Δε φταίει ο Μίκης…

Δεν αντιλαμβάνομαι την απογοήτευση κάποιων για τη στάση και τα λεγόμενα του Μ. Θεοδωράκη.

Φαίνεται πως έπρεπε να έρθει η Κυριακή και η ομιλία του στο συλλαλητήριο, για να αντιληφθούν αυτό που ο ίδιος ποτέ, με τις πράξεις του και τα λεγόμενά του, δεν έκρυψε:

Τον έρωτα στις πολιτικές σβούρες, την τεράστια πολιτική του αδυναμία, τις πολιτικές οβιδιακές του μεταμορφώσεις.

Λες και δεν είχε δηλώσει το ’74 «Καραμανλής ή τανκς», λες και δεν ήταν Υπουργός του Μητσοτάκη το ’89, λες και δεν ήταν αγκαζέ με τον Τσίπρα στις διαδηλώσεις της «Σπίθας» με τον Πελεγρίνη.

Λες και δεν δεχόταν τον Τσίπρα παρέα με τις κάμερες το 2015, για τον διαβεβαιώσει ο Αλέξης, ότι δεν πρόκειται να κάνει κωλοτούμπα και βεβαίως να τον χρησιμοποιήσει – εν γνώσει του – προκειμένου να μετριάσει τις αντιδράσεις για τα μνημόνια που ήταν έτοιμος να υπογράψει.

Λες και δεν φωνάζανε μαζί πριν από τρία χρόνια τα περί κατοχής και γερμανοτσολιάδων…

Ο Μίκης δεν άλλαξε τώρα την ιστορία.

Έχει πολύ καιρό (από το 1989) που προσπαθεί να την αλλάξει έτσι ώστε τα περί «αριστερόστροφου φασισμού» να γκρεμίσουν ότι έχει απομείνει όρθιο – ελέω πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ – από την ιστορία της αριστεράς.

Δε φταίει ο Μίκης.

Όσοι θέλησαν να επενδύσουν επάνω του φταίνε…

Το «κατόρθωμα» της κυβέρνησης!

Δεν χρειάζεται καμία δημοσκόπηση για να καταγραφεί αυτό που είναι πλέον τόσο έντονο στην κοινωνία.

Δεν χρειάζονται μετρήσεις, σταθμίσεις δειγμάτων και αναγωγές για να καταλάβει κανείς ότι η φθορά αυτού του κυβερνητικού σχήματος είναι ραγδαία και συνεχώς εντεινόμενη.

Δεν φταίνε οι άλλοι για αυτό. Δεν υπάρχουν συνωμοσίες, παρά μόνο στα αρρωστημένα μυαλό των πιο θερμών εραστών της εξουσίας. Δεν υπάρχουν κακοί και μπαγαπόντηδες που τα βάζουν με μια Κυβέρνηση που θέλει να αλλάξει τα δεδομένα.

Υπάρχει μόνο μια αρρωστημένη πολιτική αντίληψη που απέτυχε σε όλα – κυριολεκτικά σε όλα – και που έρχεται η ώρα να κριθεί ακόμη και στη συνείδηση των πιο θερμών οπαδών της.

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική που οδηγεί σε αδιέξοδα. Αδιέξοδα πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά. Είναι μια πολιτική που συγκρούεται με τις θέσεις του ίδιου του κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) με αποτέλεσμα να εμφανίζεται ο δυισμός ανάμεσα σε προεκλογικές θέσεις και κυβερνητική πρακτική που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τη δυσπιστία και την αναξιοπιστία των κυβερνόντων.

Είναι μια πολιτική χωρίς καμία στόχευση, που απλά προσπαθεί να διαχειριστεί το ΤΩΡΑ, διαλύοντας ότι θετικό υπήρχε και αδιαφορώντας πλήρως για αυτό που δημιουργεί ,όχι στο μακρινό, αλλά στο πολύ κοντινό μέλλον.

Και η διαχείριση του ΤΩΡΑ μπορεί να είναι προϋπόθεση για να σχεδιάσει κανείς το αύριο, αλλά τα αποτελέσματα της οδηγούν στον αποκλεισμό του αύριο από τα όνειρα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Τι χρειάζεται για  να δει κανείς την κατάσταση στην αγορά; Τι χρειάζεται για να δει κανείς τη διάλυση των επαγγελματιών και ειδικότερα των μικρών και μεσαίων που ασφυκτιούν σε ένα θανατηφόρο πλαίσιο υπερφορολόγησης (που αγγίζει τον παραλογισμό) και μηδενικής υποστήριξης από τράπεζες και κράτος.

Τι παραπάνω πρέπει να δουν για να κατανοήσουν ότι η φτώχεια απλώνεται, η ανεργία μεγαλώνει ( με μοναδική εξαίρεση ίσως τα κομματικά στελέχη που βαφτίζονται ειδικοί, πρόεδροι και σύμβουλοι), η υποανάπτυξη αποκτά ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς και η υποταγή στις απαιτήσεις των ξένων μετατρέπει το δημόσιο πλούτο σε είδος προς πώληση σε εξευτελιστικές τιμές;

Αν ειλικρινά αναζητήσεις έστω και ένα αποτέλεσμα σε αυτό το διάστημα της πειραματικής εξόντωσης της κοινωνίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το μόνο που μπορείς να ανακαλύψεις είναι ο παραλογισμός, η προχειρότητα και η αναποτελεσματικότητα σε ότι και αν επιχειρούν!

Ακόμη ακόμη και σε αυτή την πολυδιαφημιζόμενη αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών – που έπρεπε εδώ και καιρό να γίνει – είναι εμφανής η προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας κάστας μεγαλοκαναλαρχών, που θα ρυθμίζουν την ενημέρωση κατά το δοκούν και που θα αποτελούν το ανάχωμα στην κοινωνική κριτική. Για αυτό η βιασύνη , για αυτό ο Καλογρίτσας , για αυτό η δανειοδότηση του από την Attica bank, για αυτό οι ηθικές ενστάσεις για τις κουμπαριές του με Υπουργούς της κυβέρνησης ξεπεράστηκαν με σφυρίγματα στον αέρα από τους εξουσιολάγνους Συριζαίους…

Η διαπλοκή όμως δεν χτυπιέται με τη δημιουργία νέας κάστας διαπλεκόμενων. Το ξέρουν. Όπως το ξέρουν ότι πλέον η ενημέρωση και η είδηση δεν είναι αποκλειστικότητα λίγων καναλιών και λίγων ραδιοφώνων και ακόμη πιο λίγων εφημερίδων. Αλλάξανε τα δεδομένα αλλά αυτοί … αγρόν ηγόραζαν…

Το μέγεθος της αποτυχίας των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ καταγράφεται στην δημοσκοπική κυριαρχία του Μητσοτάκη του νεώτερου! Γιατί μόνο η απόλυτη αποτυχία της κυβέρνησης της μεγάλης αυταπάτης και της τεράστιας απάτης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυτό το δρόμο.

Είναι πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα και είναι ίσως το μοναδικό επίτευγμα τους.

Είναι το πολιτικό αποτέλεσμα της εξαπάτησης του κόσμου, της συσσωρευμένης απελπισίας και του παραλογισμού σε κάθε έκφανση της κυβερνητικής πολιτικής, που μπορεί να «απέλυσε» τον Βαρουφάκη, αρνείται όμως να απεγκλωβιστεί από τις «ιδέες του».

Και αυτές δυστυχώς πληρώνει η χώρα και ο λαός…

 

 

Θράσος χιλίων πιθήκων!

Μπορεί η τελευταία προσπάθεια για κατάργηση της «ΔΙΑΥΓΕΙΑ» να πέρασε στην ιστορία, είναι όμως κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα την ξαναβρούμε μπροστά μας.

Φαίνεται πως ενοχλεί και ενοχλεί πολύ όσους θα ήθελαν να βολευτούν πολιτικές αγυρτείες, ρουσφετολογικά όργια και βολέματα ημετέρων, ιδιαίτερα τώρα που μυρίζει … εκλογές.

Μπορεί η … συνεργάτης του Μητσοτάκη, Εύη Χριστοφιλοπούλου να προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με την απίστευτη τοποθέτηση ότι «αποσύρεται η τροπολογία γιατί παρείσφρησε κατά λάθος»!

Την άτιμη την (ν)τροπολογία! Μόνη της μπήκε στο νομοσχέδιο! Τι θράσος!

Οι υπογραφές των Χαρδούβελη και Μητσοτάκη (όλως τυχαίως των υπουργών που αποτελούν την θεσμική προμετωπίδα της εξυγίανσης -μέσω αξιολόγησης και απολύσεων- στο δημόσιο), είναι επίσης ένα τυχαίο γεγονός!

Το γεγονός ότι η επίσημη ανακοίνωση του ΥΠΟΙΚ ούτε λίγο ούτε πολύ δικαιολογεί την κατάθεση της τροπολογίας, επίσης είναι τυχαίο γεγονός!

Λέει για την ακρίβεια: «Είναι λοιπόν προφανές, ότι η σκοπός της εν λόγω τροπολογίας του Υπουργείου Οικονομικών δεν είναι να αλλοιωθεί ο σκοπός και το πνεύμα του προγράμματος Διαύγεια, αλλά, πρώτον να μειωθούν οι καθυστερήσεις στην αποπληρωμή προϋπολογισθέντων νομίμων δαπανών του Ελληνικού Δημοσίου προς όφελος της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας και δεύτερον να αποφευχθεί η επιβάρυνση του Κράτους με την καταβολή τόκων υπερημερίας.»

Εκτός πια και αν στην Κυβέρνηση ο καθένας λειτουργεί κατά μόνας και κάνει απλά ότι … γουστάρει! Πράγμα δύσκολο να το πιστέψει κάποιος όταν πρόκειται για τέτοιες κινήσεις με πολύ συγκεκριμένο στόχο. Πράγμα που γίνεται ακόμη πιο δύσκολα πιστευτό, όταν υπάρχει η υπογραφή του αρμόδιου Υπουργού, του Μητσοτάκη, ο οποίος βαρύνεται με μία ακόμη προσπάθεια κατάργησης της «ΔΙΑΥΓΕΙΑ».

Μπροστά στη γενική κατακραυγή η (ν)τροπολογία αποσύρθηκε με τον γνωστό τρόπο. Το θέατρο σκιών όμως συνεχίζεται αποδεικνύοντας το πόσο ζει και βασιλεύει η αδιαφάνεια, ο κομματισμός και το θράσος χιλίων πιθήκων στους αστέρες της κυβέρνησης Σαμαρά.

 

Αναμενόμενα αποτελέσματα!

Η διφασική επιθεώρηση της τρόικα, στα πεπραγμένα της κυβέρνησης των Αθηνών, ξεκίνησε ήδη. Παρά τις επικολυρικές περιγραφές, που βλέπουν αδυσώπητες μάχες και ψελλίζουν αντιστασιακά πρελούδια, το αποτέλεσμα θα είναι ένας ακόμη συμβιβασμός.

Αν στα δημοσιονομικά υπάρχει κάποιο περιθώριο ευέλικτης διαπραγμάτευσης πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη η επιβολή νέας συνδικαλιστικής νομοθεσίας – που πρακτικά θα αχρηστεύει το δικαίωμα της απεργίας – και η θεσμοθέτηση του «λοκ – άουτ» των εργοδοτών. Καθώς αποτελούν κοινό τόπο στις προθέσεις τόσο των δανειστών όσο και της συγκυβέρνησης.

Κάποιες γκρίνιες, για την τιμή των όπλων, δύσκολα θα επηρεάσουν την ουσία του αυταρχικού πλαισίου που εγκαθίσταται οσονούπω.

Η επιμονή του Κυρ. Μητσοτάκη στην «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων εγγράφεται (και) σε αυτήν την σκοπιμότητα.

Ωστόσο υπάρχει ένα μείζον θέμα, το οποίο συντηρεί ο πρωθυπουργός και ανακυκλώνει ο αντιπρόεδρος του κυβερνητικού σχήματος.

Πρόκειται για το αίτημα απομάκρυνσης του Δ.Ν.Τ από την δανειοδοτική κοινοπραξία, το οποίο διατυπώθηκε σε ημιεπίσημη μορφή προς το παρόν.

Υπάρχει και η οικονομική και η πολιτική πτυχή στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Ως προς το πρώτο σκέλος πρέπει να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που αναπόφευκτα δημιουργείται. Η προσφυγή στις αγορές μπορεί να εκτινάξει εκ νέου τα περίφημα «spreads», επιβαρύνοντας εκ νέου το δημόσιο χρέος.

Αλλά δημιουργούνται καινούρια δεδομένα στις πολιτικές ισορροπίες, των οποίων η αξιολόγηση δεν είναι εύκολη.

Κοντολογής, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το βάρος της διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος πέφτει αποκλειστικά στους ώμους της Ε.Ε. – και μάλιστα, με βάση τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό της ευρωζώνης, στην γερμανική κυριαρχία.

Ας μην ξεχνάμε πως η Μέρκελ επέβαλε, το 2010, την έλευση του ΔΝΤ στην γηραιά ήπειρο.

Άρα μια τέτοια αποδέσμευση απαιτεί το πράσινο φως από το Βερολίνο. Ενδεχόμενα αυτό να ήταν ένα από τα βασικά διακυβεύματα της πρόσφατης συνάντησης Μέρκελ – Σαμαρά.

Φυσικά η επιτήρηση δεν πρόκειται να σταματήσει ακόμα και αν η τρόικα πάψει να υφίσταται με την κλασσική της έννοια. Σύντομα θα δούμε τι μέλλει γενέσθαι και αν η Γερμανία αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την εποπτεία του «μαύρου προβάτου» του ευρωενωσιακού νότου.

 

 

25 χρόνια πριν…

Λίγοι θα θυμούνται πως, πριν 25 χρόνια, στις 2 Ιούλη 1989, συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Τζαννετάκη.

Επρόκειτο για σχήμα συνεργασίας ανάμεσα στη ΝΔ και τον τότε ενιαίο «Συνασπισμό της αριστεράς και της προόδου» (με πυρήνες το ΚΚΕ και την ΕΑΡ). Διακηρυγμένος στόχος η εκκαθάριση του «σκανδάλου Κοσκωτά» και η δρομολόγηση της ποινικής διαδικασίας για τον πρωθυπουργό, ως τα μέσα του 1989, Ανδρ. Παπανδρέου.

Ανομολόγητος η διάσπαση και λαφυραγώγηση του ΠΑΣΟΚ –μεταξύ των δύο ευκαιριακών εταίρων.

Αφορμή για την συνεργασία αποτέλεσε η αποκάλυψη πως ο ιδιοκτήτης της «Τράπεζας Κρήτης» Γ. Κοσκωτάς χρησιμοποιούσε τα αποθεματικά της, για να χρηματοδοτεί περίεργες επενδύσεις, στον χώρο του τύπου και του αθλητισμού. Σύμφωνα με κάποιους,  ο Α. Παπανδρέου αξιοποίησε τον διάττοντα επιχειρηματικό αστέρα ως «σφήνα» στους παραδοσιακούς εκδότες, την δύναμη των οποίων φοβόταν.

Η γιγάντωση του τυπικού εκπροσώπου των «νέων τζακιών» προκάλεσε αντισυσπείρωση παραδοσιακών ομίλων. Με την έκρηξη του σκανδάλου επιχειρήθηκε να φορτωθούν και πράξεις δωροληψίας στον (τότε ασθενούντα) αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.

Κλειδί των εξελίξεων αποτέλεσε ο πανίσχυρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μ. Κουτσόγιωργας, στον οποίο χρεώθηκε  η κατασκευή  νόμου,που σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες  «Αγγέλους της κάθαρσης» , ήταν  στα μέτρα του Γ. Κοσκωτά και  για τον οποίο κατηγορήθηκε ότι έλαβε ως αντίτιμο, το ποσό των δύο εκατομμυρίων δολαρίων.

Σύμφωνα με κάποιους άλλους,  ο Μ. Κουτσόγιωργας είχε πληροφορηθεί πως απέμενε λίγος χρόνος ζωής στον Α. Παπανδρέου και ετοιμαζόταν πυρετωδώς να τον διαδεχθεί.

Περίπου αυτονόητα ο αρχηγός της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης μετέτρεψε –με την βοήθεια των εκδοτικών συγκροτημάτων – την προεκλογική περίοδο σε μια απέραντη σκανδαλολογία.

Την ίδια στιγμή που το δίδυμο Χ. Φλωράκη (ΚΚΕ) – Λ. Κύρκου (ΕΑΡ) πίστεψε πως η αριστερά εισερχόταν στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων.

Ο Κ. Μητσοτάκης, με τον συνήθη κυνισμό του, είχε πιο ρεαλιστικούς στόχους. Με τον Α. Παπανδρέου να εκλείπει (φυσικά) και τον Μ. Κουτσόγιωργα ζώσα «απόδειξη»  της διαφθοράς του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να μακροημερεύσει στην εξουσία.

Η κυβέρνηση Τζανεττάκη ήταν (και έτσι συνέβη) μεταβατική προς μια αμιγή της ΝΔ, υπό την πρωθυπουργία του.

Μόνο που η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια. Αντί του αναμενόμενου θανάτου του Α. Παπανδρέου (με το στίγμα να τον ακολουθεί αιώνια) είχαμε τον απροσδόκητο του Μ. Κουτσόγιωργα, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στην αίθουσα του ειδικού δικαστηρίου το 1991.

Ουσιαστικά εκεί κατέρρευσε ο αρχικός σχεδιασμός. Όσο για την κυβέρνηση Τζαννετάκη ουδείς επιθυμούσε να θυμάται την ύπαρξή της.

 

To Eurogroup και η … Κυριακή

Την περασμένη Δευτέρα μια ακόμα υποστηρικτική προσπάθεια των υπολειμμάτων του «success story» απέβη άκαρπη!

Παρά τα κυβερνητικά ευχολόγια, τα οποία ανακύκλωναν οι μιντιακοί τους κράχτες, η Ε.Ε. στην ουσία, έστειλε τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Σαμαρά. Με λίγα λόγια: να κλείσει μέχρι αύριο Κυριακή (ουσιαστικά άρον-άρον), τα εκκρεμή θέματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Όσο για την πολυδιαφημισμένη ανακοίνωση που θα πιστοποιούσε (ως «έκθεση προόδου») την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, παρέμεινε ευσεβής πόθος του Γ. Στουρνάρα.

Ήδη στην Αθήνα το σάλπισμα υποχώρησης ακούσθηκε σε κάθε εμπλεκόμενο κρατικό αξιωματούχο, με κέντρο εκπομπής το μέγαρο Μαξίμου. Τα σχήματα ευκολίας, που απομόνωναν τον «σκληρό» Τόμσεν του Δ.Ν.Τ. από τους «μαλακούς» εκπροσώπους της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ., άρχισαν να ξαναμπαίνουν στο συρτάρι.

Μπορεί κάποιοι από τους κυβερνώντες να έχουν τις δικές τους διαφωνίες, ωστόσο αυτές αφορούν την επίτευξη των ίδιων στόχων αλλά  με διαφορετικά μέσα! Χαρακτηριστικές οι «διαφωνίες» Μητσοτάκη στις προτάσεις των δανειστών για νέες απολύσεις το 2015 στο Δημόσιο…

Το σίγουρο είναι πως  η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» θα περιλαμβάνει τόσο τις επαγγελματικές κατηγορίες που εμπλέκονται στην διακίνηση τροφίμων και φαρμάκων όσο και την προστασία από τις ομαδικές απολύσεις εργαζομένων.

Για να φρενάρουν τις γαλαντομίες του πρωθυπουργού οι επιτηρητές εξ’ Εσπερίας του διαμηνύσαν ήδη πως δεν πρόκειται να μοιράσει το πρωτογενές πλεόνασμα (προϊόν της σύνθλιψης δικαιωμάτων και αμοιβών) κατά το δοκούν.

Η τακτική αυτή δυσχεραίνει  ακόμη περισσότερο τους ελιγμούς της κυβέρνησης εν όψει ευρωεκλογών.

Θα μπορούσαμε να υποκύψουμε στην γοητεία διαφόρων σεναρίων, τα οποία εξηγούν αυτή την ανένδοτη στάση των Ευρωπαίων επικυρίαρχων απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας. Αν δηλαδή σπρώχνουν τον Αντ. Σαμαρά προς την έξοδο, άγχονται να οριοθετήσουν μια πιθανή κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα πριν καν εκλεγεί, ή απλά αδιαφορούν για το τι πρόκειται να συμβεί στα εσωτερικά μας πράγματα.

Εκείνο που δεν αμφισβητείται είναι η διαχρονική επιλογή –να παραμείνει η Ελλάδα στον «δημοσιονομικό γύψο» για αρκετές δεκαετίες. Ακόμη κι αν χρειασθεί να περάσει από μια φάση καταστροφής – ώστε η παράδοση στα συμφέροντα δανειστών και ηγεμονικών κρατών να γίνει ανεμπόδιστη.

 

Ακατάσχετη συνωμοσιολογία!

Δεν είναι μακριά, τα χρόνια εκείνα που άλλοι πολιτικοί εγκέφαλοι στο χώρο της ΝΔ, είχαν ανακαλύψει, αποκαλύψει και τελικά καταλήξει πως πίσω από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, κρύβονταν το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα κορυφαία του στελέχη!

Μια ολόκληρη καμπάνια του κόμματος αυτού, που ξεκίνησε επί Αβέρωφ και κορυφώθηκε επί Μητσοτάκη, προσπάθησε να εμπλέξει στον βούρκο της τρομοκρατίας το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να το χρεώσει και τελικά να το φθείρει.

Δηλώσεις και άρθρα, επωνύμων του χώρου, υπονοούμενα και πολλά ονόματα στις ελεγχόμενες από τη ΝΔ φυλλάδες!

Πολλοί επιφανείς πολίτες έχουν κατηγορηθεί ως ύποπτοι τρομοκρατίας: Κ. Λαλιώτης, Σ. Βαλυράκης, Θ. Τσούρας, Κ. Τσίμας, Σ. Κωστόπουλος, Γ. Κίσσονας, Δ. Σωτηρλής, Α. Φιλίνη κι ακόμη, ο Γ. Βότσης, Δ. Ψυχογιός, ο συγγραφέας Γ. Σκούρτης, ο Π. Κοροβέσης, κ.α.

Στη ναυαρχίδα της συνωμοσιολογίας και της αθλιότητας ανήκει σίγουρα η συγγραφική προσπάθεια του τότε βουλευτή της και νυν προέδρου των ΑΝ.ΕΛ. Καμμένου.  «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη»,  το «αριστούργημα της λογοτεχνίας» του κ. Πάνου, όπου υποστήριξε την συμμετοχή πολιτικών προσώπων από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ στην τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Θυμίζω πως το βιβλίο προλόγιζε ο τότε σύμβουλος του Κ. Μητσοτάκη, στρατηγός Γρυλλάκης, και είχε απασχολήσει πολλά πρωτοσέλιδα.

Θυμίζω επίσης πως η Βιργινία Τσουδερού, Υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, κατηγόρησε ως καθοδηγητές της ελληνικής τρομοκρατίας τον Κώστα Τσίμα, που στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ 1981 – 1989 ήταν Διοικητής της ΕΥΠ και Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, και τον Διευθυντή του Τμήματος Ασφαλείας της ΕΥΠ, Συνταγματάρχη Γιάννη Αλεξάκη!

Θυμίζω πως ακόμα και μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη το 2002, δεν ήταν λίγοι από το χώρο της ΝΔ, που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, λέγοντας πως ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν μέλος της ΠΑΜΚ (μαθητική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ) και θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου στα νεανικά του χρόνια!

Θα περίμενε κανείς πως θα είχαν αντιληφθεί το μέγεθος της πολιτικής τους βλακείας! Δεν είναι όμως βλακεία. Είναι συνειδητή πολιτική επιλογή για αυτό και επαναλαμβάνεται σήμερα με στόχο το ΣΥΡΙΖΑ.

Στη συνομωσιολογία προσφεύγουν συνήθως τα αυταρχικά καθεστώτα, οι αδαείς και οι φανατικοί κάθε είδους. Και είναι σαφές πως η στρατηγική της έντασης  (strategia della tensione), κατά τα πρότυπα της Ιταλίας της δεκαετίας του ’60 – ’80, είναι επιλογή του σκληρού ακροδεξιού λόμπυ στον περίγυρο του Σαμαρά. Είναι ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης, που διχάζει αλλά κυρίως τρομάζει την κοινωνία και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την επιβολή ακραίων μέτρων αλλά και ενός συστήματος κοινωνικού φασισμού!

Δεν ξέρω αν άλλοι στη θέση του στρατηγού Γρυλλάκη και του Μαυρίκη (που δήλωσε πως στηρίζει πια τον Αντ. Σαμαρά) υποκλέπτουν καινούργιες  γιάφκες.

Η ανακοίνωση όμως της ΝΔ, με την οποία κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για σχέση με την εγχώρια (π.χ. Χρ. Ξηρός) όπως και με την ιταλική (Τ. Νέγκρι) τρομοκρατία  προσκρούει στον ιστορικό τοίχο του παρελθόντος της!

Μπορεί ο χρόνος να μοιάζει «πονηρός», εμβάλλοντας πολλούς στην εύκολη καταφυγή σε παρακρατικά παιχνίδια, αλλά συνήθως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Όπως το να εξυπηρετούν (οι όποιοι δράστες) διεργασίες στον αντίποδα εκείνων που φαντασιώνονται. Άλλωστε η γραμμή «τρομοκρατίας-αντιτρομοκρατίας», όπως διδάσκει η προϊστορία, μόνο κόκκινη δεν είναι!

Εκτός και αν κάποιοι αποφάσισαν να υλοποιήσουν στην Ελλάδα τα Μολυβένια Χρόνια της Ιταλίας (ο όρος αυτός προήλθε από την ομώνυμη ταινία της Margarethe Von Trotta (1981) που αναφέρεται σε αντίστοιχα γεγονότα που βίωσε η Δυτική Γερμανία την ίδια περίπου περίοδο).

Θα περίμενα όμως από το ΠΑΣΟΚ – έστω αυτό που είναι σήμερα – έχοντας νωπές τις μνήμες αλλά και τα αποτελέσματα αυτών των πρακτικών να κρατά εντελώς διαφορετική στάση. Φαίνεται πως η σημερινή ηγετική του ομάδα, δεν άκουσε, δεν γνώρισε , δεν είδε τίποτα! Και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό!

 

Χιλιοπαιγμένο το έργο!

Ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης –τρόικα φτάνει στο τέλος του, με την συνήθη δραματοποίηση εκ μέρους των συστημικών Μ.Μ.Ε. αλλά και τη συνηθισμένη κατάληξη.

Η αλληλουχία των γεγονότων είναι τόσο προβλέψιμη που καταντά κοινοτυπία.

Στην αρχή η τρόικα είναι «αλύγιστη», «αδίστακτη», «παράλογη», με εξωφρενικές απαιτήσεις.

Λίγο-λίγο θα «μαλακώσει» σε κάποια σημεία, επίστρατοι δημοσιολόγοι θ’ αναλάβουν να εκφράσουν την «ανακούφισή τους».

Εν τέλει, με κάποιες δευτερεύουσες διευθετήσεις, τα νέα μέτρα (στην εφαρμογή, καθώς η ψήφισή τους έχει συντελεσθεί προ καιρού) θα υλοποιηθούν.

Άλλωστε κορυφαίοι υπουργοί, από τον Γ. Στουρνάρα ως τον Κυρ. Μητσοτάκη, έχουν δημοσιοποιήσει την αταλάντευτη προσήλωσή τους στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Μάλιστα, σε μια επίδειξη χυδαίου λαϊκισμού, ο ΥΠΕΘΟ εμφανίζει την απομένουσα διαδρομή ως τα εκατό τελευταία μέτρα από την κορυφή (ύψους 5.895 μέτρων) του αφρικανικού όρους Κιλιμάντζαρο. Προφανώς αποφεύγει να ομολογήσει πως αντί της καθόδου στην «γη Χαναάν» επίκειται σαραντάχρονη περιπλάνηση στην «έρημο του Σινά». Είναι διάφανη η σκοπιμότητα που διακατέχει την κυβερνητική προπαγάνδα, η οποία αναπαράγεται από τα (διαθέσιμα προς τούτο) επικοινωνιακά της υποστυλώματα.

Τα σκληρά μέτρα τελειώνουν οσονούπω, το μόνο που απέμεινε είναι «η ουρά του γαϊδάρου» –οπότε λίγη υπομονή και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.

Μάλιστα επιμένει στο σόφισμα πως το 2014 τελειώνουν τα μνημόνια, αποφεύγοντας επιμελώς ν’ αναφερθεί στις δηλώσεις του Όλι Ρεν για μακρόχρονη δημοσιονομική επιτήρηση εκ μέρους των υπηρεσιών και των κυβερνήσεων των κρατών της Ε.Ε. Μόνο που όλο και λιγότεροι πείθονται από αυτή την διανοητική κατασκευή –είναι χαρακτηριστικό πως εδώ και κάμποσο καιρό ο πρωθυπουργός εγκατέλειψε τις αναφορές στο «success story».

Ακόμα και οι βροντώδεις διαμαρτυρίες των βουλευτών της ΝΔ – όση θεατρικότητα και πολιτική ιδιοτέλεια και αν υποκρύπτουν- αποτελούν μια όψη αυτής της διάχυτης δυσαρέσκειας. Όσο κι αν η δικομματική κυβέρνηση αναζητεί απεγνωσμένα επιπλέον πολιτικό χρόνο, η κλεψύδρα αδειάζει.

Συνεπώς ένας ακόμα (προσχηματικός) συμβιβασμός με την τρόικα ελάχιστα συμβάλει στην αναστήλωση μιας κυβερνητικής εικόνας που ξεθωριάζει ραγδαία.

Για να μην ξεχνιόμαστε!

Η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης ανήκει στο παρελθόν.

Μπορεί να κυριάρχησε στην διαδικασία αποτίμησης της το αν ο ένας ή ο άλλος πέτυχαν τους στόχους τους, μπορεί να αναδείχθηκε η στάση της Θ. Τζάκρη, όμως υπήρχαν και ενδιαφέροντες ειδήσεις. Για να είμαι ειλικρινής ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις προθέσεων. Όπως για παράδειγμα αυτά που προκύπτουν από την ομιλία Μητσοτάκη.

Η αναφορά του είναι ενδεικτική των προθέσεων αλλά και των όσων θα δούμε στη συνέχεια:

«Υπάρχουν αλλαγές που έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο, όπως η χάραξη νέων ορίων μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τι πρέπει να κάνει το κράτος και τι ο ιδιωτικός τομέας με τι κριτήρια μεταφέρονται οι υπηρεσίες από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα».

Για να συμπληρώσει:

«Κι αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να γίνει χωρίς ταμπού και ιδεολογικές προκαταλήψεις, βγάζοντας συμπεράσματα και παίρνοντας μαθήματα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και από χώρες οι οποίες έσπευσαν να ιδιωτικοποιήσουν υπηρεσίες πέραν του σημείου που θα έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν, αλλά δεν πρέπει να ανοίξει και αυτή η συζήτηση στη χώρα για να δούμε πραγματικά πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το κράτος ασχέτως τις δυνατότητας που έχουμε να το χρηματοδοτήσουμε».

Αν η ξεκάθαρη τοποθέτηση του για μεταφορά υπηρεσιών από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα (για ποιες αλήθεια χτυπά η καμπάνα) σοκάρει, πρέπει να θυμίσουμε αυτό που πέρασε στα ψιλά πριν από λίγο καιρό.

Επίσης ενδεικτικό προθέσεων , ίσως και αποφάσεων:

Πριν από λίγο καιρό, συνέντευξή του στην βελγική εφημερίδα «La Libre Belgique» τμήμα της οποίας όψιμα (και ελάχιστα πειστικά) επιχείρησε να διαψεύσει, λειτουργεί ως «ταχυδρόμος του θανάτου».

Μιλούσε εκεί  για συμφωνία που δεν την υπέγραψε αλλά την κληρονόμησε.«Πρέπει λοιπόν να την εφαρμόσω. Οι απολύσεις θα γίνουν. Πρόκειται για δέσμευση (…). Οι δημόσιες επιχειρήσεις θα κλείσουν. Όσοι δεν προστατεύονται πλέον από την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου θα χάσουν την δουλειά τους».

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν και πόσοι σοκάρονται.

Είναι τόσο αποκαλυπτικές, στον κυνισμό τους, οι συγκεκριμένες δηλώσεις-δεσμεύσεις που δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.

Άλλωστε για το 2014 προβλέπονται 15.000 απολύσεις, οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια εξωραϊσμού μιας τόσο κραυγαλέας εξέλιξης.

Αν παρακάμψουμε την αυτοαθωωτική αναφορά του Κυρ. Μητσοτάκη για την συμφωνία που «την κληρονόμησα» (ξεχνά ότι κληρονόμησε κι άλλα πράγματα στην διαδρομή του) έχει ενδιαφέρον ο απολογητικός χαρακτήρας της τοποθέτησής του.

Όταν ανέλαβε το υπουργείο του εμφάνισε τις απολύσεις ως «σπάσιμο των ταμπού» και αέρα αναζωογόνησης του δημοσίου τομέα. Τώρα κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, κάνοντας πως ξεχνά πως υπήρξε θιασώτης του συγκεκριμένου πακέτου της τρόικα, από την θέση του βουλευτή της ΝΔ.

Ασφαλώς ελάχιστοι έχουν την αφέλεια να παραπλανώνται από τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των ιδεολογικών του προτιμήσεων.

Αν κάτι παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ο δύσκολα αποκρυπτόμενος φόβος μπροστά στις συνέπειες της πολιτικής που (τόσο πρόθυμα) υλοποιεί.

Η υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Εύη Χριστοφιλοπούλου , όταν στην ομιλία της στη Βουλή τόνιζε ότι «δεν υποστηρίζει ούτε το κυνήγι μαγισσών ούτε τη νεοφιλελεύθερης κοπής δαιμονοποίηση του δημοσίου και των υπαλλήλων του», αναφέρονταν στα όσα ο Υπουργός της είπε;

Και αν ναι, τι θα πράξει άραγε, όταν έρθει η ώρα της αλήθειας;