Μα δεν είναι αυτή η Αριστερά, Ανδρέα!

Έγραφε ο Ανδρέας Γιουμερτάκης στο onlarissa.gr, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση μέρους της αριστεράς στη χώρα μας:

https://www.onlarissa.gr/2022/04/03/itan-panta-etsi-i-aristera-i-prokeitai-gia-simeio-ton-kairon/

Ένοιωσα την ανάγκη να πω (να γράψω καλύτερα) τον πόνο μου. Κάπως έτσι προέκυψε το παρακάτω…

Εντάξει μπορεί σε αυτή τη χώρα να είσαι ή να θέλεις να είσαι ,ότι δηλώσεις…

Μπορεί να χαρακτηρίζεσαι πολιτικά με βάση το τι ψηφίζεις και όχι με αυτό που πιστεύεις. Ίσως το «ψηφοδέλτιο» να έχει μεγαλύτερη σημασία από την καθημερινή σου πρακτική, τα λόγια και την πράξη σου…

Μπορεί να επιλέγεις την πολιτική σου τοποθέτηση με βάση την οικογενειακή παράδοση, τις δημόσιες σχέσεις, τις εργασιακές σου ανάγκες (πάμπολλα παραδείγματα), τις επαγγελματικές σου προσδοκίες (sic) και λιγότερο με τις κοινωνικές σου αναφορές.

Μπορεί να δηλώνεις «αριστερός» και να είσαι στην πραγματικότητα βαθιά συντηρητικός, αντιδραστικός… Χίλια «μπορεί» …

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ μπερδεμένος είμαι.

Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να διανοηθώ έναν προοδευτικό πολίτη να μην έχει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε μία στρατιωτική εισβολή ενός κράτους σε κάποιο άλλο.

Είναι δυνατόν ο πραγματικά προοδευτικός πολίτης , που πιστεύει στην αυτοδιάθεση, στην εθνική ανεξαρτησία, στη διεθνή συνεργασία, στην ειρήνη και τη διασφάλιση της, να μην τοποθετείται καθαρά, απέναντι στον σημερινό πρωταγωνιστή της φρίκης, καταδικάζοντας χωρίς ναι, μεν, αλλά, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία;

Είναι δυνατόν μέλη κομμάτων που θέλουν να λέγονται «αριστερά» να χαρακτηρίζουν την κατοχή πόλεων της Ουκρανίας από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας… «απελευθέρωση»;

Είναι δυνατόν η «αριστερά» της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης να κλείνει τα μάτια στην καταστροφή πόλεων και ζωών, στις δολοφονίες αμάχων, στη διάλυση των υποδομών μιας ανεξάρτητης χώρας, επειδή ο «μεγάλος ηγεμόνας» της επιτιθέμενης, αποφάσισε να «συνομιλήσει» με αυτόν τον τρόπο με την ιστορία;

Είναι δυνατόν να αυτοχαρακτηρίζεται προοδευτικός, όποιος μετατρέπεται σε φερέφωνο ενός κλεπτοκρατικού και ολιγαρχικού καθεστώτος, που παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, καταστρέφοντας μια γειτονική χώρα, γιατί έτσι του κάπνισε;

Και επειδή θέλει να αυτοπροσδιοριστεί κάποιος ως «αριστερός» αναμεταδίδοντας τα δελτία τύπου του Ρωσικού Υπουργείου Άμυνας, επειδή « …εχθρός μας είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ότι είναι απέναντι του είναι καλό και χρήσιμο», εγώ θα το αποδεχθώ;

Προφανώς και δεν ανήκουν στην «Αριστερά» οι φορείς αυτών των αντιλήψεων.

Ανήκουν κάπου αλλού. Στην πλευρά του πολιτικού συστήματος που είναι βαθιά αντιδραστικό, τραγικά πολεμοκάπηλο, χυδαία τοποθετημένο με την πλευρά του άδικου που χαρακτηρίζει τον επιτιθέμενο, αυτόν που καταστρέφει, αυτόν που ξεριζώνει τον κόσμο από τα μέρη του, αυτόν που δείχνει το δρόμο του πόνου και της προσφυγιάς σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας.

Ο πραγματικά προοδευτικός πολίτης στρατεύεται με το δίκαιο και εναντιώνεται στην αδικία, θέλει να πραγματώσει το όραμα μιας νέας παγκόσμιας τάξης, αλληλεγγύης και δικαίου, μιας νέας διεθνούς τάξης θεμελιωμένης στην ειρήνη, την ισότητα και τη δικαιοσύνη.

Έτσι ήταν πάντοτε η Αριστερά που μάθαμε και ζήσαμε, με τις αδυναμίες, τα λάθη, τις υπερβολές , αλλά και με την αδιαπραγμάτευτη τοποθέτησή της στη απέναντι πλευρά από την αδικία.

Και ίσως με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία να ξαναγνωριστούμε.

Να ξεκαθαρίσουμε τις βασικές έννοιες που μπερδεύτηκαν τα τελευταία χρόνια.

Να ξαναδώσουμε στους πολιτικούς προσδιορισμούς το πραγματικό τους νόημα. Αυτό που πάντα είχαν ιστορικά και όχι αυτό που θέλουν να τους δώσουν οι διάφοροι φιρφιρίκοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν ήταν και δεν είναι αυτή η αριστερά που περιγράφεις Ανδρέα.

Και αυτό το άλλο, που σήμερα ενοχλεί και προκαλεί με τις λογικές της «ίσης απόστασης», του εναγκαλισμού του θύτη και του θύματος, της γενικόλογης αναφοράς σε μια ειρήνη που …θα έρθει, του σιωπηλού ξεπλύματος ενός ολιγαρχικού καθεστώτος που καταστρέφει και δολοφονεί, ούτε θέλω να το ξέρω, ούτε και να το ακούω…

«Αριστερός» Τυχοδιωκτισμός…

Είναι η ανάγκη ή το άλλοτε πολιτικό παρελθόν που οδηγεί τους σημερινούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούν για «αριστερά» και «προοδευτική παράταξη»;

Είναι η πολιτική παράνοια στην οποία οδηγεί πολλές φορές η διαχείριση της εξουσίας ή η συνειδητή παραμόρφωση της πραγματικότητας μέσα από τα γυαλιά  του εξουσιαστή που οδηγεί σε υπερβάσεις της κοινής πολιτικής λογικής;

‘Η μήπως απλά ζούμε, σήμερα, την εποχή που οι πραγματικές αξίες βρωμίζονται στο παζάρι των πολιτικών σκοπιμοτήτων;

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός» αν πιστεύεις ότι η καλή ενημέρωση είναι η… κατευθυνόμενη ενημέρωση.

Κάπως έτσι ανέχεσαι τη συνεχιζόμενη αθλιότητα της ΕΡΤ, την απόλυτα στρατευμένη δημοσιογραφία τύπων σαν τον Καψώχα ή την Ακριβοπούλου, την ίδια στιγμή που βρίσκεις μη αντικειμενικό τον ΣΚΑΙ και «πυροβολείς» τον κάθε Πορτοσάλτε…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός», αν την ίδια στιγμή που συνεργάζεσαι τα με δεξιά λαϊκίστικα μορφώματα  (ΑΝΕΛ), που αγκαλιάζεσαι πολιτικά με γραφικότητες (Καμμένος) και επιλέγεις την συμπόρευση με πρώην Καραμανλικούς (και σκληρά συντηρητικούς) βουλευτές (Παπακώστα, Αντώναρο κ.τ.λ.) , θέτεις και το ερώτημα «με την πρόοδο ή τη συντήρηση»!

Τοποθετώντας με μια βλακώδη αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνη αντίληψη, το πήχη της  προοδευτικότητας στη λογική του «πας μη συνεργαζόμενος με το ΣΥΡΙΖΑ … βάρβαρος»!

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός», όταν σιωπάς για το προσβλητικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, σκηνικό που έχει στηθεί στη Μόρια, όταν  ανέχεσαι το βιασμό κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, όταν δέχεσαι 9 χιλιάδες ψυχές να ζούνε σε απάνθρωπες και τραγικές συνθήκες, ότανκλείνει ς τα μάτια στις αναφορές του BBC και του Al Jazeera, στις καταγγελίες των Γιατρών χωρίς Σύνορα, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, μόνο και μόνο επειδή ξέρεις ότι αυτό το σύγχρονο κολαστήριο είναι δημιούργημα της δικής σου Κυβέρνησης!

Αλλά ξεχνάς ότι ήσουν εσύ που χαρακτήριζες «Νταχάου» την Αμυγδαλέζα επί Σαμαρά και έκανες λόγο για «ανθρώπους που στοιβάζονται κάτω από  απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες».

Σήμερα τίποτα! Ευαισθησίες κατ’ αποκοπή…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός»,  όταν αποδέχεσαι χωρίς ούτε μια διαμαρτυρία, ένα σχόλιο, μια διαφωνία, την άθλια πρακτική Υπουργού της Κυβέρνησης σου, να δίνει στη δημοσιότητα τη διεύθυνση κατοικίας ενός ανθρώπου, μόνο και μόνο επειδή τα γραφόμενα στην έκθεση του για την τραγωδία στο Μάτι δεν του είναι αρεστά… Όπως ήσουν «αριστερός» όταν έδινες τον τόπο παρουσίας των πολιτικών σου αντιπάλων, προκειμένου να υπάρξουν «αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας» τη διετία 2011 – 2013…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός» όταν  ενώ εμφανίζεσαι  να συζητάς –παίζοντας με την αγωνία των συνταξιούχων- τη μη εφαρμογή των περικοπών 18% στις παλαιές συντάξεις (για αιτήσεις έως 12/5/2016) που η Κυβέρνησή σου  συμφώνησε μόλις το 2017 (β’ αξιολόγηση) και επιβεβαίωσε πρόσφατα (Ιούνιος 2018) με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2019-21 και την τελευταία αξιολόγηση, την ίδια στιγμή δεν λες κουβέντα για το :

– Τι θα γίνει με τις άλλες συντάξεις (αιτήσεις μετά τις 12/5/2016) οι οποίες έχουν περικοπεί έως και 35% με τον νόμο-καρμανιόλα του κ.Κατρούγκαλου;

– Τι θα γίνει με τις συντάξεις χηρείας που έχουν πέσει στα 50%, ενώ καταργήθηκαν για τις χήρες κάτω των 55 ετών;

-Εάν οι αναπηρικές συντάξεις θα συνεχίζουν να χάνουν το 25%-50% της εθνικής σύνταξης για ποσοστά αναπηρίας κάτω του 80%;

Είναι η κοινωνική ευαισθησία που περισσεύει! Είναι η κοροϊδία που δεν τελειώνει! Είναι η παραπλάνηση που γίνεται κανόνας!

Γιατί έτσι φυσικά και δεν είσαι «Αριστερός», ούτε «προοδευτικός», παρά ένας κοινός πολιτικός τυχοδιώκτης .

Ένας στρατηγικός σύμμαχος της συντήρησης, που την ενδυναμώνεις μέσα από το διασυρμό κάθε έννοιας που ταυτίστηκε με την υγιή «Αριστερά» σε αυτή τη χώρα.

Που δικαιολογείς με τη στάση σου και τη στήριξη σε αυτή την Κυβέρνηση, επιλογές που πάντοτε βρέθηκαν στην απέναντι πλευρά της προόδου.

Αποδοχή και σιωπή στην καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων…

Αποδοχή και σιωπή στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και στην Γκεμπελική της εκδοχή…

Αποδοχή και σιωπή στον ευτελισμό των αξιών της προοδευτικής παράταξης…

Αποδοχή και σιωπή στη μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητα, συνειδητή συμμαχία με τις αυταπάτες και τα ψέματα.

Υπάρχει μια τεράστια  απόσταση μεταξύ της ουσίας εκείνου που ο καθένας υπηρετεί στην πολιτική ζωή και  από την άλλη, εκείνου που τάχα πρεσβεύει και το οποίο προβάλλει ώστε να το εξαργυρώσει στη συνέχεια στα σαλόνια της.

Για όσους ασχολούνται με την ουσία είναι σίγουρο ότι καθώς ο νόμος της βαρύτητας δεν έχει καταργηθεί στην πολιτική ,  ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τελικά πληρώνεται!

Η σύμβαση εκτελέστηκε…

Αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν ενοχλεί κάποιους.

Αυτό είναι το τέλος των μνημονίων. Η ολοκλήρωση μιας συμφωνίας που ανέλαβαν οι τελευταίοι γιατί οι προηγούμενοι είτε δεν μπορούσαν είτε δεν τους άφησαν είτε δεν θέλησαν να την τελειώσουν.

Και ήταν βρώμικη η δουλειά που ανέλαβαν. Ετεροβαρής η σύμβαση που υπέγραψαν.

Έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος , να συνεισφέρουν οι επιλεγμένοι και πρόθυμοι να παίξουν το ρόλο του αναλώσιμου σε αυτή την ιστορία.

Και βρέθηκαν, αφού αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε όλα όσα πίστευαν και να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό και μία χώρα ένα βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή.

Έπρεπε να μπορέσουν να δικαιολογήσουν… ότι θα συμφωνούσαν.

Γιατί δεν είναι εύκολο να δέχεσαι ότι ο δημόσιος πλούτος της χώρας σου θα βρίσκεται υπό τη διαχείριση εκπροσώπων των δανειστών για τα υπόλοιπα 97 χρόνια…

Δεν ήταν εύκολο να σχεδιάσεις (αν και οι άλλοι το σχεδίασαν) την πιο άθλια αντιμεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό και να την εφαρμόσεις με θύματα χιλιάδες συνταξιούχους που πληρώνουν την ανικανότητα των κυβερνόντων.

Δεν ήταν εύκολο να εφορμήσεις στα ελάχιστα που είχαν απομείνει στην άλλοτε μεσαία τάξη, με τσουνάμι 15 δις φορολογικών μέτρων, ούτε να μονιμοποιήσεις τον πιο άδικο φόρο (που δεν αλλάζει αλλά καταργείται), τον ΕΝΦΙΑ,  στο διηνεκές!

Δεν είναι εύκολο να οργανώνεις την πιο μαζική εκποίηση ιδιωτικής περιουσίας με πλειστηριασμούς σπιτιών και πρώτων κατοικιών. Όχι δεν είναι εύκολο και πρέπει να είσαι αποφασισμένος να το κάνεις.

Δεν είναι εύκολο να έχεις πιστέψει όλα αυτά τα χρόνια ότι υπηρετείς κάποιες αρχές, κάποια πιστεύω βρε παιδάκι μου, να δηλώνεις «αριστερός», να ταυτίζεσαι – θεωρητικά τουλάχιστον – με την κοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες της, να είσαι ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ασθενέστερων και να πρέπει να κόψεις το ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους, για να επιμηκύνεις την παραμονή σου στην εξουσία.

Δεν είναι εύκολο για κανέναν.

Αποδείχθηκε όμως εύκολο για αυτούς που επένδυσαν στον λαϊκισμό αλλά και την κόπωση ενός εκλογικού σώματος το οποίο, απογοητευμένο από τον κατεστημένο συσχετισμό δυνάμεων και εθισμένο στον λαϊκισμό, παρέδωσε τη χώρα σε ανθρώπους που έλεγαν ότι θα τιμωρήσουν τη Μέρκελ, θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ και θα κάνουν τις αγορές να χορεύουν.

Κάπου εκεί τα ψέματα των Ζαππείων συνάντησαν τις αυταπάτες του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και εμείς απλά παρακολουθούσαμε  άλλες χώρες να βγαίνουν από αντίστοιχα προγράμματα, ενώ η δική μας είχε την πολυτέλεια να ανέχεται τα πειράματα Βαρουφάκη (180 δις το κόστος – αλλά τι είναι αυτά μπροστά στην αιωνιότητα…), τα νομισματοκοπεία, τους εικονικούς δανεισμούς από τη Μόσχα, τα πετρέλαια από τη Βενεζουέλα και τι να θυμηθεί κανείς…

Η “δουλειά” ολοκληρώθηκε. Η σύμβαση είχε υπογραφεί με μάρτυρες πολλούς (Εσύ Τσακνή έφυγες νωρίς). Και όπως κάθε καλός εργολάβος που παραδίδει το έργο του έτσι και οι υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη πολιτική και ηθική ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, παραδίδουν το δικό τους  στις … αναθέτουσες αρχές.

Άλλωστε πια αυτές, δεν έχουν να χάσουν κάτι. Το διασφάλισαν με τον καλύτερο τρόπο όταν στη σύμβαση πέρασε ο όρος της διαρκούς λιτότητας με πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, πάνω από 2% και την εποπτεία στο αόριστο μέλλον.

Η “δουλειά” ολοκληρώθηκε με εξαιρετική επιτυχία και στο πολιτικό σκηνικό. Οι πολιτικές δυνάμεις αναδιατάχθηκαν, οι «ενοχλητικοί» συνταξιοδοτήθηκαν αφού προηγουμένως διαπομπεύθηκαν, η συνομωσία των μετρίων και των υπάκουων ανέλαβε περισσότερους ρόλους, προκειμένου να στερηθεί η πορεία μετάβασης κάθε ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς.

Πολιτικές καρικατούρες και γραφικότητες, λαϊκιστές και ακροδεξιοί, πρόθυμοι για τα πάντα, εραστές της θέσης και της όποιας εξουσίας, οδήγησαν σε ασφαλή προορισμό τη χώρα (Ασφαλή για τους ξένους και μόνο για αυτούς).

Υπάρχει όμως κάτι που δεν πρόσεξαν. Αυτά που γράφονται με ψιλά γράμματα σε τέτοιου τύπου συμβάσεις. Αυτό που η δίψα για την εξουσία, ο έρωτας για την καρέκλα δεν σ’ αφήνει να το δεις: Η απαξίωση της κοινωνίας και η κοροϊδία ενός λαού οδηγεί μαθηματικά στην δική σου πολιτική απαξίωση. Το τίμημα των «πρόθυμων» να διαλύσουν την κοινωνία θα είναι βαρύ, ίσως τόσο που κανείς ακόμη δεν μπορεί να υπολογίσει.

Η πορεία προς το βιολογικό και πολιτικό τέλος της πιο υποταγμένης και κυνικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης έχει ξεκινήσει και εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς.

Από την επιδρομή στην εξουσία στην πλήρη αποδρομή

Και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει…

Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

( ‘Αρθρο μου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας. Δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018)

Κατανοώ την προσπάθεια του αναπληρωτή συντονιστή γραμματέα της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, Βασίλη Ζωγράφου, να υπερασπιστεί την κυβερνητική πολιτική και να εμφανιστεί «βασιλικότερος του Βασιλέως».

Δικαίωμα του. Αυτός ξέρει.

Το να προσπαθεί όμως να το κάνει με ανακρίβειες και πολιτικές υπερβάσεις της λογικής, ξεπερνά τα όρια του θεμιτού και μετατρέπεται σε φτηνή προπαγάνδα παλαιάς κοπής.

Η με πολύ κόπο προσπάθειά του να ταυτίσει τις επιλογές του προέδρου της ΝΔ με αυτές της προέδρου του ΚΙΝΑΛ, τον εκθέτει καθώς τον φέρνει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Όντως ξεχειλίζει η  αγανάκτηση κάθε νοήμονα πολίτη από την προσπάθεια να μεταφερθούν αλλού οι ευθύνες για την επιχειρησιακή τραγωδία που οδήγησε στην ανθρώπινη τραγωδία στην Ανατολική Αττική.

Ξεχειλίζει από υποκρισία και αναλγησία να μιλά για «κύριους υπεύθυνους» και να δείχνει οπουδήποτε αλλού εκτός από τους υπεύθυνους να οργανώσουν, να εφαρμόσουν και να υλοποιήσουν στοιχειώδεις αρχές πολιτικής προστασίας.

Ξεχειλίζει από υποκρισία το να σιωπά μπροστά στα κακόγουστα επικοινωνιακά σόου της Κυβέρνησης την ώρα της καταστροφής.

Ξεχειλίζει από υποκρισία η «ανακάλυψη» των αυθαιρέτων σήμερα, όταν πριν από λίγους μήνες η δική του Κυβέρνηση, προχωρούσε σε νέα ρύθμιση για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων και δικά τους κορυφαία στελέχη ζητούσαν την αναστολή κατεδαφίσεων αυθαιρέτων κτισμάτων. Ας ρωτήσει τους κ.κ. Βούτση, Κουρουμπλή, Πάντζα… Αυτοί ξέρουν καλύτερα!

Βρήκε τους υπεύθυνους και χάθηκε αυτός και το κόμμα του στην ανευθυνότητα που δημιουργούν οι ισχυρές δόσεις αυταπάτης και μυθευμάτων με τα οποία κυβέρνησαν τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Ενοχλήθηκε γράφει, γιατί η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μίλησε για ψευδεπίγραφη “Αριστερά”.

Στ’ αλήθεια για ποια “Αριστερά” μιλάει;

Την “Αριστερά”  που πορεύεται μαζί με τον Καμμένο σε κοινούς δρόμους;

Την “Αριστερά”  των πειραμάτων Βαρουφάκη που κόστισαν 180 δις στη χώρα;

Την “Αριστερά”  του μνημονίου με 18,5 δις φορολογικά μέτρα;

Την “Αριστερά”  της ελαστικής μορφής εργασιακών σχέσεων;

Την “Αριστερά”  της μονιμοποίησης του ΕΝΦΙΑ, της υποθήκης για 99 χρόνια της δημόσιας περιουσίας, της μείωσης μισθών και συντάξεων, της κατάργησης του ΕΚΑΣ;

Ποια αλήθεια εννοεί και τι σχέση μπορεί να έχουν άνθρωποι, πολιτικά μεταλλαγμένοι από την εξουσία, των οποίων οι επιλογές βρίσκονται σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα της κοινωνίας, με την προοδευτική παράταξη;

Πριν απαντήσει κάποιος στο «επικό» ερώτημα του αναπληρωτή γραμματέα της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, με την πρόοδο ή την συντήρηση, ας απαντήσει ο ίδιος στο πιο απλοϊκό :

Πιστεύει στ’ αλήθεια ότι η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική κατατάσσει τα κόμματα που την ασκούν στο προοδευτικό χώρο;

Γιατί ή το «Πρόγραμμα Θεσ/νικης» θα είναι «προοδευτικό» ή τα μέτρα της Κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Αυτά δεν ταυτίζονται. Βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις.

 

Γιατί αν «προοδευτικό» το 2018 είναι αυτό που ταυτίζεται κυβερνητικά με τη λαϊκίστικη δεξιά (και τις ακροδεξιές περικοκλάδες της), ευχαριστούμε …αλλά δεν θα πάρουμε…

Γιατί αν προοδευτικό σημαίνει να διαγράφεις κάθε προεκλογική σου εξαγγελία και να υλοποιείς τα ακριβώς αντίθετα ( αυταπάτες είπατε), όχι δεν γίνεται να το δεχτούμε.

Γιατί αν προοδευτικό σημαίνει την αναγέννηση του παλαιοκομματισμού όπου ο Υπουργός διορίζει τον πατέρα του σε δημόσια θέση, ε! όχι δεν το θέλουμε.

Για το Κίνημα Αλλαγής δεν υπάρχουν ψευτοδιλλήματα .

Αυτόνομη πορεία σε προοδευτική κατεύθυνση και αναγέννηση της Κεντροαριστεράς σαν δύναμη ευθύνης, ρεαλισμού, ειλικρίνειας.

Κοινωνικές συμμαχίες με τα πραγματικά προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας που θέλουν αλλαγές και όχι συναλλαγές, ρήξεις και όχι συμβιβασμούς, αλήθειες και όχι αυταπάτες.

Αυτό το δρόμο πορευόμαστε και σύντομα όλοι θα κριθούμε.

Παραμύθια για μικρά παιδιά και «μετανάστες» της πολιτικής

Μια απάντηση σε ένα άρθρο και στην επιχείρηση καταστρατήγησης της απλής λογικής…

«Να φύγουν αυτοί» ήταν ο τίτλος άρθρου της κας Σπανού, που δημοσιεύτηκε στο Athens voice και αναπαράχθηκε στα social media κυρίως από τα μεταναστεύσαντα στο ΣΥΡΙΖΑ πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

«Αρκεί η αποχώρηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να γίνει η χώρα κανονική;» αναρωτιέται και αφού χαρακτηρίζει περίπου ψυχοπαθείς όσους διαφωνούν με την Κυβέρνηση (συμφωνούν και με το Λοβέρδο και με το Βενιζέλο και με τον Άδωνι…) καταλήγει λέγοντας στην ουσία ότι … προσέξτε γιατί θα έρθει ο … Μητσοτάκης!

Πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά στην εξέλιξη του νέου αφηγήματος των Κυβερνώντων, οι οποίοι μη μπορώντας να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα και να ταυτίσουν τις επιλογές τους με τα υπεσχημένα, επαναφέρουν δια της πλαγίας οδού τον κίνδυνο επανόδου τη Νέας Δημοκρατίας, παραβλέποντας βεβαίως ότι τη μοναδική ευθύνη για πιθανή εκλογική νίκη της, την έχουν οι ίδιοι και κανένας άλλος!

Με εντυπωσίασε ο τρόπος που το συγκεκριμένο – ιδιαίτερα προσβλητικό – κείμενο για κάθε μη ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, «αγκαλιάστηκε» από πρώην Πασόκους, νυν Συριζαίους και ένθερμους υποστηρικτές της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» προκειμένου να μην χαθούν τα πρόσκαιρα προνόμια της διαχείρισης της εξουσίας καθενός από αυτούς.

Η επαναφορά του δικομματισμού με τα αρχέγονα και ξεπερασμένα διλλήματα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ καμιά υπέρβαση στην κοινή λογική.

Προφανώς και η αποχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν αρκεί για να γίνει η χώρα κανονική. Η αποχώρηση τους όμως αποτελεί μια πρώτη προϋπόθεση.

Γιατί η κυβερνητική θητεία αυτού του μορφώματος τα τελευταία χρόνια παρήγαγε αποτελέσματα που οδήγησαν σε μη κανονική χώρα. Γιατί δεν μπορεί να μην κριθεί καταρχήν η Κυβέρνηση όταν ο λαός  κληθεί να επιλέξει. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην σκεφτεί κανείς ότι τα τρία τελευταία χρόνια η χώρα:

Οδηγήθηκε σε εκλογές με καλλιέργεια αυταπατών και βομβαρδισμό ψεμάτων.

Συνθηκολόγησε, αποδεχόμενη την πλήρη υποταγή της στις επιλογές των δανειστών, επειδή μια εφιαλτική πολιτική που κόστισε 200 δις, την οδήγησε χειροπόδαρα δεμένη στη  διακωμώδηση ακόμη και της ψήφου των πολιτών (δημοψήφισμα , Βαρουφάκης, Τσίπρας και Κυβέρνηση)

Ψήφισε και εφάρμοσε τα πιο σκληρά μνημόνια, υπερφορολογώντας τους πάντες, οδηγώντας την κοινωνία στη διάλυση και αποδέχτηκε  τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τους ξένους για τα επόμενα 99 χρόνια….

Διέψευσε κάθε προεκλογική της υπόσχεση, εφάρμοσε τις πιο ακραίες αντιεργατικές πολιτικές, δίχασε την κοινωνία και λοιδόρησε τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Επανάφερε τις πιο ακραίες λογικές πελατειακού κράτους και παλαιοκομματισμού φθάνοντας στο σημείο να διορίζουν Υπουργοί τους πατεράδες τους σε Δημόσιους Οργανισμούς.

Ταύτισε την Αριστερά με τη συναλλαγή, την υποταγή, τις ψεύτικες υποσχέσεις και τη θεσιθηρία.

Επιχείρησε να ελέγξει με τρόπο απολυταρχικό τα Μ.Μ.Ε. , τη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς της και μετέτρεψε σε κωμωδία ακόμη και κρίσιμες διαδικασίες του Κοινοβουλίου (δες εξέλιξη στην υπόθεση Novartis).

Είναι προφανές ότι η καταδίκη αυτής της Κυβέρνησης   και η στρατηγική της ήττα αποτελούν προϋπόθεση για την έναρξη της διαδικασίας επαναφοράς της κανονικότητας αυτής της χώρας.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτή την πορεία μπορεί να την εγγυηθεί η ψήφος των πολιτών, που δεν οδηγείται αναγκαστικά σε δύο μόνο επιλογές. Όσοι βλέπουν μόνο δύο δρόμους (οι οποίοι πρακτικά μέχρι στιγμής έχουν συμπέσει), συνειδητά αγνοούν ότι θα υπάρξουν και άλλοι πρωταγωνιστές που μπορούν να καθορίσουν εξελίξεις. Όποιοι ερμηνεύουν τις διεργασίες στην κοινωνία μόνο με το πρίσμα του προσωπικού τους συμφέροντος, φτιάχνοντας σχήματα και εξελίξεις στο μυαλό τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η κυβερνητική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ τον έχει μετατοπίσει στη συντηρητική όχθη της πολιτικής δεν μπορούν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα η χώρα να αποκτήσει το πολιτικό αντίβαρο σε αυτό.

Κάπως έτσι υποκαθίστανται οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες και συνεννοήσεις  από διαπραγματεύσεις κορυφής, στις οποίες το ζητούμενο δεν είναι η ανάταση της κοινωνίας και της χώρας αλλά η διασφάλιση του πολιτικού μέλλοντος όσων θεωρούν από μόνοι τους ότι είναι «απαραίτητοι» για τη χώρα και απολύτως διαχειρίσιμοι από το σύστημα που δημιούργησε την κρίση.

Δεν μπορούν; Όχι απλά δεν ικανοποιεί τις επιδιώξεις τους.

‘Οσοι πιστεύουν σε αυτά τα παραμύθια μάλλον αντιμετωπίζουν αδιέξοδα στις πολιτικές τους επιλογές. Μόνο που αυτά δεν αφορούν τους  άλλους.

 

 

Δρόμος χωρίς γυρισμό

Την τελευταία τους ζαριά ρίχνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί σχηματισμοί που θέλουν να διαμορφώσουν καινούργια δεδομένα στο λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς, με τη διαδικασία εκλογής επικεφαλής του νέου σχήματος.

Τα πολιτικά δεδομένα έχουν διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο που αποτελεί μονόδρομο για τη συγκεκριμένη προσπάθεια, η ολοκλήρωση αυτού του τύπου των διαδικασιών με μεγάλο στοίχημα την επόμενη ημέρα.

Η πρώτη φάση αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού σαν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας αντιμετώπισης των επιπτώσεων της στην κοινωνία από τις άλλοτε κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ολοκληρώθηκε με πλήρη επιτυχία για όσους προσέβλεπαν στην ολοκληρωτική υποταγή της χώρας.

Επιλέχθηκαν και προωθήθηκαν οι πλέον κατάλληλοι για αυτό και διαμορφώθηκαν και τα κατάλληλα υποστηρίγματα, προκειμένου να διασφαλιστεί η μετάβαση στη νέα εποχή της πλήρους Βαλκανοποίησης της χώρας.

Κόμματα αδύναμα, σε μόνιμη κρίση, χωρίς πολιτική ταυτότητα, χωρίς στρατηγική. Κόμματα της κρίσης σε μόνιμη κρίση αντιπροσώπευσης, κόμματα του σήμερα, χωρίς προοπτική.

Πολιτικές φιγούρες που πουλούν τη γραφικότητα τους και τις διασυνδέσεις τους με τα κέντρα λήψης των ουσιαστικών αποφάσεων, που στηρίζουν μια και μόνη λογική διαχείρισης της κρίσης και αυτοαναγορεύονται σε ρόλο ρυθμιστή του πολιτικού συστήματος.

Και βεβαίως οι απαραίτητοι συνεργάτες καθώς το πείραμα Παπαδήμου και κυρίως οι αποδόσεις του θα παραμένουν πάντοτε η επιλογή της άλλης ημέρας.

Η σημερινή χαρτογράφηση του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να εντοπίσει αυτό που λέμε προοδευτική παράταξη. Αναζητείται αλλά δεν είναι πουθενά.

Αυτό που υπάρχει είναι τα υπολείμματα του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, πρόσωπα κυρίως και όχι κόμμα με την έννοια ενός συγκροτημένου κόμματος με κοινωνικές αναφορές, μαζί με «εκπρόσωπους»  υποτίθεται άλλων κομματιών της κεντροαριστεράς που δεν εκφράζουν τίποτα και απλά διασφαλίζουν την πολιτική τους ύπαρξη

Και δεν είναι η εικόνα της Βουλής ή τα ποσοστά καταγραφής στις εκλογικές διαδικασίες, αλλά η κοινωνική απαξία και η πλήρης απομάκρυνση από τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα γέρνει επικίνδυνα προς τη συντήρηση, δημιουργώντας μια πολιτική ανισορροπία ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Η ανισορροπία του πολιτικού συστήματος της κρίσης έγκειται στο γεγονός ότι απέναντι σε ένα ιδιαίτερο μεγεθυμένο συντηρητικό στρατόπεδο, δεν υπάρχει συγκροτημένη και ικανή πολιτικά και οργανωτικά προοδευτική παράταξη. Υπάρχει ο κοινωνικός χώρος, υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να συνεισφέρουν, δεν μπορούν όμως να εκπροσωπηθούν πολιτικά.

Η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης είναι εδώ πιο έντονη από κάθε άλλη φορά.

Οι κοινωνικές διεργασίες δεν βρίσκουν πολιτική αντιστοίχηση και το πολιτικό υποκείμενο που θα εμπνεύσει, θα δράσει, θα ενοποιήσει, θα εκφράσει και τελικά θα διεκδικήσει τα αιτήματα των πολλών θιγόμενων από τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών, που θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για μια άλλη πορεία της χώρας, απλά δεν υπάρχει.

Και δεν υπάρχει γιατί οι δυνάμεις που υπηρέτησαν και υπηρετούν τις πολιτικές της κρίσης, δεν μπορούν και δεν είναι δυνατόν να εκφράσουν τις νέες κοινωνικές ισορροπίες που δημιούργησαν αυτές οι πολιτικές. Τι μπορούν να εκφράσουν ταξικά και άρα προοπτικά τα κόμματα που συμπίπτουν στην ψήφιση των μνημονίων, όταν αυτές οι πολιτικές συγκρούονται με την κοινωνία;

Η απουσία όμως της προοδευτικής παράταξης καθορίζει τις αρνητικές εξελίξεις.

Η πολιτική αδυναμία αυτού του  χώρου διευκολύνει την επιβίωση των μετρίων αλλά χρησίμων για τις επιλογές του συστήματος, αδυνατεί να αντιμετωπίσει την κατασυκοφάντηση της πολιτικής ιστορίας και διαδρομής της προοδευτικής παράταξης της πατρίδας, αδυνατεί να αντιμετωπίσει την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, που στα απόνερα της ανακυκλώνει το λαϊκισμό, τη ξενοφοβία, την απογοήτευση και την δημιουργία μιας πλασματικής εικόνας για την Αριστερά και την προσφορά της.

Μιλάμε για μια κοινωνία όπου η φτώχεια, η απογοήτευση, η έλλειψη οράματος και προοπτικής την οδηγεί σε τιμωρητικές επιλογές, στάσεις αντι- και επικίνδυνες πολιτικές αντιστοιχίσεις.

Στο πρόσφορο έδαφος του λαϊκισμού αναπτύσσονται απόψεις ιδιαίτερα επικίνδυνες για την ίδια τη δημοκρατία, την ίδια στιγμή που τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης (φτώχεια και ανεργία) λειτουργούν ενισχυτικά για την ανάπτυξη των νεοφασιστικών μορφωμάτων με ξενοφοβικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά.

Η καλλιέργεια της ιδεοληψίας ότι για όλα φταίει η πολιτική (και όχι οι επιλογές συγκεκριμένων πολιτικών), ότι η πολιτική είναι συνώνυμο της απάτης και της λαμογιάς, ότι φταίει η δημοκρατία που τα συστήματα διαπλοκής και διαφθοράς καθόρισαν εξελίξεις, ότι φταίει ο μετανάστης για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, ότι σε αυτό και σε κάθε άλλο πολιτικό σύστημα όλοι ίδιοι είναι, άρα δεν τους χρειαζόμαστε είναι η κλασσική μεθοδολογία ανάπτυξης των ξενοφοβικών και νεοφασιστικών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό δεν  μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο με ανατροπή των συνθηκών που  δημιουργούν στη λαϊκή βάση αυτές τις ψευδαισθήσεις.

Με τη μετατόπιση και του ΣΥΡΙΖΑ στη συντηρητική πλευρά του πολιτικού χάρτη ( οι πολιτικές επιλογές και οι πρακτικές διαμορφώνουν το πολιτικό πρόσημο κάθε κόμματος), ο χώρος της προόδου, της πραγματικά προοδευτικής και ρεαλιστικής Αριστεράς, παραμένει κενός…

Όχι ότι τον εξέφρασε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Απλά λειτούργησε σαν η δεξαμενή συγκέντρωσης των ψήφων και των πολιτών που απογοητευμένοι από τον πολιτικό συμβιβασμό και μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και γοητευμένοι από την έκφραση του υποτιθέμενου «αριστερού» λαϊκισμού, επέλεξαν τη συγκέντρωση τους εκεί.

Για να προχωρήσει η αναγκαία συγκρότηση μιας νέας και σύγχρονης προοδευτικής παράταξης, για επανέλθει η  πολιτική ισορροπία στη χώρα μας, θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή και κυρίως να αντιληφθούμε τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας σήμερα.

Προτάσεις που ξεκινούν από τα σημερινά απομεινάρια της κρίσης, που ανακυκλώνουν λογικές που ηττήθηκαν, που δεν έχουν καθαρό, προοδευτικό πρόσημο, που εμφανίζονται πρόθυμες για οικουμενικές και συγκυβερνήσεις, που αναζητούν μονίμως τη θαλπωρή της εξουσίας είναι από χέρι καμένες. Καταδικασμένες σε αποτυχία.

Αν αυτή η προσπάθεια αποκτήσει τα αναγκαία  χαρακτηριστικά μπορεί να πετύχει.

Προφανώς το στοίχημα στη διαδικασία που έχει επιλεγεί δεν  μπορεί είναι η καταγραφή των ήδη υπαρχόντων κομματικών συσχετισμών. Τα «κουτάκια» είναι πολύ μικρά, ο «οργανωτισμός» που ανέδειξε σε άλλες εποχές «πρωταγωνιστές» και δημιούργησε πολιτικές καριέρες είναι τακτική αυτοκτονική. Το εγχείρημα θα ξεκινήσει με όρους επιτυχίας ( η συνέχεια θα είναι πολύ πιο δύσκολη), μόνο αν καταφέρει να προκαλέσει την ανταπόκριση μεγάλου μέρους της σιωπηρής και απέχουσας πλειοψηφίας των πολιτών που εκφράστηκαν παλαιότερα από το ΠΑΣΟΚ, απομακρύνθηκαν από αυτό για λόγους που πολλές φορές έχουν αναλυθεί και σήμερα βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής προκειμένου να επανεργοποιηθούν και να στρατευτούν σε μια καινούργια προσπάθεια.

Σε αυτή την πορεία δεν μπορούν απλά να καταγραφούν «δυνάμεις». Πρέπει επιτέλους να ανοίξει και το πολιτικό πλαίσιο πάνω στο οποίο θα μπορέσει να συγκροτηθεί αυτή η προσπάθεια:

Να συζητηθούν σοβαρά για τα πέντε μεγάλα ζητήματα που προκύπτουν για τη χώρα από εδώ και στο εξής:

Η βαθιά ύφεση, η νέα φτώχεια, η υποχώρηση της Δημοκρατίας, το έλλειμμα λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας και βεβαίως το ποιες πολιτικές δυνάμεις θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση και την κηδεμονία.

Οι απαντήσεις και οι συμφωνίες σε αυτά τα πέντε κυρίαρχα θέματα μπορούν να αποτελέσουν τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί  το νέο.

Τέλος είναι απόλυτη ανάγκη να σηματοδοτηθεί η  πολιτική αυτονομία σαν σύγχρονη πρόταση κοινωνικής αλλαγής αρνούμενοι το διαμεσολαβητικό χαρακτήρα και ρόλο, που κάποιοι θα θέλανε. Η δορυφορική μορφή του εγχειρήματος είτε προς την πλευρά της ΝΔ είτε προς εκείνη του νεοσυντηρητικού ΣΥΡΙΖΑ ακυρώνει εν τη γενέσει του το επιχείρημα.

Αυτό επίσης σημαίνει ότι πρέπει να αποκτηθεί  η αναγκαία αυτογνωσία. Να γίνει εφικτή η ανατροπή  και ο μετασχηματισμός δομημένων σχέσεων εξουσίας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη μετάβαση από το προσωπικό – ατομικό στο συλλογικό, στη λήψη των όποιων αποφάσεων.

Οι σκιαμαχίες και τα φοβικά σύνδρομα για τα διαδικαστικά της ιστορίας αυτής, οι λογικές των προσώπων και μόνο, αλλά και η επαναφορά στο προσκήνιο εκείνων των χαρακτηριστικών που σημάδεψαν την κρίση απαξίωσης αυτού του χώρου, δεν βοηθούν την προσπάθεια.

Όσοι κατανοούν την κρισιμότητα των στιγμών δεν μπορούν ούτε να κρύβονται, ούτε να επιλέγουν το παρασκήνιο.

Εκρηκτικό το μίγμα βλακείας και λαϊκισμού!

Παράπλευρα παράγωγα της κρίσης και του τρόπου που αυτή έγινε αντικείμενο διαχείρισης  από μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας τα τελευταία γεγονότα, που θέτουν υπό σοβαρή αμφισβήτηση όχι μόνο τη σοβαρότητα αλλά και την ύπαρξη του αυτονόητου σε μια βαθιά υπνωτισμένη χώρα.

Γιατί αν δεν είχε καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια, στο πρόσφορο έδαφος της οικονομικής κρίσης, το αφήγημα των «εντεταλμένων» και απόλυτα «χειραγωγημένων» πολιτικών και κρατικών λειτουργών, που σχεδιάζουν την εξόντωση του λαού, δε νομίζω ότι θα υπήρχαν φωνές που θα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν μια τρομοκρατική ενέργεια εναντίον ενός πρώην Πρωθυπουργού.

Δεν έχει μάλιστα καμία σημασία αν όλα αυτά που «έδεσαν» το αφήγημα του λαϊκισμού και έδωσαν στους εκφραστές τους μέχρι και βουλευτικές έδρες, δεν αποδείχθηκαν ποτέ, ούτε μπορούν στοιχειωδώς να σταθούν στη διαδικασία ανταλλαγής επιχειρημάτων. Σημασία έχει ότι αυτού του τύπου οι πολιτικές ιστορίες, χαϊδεύουν τα αυτιά των θυμάτων της κρίσης, υποδεικνύουν τους «αρεστούς ενόχους» αποκρύπτοντας τους πραγματικά υπεύθυνους για μια σειρά προβλημάτων, ταΐζουν τα ταπεινότερα ένστικτα και αναδεικνύουν την εκδίκηση σαν το μηχανισμό εκείνο που θα ανακουφίσει τον πληγωμένο μας εγωισμό.

Μόνο που έτσι ,αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι να παραμένουν στο απυρόβλητο οι αιτίες του κακού, να υποκρύπτονται οι πραγματικές λύσεις και να φωτίζεται μόνο η πλευρά της εικονικής πραγματικότητας που διαβάζεται κατά πως συμφέρει τον καθένα!

Και δεν αναφέρομαι στις γραφικότητες τύπου Φιλιππάκη, αλλά σε όσους τις επικρότησαν.

Γιατί το να συμφωνείς και να ενισχύεις την άποψη πως ο κάθε – κατά το μυαλό σου – υπεύθυνος για τις ταλαιπωρίες του λαού και της κοινωνίας, πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο, ακόμα και αν δεν είσαι σε θέση να αποδείξεις την πραγματική του ευθύνη, δεν είναι βλακώδες και επικίνδυνο αλλά απλά …πολύ επικίνδυνο.

Το να εκφράζεις την απογοήτευση σου για το ότι μια τρομοκρατική ενέργεια δεν είχε το επιθυμητό κατ’ εσέ αποτέλεσμα, αποτελεί την κορωνίδα της εγκεφαλικής σου ανεπάρκειας, όταν κατά τ’ άλλα αποδέχεσαι την λειτουργία σου σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Το να αποδέχεσαι τη λύση της βιολογικής εξόντωσης   των πολιτικών σου αντιπάλων και να επιχειρηματολογείς για αυτό, σε οδηγεί σε μια κοινωνία – ζούγκλα, πολύ διαφορετική  ( και προφανώς πολύ χειρότερη) από αυτή που σήμερα ζεις!

Το χειρότερο απ’ όλα είναι να αποδέχεσαι αυτά και ταυτόχρονα να ντύνεις την αοριστολογία και τη φαιδρότητα των «αναλύσεων» με το πέπλο των «απόψεων» της Αριστεράς (μιας Αριστεράς που ποτέ δεν αποδέχτηκε αυτές τις μεθόδους επίλυσης … πολιτικών διαφορών).

Είναι η κλασσική περίπτωση που η βλακεία συναντά τον λαϊκισμό. Το μίγμα αυτό είναι πολύ πιο εκρηκτικό και καταστροφικό από τον εκρηκτικό μηχανισμό που έσκασε στο αυτοκίνητο του Λ. Παπαδήμου. Τα αποτελέσματά του μάλιστα είναι πολύ πιο καταστροφικά από οτιδήποτε άλλο.

Και αν δεν το πιστεύετε ρίξτε μια ματιά στα έδρανα της σημερινής Βουλής για να το καταλάβετε…

Το τέλος των ψευδαισθήσεων και η «υποτιθέμενη» Αριστερά!

Όταν ανήμερα Πρωτομαγιάς, η Κυβέρνηση ανακοίνωνε την «επίτευξη» της συμφωνίας με τους δανειστές, δινόταν τέλος σε δύο ψευδαισθήσεις:

Αυτή της ελπίδας για κάτι καλύτερο και βεβαίως αυτή της υποτιθέμενης «αριστεράς», που υπηρετεί το λαό και τη χώρα…

Η πρώτη ψευδαίσθηση που αφορά κυρίως, είτε κάποιους αθεράπευτα ρομαντικούς είτε κάποιους υπερβολικά αισιόδοξους, τελειώνει με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, με 3,5 δις επιπλέον μέτρα που εξοντώνουν όχι τους έχοντες αλλά ομάδες υψηλού πλέον κινδύνου, με τις μειώσεις σε 1 εκ πολίτες των συντάξεων τους, με τη μείωση του αφορολογήτου σε ποσά που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί (ο Τσακαλώτος ακόμη παραιτείται!), με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, με την πώληση ενός σημαντικού κομματιού της ΔΕΗ (άρα της ηλεκτρικής ενέργειας) και τέλος με αυτά που θα μάθουμε μετά τις επίσημες υπογραφές (όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια)!

Η δεύτερη ψευδαίσθηση αφορά αυτούς, που ενώ επί 2,5 χρόνια ασκούν πολιτικές διάλυσης της κοινωνίας, αρέσκονται να μιλούν για «αριστερά» και να κλαίνε ψηφίζοντας μέτρα και πολιτικές που απέχουν έτη φωτός από τις βασικές πολιτικές επιλογές της Αριστεράς και γενικότερα οποιασδήποτε Κυβέρνησης θα ήθελε να χαρακτηριστεί ως «προοδευτική».

Γιατί απλά ποτέ η Αριστερά δεν ταυτίστηκε με τη σύγκρουση με τις ανάγκες της κοινωνίας, ποτέ δεν αποδέχθηκε το ποδοπάτημα εκείνων των κοινωνικών τάξεων που ανήκουν στην κατηγορία των «αδυνάτων», ποτέ δεν υποστήριξε την εκποίηση της δημόσιας περιουσία και των ενεργειακών πηγών της χώρας, ποτέ δεν επιβράβευσε την αδικία, την ανισοκατανομή των βαρών, την φορολογική εξόντωση των πάντων.

Η Αριστερά που ξέρουμε εμπνέεται από αρχές , αξίες και οράματα κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι κοινωνικής αναλγησίας.

Η Αριστερά που τιμάμε δεν χαρίζει πρόστιμα σε «κολλητούς» επιχειρηματίες, δεν ασπάζεται τον «παλαιοκομματισμό» σαν πρακτική άλωσης του κράτους, δεν αδιαφορεί για τους αδύναμους κλείνοντας το μάτι στους υπό κατασκευή νέους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας.

Η Αριστερά που μάθαμε δεν κλείνει τα αυτιά και τα μάτια της όταν η κοινωνία αναστενάζει, δεν αδιαφορεί για την μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, δεν αποδέχεται ως αναγκαίο κακό τον πόνο του συνταξιούχου, δεν κουνά απειλητικά τα δάχτυλο σε όσους διαφωνούν!

Αλλά πάνω απ’ όλα δεν ψεύδεται συνειδητά. Δεν διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Δεν μιλά για «ισορροπημένη συμφωνία» όταν για μια ακόμη φορά καλείται να υλοποιήσει και να αποδεχτεί όλα όσα μέχρι χθες κατήγγειλε και λοιδορούσε.

Και επειδή οι πράξεις, οι επιλογές και η κατεύθυνση χαρακτηρίζουν κάθε κυβέρνηση, είναι προφανές ότι τίποτα το προοδευτικό δεν προσθέτει στην ιστορική διαδρομή της χώρας αυτό το κυβερνητικό μπουλούκι, όπου πρώην «αριστεροί» και παντοτινοί δεξιοί λαϊκιστές πηγαίνουν με ταυτόχρονο βήμα σε ολοένα και πιο συντηρητικές επιλογές.

Η χειρότερη δε προσφορά τους, δεν είναι άλλη από την υπονόμευση των αξιών  της προοδευτικής παράταξης, την ταύτιση της «αριστεράς» με την αδικία, το λαϊκισμό, τη συντήρηση, τα συμφέροντα , την εξουσιολαγνεία, την ανικανότητα, την κατευθυνόμενη ενημέρωση, τη συνειδητή υποκρισία. Και αυτό η ιστορία δεν το συγχωρεί!

 

Λίγο πριν την απαραίτητη καλοκαιρινή ανάπαυλα

Επειδή λέω να αναχωρήσω για λίγες ημέρες και δεν θέλω να αφήνω εκκρεμότητες κάποιες σκόρπιες σκέψεις:

Με κούρασε αυτή η ατελείωτη και μονότονη βλακεία με την Περιστέρα! Λες και όλοι γίνανε υπέρτατοι κριτές των στιλιστικών επιλογών  της. Λες και το θέμα είναι τι φοράει ή πως το φοράει! Λες και δεν έχουμε τίποτα άλλο να ασχοληθούμε σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα παρά μόνο με το φθηνό κουτσομπολιό που ενίοτε το μετατρέπουμε και σε πολιτική κριτική. Δεν είναι βέβαια η μόνη που τα βιώνει. Τα έζησαν και πολύ πιο έντονα πριν από αυτή πολλές ακόμη που είχανε την «ατυχία» να είναι σύζυγοι επωνύμων. Τα δυστύχημα είναι ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν… Δυστυχώς…

Όπως δεν αλλάζει η αθλιότητα αυτών που επελέγησαν να διαχειριστούν τα οικονομικά της χώρας.

Δε ξέρω τι μπορούμε ακόμη να περιμένουμε αλλά αυτό το απίστευτο οικονομικό επιτελείο έχει βαλθεί να αποδείξει με όλες του τις δυνάμεις πόσο ανίκανο και επικίνδυνο είναι. Αλλαγές σε πράγματα που εξαγγέλλονται την προηγούμενη ημέρα,  αυτοσχεδιασμοί της στιγμής με μόνιμα θύματα φορολογούμενους και μικρομεσαίους εισοδηματίες, νόμοι που ψηφίζονται και δεν εφαρμόζονται γιατί θα αντικατασταθούν από άλλους (!). Το ΕΝΦΙΑ περιμένει την επιστροφή μας από τις λειψές καλοκαιρινές διακοπές (αυτό ισχύει για τους τυχερούς), η υπερφορολόγηση λυγίζει τα πάντα, η αγορά σηκώνει τα χέρια ψηλά σα να περιμένει κάποιο θαύμα (από πού άραγε;) και η ανάπτυξη κόλλησε στο Σινικό τείχος. Ποια ανάπτυξη θα μου πείτε και πως;

Εδώ δεν υπάρχει στοιχειώδες σχέδιο για αύριο όχι για το τι θα συμβεί σε βάθος χρόνου!

Σχέδιο Β ή σχέδιο Α ή ακόμα και σχέδιο Χ, καθώς αυτό το φρούτο που μας φόρτωσαν στις πλάτες και που χρέωσε για πάρτη του τη χώρα με καινούργια και πιο σκληρά μνημόνια, με απώλεια δεκάδων δις, με capital controls και με οικονομική οπισθοχώρηση σε όλα τα επίπεδα, συνεχίζει να χαμογελά και να προκαλεί.

Ο Βαρουφάκης είναι σίγουρο πως άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του από το πέρασμα του στο Υπουργείο Οικονομικών στη χώρα. Δεν με εκπλήσσουν αυτά που αποκαλύπτει ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ. Δε με εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτοί που μέχρι χθες συνεργαζότανε μαζί τους σήμερα προσπαθούν να κάνουν τους ανήξερους (δες Χουλιαράκης). Δεν με εκπλήσσει ούτε το γεγονός πως όλοι ξεχνούν ότι η επιλογή Βαρουφάκη ήταν επιλογή του Τσίπρα. Η μήπως όχι; Το ερώτημα είναι αυτός ο τύπος που σήμερα αμείβεται πλουσιοπάροχα για να δίνει διαλέξεις δεν θα τιμωρηθεί; Δεν θα ζητηθούν ευθύνες; Αν στην προκειμένη περίπτωση και με δεδομένα τα όσα έγιναν δεν υπάρξει εξεταστική επιτροπή της Βουλής τότε καλύτερα να μην υπάρξει ποτέ ξανά!

Ποτέ ξανά; Ποτέ ξανά τα ίδια λάθη!

Το ίδιο λάθος έγινε το 1989, όταν ο τότε Συνασπισμός αρνήθηκε την πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου για κατάργηση του +1, για υιοθέτηση δηλαδή της απλής αναλογικής.

Για την ιστορία και μόνο:

Στις 25 Σεπτέμβρη του ‘89 συγκαλείται η ΚΕ του ΚΚΕ για να  καθορίσει τη στάση του κόμματος απέναντι στην κυβέρνηση ου Τζαννετάκη, με αφορμή το περίφημο θέμα του «συν ένα». Όπως θα θυμούνται, ίσως, οι αναγνώστες, το ΠΑΣΟΚ είχε προτείνει ανατροπή της κυβέρνησης Τζαννετάκη από τη Βουλή και σχηματισμό κυβέρνησης με το ΣΥΝ, με αντικείμενο την κατάργηση του «συν ένα» από τον εκλογικό νόμο (πρακτικά, την καθιέρωση απλής αναλογικής) και τη διεξαγωγή νέων εκλογών.

Το ΠΓ εισηγείται να μη  ψηφιστεί η πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ, παρότι η απλή αναλογική ήταν σημαία του ΚΚΕ επί χρόνια ολόκληρα. Το γιατί το εξήγησε ο ίδιος ο Χ. Φλωράκης λίγες μέρες αργότερα (4 Οκτώβρη ‘89), μιλώντας στους εργάτες της ΠΥΡΚΑΛ.

«Μη με αγριοκοιτάς εμένα», είπε σε κάποιον (προφανώς «αντι-κομματικό») ακροατή του. «Στο αυτοκίνητο μου έχω ένα φάκελο, να! Σήμερα τον δώσανε! Ασήκωτος είναι!» Και συνέχισε: «Δηλαδή τι έπρεπε να κάνουμε; Να τραβήξουμε το χαλί κάτω από την κυβέρνηση Τζαννετάκη και να πέσει; Γιατί ο Μητσοτάκης μου το είπε καθαρά: «Εγώ το θέλω το συν ένα , είναι προς το συμφέρον μου». Ανοιχτά και παστρικά. Λοιπόν, έπρεπε να ρίξουμε την κυβέρνηση για το συν ένα»;

Τότε αυτή η χώρα έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να κατοχυρώσει την απλή αναλογική. Δεν ξέρω τι εξελίξεις θα είχανε υπάρξει. Δεν ξέρω πως θα είχαν διαμορφωθεί τα πολιτικά πράγματα. Πιστεύω όμως ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα και θα είχαμε αποφύγει πολλά.

Δεν αντιλαμβάνομαι τις φοβίες αυτών που μιλάνε για «σταθερές Κυβερνήσεις» και τις συνδέουν με τη συνέχιση του παραλογισμού του μπόνους των 50 εδρών. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν θα πρέπει να υπάρξει το αυτονόητο: Να αντιστοιχούν οι βουλευτικές έδρες στην πραγματική δύναμη των κομμάτων, ειδικά σήμερα  που η κρίση πολιτικής αξιοπιστίας έχει συνθλίψει τα άλλοτε μεγάλα ποσοστά των κομμάτων εξουσίας.

Όπως δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς (δεν το βλέπω, αλλά λέμε τώρα), να είναι διατεθειμένοι να δώσουν 50 επιπλέον έδρες στον Μητσοτάκη που πιθανά θα είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Για να εφαρμόσει τι και με ποιους;

Προφανώς και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αναγκαίο τακτικισμό, μιας Κυβέρνησης που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου και να αλλάξει την πολιτική ατζέντα στη χώρα. Μιας Κυβέρνησης ανύπαρκτης και επικίνδυνης που θέλει να μπορεί να πει πως … έκανε κάτι. Προφανέστατα!

Αλλά αυτό μπορεί να στερεί, όπως στέρησε η γλύκα της εξουσίας το 1989, την καθιέρωση ενός πραγματικά αντιπροσωπευτικού εκλογικού συστήματος;

Τα επιχειρήματα περί Χρυσής Αυγής και του ρόλου της τα θεωρώ παντελώς ηλίθια. Γιατί δυστυχώς η Χρυσή Αυγή αποτελεί μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που γέννησε η κρίση, ο λαϊκισμός, οι πλατείες των διαμαρτυρομένων και οι λανθασμένες πολιτικές που στιγμάτισαν τη δημοκρατία στον τόπο. Να σοβαρευτούμε λοιπόν και  να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία της Κυβέρνησης προκειμένου να κάνουμε πράξη ένα αίτημα κάθε προοδευτικού πολίτη.

Προοδευτικού είπα;

Το να γράφουν τα γερμανικά ΜΜΕ για την στροφή 180 μοιρών στην πολιτική του Τσίπρα, άντε να θεωρηθεί προσπάθεια υπονόμευσης μιας πολύ «προοδευτικής» κυβέρνησης. Λέμε…

Το να σε αδειάζει ή για να είμαι περισσότερο ακριβής, το να σε αποκαλύπτει, με τέτοιο τρόπο ο Ρούντι Ρινάλντι, ο επικεφαλής της ΚΟΕ και πρώην μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, ε! αυτό έχει πραγματικό ενδιαφέρον!

Όπως αναφέρει στο βιβλίο του, πολύ πριν από τις εκλογές του 2015 είχε αρχίσει η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επισημαίνει ότι «η περίοδος 2012-2014 χαρακτηρίστηκε από τη μεθοδική προσπάθεια λείανσης αιχμών και εγκατάλειψης ριζοσπαστικών στόχων».

Μάλιστα, κατά τον Ρινάλντι, η πολιτική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώθηκε το βράδυ των ευρωεκλογών του 2014, καθώς δεν έθεσε θέμα αυτοδύναμης κυβέρνησης, αλλά επιδίωξε κυβέρνηση συνεργασίας με το σχέδιο του «προωθητικού συμβιβασμού».

Μεταξύ άλλων ο Ρούντι Ρινάλντι αποκαλύπτει και ένα ακυκλοφόρητο κείμενο ομάδας εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Γιάννη Δραγασάκη όπου τον Αύγουστο του 2014 περιγράφονται τα δύο σενάρια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό της «διαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση» και αυτό της «μονομερούς κατάργησης των Μνημονίων» που οδηγούσε σε ρήξη. Από αυτά τα δύο, όπως αναφέρει, προτιμήθηκε το πρώτο, αυτό της διαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση.

Με απλά λόγια δηλαδή ούτε αυταπάτες υπήρξαν, ούτε λάθη, ούτε αδυναμία σχεδιασμού. Συνειδητή επιλογή παραπλάνησης υπήρξε αυτά τα χρόνια και επιλογή να διαχειριστούν την εξουσία με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Τόσο απλά!

Κλείνω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ρινάλντι, τον οποίο γνώρισα σαν συνδικαλιστή στα συνέδρια της ΕΦΕΕ:

«Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν και περνούν οι πλέον εκτρωματικοί νόμοι και συμβάσεις που μετατρέπουν τη χώρα σε αποικία για 99 χρόνια, αλλά και «κυματοθραύστη», δηλαδή σε ειδική ζώνη προστασίας της Ευρώπης από τα προσφυγικά κύματα. Η συντελεσθείσα μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κεντροαριστερό στήριγμα του καθεστώτος αποικίας-γκέτο, γίνεται στο όνομα της Αριστεράς. Το γεγονός αυτό κηλιδώνει την Αριστερά σε απίστευτο βαθμό, τέτοιον που ακόμα δεν έχει συνειδητοποιηθεί»

Διαφωνεί κανείς;

Κατά τ’ άλλα. Θα τα ξαναπούμε σε λίγες ημέρες, μετά από μια σύντομη ανάπαυλα στην εργασιακή μου καθημερινότητα, απαραίτητη και πολυαναμένομενη!

Τσίπρας – Podemos … βυθισμένος!

Έχουν μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση οι τελευταίες εκλογές στην Ισπανία με την αποτυχία του Podemos.

Στη σκιά των ραγδαίων εξελίξεων στη Βρετανία και την ΕΕ, το ισπανικό κόμμα που πρόσκειται φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την τρίτη θέση με τη δύναμή του να ξεφουσκώνει. Μόνο μία από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις είχε αποτυπώσει επιτυχώς το εκλογικό αποτέλεσμα, δηλαδή το Podemos να έρχεται τρίτο και καταϊδρωμένο στην 14η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου και τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης.

Περιέργως τα λαλίστατα  κατά τ’ άλλα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σιωπούν για αυτό ή προσπαθούν να διαχωρίσουν – μετά το αποτέλεσμα – την πορεία του Podemos από αυτή του κόμματος του.

Ας κάνουμε μια υπόθεση:

Ας πούμε ότι τα αποτελέσματα ταυτιζόταν με τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος και το Podemos έβγαινε ενισχυμένο και δεύτερο κόμμα στις εκλογές. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οι σιωπηλοί σήμερα ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ θα μιλούσανε για τον άνεμο της αλλαγής που πνέει στην Ευρώπη, για τον «μεγάλο ηγέτη» που από την Ελλάδα εμπνέει τους λαούς της Ευρώπης (!), για τα βλέμματα όλων των λαών της Ευρώπης που είναι στραμμένα στην ηρωική προσπάθεια της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για την ελπίδα που ξαναέρχεται, αφού την πρώτη φορά κάπου έχασε το δρόμο της…

Και λίγα λέω, γιατί θα ακούγαμε πολύ περισσότερα, ίσως και δικαιολογημένα ως ένα βαθμό… αν κρίνει κανείς αυτά που είπε λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Ισπανία, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο  Αλέξης Τσίπρας:

«Θέλω να μου επιτρέψετε να στείλω μήνυμα αλληλεγγύης και υποστήριξης στον Πάμπλο Ιγκλέσιας και στον Αλμπέρτο Γκαρθόν, για τον αγώνα που δίνουν από κοινού, η Ενωμένη Αριστερά των Podemos, ώστε να υπάρξει και στην Ισπανία μία ακόμα προοδευτική κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά. Και μάλιστα χθες, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω τηλεφωνικά με τον Πάμπλο για να του ευχηθώ καλή επιτυχία. Του θύμισα ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη, στην προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, μας είπε ‘κρατήστε γερά, κρατήστε όσο μπορείτε γιατί ερχόμαστε’. Του είπα λοιπόν, Πάμπλο κρατήσαμε, είμαστε όρθιοι. Τώρα έρχεται η δική σας σειρά. Θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αλλάξουμε την Ευρώπη και μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη»

Η πραγματικότητα όμως οδηγεί αλλού. Σε άλλου τύπου συμπεράσματα αποδεικνύοντας ότι η επένδυση στην πολιτική είναι εξίσου επικίνδυνη και με πολύ περισσότερα ρίσκα από αυτή στην αγορά!

Έλεγε τον Φεβρουάριο του 2015, στο ΒΗΜΑ, ο Ιγνάθιο Ουρκίθου, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης, πολιτικός αναλυτής της εταιρείας δημοσκοπήσεων Metroscopia και τακτικός αρθρογράφος της «El Pais», απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το αν η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα επηρεάσει τους Ισπανούς να ψηφίσουν το Podemos;

«Από την οπτική γωνία των Ισπανών, η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αρκετά αναμενόμενη λόγω της κρίσης που πλήττει την Ελλάδα αυξάνοντας τις ανισότητες, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι οικονομικές συνταγές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια δεν παρήγαγαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα – και αυτό το έχουν αναγνωρίσει ακόμη και διεθνείς οργανισμοί που τις πρότειναν, όπως το ΔΝΤ. Οι Έλληνες αναζήτησαν μια εναλλακτική, επιλέγοντας μαζικά ένα κόμμα που δεν θεωρείται υπεύθυνο για όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Αυτό άραγε μπορεί να βοηθήσει το Podemos; Εξαρτάται. Αν το αποτέλεσμα όσων προσπαθεί να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θετικό, αν καταφέρει να αναδιαρθρώσει το χρέος και να μειώσει τη φτώχεια, θα ενισχύσει το Podemos. Αν όμως η Ελλάδα καταλήξει εκτός ευρώ, χρεοκοπήσει και κηρύξει στάση πληρωμών, τα οποία θα επιδεινώσουν την κρίση, αναμφίβολα η ρητορική του Podemos θα χάσει τη δυναμική της»

Και αυτό ακριβώς έγινε. Γιατί μπορεί να μην κατέληξε η Ελλάδα εκτός ευρώ (να πω ακόμα…), μπορεί να μην χρεοκόπησε αλλά χρεοκόπησε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και οι Ισπανοί πολίτες βλέπουν και τις πολιτικές αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν και τα ψέματα πάνω στα οποία στηρίχτηκε η αναρρίχηση στην εξουσία και κυρίως την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή της χώρας στις διαθέσεις των δανειστών.

Βλέπουν και κατανοούν ότι η, στη φαντασία, επανάσταση στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα μια ανηλεής επίθεση εναντίον των μεσαίων εισοδημάτων, των αδύναμων, των ήδη θυμάτων της κρίσης.

Βλέπουν και κατανοούν ότι στην Ελλάδα πίστεψαν, σε αυταπάτες και ουτοπίες, σε πολιτικούς γίγαντες με χάρτινα πόδια, σε πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων, σε προτάσεις που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα.

Βλέπουν και κατανόησαν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα  χειροτερεύει, ότι η φτώχεια μεγεθύνεται, ότι η ανάπτυξη έχασε και αυτή το δρόμο της, ότι οι πολίτες ανησυχούν, δεν αισιοδοξούν και δυστυχώς χάνουν κάθε ελπίδα.

Η χαριστική βολή για το Podemos ήρθε με την παρουσία του Τσίπρα στο προεκλογικό του σποτ! Ήταν δε τέτοια η αυταρέσκεια και η πολιτική αφέλεια των εδώ μαθητευόμενων μάγων που στο left.gr , ο Τσίπρας θεωρείται ο ΗΡΩΑΣ (!!!). Γράφει χαρακτηριστικά:

«Ανάμεσα στους ήρωες του ντοκιμαντέρ κι ένας Έλληνας, που δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Podemos και ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε από την αρχή βάδισαν στον ίδιο δρόμο, ενώνοντας τις δυνάμεις τους αλλά και τη ρητορική τους ενάντια στο ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο. Όπως βλέπουμε στο απόσπασμα της ταινίας, παρακάτω, ο Αλέξης Τσίπρας συναντά τον Πάμπλο Ιγκλέσιας σε μία εκδήλωση των Podemos λίγο καιρό πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, που τον έφεραν στην εξουσία. Στον διάλογο που έχουν μπροστά στην κάμερα, ο ηγέτης των Podemos των ρωτά πως αισθάνεται και ο Αλέξης Τσίπρας του απαντά «δύσκολα». «Γιατί;» τον ρωτά ο Ιγκλέσιας και εκείνος απαντά «γιατί έχει φτάσει η στιγμή», χαμογελώντας αμήχανα κι εξηγώντας ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ περίπλοκη. Τότε ο Ιγκλέσιας του λέει ότι σε 4-5 μήνες εκείνος θα είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Αλέξης Τσίπρας του λέει ότι αυτό θα είναι κάτι πολύ καλό. «Για αυτό χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη σου. Χρειαζόμαστε το να κάνεις εσύ την αρχή κι εμείς να ακολουθήσουμε. Είναι πολύ σημαντικό», καταλήγει ο αρχηγός των Podemos.»

https://left.gr/news/kai-o-alexis-tsipras-sto-proeklogiko-ntokimanter-ton-podemos

Το δυστύχημα για τους φορείς της μεγαλύτερης αυταπάτης στη χώρα είναι ότι αφού τελείωσαν την Αριστερά στη χώρα, τη βυθίζουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη!

Αλλά αυτή είναι η μοίρα όσων θεωρούν ότι οι λαοί είναι τόσο αφελείς ώστε να αρνούνται να καταλάβουν την πραγματικότητα.

Και κάτι τελευταίο: Πώς να ερμήνευσαν άραγε οι Ισπανοί ψηφοφόροι την στήριξη από τη μία πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στο Podemos και την φωτογράφηση του Τσίπρα με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Ευρώπης, τους συνοδοιπόρους δηλαδή του Σάντσες; Πώς να εκτίμησαν τον ξαφνικό μεγάλο έρωτα του με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία;

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο τυχοδιωκτισμός;

Μέχρι πού;