Λίγο πριν το τέλος…

Το να σχολιάσει κάποιος έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό σαν τον τελευταίο, είναι σα να ληστεύει … εκκλησία!

Ένας πολιτικός αχταρμάς, χωρίς αρχή και τέλος, που σηματοδοτεί το κύκνειο άσμα μιας απαξιωμένης Κυβέρνησης, η οποία  έχοντας χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής υποστήριξης αναζητά τους «χρήσιμους» στα «ορφανά» του πολιτικού κατεστημένου.

Το παλιό δεν τελείωσε.

‘Ισα – ίσα που ξαναχρησιμοποιείται, από αυτούς …που το κατήγγειλαν.

Οι μνημονιακοί επιβραβεύονται από αυτούς… που ήρθαν στην Κυβέρνηση καταγγέλλοντας τους.

Ο παλαιοκομματισμός, η μετριότητα, η πολιτική αθλιότητα με δόσεις ρατσισμού, η γραφικότητα που ενίοτε εκφράζεται με ένα τόνο σκληρού αυταρχισμού, καλύπτονται κάτω από την ομπρέλα της εξουσίας που υπηρετεί μόνο τους ίδιους.

Οι «προοδευτικές συμμαχίες» μεταφράζονται σε υπουργοποιήσεις ακραίων απόψεων που χαρακτήριζαν τους μετανάστες  «ακρίδες», σε εναγκαλισμούς με ευνοημένους του άλλοτε καταδικασμένου «εκσυγχρονισμού», αλλά και σε επιβράβευση των προσωπικών σχέσεων και της χειρότερης μορφής του πελατειακού κράτους.

Μοναδικό συνεκτικό στοιχείο η διαχείριση της εξουσίας, μιας εξουσίας στην υπηρεσία των προσωπικών τους σκοπιμοτήτων.

Με παλιά υλικά, με φθαρμένες αντιλήψεις, με φτηνιάρικα πολιτικά παιχνίδια, με απαξιωμένα πρόσωπα που σέρνουν τις δικές τους «πολιτικές ουρές», προφανώς και δεν χτίζεις κάτι καινούργιο. Δεν μπορείς και να συντηρήσεις το υπάρχον.

Γιατί μέσα σε αυτή τη Βαβυλωνία προσώπων και απόψεων μόνο κάτι  μπορείς να διακρίνεις καθαρά: Το οριστικό διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ονομάζεται προοδευτική παράταξη. (Για Αριστερά δεν γίνεται καν λόγος).

Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την ηγετική του ομάδα ζητά  διαπιστευτήρια σαν ένα κόμμα του νεοσυντηρητικού χώρου, που η μοναδική του ιστορική προσφορά είναι δυστυχώς μέχρι στιγμής ο ευτελισμός των οραμάτων και των αρχών της Αριστεράς στη χώρα.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει τον θερμό του εναγκαλισμό με τα ορφανά του «Καραμανλισμού», ανακυκλώνει το πολιτικό παρελθόν, γυρνά την πλάτη του στο μέλλον και συνεισφέρει στη γελοιότητα των πολιτικών επιχειρημάτων υποστηρίζοντας ότι με την Παπακώστα και τη Μαριλίζα … διεμβολίζει την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά!

Το μόνο που μένει είναι να αποχαιρετίσουμε οριστικά, με απόλυτο και εκκωφαντικό τρόπο, αυτή την πολιτική καρικατούρα.

Ο χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα…

Η σύμβαση εκτελέστηκε…

Αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν ενοχλεί κάποιους.

Αυτό είναι το τέλος των μνημονίων. Η ολοκλήρωση μιας συμφωνίας που ανέλαβαν οι τελευταίοι γιατί οι προηγούμενοι είτε δεν μπορούσαν είτε δεν τους άφησαν είτε δεν θέλησαν να την τελειώσουν.

Και ήταν βρώμικη η δουλειά που ανέλαβαν. Ετεροβαρής η σύμβαση που υπέγραψαν.

Έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος , να συνεισφέρουν οι επιλεγμένοι και πρόθυμοι να παίξουν το ρόλο του αναλώσιμου σε αυτή την ιστορία.

Και βρέθηκαν, αφού αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε όλα όσα πίστευαν και να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό και μία χώρα ένα βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή.

Έπρεπε να μπορέσουν να δικαιολογήσουν… ότι θα συμφωνούσαν.

Γιατί δεν είναι εύκολο να δέχεσαι ότι ο δημόσιος πλούτος της χώρας σου θα βρίσκεται υπό τη διαχείριση εκπροσώπων των δανειστών για τα υπόλοιπα 97 χρόνια…

Δεν ήταν εύκολο να σχεδιάσεις (αν και οι άλλοι το σχεδίασαν) την πιο άθλια αντιμεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό και να την εφαρμόσεις με θύματα χιλιάδες συνταξιούχους που πληρώνουν την ανικανότητα των κυβερνόντων.

Δεν ήταν εύκολο να εφορμήσεις στα ελάχιστα που είχαν απομείνει στην άλλοτε μεσαία τάξη, με τσουνάμι 15 δις φορολογικών μέτρων, ούτε να μονιμοποιήσεις τον πιο άδικο φόρο (που δεν αλλάζει αλλά καταργείται), τον ΕΝΦΙΑ,  στο διηνεκές!

Δεν είναι εύκολο να οργανώνεις την πιο μαζική εκποίηση ιδιωτικής περιουσίας με πλειστηριασμούς σπιτιών και πρώτων κατοικιών. Όχι δεν είναι εύκολο και πρέπει να είσαι αποφασισμένος να το κάνεις.

Δεν είναι εύκολο να έχεις πιστέψει όλα αυτά τα χρόνια ότι υπηρετείς κάποιες αρχές, κάποια πιστεύω βρε παιδάκι μου, να δηλώνεις «αριστερός», να ταυτίζεσαι – θεωρητικά τουλάχιστον – με την κοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες της, να είσαι ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ασθενέστερων και να πρέπει να κόψεις το ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους, για να επιμηκύνεις την παραμονή σου στην εξουσία.

Δεν είναι εύκολο για κανέναν.

Αποδείχθηκε όμως εύκολο για αυτούς που επένδυσαν στον λαϊκισμό αλλά και την κόπωση ενός εκλογικού σώματος το οποίο, απογοητευμένο από τον κατεστημένο συσχετισμό δυνάμεων και εθισμένο στον λαϊκισμό, παρέδωσε τη χώρα σε ανθρώπους που έλεγαν ότι θα τιμωρήσουν τη Μέρκελ, θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ και θα κάνουν τις αγορές να χορεύουν.

Κάπου εκεί τα ψέματα των Ζαππείων συνάντησαν τις αυταπάτες του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και εμείς απλά παρακολουθούσαμε  άλλες χώρες να βγαίνουν από αντίστοιχα προγράμματα, ενώ η δική μας είχε την πολυτέλεια να ανέχεται τα πειράματα Βαρουφάκη (180 δις το κόστος – αλλά τι είναι αυτά μπροστά στην αιωνιότητα…), τα νομισματοκοπεία, τους εικονικούς δανεισμούς από τη Μόσχα, τα πετρέλαια από τη Βενεζουέλα και τι να θυμηθεί κανείς…

Η “δουλειά” ολοκληρώθηκε. Η σύμβαση είχε υπογραφεί με μάρτυρες πολλούς (Εσύ Τσακνή έφυγες νωρίς). Και όπως κάθε καλός εργολάβος που παραδίδει το έργο του έτσι και οι υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη πολιτική και ηθική ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, παραδίδουν το δικό τους  στις … αναθέτουσες αρχές.

Άλλωστε πια αυτές, δεν έχουν να χάσουν κάτι. Το διασφάλισαν με τον καλύτερο τρόπο όταν στη σύμβαση πέρασε ο όρος της διαρκούς λιτότητας με πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, πάνω από 2% και την εποπτεία στο αόριστο μέλλον.

Η “δουλειά” ολοκληρώθηκε με εξαιρετική επιτυχία και στο πολιτικό σκηνικό. Οι πολιτικές δυνάμεις αναδιατάχθηκαν, οι «ενοχλητικοί» συνταξιοδοτήθηκαν αφού προηγουμένως διαπομπεύθηκαν, η συνομωσία των μετρίων και των υπάκουων ανέλαβε περισσότερους ρόλους, προκειμένου να στερηθεί η πορεία μετάβασης κάθε ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς.

Πολιτικές καρικατούρες και γραφικότητες, λαϊκιστές και ακροδεξιοί, πρόθυμοι για τα πάντα, εραστές της θέσης και της όποιας εξουσίας, οδήγησαν σε ασφαλή προορισμό τη χώρα (Ασφαλή για τους ξένους και μόνο για αυτούς).

Υπάρχει όμως κάτι που δεν πρόσεξαν. Αυτά που γράφονται με ψιλά γράμματα σε τέτοιου τύπου συμβάσεις. Αυτό που η δίψα για την εξουσία, ο έρωτας για την καρέκλα δεν σ’ αφήνει να το δεις: Η απαξίωση της κοινωνίας και η κοροϊδία ενός λαού οδηγεί μαθηματικά στην δική σου πολιτική απαξίωση. Το τίμημα των «πρόθυμων» να διαλύσουν την κοινωνία θα είναι βαρύ, ίσως τόσο που κανείς ακόμη δεν μπορεί να υπολογίσει.

Η πορεία προς το βιολογικό και πολιτικό τέλος της πιο υποταγμένης και κυνικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης έχει ξεκινήσει και εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς.

Από την επιδρομή στην εξουσία στην πλήρη αποδρομή

Και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει…

Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

( ‘Αρθρο μου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας. Δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018)

Κατανοώ την προσπάθεια του αναπληρωτή συντονιστή γραμματέα της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, Βασίλη Ζωγράφου, να υπερασπιστεί την κυβερνητική πολιτική και να εμφανιστεί «βασιλικότερος του Βασιλέως».

Δικαίωμα του. Αυτός ξέρει.

Το να προσπαθεί όμως να το κάνει με ανακρίβειες και πολιτικές υπερβάσεις της λογικής, ξεπερνά τα όρια του θεμιτού και μετατρέπεται σε φτηνή προπαγάνδα παλαιάς κοπής.

Η με πολύ κόπο προσπάθειά του να ταυτίσει τις επιλογές του προέδρου της ΝΔ με αυτές της προέδρου του ΚΙΝΑΛ, τον εκθέτει καθώς τον φέρνει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Όντως ξεχειλίζει η  αγανάκτηση κάθε νοήμονα πολίτη από την προσπάθεια να μεταφερθούν αλλού οι ευθύνες για την επιχειρησιακή τραγωδία που οδήγησε στην ανθρώπινη τραγωδία στην Ανατολική Αττική.

Ξεχειλίζει από υποκρισία και αναλγησία να μιλά για «κύριους υπεύθυνους» και να δείχνει οπουδήποτε αλλού εκτός από τους υπεύθυνους να οργανώσουν, να εφαρμόσουν και να υλοποιήσουν στοιχειώδεις αρχές πολιτικής προστασίας.

Ξεχειλίζει από υποκρισία το να σιωπά μπροστά στα κακόγουστα επικοινωνιακά σόου της Κυβέρνησης την ώρα της καταστροφής.

Ξεχειλίζει από υποκρισία η «ανακάλυψη» των αυθαιρέτων σήμερα, όταν πριν από λίγους μήνες η δική του Κυβέρνηση, προχωρούσε σε νέα ρύθμιση για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων και δικά τους κορυφαία στελέχη ζητούσαν την αναστολή κατεδαφίσεων αυθαιρέτων κτισμάτων. Ας ρωτήσει τους κ.κ. Βούτση, Κουρουμπλή, Πάντζα… Αυτοί ξέρουν καλύτερα!

Βρήκε τους υπεύθυνους και χάθηκε αυτός και το κόμμα του στην ανευθυνότητα που δημιουργούν οι ισχυρές δόσεις αυταπάτης και μυθευμάτων με τα οποία κυβέρνησαν τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Ενοχλήθηκε γράφει, γιατί η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μίλησε για ψευδεπίγραφη “Αριστερά”.

Στ’ αλήθεια για ποια “Αριστερά” μιλάει;

Την “Αριστερά”  που πορεύεται μαζί με τον Καμμένο σε κοινούς δρόμους;

Την “Αριστερά”  των πειραμάτων Βαρουφάκη που κόστισαν 180 δις στη χώρα;

Την “Αριστερά”  του μνημονίου με 18,5 δις φορολογικά μέτρα;

Την “Αριστερά”  της ελαστικής μορφής εργασιακών σχέσεων;

Την “Αριστερά”  της μονιμοποίησης του ΕΝΦΙΑ, της υποθήκης για 99 χρόνια της δημόσιας περιουσίας, της μείωσης μισθών και συντάξεων, της κατάργησης του ΕΚΑΣ;

Ποια αλήθεια εννοεί και τι σχέση μπορεί να έχουν άνθρωποι, πολιτικά μεταλλαγμένοι από την εξουσία, των οποίων οι επιλογές βρίσκονται σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα της κοινωνίας, με την προοδευτική παράταξη;

Πριν απαντήσει κάποιος στο «επικό» ερώτημα του αναπληρωτή γραμματέα της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, με την πρόοδο ή την συντήρηση, ας απαντήσει ο ίδιος στο πιο απλοϊκό :

Πιστεύει στ’ αλήθεια ότι η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική κατατάσσει τα κόμματα που την ασκούν στο προοδευτικό χώρο;

Γιατί ή το «Πρόγραμμα Θεσ/νικης» θα είναι «προοδευτικό» ή τα μέτρα της Κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Αυτά δεν ταυτίζονται. Βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις.

 

Γιατί αν «προοδευτικό» το 2018 είναι αυτό που ταυτίζεται κυβερνητικά με τη λαϊκίστικη δεξιά (και τις ακροδεξιές περικοκλάδες της), ευχαριστούμε …αλλά δεν θα πάρουμε…

Γιατί αν προοδευτικό σημαίνει να διαγράφεις κάθε προεκλογική σου εξαγγελία και να υλοποιείς τα ακριβώς αντίθετα ( αυταπάτες είπατε), όχι δεν γίνεται να το δεχτούμε.

Γιατί αν προοδευτικό σημαίνει την αναγέννηση του παλαιοκομματισμού όπου ο Υπουργός διορίζει τον πατέρα του σε δημόσια θέση, ε! όχι δεν το θέλουμε.

Για το Κίνημα Αλλαγής δεν υπάρχουν ψευτοδιλλήματα .

Αυτόνομη πορεία σε προοδευτική κατεύθυνση και αναγέννηση της Κεντροαριστεράς σαν δύναμη ευθύνης, ρεαλισμού, ειλικρίνειας.

Κοινωνικές συμμαχίες με τα πραγματικά προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας που θέλουν αλλαγές και όχι συναλλαγές, ρήξεις και όχι συμβιβασμούς, αλήθειες και όχι αυταπάτες.

Αυτό το δρόμο πορευόμαστε και σύντομα όλοι θα κριθούμε.

Η “οικογενειακή ευθύνη” και ο πολιτικός Μεσαίωνας

Μια καινούργια παράμετρος προστέθηκε στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση που ξέσπασε με αφορμή τα όσα τραγικά συνέβησαν στην Αττική.

Καινούργια δεν θα την έλεγες, καθώς εφαρμόστηκε και στο παρελθόν σε εποχές αδελφοκτόνες στην Ελλάδα και νομοθετήθηκε από το χιτλερικό καθεστώς.

Στην προσπάθεια να μεταθέσει αλλού τις ευθύνες για τα τραγικά γεγονότα και αφού όλες οι γραμμές άμυνας της κυβερνητικής προπαγάνδας κατέρρευσαν από τα ίδια τα γεγονότα αλλά και την οργή (απόλυτα δικαιολογημένη) του κόσμου, η Κυβέρνηση δια του Υπουργού Υποδομών κ. Σπίρτζη επανέφερε στο προσκήνιο την «οικογενειακή ευθύνη».

Τη σκυτάλη πήραν κάποια στελέχη του Σύριζα αλλά και η Ν.Ε. του Σύριζα Λάρισας, η οποία στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους τοπικούς βουλευτές της ΝΔ, θεώρησε πως το να χρησιμοποιήσει σαν επιχείρημα τη συγγένεια του ιδιοκτήτη του γνωστού οικοπέδου στο Μάτι, με στέλεχος της ΝΔ, αποτελεί σοβαρό επιχείρημα στην προσπάθεια υπεράσπισης της κυβερνητικής γραμμής.

«Ήταν συγγενής γνωστού στελέχους της ΝΔ» άρα… η πολιτική ευθύνη μεταφέρεται αλλού δια της οικογενείας και των συγγενικών σχέσεων! Θα μου πείτε μπορεί παραδίπλα να υπήρχε συγγενής κάποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ ή του ΠΑΣΟΚ. Ε και;

Στην Ελλάδα του Εμφυλίου η «οικογενειακή ευθύνη» ήταν αιτία πολλών εγκλημάτων εκατέρωθεν.

«Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής άρα και αυτός τέτοιος είναι» ή « ο θείος του ήταν στα τάγματα ασφαλείας άρα και αυτός τέτοιος θα είναι»!

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα των κοινωνικών φρονημάτων η εξέταση των πολιτικών πιστεύω του γενεαλογικού δένδρου κάποιου απετέλεσε κριτήριο για τον δικό του «χαρακτηρισμό»…

Η μεταφερόμενη «οικογενειακή ευθύνη» αποτελεί ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο επικίνδυνο , ότι πιο διχαστικό θα μπορούσε να εφαρμόσει κάποιος στην πράξη και ιδιαίτερα κάποιος που θέλει να αυτοαναγορεύεται «προοδευτικός», συντρίβοντας την ίδια στιγμή το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της κάθε μιας και του καθένα στην πολιτική!

SIPPENHAFT (Ζίπενχάφτ), ο αντίστοιχος όρος της ναζιστικής ποινικής διάταξης που καθιστούσε τους συγγενείς , συνυπεύθυνους με τον δράστη αξιόποινων ποινικών πράξεων. Πράξεων όχι απλώς παραβατικών με την έννοια κλοπής, φόνου, βιασμού και …αλλά πράξεων που  οι ναζί θεωρούσαν ότι χρειάζονται τιμωρία. Ήσουν ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής, εβραίος, Αριστερός, ακτιβιστής …

Αυτές οι λογικές επανέρχονται στην Ελλάδα του 2018 μέσω του Σπίρτζη και των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Λογικές που συγκρούονται με τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς, λογικές που αποδεικνύουν ότι η προσπάθεια παραμονής στην εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή παράμετρο πολιτικής ηθικής ακόμη και της πιο …ανήθικης.

Λογικές που οδηγούν σε πολιτικό «Μεσαίωνα» και αφήνουν παρακαταθήκη στην ιστορία της πολιτικής αθλιότητας αυτής της χώρας.

Όσοι πιστεύουν ότι με αυτές μπορούν να δικαιολογήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την τραγωδία, να στηρίξουν μια ανύπαρκτη και επικίνδυνη κυβερνητική πολιτική, να μεταφέρουν σε όλους ευθύνες πλην του εαυτού τους, να ψαρέψουν στα θολά νερά του ιδιότυπου διχασμού που δημιουργεί η «οικογενειακή ευθύνη», ας σκεφτούν το μέγεθος του κακού που προκαλούν σε μια ήδη οργισμένη κοινωνία.