Όταν ο ιδιωτικός τομέας της υγείας ανθεί και ο δημόσιος αργοπεθαίνει…

Πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ένας φίλος ήρθε έχοντας στο χέρι του τον ιατρικό του φάκελο.

Μου έκανε εντύπωση. Όταν τον ρώτησα τι είναι αυτά, μου απάντησε :

«Πήγα σε μία ιδιωτική εταιρεία για να κάνω ιατρική ασφάλιση». Όταν τον ρώτησα γιατί αυτή η ανασφάλεια, σχεδόν κάθετα γυρίζει και μου λέει: «Μα δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;»

Βεβαίως και βλέπω τι γίνεται αλλά δεν νιώθω ποτέ ότι έχει καταρρεύσει το σύστημα υγείας. Είναι εκεί όρθιο και μπορεί να το έχει εγκαταλείψει χρηματοδοτικά το κράτος αλλά υπάρχουν γιατροί και εργαζόμενοι οι οποίοι το κρατούν όρθιο. Δεν λέω, εντάξει, με τις ελλείψεις, με τις παραλείψεις, με τις παθογένειες αλλά δεν έχουν ξεπουλήσει ακόμη την συνείδησή τους στον διάβολο.

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το σκηνικό που δημιουργείται για τον δημόσιο τομέα της υγείας ,την ίδια στιγμή που βλέπουμε προγράμματα από ιδιωτικές εταιρείες να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Μπορεί να μειώνονται οι υγειονομικές δαπάνες ή ακόμη και οι χρηματοδοτήσεις στο δημόσιο σύστημα υγείας αλλά ακόμη δεν το έχει βάλει κάτω.

Μου κάνει εντύπωση βεβαίως όταν διαβάζω ότι το τελευταίο διάστημα περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες είναι ασφαλισμένοι με ατομικά και ομαδικά ασφαλιστήρια υγείας σε ιδιωτικές εταιρείες. Από τις στατιστικές προκύπτει ότι τα ιδιωτικά προγράμματα υγείας είναι τα μόνα τα οποία εμφανίζουν αύξηση παραγωγής σε αυτό τον τομέα, στην ιδιωτική ασφάλιση δηλαδή. Τα ιδιωτικά προγράμματα υγείας παρά το γεγονός ότι ο Φ.Π.Α. πήγε από το 13 στο 23%, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τα capital controls και παρά το γεγονός ότι έχουμε αύξηση ασφαλίστρων η οποία κυμαίνεται από 10 έως 15%, πορεύονται μέσα σε ένα κλίμα ευημερίας.

Σε έρευνα της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδας βλέπουμε ότι την περίοδο Ιανουάριος – Νοέμβριος 2015 ήταν τα μόνα ασφαλιστικά προϊόντα τα οποία ενισχύθηκαν με 22,3% έναντι του αντίστοιχου διαστήματος του 2014. Να σημειώσουμε μόνο ότι όλοι οι αντίστοιχοι κλάδοι βρέθηκαν υπό το μηδέν, είχαν απώλειες δηλαδή.

Επειδή όμως η κρίση βαθαίνει στον τομέα της υγείας και τα μηνύματα που έρχονται δεν είναι τα καλύτερα οι ιδιωτικές εταιρείες ελπίζουν ότι εκεί θα οικοδομήσουν τα νέα προϊόντα. Οι ιδιωτικές εταιρείες θεωρούν ότι εκεί ακριβώς υπάρχει ένας νέος αναπτυσσόμενος κλάδος.

Η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας ενισχύει κερδοφορίες ιδιωτικών επιχειρήσεων και το κυριότερο διαμορφώνει ένα τοπίο που σε κάθε περίπτωση ήταν κάτι άγνωστο για το μέσο Έλληνα, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Δεν είναι λίγο μέσα σε ένα χρόνο 1,5 εκατομμύριο ασφαλιστικά συμβόλαια να πληρώνονται, να συντηρούνται, να λειτουργούν με ιδιωτικές εταιρείες.

Έχουμε μια μεταφορά οικονομίας λοιπόν από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Έχουμε μια μεταφορά ευθύνης από τα ασφαλιστικά ταμεία στις ιδιωτικές εταιρείες ασφάλισης. Η μείωση των επενδύσεων στη δημόσια υγεία δημιουργεί ακόμη και ευκαιρίες κερδοσκοπίας, οι οποίες λίγο-πολύ ποντάρουν στην ανασφάλεια του πολίτη.

Υπάρχει τρόπος ανατροπής;

Εκεί πραγματικά είναι το θέμα.

Απίθανα και όμως … πραγματικά!

Πριν τις ανακοινώσεις του Κατρούγκαλου σε σχέση με την αντιμετώπιση του ελεύθερου επαγγελματία ένας φίλος ελεύθερος επαγγελματίας έκανε τον εξής καταπληκτικό υπολογισμό:

Μηχανικός ο ίδιος έβαλε κάτω τα μεγέθη και είπε κάτι πάρα πολύ απλό.

Έβγαλε τις κρατήσεις, έβγαλε τις εισφορές, έβγαλε τους φόρους, έβγαλε και τι δεν έβγαλε, τα έβγαλε όλα, τις προκαταβολές του εφάπαξ, την υγεία, την επικουρική και έβγαλε λοιπόν ότι για να εισπράξει όσα εισπράττει ένας μηχανικός δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή περίπου 20.000 το χρόνο, θα πρέπει να έχει καθαρά κέρδη πάνω από 260.000 ως επιχείρηση καθώς μόλις το 7% υπολόγισε θα μείνει στον ίδιο.

Για να του μείνουν οι 260.000 καθαρά κέρδη, από τις οποίες θα πάρει τις 20.000, όπως λέει θα πρέπει να κάνει ένα τζίρο ως μηχανικός 700.000… άντε 600.000 ευρώ. Πράγματα απίθανα.

Βέβαια υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, όπως ένας ελεύθερος επαγγελματίας από τα 1000 ευρώ που έχει τζίρο χωρίς το Φ.Π.Α. αν αφαιρέσει αυτά που πρέπει να αφαιρέσει θα του μείνουν 215,5 ευρώ.

Το σύνολο των εισφορών του είναι 784,5 ευρώ και δεν έχουμε υπολογίσει το Φ.Π.Α. 23%.

Τώρα αν δεν έχεις να πληρώσεις το Φ.Π.Α. γιατί δεν σε πληρώνουν και αρχίζουν τα καπέλα από την πλευρά της εφορίας τότε είναι πολύ δύσκολο να κάνεις υπολογισμούς.

Στο τέλος θα τους δίνει το χιλιάρικο και δεν θα το παίρνουν γιατί δεν φτάνει.

Αυτό και αν είναι συζήτηση για το ασφαλιστικό.

Είναι να μην τρέχουν πανικόβλητοι στην κυβέρνηση για να μειώσουν τα ποσοστά γιατί πλέον θα βρεθούν στα κάγκελα χιλιάδες άνθρωποι;

 

Η τιμή του πετρελαίου πέφτει. Οι φόροι όχι!

Κάθε μέρα ακούμε για την μείωση των τιμών του αργού πετρελαίου. Κάθε μέρα ακούμε για την πτώση των διεθνών τιμών αλλά παρόλα αυτά δεν υπάρχει καμία επίπτωση ή αν θέλετε υπάρχει  ελάχιστη επίπτωση στο καταβαλλόμενο τίμημα από όλους μας για καύσιμα.

Η τιμή του αργού πετρελαίου έχει πέσει στα Τάρταρα. Έχουμε μια αποκλιμάκωση διεθνώς η οποία θα συνεχιστεί.

Στην χώρα μας όμως υπάρχει μία σταθερότητα στην οροφή, λες και δεν συμβαίνει τίποτα στο περιβάλλον. Υπάρχει μια αναντιστοιχία τιμών καταναλωτή και διεθνών τιμών. Οι διεθνείς τιμές πέφτουν, οι τιμές του καταναλωτή στη χώρα μας παραμένουν περίπου σταθερές.

Είναι πολύ εύκολο να εντοπίσει κάποιος τι ακριβώς φταίει αφού το 68% της τιμής των καυσίμων στη χώρα μας και μάλιστα της αμόλυβδης βενζίνης είναι φόροι. Αυτοί δεν μεταβάλλονται. Η κυβέρνηση τα βλέπει και παίρνει αποστάσεις.

Πως θα μειωθούν λοιπόν οι τιμές κατανάλωσης;

Ειδικοί της αγοράς επιμένουν ότι η τιμή του αργού πετρελαίου συμμετέχει σήμερα στη διαμόρφωση της τιμής της αμόλυβδης κατά περίπου 23% προ ΦΠΑ ή κατά 28% με Φ.Π.Α.

Είναι χαρακτηριστικό, κάνοντας αυτές τις απλές αναγωγές ακόμη και στην περίπτωση που η τιμή του αργού πετρελαίου μειωθεί κατά 50% η τιμή της αντλίας για τον καταναλωτή θα μειωθεί μόλις κατά 14%. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ακόμη και στην περίπτωση που μειωθεί η τιμή του αργού πετρελαίου στο μισό, η τιμή της αντλίας δεν πρόκειται να μειωθεί παραπάνω από 20 λεπτά το λίτρο. Τα υπόλοιπα είναι δασμοί και χρήματα τα οποία εισπράττει το κράτος.

Η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να ανοίξει μια τέτοια κουβέντα, ειδικά για τα καύσιμα, αυτή την περίοδο. Η πτώση της τιμής του αργού διεθνώς οδηγεί σε μια ελάχιστη μείωση στην αντλία, στον καταναλωτή. Σε καμία περίπτωση η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ακουμπήσει τους έμμεσους φόρους που είναι ένας πολύ καλός εισπρακτικός μηχανισμός για την ίδια.

Τόσο απλά και με τέτοια λογική κοινωνικής δικαιοσύνης!

Πρωτοφανείς λογικές!

 

Θα  περίμενε κανείς να υπάρξει μία σαφής τοποθέτηση από την πλευρά της κυβέρνησης σε σχέση με τις απόψεις που ακούγονται από βουλευτές της.

Το μόνο που υπάρχει είναι …μια σιωπή.

Σε τέτοιο βαθμό που να αναρωτιέσαι τελικά  αν υπάρχει σχέση ανάμεσα στη σχεδιαζόμενη πολιτική στον τομέα της παιδείας και των απόψεων που ακούγονται.

Αν υπάρχει μια εξάρτηση και αν τέλος πάντων όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διερεύνηση και τέτοιων λύσεων στο πλαίσιο της δημοσιονομικής κρίσης.

Αν η κυβέρνηση σκέπτεται δίδακτρα στα νηπιαγωγεία, στα δημοτικά, στα γυμνάσια και στα λύκεια, αν σκέπτεται χορηγίες από τους γονείς, αν σκέπτεται όλα αυτά τα οποία με παραδείγματα προσδιορίζει στο άρθρο του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης έχει παραδοθεί. Να το δηλώσει, να το θέσει σε δημόσια διαβούλευση και να εισπράξει απαραιτήτως το αντίτιμο.

Αν θα τα πούμε δίδακτρα, αν θα τα πούμε οικονομική ενίσχυση του εκπαιδευτικού είναι δευτερεύον γιατί θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο απλό:  ότι ένα ποσό θα φεύγει από την τσέπη του γονιού και θα πηγαίνει για να ικανοποιήσει τις εκπαιδευτικές ανάγκες του μαθητή, του παιδιού τους δηλαδή.

Ας το ονομάσουν όπως θέλουν.

Να συμφωνήσουμε όμως ότι θα υπάρχει μεταφορά χρημάτων από τη μία τσέπη που δεν υπάρχουν, στην ανάγκη που πρέπει να καλύψουν.

Λέει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην απάντηση του ότι υπερασπίζεται την ελληνική οικογένεια που αιμορραγεί για να σπουδάσει τα παιδιά της και ότι υπερασπίζεται τη δημόσια παιδεία.

Αλήθεια τότε που τα καραβάνια πήγαιναν μέχρι την Ιταλία για σπουδές δεν αιμορραγούσε η ελληνική οικογένεια;

Όταν τα καραβάνια πήγαιναν στη σκλαβιά δεν είχε αιμορραγία η ελληνική οικογένεια;

Λοιπόν σήμερα χαρακτηρίζει κατ’ επίφαση την δωρεάν παιδεία και την λέει παρακολούθημα της ιδιωτικής, κάνοντας έμμεσες αναφορές σε φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, ιδιαίτερα.  Τώρα το ανακάλυψε;

Τι ομολογεί;

Απλά και μόνο την αποτυχία ενός συστήματος και την αδυναμία του ίδιου του κράτους να παρέχει και στο μέλλον δημόσια εκπαίδευση. Το να παίζουμε με τις λέξεις ότι δεν είναι δίδακτρα, είναι συνδρομή, απλά και μόνο ανοίγει η όρεξη σε ορισμένους να κάνουν πλέον την αμοιβή της εργασίας τους χορηγία.

Έτσι λοιπόν δεν θα έχουν μαθητές αλλά θα έχουν χορηγούς.

Απίστευτο σκηνικό.

Και για ποια συνδρομή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων μιλούν;

Μήπως αυτοί έχουν το δικό τους νομισματοκοπείο και κόβουν χρήματα και μπορούν να συνδράμουν ή πρόκειται για χρήματα τα οποία πληρώνει ο γονιός;

Ανεξάρτητα με το τι εκ των υστέρων προσπαθεί να μας πει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εκείνο που έχει ιδιαίτερη αξία είναι ότι ο ίδιος «έχει την αίσθηση ότι διεκδικεί και μάχεται με πρακτικές και εφαρμόσιμες προτάσεις για μια ελκτική δημόσια δωρεάν παιδεία» όπως λέει.

Η έλξη είναι το τιμολόγιο;

Τι απίστευτα πράγματα είναι αυτά που ακούγονται.

Αν δηλαδή το άρθρο θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο κι αν θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το παράδειγμα δεν είναι και το πλέον δόκιμο για να αποτυπώσει πιθανά την αγωνία ενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την δωρεάν παιδεία και το σχολείο, η απάντηση που έρχεται στα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αναγκάζει πλέον όλους μας να μιλάμε σε εντελώς διαφορετικούς τόνους γιατί πλέον δεν μιλάς για κάποιο λάθος παράδειγμα αλλά μιλάς για συνειδητές επιλογές και ψάχνεις να βρεις τις αιτίες ή αν θέλετε καλύτερα την ευθεία που ενώνει τη δημόσια θέση και την πολιτική απόφαση. Εκεί που ουσιαστικά είναι και το διακύβευμα.

Πρωτοφανή πράγματα. Πρωτοφανείς λογικές… στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς!

Το ότι ο Φορτσάκης στηρίζει αναφανδόν την πρόταση Τριανταφυλλίδη προσδιορίζει και την κατεύθυνση της…

 

Στον αστερισμό του Κυριάκου…

Αν οι εκλογικοί κατάλογοι είχαν παραμείνει ανοικτοί ακόμη και για τον δεύτερο γύρο και μπορούσαν να εγγραφούν και να ψηφίσουν και νέοι ψηφοφόροι, ίσως η εκλογική μάχη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ήταν πιο εύκολη, σχολίαζε χθες ο Παύλος Τσίμας.

Ίσως και να έχει απόλυτο δίκιο καθώς υπάρχουν θέματα και χρονικά σημεία τα οποία είναι καθοριστικά.

Για παράδειγμα δεν ξέρουμε τι τύχη θα είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν δεν υπήρχε το πρώτο πατατράκ με τις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, που του έδωσε τη δυνατότητα να κερδίσει χρόνο, να πείσει περισσότερους, να έχει μεγαλύτερη χρονική άνεση για το εγχείρημα, πράγμα που το είδαμε στον δεύτερο γύρο.

Ο Μητσοτάκης λοιπόν έπεισε όχι γιατί τον γνώρισαν περισσότεροι αλλά γιατί αυτό το εκλογικό σώμα γνώριζε όλους τους άλλους.

Ουσιαστικά απ’ ό,τι τουλάχιστον μπορούμε να καταλάβουμε ο απλός οπαδός της Νέας Δημοκρατίας που πήγε μέχρι τις κάλπες για να ψηφίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήθελε κάποιο στοιχείο ανατροπής.

Ήθελε λίγο-πολύ να έρθουν τα πάνω κάτω.

Δεν ήταν με τα δεδομένα ούτε βεβαίως ήθελε τις πιθανές υπόγειες διαδρομές, όπως ουσιαστικά οι αναλυτές προσδιορίζουν και στη χώρα μας και στο εξωτερικό ως το μήνυμα των εκλογών.

Βεβαίως εκεί που έφτασαν οι αναλύσεις τη χθεσινή μέρα περίπου κατάργησαν το ρόλο του Καραμανλή. Το κουφό της ιστορίας είναι ότι αυτό τον ρόλο τον κατάργησαν αυτοί που πίνουν ή τέλος πάντων έπιναν νερό στο όνομά του μέχρι χθες.

Όλα συγκλίνουν πλέον στην κατεύθυνση ότι η έρπουσα φήμη για υπόγειες διαδρομές μεταξύ Καραμανλή και Μαξίμου με εγγυητή τον Πάκη ίσως και να μην ωφέλησαν τα μέγιστα στις κινήσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Εκείνο που έβγαινε από τις κάλπες και τις δύο Κυριακές, ήταν ένα μήνυμα να τερματιστεί αυτό το περίεργο πήγαινε – έλα και να δοθεί ένα μήνυμα προς την πλευρά της κυβέρνησης ότι «η ανοχή έχει τελειώσει , είμαστε και εμείς εδώ».

Όπως και να‘ χει το θέμα ο Μητσοτάκης έβαλε ένα στοίχημα, πιθανά για ορισμένους ένα δύσκολο στοίχημα. Την ίδια στιγμή ακόμη και οι υπερατλαντικοί φίλοι του αρχίζουν και ξαναγράφουν τα σενάρια. Κάνεις βέβαια δεν ξέρει ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπάρχει ένα περίγραμμα από την εκλογική βάση που πήγε μέχρι τις κάλπες, ένα περίγραμμα το οποίο λίγο-πολύ εκφράζει και θυμό.

Ποια θα είναι η διαλεκτική του σχέση με αυτό το θυμό αυτής της μερίδας του εκλογικού σώματος;

Πόσο ευέλικτα θα κινηθεί και τι θα κάνει αν χρειαστεί να λειτουργήσει συναινετικά;

Μου έλεγε χαρακτηριστικά χθες ένας νέος ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας ότι δεν είχε κανένα λόγο να πάει να ψηφίσει, πάρα μοναδικός λόγος και στην πρώτη και στη δεύτερη Κυριακή ήταν να πάει να ψηφίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί ήταν διαφορετικός βρε αδερφέ μου, όπως μου λέει.

Όταν προσπαθείς να προσεγγίσεις περισσότερο αυτή τη διαφορετικότητα, εκείνο που πραγματικά μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο ίδιος άνθρωπος γύρισε και μου είπε: «Δεν χρειάζεται να τον ξέρω. Ξέρω όμως όλους τους άλλους. Εκείνους απορρίπτω και βεβαίως αν και τούτος δω συμπεριφερθεί κατά τον ίδιο τρόπο είναι πολύ εύκολο να τον απορρίψω».

Εκεί ακριβώς βρίσκεται το στοίχημα του Κυριάκου καθώς αρκετές σειρήνες θα έχει δίπλα του, αρκετές απόψεις θα ακούει, όμως ο ίδιος θα πρέπει ξεκαθαρίσει τη σχέση του με το εκλογικό σώμα. Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι το επόμενο διάστημα.

Πάντως αν η στάση του νέου Προέδρου της ΝΔ ταυτιστεί με τις επιλογές ως υπουργού είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με την σκληρή πλευρά μιας νεοφιλελεύθερης αντίληψης, που έχει δώσει δείγματα γραφής: Απολύσεις οριζόντιες χωρίς καμία λογική, προσπάθειες κατάργησης της διαύγειας κ.τ.λ.

Η πράξη προφανώς θα δείξει το προς τα πού θα κινηθεί με σημάδια τις επιλογές των στενών του συνεργατών.

Είμαι σίγουρος ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ!