διαφημιστική καμπάνια της αλυσίδας για αρνιά με 3,99€ το κιλό!

Φτάνοντας νόμιζα πως γίνεται διαδήλωση. Καμιά 300αριά άτομα, κυρίως μεγάλης ηλικίας περίμεναν έξω από τι ς κλειστές πόρτες. Γρήγορα κατάλαβα το τι γίνεται!

Το successstoryσε όλο του το μεγαλείο. Αφού και ο πασχαλινός οβελίας έγινε είδος πολυτελείας για φτωχά και μεσαία εισοδήματα.

Έτσι είναι Πρωθυπουργέ μου! Μπορεί η Μέρκελ να έφαγε το κατσικάκι στη λαδόκολλα στην πρόσφατη επίσκεψη της, στην κατά τα’ άλλα φιλόξενη χώρα μας, αλλά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για τα θύματα των πολιτικών σας επιλογών!

Κάποια η στιγμή η πόρτα άνοιξε! Στριμωξίδι , καρότσια  να μπλέκονται με ηλικιωμένους, φωνές, βιασύνη να μπούνε μέσα και να προλάβουνε τα «δώρα».

Σκηνές Ουγκάντας! Μπαίνοντας μέσα πήγα από περιέργεια στο μέρος όπου ο «μεγάλος θησαυρός»  περίμενε τους πελάτες του. Βρισίδι και απογοήτευση. Ποια αρνιά και ποια κατσίκια; Καμιά 10 αριά κομμάτια – απ’ ότι λέγανε –  υπήρχαν, κατά τη γνωστή διαφημιστική πρακτική των supermarkets, να αποφύγουμε και ενδεχόμενα πρόστιμα περί κακού ανταγωνισμού και αυτό ήταν όλο!

Στα ταμεία συνεχίστηκε το βρισίδι. Τι να σου κάνουν και οι υπάλληλοι; Λες και αυτοί φταίγανε;

Ουρές στην είσοδο, ουρές απογοητευμένων στην έξοδο.

Και τώρα τι κάνουμε; Η αναζήτηση φθηνής λύσης για το ΠΑΣΧΑ συνεχίζεται.

Θα μου πείτε όταν το αρνί φεύγει από τον παραγωγό με 5 € πως είναι δυνατόν να πουλιέται 3,99; Έλα ντε!

Θα σας πω όμως πως αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί εδώ είναι στο τσιγκέλι η αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης χώρας, που βιώνει τις συνέπειες και της κρίσης αλλά και των πολιτικών φαρμάκων που επιλέχτηκαν. Είναι η εξαθλίωση ολόκληρων κομματιών της κοινωνίας, συνταξιούχων, άνεργων, νεόπτωχων και αδύναμων που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, την ώρα που κάποιοι πανηγυρίζουν και κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα.

Είναι η αυθαιρεσία και η κερδοσκοπία που κάνουνε πάρτι απέναντι σε ανήμπορους και διαλυμένους ανθρώπους.

Είναι η εικόνα που συγκλονίζει, προβληματίζει και εξαγριώνει ακόμα και όσους συνήθως ασχολούνται με την πάρτη τους και τίποτα άλλο.

Κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν «αρνιά» όσους έτρεξαν να προλάβουν την προσφορά! Η ανάγκη τους οδήγησε εκεί. Μια ανάγκη που άλλοι τη δημιούργησαν.

Πρόβατα είναι οι άλλοι. Οι πιο μεγάλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι άλλο να κόβεις βόλτες σε έρημους και γεμάτους αστυνομικούς δρόμους και άλλο να μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στον απλό κόσμο. Αυτοί που ντύθηκαν «σωτήρες» και αδιαφορούν, για αυτούς που δεν μπορούν.

Αυτοί που βρέθηκαν εκεί δεν ντρέπονται. Γιατί να ντραπούν πια; Αυτό μπορούν αυτό κάνουν;

Οι άλλοι, οι πιο μεγάλοι, δε νοιώθουν ίχνος ντροπής για την εικόνα αυτή;

Θα μου πείτε τι ψάχνω να βρω; Τίποτα απολύτως!