Η απόφαση ήταν ξαφνική. Αλλά όχι χωρίς λόγο.
Και για τα μέχρι στιγμής δεδομένα και περίεργη καθώς η επιλογή ενός οργανωμένου ταξιδιού, από ένα τουριστικό πρακτορείο, δεν ήταν στα σχέδια μας.
Υπήρξαν όμως λόγοι που μας οδήγησαν σε μια τέτοια επιλογή.
Η Φλωρεντία, η πρωτεύουσα της Τοσκάνης, ήταν πάντοτε ένας προορισμός με ξεχωριστή σημασία. Η πόλη θησαυρός της Ιταλίας, με τα φημισμένα μουσεία, τα παλάτια, την αύρα της αναγέννησης που σε συνοδεύει σε κάθε σου βήμα και σε μεταφέρει νοερά σε άλλες εποχές.
Όπως και τα Cinque Terre. Τα πέντε πανέμορφα χωριά στα Βορειοδυτικά παράλια της Ιταλίας που αποτελούν το πρώτο προστατευόμενο Εθνικό πάρκο της Ιταλίας. Άλλωστε γι’ αυτά, σε εντελώς διαφορετικούς καιρούς και κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, αναλώσαμε αρκετές ώρες συζήτησης με την Όλγα, οπότε δύσκολο να αρνηθούμε την επίσκεψη μας εκεί.
Αν σε αυτά προσθέσετε τη Μεσαιωνική Σιένα, το μοναδικό Σαν Τζιμινιάνο, την κουκλίστικη Λούκα και την Πίζα… ε! αντιλαμβάνεστε το πόσο ελκυστικό ήταν το «πακέτο» και το πόσο δύσκολο να το ξεπεράσουμε από τη στιγμή που το είδαμε…
Πολύ περισσότερο όταν σε αντίθεση με άλλα προγράμματα που χαζέψαμε, στο συγκεκριμένο υπήρχε διαμονή για 4 ημέρες στη Φλωρεντία, σε κεντρικό ξενοδοχείο, που αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή και όχι στο Μοντεκατίνι που συνήθως για λόγους οικονομίας επιλέγουν τα περισσότερα τουριστικά γραφεία. Η ιδέα ότι θα μπορούσαμε για 4 βράδια να βρισκόμαστε σε μικρή απόσταση από την Πιάτσα ντε λα Σινιορία και σχεδόν όλα τα γνωστά αξιοθέατα της πόλης μας οδήγησε στο να πάρουμε την απόφαση.
Και καλά κάναμε καθώς παρά τα απρόοπτα, αυτό που ζήσαμε ήταν πραγματικά μοναδικό!
Στο Manessis Travel είδαμε το συγκεκριμένο πρόγραμμα που υλοποιήθηκε στο σύνολο του με μικρές αλλαγές, για λόγους «ανωτέρας βίας» (θα τα πούμε αναλυτικά παρακάτω) και καταλήξαμε να επιλέξουμε την αναχώρηση στις 25 Αυγούστου, καθώς στην επόμενη αναχώρηση (αρχές Σεπτέμβρη που ήταν η πρώτη μας επιλογή), η διαμονή ήταν στο Μοντεκατίνι και όχι στη Φλωρεντία.
Ξεκίνημα με το … αριστερό!
Το group ξεκινούσε από Αθήνα για Πάτρα προκειμένου να πάρει το πλοίο για Αγκόνα. Εμείς φύγαμε από Λάρισα για Ηγουμενίτσα με το αυτοκίνητο και τους κωδικούς των εισιτηρίων και θα βρίσκαμε τους υπόλοιπους στο καράβι. Όλα καλά μέχρι που μας ενημέρωσαν ότι το πλοίο θα έχει καθυστέρηση. Αντί για 11.30 έφτασε καταϊδρωμένο μετά τις 2.00 τα ξημερώματα και μέχρι να επιβιβαστούμε εμείς και χιλιάδες Τούρκοι που επέστρεφαν μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Ευρώπη, πέρασε τις τρεις!
Η κατάσταση απερίγραπτη! Κάθε γωνιά του πλοίου είχε καταληφθεί, παντού υπήρχαν στρώματα, κουβέρτες με οικογένειες Τούρκων. Μέχρι και στο κατάστρωμα, μέσα στην πισίνα του πλοίου που δεν είχε νερό, στήθηκαν αντίσκηνα! Δεν μπορούσες ούτε να κυκλοφορήσεις ούτε να εξυπηρετηθείς (μισή ώρα στην ουρά για μια τυρόπιττα κ.τ.λ.) Μείναμε τις περισσότερες ώρες στην καμπίνα (ευτυχώς προνοήσαμε να πληρώσουμε κάτι παραπάνω και να πάρουμε δίκλινη). Βόλτες μετ’ εμποδίων στο πλοίο της ΜΙΝΟΑΝ «Cruise Europa» για να ξεπιαστούμε και να πάρουμε καθαρό αέρα και βεβαίως να σκοτώσουμε και τις ώρες που δεν κοιμόμασταν!
Πέσαμε δυστυχώς στην μεγάλη επιστροφή των Τούρκων (τέλη Αυγούστου βλέπετε)!
Κάποια στιγμή κατά τις 5 το απόγευμα της επόμενης ημέρας πιάσαμε Αγκόνα!
Μέχρι να αποβιβαστούμε από το πλοίο να έρθει το λεωφορείο, να τακτοποιηθούμε η ώρα πήγε 7… Κάπου εκεί ξεκινήσαμε για Φλωρεντία, κουρασμένοι αλλά και αποφασισμένοι να απολαύσουμε τις υπόλοιπες ημέρες της εκδρομής.
Στη διάρκεια του ταξιδιού γνωριστήκαμε με τους υπόλοιπους εκδρομείς και καθώς η καθυστέρηση ήταν τεραστίων διαστάσεων εννοείται ότι ξενάγηση δεν είχε, όπως δεν είχε και το βραδινό καθώς την ώρα που θα φθάναμε στο ξενοδοχείο (γύρω στις 11.30 το βράδυ), η κλεισμένη από το πρακτορείο tratoria θα ήταν για τα καλά … κλειστή!
Αναγκαστικά φάγαμε σε ένα auto grill στο δρόμο (καθόλου άσχημα θα έλεγα. Εξαιρετικό το ριζότο και το μοσχαρίσιο φιλέτο) και επιτέλους φθάσαμε στο ξενοδοχείο!!!!
Boscolo Astoria Hotel Florence! Εξαιρετικό…
Στεγάζεται στο αναγεννησιακό Palazzo Gaddi, που χρονολογείται από το 1596 και αναδεικνύει τις παραδοσιακές μπαρόκ αίθουσες της Φλωρεντίας. Απέχει 400μ. από τον Καθεδρικό Ναό της Φλωρεντίας, ενώ η βεράντα του τελευταίου ορόφου προσφέρει εκπληκτική θέα στην πόλη. Τα δωμάτια έχουν νωπογραφίες στους τοίχους και έπιπλα αντίκες.
Ο δρόμος του ξενοδοχείου
Άρωμα Αναγέννησης λοιπόν και όλα ξεχαστήκαν καθώς τακτοποιούμασταν στο δωμάτιο και απολαμβάναμε ένα ζεστό και απόλυτα χαλαρωτικό μπάνιο, απαραίτητο πριν τον αγώνα δρόμου της επόμενης ημέρας! Έπρεπε να καλύψουμε την χαμένη ξενάγηση (λόγω της καθυστέρησης) στην Φλωρεντία αλλά και να επισκεφθούμε τη Λούκα και την Πίζα, κάνοντας την πρώτη εξόρμηση στην Τοσκάνη και βεβαίως να δοκιμάσουμε το βραδινό στην tratoria αλλά και να περπατήσουμε το βράδυ στο κέντρο της Φλωρεντία! Τα θέλαμε όλα… Και εννοείται ότι θα τα κάναμε!
Ήταν τόση μεγάλη η προσμονή που δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στο ότι έπρεπε να είμαστε στην είσοδο του ξενοδοχείου – έχοντας πάρει πρωινό – στις 7.30 το πρωί!
ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ – ΛΟΥΚΑ – ΠΙΖΑ – ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ
Το πρωινό ήταν εξαιρετικό. Πραγματικά 4*.
Στην είσοδο του ξενοδοχείου μας περίμενε εκτός του αρχηγού του group και άλλος ένας ξεναγός (Έλληνας που διέμενε στη Φλωρεντία – δεν συγκράτησα το όνομα του), με τον οποίο ξεκινήσαμε την ξενάγηση στη μαγευτική Φλωρεντία όπου δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά να ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές και να μείνουμε κυριολεκτικά εκστασιασμένοι από όσα βλέπαμε και ακούγαμε.
Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι η Φλωρεντία δεν χορταίνεται. Δεν έχει καμία σχέση με τις πόλεις που βλέπεις και νοιώθεις ότι κάτι ξέρεις πια για αυτές. Εδώ όσες μέρες και αν μείνεις, όσες ώρες και αν γυρίσεις, όσες διαδρομές και αν επιλέξεις να κάνεις θα ανακαλύπτεις συνέχεια καινούργια πράγματα. Κάθε κτίριο, κάθε παλάτι, κάθε μουσείο έχει τη δική του ιστορία, κάθε γωνιά της έχει το δικό της ενδιαφέρον. Οπότε από πού να ξεκινήσεις και που να καταλήξεις!
Η πόλη της Αναγέννησης, η Φλωρεντία, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα ζωντανό μουσείο που εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη. Είναι μια ζωντανή πόλη και ταυτόχρονα ένα εντυπωσιακό υπαίθριο μουσείο. Μια μικρή πόλη με σχεδόν όλα τα αξιοθέατα της συγκεντρωμένα μέσα σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα!
Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι το λόγο, μιας και εδώ θα περπατήσεις ψηλαφώντας τα ζωντανά ακόμα χνάρια μιας περιόδου που θεωρείται ίσως η σημαντικότερη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα καθηλωθείς από τα αρχιτεκτονικά μοτίβα του Arnolfo, θα θαυμάσεις το μεγαλείο της ζωγραφικής του Giotto, θα εντυπωσιαστείς από την ομορφιά της γλυπτικής του Pisano, θα γοητευτείς από το λυρισμό της γλώσσας του Δάντη. Με λίγα λόγια αυτή την πόλη θα την ερωτευτείς, θα την αγαπήσεις, θα τη λατρέψεις. Οι έντονες συγκινήσεις είναι το λιγότερο που θα βιώσεις εδώ!
Αυτή η πρώτη βόλτα , υπό τον περιορισμό της υπόλοιπης εκδρομής μας γνώρισε τα βασικά σημεία του κέντρου!
Piazza del Duomo. Την παράσταση εδώ κλέβουν ο Καθεδρικός (Duomo) -σημείο αναφοράς της Φλωρεντίας– με το 82 μ. καμπαναριό (για να βρεθείς στην κορυφή του πρέπει να «σκαρφαλώσεις» τα 414 σκαλοπάτια του) και το Βαπτιστήριο, ένα από τα παλαιότερα κτήρια της πόλης που χρονολογείται στον 5ο μ.Χ. αι., εντυπωσιάζοντας με τις μοναδικές τοιχογραφίες και τις εκλεκτές πύλες του.
Ο καθεδρικός
Ο καθεδρικός ναός του Duomo είναι αφιερωμένος στη Santa Maria del Fiore και είναι χαρακτηριστικό δείγμα ιταλικής γοτθικής αρχιτεκτονικής. Το παρόν κτίριο είναι σχέδιο του Arnolfo di Cambio, έναν από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες – γλύπτες της εποχής του. Η κατασκευή του τελείωσε το 1367 και ήταν πλήρως καλυμμένο με χρωματιστά μάρμαρα όπως παλαιότερα και το Βαπτιστήριο, αλλά η πρόσοψή του πήρε την τελική σημερινή μορφή της κατά το 19ο αιώνα. Μέσα στο ναό, πέρα από τα γλυπτά του αρχιτέκτονα, υπάρχουν και πολλά άλλα σημαντικά έργα τέχνης, όπως π.χ. τα δύο φρέσκο που βρίσκονται στο δεξί μας χέρι και απεικονίζουν τους στρατηγούς condottieri Paolo Uccello και andrea del Castagno. Η μεγάλη Pieta του Michalangelo, τα ξύλινα χαρακτικά του Ιερού σε σχέδια του Brunellesvhi και άλλων, αλλά και τα καταπληκτικά βιτρό αποτελούν σημεία θαυμασμού στον καθεδρικό. Πολλά από τα γλυπτά του Duomo φυλάσσονται σήμερα στο Μουσείο Opera del Duomo.
Το 1420 ξεκίνησε η κατασκευή του καμπαναριού ( Cupola) από τον Filippo Brunelleschi. H εσωτερική διάμετρος είναι 41,5 μέτρα και είναι μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Αντί να ακολουθήσει τις μέχρι τότε γνωστές τεχνικές, ο Brunelleschi, συνδύασε τις γνώσεις του και «τον τρόπο κατασκευής» των Ρωμαίων, ώστε να κατασκευάσει μία ασφαλή τοιχοποιία των 27,000 τόνων. Το εσωτερικό της Cupola σχεδιάστηκε από τον Giorgio Vasari και τον Federico Zuccari και έχει ένα τεράστιο φρέσκο που αναπαριστά τη Δευτέρα Παρουσία. Ο τρούλος αυτός αποτελεί το σήμα κατατεθέν του ουρανού της Φλωρεντίας.Palazzo Vecchio (Παλιό Παλάτι), στην Piazza della Signoria (Πλατεία της Γερουσίας), που με τον 94 μ. ύψους Πύργο του Arnolfo, αποτελεί ένα ακόμη σήμα κατατεθέν την Φλωρεντίας.
Βαπτιστήριο
Το κτίριο του Βαπτιστηρίου σχεδιάστηκε έτσι ώστε να αποτελεί τη γήινη εικόνα μιας υψηλότερης, θεϊκής πραγματικότητας, για αυτό και διακατέχεται από απόλυτες, ευθείες γραμμές. Η οκταγωνική δομή του έχει μια σημαντική συμβολική σημασία: το οκτάγωνο συμβολίζει την 8η μέρα, αυτή εκτός της ανθρώπινης ζωής στη γη και κατά την οποία ο Χριστός ανέρχεται και ζει αιώνια ως μια εικόνα που συνδέεται με τη βάφτιση του Χριστού από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τα πρώιμα χριστιανικά χρόνια. Μεταξύ 1330 και 1336, ο Andrea Pisano, δημιούργησε την πρώτη χάλκινη πόρτα με χρυσές μορφές γοτθικού τύπου. Το 1401 πραγματοποιήθηκε ένας διαγωνισμός για την κατασκευή της δεύτερης πόρτας, τον οποίο κέρδισε ο Lorenzo Ghilberti, για μια δουλειά που έμοιαζε πολύ με την προηγούμενη, αλλά είχε μεγαλύτερο βάθος και νατουραλισμό. Το 1424 παρουσίασε το έργο του για την τρίτη πόρτα, το οποίο εξέπληξε τους πάντες αφού παρουσίαζε μια τελείως διαφορετική τεχνοτροπία, η οποία αποτέλεσε και την αρχή του ρεύματος της Αναγέννησης. Η πόρτα ονομάστηκε «Πόρτα του Παραδείσου» και το αριστούργημα του πήρε μια τιμητική θέση στην είσοδο του Καθεδρικού. Στα πλαϊνά της πόρτας υπάρχουν 2 πορφυρές κολώνες οι οποίες αποτελούσαν δώρο των κατοίκων της Πίζας το 1115 προκειμένου να ευχαριστήσουν τους κατοίκους της Φλωρεντίας για τη βοήθειά τους στον πόλεμο εναντίον των Μουσουλμάνων. Στο εσωτερικό του Βαπτιστηρίου υπάρχει ένα μωσαϊκό του Coppo di Marcovaldo, από το οποίο επηρεάστηκε και ο Giotto σε μετέπειτα έργα του.
Το Pallazo Vecchio, είναι το πιο σημαντικό δημόσιο κτίριο στην πόλη της Φλωρεντίας. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1299 βασισμένο σε σχέδια του Arnolfo di Cambio. Στην αρχή ήταν η έδρα των Τεχνών και της Signoria. Αργότερα αποτέλεσε οικία της οικογένειας των Δούκων και συγκεκριμένα του Cosimo I de’ Medici πριν μετακομίσουν στο Palazzo Pitti. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Βασάρι μετέτρεψε το εσωτερικό του με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδυάζει το γεγονός ότι ήταν η έδρα της κυβέρνησης όσο και η επίσημη κατοικία της άρχουσας οικογένειας. Σήμερα, εδώ φιλοξενείται το Δημαρχείο. Περιέχει πολλά αξιόλογα εκθέματα, καθώς άξια θαυμασμού είναι επίσης τα ίδια τα δωμάτια τα οποία διατηρούνται ατόφια από την εποχή εκείνη. Επίσης υπάρχουν και πολλά γλυπτά όπως ο Περσέας του Cellini και Βιασμός των Γυναικών Σαμπίν του Τζιαμπολόνια.
Εξαιρετικής γλυπτικής είναι και το σιντριβάνι του Ποσειδώνα (Fontana di Neptuno), δίπλα στο παλάτι.
Santa Maria Novella
Η εκκλησία αυτή αποτελεί εξαιρετικό δείγμα Αναγεννησιακού ρυθμού και κατασκευάστηκε από τον καλλιτέχνη Alberti. Χρησιμοποιήθηκε για πολυάριθμες τελετουργίες και γιορτές στο πέρασμα των χρόνων. Στο εσωτερικό της έχει ένα από τα αριστουργήματα της πρώιμης αναγεννησιακής περιόδου, την Αγιά Τριάδα του Masaccio, η οποία φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1425 και 1427.
Santa Maria Novella: Το 1287, με διάταγμα της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί η Piazza of Santa Maria Novella για κοσμήσει τη νέα εκκλησία που χτιζόταν. Αμέσως, η πλατεία έγινε θέατρο σε φεστιβάλ, τουρνουά και άλλες αθλητικές συναντήσεις. Οι δύο οβελίσκοι του μαρμάρου από Serravezza, κάθε μία τοποθετήθηκε στην κορυφή από τέσσερις χάλκινες χελώνες που φιλοτέχνησε ο Giambologna και συμπληρώνεται με ένα κρίνο της Φλωρεντίας. Στην πλευρά απέναντι από την εκκλησία, η Λότζια του νοσοκομείου San Paolo κτίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα. Κατά το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, το νοσοκομείο διευρύνθηκε με τη στοά από λίθινους κίονες. Η καμάρες ανάμεσα σε κάθε στήλη έχουν τζάμι με ανάγλυφα από τερακότα των αγίων του Andrea della Robbia. Σήμερα, πολλά πολυτελή ξενοδοχεία έχουν θέα την κομψή και πρόσφατα καθαρισμένη και ανακαινισμένη πλατεία.
Santa Croce. Ο μεγαλύτερο ναός του τάγματος των Φραγκισκανών, χτισμένη το 1294, στην ομώνυμη πλατεία. Πρόκειται για ένα κτήριο γοτθικής αρχιτεκτονικής που περιέχει τους τάφους των Μιχαήλ Άγγελου, Μακιαβέλι, Γαλιλαίου και Ροσίνι, νωπογραφίες του Τζιότο, το Μυστικό Δείπνο του Γκάντι και τον Εσταυρωμένο του Τσιμαμπούε.
Η ώρα πέρασε γρήγορα, η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά και κάπως έτσι βρεθήκαμε στο λεωφορείο με κατεύθυνση τη Λούκα και την πρώτη μας γνωριμία με την εξοχή της Τοσκάνης…
Lucca
Λούκα: Κουκλίστικη!
Το όνομα της σημαίνει «φωτεινή» και αποτελεί έναν από τους ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς. Μια πόλη γοτθική και αναγεννησιακή, διατηρημένη καθ’ ολοκληρία… Η Λούκα είναι η γενέτειρα του μεγάλου συνθέτη Πουτσίνι, αλλά και πολλών ζωγράφων, ενώ τα τείχη της τα επιμελήθηκε ο ίδιος ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι! Είναι ολόκληρη χτισμένη μέσα από τα τείχη που έχουν μήκος 5 χλμ και αποτελεί ένα ανοιχτό μουσείο. Στο ιστορικό της κέντρο δεν επιτρέπεται η πρόσβαση με ιδιωτικό όχημα, αλλά μπορεί κάποιος να περπατήσει, να χρησιμοποιήσει ενοικιαζόμενο ποδήλατο ή να πάρει τα μικρά λεωφορεία που κάνουν τον γύρο των σημαντικών αξιοθέατων. Παρκάραμε έξω από τα ιστορικά τείχη της πόλης και μπήκαμε σε αυτή από κάποια από τις εισόδους της.
Στο σπίτι του Πουτσίνι
Enter a caption
Ο Χένρι Τζέιμς έγραψε το 1877 ότι η πόλη «ξεχειλίζει απ΄ όλα εκείνα που δημιουργούν την άνεση, την αφθονία, την ομορφιά και το ενδιαφέρον» και δε νομίζω ότι θα μπορούσα να την περιγράψω καλύτερα. Η ακμή της κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα οφειλόταν στο εμπόριο μεταξιού και κατά τον 14ο αιώνα έφτασε πολύ κοντά στην κατάκτηση της Φλωρεντίας.
Η Πιάτσα Σαν Μικέλε με τον εκπληκτικό ναό Σαν Μικέλε ιν Φόρο – χαρακτηριστικό του πιζανορομανικού αρχιτεκτονικού στυλ, που αντανακλά την επιρροή της βυζαντινής τέχνης- είναι το φυσικό κέντρο της πόλης.
O καθεδρικός της ναός
Ο καθεδρικός ναός San Martino που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα. Η μαρμάρινη πρόσοψη έγινε ασύμμετρη για να χωρέσει και το κωδωνοστάσιο:
Πλατεία Αμφιθεάτρου
Ένα από τα πιο περίεργα και χαρακτηριστικά μέρη της Λούκα είναι η Πλατεία Αμφιθεάτρου (Piazza Anfiteatro) ή Πλατεία Εμπορίου (Piazza del Mercato) η οποία ακολουθεί το σχήμα του αρχαίου ρωμαϊκού αμφιθεάτρου που υπήρχε στο σημείο, σήμερα όμως δεν έχει απομείνει τίποτα από εκείνο, πέρα ακριβώς από το σχήμα της πλατείας που το θυμίζει! Τα κτίρια που φαίνονται στις φωτογραφίες είχαν χτιστεί γύρω από το αμφιθέατρο και οι χαμηλές στοές στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα δείχνουν τις πύλες απ’όπου περνούσαν τα θηρία και οι μονομάχοι για να μπουν στην αρένα. Η πλατεία σήμερα είναι γεμάτη λουλούδια και μικρά εστιατόρια:
Εξαιρετικό!
Εκεί έγινε και η απαραίτητη μεσημεριανή στάση για ένα ελαφρύ γεύμα και πολλές ανάσες. Αξιοποιήσαμε κατάλληλα το ελεύθερο διαστημα και απολαύσαμε (στην κυριολεξία) μοτσαρέλα και προσούτο και εννοείται ζυμαρικά!
Κάζα Γκουινίτζι
Το πιο παράξενο αξιοθέατο της Λούκα, ωστόσο, είναι η Κάζα Γκουινίτζι, το μεσαιωνικό σπίτι που ανήκε στη επιφανέστερη οικογένεια ευγενών της πόλης. Ο πύργος του προσφέρει υπέροχη θέα στην πόλη, είναι όμως διάσημος για τις βελανιδιές που ξεφυτρώνουν από τη στέγη του! Για να απολαύσεις όμως τη θέα που σου προσφέρει θα πρέπει να ανέβεις τα περίπου 300 σκαλιά του οπότε αρκεί σε αυτή την περίπτωση μια φωτογράφηση από τα κάτω…
Η Piazza Napoleone η μεγαλύτερη ίσως πλατεία της Lucca και ένας από τους κλασσικούς τόπους συνάντησης.
Κάπου εκεί συγκεντρωθήκαμε και εμείς και αναχωρήσαμε για Πίζα…
Πίζα…
Ο Πύργος της Πίζα βρίσκεται λοιπόν στο Campo dei Miracoli, την «Αυλή των Θαυμάτων». Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς μπαίνοντας στον χώρο είναι το βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη (επίσημη ονομασία Battistero di San Giovanni, 1152-1284) το οποίο έχει ύψος 54,86 μέτρα, διάμετρο 45,5 μέτρα και είναι το μεγαλύτερο και το μοναδικό στρογγυλό βαπτιστήριο της Ιταλίας. Όλα τα υπόλοιπα που υπάρχουν στη χώρα είναι οχταγωνικά για να συμβολίζουν τις επτά ημέρες δημιουργίας του κόσμου συν της όγδοης που είναι η ημέρα της ξεκούρασης.
Ο Πύργος της Πίζα αποτελεί ουσιαστικά το καμπαναριό του καθεδρικού ναού (Duomo) που βρίσκεται δίπλα του. Έχει ύψος 55,86 μέτρα και 296 σκαλιά. Κατά περιόδους μηχανικές παρεμβάσεις έχουν διορθώσει την κλίση του Πύργου προκειμένου να μην καταρρεύσει! Η τελευταία κράτησε μια δεκαετία, από το 1990 οπότε και ο πύργος έκλεισε για το κοινό και αφαιρέθηκαν οι καμπάνες ώστε να ελαφρύνει από το βάρος, ως τον Δεκέμβριο του 2001 που ξανάνοιξε για τους επισκέπτες. Η κλίση διορθώθηκε κατά 40 περίπου εκατοστά, επαναφέροντας τον στην θέση που είχε το 1838.
Τον Μάιο του 2008 αφού αφαιρέθηκαν 70 τόνοι γης οι υπεύθυνοι μηχανικοί ανακοίνωσαν ότι ο Πύργος σταμάτησε να κινείται για πρώτη φορά στην ιστορία του και δήλωσαν ότι θα πρέπει να μείνει σταθερός για τα επόμενα 200 χρόνια!
Όλο το «Campo dei Miracoli», που περιλαμβάνει το Βαπτιστήριο, τον Καθεδρικό, τον Πύργο της Πίζας και το Κάμπο Σάντο αποτελεί μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Όλα καλά… Για μια τουλάχιστον επίσκεψη που οφείλεις να την κάνεις μια φορά στη ζωή σου. Τίποτα όμως παραπάνω, καθώς η εικόνα του παζαριού έξω από το πάρκο και θα τολμούσα να πω και η απόλυτα τουριστική ατμόσφαιρα που επικρατεί δεν σου δίνουν κάτι παραπάνω…
Αρκετά λοιπόν και μετά από ατελείωτες φωτογραφίες κάθε τύπου… και έναν απαραίτητο καφέ επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για την επιστροφή στη Φλωρεντία. Ζέστη και κούραση έκαναν ένα μίγμα εκρηκτικό αλλά η διάθεση να δούμε, να γνωρίσουμε και να γευτούμε τα ξεπερνούσαν όλα.
Ελάχιστος χρόνος για ένα γρήγορο μπάνιο και κατευθείαν στην tratoria που βρισκόταν στην Piazza della Signoria και… Σκέτη απογοήτευση! Απαράδεκτο το φαγητό μας ξενέρωσε κυριολεκτικά και προκάλεσε τις αντιδράσεις όλων. Κυριολεκτικά χάσιμο χρόνου… Τους τα έψαλε και ο αρχηγός του group γιατί συγκέντρωσε εκ των πραγμάτων τα παράπονα όλων. Ήταν η πιο άσχημη στιγμή αυτών των ημερών αλλά και πάλι δεν μας χάλασε…
Πήραμε τις πληροφορίες μας και φύγαμε για την πρώτη νυκτερινή βόλτα στη Φλωρεντία που παρά την κούραση και το πρωινό ξύπνημα της επόμενης ημέρας, κατέληξε αργά το βράδυ για ποτάκια (απαραίτητα και αναγκαία)…
UFFIZI – PONTE VECCHIO – SIENA – S. GIMIGNANO – ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ
Σαν όνειρο…
Το πρόγραμμα ήταν βαρύ αλλά δεν θα μπορούσες να το αρνηθείς με τίποτα!
Μοναδική Ponte Vecchio
Ξεκίνημα πολύ πρωί για να ακολουθήσουμε τη διαδρομή που οδηγούσε από το ξενοδοχείο στην Ponte Vecchio!
Η Ponte Vecchio, η παλαιότερη από τις 6 γέφυρες της Φλωρεντίας, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης. Χρονολογείται από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, εξαιτίας των πλήθινων βάσεων της και των ξύλινων στηριγμάτων. Το 1333 μια καταστροφική πλημμύρα την κατέστρεψε, αλλά ανακατασκευάστηκε 12 χρόνια αργότερα από τον Neri da Fioravante. Οι 5 καμάρες έγιναν 3 και το κύριο μέρος της πλατύνθηκε. Στην αρχή τα καταστήματα στη γέφυρα ανήκαν στην Κομμούνα, αλλά κατά το 15ο αιώνα πωλήθηκαν σε ιδιώτες και άρχισαν να επεκτείνονται με άναρχο τρόπο. Το 15ο αιώνα τα καταστήματα αυτά ήταν οπωροπωλεία, κρεοπωλεία και ψαράδικα.
Αργότερα όμως εξαιτίας πιθανότατα της κακής οσμής, ο Ferdinando I τα αντικατέστησε με χρυσοχοεία, κάνοντας έτσι το δρόμο πιο κομψό και καθαρό. Το 1565, ο Vasari, κατασκεύασε το διάσημο Διάδρομο που περνάει επάνω από τα χρυσοχοεία της γέφυρας. Ένα όνειρο! Οι φωτογραφίες ατελείωτες αλλά και η μικρή υπόσχεση να την περάσουμε και βράδυ, καθώς με τον φωτισμό γινόταν ακόμη πιο όμορφη!
Ο φωτισμός της γέφυρας το βράδυ!
Σε μικρή απόσταση βρίσκεται η Γκαλερία Uffizi, για την είσοδο στην οποία είχαμε κλείσει από καιρό τα εισιτήρια. Τι να πεις για την Uffizi;
Ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ιταλίας και ολόκληρου του κόσμου είναι η Γκαλερία Uffizi στην Ιταλία. Ιδρύθηκε το 1560 και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Giorgio Vasari κατά την περίοδο εξουσίας του Κόσιμο των Μεδίκων (Cosimo de’ Medici),του πρώτου Μέγα Δούκα της Τοσκάνης. Είναι κτισμένο σε σχήμα πετάλου και εκτείνεται από την Piazza della Signoria μέχρι τον ποταμό Αρνό. Σκοπός του ήταν να στεγάσει τα γραφεία της διοίκησης όπως δηλώνει και το όνομα του. Από την αρχή όμως οι Μεδίκοι παραχώρησαν ορισμένες αίθουσες του τρίτου ορόφου για να στεγαστούν τα πρώτα αντικείμενα τέχνης της συλλογής τους.
Δύο αιώνες αργότερα, η τελευταία διάδοχος των Μεδίκων, η Άννα Μαρία Λουίζα δώρησε στην πόλη το παλάτι συμπεριλαμβανομένης και της εκτιθέμενης συλλογής η οποία σήμερα είναι μία από τις σπουδαιότερες στον κόσμο.
Στις 45 αίθουσες της γκαλερί μπορείτε να δείτε αριστουργήματα του 14ου και 15ου αιώνα από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της εποχής από διάσημους Ιταλούς και ξένους καλλιτέχνες όπως οι Cimabue, Giotto, Masaccio, Beato Angelico, Leonardo da Vinci, Botticelli, Michelangelo, Piero della Francesca, Raphael, Caravaggio, Rubens, Rembrandt, Duerer, Goya και πολλοί άλλοι.
Εδώ κυριολεκτικά χάνεις την αίσθηση του χρόνου καθώς νοιώθεις όλη τη δύναμη της δημιουργίας της Αναγέννησης. Απλά δεν το χορταίνεις…
Ο διάδρομος Vasari που συνδέει τη Γκαλερία Uffizi με το Palazzo Pitti φιλοξενεί αυτοπροσωπογραφίες από παλαιούς και νεότερους καλλιτέχνες. Χτίστηκε το 1565 από τον αρχιτέκτονα Vasari και περνάει επάνω από την Ponte Vecchio, τη διασημότερη και παλαιότερη γέφυρα στην πόλη.
Χρειάστηκε να φθάσουμε στη Σιένα για να συνέλθουμε από την εμπειρία στα Uffizi!
Είχα διαβάσει ότι για πολλούς η Σιένα είναι η ομορφότερη Μεσαιωνική Πόλη της Ευρώπης. Μετά από τις λίγες ώρες που μείναμε εκεί θα συμφωνήσω απόλυτα.
Για αιώνες κονταροχτυπιόταν με τη Φλωρεντία για την κυριαρχία στην περιοχή, μέχρι που μια μεγάλη επιδημία πανούκλας το 1348 αφάνισε 70.000 κατοίκους και την πλήγωσε θανάσιμα. Ωστόσο, μέχρι το 1554 κατάφερε να κρατήσει την ανεξαρτησία της, οπότε και παραδόθηκε στη Φλωρεντία και τον μεγάλο δούκα των Μεδίκων, Κόζιμο Α’. Η Φλωρεντία δεν επέτρεψε στην πόλη να αναπτυχθεί περαιτέρω, με αποτέλεσμα ο χρόνος να σταματήσει και η Σιένα να διατηρήσει αναλλοίωτη την μεσαιωνική όψη της.
Αφήσαμε έξω από την πόλη το λεωφορείο και με τα πόδια χαθήκαμε κυριολεκτικά στα στενά της, κάνοντας ταυτόχρονα και ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή!
Τι να πρωτοδείς; Που να πρωτοκοιτάξεις;
Είναι μοιρασμένη σε δεκαεπτά «Contrada» (γειτονιές) και η κάθεμια από αυτές έχει το όνομα ενός ζώου ή κάποιου αντικειμένου. Η κουκλίστικη αυτή επαρχιακή πόλη έχει μια αύρα αλλοτινής εποχής που δεν οφείλεται εξ΄ολοκλήρου στην αρχιτεκτονική της που έχει διατηρηθεί ανεπάφη! Μεγάλο κομμάτι της ατμόσφαιράς της είναι οι άνθρωποί της, φιλοξένοι, ξέχνιαστοι και σε πιο «ήρεμους» χρόνους σε κάνουν να χαμογελάσεις και χαλαρώσεις σε ένα αληθινά παραμυθένιο μέρος που νιώθεις… ότι από σε στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί στα καλντερίμια του κάποιος ιππότης, αναζητώντας την πριγκίπισσά του!
Piazza del Campo
Κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου και στις 16 Αυγούστου αναβιώνουν οι παραδοσιακές ιπποδρομίες, που συνεχίζονται ανελειπώς από το 1650 μέχρι σήμερα, με την ονομασία «Το Πάλιο» (Il Palio). Λαμβάνουν χώρα, στην «Piazza del Campo’ την κεντρική πλατεία της πόλης. Η οποία μετατρέπεται σε πίστα για 10 από τις contrade που ανταγωνίζονται η μια την άλλη και όπου χιλιάδες θεατών στοιβάζονται στο κέντρο της, ενώ τριγύρω αναβάτες και άλογα κυνηγούν τη νίκη!
Στην ίδια πλατεία θα δείτε κόσμο να κάθεται καταγής και να απολαμβάνει τον ιταλικό ήλιο ή να επιλέγει κάποιο από τα καφέ ή εστιατόρια για να ξεκουραστεί… επίσης, θα βρείτε το Palazzo Pubblico και τον Torre del Mangia, έναν πύργο με 300 σκαλιά και θέα στις στέγες της πόλης. Είναι από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της πόλης και οι τουρίστες είναι πολλοί γι’ αυτό και είναι καλύτερα να την επιισκεφτείτε απόγευμα!
Ο Καθεδρικός ναός της Σιένα, το Duomo αποτελεί εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής. Μην μείνετε στο εξωτερικό του, επισκεφθείτε και το εσωτερικό του που είναι εξίσου εντυπωσιακό! Μέσα θα συναντήσετε έργα του Donatello, Bernini και Michelangelo!!!
Στην Piazza Salimbeni είναι το Palazzo Salimbeni. Η πλατεία είναι πολύ εντυπωσιακή, ειδικά το βράδυ και εκεί στεγάζεται το κτίριο μιας από τις παλαιότερες τράπεζες.
Το απαραίτητο γεύμα και η αναγκαία πλέον ξεκούραση εδώ! Δίπλα από την Campo, παραδοσιακό ιταλικό εστιατόριο, εξαιρετικά ζυμαρικά και παρά τη ζέστη δοκιμάσαμε και ένα δικό τους κόκκινο – παρακαλώ – κρασί…
Αφήσαμε τη Σιένα, ανεβαίνοντας τις ανηφορίτσες της προς την έξοδο της πόλης για να πάμε στο Σαν Τζιμινιάνο
Το Σαν Τζιμινιάνο θα το δείτε από μακριά και θα καταλάβατε πού χρωστάει τη φήμη του και τον χαρακτηρισμό «μεσαιωνικό Μανχάταν». Οι πέτρινοι πύργοι που υψώνονται στον λόφο, όπου βρίσκεται χτισμένο το μεσαιωνικό χωριό, άρχισαν να ξεπροβάλλουν το 1150. Αρχικά χρησίμευαν ως οχυρά δεν άργησαν όμως να αποτελέσουν σύμβολα κοινωνικού κύρους, με τους ιδιοκτήτες τους να προσπαθούν να φτάσουν όσο γίνεται ψηλότερα. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι όταν ένα διάταγμα του 1255 όρισε ως μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος για τους ιδιωτικούς πύργους τα 52 μέτρα -τα οποία είχα φτάσει ήδη ο Τόρε ντέλα Ρονιάζα- η οικογένεια των Σαλβούτσι έχτισε τους δίδυμους πύργους Τόρε Σαλβούτσι, τοποθετώντας τους τόσο κοντά ώστε κάθε ανταγωνιστής να μπορεί να «προσθέσει» το ύψος τους και να λάβει το μήνυμα. Το χωριό είναι μικρό και μπορεί κανείς να το διασχίσει με τα πόδια μέσα σε λίγα λεπτά. Η Πιάτσα ντέλα Τσιστέρνα είναι η πρώτη κεντρική πλατεία, περιβάλλεται από πύργους, έχει όμορφα café για να τους χαζέψετε με την ησυχία σας και επικοινωνεί με την Πιάτσα ντελ Ντουόμο. Εδώ θα δείτε το Παλάτσο ντελ Πόπολο (1288), το Παλάτσο ντελ Ποντεστά (1239) με τον Τόρε ντέλα Ρονιάζα, και την Κολετζάτα, που ήταν κάποτε ο καθεδρικός του Σαν Τζιμινιάνο, αλλά έχασε τον τίτλο το 1348, όταν το χωριό έπαψε να αποτελεί έδρα επισκοπής. Αν και εξωτερικά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, μπείτε και δείτε το εσωτερικό της, που είναι σχεδόν όλο καλυμμένο από τοιχογραφίες.
Απλά υπέροχο! Και ο καφές το απόγευμα κάτω από τους πύργους ξεχωριστός!
Στην επιστροφή για Φλωρεντία μας βγήκε η κούραση της ημέρας…
Αποφασίσαμε να μην πάμε για βραδινό. Άλλωστε η άσχημη εμπειρία της προηγούμενης ημέρας ήταν ανασταλτικός παράγοντας για κάτι τέτοιο. Προμηθευτήκαμε κάτι πρόχειρο για να φάμε και επιλέξαμε να ξεκουραστούμε και στη συνέχεια να απολαύσουμε το ποτό μας στην ταράτσα του ξενοδοχείου με την απίστευτη θέα του φωτισμένου Duomo… Και πολύ καλά κάναμε!
Ανταλλαγή εντυπώσεων κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό της Φλωρεντίας και προετοιμασία για την επόμενη ημέρα και την εκδρομή στα Cinque Terre.
Άγριο το εγερτήριο στις 6.30. Πρωινό και αναχώρηση για την πρώτη μας στάση στη Λα Σπέτσια…
CINQUE TERRE – Υπόκλιση!
Η περιοχή των πέντε χωριών, οι «πέντε γαίες» όπως μεταφράζεται, είναι μια βραχώδης δαντελωτή παραλιακή ζώνη, με πέντε μικρά χωριά ασύγκριτης ομορφιάς χτισμένα στα απόκρημνα βράχια της Λιγυρίας, στην Ιταλική Ριβιέρα. Τα πέντε αυτά χωριά – Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza και Monterosso – έχουν ανακηρυχθεί από την Unesco τόπος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ένας καλά κρυμμένος παράδεισος, ξεχασμένος από τον χρόνο, με τη γνήσια ομορφιά του να προκαλεί μια ανέμελη διάθεση. Τα πολύχρωμα σπίτια με τα μικρά μπαλκονάκια διακοσμημένα με γλάστρες βασιλικού αλλάζουν συνεχώς χρώμα στο φως του ηλίου.
Φθάσαμε στη La Spezia νωρίς σχετικά και πήγαμε κατευθείαν στην προβλήτα απ’ όπου αναχωρούσε το καραβάκι με προορισμό το πανέμορφο Porto Venere. Ο κόλπος της La Spezia είναι σχεδόν τέλεια αμφιθεατρικός και είναι γνωστός και σαν « ο κόλπος των ποιητών», καθώς συνεχίζει να ελκύει και να εμπνέει ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών…
Υπέροχο Porto Venere
Στο Porto Venere περιμέναμε περίπου ώρα, κάνοντας και τη σχετική βόλτα στο λιμάνι του. Πανέμορφο καθώς έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί! Ανεβήκαμε στο επόμενο καράβι με προορισμό τα Cinque Terre και το πρώτο από αυτά, το Riomaggiore.
Η εικόνα από τη θάλασσα
Η πρώτη εικόνα από μακριά , του πρώτου από τα πέντε χωριά των Cinque Terre, επιβεβαίωσε πλήρως τα όσα είχαμε διαβάσει αλλά και την επιμονή μας να τα επισκεφθούμε.
Riomaggiore! Μαζί με την Manarola αποτελούν τα πιο τουριστικά από τα πέντε χωριά, συγκεντρώνοντας αρκετά café, εστιατόρια, μαγαζάκια με αναμνηστικά και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το πρώτο που συναντά κανείς είναι η έμφαση στην υπαίθρια τέχνη, απλωμένη στους μεγάλους τοίχους και μέσα στο τούνελ που συνδέει τον σταθμό με την κύρια αρτηρία του χωριού, την Via Colombo. Στην άκρη του δρόμου βρίσκεται η μαρίνα του Riomaggiore, από όπου είναι τραβηγμένες όλες οι θεαματικές φωτογραφίες των case torri, δηλαδή των «σπιτιών-πύργων». Στα εστιατόρια θα δοκιμάσετε το φημισμένο κρασί από τους αμπελώνες της περιοχής, ενώ από την άκρη του χωριού, ακολουθώντας τις πινακίδες, θα φτάσετε στην πύλη του μονοπατιού που ονομάζεται Via dell’ Amore, ελληνιστί ο Δρόμος της Αγάπης που συνδέει το Riomaggiore με τη Manarola. Ο θρύλος λέει πως παλαιότερα οι γάμοι μεταξύ κατοίκων διαφορετικών χωριών της περιοχής δεν επιτρέπονταν, γι’ αυτό και τα «παράνομα» ζευγαράκια μοίραζαν την διαδρομή και συναντιόντουσαν κρυφά σε αυτό το μονοπάτι με τις ζωγραφισμένες καρδιές στους βράχους. Πρόκειται για διαδρομή ενός χιλιομέτρου στην άκρη του γκρεμού με συγκλονιστική θέα, που όμως είναι ανοιχτή μόνο όταν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες.
Δυστυχώς τις ημέρες εκείνες ο δρόμος ήταν κλειστός. Κάποιοι μας είπαν πως είχε γίνει ένα ατύχημα και αναγκαστικά έκλεισε. Τέλος πάντων απολαύσαμε τη βόλτα στα στενά του χωριού, ένα καφέ σε πολύ «ψαγμένο» μαγαζάκι, βγάλαμε χ τον αριθμό φωτογραφίες και μετά από δύο περίπου ώρες ξαναανεβήκαμε στο καραβάκι με προορισμό το Monterosso.
Για τα υπόλοιπα τρία χωριά που τα είδαμε από το καράβι, να σημειώσω ότι:
Το πιο γνωστό και πολυφωτογραφημένο από τα πέντε χωριά, η Manarola διαθέτει εξίσου εντυπωσιακή μαρίνα με πυργόσπιτα σκαρφαλωμένα σε δυσθεώρητα ύψη και πολλαπλά επίπεδα – δεν είναι λίγοι αυτοί που επιχειρούν βουτιές στην άκρη του λιμανιού. Ακόμη ωραιότερη θέα θα βρείτε ανηφορίζοντας προς τον αιωνόβιο ναό του Αγίου Λαυρεντίου και την πλατεία μπροστά του, στο «πάνω τέρμα» της Via Discovolo, εκεί που θα βρείτε περισσότερη ηρεμία, αφού το μεγαλύτερο μέρος από τα πλήθη δεν τολμά να ανέβει ως εδώ.
Η Corniglia είναι το μοναδικό μη παραθαλάσσιο χωριό, αλλά αυτό ελάχιστα της στερεί την γοητεία. Πιο αυθεντικό, πιο «ανθρώπινο», πιο οικονομικό από τα άλλα τέσσερα, το συγκεκριμένο χωριό (αν εξαιρέσει κανείς πως χρειάζεται μια απότομη ανάβαση για να το φτάσει ή να πάρει το τοπικό λεωφορείο), μοιάζει περισσότερο με ορεινό χωριό ελληνικού νησιού. Διαθέτει όμορφα καφενεδάκια, μπαράκια σε ανθισμένες αυλές, μαγαζάκια με χειροτεχνίες και στενά καλντερίμια με χαριτωμένους ηλικιωμένους σε κατάσταση μόνιμης σιέστας, τα οποία καταλήγουν σε ξέφωτα όπως τα Santa Maria Belvedere και St Caterina, με υπέροχη θέα στους αμπελώνες της καταπράσινης πλαγιάς.
Η Vernazza οχυρώνεται πίσω από το Κάστρο Doria με το επιβλητικό Belforte, τον κυλινδρικό πύργο που επιβλέπει το λιμάνι εδώ και έξι αιώνες. Η ζωή του χωριού συγκεντρώνεται γύρω από την πλατεία Marconi με τα café και τις τρατορίες.
Και τέλος το Monterosso! Το τελευταίο χωριό, το «Κόκκινο Βουνό στη θάλασσα», ανταμείβει τον επισκέπτη του πριν καν εκείνος φτάσει, χάρη στην κοπιαστική αλλά μαγευτική περιπατητική διαδρομή που το συνδέει με την Vernazza. Στην καρδιά του Monterosso θα βρείτε το Borgo Antico, την «αρχαία» πλευρά της πόλης, το κάστρο και τον Πύργο Aurora που χωρίζει την αρχαία από τη νέα πόλη, η οποία ονομάζεται Fegina. Θα θαυμάσετε τα αγάλματα που τιμούν γνωστές ιταλικές προσωπικότητες και το ανάγλυφο του «Γίγαντα» στα βράχια – θα το ακούσετε ως «il Gigante». Εδώ θα βρείτε και την πιο οργανωμένη παραλία του Cinque Terre, την Spiaggia di Fegina, αλλά αυτή η οργάνωση… τιμάται ακριβά, περί τα 20€ για ένα σετ ξαπλώστρες.
Είχαμε αποκλείσει το ενδεχόμενο να κολυμπήσουμε, επιλέγοντας να ξοδέψουμε αυτές τις δύο περίπου ώρες που είχαμε στη διάθεση μας, περπατώντας στο χωριό και απολαμβάνοντας ένα καλό γεύμα… Πράγμα που κάναμε και ήταν πραγματικά … απολαυστικό!
Επιστροφή στη La Spezia με το τοπικό τρένο από το Monterosso και από εκεί στο λεωφορείο και πίσω στη Φλωρεντία. Το γεγονός ότι δεν είχαμε καθυστέρηση μας έδινε τη δυνατότητα πριν το βραδινό ( το φαγητό άλλαξε δραματικά προς το καλύτερο στην tratoria), να κάνουμε τη βόλτα μας στη Φλωρεντία.
Απολαύσαμε το καφέ μας στο θρυλικό Gilli, το αγαπημένο στέκι διασημοτήτων από όλο τον κόσμο ζώντας μια ιστορία 3 τουλάχιστον αιώνων από το 1733 όταν η Ελβετική οικογένεια ήρθε στη Φλωρεντία και άνοιξε το μαγαζί πουλώντας ντόνατς μέχρι το σήμερα που όπως λένε «Στο café Gilli η ιταλική ομορφιά συναντά τον ελβετικό ρυθμό».
Γυρίσαμε στην αγορά αλλά αποτύχαμε να αγοράσουμε αυτά που θέλαμε γιατί… τα βρήκαμε κλειστά, παρόλο που υποτίθεται πως τα καταστήματα έκλειναν στις 9 το βράδυ…και κάποια στιγμή πήγαμε για το βραδινό το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το σίχαμα της πρώτης ημέρας. Κλασσική ιταλική κουζίνα και το κρασί τους κερασμένο…
Κανονίσαμε, μιας και ήταν η τελευταία νύχτα, να το ρίξουμε ελάχιστα έξω. Σύμφωνος ο αρχηγός της αποστολής, που ήξερε τα κόλπα και κάπως έτσι μια μικρή ομάδα 10 περίπου ατόμων περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Ponte Vecchio για να βρεθούμε σε μια περιοχή με μικρά μαγαζιά προκειμένου να πιούμε ένα κρασί… Κάποια από αυτά δεν μας δέχτηκαν γιατί η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να κλείσουν – το γνωστό πρόβλημα στην Ιταλία – και υποθέτω ότι και αυτό που μας δέχτηκε μάλλον το μετάνιωσε γιατί το ξενυχτήσαμε μέχρι τις 2 το πρωί! Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο κάνοντας μια πραγματικά μεγάλη διαδρομή αλλά το απολαύσαμε γιατί τη νύχτα η Φλωρεντία έχει μια εντελώς διαφορετική ομορφιά! Είναι πραγματικά η ώρα που περνώντας από τα παλάτια και τα μεσαιωνικά της κτίρια περιμένεις να συναντήσεις ιππότες!
Όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος. Και μάλιστα προκαθορισμένο…
Πρωινό και αναχώρηση για Αγκόνα. Το πλοίο που έφευγε νωρίς το απόγευμα -16.30-, ήταν το “Hellenic spirit” της ΑΝΕΚ και η κατάσταση δεν είχε καμία σχέση με το πρώτο ταξίδι. Λίγος ο κόσμος, άνετες οι καμπίνες αλλά και η ζωή στο πλοίο, με αποτέλεσμα να είναι πραγματικά ξεκούραστο και απολαυστικό.
Για επίλογο:
Η πρώτη μας απόπειρα οργανωμένης εκδρομής ήταν επιτυχημένη. Πολλά ίσως θα μπορούσαν να είναι καλύτερα αλλά και η οργάνωση της εκδρομής και το πρόγραμμα και οι ξεναγήσεις νομίζω ότι θα μπορούσαν να βαθμολογηθούν με πολύ καλό βαθμό!
Αυτό που σίγουρα χρειάζονταν ήταν μία επιπλέον ημέρα στη Φλωρεντία και για να τη γνωρίσουμε καλύτερα και για να χαλαρώσουμε ξεφεύγοντας από ένα πολύ σφιχτό πρόγραμμα. «Το θέμα είναι καθαρά οικονομικό» μας είπε ο αρχηγός της εκδρομής όταν το συζητήσαμε και σίγουρα δεν είχε άδικο.
Αφήσαμε πολλές εκκρεμότητες με τη Φλωρεντία και την Τοσκάνη. Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι για να υπάρχει η αφορμή να την επισκεφθούμε ξανά. Και θέλουμε να το κάνουμε αν και σίγουρα στη Φλωρεντία όσες ημέρες και αν καθίσεις δεν θα σου είναι αρκετές.
Σε ότι αφορά την Τοσκάνη είναι πραγματικά ένα όνειρο! Αν προσθέσετε για τη μοναδικότητα στην ομορφιά των Cinque Terre μπορείτε εύκολα να καταλάβετε ότι ήταν ένα 6ήμερο γεμάτο εικόνες μοναδικής έντασης!
Δε νομίζω ότι μπορείς να γυρίσεις από εκεί και να πεις : Μου ήταν αρκετό , δεν θέλω να ξαναπάω… Αποκλείεται. Και αυτό τα λέει όλα!
Τι να αποφύγετε;
Α)Το ταξίδι αρχές και τέλη Αυγούστου για να μην βρεθείτε στα πλοία με χιλιάδες Τούρκους που είτε πηγαίνουν από την Ευρώπη στην Τουρκία είτε ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή. Είναι άλλο να ταξιδεύουν σε ένα πλοίο 1000 άτομα και άλλο 2800!
Β) Να μείνετε εκτός Φλωρεντίας γιατί θα χάσετε όλη τη μαγεία αυτής της πόλης, έστω τις λίγες ώρες που θα κλέψετε από το καθημερινό πρόγραμμα.
Τέλος και πραγματικά νοιώθω την ανάγκη να το κάνω, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αρχηγό της αποστολής, τον Γιάννη Καναβό, γιατί ήταν πραγματικά εξαιρετικός.
Τοσκάνη θα τα ξαναπούμε…
ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 