Παιγμένο έργο!

Όπως έχουμε μάθει – τέσσερα χρόνια σωρευμένης εμπειρίας πια – το έργο με τις εκάστοτε επισκέψεις της τρόικα έχει την ίδια πλοκή.

Κάθε φορά που ετοιμάζεται «επιθεώρηση ιθαγενών» η εκάστοτε κυβέρνηση θέτει τις «κόκκινες γραμμές» σε δημόσια θέα.

Εν συνεχεία, υπό τα γρυλλίσματα των εκπροσώπων των δανειστών, αρχίζει η οπισθοχώρηση «με ελαφρά πηδηματάκια». Ανακαλύπτονται καινούργιες «ανυποχώρητες θέσεις», οι οποίες προδιαγράφουν τον συμβιβασμό που έχει παρασκηνιακά εξευρεθεί.

Στα επικαιροποιημένα δεδομένα Σαμαράς και Βενιζέλος δηλώνουν πως δεν θα κάνουν πίσω σε ασφαλιστικό και εργασιακά. Αυτό συνεπάγεται πως από το νέο έτος θα μειωθούν οι επικουρικές συντάξεις και θα πάρουν σειρά οι κύριες.

Ενώ ο νέος συνδικαλιστικός νόμος που θα στραγγαλίζει τις απεργίες και θα νομοθετεί το «λοκ – άουτ» βρίσκεται επί θύραις.

 

Αναμενόμενα αποτελέσματα!

Η διφασική επιθεώρηση της τρόικα, στα πεπραγμένα της κυβέρνησης των Αθηνών, ξεκίνησε ήδη. Παρά τις επικολυρικές περιγραφές, που βλέπουν αδυσώπητες μάχες και ψελλίζουν αντιστασιακά πρελούδια, το αποτέλεσμα θα είναι ένας ακόμη συμβιβασμός.

Αν στα δημοσιονομικά υπάρχει κάποιο περιθώριο ευέλικτης διαπραγμάτευσης πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη η επιβολή νέας συνδικαλιστικής νομοθεσίας – που πρακτικά θα αχρηστεύει το δικαίωμα της απεργίας – και η θεσμοθέτηση του «λοκ – άουτ» των εργοδοτών. Καθώς αποτελούν κοινό τόπο στις προθέσεις τόσο των δανειστών όσο και της συγκυβέρνησης.

Κάποιες γκρίνιες, για την τιμή των όπλων, δύσκολα θα επηρεάσουν την ουσία του αυταρχικού πλαισίου που εγκαθίσταται οσονούπω.

Η επιμονή του Κυρ. Μητσοτάκη στην «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων εγγράφεται (και) σε αυτήν την σκοπιμότητα.

Ωστόσο υπάρχει ένα μείζον θέμα, το οποίο συντηρεί ο πρωθυπουργός και ανακυκλώνει ο αντιπρόεδρος του κυβερνητικού σχήματος.

Πρόκειται για το αίτημα απομάκρυνσης του Δ.Ν.Τ από την δανειοδοτική κοινοπραξία, το οποίο διατυπώθηκε σε ημιεπίσημη μορφή προς το παρόν.

Υπάρχει και η οικονομική και η πολιτική πτυχή στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Ως προς το πρώτο σκέλος πρέπει να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που αναπόφευκτα δημιουργείται. Η προσφυγή στις αγορές μπορεί να εκτινάξει εκ νέου τα περίφημα «spreads», επιβαρύνοντας εκ νέου το δημόσιο χρέος.

Αλλά δημιουργούνται καινούρια δεδομένα στις πολιτικές ισορροπίες, των οποίων η αξιολόγηση δεν είναι εύκολη.

Κοντολογής, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το βάρος της διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος πέφτει αποκλειστικά στους ώμους της Ε.Ε. – και μάλιστα, με βάση τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό της ευρωζώνης, στην γερμανική κυριαρχία.

Ας μην ξεχνάμε πως η Μέρκελ επέβαλε, το 2010, την έλευση του ΔΝΤ στην γηραιά ήπειρο.

Άρα μια τέτοια αποδέσμευση απαιτεί το πράσινο φως από το Βερολίνο. Ενδεχόμενα αυτό να ήταν ένα από τα βασικά διακυβεύματα της πρόσφατης συνάντησης Μέρκελ – Σαμαρά.

Φυσικά η επιτήρηση δεν πρόκειται να σταματήσει ακόμα και αν η τρόικα πάψει να υφίσταται με την κλασσική της έννοια. Σύντομα θα δούμε τι μέλλει γενέσθαι και αν η Γερμανία αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την εποπτεία του «μαύρου προβάτου» του ευρωενωσιακού νότου.

 

 

Μία ακόμα … σωτηρία!

Σε μερικές ώρες οι βουλευτές της συγκυβέρνησης θα κληθούν να υπερψηφίσουν ένα (ακόμη) επαχθές πακέτο μέτρων.

Παρά τις δημόσιες επιδείξεις λεόντων και λεοντιδέων, η συμφωνία με την τρόικα θα υπερψηφισθεί. Εν όψει του γεγονότος αυτού ο πρωθυπουργός ανέλαβε να νουθετήσει τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, προσφέροντας αφειδώς υποσχέσεις –βγαλμένες από τις τετριμμένες στιγμές του πολιτικού του ρεπερτορίου.

Δεσμεύτηκε ότι «δεν θα υπάρχουν νέα μέτρα λιτότητας», πως «κρατήθηκαν άθικτες όλες οι κόκκινες γραμμές» και, φυσικά, πως «βγαίνουμε από την κρίση και τα μνημόνια».

Είχε προηγηθεί η κατηγορηματική δέσμευση του Γ. Στουρνάρα πως «νέους φόρους δεν θα βάλουμε με τίποτα» -του διέφυγε να προσθέσει πως έχουν μονιμοποιηθεί όσοι, όπως το «χαράτσι», είχαν επιβληθεί ως προσωρινοί.

Μάλιστα εξήγησε ότι η περιβόητη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ δεν επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση αλλά ζητήθηκε η επιβολή της από την ίδια. Τώρα το πώς αυτό συνοδοιπορεί με την παραδοχή του ΥΠΕΘΟ πως η ψήφιση αυτών των μέτρων αποτελεί «μια καλή προϋπόθεση» για την εκταμίευση της δόσης αυτό αφορά την ιδιόρρυθμη διαλεκτική του εκλεκτού του Β. Σόιμπλε.

Μέσα στην εθνοσωτήρια ατμόσφαιρα πέρασε στα ψιλά το νέο κύμα απολύσεων εκπαιδευτικών και σχολικών φυλάκων που είχαν υπαχθεί στο καθεστώς της διαθεσιμότητας.

Στο κάτω της γραφής τι ψυχή έχουν μερικές χιλιάδες απολυόμενων μπροστά στην πραγμάτωση του «success story»;

Είναι φανερό ότι η προπαγάνδα θα επιδιώξει να εμφανίσει το νέο πακέτο μέτρων ως την ύστατη αβαρία λίγο πριν φυσήξει ο ούριος άνεμος της ανάπτυξης.

Πορευόμενοι προς τις ευρωεκλογές τα κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα ευοίωνης συνέχειας.

Οι κινδυνολογίες, για ενδεχόμενο ασύντακτης χρεοκοπίας, είναι δευτερεύουσας χρηστικής αξίας –προς το παρόν τουλάχιστον. Φυσικά και οι διακινητές των σεναρίων για «το τέλος των μνημονίων» γνωρίζουν το ψευδεπίγραφο των δεσμεύσεών τους. Ευελπιστούν ωστόσο στην εξοικονόμηση του αναγκαίου πολιτικού χρόνου, ειδικά αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ευνοήσει αυτούς τους σχεδιασμούς.

Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσει η περίφημη κοινή γνώμη που παρακολουθεί, οργισμένη αλλά άφωνη, τα τεκταινόμενα.

Τι έχει ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;

Τα βάζω απ’ εδώ, τα βάζω απ’ εκεί καταλήγω πάντοτε στα ίδια συμπεράσματα. Οπότε ας κάνω την προσπάθεια να σας πείσω για αυτά που εγώ τουλάχιστον πιστεύω.

Ζούμε μεγάλες στιγμές, δόξας και υπερηφάνειας! Μια «σκληρή» διαπραγμάτευση έφτασε στο τέλος της, οι «εχθροί» υποχώρησαν σε όλα τα μέτωπα και οι μεγάλοι διαπραγματευτές νικήσανε, όχι στα σημεία αλλά με ξαφνικό και ανεπανάληπτο νοκ- άουτ, λίγο πριν το καμπανάκι του τέλους!

Σαμαράς και Στουρνάρας σήκωσαν το κύπελο με το έπαθλο του μοιράσματος του πρωτογενούς πλεονάσματος, οι θεατές χειροκρότησαν θερμά (!), δοξάζοντας τους σύγχρονους Σπαρτιάτες , που θυσίασαν ώρες ατελείωτες στην υπηρεσία της χώρας!

Απομένουν βέβαια κάποιες λεπτομέρειες προς διευκρίνιση, αλλά ποιος να ασχοληθεί με αυτές!

Τι θα γίνει δηλαδή μετά το εξάμηνο πάγωμα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων;

Τι σημαίνει «αναβολή» των αποφάσεων για επιπλέον απολύσεις στο Δημόσιο το 2015;

Ποια θα είναι τα ισοδύναμα μέτρα για τα 500 εκ. που προβλέπονται από τη γνωστή απόφαση του δικαστηρίου για τους ένστολους;

Από αύριο, τα ερωτηματικά θα είναι ακόμα περισσότερα…

Υπάρχει όμως κάτι που όλοι μας ξεχνούμε. Λογικό είναι μέσα στον κυκεώνα των «εξελίξεων» και τον βομβαρδισμό των μεγάλων σχολιαστών, που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν»:

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το αποτέλεσμα της δικής μας θυσίας. Της καθεμιάς και του καθένα. Τι σας λέω;

Ας δούμε πρώτα απ’ όλα την τυπική διάσταση του ζητήματος. Οι δημοσιονομικές δαπάνες, δίχως τόκους και χρεολύσια, αποκαλούνται πρωτογενείς. Όταν λοιπόν τα δημόσια έσοδα υπερκαλύπτουν τις πρωτογενείς δαπάνες τότε ο προϋπολογισμός εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα.

Ας δούμε τώρα το κοινωνικό περιεχόμενο αυτού του οικονομικού «επιτεύγματος»:

Η διάλυση δημοσίων υποδομών σε παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες –μαζί με την εκποίηση κοινωνικού πλούτου, στον βαθμό που έγινε κατορθωτή – μείωσαν δραματικά τις κρατικές δαπάνες. Η κατά συρροή εξαΰλωση φορέων και οργανισμών σε ολόκληρη την κλίμακα της κρατικής διοίκησης (από τοπική μέχρι κεντρική) συμπλήρωσε την στρατηγική της τρόικα και της κυβέρνησης.

Από την άλλη η υπερφορολόγηση των πολιτών, άμεση και έμμεση, εκτίναξε τα έσοδα του κράτους.

Συνεπώς αυτό που προκύπτει ως εξαγόμενο είναι μια ασύλληπτων διαστάσεων μετατόπιση εισοδήματος.

Τεράστιες απώλειες, μέσω πτώσης του συνολικού μισθού (άμεσου και κοινωνικού) των εργαζομένων, συν την αύξηση της φορολογίας τους. Από την άλλη, για το κεφάλαιο (ειδικά τις ισχυρές του μερίδες) τα κέρδη υπήρξαν διπλά. Από την μια λόγω της φθηνότερης εργατικής δύναμης, από την άλλη λόγω της ευνοϊκής φορολογικής του μεταχείρισης.

Για αυτό λέω πως αυτό είναι το δικό μας κατόρθωμα, ο δικός μας πόνος, η δική μας οικονομική αιμορραγία!

Οι αριθμοί μπορεί και να λένε την αλήθεια κάποιες φορές, ωστόσο αποκρύβουν την ουσία των σχέσεων μέσω των οποίων προκύπτουν. Επομένως οι πανηγυρισμοί για την «επιτυχία» προέρχονται από εκείνες τις πλευρές που ωφελούνται εν μέσω κρίσης. Δεδομένου ότι μία από τις συνέπειές της είναι πως, την ώρα που οι πολλοί καταστρέφονται, κάποιοι (συγκεκριμένοι)  θησαυρίζουν.

 

To Eurogroup και η … Κυριακή

Την περασμένη Δευτέρα μια ακόμα υποστηρικτική προσπάθεια των υπολειμμάτων του «success story» απέβη άκαρπη!

Παρά τα κυβερνητικά ευχολόγια, τα οποία ανακύκλωναν οι μιντιακοί τους κράχτες, η Ε.Ε. στην ουσία, έστειλε τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Σαμαρά. Με λίγα λόγια: να κλείσει μέχρι αύριο Κυριακή (ουσιαστικά άρον-άρον), τα εκκρεμή θέματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Όσο για την πολυδιαφημισμένη ανακοίνωση που θα πιστοποιούσε (ως «έκθεση προόδου») την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, παρέμεινε ευσεβής πόθος του Γ. Στουρνάρα.

Ήδη στην Αθήνα το σάλπισμα υποχώρησης ακούσθηκε σε κάθε εμπλεκόμενο κρατικό αξιωματούχο, με κέντρο εκπομπής το μέγαρο Μαξίμου. Τα σχήματα ευκολίας, που απομόνωναν τον «σκληρό» Τόμσεν του Δ.Ν.Τ. από τους «μαλακούς» εκπροσώπους της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ., άρχισαν να ξαναμπαίνουν στο συρτάρι.

Μπορεί κάποιοι από τους κυβερνώντες να έχουν τις δικές τους διαφωνίες, ωστόσο αυτές αφορούν την επίτευξη των ίδιων στόχων αλλά  με διαφορετικά μέσα! Χαρακτηριστικές οι «διαφωνίες» Μητσοτάκη στις προτάσεις των δανειστών για νέες απολύσεις το 2015 στο Δημόσιο…

Το σίγουρο είναι πως  η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» θα περιλαμβάνει τόσο τις επαγγελματικές κατηγορίες που εμπλέκονται στην διακίνηση τροφίμων και φαρμάκων όσο και την προστασία από τις ομαδικές απολύσεις εργαζομένων.

Για να φρενάρουν τις γαλαντομίες του πρωθυπουργού οι επιτηρητές εξ’ Εσπερίας του διαμηνύσαν ήδη πως δεν πρόκειται να μοιράσει το πρωτογενές πλεόνασμα (προϊόν της σύνθλιψης δικαιωμάτων και αμοιβών) κατά το δοκούν.

Η τακτική αυτή δυσχεραίνει  ακόμη περισσότερο τους ελιγμούς της κυβέρνησης εν όψει ευρωεκλογών.

Θα μπορούσαμε να υποκύψουμε στην γοητεία διαφόρων σεναρίων, τα οποία εξηγούν αυτή την ανένδοτη στάση των Ευρωπαίων επικυρίαρχων απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας. Αν δηλαδή σπρώχνουν τον Αντ. Σαμαρά προς την έξοδο, άγχονται να οριοθετήσουν μια πιθανή κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα πριν καν εκλεγεί, ή απλά αδιαφορούν για το τι πρόκειται να συμβεί στα εσωτερικά μας πράγματα.

Εκείνο που δεν αμφισβητείται είναι η διαχρονική επιλογή –να παραμείνει η Ελλάδα στον «δημοσιονομικό γύψο» για αρκετές δεκαετίες. Ακόμη κι αν χρειασθεί να περάσει από μια φάση καταστροφής – ώστε η παράδοση στα συμφέροντα δανειστών και ηγεμονικών κρατών να γίνει ανεμπόδιστη.

 

To come back της Τρόικα!

Ξαναγυρνά στην Αθήνα η τρόικα, την ώρα που εξανεμίζονται και οι ύστατες ελπίδες της κυβέρνησης για μια ρύθμιση του ελληνικού χρέους πριν τις εκλογές της 25ης Μάη.

Είναι σαφές πως ο σχεδιασμός του Αντ. Σαμαρά προέβλεπε μια συμφωνία ευνοϊκής αναδιάταξής του (ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο) και την αντικατάσταση του συγκεκριμένου μηχανισμού επιτήρησης από κάποιον άλλο, λιγότερο εμφανή.

Πλέον και τα δύο σκέλη της βολικής κατασκευής δείχνουν να βυθίζονται σε έναν βάλτο αβεβαιότητας και αμηχανίας για το μέλλον.

Πέραν της διαχείρισης σε επίπεδο μικροκλίμακας η κυβέρνηση Σαμαρά έχει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες των αποφάσεων της Ε.Ε. –κυρίως του γερμανικού της πυλώνα- για την ελληνική πτυχή της οικονομικής κρίσης.

Οι σχεδιασμοί του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης βασίσθηκαν στην παραδοχή πως η πιστοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος – έστω και σε λογιστική βάση- θα γινόταν πριν τις ευρωεκλογές. Οπότε θα μπορούσε να πουλήσει μια καλή είδηση στους ψηφοφόρους, συνδυασμένη με τα περί εξόδου στις χρηματαγορές προς τα τέλη του 2014.

Μπορεί αυτές οι διεργασίες να μην επιδρούν στην καθημερινότητα της χειμαζόμενης πλειονότητας των συμπολιτών μας, ωστόσο θα τύγχαναν ιδιαίτερης προβολής από τα συγκροτήματα των Μ.Μ.Ε που καραδοκούν για φιλοκυβερνητική προπαγάνδα.

Ωστόσο οι γενικότερες εξελίξεις στα ενδότερα της ευρωζώνης οδήγησαν σε αναθεώρηση των εικασιών που εκλήφθηκαν (εσφαλμένα) ως δεδομένα. Η αναμενόμενη εκλογική εκτόξευση των ποικίλων εθνικιστικών πόλων που αντιμάχονται την πρωτοκαθεδρία των Βρυξελλών και αναζητούν επιστροφή στις «εθνικές κυριαρχίες» δεν γίνεται να αγνοηθεί.

Ταυτόχρονα οι εστίες της οικονομικής κρίσης επεκτείνονται στην γηραιά ήπειρο, από νότο προς βορρά. Η Γαλλία βρίσκεται ήδη στην μέγγενη, ενώ είναι θέμα χρόνου η επέκταση προς το γερμανικό κέντρο.

Συνεπώς ετοιμάζονται τα «οχυρωματικά έργα», που συνεπάγονται την αναδίπλωση από τα προφορικώς υπεσχημένα για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Ήδη ο Όλι Ρεν προετοιμάζει την κυβέρνηση του ακρότατου σημείου της Ε.Ε. για τα δυσάρεστα. Στην πραγματικότητα αναιρούνται τα όσα γνωρίζαμε και η επαναδιαπραγμάτευση ξεκινά από μηδενική βάση.

Η σκλήρυνση της τρόικα και οι αιφνίδιες απαιτήσεις της συναρτώνται με το νέο πρόγραμμα «θεραπείας» της ελληνικής οικονομίας. Όλα δείχνουν προς την κατεύθυνση ενός ακόμη μνημονίου, το οποίο θα φέρει μια λιγότερο δυσφημισμένη ονομασία.

Το ερώτημα είναι το πώς θα δικαιολογήσει την συμμόρφωση στις αξιώσεις των δανειστών ο πρωθυπουργός, που είχε δεσμευτεί για το αντίθετο. Ειδικά μάλιστα όταν μοιάζει να μην απασχολεί τους ιθύνοντες της ευρωζώνης αυτό το δράμα που καλείται να αντιμετωπίσει…

 

Αντιφατικά μηνύματα!

Μπορεί κατά καιρούς να διαρρέουν αντιφατικές πληροφορίες σχετικά με την αντιμετώπιση του διαρκώς αυξανόμενου ελληνικού χρέους, ωστόσο δεν μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως οι σχετικές αποφάσεις έχουν ληφθεί.

Μπορεί να διακινείται πως ο Β. Σόιμπλε ετοιμάζει νέο δάνειο ύψους 16-17 δις ευρώ, με επέκταση του χρόνου αποπληρωμής μέχρι τα πενήντα χρόνια και μειωμένα επιτόκια, αλλά κάτι τέτοιο μέλλει να αποδειχθεί. Είναι σαφές πως η στρατηγική της γερμανικής κυβέρνησης –όποια τακτική και αν τελικά επιλέξει- αφορά την διαιώνιση της κυριαρχίας του βόρειου πυρήνα της ευρωζώνης απέναντι στον φτωχό συγγενή του νότου.

Ως γνωστόν το πρόβλημα του χρέους και οι τεχνικές διαχείρισής του αποτελούν εργαλεία άσκησης ηγεμονικής πολιτικής.

Επομένως θα ήταν σφάλμα να καθηλωθούμε στην ανάλυση των μέσων –τα οποία έχουν, όπως είναι φυσικό, την σημασία τους- και να απωλέσουμε τον στρατηγικό στόχο που υλοποιούν.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο έχει γίνει απολύτως κατανοητό από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να αποφύγει να πιει το πικρό ποτήρι. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πρωθυπουργού, πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο δάνειο. Μόνο που αυτό είναι κάτι που επαφίεται στις εσωτερικές συζητήσεις των εκπροσώπων των δανειστών, τουτέστι την Γερμανία και το Δ.Ν.Τ. σε ότι μας αφορά.

Τα μεγέθη επηρεάζουν με τον δικό τους αδυσώπητο τρόπο τις εξελίξεις και η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια αντιρρήσεων. Εκείνο που την ενδιαφέρει πέραν της ουσίας των ρυθμίσεων, είναι και ο χρόνος εξαγγελίας τους.

Καθώς αν αυτές κοινοποιηθούν πριν από τις ευρωεκλογές, όπως κάποιες πληροφορίες επιμένουν, θα βρεθεί σ’ εξαιρετικά δυσχερή θέση.

Πιθανόν να προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, ώστε να περάσει τον σκόπελο των καλπών πριν ακούσει τις αποφάσεις των ισχυρών.

Ως τώρα έχει εισπράξει μια παγερή αντιμετώπιση από την τρόικα και μια υπαινικτική σκληρότητα από την Eurostat. Το αν αποτελούν απλές προειδοποιήσεις ή αν πρόκειται για κατασταλαγμένες θέσεις των ισχυρών είναι κάτι που δεν το γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνει το θολό τοπίο, το οποίο αναμένεται να επιβαρυνθεί από την παρέλαση των εθνικιστικών δυνάμεων στις ψηφοδόχους των ευρωεκλογών, είναι υποχρεωμένη να ζει με την αγωνία κάποιου που αισθάνεται βαθύτατα ανασφαλής.

 

Στοιχεία που δείχνουν… πολλά!

Ίσως τα στοιχεία που προκύπτουν από την οικονομική χρήση του πρώτου ημίσεως του 2013 και που αφορούν 130 βιομηχανικές μονάδες κάθε μεγέθους να προκαλούν έκπληξη.

Καθώς καταγράφεται κερδοφορία στις έξι από τις δέκα περιπτώσεις και μάλιστα με βελτίωση των παραγωγικών τους συντελεστών. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων υπήρξε αύξηση των δεικτών ρευστότητας, με αναδιάρθρωση των δανειακών τους υποχρεώσεων –προς μακροπρόθεσμη βάση. Τα ίδια κεφάλαια σε σχέση με τα συνολικά αυξήθηκαν, ενώ και τα κέρδη μεγεθύνονται.

Αυτά τα δεδομένα αποδομούν την ιδεολογική κατασκευή πως οι πάντες πλήττονται από την οικονομική κρίση και πως η έξοδος από αυτή θα είναι επ’ ωφελεία όλων. Είναι εμφανές πως η κρίση δεν είναι ταξικά ουδέτερη, κάθε άλλο μάλιστα. Εκείνες οι κεφαλαιακές μερίδες που επιβίωσαν στην παγκοσμιοποιημένη αγορά –αξιοποιώντας τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα εμφανίζουν- ενδυναμώνονται μέσα στην οικονομική βαρυχειμωνιά.

Ακριβώς επειδή η κρίση εκκαθαρίζει τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, διευρύνοντας τα μερίδια αγοράς για τις ισχυρότερες. Έτσι υπάρχει και μια ακόμα ερμηνεία του πως πολυεθνικά μεγαθήρια ανακάμπτουν θεαματικά, την στιγμή που οι μικρομεσαίες αφανίζονται. Άλλωστε η φορολογική πολιτική που επιβάλλει η τρόικα ενισχύει την τάση αυτής της πόλωσης ανάμεσα στις μεγάλες και τις μικρές επιχειρήσεις.

Αυτό δεν σημαίνει πως οι τελευταίες δεν έχουν πιθανότητες επιβίωσης μέσα σε ένα σκληρά ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Όσες καταφέρουν να δικτυωθούν με τα μεγαθήρια, ασκώντας υπεργολαβικές δραστηριότητες, θα μπορέσουν να κρατηθούν όρθιες. Διαφορετικά η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη. Υπόβαθρο σε αυτά τα δειλά σημάδια κεφαλαιοκρατικής ανάκαμψης είναι η δραματική πτώση της αξίας της εργατικής ικανότητας –την οποία δανειστές, κυβέρνηση και εργοδότες πριμοδοτούν παντοιοτρόπως. Το αν αυτές οι ενδείξεις σταθεροποιηθούν είναι κάτι που θα πιστοποιηθεί σε βάθος χρόνου. Εκείνο που είναι βέβαιο, για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, συνδέεται με την γιγάντωση της ανεργίας και την ανεπίστρεπτη φτωχοποίησή του.

Οπότε οι πανηγυρισμοί ελάχιστα αφορούν τους πολλούς.

 

Χιλιοπαιγμένο το έργο!

Ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης –τρόικα φτάνει στο τέλος του, με την συνήθη δραματοποίηση εκ μέρους των συστημικών Μ.Μ.Ε. αλλά και τη συνηθισμένη κατάληξη.

Η αλληλουχία των γεγονότων είναι τόσο προβλέψιμη που καταντά κοινοτυπία.

Στην αρχή η τρόικα είναι «αλύγιστη», «αδίστακτη», «παράλογη», με εξωφρενικές απαιτήσεις.

Λίγο-λίγο θα «μαλακώσει» σε κάποια σημεία, επίστρατοι δημοσιολόγοι θ’ αναλάβουν να εκφράσουν την «ανακούφισή τους».

Εν τέλει, με κάποιες δευτερεύουσες διευθετήσεις, τα νέα μέτρα (στην εφαρμογή, καθώς η ψήφισή τους έχει συντελεσθεί προ καιρού) θα υλοποιηθούν.

Άλλωστε κορυφαίοι υπουργοί, από τον Γ. Στουρνάρα ως τον Κυρ. Μητσοτάκη, έχουν δημοσιοποιήσει την αταλάντευτη προσήλωσή τους στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Μάλιστα, σε μια επίδειξη χυδαίου λαϊκισμού, ο ΥΠΕΘΟ εμφανίζει την απομένουσα διαδρομή ως τα εκατό τελευταία μέτρα από την κορυφή (ύψους 5.895 μέτρων) του αφρικανικού όρους Κιλιμάντζαρο. Προφανώς αποφεύγει να ομολογήσει πως αντί της καθόδου στην «γη Χαναάν» επίκειται σαραντάχρονη περιπλάνηση στην «έρημο του Σινά». Είναι διάφανη η σκοπιμότητα που διακατέχει την κυβερνητική προπαγάνδα, η οποία αναπαράγεται από τα (διαθέσιμα προς τούτο) επικοινωνιακά της υποστυλώματα.

Τα σκληρά μέτρα τελειώνουν οσονούπω, το μόνο που απέμεινε είναι «η ουρά του γαϊδάρου» –οπότε λίγη υπομονή και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.

Μάλιστα επιμένει στο σόφισμα πως το 2014 τελειώνουν τα μνημόνια, αποφεύγοντας επιμελώς ν’ αναφερθεί στις δηλώσεις του Όλι Ρεν για μακρόχρονη δημοσιονομική επιτήρηση εκ μέρους των υπηρεσιών και των κυβερνήσεων των κρατών της Ε.Ε. Μόνο που όλο και λιγότεροι πείθονται από αυτή την διανοητική κατασκευή –είναι χαρακτηριστικό πως εδώ και κάμποσο καιρό ο πρωθυπουργός εγκατέλειψε τις αναφορές στο «success story».

Ακόμα και οι βροντώδεις διαμαρτυρίες των βουλευτών της ΝΔ – όση θεατρικότητα και πολιτική ιδιοτέλεια και αν υποκρύπτουν- αποτελούν μια όψη αυτής της διάχυτης δυσαρέσκειας. Όσο κι αν η δικομματική κυβέρνηση αναζητεί απεγνωσμένα επιπλέον πολιτικό χρόνο, η κλεψύδρα αδειάζει.

Συνεπώς ένας ακόμα (προσχηματικός) συμβιβασμός με την τρόικα ελάχιστα συμβάλει στην αναστήλωση μιας κυβερνητικής εικόνας που ξεθωριάζει ραγδαία.

Happy end ξανά και ξανά!

Οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα δεν μπορεί να επιφυλάσσουν εκπλήξεις, σχετικά με την τελική τους κατάληξη.

Εν τέλει οι επιταγές των εκπροσώπων των δανειστών θα γίνουν –στην ουσία τους- αποδεκτές, αφού ο συσχετισμός δύναμης δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών.

Ωστόσο οι απορίες έχουν να κάνουν με την άτεγκτη στάση των επικεφαλής της Ε.Ε. και της τρόικα. Ούτε σκέψη για χαλάρωση, παρά τ’ ότι η κυβέρνηση Σαμαρά κλυδωνίζεται και –ειδικά αν ισχύσει η απελευθέρωση των κατασχέσεων της πρώτης κατοικίας δανειοληπτών που χρωστούν- αντιμετωπίζει το φάσμα της κατάρρευσης.

Πολλοί εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι οι δανειστές δείχνουν ν’ αδιαφορούν γι’ αυτήν την πιθανότητα, παρ’ ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που εξυπηρετεί απολύτως τις δικές τους επιδιώξεις. Την ώρα που ακούγονται επαινετικά λόγια για την «ελληνική πρόοδο» το μαστίγιο (της λήψης νέων μέτρων) χρησιμοποιείται διαρκώς.

Μια ανάγνωση αυτής της αντίφασης –των εσωτερικών αντινομιών μιας διαλεκτικά ολοκληρωμένης πραγματικότητας- είναι αυτή που σχετίζεται με την κρίσιμη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. Η οποία ακροβατεί στο τόξο που περιλαμβάνει τα πετρέλαια της Κασπίας και την Τουρκία, διαπερνά την ανατολική Μεσόγειο για να ολοκληρωθεί στην Β. Αφρική και την Μ. Ανατολή. Οι αναζητήσεις πετρελαίου και «στρατηγικών ορυκτών» στο υπέδαφος της χώρας επιτείνονται, κάτι που δίνει υπόσταση στις εκτιμήσεις για μεγάλα αποθέματα τέτοιων σημαντικών πρώτων υλών.

Αν προστεθεί τ’ ότι υπάρχουν μνημονιακές υποχρεώσεις, βάσει των οποίων ολόκληρη η δημόσια περιουσία θα εκποιηθεί σ’ επιχειρηματικά συμφέροντα (συνδεδεμένα με τους δανειστές και κρατικές οντότητες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία) γίνεται κατανοητό κάτι πολύ απλό. Το αν υφίσταται, ή όχι, κάποια φιλική κυβέρνηση στην τοπική διοίκηση του άκρου της ευρωζώνης είναι κάτι που ελάχιστα ενδιαφέρει τους μεγάλους παίκτες αυτού του παζλ. Ενδεχομένως μάλιστα να τους βολεύει η ανακύκλωση κρίσεων και αναταραχών, ούτως ώστε οι προωθούμενες «διευθετήσεις» -οι οποίες αφορούν ανασύνταξη ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή- να υλοποιηθούν ευκολότερα.

Μια τέτοια πιθανότητα προϋποθέτει την ανηλεή συμπεριφορά των δανειστών και την εξώθηση της ελληνικής κυβέρνησης (ακόμα και της υφιστάμενης) σε οριακού τύπου επιλογές. Είναι κάτι που, αν κρίνουμε από την δημόσια εικόνα των κορυφαίων στελεχών της συγκυβέρνησης Σαμαρά, προκαλεί από παγωμάρα και εκνευρισμό μέχρι απελπισία και τρόμο.

Εκ παραλλήλου και παρά τις υπαρκτές διαφορές τους το ΔΝΤ και η Ε.Ε. επιτείνουν τον πανικό και την σύγχυση, μέσω αντιδράσεων που θυμίζουν Σκωτσέζικο ντους

Για όσους έχουν την παραμικρή αμφιβολία για το τι μέλλει γενέσθαι παραπέμπω στη διακήρυξη, που σηματοδοτεί το τυπικό τέλος της παράτας περί αντίστασης στην τρόικα, από τον Αντ. Σαμαρά! Στην συνάντηση με τον πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου Μ. Σούλτς δήλωσε πως δουλεύει για συμφωνία με την τρόικα «ώστε ν’ αναλάβουμε την προεδρία χωρίς το βάρος της τελικής ρύθμισης»!

Νομίζω πως πιο σαφής δεν θα μπορούσε να είναι!