Έγραφε ο Ανδρέας Γιουμερτάκης στο onlarissa.gr, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση μέρους της αριστεράς στη χώρα μας:
Ένοιωσα την ανάγκη να πω (να γράψω καλύτερα) τον πόνο μου. Κάπως έτσι προέκυψε το παρακάτω…
Εντάξει μπορεί σε αυτή τη χώρα να είσαι ή να θέλεις να είσαι ,ότι δηλώσεις…
Μπορεί να χαρακτηρίζεσαι πολιτικά με βάση το τι ψηφίζεις και όχι με αυτό που πιστεύεις. Ίσως το «ψηφοδέλτιο» να έχει μεγαλύτερη σημασία από την καθημερινή σου πρακτική, τα λόγια και την πράξη σου…
Μπορεί να επιλέγεις την πολιτική σου τοποθέτηση με βάση την οικογενειακή παράδοση, τις δημόσιες σχέσεις, τις εργασιακές σου ανάγκες (πάμπολλα παραδείγματα), τις επαγγελματικές σου προσδοκίες (sic) και λιγότερο με τις κοινωνικές σου αναφορές.
Μπορεί να δηλώνεις «αριστερός» και να είσαι στην πραγματικότητα βαθιά συντηρητικός, αντιδραστικός… Χίλια «μπορεί» …
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ μπερδεμένος είμαι.
Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να διανοηθώ έναν προοδευτικό πολίτη να μην έχει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε μία στρατιωτική εισβολή ενός κράτους σε κάποιο άλλο.
Είναι δυνατόν ο πραγματικά προοδευτικός πολίτης , που πιστεύει στην αυτοδιάθεση, στην εθνική ανεξαρτησία, στη διεθνή συνεργασία, στην ειρήνη και τη διασφάλιση της, να μην τοποθετείται καθαρά, απέναντι στον σημερινό πρωταγωνιστή της φρίκης, καταδικάζοντας χωρίς ναι, μεν, αλλά, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία;
Είναι δυνατόν μέλη κομμάτων που θέλουν να λέγονται «αριστερά» να χαρακτηρίζουν την κατοχή πόλεων της Ουκρανίας από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας… «απελευθέρωση»;
Είναι δυνατόν η «αριστερά» της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης να κλείνει τα μάτια στην καταστροφή πόλεων και ζωών, στις δολοφονίες αμάχων, στη διάλυση των υποδομών μιας ανεξάρτητης χώρας, επειδή ο «μεγάλος ηγεμόνας» της επιτιθέμενης, αποφάσισε να «συνομιλήσει» με αυτόν τον τρόπο με την ιστορία;
Είναι δυνατόν να αυτοχαρακτηρίζεται προοδευτικός, όποιος μετατρέπεται σε φερέφωνο ενός κλεπτοκρατικού και ολιγαρχικού καθεστώτος, που παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, καταστρέφοντας μια γειτονική χώρα, γιατί έτσι του κάπνισε;
Και επειδή θέλει να αυτοπροσδιοριστεί κάποιος ως «αριστερός» αναμεταδίδοντας τα δελτία τύπου του Ρωσικού Υπουργείου Άμυνας, επειδή « …εχθρός μας είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ότι είναι απέναντι του είναι καλό και χρήσιμο», εγώ θα το αποδεχθώ;
Προφανώς και δεν ανήκουν στην «Αριστερά» οι φορείς αυτών των αντιλήψεων.
Ανήκουν κάπου αλλού. Στην πλευρά του πολιτικού συστήματος που είναι βαθιά αντιδραστικό, τραγικά πολεμοκάπηλο, χυδαία τοποθετημένο με την πλευρά του άδικου που χαρακτηρίζει τον επιτιθέμενο, αυτόν που καταστρέφει, αυτόν που ξεριζώνει τον κόσμο από τα μέρη του, αυτόν που δείχνει το δρόμο του πόνου και της προσφυγιάς σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας.
Ο πραγματικά προοδευτικός πολίτης στρατεύεται με το δίκαιο και εναντιώνεται στην αδικία, θέλει να πραγματώσει το όραμα μιας νέας παγκόσμιας τάξης, αλληλεγγύης και δικαίου, μιας νέας διεθνούς τάξης θεμελιωμένης στην ειρήνη, την ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Έτσι ήταν πάντοτε η Αριστερά που μάθαμε και ζήσαμε, με τις αδυναμίες, τα λάθη, τις υπερβολές , αλλά και με την αδιαπραγμάτευτη τοποθέτησή της στη απέναντι πλευρά από την αδικία.
Και ίσως με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία να ξαναγνωριστούμε.
Να ξεκαθαρίσουμε τις βασικές έννοιες που μπερδεύτηκαν τα τελευταία χρόνια.
Να ξαναδώσουμε στους πολιτικούς προσδιορισμούς το πραγματικό τους νόημα. Αυτό που πάντα είχαν ιστορικά και όχι αυτό που θέλουν να τους δώσουν οι διάφοροι φιρφιρίκοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν ήταν και δεν είναι αυτή η αριστερά που περιγράφεις Ανδρέα.
Και αυτό το άλλο, που σήμερα ενοχλεί και προκαλεί με τις λογικές της «ίσης απόστασης», του εναγκαλισμού του θύτη και του θύματος, της γενικόλογης αναφοράς σε μια ειρήνη που …θα έρθει, του σιωπηλού ξεπλύματος ενός ολιγαρχικού καθεστώτος που καταστρέφει και δολοφονεί, ούτε θέλω να το ξέρω, ούτε και να το ακούω…
ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 