Η υποψηφιότητα του Στ. Τζουμάκα

Με ανάρτηση στην προσωπική του ιστοσελίδα (http://stefanostzoumakas.blogspot.com/) ο Στέφανος Τζουμάκας, μέσω δήλωσης στον δημοσιογράφο Β. Σκουρή, επιβεβαιώνει την πρόθεση του να είναι υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και καταθέτει την  πολιτική του πλατφόρμα:

«Πριν από τη κρίση και συγκεκριμένα τρείς μήνες πριν από το πρώτο μνημόνιο-το Φεβρουάριο του 2010- μίλησα για τις αρνητικές συνέπειες μια πολιτικής που γνωρίζαμε. Με εντιμότητα και ευθύτητα. Εκ των προτέρων.

Με πολιτική κριτική ως προς επιλογές αντίθετες από τις αρχές ενός σοσιαλιστικού κόμματος. Με αρχές πρώτα η πολιτική, πρώτα οι κοινωνίες, πρώτα η παραγωγή και η ανάπτυξη. Ναι στη οικονομική σταθερότητα αλλά όχι με την υποτίμηση της χώρας, της εργασίας, των δικαιωμάτων.

Με βάση αυτό το πλαίσιο κατέθεσα πρόταση για την εναλλακτική λύση τόσο στην Εθνική Συνδιάσκεψη, το Σεπτέμβριο του 2011 όσο και στα Εθνικά Συμβούλια

Γνωστοποίησα την υποψηφιότητα μου από τις 12 Ιανουαρίου 2012.

Χρειαζόμαστε γνώση, σταθερότητα, αισιοδοξία. Χρειαζόμαστε κοινή πορεία, κοινούς σκοπούς και στόχους, κοινές ιδέες, κοινές αρχές.

Θετική έκβαση της κρίσης, ούτε υπήρχε ούτε θα υπάρξει χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς να φέρουν το βάρος οι έχοντες και κατέχοντες, οι οποίοι μέχρι τώρα είναι στο απυρόβλητο.

Το δομικό πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι αμοιβές. Το καθοριστικό είναι ότι δεν αναπτύχθηκαν στη χώρα κλάδοι παραγωγής με υψηλή προστιθέμενη αξία. Η επιχειρηματική τάξη της χώρας δεν θεωρούσε επικερδή μια τέτοια επιλογή. Ανάλογες ευθύνες είχαν και οι κυβερνήσεις που δεν ενίσχυσαν πολιτικές στη καινοτομία, στην έρευνα, στη ποιοτική παραγωγή και τις υπηρεσίες, στην ποιοτική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών μονάδων, στη αξιοποίηση των φυσικών πόρων, για την «αξιοβίωτη» ανάπτυξη. Την έλλειψη ανταγωνιστικότητας μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με την καταπολέμηση των στρεβλώσεων της αγοράς και της ύπαρξης καρτέλ και ολιγοπωλίων σε όλους τους κομβικούς τομείς της οικονομίας που λειτουργούν με υψηλά περιθώρια κέρδους και με τη στήριξη και συνεργασία με το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας σε μια τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση.

Αυτό το απέδειξαν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, φίλοι, μέλη και στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε όλη τη χώρα που έδειξαν κριτική στάση, που διαφώνησαν, που πρωτοστάτησαν σε κοινή δράση για μια προοδευτική πολιτική σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη επιδίωξη των παρασιτικών κύκλων και της διαπλοκής και παρά τη χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και από ορισμένους πολιτικούς κύκλους.

Το μεγαλύτερο κόμμα σήμερα το συναρθρώνει η κοινωνική βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το συναποτελούν όσοι έχουν μια κριτική στάση και προέρχονται από τους κόλπους του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η υποψηφιότητά μου επιδιώκει να διαμορφώσει μια νέα ηγεσία με συλλογικότητα. Αναδείχθηκε μέσα από αυτή την κρίση για άλλη μια φορά η θέση μας για τη συλλογική ηγεσία τόσο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και σε όλα τα κόμματα για τη συλλογικότητα στις αποφάσεις για να αποκλείονται ηγεμονισμοί και βοναπαρτικές συμπεριφορές και τώρα και στα όργανα θα προτείνουμε τη θεσμοθέτηση δύο αντιπροέδρων άμεσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με μια ηγετική ομάδα με δοκιμασμένους ανθρώπους αλλά και νέους αγωνιστές που έμπρακτα να οδηγήσει σε ανασύνταξη της προοδευτικής πολιτικής και των δυνάμεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για αλλαγή πλεύσης, με πολιτική διαπραγμάτευση στη βάση των πραγματικών δεδομένων και σε αντίθεση με τις δύο «πραγματικότητες», μία πραγματική και μία εικονική: Η πραγματικότητα που ζουν οι πολίτες και μία «πραγματικότητα» που κατασκευάζουν τα δίκτυα συμφερόντων και χειραγώγησης.

Τίποτε δεν είναι αναλλοίωτο και αμετάβλητο. Άνθρωποι αλλάζουν αποφάσεις άλλων ανθρώπων. Και η αλλαγή πορείας θα έχει επιτυχία με το λαό σε ενότητα, με τη κοινωνία σε υποστήριξη. Ακόμη η υποψηφιότητα μου είναι σε κοινή προοδευτική προσπάθεια για να ενώσει χιλιάδες πολίτες στον αγώνα τους και στη δίκαιη απαίτηση τους για να δώσουμε λύσεις και να οδηγήσουμε από κοινού σε έξοδο από τη κρίση με:

Προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή στρατηγική που ομολογήθηκε η αποτυχία της από τους ηγέτες της ευρωζώνης και ήδη ομιλούν και για νέο σχέδιο, που δεν θα ευοδωθεί όσο επιμένουν σε συνταγές αποτυχίας.

Αυτονομία της πολιτικής απέναντι σε παλιά και σε νέα δίκτυα του παρασιτικού κεφαλαίου που επιδιώκουν τον έλεγχο της πολιτικής ζωής προς όφελος επιχειρηματικών συμφερόντων και που επιδιώκουν τον έλεγχο της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Να ανορθώσουμε ξανά τη Πολιτική στην υπηρεσία του γενικού και του δημοσίου συμφέροντος. Είμαστε εδώ για να ξαναχτίσουμε την πολιτική στο βάθρο που τη θέλει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας.

Δημοκρατία απέναντι στις αντισυνταγματικές και αντιευρωπαϊκές απόπειρες επιβολής, καταλύοντας την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας και επιχειρώντας ανοικτές παρεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική ζωή. Να μην οδηγηθεί η Δημοκρατία σε αναπηρία όπου θα συμμετέχει το 40% του πληθυσμού στα κοινά, ένα άλλο 40% θα ιδιωτεύει και ένα 20% θα κινείται σε αντιπολιτικά δίκτυα. Και η προσπάθεια όλων μας πρέπει να είναι το όχι στην ιδιώτευση, ναι στη συμμετοχή για προοδευτική έξοδο από τη κρίση.

Παραγωγική ανασυγκρότηση απέναντι στην πολιτική μαζικής φτωχοποίησης και ανεργίας εις βάρος του λαού και προς όφελος του παρασιτικού κεφαλαίου.

Κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη απέναντι στην κοινωνική ισοπέδωση και στη διάλυση εισοδημάτων και επιχειρηματικών προσπαθειών.

Πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην απόπειρα διάλυσης του διά της απαξίωσής του και της στρατηγικής του πρόσδεσης με το νεοφιλελευθερισμό, που επιχειρούν γνωστά διαπλεκόμενα δίκτυα οικονομικά και πολιτικά , με ταυτόχρονη προσπάθεια ελέγχου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Άνθρωποι και κύκλοι που πάντα πολέμησαν τόσο την κοινωνική βάση, όσο και την ιδεολογική ταυτότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η βάση του ΠΑΣΟΚ καθώς και τα χιλιάδες στελέχη του είναι εκεί που είναι η κοινωνία. Είναι σε προοδευτική κατεύθυνση.

Η υποψηφιότητα μου δεν υπακούει σε προσωποκεντρικές προσεγγίσεις υποψηφίων “αρχηγών” με κορώνες και ρητορικές χωρίς ουσία, ούτε σε ομάδες χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, πολύ δε περισσότερο η υποψηφιότητα μου είναι απέναντι στον έλεγχο προσώπων από χορηγούς και διαπλοκές. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πραγματικότητες, όπως αποτυχία στους δημοσιονομικούς στόχους, μείωση του εθνικού πλούτου, διάλυση εισοδημάτων, άνεργους ενός εκατομμυρίου, 30% των πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας, διάλυση κοινωνικών δικαιωμάτων. Όπως καθοριστικά προβλήματα είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία η ανεξέλεγκτη εξαγωγή καταθέσεων σε ξένες τράπεζες και η εισφοροδιαφυγή και αυτά θα έπρεπε να είναι τα κεντρικά ζητήματα μιας κυβέρνησης και να ενδιαφέρουν και τους εταίρους μας στην Ε.Ε

Και αυτές οι «πραγματικότητες» δεν επισκιάζονται με τεχνάσματα που θυμίζουν αποτυχημένους εκφοβισμούς της δεκαετίας του 1980, περί «ευρωπαϊστών» και «αντιευρωπαϊστών».

Το κρίσιμο ζήτημα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι με ποια στρατηγική θα βγει η χώρα από την κρίση. Με τον νεοφιλελευθερισμό ή με τις Προοδευτικές πολιτικές; Για ποια πολιτική και για ποια συμφέροντα; Με ποιων την υποστήριξη; Tων κοινωνικών δυνάμεων ή παρασιτικών κύκλων και δικτύων προβολής με πρόσδεση στο νεοφιλελευθερισμό και σε πολιτικές συντήρησης και διαιώνισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο;

Η υποψηφιότητά μου είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαδικασίας όσων διαβλέψαμε εγκαίρως την αποτυχία της πολιτικής των μνημονίων, του νεοφιλελευθερισμού, του παρασιτισμού και όσων αγωνιζόμαστε για την ανάγκη μιας δημοκρατικής και προοδευτικής συνεργασίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Και για μια κυβερνητική λύση με βάση αρχές όπως την αρχή της πλειοψηφίας, την αδιαπραγμάτευτη συμμετοχή μας στην Ε.Ε., στην Ευρωζώνη και στο ευρώ. Η Ε.Ε. δεν είναι ιδιοκτησία κανενός ούτε χώρος απειλών και εκβιασμών. Και με τις δυνάμεις που δρουν σε ανάλογες αντί-νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις.

Για μια Ελλάδα σε μια Ε.Ε. της ισοτιμίας, του κοινού νομίσματος, της κοινής νομισματικής πολιτικής, των αυτόματων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων από τις πλεονάζουσες χώρες στις ελλειμματικές, με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη είναι αντίθετες με το σχέδιο λιτότητας και ύφεσης τόσο ως προάγγελος εφαρμογής και σε άλλες χώρες, όσο και ως πρόλογος του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και του «φρένου χρέους», που προετοιμάζει η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΕΕ το αμέσως επόμενο διάστημα προκειμένου να επιβάλλει ως γενικευμένη στρατηγική, επιδιώκοντας και την αναθεώρηση και των συνθηκών της Ε.Ε. Μπορούμε ξανά να συμβάλλουμε και στην ανασυγκρότηση της χώρας και της Ε.Ε.

Σε δύο ή και περισσότερες βάρκες και όπου αλλού επιδιώκουν τα οικονομικά δίκτυα και η μιντιοκρατία δεν μπορούν να βρίσκονται οι σοσιαλιστές, αλλά οι λαθρεπιβάτες.

Θέση μας είναι η συμπόρευση και η κοινή προσπάθεια. Το οφείλουμε στην ιστορία μας, στους αγώνες μας, στο προοδευτικό κίνημα και στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δοκιμάζεται αυτήν την περίοδο.

Είναι η ώρα λοιπόν, να συστρατευθούμε στον αγώνα για αυτονομία της πολιτικής, δημοκρατία, προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση και ανασυγκρότηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως ενός κινήματος που οδήγησε σε κατακτήσεις τον ελληνικό λαό.»

Όχι Τάκη… δεν είναι!

Με τον Τάκη Παπαβασιλείου υπήρχε μια σχέση εκτίμησης και σεβασμού.

Δεν ήξερα ότι είναι άρρωστος και η είδηση του θανάτου του με άφησε άφωνο. Βρεθήκαμε κάποιες φορές πριν από μήνες και δεν έδινε την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά…

Έμπειρος στα πολιτικά πράγματα, εργάτης στο  τοπικό ΠΑΣΟΚ, που το υπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια, σε καλές και κακές στιγμές, ευτύχησε να το εκπροσωπήσει στη Βουλή, παίρνοντας την έδρα του Γιάννη Φλώρου το 1994, όταν εκλέχτηκε νομάρχης Λάρισας.

Ιδιαίτερα προβληματισμένος – πως θα μπορούσε άραγε  να μην είναι – μετά τις εκλογές του 2009 με όσα συνέβαιναν.

Τελευταία φορά μιλήσαμε τον Ιούνιο του 2011, όταν βρέθηκε για λίγο στη Νομαρχιακή Συνδιάσκεψη της Λάρισας, όπου παρών ήταν από το Πολιτικό Συμβούλιο ο Κώστας Ασκούνης.

«Μικρέ» – έτσι με φώναζε – «πως τα βλέπεις τα πράγματα;»

«Σκοτεινά» του είπα «και αδιέξοδα».

« Δεν μπορώ να τους καταλάβω», συνέχισε. «Είναι ΠΑΣΟΚ αυτό;»

Δεν του απάντησα. Προτίμησα να χαμογελάσω και να σιωπήσω.

Του χρωστώ αυτή την απάντηση. Με όλο το σεβασμό στην προσφορά του:

«Όχι Τάκη. Δεν είναι. Αυτό είναι κάτι άλλο. Πάντως ΠΑΣΟΚ δεν είναι»

Καλό ταξίδι

Κυριλέ πολιτικοί Ταλιμπάν…

Θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να πω.

Δεν με εξέπληξε η χθεσινή τοποθέτηση της Σοφίας Γιαννακά, που ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε την παραίτηση του Γραμματέα του Ε.Σ. του ΠΑΣΟΚ , Μιχάλη Καρχιμάκη, λόγω συγγενικής σχέσης με τον Χ. Παπουτσή!

Έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον η λογική της αλλά και η στόχευση. Το περίεργο είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται ή δεν ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα αυτών των δηλώσεων και κινήσεων. Αν δε αυτές είναι καθαρά προσωπικές πρωτοβουλίες , μπορεί απλά να επιβεβαιώνουν την ελαφρότητα της σκέψης ορισμένων, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν περισσότερο αρεστοί στους «ισχυρούς», καταθέτοντας εγγυήσεις νομιμοφροσύνης.

«Η στενή συγγένεια του κ. Παπουτσή με τον κ. Καρχιμάκη», δήλωσε η βουλευτής, «είναι ένα ζήτημα που μπορεί να μην ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο, αλλά ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ. Αυτή η συγγένεια μπορεί να φέρει στο ΠΑΣΟΚ άσκοπες τριβές και κάποιες αμφιβολίες.»

Δεν ξέρω από πότε ενοχοποιείται σε ένα κόμμα η συγγενική σχέση και από πότε κάποιοι κρίνονται με βάση αυτή! Μάλλον πάλι θα πρέπει να μιλήσω για ελαφρότητα, γιατί με αυτές τις δηλώσεις, η πρώην υπάλληλος του συγκροτήματος, προσπαθεί να προκαταλάβει καταστάσεις, θέτοντας ηθικά ζητήματα ξεχνώντας ότι πολιτικά κρίνεται ο ρόλος του καθένα και όχι με βάση τις φιλικές ή συγγενικές του σχέσεις.

Με τον ίδιο τρόπο θα κριθεί και η ίδια. Όχι για τις σχέσεις που θα αναπτύξει περνώντας από τη μία πλευρά στην άλλη ή αλλάζοντας «αφεντικό» που θα υπηρετεί αλλά με βάση τη λειτουργία της όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η  Γιαννακά αποτελεί κλασσικό εκπρόσωπο μιας νέας τάξης πολιτικού προσωπικού, που κάνει τις πολιτικές του επιλογές με σταθερή πυξίδα την προσωπική της επιβίωση και ανέλιξη. Έτσι αν δεν κάνω λάθος την τελευταία στιγμή το 2007 και αφού είχε κριθεί το «παιχνίδι», στήριξε (;) την υποψηφιότητα Παπανδρέου, έτσι στη συνέχεια προσχώρησε στην ομάδα εκείνων που εκβίασαν για την παραίτηση του από την Πρωθυπουργία και τη δημιουργία της Συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – Ακροδεξιάς, έτσι επιλέγει το ρόλο του κυριλέ Ταλιμπάν στη διαδικασία εκλογής προέδρου!

Θα είχε πάντως ενδιαφέρον να μάθουμε τι θα έλεγε στην υποθετική περίπτωση που ο Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ ήταν μπατζανάκης του Βενιζέλου!

 

 

Στις δαγκάνες του μνημονίου και η Αυτοδιοίκηση.

«Άλλα λέω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω»! Κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα σχετικά με τις επιπτώσεις του νέου μνημονίου για την Αυτοδιοίκηση.

Διαβάζω πρώτα απ’ όλα ότι  μειώνονται οι μισθοί των αιρετών κατά 10%. Πιο συγκεκριμένα:

Μειώσεις κατά 10% στους μισθούς των δημάρχων, των αντιδημάρχων, των περιφερειαρχών και αντιπεριφερειαρχών καθώς των προέδρων δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων, όπως και άλλων αιρετών σε δήμους και περιφέρειες, θα περιλαμβάνει ο εφαρμοστικός νόμος. Σύμφωνα με κύκλους του υπ. Εσωτερικών, με τις συγκεκριμένες περικοπές θα εξασφαλιστούν τα 18-20 εκατ. ευρώ, από τα 35 εκατ. ευρώ με τα οποία θα συνεισφέρει η τοπική αυτοδιοίκηση για την υλοποίηση της νέας μνημονιακής σύμβασης. Η περικοπή θα ξεκινήσει αναδρομικά από τις αρχές του 2012, ενώ παράλληλα προβλέπεται ότι οι κατηγορίες των αιρετών που αναφέρονται παραπάνω δεν θα λαμβάνουν αποζημιώσεις για τη συμμετοχής τους σε επιτροπές των ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού.

Θα μου πείτε τι είναι περικοπή 10% σε ένα μισθό 3.000 ευρώ! Αν αναλογιστεί κανείς τις περικοπές στους μισθούς των υπαλλήλων και των απλών εργαζομένων, μάλλον καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η Τ.Α. θα μπορούσε – εκ των πραγμάτων – να συνεισφέρει και άλλο.

Έχει επίσης σημασία να θυμίσω ότι ένας από τους Ιταλούς Δημάρχους που προσέφερε το μισθό του για τη σωτηρία της Ελλάδας είναι ο δήμαρχος της Ιταλικής πόλης Κάβα ντε Ριρένι που βρίσκεται κοντά στη Νάπολη, ο 46χρονος, Μάρκο Γκάλντι. Ο Μάρκο Γκάλντι είναι  καθηγητής στη Νομική Σχολή του Σαλέρνο και ο μισθός του για την θέση του δημάρχου είναι 1.100 ευρώ τον μήνα. Συγκρίνετε τον με το μισθό ενός Δημάρχου αντίστοιχης πόλης στην Ελλάδα για να βγάλετε τα συμπεράσματα σας…

Σε ότι αφορά το θέμα της κατάργησης αριθμού αντιδημάρχων παρόλο που προβλέπεται ξεκάθαρα από τη μνημονιακή σύμβαση φαίνεται ότι οι Δήμαρχοι, σφυρίζουν αδιάφορα.

Πληροφορίες από το Υπουργείο Εσωτερικών λένε ότι η μείωση των αντιδημάρχων θα γίνει σε εθελοντική βάση από το 2013 και δεν θα εφαρμοστεί άμεσα!

Θα μου πείτε άρχισαν οι εκπτώσεις; Απλά μου φαίνεται περίεργη η εμμονή κάποιων αυτοδιοικητικών στο να διατηρηθεί ο συγκεκριμένος αριθμός αντιδημάρχων , όταν είναι γνωστό σε όλους ότι κυρίως αυτό έχει να κάνει με τις ισορροπίες στο εσωτερικό των Δημοτικών Ομάδων και όχι με τη σωστή λειτουργία των Δήμων.

 

Παρέμβαση Ραγκούση με αιχμές κατά Βενιζέλου

Με άρθρο του στο διαδικτυακό περιοδικό «Μεταρρύθμιση» ο Γιάννης Ραγκούσης  , τοποθετείται στα σημερινά πολιτικά τεκταινόμενα, υπερασπιζόμενος τις πολιτικές του επιλογές.

Ταυτόχρονα αφήνει σαφέστατες αιχμές για τις επιλογές Βενιζέλου αναφέροντας χαρακτηριστικά: Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις «ηρωικές» στιγμές αποπομπής της τρόικας από την Ελλάδα που, για να τη φέρουμε πίσω, γίναμε παράκλητοί της, δίνοντας ως αντάλλαγμα πρωτοφανούς αγριότητας εισπρακτικές πολιτικές; Το χειρότερο δε στο οποίο οδήγησαν όλες αυτές οι παλινωδίες, είναι ότι η χώρα βυθίστηκε στην παρατεταμένη αβεβαιότητα περί χρεοκοπίας ή μη, καθώς και παραμονής ή όχι στο ευρώ, που υπήρξε η κύρια αιτία της ύφεσης, στην οποία επί 2,5 χρόνια βούλιαξε η ελληνική οικονομία.

Αναλυτικά το άρθρο του Γιάννη Ραγκούση:

«Η βαθύτατη πολιτική κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα, ανάγεται σε μια σχεδόν καθολική κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα καθώς και στο πολιτικό προσωπικό. «Έξω οι πολιτικοί», «να τελειώνουμε με τους πολιτικούς», «όλοι το ίδιο είναι» – αυτά και πολύ χειρότερα τα ακούει κανείς επί λέξει ή τα αποκομίζει ως διάχυτη εντύπωση στους διαδρόμους του ΙΚΑ, στο λεωφορείο, στην ουρά της τράπεζας, αλλά και στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Ας θεωρήσουμε λοιπόν δεδομένη την απόλυτη και πλήρη άρση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική κι ας αναρωτηθούμε: Ποια είναι η αιτία του κακού; Γιατί θεωρούν σήμερα οι πολίτες τους πολιτικούς, σχεδόν στο σύνολό τους αναξιόπιστους;

Στη ρίζα του προβλήματος θα συναντήσουμε το δόγμα της σκοτεινής πλευράς της Μεταπολίτευσης: «Άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα, εντέλει, πράττω…» Όσο το δόγμα αυτό είχε την πολυτέλεια να συμβαδίζει με τον υπέρμετρο δανεισμό που μεταφραζόταν σε απλόχερες παροχές, τα πράγματα καλώς έβαιναν, οι εύκολες πολιτικές καριέρες απρόσκοπτα ευδοκιμούσαν. Τώρα ζούμε τον ζόφο της κατάρρευσης αυτού του δόγματος. Έρχεται η κρίση και σχίζει το παραπέτασμα και βλέπουμε ξαφνικά, αυτό που ήταν άλλοτε η δύναμη του πολιτικού συστήματος, να γίνεται τώρα η μεγάλη του αδυναμία. Αυτό όμως μας δείχνει και την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθούμε ώστε να τα αλλάξουμε όλα αυτά ριζικά.

Για να αναστρέψουμε και να ξεπεράσουμε την κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών, οφείλουμε, ακριβώς, να άρουμε τις αιτίες αυτής της κρίσης από τη ρίζα τους. Να ανακτήσουμε τη δική μας αξιοπιστία, ώστε να αποκτήσουν ξανά εμπιστοσύνη οι πολίτες, όχι μόνο στην πολιτική και στους πολιτικούς, αλλά και στην ίδια τη χώρα μας. Να διατυπώσουν και οι ίδιοι οι πολίτες τις απαιτήσεις τους για την αξιοπιστία της πολιτικής. Γιατί υπάρχει μια βαρύτατη συνέπεια της κρίσης του πολιτικού συστήματος, για την οποία λίγο ή καθόλου δεν γίνεται λόγος, κι αυτή είναι η διαταραχή -που φτάνει μέχρι τον κίνδυνο της διάρρηξης- της σχέσης των πολιτών με τη χώρα, των Ελλήνων και των Ελληνίδων με την πατρίδα τους, των ανθρώπων που ζουν στην ελληνική επικράτεια με κάθε έννοια κοινότητας και συλλογικού αγαθού.

Πιστεύω όμως πως υπάρχει στην ελληνική κοινωνία το πλειοψηφικό ρεύμα που πιστεύει στον ανθρωπισμό που δεν είναι λαϊκισμός, στον ορθολογισμό που έχει το σθένος να κάνει πράξη ριζοσπαστικές αλλαγές, καθώς και στην αξιοπρέπεια της παραγωγικότητας και όχι στη ντροπή του παρασιτισμού. Στηρίζω αυτή την άποψή μου σε συγκεκριμένα δεδομένα. Στην ευρύτατη, πρώτον, αποδοχή του αρχικού μεγάλου κύματος των μεταρρυθμίσεων, για παράδειγμα την κατάργηση των stage – τη μείωση κατά 130.000 των μισθοδοτούμενων από το δημόσιο μέσα στο πρώτο 20μηνο – την απόλυτη αξιοκρατία στις προσλήψεις και στις επιλογές διευθυντών – τον «Καλλικράτη» – τη «διαύγεια» – τις 40 ώρες εργασίας στο δημόσιο – τις σύγχρονες διατάξεις στο δίκαιο για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας με την ταυτόχρονη απόρριψη αιτημάτων μαζικής νομιμοποίησης μεταναστών χωρίς χαρτιά (Υπατία) – το άνοιγμα των επαγγελμάτων στις μεταφορές – τις οποίες, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος, προωθήσαμε στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά τον Οκτώβριο του 2009. Δεύτερον, στο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010, όταν οι πολίτες επαναβεβαίωσαν τη βούλησή τους για μια δημοκρατική διακυβέρνηση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Στο γεγονός, τρίτον, ότι μέχρι και τον Ιούλιο του 2011, το ΠΑΣΟΚ, με όλες τις δυσκολίες και τα επώδυνα μέτρα που χρειάστηκε να προωθήσει, παρέμενε πρώτο κόμμα.

Για να εδραιωθεί αυτή η πίστη αλλά και για να μετατραπεί σε ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση, που θα στηρίζεται σε αρχές και θα προβλέπει πολύ συγκεκριμένα βήματα, απαραίτητος είναι ο πολιτικός φορέας-πομπός να εκπέμψει μήνυμα φερέγγυο και ρεαλιστικό. Χρειάζεται να λέμε την αλήθεια, να εφαρμόζουμε με αυστηρότητα και συνέπεια τις δεσμεύσεις μας και να προβούμε σε ριζοσπαστικές, εκ θεμελίων αλλαγές. Όποιος δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, τα αλλάζει όλα «λίγο». Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για «λίγο», για λειψές μεταρρυθμίσεις, για μισές αλήθειες, για ελαστικές συνειδήσεις σε ζητήματα αρχών.

Άλλωστε αποδείχθηκε ότι όσοι μέσα στην κυβέρνηση, στη Βουλή, στην αντιπολίτευση και στο συνδικαλισμό καθυστέρησαν, ανέστειλαν και εμπόδισαν την πραγματοποίηση των αυτονόητων αλλαγών, και μάλιστα στο όνομα της υπεράσπισης των λαϊκών «κεκτημένων», τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να πληγούν με βάναυσο, οριζόντιο και άδικο τρόπο τα λαϊκά εισοδήματα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τρόπο με τον οποίο η προσωπική διαφορά στο νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, που υποτίθεται ότι θα θεσπιζόταν για να προστατεύσει τους μισθούς τους, μετετράπη σε ένα οριζόντιο μισθολογικό πογκρόμ επί δικαίων και αδίκων; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις «ηρωικές» στιγμές αποπομπής της τρόικας από την Ελλάδα που, για να τη φέρουμε πίσω, γίναμε παράκλητοί της, δίνοντας ως αντάλλαγμα πρωτοφανούς αγριότητας εισπρακτικές πολιτικές; Το χειρότερο δε στο οποίο οδήγησαν όλες αυτές οι παλινωδίες, είναι ότι η χώρα βυθίστηκε στην παρατεταμένη αβεβαιότητα περί χρεοκοπίας ή μη, καθώς και παραμονής ή όχι στο ευρώ, που υπήρξε η κύρια αιτία της ύφεσης, στην οποία επί 2,5 χρόνια βούλιαξε η ελληνική οικονομία. Δυόμισι χρόνια αβεβαιότητας, την οποία σε καμία περίπτωση δε θα είχαν αντέξει ούτε ισχυρές οικονομίες όπως της Γερμανίας ή της Γαλλίας.

Σήμερα είναι ανάγκη να επαναθεμελιώσουμε τη δημοκρατική παράταξη στη βάση μιας ΝΕΑΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, η οποία, για να είναι πραγματικά προοδευτική και συνεκτική, οφείλει να θεμελιώνεται σε αρχές: Στην απόφαση να βάλουμε τέλος, ως έθνος, στην εξάρτηση αλλά και στην ταπείνωση της υπερχρέωσης. Στην απόφαση να οικοδομήσουμε μια πολιτεία κανόνων και όχι εξαιρέσεων, ξεπερνώντας οριστικά την πελατειακή αντίληψη και τη συντεχνιακή νοοτροπία. Στη συνειδητοποίηση ότι τα αγαθά μόνο «κόποις κτώνται», με ανυποχώρητη μάχη κατά του παρασιτισμού των μικρών ολιγαρχιών – μεγάλων και μικρών συμφερόντων. Στην πεποίθηση ότι η κοινωνική δικαιοσύνη, ηθικά, πολιτικά και ιστορικά είναι για τους προοδευτικούς ανθρώπους οδηγός, καθήκον και υποχρέωση. Για τη συγκρότηση, συνεπώς, του νέου δημοκρατικού προοδευτικού ρεύματος και για τη λυσιτελή πολιτική του έκφραση, τίθεται μία και μοναδική απολύτως ανελαστική προϋπόθεση: Όχι πια σπρώξιμο της σκόνης κάτω από το χαλί. Όχι άλλη συμμαχία με το διάβολο. Τώρα τομή με το παρελθόν, ρήξη με την αντίληψη της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης, καθώς και με τους πρωταγωνιστές και σημερινούς εκπροσώπους της. Τομή με όσους θεώρησαν τα 2,5 τελευταία χρόνια την προσωπική τους δημοφιλία ως υπέρτερο αγαθό από τη σωτηρία της πατρίδας από την χρεοκοπία, υπέρτερο από την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και μάλιστα με την ασφάλεια ότι υπάρχουν 150 και πλέον «πολιτικά κορόιδα», οι οποίοι θα αναλάβουν το – βραχυπρόθεσμο – πολιτικό κόστος γι’ αυτά.

Αυτό είναι το ηθικό και ιστορικό χρέος όσων θέλουν να εκπροσωπήσουν τη δημοκρατική, προοδευτική παράταξη σε τοπικό ή κεντρικό επίπεδο: να σταματήσει ο δυϊσμός της συλλογικής πολιτικής προσωπικότητας, το διπλό μήνυμα, η αμφισημία, το «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Όσο συνεχίζουμε τη διγλωσσία, η κρίση θα βαθαίνει. Γιατί διαρκώς θα εμπεδώνεται στη συνείδηση του κόσμου η πεποίθηση πως είμαστε αναξιόπιστοι. Οι περιστάσεις που ζούμε είναι μοναδικές, οι εξελίξεις κατακλυσμιαίες. Ο καθένας από μας που διεκδικεί ρόλο στα δημόσια πράγματα, υποχρεούται να δηλώσει «παρών» με την ανάληψη της ευθύνης που του αναλογεί. Σε ό,τι με αφορά, αυτή την ευθύνη είμαι έτοιμος να την αναλάβω, με τη δημόσια διατύπωση απόψεων για το μέλλον του τόπου και με τη συστράτευση με όσους μας ενώνουν οι ίδιες αγωνίες και προτεραιότητες».

Παραίτηση Παναγιωτακόπουλου από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ

Απογοητευμένος γιατί ειδικά το τελευταίο διάστημα διαπίστωσα ότι κάθε έννοια συντροφικότητας έχει χαθεί. Το μόνο που υπάρχει είναι οι προσωπικοί υπολογισμοί πολλών στελεχών για την «επόμενη ημέρα». Λες και ο λαός ενδιαφέρεται γι’ αυτό» αναφέρει ο κ. Παναγιωτακόπουλος στην επιστολή του. «Προδομένος γιατί με τις λανθασμένες πολιτικές καταφέρατε να μετατρέψετε την ελπίδα σε οργή, το δυνατό ΠΑΣΟΚ σε ένα συνασπισμό απαξιωμένων στελεχών, τις ιδέες μας και τις αρχές σε κουρελόχαρτα της ιστορίας, τα όργανα μας σε διακοσμητικά στοιχεία ενός ανύπαρκτου πολιτικού υποκειμένου».

Αναλυτικά η επιστολή:

«Προς: Πρόεδρο ΠΑ.ΣΟ.Κ κ. Γ. Παπανδρέου

Κοινοποίηση: Γραμματέα Ε.Σ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. Μ. Καρχιμάκη

Αγαπητέ πρόεδρε,

Εδώ και δύο χρόνια επισημαίνω το αδιέξοδο της ακολουθούμενης πολιτικής.

Εδώ και δύο χρόνια με επανειλημμένες τοποθετήσεις μου στα κορυφαία όργανα του κινήματος, επισημαίνω το λάθος δρόμο που ακολουθούμε.

Στις τελευταίες εκλογές μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και εσένα Πρωθυπουργό. Ήταν η δικαίωση της προσπάθειας που έκανες και κάναμε όλοι μαζί από το 2004. Ήταν ταυτόχρονα η καταγραφή της ελπίδας ενός λεηλατημένου λαού, από την πολιτική της ΝΔ, να αλλάξει η χώρα πορεία. Και μπορούσε να το κάνει. Αρκεί να προσαρμόζαμε τις πολιτικές μας στις αρχές μας, αρκεί να προετοιμαζόμασταν κατάλληλα, αρκεί να εμπιστευόμασταν τη δύναμη και τις ικανότητες του στελεχιακού μας δυναμικού.

Δυστυχώς γρήγορα διαψεύστηκαν οι ελπίδες. Γρήγορα αποδείχθηκαν ανεφάρμοστες οι πολιτικές μας εξαγγελίες, γρήγορα επιστρέψαμε στα γνώριμα από τα προηγούμενα χρόνια πρόσωπα.

Δυστυχώς λανθασμένες επιλογές, φοβικά σύνδρομα και η επιλογή ενός αδύναμου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδα.

Προειδοποίησα για τα αποτελέσματα του πρώτου μνημονίου. Δεν ακούστηκα. Οι άνθρωποι που επέλεξες να κυβερνήσουν τη χώρα και που σήμερα κρατάνε αποστάσεις από τις ίδιες τους τις πράξεις, θεώρησαν το μνημόνιο κάτι σαν το ευαγγέλιο!

Κόψιμο μισθών, οριζόντιες περικοπές συντάξεων, διάλυση εργατικής νομοθεσίας, ακρίβεια, εκτίναξη της ανεργίας, ύφεση και μια χώρα όχι στην άκρη του γκρεμού αλλά σε ελεύθερη πτώση.

Και όμως κανένας δε το έβλεπε. Αντίθετα με περίσσεια κομπορρημοσύνη οι Υπουργοί όχι απλά υπερασπίστηκαν αυτές τις πολιτικές αλλά μας οδήγησαν σε πλήρη σύγκρουση με την κοινωνία. Οι κοινωνικές μας συμμαχίες διαλύθηκαν, οδηγηθήκαμε σε πλήρη απομόνωση και το κίνημα πέρασε στην απαξία.

Η οργάνωσή μας μπήκε στην «κατάψυξη», τα στελέχη μας απογοητευμένα και προδομένα αδρανοποιήθηκαν. Καμία διαδικασία, καμία προοπτική.

Η Κυβέρνηση μετατράπηκε σε μια πολιτική Βαβέλ χωρίς συνοχή, χωρίς συναντίληψη, χωρίς σχέδιο, χωρίς στρατηγική.

Ταυτόχρονα και μέσα σε αυτό το κλίμα της αναποτελεσματικότητας, της κομματικής διάλυσης και της επικράτησης προσωπικών στρατηγικών ήρθαν τα γεγονότα του Ιουνίου, που σηματοδότησαν την οριστική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή της παραίτησης κάτω από τον ωμό εκβιασμό μερίδας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας οδήγησαν, παραβιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικής διαδικασίας, στην Κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή της ακροδεξιάς.

Η ακυβερνησία απέκτησε ονοματεπώνυμο. Οι αγορές είχαν πλέον τον εκπρόσωπο τους στη θέση ευθύνης του Πρωθυπουργού στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας.

Η νέα δανειακή σύμβαση αποτελεί την ταφόπλακα κάθε ελπίδας του ελληνικού λαού καθώς πέρα και έξω από τα εκβιαστικά διλλήματα που τέθηκαν αυτές τις ημέρες, είναι σίγουρο ότι αυτές οι πολιτικές δεν μπορούν να δώσουν καμία λύση απλά να παρατείνουν το μαρτύριο των πολιτών αυτής της χώρας.

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Νοιώθω απογοητευμένος, νοιώθω και προδομένος.

Απογοητευμένος γιατί ειδικά το τελευταίο διάστημα διαπίστωσα ότι κάθε έννοια συντροφικότητας έχει χαθεί. Το μόνο που υπάρχει είναι οι προσωπικοί υπολογισμοί πολλών στελεχών για την «επόμενη ημέρα». Λες και ο λαός ενδιαφέρεται γι’ αυτό!

Προδομένος γιατί με τις λανθασμένες πολιτικές καταφέρατε να μετατρέψετε την ελπίδα σε οργή, το δυνατό ΠΑΣΟΚ σε ένα συνασπισμό απαξιωμένων στελεχών, τις ιδέες μας και τις αρχές σε κουρελόχαρτα της ιστορίας, τα όργανα μας σε διακοσμητικά στοιχεία ενός ανύπαρκτου πολιτικού υποκειμένου.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να συμμετάσχω στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ.

Σας υποβάλλω την παραίτησή μου από μέλος του.

Θα συνεχίσω σαν απλό μέλος του κινήματος να δίνω τον αγώνα μου, μαζί με όσους συντρόφους και συντρόφισσες έχουν ακόμη κουράγιο και υπομονή, για να ανατρέψουμε αυτή την πορεία προς το χάος. Η χώρα υποφέρει και απαιτεί δημοκρατική και προοδευτική διέξοδο, που αυτό το ΠΑΣΟΚ, με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορεί να δώσει.

Πρέπει να το αλλάξουμε.

Πρέπει να συναντήσουμε και πάλι τις ρίζες μας, ειδικά σήμερα που οι έννοιες της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρες.

Θα σταθώ απέναντι στην προσπάθεια συντηρητικής μετάλλαξης του κινήματος αλλά και στις προσωπικές στρατηγικές ανθρώπων που χωρίς να έχουν συνείδηση της παράταξης αναζητούν καταφύγιο από τη λαϊκή και κομματική οργή».

Τρέχουν και δεν φτάνουν για συνταγές

Τραγικά θύματα σε ένα ατελείωτο αλαλούμ έχουν πέσει οι ασφαλισμένοι που πλέον δεν είναι ότι πρέπει να εγκαταλείψουν συνήθειες χρόνων, είναι ότι ακόμη και όταν ακολουθούν πιστά τις υποδείξεις του νέου οργανισμού βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Τρέχουν και δεν φτάνουν για εξετάσεις, βάζουν συνέχεια το χέρι στην τσέπη, περιμένουν από βδομάδα σε εβδομάδα να πάρουν τη δική τους σειρά για να εξασφαλίσουν τη μαγική συνταγή αλλά όμως όταν φτάνουν για να την πάρουν στο χέρι διαπιστώνουν ότι δεν λειτουργούν τα ηλεκτρονικά συστήματα. Ουρές αγανάκτησης στο νοσοκομείο όπου δεν βρίσκουν τρόπο για να καλύψουν τις ανάγκες αλλά και στη νομαρχιακή μονάδα όπου παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων από τους υπεύθυνους που έχουν απομείνει εκεί, λύση δεν υπάρχει.

Η αγανάκτηση πλεονάζει και η υπομονή εξαντλείται. Πολλές υποσχέσεις που είχαν δοθεί τις πρώτες ημέρες εφαρμογής του συστήματος πλέον καταρρέουν και αναδεικνύεται ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο, το οποίο σε κάθε περίπτωση είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει τις ανάγκες ακόμα και σε μια περίοδο προσαρμογής και με περίσσια υπομονής. Είναι αυτονόητο ότι ο λόγος γίνεται μόνο για τα απλά πράγματα, δηλαδή για κάποια φάρμακα. Αν κάποιος θελήσει να εξασφαλίσει κάτι εξειδικευμένο, είναι αυτονόητο ότι δεν πρόκειται να βρει άκρη.

Τα παράπονα πλεονάζουν και σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται εφιάλτης καθώς την ώρα που έχουν ανάγκη κάποια ακριβά φάρμακα για κάποιες ειδικές παθήσεις διαπιστώνουν ότι ναι μεν τα δικαιούνται αλλά δεν μπορούν να τα πάρουν στην ώρα τους. Τα παραγγέλνουν στην Αθήνα και πλέον μπαίνουν σε μια λίστα αναμονής για να περιμένουν πότε αυτά θα φτάσουν.

Αλαλούμ και με κάποιες εξειδικευμένες εξετάσεις όπου τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Τρέχουν και δεν φτάνουν οι άνθρωποι καθώς έχουν στα χέρια τους συνταγές των νοσοκομείων για φυσικοθεραπείες αλλά γίνονται μπαλάκι αφού το μεν νοσοκομείο δεν είναι πιστοποιημένο για να γράφει τέτοιες συνταγές και δεν έχει τους απαραίτητους κωδικούς ενώ από την άλλη πλευρά ορισμένοι εκ των ελεγκτών απαιτούν ηλεκτρονική συνταγή για να προχωρήσει όλο αυτό το σύστημα.

Χρειάζεται περίσσια υπομονής και από τις δύο πλευρές για να μπορέσει κανείς να βρει άκρη, ωστόσο όμως αυτή υπάρχει μόνο μέσα από αρκετά μεγάλη προσπάθεια και από τους γιατρούς – ελεγκτές αλλά και από τους ίδιους τους ασφαλισμένους και με ιδιαίτερα μεγάλη θέληση.

Όπως τουλάχιστον επιμένουν οι ασφαλισμένοι τα ραντεβού σε κάποιες κρίσιμες ειδικότητες, είτε στο νοσοκομείο, είτε στη νομαρχιακή μονάδα υγείας του ΕΟΠΥΥ, πάνε πολύ μακριά και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις αρχίζουν και κλείνονται προληπτικά ραντεβού ακόμη και για μετά από τρεις μήνες αφού οι λιγοστοί γιατροί που έχουν ενταχθεί στο σύστημα και είναι συμβεβλημένοι ή έχουν καλύψει σε κάποιες ειδικότητες που δεν υπάρχουν πολλοί συμβεβλημένοι γιατροί τα 200 ραντεβού ακόμη και για δύο μήνες.

Όλη αυτή η κατάσταση γίνεται εφιάλτης όταν μπορείς να περιμένεις βδομάδες για να εξασφαλίσεις ένα ραντεβού και εκείνη την κρίσιμη ώρα το σύστημα δεν ανταποκρίνεται. Ορισμένοι από τους γιατρούς θεωρούν ότι όλο αυτό το σκηνικό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Το συνδέουν μάλιστα με τις διακηρύξεις του υπουργείου για περικοπές των συναλλαγών και οπωσδήποτε με την περιστολή των δαπανών.

Είναι χαρακτηριστικό το τελευταίο διάστημα υπάρχει πλεόνασμα από τέτοιου είδους λειτουργίες γεγονός το οποίο έχει προβληματίσει ιδιαίτερα τόσο τους ασφαλισμένους όσο και τους γιατρούς. Από τη στιγμή όμως που το σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης βρίσκεται εκτός λειτουργίας δεν είναι δυνατόν να εκδοθούν συνταγές από την πλευρά των γιατρών ανεξάρτητα από τη δική τους θέληση.

Έτσι ξεκινά ένας νέος Γολγοθάς των ίδιων των ασφαλισμένων να τρέχουν πάλι στους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ είτε είναι μόνιμοι, είτε συμβασιούχοι, είτε συμβεβλημένοι, για να εξασφαλίσουν το μαγικό χαρτάκι είτε αυτό είναι παραπεμπτικό, είτε είναι συνταγογράφηση σε ειδικό συνταγολόγιο που μόνο αυτοί έχουν.

Αυτό σημαίνει περίσσεια ταλαιπωρίας και πολύ τροχάδην και βεβαίως πρώτα και κύρια αρκετά μεγάλη τύχη.

Σε ότι αφορά τώρα τα εργαστήρια είναι κάτι το οποίο κανείς τουλάχιστον προς το παρόν δεν γνωρίζει ποια θα είναι η εξέλιξη.

Όπως διευκρινίζει μάλιστα η τοπική υπηρεσία του ΕΟΠΥΥ «οι εξετάσεις γίνονται μέχρι την υπογραφή των συμβάσεων στα εργαστήρια του Οργανισμού ( πρώην ΙΚΑ) των Νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας» και υπογραμμίζει με έμφαση ότι αυτές εξετάσεις είναι δωρεάν.

Μάλιστα σημειώνει πως «μερικά ιδιωτικά εργαστήρια παραλαμβάνουν παραπεμπτικά Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με συμμετοχή 15% του ασφαλισμένου αλλά κατόπιν προσωπικής συνεννόησης του ασφαλισμένου». Ένας ολόκληρος εφιάλτης λοιπόν μέχρι να βρουν το βηματισμό τους. Όλοι ελπίζουν αυτόν τον βηματισμό να τον βρουν σύντομα γιατί διαφορετικά η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι απελπιστική. Οι ενστάσεις συνεχείς. Τα παράπονα επαναλαμβανόμενα, αλλά χωρίς να υπάρχουν απαντήσεις. Η αστείρευτη υπομονή και αυτή εξαντλείται.

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΗΜΕΡΑ ΛΑΜΙΑΣ

«Βράχος» στις … απόψεις του!

Υψώνοντας τον πήχη των προσδοκιών των οπαδών του ο Αντ. Σαμαράς εισπράττει τώρα τις συνέπειες της απομυθοποίησης.

Όταν υποσχόταν «επαναδιαπραγμάτευση του (πρώτου) μνημονίου» και αρνούνταν κατηγορηματικά να υπογράψει «επιστολή νομιμοφροσύνης» προς τους Ευρωπαίους επιτηρητές.

Ως προς το πρώτο σκέλος ο αρχηγός της ΝΔ έχει πάψει ν’ αναφέρεται (έστω και υπαινικτικά) σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Χθες, υπό τις ασφυκτικές πιέσεις «φίλων και εταίρων» έστειλε μια επιστολή στις Βρυξέλλες.

Σε αυτήν υπογραμμίζει πως η ΝΔ «θα παραμείνει προσηλωμένη στους στόχους και τις βασικές πολιτικές του προγράμματος».

Όσο για τα περί «ανάκαμψης» ο Αντ. Σαμαράς επιμένει πως «μπορεί ν’ απαιτηθούν τροποποιήσεις που θα εγγυηθούν την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος».

Οι «αντιμνημονιακές» κορώνες μεταβλήθηκαν σε εναλλακτικά μέτρα υλοποίησης του νέου μνημονίου. Η αποδόμηση μιας πολιτικής δυόμιση  χρόνων στο απόγειό της

Το ΠΑΣΟΚ και ο … Βαλεντίνος!

Σε ημέρες «γιορτής των ερωτευμένων» (του Αγ. Βαλεντίνου χθες) οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ κινούνται στον αντίποδά τους.

Η σύγκρουση λαμβάνει εμφυλιοπολεμικές διαστάσεις, μετά την διαγραφή των βουλευτών που αρνήθηκαν να δώσουν θετική ψήφο στην νέα δανειακή σύμβαση.

Χαρακτηριστική η δήλωση της Τ. Αντωνίου, η οποία εκτιμά πως «οι κηπουροί του Γ. Παπανδρέου ήρθαν, πήραν και απήλθαν».

Μια τοποθέτηση όχι απλά απαξιωτική ηθικά, αλλά και υπαινισσόμενη περαιτέρω εμπλοκές. Βέβαια η βουλευτής Φθιώτιδας ανήκει στον «βενιζελικό» πυρήνα του ΠΑΣΟΚ και  με τον τρόπο που είπε την γνώμη της μοιάζει σαν να έβγαλε το άχτι της.

Θυμίζει όμως περισσότερο Ταλιμπαν της πολιτικής και λιγότερο κοινοβουλευτικό στέλεχος.

Είναι αυτονόητο πως η πολιτική καταγγελία είναι μέρος της δημοκρατικής αντιπαράθεσης, όσο οξεία κι αν είναι. Υπό την προϋπόθεση ότι σέβεται τα πρόσωπα και συγκρούεται με τις (επίδικες) πράξεις τους.

Οι τακτικές του ηθικού λυντσαρίσματος των αντίθετων απόψεων και συμπεριφορών και οι συμβολικές (κάποτε και φυσικού τύπου) βιαιοπραγίες δεν συμβάλλουν στην κοινωνική χειραφέτηση, όπως ίσως ορισμένοι νομίζουν.

Δημιουργούν εύφορο έδαφος για την σπορά φασιστικών πρακτικών και την διευρυμένη νομιμοποίησή τους.

Είμαι περίεργος να δώ  αν το επόμενο διάστημα, εν όψει των εσωκομματικών διεργασιών στο ΠΑΣΟΚ, το φαινόμενο θα γενικευτεί.

Φοβάμαι πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας!

Μετά τη γελοιοποίηση της πολιτικής, τι είναι αυτή του καταστατικού;

Ετοιμάζονται λέει να θέσουν θέμα επίσπευσης των διαδικασιών εκλογής Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Ωραία!

Κάποιοι λέει θα προτείνουν εκλογή όχι από τη βάση αλλά από ένα έκτακτο Συνέδριο! Ωραία.

Η επίσπευση λέει, προκύπτει ως  ανάγκη λόγω των τελευταίων εξελίξεων! Άριστα.

Και επειδή όλα αυτά είναι εξίσου βλακώδη όσο και επικίνδυνα λέω το εξής:

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταστρατηγήσει το καταστατικό και να αλλάξει έτσι επειδή γουστάρει ,τον τρόπο εκλογής Προέδρου. Η εκλογή από τη βάση αποτελεί μια στρατηγική επιλογή όσο και αν αρέσει ή όχι σε κάποιους.

Κατανοώ ότι φοβούνται. Κατανοώ ότι λένε – και ανοιχτά – ποιος θα έρθει να μας ψηφίσει. Κατανοώ ότι φοβούνται να ανοίξουν αυτές τις διαδικασίες. Κατανοώ ότι φοβούνται μην τυχόν η εκλογή γίνει από ελάχιστο κόσμο. Αλλά αυτά είναι θέματα που θα έπρεπε να τα έχουνε λυμένα, αν και εφόσον αντιληφθούν ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΑ, με τις πολιτικές που αποφασίζονται και ακολουθούνται, με τις αποφάσεις που παίρνονται και οδηγούν σε σύγκρουση με ΟΛΕΣ τις κοινωνικές δυνάμεις, με την εικόνα πολιτικής Βαβέλ που δείχνει το ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα, με τα καραγκιοζιλίκια κάποιων βουλευτών κ.τ.λ.

Όσοι λοιπόν όλο αυτό το διάστημα, απαξίωσαν το κόμμα και τα στελέχη του, ευτέλισαν αρχές και αξίες, αντιστρατεύτηκαν την κοινή λογική με κάθε τύπου εκβιαστικά διλλήματα και προκάλεσαν την οργή, την αγανάκτηση και το θυμό των απλών στελεχών, οφείλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα , μήπως και αντιληφτούν το μέγεθος της αποτυχίας τους.

Θέλουν να κρυφτούν από τις ευθύνες τους; Θέλουν να αποφύγουν την πραγματικότητα; Ας κάνουν ότι θέλουν αρκεί να μην εξευτελίσουν τα πάντα.

Άλλωστε δεν υπάρχει καμία αλλαγή στα χρονικά δεδομένα. Το χρονοδιάγραμμα που αποφασίστηκε από το Πολιτικό Συμβούλιο, έγινε με βάση εκλογές στα τέλη Απριλίου. Για αυτό και αποφασίστηκε η εκλογή του προέδρου στις 18 Μαρτίου. Δεν άλλαξε κάτι!

Από την άλλη είναι σαφές ότι κανένα «εκλογικό σώμα» συνεδρίου ή όπως ονομαστεί, που δεν έχει καταστατική νομιμοποίηση, δεν μπορεί να είναι αποδεχτό.

Με απλά λόγια θα οδηγήσουνε σε έναν μη νομιμοποιημένο Πρόεδρο, κάτι δηλαδή σαν τον Παπαδήμο που επέλεξαν να χώσουν στη θέση του Πρωθυπουργού!

Ας καταλάβουν λοιπό οι διακινητές αυτών των προτάσεων ότι δεν μπορούν μετά τη γελοιοποίηση των αρχών μας να ξεφτιλίσουν και την κορυφαία διαδικασία στο κίνημα. Ας καταλάβουν ότι έτσι θα δημιουργήσουν ένα σχηματισμό που μπορεί να έχει κοινοβουλευτική έκφραση αλλά δεν θα έχει καμία λαϊκή αντιπροσώπευση. Ας καταλάβουν ότι  δεν μπορούν να προκαλούν με τέτοιο τρόπο χιλιάδες απλά στελέχη και φίλους και ψηφοφόρους που τους κουβάλησαν στις πλάτες τους όλα αυτά τα χρόνια. Ας καταλάβουν ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κρυφτούν και πραξικοπηματικά να αυτοαναγορευτούν σωτήρες αυτού που καταστρέφουν.

Εννοείται ότι αν προχωρήσουν σε τέτοιου είδους βλακώδες εγχείρημα θα είναι μόνοι.

Ας αναλογιστούν ότι ακολουθούν και εκλογές…