Το προφανές που είναι διαφορετικό από το αυτονόητο!

Ο Δημήτρης (υποθετικό πρόσωπο), είναι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που αμείβεται με το βασικό μισθό. Η ζωή του δεν είναι εύκολη, η καθημερινότητά του και το άλυτο πρόβλημα της επιβίωσης με τα λίγα και πολύ βασικά, κάνουν τα πράγματα ολοένα και πιο δύσκολα.

Για τον Δημήτρη η ζωή έγινε μια περίπλοκη εξίσωση… Οι αυξήσεις σε όλα τα βασικά είδη, στο ρεύμα, στην  τιμή του φυσικού αερίου, στη βενζίνη, στα πάντα όλα, έκαναν ακόμη πιο προβληματική την καθημερινότητά του.

Για τον… Δημήτρη που έχει και μικρό παιδί, ο βαθμός δυσκολίας εκτοξεύεται! Άντε να ικανοποιήσεις τις καθημερινές ανάγκες ενός παιδιού, κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Και όχι μόνο αυτό. Ο Δημήτρης ανησυχεί για τη δουλειά του. Γιατί ποιος ξέρει αν η επιχείρηση που του δίνει έστω αυτό τον μισθό, θα αντέξει το επόμενο διάστημα και δεν θα προστεθεί σε αυτές που πέρασαν λουκέτο αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τα τεράστια κόστη λειτουργίας;

Όταν λοιπόν κάποιος ρωτήσει τον Δημήτρη: «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα για σένα;», το προφανές είναι ότι ο Δημήτρης και ο κάθε Δημήτρης σε αυτή τη χώρα θα απαντήσει: «Η επιβίωση μου, η δικιά μου και της οικογένειάς μου. Η αντιμετώπιση της ακρίβειας, το να μπορέσω να ζεσταθώ το χειμώνα»! Εκτός και αν θεωρεί κάποιος ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έλεγε: «το μέλλον του σοσιαλισμού και η παγκόσμια επανάσταση»…

Ο Δημήτρης όμως και ο κάθε Δημήτρης, παραμένει ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ακούει, βλέπει, διαβάζει, κρίνει, συμπεραίνει, δέχεται και απορρίπτει.

Καταλαβαίνει απόλυτα τη σημασία του να παρακολουθεί μια Κυβέρνηση πολιτικούς ή απλούς πολίτες. Ξέρει ότι το να παρακολουθείς το αρχηγό ενός κόμματος που λειτουργεί στα πλαίσια της Δημοκρατίας δεν είναι το ίδιο με το να ζητάς την άρση του απορρήτου για τα μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης και μάλιστα μετά από φόνο!

Ξέρει ότι η «δημοκρατία» που στηρίζεται σε υποκλοπές συνομιλιών δεν ταυτίζεται με τη δημοκρατία που αυτός πιστεύει.

Καταλαβαίνει ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και για τις επιλογές προσώπων που διορίζονται σε κρίσιμα πόστα και για τους πολιτικούς προϊσταμένους όσων εμπλέκονται σε διαδικασίες ασύμβατες με το περιεχόμενο μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης!

Ο Δημήτρης ξέρει ότι το όπλο που έχει στα χέρια του μπορεί να το χρησιμοποιήσει στην κάλπη. Γιατί εκεί μπροστά η ιεράρχηση αυτών που θα τον οδηγήσουν στην τελική του επιλογή, θα είναι διαφορετική. Και αυτό για κάθε λογικό άνθρωπο είναι το αυτονόητο!

Σκεφτείτε δε όταν εκείνη την ώρα η ακρίβεια, η ανασφάλεια για το αύριο, η διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, η δύσκολη καθημερινότητα, θα συναντήσει τις υποκλοπές, τις παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων και την προβληματική λειτουργία μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, που δείχνει παντελώς ξένη με τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου.

Όσοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η διαφορετικότητα του προφανούς από το αυτονόητο, μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο σε δημοσκοπικές μετρήσεις του Αυγούστου (!), απλά θα ζήσουν μια μεγάλη έκπληξη την ημέρα των εκλογών!

ΥΓ Ο Δημήτρης θα μπορούσε να είναι και δημόσιος υπάλληλος ή αγρότης ή μικροεπαγγελματίας ή φοιτητής ή ένας πρώην εργαζόμενος και νυν απολυμένος. Δεν θα άλλαζε τίποτα στην απάντησή του στο ερώτημα για την αξιολόγηση των προβλημάτων του. Όπως δεν θα αλλάξει τίποτα και στον τρόπο που θα κάνει την επιλογή του την ώρα που θα έχει την εξουσία να αποφασίσει για τη ζωή του…

Χαίρε βάθος …απύθμενο!

Καλή δημοσιογραφία , για την κάθε εξουσία, είναι η απόλυτα ελεγχόμενη δημοσιογραφία.

Αντικειμενική δημοσιογραφία, για την κάθε εξουσία, είναι η δημοσιογραφία που «στρογγυλεύει», ωραιοποιεί, στηρίζει και προωθεί, τις επιλογές των εξουσιαζόντων.

Χρήσιμη δημοσιογραφία , για την κάθε εξουσία, είναι αυτή που μεγαλοποιεί τα κατορθώματα της, που αποδέχεται τις δικαιολογίες της, που εξυμνεί και επιχειρηματολογεί στη βάση των «υπέρ» των κυβερνόντων ( των ασκούντων την εξουσία).

Ανεκτή , από την κάθε εξουσία, δημοσιογραφία είναι αυτή που στρατεύεται στην υπόθεση της υπεράσπισης των λόγων και των πεπραγμένων της.

Αυτό όμως δεν είναι δημοσιογραφία. Και ποιον νοιάζει;

Η χειραγώγηση της ενημέρωσης, η παραχάραξη της αλήθειας, η διαστροφή της πραγματικότητας και η επιβίωση των κυβερνόντων μέσα από την δημιουργία και στήριξη μιας εικονικής πραγματικότητας, απαιτεί πρόθυμα μέσα, υπάκουους δημοσιογράφους και δεκτικούς ιδιοκτήτες. Την ώρα που όλοι μιλούν για ανεξάρτητη ενημέρωση, την ίδια στιγμή σχεδιάζουν και υλοποιούν ότι είναι απαραίτητο για το ακριβώς αντίθετο.

Τα σχέδια και οι πρακτικές συνήθως ακολουθούν μια πολύ συγκεκριμένη πορεία:

Στην αρχή η καταγγελία των όποιων σχέσεων διαπλοκής έχουν αναπτυχθεί και η στοχοποίηση όσων (μέσων και δημοσιογράφων) θεωρείται ότι μπορούν να παίξουν ρόλο στα επόμενα σχέδια. Η καταγγελία είναι άλλωστε αγαπημένο ανάγνωσμα και η επίκληση της κάθαρσης και της δικαιοσύνης δοκιμασμένη συνταγή…

Στη συνέχεια στην αυλόπορτα της εξουσίας, η συνάντηση, η συζήτηση, η αναζήτηση όρων συνεργασίας. Στα σκοτεινά, στη σιωπή και εν κρυπτώ, γιατί όταν «μοιράζεται η τράπουλα», όταν απογειώνεται το αλισβερίσι, οι αυτόπτες μάρτυρες δεν χρειάζονται. Άντε να συμμετέχει καμιά ξεχασμένη γάτα, Ιμαλαίων ή Περσίας, που έτσι κι αλλιώς λίγα μπορεί να ακούσει και λιγότερα να πει.

Την ώρα της εξουσίας μοναδικός στόχος είναι ο έλεγχος.

Ειδήσεις, εξελίξεις, αναλύσεις, προοπτικές είναι αποδεκτές μόνο αν μπορούν να γραφούν και να αναγνωστούν μέσα από την παραμορφωτική πραγματικότητα μιας ερωτικής σχέσης με την εξουσία. Αν όχι… πόλεμος. Ασύμμετρος, με όρους σκληρούς και με τη χρήση κάθε πρόσφορου μέσου.

Η λογική του «εγώ» αποφασίζω και «εγώ» κανονίζω οδηγεί τους πρώην δημοκράτες και υπερασπιστές του πλουραλισμού και της κανονικότητας της δημόσιας ζωής σε επιλογές που ξεφεύγουν από το πλαίσιο στοιχειωδών δημοκρατικών αρχών.

Έλεγχος μέσων ενημέρωσης, περιορισμός των αντιπάλων, συνειδητή ψευδολογία κατά των «εχθρών», εκβιασμοί, χαρακτηρισμοί, μηνύσεις, συλλήψεις, εκφοβισμός.

Όσο μάλιστα, η κοινωνία εναντιώνεται στις επιλογές της εξουσίας, όσο αυτή απομονώνεται από τις κοινωνικές δυνάμεις που την είχαν στηρίξει, όσο νοιώθει να την εγκαταλείπουν οι υποστηρικτές της, όσο το αφήγημα της περιορίζεται μόνο στην αποτυχία στόχων και υποσχέσεων, όσο μετατρέπεται σε μικρή ομάδα καταδυνάστευσης του τόπου, τόσο ο πόλεμος γίνεται πιο σκληρός.

Η μόνη ελπίδα μιας κάκιστης κυβέρνησης , μιας αδύναμης εξουσίας να επιβιώσει είναι η παραπλάνηση του λαού, των πολιτών.

Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο αυτής της πορείας παροπλισμού της δημοκρατίας μπορεί κάποιος να εντάξει την τοποθέτηση κομματικών τοποτηρητών σε εκδοτικά συγκροτήματα. Αυτό αποτελεί κάτι το καινούργιο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και μια μεγάλη προσφορά της σημερινής Κυβέρνησης στην υποχώρηση της δημοκρατίας.

Καινούργιοι δρόμοι.

Το δυστύχημα δεν είναι η πρακτική και οι επιλογές μιας κυβέρνησης με δεδομένη κατάληξη… Το δυστύχημα είναι ότι ανοίγει δρόμους στους επόμενους να εξελίξουν αυτές τις τακτικές, να χρησιμοποιήσουν αυτές τις αθλιότητες για τον ίδιο λόγο…

Το δυστύχημα είναι ότι ο ευτελισμός της δημόσιας ζωής, η υποχώρηση όλων των δημοκρατικών αξιών και η πορεία προς το απύθμενο βάθος… αποκτούν νέες παραμέτρους.

 

Όταν ο λαϊκισμός συναντά την αθλιότητα…

Στην πολιτική πολλές φορές η διαχείριση μιας άσχημης εξέλιξης αποκτά σημαντικότερη αξία από το ίδιο το γεγονός. Το έχουμε ζήσει πολλές φορές και σε διαφορετικές πολιτικές περιόδους.

Ο πρώτος τρόπος αντίδρασης είναι το άλμα στο κενό, η εξωτερίκευση του εκνευρισμού, της  απογοήτευσης αλλά και του πανικού. Είναι το χτύπημα στον τοίχο του κεφαλιού θεωρώντας ότι κάπως έτσι θα τον γκρεμίσεις, αν και το αποτέλεσμα συνήθως είναι ο αυτοτραυματισμός.

Ο δεύτερος τρόπος – σύνηθες φαινόμενο – η καταγγελία των πάντων, που συνωμότησαν εναντίον σου, δημιουργώντας ή προσπαθώντας να δημιουργήσεις την εικόνα του αδικημένου πλην τιμίου, που προσπάθησε αλλά δεν τον άφησαν οι κακοί, του συνεπή που προσπάθησε αλλά τα εμπόδια που του βάλανε ήταν αξεπέραστα, του καλού παιδιού που πάλεψε με τους «άλλους» αλλά δεν τα κατάφερε. Η συνωμοσιολογία άλλωστε καλά κρατεί σε αυτόν τον τόπο.

Ο τρίτος τρόπος να σιωπήσεις, προσπαθώντας να σκεφτείς, να οργανώσεις τις σκέψεις και τις κινήσεις στο μυαλό σου, να μετρήσεις τις κινήσεις των άλλων και να τοποθετηθείς ουσιαστικά σε άλλο χρόνο, αποφεύγοντας αντιδράσεις εν θερμώ.

Και ο τελευταίος είναι αυτός που είδαμε και ακούσαμε χθες το βράδυ από το στόμα της κυβερνητικής εκπροσώπου. Ένα μίγμα  αθλιότητας και φτηνού λαϊκισμού, απειλών και αμφισβήτησης βασικών θεσμών της ίδιας της δημοκρατίας, εξωτερίκευσης κάθε αδυναμίας, που μια ευρισκόμενη σε δύσκολη θέση κυβέρνηση, έχει.

Η κ. Γεροβασίλη, εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, κατέδειξε την σκοτεινή πλευρά των διαχειριστών της εξουσίας και ανέδειξε όλα τα χαρακτηριστικά μιας κυβέρνησης σε κρίση. Κρίση στρατηγικής, κρίση πολιτικής κατεύθυνσης, κρίση αντιστοίχησης με την κοινωνία, κρίση ηθικής.

Το ΣτΕ αναδείχθηκε σε εχθρός της κοινωνίας και υπεύθυνο που δεν θα υπάρξουν προσλήψεις νοσηλευτών και παιδιών που δεν θα υποδεχτούν οι παιδικοί σταθμοί, αλλά και υπεύθυνο για τα μνημόνια και το PSI! Ξεχνώντας ηθελημένα ότι οι κυβερνώντες έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στο πιο σκληρό μνημόνιο της χώρας και ότι οι δικές τους αυταπάτες οδήγησαν στην ανατροπή των όσων είχαν υποσχεθεί προεκλογικά. Αν ο λαϊκισμός μπορούσε να οριστεί διαφορετικά, το συγκεκριμένο απόσπασμα των δηλώσεων Γεροβασίλη θα μπορούσε άνετα να το καλύψει.

Είναι σαφές ότι αν η απόφαση του ΣτΕ ήταν διαφορετική, αυτά δεν θα αναφέρονταν ποτέ στη δήλωσή της. Τότε απλά το ΣτΕ θα είχε «αφουγκραστεί τον παλμό της κοινωνίας».

Οι πλούσιοι επιχειρηματίες που θα πάρουν πίσω τα χρήματα που έδωσαν έρχονται σε αντιπαράθεση με τους «φτωχούς» της χώρας, λες και τώρα ανακαλύψαμε το φεγγάρι και τις δεδομένες αντιθέσεις μιας κοινωνίας σε κατάσταση φτωχοποίησης.

Η,  χωρίς υπεκφυγές, προσπάθεια δημιουργίας αντιλήψεων κοινωνικού αυτοματισμού, πέρα από ένδειξη του μεγέθους της επικινδυνότητας των κυβερνόντων αποτελεί και το αποκορύφωμα της αθλιότητας αυτών που πριν από λίγο καιρό διαπραγματεύονταν με τους κακούς επιχειρηματίες σε μυστικές ή φανερές συναντήσεις, με «γάτες» και σκύλους και προσπαθούσαν να επηρεάσουν την κρίση δικαστών είτε με εξαγγελίες σχετικές με τους μισθούς τους είτε με διαπόμπευση όσων κρίνουν μη αρεστούς στο σύστημα εξουσίας.

Χθες το βράδυ ο λαϊκισμός συνάντησε την αθλιότητα, δημιουργώντας ένα μίγμα ιδιαίτερα επικίνδυνο, οδηγώντας σε υποχώρηση την ίδια τη δημοκρατία.

Χθες το βράδυ η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά, συνάντησε την καρδιά και ταυτίστηκε με τα  πιστεύω του Καμμένου, δικαιολογώντας την κυβερνητική τους συνεργασία.

Χθες το βράδυ ο κυβερνητικός θίασος μετατράπηκε σε ένα αυταρχικό, βαθιά συντηρητικό και αποκρουστικό συνονθύλευμα, που σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης παλεύει με τους ανεμόμυλους και όχι με τις δικές του αδυναμίες.

 

Τίνος είναι η έδρα τελικά;

Οι εξελίξεις της χθεσινής μέρας στη βουλή ξαναφέρνουν στο επίκεντρο ένα θέμα το οποίο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και γνώριμο από πολύ παλιά. Η παραίτηση του Σακελλαρίδη χθες, η μη παραίτηση του Νικολόπουλου και του Παναγούλη, ξαναφέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της βουλευτικής έδρας.

Τελικά η βουλευτική έδρα ανήκει στο κόμμα ή ανήκει στον βουλευτή; Ανήκει στον κάθε φορά βουλευτή ή στο κόμμα με το οποίο εκλέγεται;

Μέχρι σήμερα έχουν γραφεί αρκετά πράγματα.

Ηδη χθες ακούσαμε τον κ. Τσίπρα να καλεί τον κ. Σακελλαρίδη να παραιτηθεί και ο τελευταίος να παραδίδει την έδρα. Ακούσαμε τον κ. Τσίπρα να λέει τα ίδια στο κ. Παναγούλη, χωρίς όμως να έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Ακούσαμε τον κ. Καμμένο να ζητά από τον κ. Νικολόπουλο να παραδώσει την έδρα αλλά και εδώ δεν ευοδώθηκαν οι επιθυμίες του αρχηγού των ΑΝΕΛ.

Οι ειδικοί λοιπόν θα μας πουν ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα οι βουλευτές εκφράζουν το έθνος. Επίσης θα μας πουν ότι οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης αλλά και ψήφου και όλα αυτά κατά συνείδηση. Επίσης θα μας πουν την συνταγματική πρόβλεψη ότι η παραίτηση του βουλευτή από το αξίωμά του είναι κατεξοχήν δικαίωμά τους και μάλιστα θα μας πουν ότι αυτό συντελείται μόλις ο βουλευτής υποβάλλει γραπτή δήλωση στον πρόεδρο της βουλής και δεν ανακαλείται. Όλα αυτά βεβαίως είναι γνωστά σε όλους και το κυριότερο το τι λέει και τι προβλέπει το Σύνταγμα ίσως και να μην έχει και καμία σχέση με αυτά τα οποία καταγράφονται στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Άλλωστε πουθενά δεν έλεγε το Σύνταγμα ότι επιβάλλεται από τα κόμματα μέσα στη βουλή κομματική πειθαρχία, δηλαδή ένας τύπος, μια πρακτική πειθαναγκασμού του βουλευτή να ψηφίσει έστω και αν μπαίνει κάτω από διλημματική μορφή.

Επειδή το Σύνταγμα σε αρκετές περιπτώσεις μιλά για τη συνείδηση του βουλευτή είναι αυτονόητο ότι καμία έδρα δεν ανήκει σε κανένα κόμμα.

Βεβαίως αρχίζουν οι ερμηνείες για το πολιτικά ορθό για τον κομματικό σχηματισμό ο οποίος ανέδειξε τον βουλευτή. Να μην ξεχνάμε όμως ότι ο ρόλος του βουλευτή δεν είναι άλλος παρά η αντιπροσώπευση και η προάσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν ανεξάρτητα με ποιο κόμμα επέλεξαν. Βεβαίως ο πρωθυπουργός έχει δικαίωμα να σχηματίζει την κυβέρνηση. Ο βουλευτής δεν είναι κομμάτι της κυβέρνησης, ουσιαστικά αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας, ένα κομμάτι της κοινωνίας. Δηλαδή αν προχωρήσουμε και λίγα βήματα πιο πέρα ο βουλευτής έχει υποχρέωση να ελέγχει την κυβέρνηση. Έχει υποχρέωση με βάση την συνείδησή του και το συμφέρον των πολιτών να ψηφίσει ή να μην ψηφίσει διάφορες προτάσεις της ίδιας της κυβέρνησης. Τώρα γιατί τα πράγματα στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι ιδιαίτερα θολά ή γιατί κάθε φορά γινόμαστε μάρτυρες μίας κατάφωρης παραβίασης του Συντάγματος;

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα γεγονότα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν έρχονται είτε μας θυμίζουν τον Φωτήλα από τον παραίτηση Παπανδρέου στο αεροπλάνο, είτε μας θυμίζουν την ψήφο του Κατσίκη στο παρελθόν, είτε μας θυμίζουν νεότερες ιστορίες εκείνο που προκύπτει είναι ότι έχουν κοινό παρονομαστή.

Συνεπώς το έλλειμμα δημοκρατίας μεγαλώνει και από ένα σημείο και μετά γίνεται ιδιαίτερα απειλητικό καθώς οδηγεί τα πράγματα σε επικίνδυνους ατραπούς.

 

Η πελατειακή και η «μεταπελατειακή Ελλάδα». Τους βλέπεις. Αποφάσισε!

Ναι είναι όντως ένα απίστευτα θλιβερό τοπίο που πρέπει να αλλάξει. Να συντριβεί.

Δε μιλάω για το πολιτικό κλίμα, ούτε για τις προεκλογικές δηλώσεις και ομιλίες των περισσότερων αρχηγών κομμάτων.

Μιλώ για τις πολιτικές «μεταγραφές», παραμονές εκλογών. Μιλώ για την πώληση μέσω τρίτου ψήφων και ψηφοφόρων. Μιλώ για τον απόλυτο ευτελισμό κάθε έννοιας πολιτικής ηθικής. Μιλώ για τους περιφερόμενους υποψήφιους αστέρες που καταντούν την πολιτική γήπεδο ποδοσφαίρου και συμβάλλουν στην απαξίωση αυτού που υποτίθεται υπηρετούν με τον πιο αισχρό τρόπο.

Γιατί όσο αυτά τα πολιτικά σούργελα βρίσκουν στέγη σε κόμματα και περιφέρουν την υποψηφιότητα τους στις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα, τόσο εκτρέπουν την πολιτική και την ενασχόληση με αυτή από συνειδητή στράτευση σε αρχές και αξίες σε επάγγελμα. Και μάλιστα με μια ιδιαίτερα αισθητή δόση αναισθησίας.

Killer  για τον εαυτό τους. Για το εγώ τους. Για την τσέπη τους.

Πόσο απλά τα είπε η Γκερέκου για παράδειγμα: «Βρέθηκα σε σταυροδρόμι και επέλεξα». Έτσι όπως επιλέγεις ένα μπλουζάκι από τη λαϊκή από τα καλάθια. Έτσι όπως επιλέγεις ανάμεσα σε δυο μπουκάλια κρασί. Αν και εκεί τουλάχιστον υπάρχει και ένας λόγος. Εδώ; Μόνο ο εαυτούλης τους!

Πόσο απλά μεταπηδά από κόμμα σε κόμμα, από θέση σε θέση ο νέος Μπίστης της πολιτικής, Βασίλης Οικονόμου; Αντιμνημονιακός, μνημονιακός, κυβερνητικός και τέλος Σαμαρικός μόνο και μόνο για να διασφαλίσει μια ενδεχόμενη θέση στη Βουλή!

Πόσο απλά κάποιοι που ευχόταν τη διάλυση των κομμάτων και του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και θεωρούσαν αναγκαιότητα και όρο για τη πορεία της χώρας τη δημιουργία νέων κομμάτων, προσχωρούν και πάλι σε αυτά προκειμένου να ξαναβρεθούν στην πρώτη γραμμή και να υπηρετήσουν αυτά που θέλανε να … διαλύσουν!

Πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα νεότευκτοι πολιτικοί αρχηγοί που υποσχότανε πως οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν έχουν θέση στα κόμματα τους, το παίρνουν πίσω και εντάσσουν ότι βρίσκουν μπροστά τους από υλικά κατεδάφισης μέχρι δεξιές πλεζέρες, από γραφικότητες που κατά τύχη εκλέχτηκαν στην προηγούμενη Βουλή μέχρι γενικούς γραμματείς που αναζητούν πολιτική στέγη! Και αυτοί υποτίθεται είναι το καινούργιο;

Πόσο εύκολα!

Αυτό είναι το πελατειακό κράτος.

Αυτή είναι η πελατειακή Ελλάδα με την τεράστια ευθύνη ΑΥΤΩΝ που τους δέχονται, τους καλωσορίζουν και τους αναδεικνύουν σε παραδείγματα! Αυτή είναι η Ελλάδα που πρέπει να αλλάξει!

Γιατί αν παραμείνει, ότι και να προσπαθήσεις στο τέλος θα πέσεις στον γκρεμό!

Αυτή είναι η ανηθικότητα σε όλο της το μεγαλείο στην πολιτική και όσοι τη στηρίζουν. Όχι το να αποφασίζεις να φτιάξεις ένα καινούργιο φορέα και να κριθείς από το λαό. Αλλά το να «εξαγοράζεις» υποψηφίους που με τη σειρά τους πρέπει να «εξαγοράσουν» ψηφαλάκια, προκειμένου να επιβιώσουν, αν όχι οι χρησιμοποιούμενες μαριονέτες, οι χειριστές τους!

Όσο οι φορείς και οι εμπνευστές αυτών των τακτικών θα παραμένουν ζωντανοί , τόσο το πολιτικό σύστημα θα επενδύει σε μαριονέτες.

Έχετε και έχουμε μια επιλογή. Να τους στείλουμε μια για πάντα στο σπίτι τους.

Έχετε και έχουμε μια επιλογή να στηρίξουμε όσους αποδεδειγμένα πιστεύουν  «στη μεγαλύτερη δυνατή κινητοποίησή των δυνάμεων του Ελληνισμού για τη μετάβαση στη «Μεταπελατειακή Ελλάδα», με οδηγό το όραμα οικοδόμησης της Ελλάδας της Δικαιοσύνης και της Δημιουργίας.»

Όσους πιστεύουν « πως πρώτη προϋπόθεση για αυτό είναι  η : Απελευθέρωση της δημοκρατίας μας, των πολιτειακών θεσμών μας, από τον πελατειακό και μοιραίο εναγκαλισμό από ισχυρά συμφέροντα και δουλείες. Οι αρχές της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της διαβούλευσης, της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας, της αποκεντρωμένης και αποτελεσματικής διοίκησης, της κοινωνικής λογοδοσίας, του δημοκρατικού ελέγχου κάθε εξουσίας, της ισχύος του δικαίου, αποτελούν πυξίδα για την ενίσχυση και απελευθέρωση των δημοκρατικών μας θεσμών.»

Και για αυτό έχετε και έχουμε μια επιλογή:  Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Και για αυτό!

Η Δημοκρατία στην Ευρώπη του σήμερα…

Όσοι θεωρούν πως η άσκηση κρατικής βίας αποτελεί εγχώρια ιδιαιτερότητα στο μπλοκ των χωρών της ευρωζώνης θα ήταν φρόνιμο να ρίξουν μια ματιά στα τεκταινόμενα στην Ισπανία.

Όπου η κυβέρνηση του Μ. Ραχόι ψήφισε – ενάντια στις διαμαρτυρίες του συνόλου της αντιπολίτευσης – νόμο, με τον οποίο επιβάλλονται θηριώδη πρόστιμα σε πολίτες που διαμαρτύρονται.

Ενδεικτικά: «φωτογράφηση ή ηχογράφηση της αστυνομίας 600-30.000 ευρώ, ειρηνική ανυπακοή στην εξουσία 600-30.000 ευρώ, διαμαρτυρία χωρίς άδεια 600-30.000 ευρώ, παρεμπόδιση ή διακοπή έξωσης 60-300.000 ευρώ».

Επίσης ποινικοποιούνται πράξεις όπως πραγματοποίηση συναντήσεων ή συνελεύσεων σε κατειλημμένους χώρους (100-600 ευρώ), ενώ η αστυνομία μπορεί ν’ απαγορεύσει όποια διαμαρτυρία κρίνει πως «διασαλεύει την δημόσια τάξη», ενώ απαγορευμένη για διαδηλωτές ζώνη θεωρείται οποιαδήποτε υποδομή θεωρηθεί – με βάση τα κριτήρια των δυνάμεων καταστολής – ως «ζωτικής σημασίας».

Αθροίζοντας τις δρακόντειες προδιαγραφές του πονήματος του «Λαϊκού Κόμματος» (των κοινοβουλευτικών επιγόνων του φρανκισμού) συνάγεται πως το σύνολο των κοινωνικών πρακτικών πολιτικής εναντίωσης απαγορεύεται πρακτικά.

Η απειλή των βαρύτατων προστίμων, τα οποία εξοντώνουν την πλειοψηφία των μαστιζόμενων από την κρίση κατοίκων της χώρας της Ιβηρικής, εκτιμάται από τους εμπνευστές του νόμου πως θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων.

Φυσικά απομένει το κέλυφος των συνταγματικών δικαιωμάτων, τ’ οποίο – μέσω ενός απροσχημάτιστου κρατικού εκβιασμού – έχει απωλέσει τα περιεχόμενά του.

Το τυπικό κι αφηρημένο σχήμα ενός κοινοβουλευτισμού, ο οποίος έχει πάρει διαζύγιο από κάθε δημοκρατική αρχή. Η ολοκλήρωση ενός καθεστώτος κρατικού φασισμού, ο οποίος αναλαμβάνει να διαχειρισθεί με τα σώματα της θεσμικής και φυσικής βίας την διαχείριση των σημαντικών υποθέσεων.

Για τους πολίτες δεν υπάρχει – πραγματικά και συμβολικά – δημόσιος χώρος, κάθε συλλογική διεκδίκηση έχει εξοστρακισθεί στις πέραν του νόμου περιοχές.

Το πέρας των κοινωνικών και θεσμικών ισορροπιών που γνώρισε μεταπολεμικά η Ευρώπη σηματοδοτείται με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ειδικά στην Ισπανία, όπου συμπληρώνονται (το 2015) σαράντα χρόνια από την πτώση της δικτατορίας των φαλαγγιτών του Φρ. Φράνκο, η επανάκαμψη σε πρακτικές που θεωρούνταν ιστορικά νεκρές αποτελεί εξαιρετικά ανησυχητικό μήνυμα.

Αποδεικνύοντας πως αντιλήψεις που κατανοούν την ευρωζώνη και τις κρατικές της συνιστώσες ως κοιτίδες της δημοκρατίας οφείλουν ν’ αντικρύσουν την σκληρή αλήθεια με πιο κριτική (και αυτοκριτική) ματιά.

 

Με αφορμή την εισαγγελική εντολή για τις καταλήψεις …

Οι αναφορές στην λειτουργική ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας –σε σχέση με τις υπόλοιπες δύο, της συνταγματικής πρόβλεψης – δεν αρκούν ώστε να διαλύσουν την διάχυτη καχυποψία.

Όλο και συχνότερα οι αποφάσεις (ειδικά των ανώτερων και ανώτατων βαθμίδων της) επιβεβαιώνουν την συμπόρευση με την βούληση της εκτελεστικής εξουσίας. Σταχυολογούμε ενδεικτικά: την επικύρωση των απολύσεων των καθαριστριών του ΥΠΕΘΟ, την κήρυξη των κινητοποιήσεων της ΠΟΕ – ΟΤΑ ως «παράνομων και καταχρηστικών». Την νομιμοποίηση του κλεισίματος της ΕΡΤ, την αναγνώριση ύπαρξης «εγκληματικής οργάνωσης» στις Σκουριές Χαλκιδικής –μεταξύ των κατοίκων που μάχονται ενάντια στην καταστροφή που προκαλεί η εξόρυξη χρυσού.

Τελευταίο κρούσμα η «σπουδή» της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για τις καταλήψεις στα σχολεία και η εντολή της προς τους εισαγγελείς της χώρας «να μεριμνήσουν για την κανονική λειτουργία των σχολείων».

Όλες αυτές οι αποφάσεις συμπίπτουν με τις θέσεις της συγκυβέρνησης, επί των συγκεκριμένων θεμάτων.

Η παρουσία ενός πρώην ανώτερου δικαστικού στο υπουργείο δικαιοσύνης μόνο συμπτωματική δεν είναι.

Είναι γνωστό πως (και) η δικαστική εξουσία δεν είναι ουδέτερη, αλλά αποτελεί οργανικό στοιχείο του συστήματος. Συνεπώς τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζει έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες, την συντήρηση και την αναπαραγωγή του. Στη μνημονιακή Ελλάδα, της φτωχοποίησης και της «θεραπείας του σοκ» δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Η διάλυση των υπολειμμάτων συνδικαλιστικής παρουσίας και η υπαγωγή των πάντων στις νόρμες της αγοραίας κυριαρχίας απαιτεί την θεσμική

αποτύπωση της νέας πραγματικότητας.

Η «κοινωνική ειρήνη» δεν ανέχεται κινητοποιήσεις και απεργίες, προέχει η «τάξη» και η «ασφάλεια» που επιβάλλει η επιχειρηματικότητα. Η οριοθέτηση των προτεραιοτήτων αυτών θυσιάζει, αφεύκτως, την έννοια της κοινωνικής δημοκρατίας.

Επομένως η ταύτιση της δικαστικής εξουσίας (κατά βάση, υπάρχουν πάντοτε και οι αξιοσημείωτες εξαιρέσεις) με τις επιταγές της κυβέρνησης έχει μια βαθύτερη λογική.

Αφού η συγκυβέρνηση εκφράζει ευρύτερες συστημικές –και όχι στενά κομματικές – ανάγκες απαιτείται η δικαστική της συνδρομή.

Η αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου αφήνει αλώβητους τους ολιγάρχες –ακόμα και ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης το ομολογεί.

Για τους λοιπούς οι νόμοι ισχύουν απαρέγκλιτα, προσαρμοσμένοι ερμηνευτικά στις ταξικές σκοπιμότητες που υπάρχουν.

Υ.Γ.

Διαφώνησα και διαφωνώ με το κλείσιμο των σχολείων και των Παν/μιων. Πίστευα και πιστεύω πως η διεκδίκηση μιας άλλης ποιότητας εκπαίδευσης πρέπει και μπορεί να γίνεται με ανοιχτά σχολεία. Άλλωστε δεν είναι το «τυπικό» που πάσχει, αλλά το περιεχόμενο της γνώσης και η διαδικασία παροχής της, που πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξει. Αυτά δεν αλλάζουν με την ακύρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας αλλά μέσα σε αυτή.

Η εισαγγελική εντολή δεν βοηθά. Δε λύνει προβλήματα. Μπορεί να φοβίζει αλλά παιδεία υπό την πίεση απειλών και φόβου δεν υπάρχει.

Ο Υπουργός Παιδείας Α. Λοβέρδος δήλωσε διπλωματικά πως «Δεν καλέσαμε εμείς την εισαγγελία να παρέμβει»! Μένει να τοποθετηθεί για τη συμφωνία ή διαφωνία του με την κίνηση αυτή. Αλλά αυτά είναι δύσκολα πράγματα…

 

Γιατί τέτοια αθλιότητα;

Καθώς οι ευρωεκλογές αποτελούν παρελθόν είναι χρήσιμο να αναφερθούμε σε μια ουσιώδη παράμετρο διαμόρφωσης των αποφάσεων των εκλογέων. Πρόκειται για το κλίμα εντός του οποίου διεξήχθησαν και ειδικά την συμβολή της πλειονότητας των Μ.Μ.Ε. σε αυτό.

 Όσο πλησιάζαμε προς το πέρας της προεκλογικής περιόδου τόσο εντεινόταν μια ευτελής προπαγάνδα, η οποία εκλαΐκευε τα μηνύματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Έτσι ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε φαινόμενο δημοκρατικής εναλλαγής αλλά προοίμιο ανείπωτων συμφορών στην χώρα.

Η «σταθεροποίηση της οικονομίας» θα τιναζόταν στον αέρα, οι καταθέσεις των πολιτών κινδύνευαν να χαθούν, η διευθέτηση του χρέους θα πήγαινε περίπατο. Στελέχη τραπεζών φρικιούσαν μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, πλανόδιοι (ανά τα στούντιο) αναλυτές προφήτευαν καταστροφές και υπαινίσσονταν ανομολόγητες τραγωδίες.

Η χυδαιότητα των στρατευμένων αναλύσεων – κραυγαλέο παράδειγμα τα όσα υπογραμμίσθηκαν στο περιώνυμο τηλεοπτικό δελτίο του ΑΝΤ1– εκνεύρισε και την πλέον ανεκτική δημοσιογραφική προσέγγιση.

Δεν είχαν άδικο όσοι μίλησαν για επιχείρηση ψυχολογικού εκφοβισμού του εκλογικού σώματος, ώστε να εγκρίνει το επιθυμητό (από τους ολιγάρχες, τους διεθνείς κύκλους και τους περίφημους «οίκους αξιολόγησης») αποτέλεσμα.

Η έκβαση αυτής της εκστρατείας ήταν επιτυχής, σε έναν βαθμό. Αποκρυσταλλώθηκε τόσο στην συγκράτηση της διαφοράς ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ σε ευπρεπές πλαίσιο, όσο και στην επίδοση της «Ελιάς». Η κίνηση του Β. Βενιζέλου, να εξισώσει ένα ενδεχόμενο κακό αποτέλεσμα του κόμματος με την δρομολόγηση της πτώσης της συγκυβέρνησης, απέδωσε εν μέρει.

Ωστόσο το πρόβλημα δεν σχετίζεται με τις συγκυριακές επιδόσεις του άλφα ή του βήτα κόμματος. Δεν αφορά κάποιον κομματικό σχηματισμό, ούτε το άμεσο μέλλον του.

Εδώ πρόκειται για συστηματική υπονόμευση του δικαιώματος των πολιτών σε πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση και την οργάνωση της διαχείρισης του φόβου από συγκοινωνούντα συστήματα (θεσμικής και κοινωνικής) εξουσίας. Η φαλκίδευση της κοινωνικής δημοκρατίας αποτελεί βασική προτεραιότητα των επιχειρηματικών και πολιτικών δικτύων που θέλουν να ποδηγετήσουν τον δημόσιο βίο.

Υπό αυτή την έννοια η αντίδραση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου (όποια πολιτική άποψη κι αν έχει) αποτελεί ηθικό καθήκον.

Υ.Γ.

Όσοι νοιώθουν ευνοημένοι από αυτή τη στάση των περισσότερων Μ.Μ.Ε. ας έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους τη μεγάλη πιθανότητα , να είναι οι ίδιοι τα επόμενα θύματα αυτής της τακτικής. Και τότε θα είναι απελπιστικά μόνοι! Και κάτι τελευταίο: Μόνο τυχαία δεν είναι η εκλογή εκπροσώπων συγκεκριμένων συγκροτημάτων  στην Ευρωβουλή. Καλό είναι όλοι να προβληματιστούν για τη συνέχεια…

 

 

Ιταλία: Ο θρίαμβος των αγορών!

Εδώ και λίγες ημέρες η Ιταλία διαθέτει νέο πρωθυπουργό, τον Μ. Ρέντσι.

Ο νεόκοπος πολιτικός αστέρας μεσουράνησε μετά την διαδρομή του ως δήμαρχος Φλωρεντίας και εξελέγη επικεφαλής του κεντροαριστερού «δημοκρατικού κόμματος» εκπαραθυρώνοντας τον προκάτοχό του –στην πρωθυπουργία και την προεδρία της παράταξής του – Εν. Λέττα.

Είχαν προηγηθεί οι αποκαλύψεις που έδειχναν πως ο Ιταλός πρόεδρος Τζ. Ναπολιτάνο πρωταγωνίστησε σε επαφές για την απομάκρυνση του Σ. Μπερλουσκόνι από την πρωθυπουργία – όταν βρισκόταν, για ύστατη φορά, στο εν λόγω πόστο-, καθώς οι επιλογές του δεν εγκρίνονταν από το Βερολίνο.

Αυτό που κάνει δημοφιλή στους ηγετικούς κύκλους της Ε.Ε. τον νεοδιορισθέντα πρωθυπουργό είναι οι στενές σχέσεις του με τους τραπεζίτες και τα πολυεθνικά επιχειρηματικά λόμπυ.

Για τρίτη φορά στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας, στο δεύτερο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα, τοποθετείται ένα πρόσωπο που δεν εκτέθηκε στην βάσανο των εθνικών εκλογών –μάλιστα ουδέποτε υπήρξε βουλευτής. Πρόκειται για τον θρίαμβο των αγορών, οι οποίες έχουν αναλάβει την κηδεμονία κρατικών οντοτήτων ακόμα και του μεγέθους της Ιταλίας. Καθώς η εξουσία έχει μεταφερθεί σε παγκοσμιοποιημένα δίκτυα και τις κατά τόπους απολήξεις τους είναι λογικό να χλευάζονται ακόμα και τα τελευταία υπολείμματα της ημιθανούς αστικής δημοκρατίας.

Η ανάδυση ενός πολιτεύματος «κρατικού φασισμού» με κοινοβουλευτικό μανδύα συνεπάγεται την εκκαθάριση του δημοσίου χώρου (καλύτερα ότι  απέμεινε από την αγοραία υποσκαφή του) από ενοχλητικούς θεσμούς και συνταγματικές λεπτομέρειες.

Η ιταλική βουλή απλώς εκλέγει τους εκάστοτε εκλεκτούς των μεγάλων συμφερόντων, οι οποίοι οφείλουν να υπηρετούν προδιαγεγραμμένες πολιτικές –λειτουργώντας ως θεσμική τους βιτρίνα. Για να το πούμε διαφορετικά, τα πρόσωπα εναλλάσσονται, ως μάνατζερς στην ίδια εταιρεία.

Συνεπώς το μοντέλο δεν αφορά μόνο την ελληνική πραγματικότητα, ούτε μπορεί να αποδοθεί σε θεωρίες συνωμοσίας και σε έλλειμμα «εθνικής ανεξαρτησίας». Η οριστική μετάβαση στο καθεστώς των υπερεθνικών κρατών και της «οικουμενικής ολιγαρχίας» που τους δίνει το ταξικό τους περιεχόμενο έχει αναπόφευκτες συνέπειες σε κάθε τοπική διοίκηση.

Η νέα πραγματικότητα χτίζεται στα ερείπια εκείνης που σάρωσε, με την παραδειγματική σύνθλιψη κάθε έννοιας κοινωνικής δημοκρατίας

Διπλό το καθήκον…

Δεν προσυπογράφω την ανοησία περί «Χρυσαυγιάδας» που στοχεύει απλά και μόνο στην απόκρυψη των όσων άλλων συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ μου προκάλεσε θλιβερή έκπληξη, γιατί στην ουσία επιβεβαιώνει τη λαϊκίστικη λογική της ηγεσίας του.

Δεν πρόκειται να αποδεχτώ την ξαφνική ευαισθητοποίηση απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, αυτών που μόλις μέχρι πριν από λίγο καιρό, έκλειναν τα μάτια τους στην αυταπόδεικτη πραγματικότητα μιας εγκληματικής οργάνωσης που απειλεί ευθέως τη Δημοκρατία μας.

Μιλάω για όσους έθαψαν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ένθεν κακείθεν, μιλώ για όσους έκαναν λόγο για «δύναμη αντίδρασης» ή άλλες ηλιθιότητες, μιλώ για αυτούς που κρυφοκοίταζαν για εκλογικούς λόγους προς την πλευρά των Χρυσαυγιτών.

Ούτε βέβαια θα αποδεχτώ τις κάθε τύπου ελαφρές και βολικές μικροκομματικές και εξωπραγματικές αναλύσεις, του τύπου πως υπεύθυνοι για την εκλογική άνοδο του νεοναζιστικού μορφώματος είναι όλοι οι άλλοι πλην των ιδίων!

Γιατί η αλήθεια είναι πως η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιήθηκε ως δύναμη καταστολής κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων, της έδωσαν το δικαίωμα να ασκήσει πολιτικές κρατικού τσαμπουκά οι ίδιοι που σήμερα απορούν για το μέγεθος της παρείσφρησης της σε Αστυνομία ή Στρατό, τη νομιμοποίησαν στο όνομα των αγανακτισμένων στις πλατείες της χώρας, μοιράζοντας και χωροταξικά το χώρο τους, τη βοήθησαν προκειμένου να καλύψουν την κρατική αδυναμία παρέμβασης σε συγκεκριμένα θέματα της καθημερινότητας και τέλος τη νομιμοποίησαν εκλογικά αφελείς λογικές που όμως καλλιεργήθηκαν συστηματικά, περί τιμωρίας, περί αντίδρασης, περί οργής!

Φυσικά και είναι ανάγκη να συγκροτηθεί κοινό μέτωπο κατά του ρατσισμού και του νεοναζισμού. Φυσικά και αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση όσων μπορούν να σκεφτούν καθαρά και έξω από μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Όσοι αναζητούν την αριστερή τους αυτοεπιβεβαίωση μέσα από λογικές ιδεολογικής καθαρότητας σε αυτή την περίπτωση προσφέρουν κακή υπηρεσία στον ίδιο το λαό.

Γιατί αριστερός δεν είναι κάποιος που το ανακοινώνει στον εαυτό του απλά και μόνο.

Αριστερός δεν είναι αυτός που διαδηλώνει χώρια από  τους άλλους προσπαθώντας να διαφυλάξει την κομματική του παρθενιά!

Αριστερός δεν είναι αυτός που δεν βλέπει την πραγματικότητα και φτιάχνει την υποτιθέμενη δικιά του, για να βολέψει απλά τα αδιέξοδα του!

Το καθήκον για κάθε δημοκράτη και προοδευτικό πολίτη της χώρας είναι διπλό:

Πρώτα απ’ όλα να κατανοήσει πως μόνο η εμβάθυνση της δημοκρατίας, η υπεράσπιση κάθε συμμετοχικού δημοκρατικού θεσμού και η επανάκτηση  της χαμένης αξιοπιστίας της πολιτικής  – με ότι αυτό συνεπάγεται – μπορεί να περιθωριοποιήσει οριστικά την ιδεολογία του ναζισμού και του ρατσισμού. Όσο η δημοκρατία θα προσαρμόζεται σε ανάγκες ενός προβληματικού και εχθρικού πολιτικού συστήματος τόσο η τιμωρητική διάθεση πολλών θα αναζητά διεξόδους ακόμη και σε τέτοια μορφώματα.

Και δεύτερον να αρνηθεί την αντικατάσταση των «παλαιοφασιστών» και «παλαιοναζιστών» της Χρυσής Αυγής από έναν είδους «κρατικό φασισμό», που θα στοχεύει σε κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση , κάθε αντίδραση με λογική και κοινωνική βάση.

Και τα δύο αφορούν στη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Και τα δύο αφορούν όλους μας!