Μια τριλογία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές…

Μέρος 2^ο :   Λάθος επαναλαμβανόμενο δεν είναι τυχαίο!

 (Το πρώτο μέρος ΕΔΩ)

Αντί προλόγου: Όταν έγραφα το κείμενο, δεν είχε ανακοινωθεί η στήριξη του ΠΑΣΟΚ στον Δημήτρη Κουρέτα. Δεν υπήρχε λόγος να αλλάξω ούτε ένα κόμμα. Τα λάθη του 2019 επαναλαμβάνονται , η πολιτική αυτονομία πάει περίπατο και το ΠΑΣΟΚ πετά άλλα 5 χρόνια στην αυτοδιοίκηση, προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του σωσιβίου του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια και του συστήματος εξουσίας Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων. Το πολιτικό αλισβερίσι στα χειρότερά του…  

Η «μάχη» της Περιφέρειας έχει καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από ένα σοβαρό κόμμα, που καταλαβαίνει ότι ο χώρος της αυτοδιοίκησης δεν είναι πολιτικά ουδέτερος.  Στρατηγική Ανάπτυξης, σχεδιασμός  και πορεία στο μέλλον της περιφέρειας, αξιοποίηση δυνατοτήτων, χρηματοδοτικά εργαλεία, διαχείριση δημόσιου χρήματος, διαφάνεια, σπάσιμο στεγανών και συμπλεγμάτων με «εργολαβικά» συμφέροντα, ενεργοποίηση πολιτών κ.α. προσδίδουν στο θεσμό ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα   Διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και πολιτικές θα συγκρουστούν για να προκύψει είτε το νέο που πρέπει να ανατρέψει τις υπάρχουσες ισορροπίες είτε η κυριαρχία του παλιού με ότι αυτό συνεπάγεται…

Και αυτές τις απόψεις , αυτές στις αντιλήψεις πρέπει να αναδείξει , να υπερασπιστεί και να κάνει σημαία του, ο υποψήφιος Περιφερειάρχης.

Το περιεχόμενο της ανάπτυξης κάθε νομού και συνολικά της Περιφέρειας, οι προτεραιότητες της πολιτικής σου για αυτήν, τα μεγάλα θέματα της επόμενης δεκαετίας δεν μπορούν να είναι ξεκομμένα και ξένα  από αυτά που πρεσβεύεις σε κεντρικό επίπεδο. Ούτε να από-πολιτικοποιηθούν, ούτε να «στρογγυλέψουν», ούτε να προσαρμοστούν σε άλλες, διαφορετικές αντιλήψεις.

Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να επανακτήσει τους δεσμούς του με την κοινωνία, είναι μονόδρομος ο καθαρός λόγος, η συγκεκριμένη πρόταση με τα δικά της πολιτικά χαρακτηριστικά.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Τις πολιτικές μάχες τις δίνεις με πολιτικά στελέχη και όχι με «φίλους».

Πολιτικό στέλεχος με γνώση της αυτοδιοίκησης και της Περιφέρειας, επικεφαλής παράταξης, με διάθεση να δώσει μάχες και να υπερασπιστεί την αυτονομία της πολιτικής του πρότασης.

Ομάδα στελεχών από κάθε νομό, που θα στρατευτούν σε μια μάχη με ορίζοντα πενταετίας.

Αυτόνομη παράταξη στην Περιφέρεια, χωρίς συνεργασίες που οδηγούν σε αδιέξοδα.

Συλλογική λειτουργία και οργανωμένη παρέμβαση σε ολόκληρη την Περιφέρεια.

Αν χάθηκαν ευκαιρίες τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι δυνατόν να χάσεις και τα επόμενα πέντε.

Ειδικά σήμερα που κανένας δεν θα σε κατηγορήσει ούτε θα σε κρίνει αρνητικά αν δεν καταφέρεις να κάνεις τη μεγάλη ανατροπή , με τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες και τη δύναμη που πρόσθεσε στο πρόσωπο του νυν Περιφερειάρχη, το «σιωπητήριο» των τελευταίων χρόνων.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να αναζητήσει σε αυτές τις Περιφερειακές εκλογές τους «σκαπανείς» μιας νέας αυτοδιοικητικής περιόδου, στα πρόσωπα των δικών του στελεχών, μακριά από «μεταγραφές» εντυπώσεων που το υπάρχον σύστημα εξουσίας μπορεί εύκολα να ελέγξει.

Αν θέλει να πάει μπροστά και να προχωρήσει σε μια καινούργια εποχή, οφείλει να κοιτάξει μόνο μπροστά και όχι πίσω, αντιγράφοντας και επαναλαμβάνοντας αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές.

Μπορεί;

Αυτό είναι το ζητούμενο και θα φανεί…

Ο «Καλλικράτης», ο «Κλεισθένης Ι» και η απόλυτη σιωπή!

Όταν μια Κυβέρνηση παρεμβαίνει νομοθετικά στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι λογικό να αναμένεις τις απόψεις όσων ασχολούνται με αυτήν. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί δεν «τσιγκουνεύτηκαν» χαρακτηρισμών και κριτικής για το προηγούμενο νομοσχέδιο.

Μου προξενεί εντύπωση η απόλυτη σιωπή των πρώην μελών της «Λαρισαίων Πόλις», που σήμερα δραστηριοποιούνται στη «Συμπαράταξη Λαρισαίων». Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί η σιωπή όσων εξ αυτών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων),  δραστηριοποιούνται στο Κίνημα Αλλαγής.

Και είναι λογικό να αναρωτιέται κάποιος τι γίνεται, όταν οι ίδιοι δε δίστασαν να προσυπογράψουν την κοινή διακήρυξη των τριών παρατάξεων από την οποία είχε προκύψει η «Συμπαράταξη», κατακεραυνώνοντας τον «Καλλικράτη» και την τότε Κυβέρνηση, φθάνοντας στο σημείο να μιλούν για …διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!

 Θυμίζω, για την ιστορία, τι υποστήριζαν:

«Η τοπική αυτοδιοίκηση μέσα σ ‘ αυτό το περιβάλλον ζει το δικό της δράμα. Ο Καλλικράτης δεν έλυσε κανένα από τα γνωστά διαχρονικά προβλήματά της, όπως είναι τα οικονομικά και το μοντέλο διοίκησης των Δήμων. Το αντίθετο μάλιστα. Τα όποια θετικά σημεία είχε έμειναν γράμμα κενό (π.χ. συνήγορος του πολίτη στο Δήμο Λάρισας) και μέσα στην κρίση οδήγησε σε αρνητικά αποτελέσματα, επιτείνοντας την διάλυση των δήμων. Οι παλιοί συμμετοχικοί θεσμοί, όπως τα συνοικιακά συμβούλια, «αναβαθμίστηκαν» σε διαμερισματικά συμβούλια και μετατράπηκαν σε εκλογικούς μηχανισμούς. Η μεγάλη πληθυσμιακή διόγκωση των Δήμων απομάκρυνε ακόμα περισσότερο τους αιρετούς από τον απλό πολίτη.»

Ο Καλλικράτης λοιπόν επέτεινε τη … διάλυση των Δήμων!

Και συνέχιζαν:

«Η τοπική αυτοδιοίκηση σήμερα βρίσκεται σε βαθιά κρίση ως αποτέλεσμα εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών και αντι-αυτοδιοικητικών κυβερνητικών πολιτικών. Οι τελευταίες μάλιστα εξελίξεις στο χώρο της Τ.Α. διαμορφώνουν καταστάσεις αρνητικές εκρηκτικές και επικίνδυνες, με υπαρκτό τον κίνδυνο κατάρρευσής της. Η οικονομική ασφυξία, οι απολύσεις προσωπικού, η κατάργηση αρμοδιοτήτων ή η  παραχώρηση νέων χωρίς τους αντίστοιχους οικονομικούς πόρους, η άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση σημαντικών δραστηριοτήτων της, κοινωνικών αγαθών (π.χ. νερό) και υπηρεσιών και  η εγκατάλειψη κάθε κοινωνικής πολιτικής οδηγούν την Τοπική αυτοδιοίκηση σε αργό θάνατο και στερούν από  τον πολίτη την πρόσβαση σε σημαντικές για την ποιότητα της ζωής του υπηρεσίες. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση από διακριτός, δημοκρατικός πόλος άσκησης τοπικής εξουσίας  μετατρέπεται  σε απλό διαχειριστή-υπηρεσία της κεντρικής εξουσίας.»

Κατάρρευση, αργός θάνατος, αντι-αυτοδιοικητικές πολιτικές, διαχειριστής κ.τ.λ.

Έτσι έπρεπε να αφομοιωθεί μια παράταξη για να βρούνε πεδίο έκφρασης οι προσωπικές στρατηγικές των εμπνευστών της…

Και σήμερα;

Τι άραγε έχουν να πουν οι τότε πρωταγωνιστές για την Κυβερνητική πρόταση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Πως αλήθεια κρίνουν τον «Κλεισθένη»;

Στο προτεινόμενο νομοσχέδιο υπάρχει η έκφραση της πολιτικής πρότασης των σημερινών κυβερνώντων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Γιατί σιωπούν;

Από το 2014 μέχρι και σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι …

Η χώρα έζησε απίστευτες καταστάσεις αλλά η Τοπική Αυτοδιοίκηση επέζησε σαν θεσμός και απέδειξε, μέσα σε συνθήκες κρίσης , μια υποδειγματική πολιτική σταθερότητα, καλύπτοντας στο σύνολο της, με επιτυχία τις τεράστιες αδυναμίες και παθογένειες του κεντρικού κράτους, μέσα από χιλιάδες κοινωνικές δομές.

Όχι γενικά και αόριστα ούτε τυχαία. Κάπου ακουμπούσε. Και αυτό ήταν τα δύο βασικά νομοσχέδια που διέπουν τη λειτουργία της: Αυτό του 2006 (Κ.Δ.Κ.) και ο … καταραμένος (για αυτούς) Καλλικράτης.

Δεν θα πρέπει να πούνε κάτι;

Αποτελεί μεταρρύθμιση ο “Κλεισθένης”;

Αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Ενισχύεται η εξάρτηση της Αυτοδιοίκησης από το κράτος;

Προωθείται ένα πιο συγκεντρωτικό μοντέλο διοίκησης σε αντίθεση με τις επιταγές του Συντάγματος;

Τι λένε για το προτεινόμενο εκλογικό σύστημα;

Ποιος θα είναι ο ρόλος του Δημάρχου;

Τι λένε για το νέο ανταποδοτικό τέλος;

Συμφωνούν με την πρόβλεψη ετήσιου ανώτατου ύψους προϋπολογισμού ανά Κοινότητα;

Με τις προθεσμίες που δίνονται για τη σύνταξη και ψήφιση των προϋπολογισμών και των Ο.Π.Δ;

Τι γίνεται με τους περίφημους «παρανόμους παρακρατηθέντες πόρους της Αυτοδιοίκησης΄

Συμφωνούν με το μοντέλο του Δήμου- επιχειρηματία;

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμη αλλά νομίζω είναι αρκετά για να δικαιολογούν την αγανάκτηση για τη σιωπή των άλλοτε λαλίστατων, προερχόμενων από τη «Λαρισαίων Πόλις», στελεχών της Δημοτικής Αρχής.

Εκτός και αν συμφωνούν με τα αναφερόμενα σε πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας ότι « Ο «Κλεισθένης» ξανοίγει μια άλλη εποχή για την τοπική αυτοδιοίκηση στον σύγχρονο κόσμο. Συνεγείρει το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων του κάθε τόπου..»!

Έστω και έτσι δεν πρέπει να μιλήσουν;

Ο Δήμος Λαρισαίων , η απλή αναλογική και τα ερωτηματικά!

Το ιδανικό και ζητούμενο σενάριο είναι ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να μετατραπεί πραγματικά σε χώρο ευρύτερων συναινέσεων, συνεργασιών και πρωτοβουλιών, που ξεπερνούν τα στενά κομματικά πλαίσια.

Αυτό όμως δεν καθορίζεται ούτε με νόμους ούτε με αόριστες επικλήσεις στο «κοινό καλό», αλλά διαμορφώνεται στην κοινωνία με επίπονες διεργασίες και εξαρτάται πάντοτε και από το γενικότερο πολιτικό περιβάλλον.

Η αδυναμία διαμόρφωσης ουσιαστικής πρότασης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση από την πλευρά της Κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την πολιτική της ανάγκη «κάτι» να προτείνει, «κάτι» να κάνει, οδηγεί σε αστειότητες αλλά και σε θεσμοθέτηση επικίνδυνων εμμονών, σε θεσμικά πισωγυρίσματα και εξαγγελίες χωρίς ουσιαστικό και πρακτικό αποτέλεσμα.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι «αλλαγές έρχονται» αλλά δεν φαίνονται και συνεχίζεται να σέρνονται σενάρια που έχουν τη βάση τους στο περίφημο πόρισμα της Επιτροπής για την αναθεώρηση του Θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μιας Επιτροπής που θεσμοθετήθηκε επί υπουργίας Π.Κουρουμπλή και συνέχισε να λειτουργεί και επί Σκουρλέτη υπό τον, παντοδύναμο επί Κουρουμπλή, γενικό γραμματέα του ΥΠΕΣ Κ. Πουλάκη, του οποίου και φέρει, σε μεγάλο βαθμό, την σφραγίδα. Για όσους γνωρίζουν τα στοιχειώδη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση πρόκειται για κείμενο «ατάκτως ειρημένων» ιδεών.

Από τις ιδέες αυτές, εκείνο που ανακοινώνεται μονίμως από τον κ. Σκουρλέτη είναι η «καθιέρωση της απλής αναλογικής στις αυτοδιοικητικές εκλογές». Μια απλή αναλογική βέβαια ολίγον κουτσουρεμένη και κάπως μεταλλαγμένη καθώς θα ισχύει μεν για την εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων αλλά όχι για την εκλογή των Δημάρχων και Περιφερειαρχών!

Αν ισχύσουν τελικά – πολύ αμφιβάλλω-  αυτά που ο ίδιος ο Σκουρλέτης έχει κατά καιρούς πει «καθιερώνεται και για τους δύο βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης η απλή αναλογική για το σύνολο των εδρών των συμβουλίων, ενώ η διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών αποσυνδέεται από τον χρόνο των ευρωεκλογών. Διευκολύνεται, ακόμα, η συμμετοχή μικρών παρατάξεων, αφού η ανάδειξη των οργάνων των κοινοτήτων (συμβούλια) αποσυνδέεται από την ανάδειξη του κεντρικού δημοτικού συμβουλίου και ένας συνδυασμός θα μπορεί να κατέλθει και αυτοτελώς σε μία μόνο κοινότητα, όπως και, αντίστροφα, ένας συνδυασμός υποψηφίων για το κεντρικό δημοτικό συμβούλιο δεν θα απαιτείται να καταρτίζει ψηφοδέλτιο και για τις κοινότητες, κάτι που με το υπάρχον σύστημα εμπόδιζε συχνά τη δημιουργία ψηφοδελτίων.»  (Ομιλία Σκουρλέτη στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Ιωάννινα τον Νοέμβριο του 2017)

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι την πρώτη Κυριακή εκλέγεται με απλή αναλογική το σύνολο των δημοτικών συμβούλων και ο Δήμαρχος εκλέγεται τη δεύτερη Κυριακή, με τη γνωστή διαδικασία, ανάμεσα στους δύο πλειοψηφίσαντες από την πρώτη Κυριακή!

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρχει πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο από την παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου , εκτός και αν αυτός εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%.

Πρακτικά επίσης αυτό σημαίνει ότι σε κάθε άλλη περίπτωση, ένα θεσμικό όργανο σαν το Δημοτικό Συμβούλιο, που πρέπει να ασκήσει διοίκηση και να πάρει αποφάσεις, θα περάσει σε φάση αγρανάπαυσης, πλήρους αδυναμίας να λειτουργήσει, αναποτελεσματικότητας και θα οδηγηθεί σε κυριολεκτική διάλυση με ότι αυτό συνεπάγεται για τα συμφέροντα της πόλης…

Και επειδή κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι υπερβάλω, να τονίσω ότι υπάρχουν παραδείγματα Δημάρχων που έχασαν την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο , λόγω ανεξαρτητοποίησης δημοτικών Συμβούλων ( δεν είναι μακριά τα Φάρσαλα παλιότερα ή ο Τύρναβος στο νομό μας ή η Φαρκαδόνα ) και αδυνατούσαν να ψηφίσουν μέχρι και προϋπολογισμό…

Δεν αναφέρομαι στις υπόλοιπες αποφάσεις ( έργα, προμήθειες, μελέτες, παρεμβάσεις στον ιστό της πόλης, κοινωνική πολιτική) γιατί είναι απλά δύσκολο ή αδύνατο να υπάρξουν.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος αρκεί να κάνει μια προβολή του – εξαγγελθέντος – τρόπου εκλογής για το Δήμο Λαρισαίων, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών του 2014.

Πως θα κατανέμονταν οι 49 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου;

Με βάση τον ισχύοντα νόμο:

Από τις 49 έδρες οι 25 κατανεμήθηκαν με βάση τα αποτελέσματα της Α’ Κυριακής και πήραν :

Καραλαριώτου 6

Καλογιάννης    6

Τζανακούλης    5

Νασιώκας         3

Διαμάντος         3

Λαμπρούλης     2

Από τις υπόλοιπες 24 τη δεύτερη Κυριακή, τις 23 πήρε η παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου (Καλογιάννης) και μια η παράταξη της Καραλαριώτου

Έτσι στο Δημοτικό Συμβούλιο η πλειοψηφία έχει 29 έδρες σε σύνολο 49.

 

Σε περίπτωση που ίσχυαν οι λογικές ΣΥΡΙΖΑ και Σκουρλέτη οι 49 έδρες θα κατανέμονταν την Α’ Κυριακή και αναλογικά θα είχαν:

Καραλαριώτου 12

Καλογιάννης    12

Τζανακούλης    9

Νασιώκας         6

Διαμάντος         5

Λαμπρούλης     5

Δηλαδή η παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου θα είχε 12 δημοτικούς συμβούλους σε σύνολο 49!

Μετά τα όσα συνέβησαν στο Δημοτικό Συμβούλιο αντιλαμβάνεται ο καθένας τι ωραία ατμόσφαιρα θα .. επικρατούσε!

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι αν υπάρχει άνθρωπος που σαν υποψήφιος Δήμαρχος θα ήθελε να ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Να είναι Δήμαρχος μειοψηφίας και ανά πάσα στιγμή έρμαιο των υπολοίπων…

Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τη δυνατότητα να λειτουργήσει αυτό ή οποιοδήποτε άλλο Δημοτικό Συμβούλιο με τέτοια σύνθεση και τέτοιες αντιθέσεις…

Το τρίτο ερώτημα κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι αν ευνοούνται  και αν έχουν νόημα ή όχι, κάθε είδους «συμπαρατάξεις» και προεκλογικές συμμαχίες…

Το τέταρτο ερώτημα έχει να κάνει με το μέγεθος της ζημιάς στην πόλη από την προβληματική λειτουργία μιας μειοψηφικής Δημοτικής Αρχής και τις ευθύνες όσων την επιβάλλουν…

Και τέλος το βασικό ερώτημα που δυστυχώς θα πρέπει να απαντηθεί από την καθεμιά και τον καθένα ξεχωριστά είναι: Τι πραγματικά επιδιώκουν όσοι σχεδιάζουν στα χαρτιά και θέλουν να εφαρμόσουν, ότι στην πράξη είναι τουλάχιστον καταστροφικό για το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

 

 

Το νέο δημαρχιακό μοντέλο και οι υποσχέσεις των 100 ημερών του Δημάρχου Λαρισαίων

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 2014, όταν ο υποψήφιος Δήμαρχος Λαρισαίων της Συμπαράταξης Απόστολος Καλογιάννης, πλαισιωμένος από τους Γιώργο Σούλτη, Αστέριο Χλωρό και Μαρία Γερασοπούλου, παρουσίαζαν τα βασικά σημεία του νέου πρότυπου εξουσίας στο Δήμο.

Μιλώντας για ένα θεσμικό πλαίσιο δημοκρατίας, διαφάνειας και κοινωνικής συμμετοχής,  ένα πλαίσιο που “θα βοηθούσε να δημιουργηθεί επιτέλους ένα άλλο πρότυπο εξουσίας”…

Μάλιστα όπως υποστηρίχθηκε τότε :«…δεν είναι για μας λόγια και θεωρητικές αναζητήσεις, τα εννοούμε και είναι απόλυτα και άμεσα υλοποιήσιμα. Η οργάνωση του μοντέλου αυτού που παρουσιάσαμε  θα γίνει μέσα στις πρώτες 100 μέρες και ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ ούτε δεκάρα…»

Η νέα Δημοτική Αρχή ήρθε στην εξουσία, οι ημέρες άρχισαν να σβήνουν από το ημερολόγιο της θητείας της και σήμερα εύκολα, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι μπορεί να πέρασαν , όχι 100 αλλά περισσότερες από 1000 ημέρες διαχείρισης της τοπικής εξουσίας και τίποτα από τα όσα είχαν υποσχεθεί  εκείνη την κρύα ημέρα του Φεβρουαρίου (2,5 μήνες πριν τις εκλογές), δεν υλοποιήθηκε!

Δεν υλοποιήθηκε τίποτα από τα άμεσα υλοποιήσιμα, τίποτα από αυτά που δεν κόστιζαν ούτε δεκάρα!

 Η «διεύρυνση της δημοκρατίας και η συμμετοχή των πολιτών» έμειναν κενό γράμμα, καθώς το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας με τον ανύπαρκτο έλεγχο της κοινωνίας, φάνηκε τελικά αρκετά ελκυστικό για τη νέα δημοτική αρχή.

Η ουσιαστική αναβάθμιση των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων στα οποία μάλιστα θα δίνονταν και ουσιαστικές αρμοδιότητες …

Η διαφορετική λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου (  Καθιέρωση τακτικής συνεδρίασης ανά 3μηνο με αντικείμενο τον έλεγχο από την αντιπολίτευση. Ουσιαστική λειτουργία των διαπαραταξιακών επιτροπών με λογοδοσία τους στο Δημοτικό Συμβούλιο…)…, ακόμα παραμένουν στα χαρτιά.

Η Δημοτική Επιτροπή διαβούλευσης…

Η συμμετοχική κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος: Μάλιστα είχανε υποσχεθεί ότι «η κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος θα ξεκινάνε από τις Λαϊκές συνελεύσεις των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων και θα καταρτίζονται τοπικά»….

Η “βουλή” των νέων : Θα ήταν ένας νέος θεσμός  με στόχο η  νεολαία να ασχολείται με τα προβλήματά της.

Τα τοπικά δημοψηφίσματα ως έκφραση της γνώμης της κοινωνίας των πολιτών σε καίρια και σημαντικά προβλήματα ( Δεν πιστεύω να είδατε κανένα, αν και υπήρξαν και υπάρχουν καίρια και σοβαρά προβλήματα στην πόλη)…

Και βεβαίως :

Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο για τη Συμμετοχή»: π.χ. για την δεσμευτικότητα προς τη Δημοτική Αρχή, υπό προϋποθέσεις, των αποφάσεων των συμμετοχικών θεσμών ή π.χ. για την αξιολόγηση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που λειτουργούν στα όρια του Δήμου από τους ίδιους τους πολίτες…

Πομφόλυγες;

Αυταπάτες;

Υποσχέσεις χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα;

Υπερβολές;

Ή απλά αποδοχή της λογικής που τελικά αρέσκεται σε αυτό που έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος και κόπο αλλά και το λιγότερο κίνδυνο για την εξουσία;

Η παρουσίαση συμπληρώνονταν με :

Λαϊκές Απολογιστικές συνελεύσεις σε όλες τις δημοτικές και τοπικές κοινότητες (!)

Συμπαραστάτη του Δημότη (!)

Αποκέντρωση υπηρεσιών του Δήμου για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών (!)

Κάπως έτσι το μοντέλο της εξουσίας παραμένει δημαρχοκεντρικό, μια μικρή ομάδα ανθρώπων συνεχίζει να αποφασίζει για τα θέματα της πόλης, οι δημοτικές και τοπικές κοινότητες υπολειτουργούν χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, η συμμετοχή των πολιτών εξαντλείται στα όρια της κάλπης και οι 100 ημέρες μετατρέπονται σε απροσδιόριστο χρονικό διάστημα…

Το “γιατί” πρέπει να το απαντήσουν όσοι υποσχέθηκαν και όσοι δεσμευτήκαν για κάτι το διαφορετικό.

Νομίζω ότι στους  πολίτες οφείλεται μια απάντηση για την … αστοχία.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί η γνωστή δικαιολογία για τις «αυταπάτες».

Μπορεί όμως η απάντηση αυτή να είναι πολύ πιο ειλικρινής, αν αποφύγει τον σκόπελο της στοχοποίησης της κριτικής, εξαιτίας της αυταρέσκειας που δημιουργεί η άσκηση της εξουσίας…

Μιας εξουσίας που δεν θα είναι μόνιμη!

 

Αλλαγή σελίδας!

Τον καιρό εκείνο …

Με τη δημοσίευση της σχετικής απόφασης στο ΦΕΚ, κλείνει ο κύκλος της παρουσίας μου στο Δήμο Λαρισαίων.

Με αίτηση μου εντάχθηκα στο πρόγραμμα εθελοντικής κινητικότητας και μετατάχθηκα στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας, μπαίνοντας ταυτόχρονα σε διαθεσιμότητα για τον ένα μήνα, όπως προβλέπεται από το σχετικό νόμο.

Από το Νοέμβριο του 1992 έως και τον Φεβρουάριο του 2010, δεν είναι και λίγα 18 χρόνια, εργάστηκα στο Δημοτικό Ραδιόφωνο της Λάρισας. Μεγάλωσα στην ουσία μαζί του και μαζί με τους συναδέλφους μου. Άλλοι από αυτούς, οι λιγότεροι, βρίσκονται ακόμη εκεί, άλλοι  βρίσκονται σε άλλες υπηρεσίες του Δήμου και άλλοι ακολούθησαν άλλη πορεία.

Πολλές καλές και κακές στιγμές. Όπως είναι η ζωή. Άνθρωποι σημαντικοί και άλλοι λιγότερο. Δημιουργία αλλά και συγκρούσεις. Σημαντικές αποφάσεις – άλλες που καθορίζουν ως ένα σημείο την ίδια τη ζωή και άλλες που ανατρέπουν αυτά που είχες σχεδιάσει.

Από την Εκδήλωση της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Λάρισας για τα ΜΜΕ με τους Γιάννη Δημαρά, Λιάνα Κανέλλη, Παρασκευά Παρασκευόπουλο,Κώστα Γκιουλέκα και Νίτσα Λουλέ, το 2000

Σοβαρές και αστείες καταστάσεις. Ένας μικρόκοσμος με όλα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας.

Τρείς Δήμαρχοι , ο καθένας με τα καλά και τα κακά του, πολλοί πρόεδροι και αντιπρόεδροι στη Δημοτική Επιχείρηση Τουρισμού Πολιτισμού στην οποία ανήκε η Δημοτική Ραδιοφωνία. Περίοδοι δημιουργίας αλλά και απραξίας. Περίοδοι συνεργασίας αλλά και αντιπαλότητας. Περίοδοι έντασης αλλά και ηρεμίας.

Πάντως νομίζω πως όλοι προσπαθήσαμε. Δεν ξέρω αν και πόσα καταφέραμε ( για αν είμαι ειλικρινής ξέρω, αλλά δεν μπορώ εγώ να το πω).

Πρωινές και απογευματινές εκπομπές. Βραδινές και μεσημεριανές. Σαββατοκύριακα και γιορτές, μέχρι που η τεχνολογία αλλά και μια λάθος αντίληψη για την «οικονομία» τις κατήργησαν.

Αφιερώματα, εκλογές, ζωντανές μεταδόσεις, εκδηλώσεις, κοινωνικές πρωτοβουλίες και εκατοντάδες συνεντεύξεις. Κάπως έτσι περάσανε 18 χρόνια.

Εκδήλωση Δημοτικής Ραδιοφωνίας Λάρισας για τις επιπτώσεις του πολέμου στο ΙΡΑΚ
21 Μαίου 2001 στην αίθουσα της ΔΕΥΑΛ:
Γιάννης Βαρβιτσιώτης, Σάκης Πεπονής και Παντελής Σαββίδης

Όταν τον Φεβρουάριο του 2010 βρέθηκα στην τότε Περιφέρεια Θεσσαλίας και μετέπειτα Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας, ήξερα πως η επιστροφή  στη ραδιοφωνία θα ήταν δύσκολη.

Μου έμεινε ένα μεγάλο – υπερβολικά μεγάλο  – προσωπικό αρχείο που μπορεί άνετα να περιγράψει αυτή την πορεία με κάθε λεπτομέρεια και πολλές σημαντικές συνεντεύξεις, που ίσως κάποια στιγμή πρέπει να τις ξαναθυμηθούμε…

Θέλω να γράψω για αυτή τη διαδρομή ζωής. Θα το κάνω. Ίσως και σύντομα.

Η απόφαση μου να ενταχθώ στην εθελοντική κινητικότητα ήταν απόλυτα συνειδητή. Θεωρώντας απλά πως αυτό το κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής έκλεισε οριστικά. Αν και η νοσταλγία των ραδιοφωνικών εκπομπών δεν έχει ακόμα χαθεί, φαίνεται πολύ μακρινή η απόσταση ανάμεσα στο σήμερα και το χθες.

Ξεκινώ τον ένα μήνα διαθεσιμότητας που λήγει στις 10 Δεκεμβρίου.

Στις 11 Δεκεμβρίου αναλαμβάνω υπηρεσία στη νέα μου θέση.

Εννοείται πως θα τα λέμε. Υπάρχει άλλωστε πολύς ελεύθερος χρόνος αυτόν τον μήνα…

Όταν η αριθμητική μπλέκεται με την πολιτική

Μ’ έπιασε ο διάολος να κάνω πράξεις.

Αφορμή ήταν η έγκριση από την Ολομέλεια της «Λαρισαίων Πόλις», με συντριπτική πλειοψηφία, του σχεδίου για την εκλογή του υποψηφίου Δημάρχου, των τριών συνεργαζόμενων – κατά πως φαίνεται μέχρι στιγμής –  παρατάξεων. Σύμφωνα με την κοινή απόφαση των τριών παρατάξεων η διαδικασία που συμφωνήθηκε είναι η εξής:

“ 1 .Συγκροτείται σώμα αντιπροσώπων των τριών κινήσεών ως εξής : 75 από τη «Λαρισαίων Πόλις», 75 από την «Ενωτική Πρωτοβουλία»  και 15 – 20 από την «Πράσινη Πόλη» .

Οι αντιπρόσωποι της κάθε κίνησης ορίζονται με ευθύνη της κάθε κίνησης.

2 .Το σώμα αυτό συμπληρώνεται από 35 – 40 ανένταχτους στα κόμματα, αλλά ενταγμένους και ενεργούς στις κοινωνικές δράσεις συμπολίτες μας, που ορίζονται με κοινή συμφωνία. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται και η πρώτη διεύρυνση στην κοινωνία του κοινού εγχειρήματος.

3. Στο σώμα των αντιπροσώπων παρουσιάζεται και ζητείται η έγκριση του κοινού κειμένου της Ομάδας Εργασίας για το μοντέλο διοίκησης του Δήμου.

4 .Το σώμα αυτό των 200 – 210 αντιπροσώπων εκλέγει με μυστική ψηφοφορία τον επικεφαλής του ψηφοδελτίου. Εκλέγεται δε μεταξύ των δύο υποψηφίων που συμφωνήθηκαν, όποιος συμπληρώσει στην πρώτη ψηφοφορία τα 2/3 των ψήφων ή στην δεύτερη ψηφοφορία τα 3/5 των ψήφων. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί αυξημένη πλειοψηφία το σώμα συζητά και δίνει λύση με τρόπο που θα αποφασίσει.”

Ας υποθέσουμε ότι το σώμα είναι 210 άτομα και άρα τα 2/3 είναι 140 ψήφοι και τα 3/5 126 ψήφοι.

Υπάρχουν ως γνωστόν δύο υποψήφιοι: Ο Γιώργος Σούλτης από τη «Λαρισαίων Πόλις» και ο Απόστολος Καλογιάννης από την «Ενωτική Πρωτοβουλία».

Η λογική λέει πως οι 75 που θα οριστούν από τη Λαρισαίων Πόλις θα ψηφίσουν τον Σούλτη και οι 75 που θα οριστούν από την Ενωτική Πρωτοβουλία θα ψηφίσουν τον Απόστολο Καλογιάννη.  Ακόμα και αν όλοι οι υπόλοιποι ψηφίσουν έναν από τους δύο υποψηφίους δεν συγκεντρώνεται το νούμερο των 140 (75+60 = 135), άρα εκλογή από την πρώτη ψηφοφορία λογικά αποκλείεται.

Στη δεύτερη ψηφοφορία: Υποθέτω πως από τους 40 ανένταχτους σε κόμματα, ενεργούς συμπολίτες μας, που επιλέγονται με κοινή συμφωνία των τριών παρατάξεων μια κατανομή του τύπου 15-15-10 είναι λογική. Γιατί δύσκολα θα με πείσει κάποιος πως στην επιλογή αυτών των ατόμων δεν θα παίξει ρόλο και η υποστήριξη στον έναν ή τον άλλο υποψήφιο.  Με απλά λόγια δε νομίζω να δεχτεί ο Καλογιάννης και οι 40 να είναι οπαδοί της υποψηφιότητας Σούλτη και αντίστροφα.

Άρα ; Άρα λογικά ούτε και το 126 είναι νούμερο που μπορεί να πιαστεί στη δεύτερη ψηφοφορία. 

Μένει λοιπόν ως τελευταία διαδικασία αυτό που ορίζεται ως εξής:

«Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί αυξημένη πλειοψηφία το σώμα συζητά και δίνει λύση με τρόπο που θα αποφασίσει».

Εδώ όμως δεν διευκρινίζεται ούτε το πώς θα δοθεί η λύση, ούτε η διαδικασία που θα επιλεγεί. Και αν δεν συμφωνηθεί η διαδικασία; Τότε πάμε για αδιέξοδο!

Είναι δηλαδή το κρίσιμο σημείο όπου μια διαφωνία τα τινάζει όλα στον αέρα με έτοιμες και δικαιολογημένες ανά περίπτωση … εξηγήσεις.

Ίσως για αυτό να υπάρχουν ακόμα αρκετοί από τους οπαδούς του πειράματος, που κρατούν επιφυλάξεις για το αίσιο τέλος της υπόθεσης.

Όλα αυτά με την λογική των αριθμών και των παραταξιακών ισορροπιών.

Πάντως μόνο τυχαία δεν ήταν τα προβλεπόμενα στη συμφωνία ποσοστά. Τουλάχιστον απ’ όσους τα πρότειναν, όχι από αυτούς που τα έκαναν αποδεκτά.

Υπομονή μέχρι να δούμε και την πρακτική πλευρά της αριθμητικής στη διαδικασία που θα γίνει…

 

Δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου 2014 στο onlarissa.gr

http://www.onlarissa.gr/2014/01/21/otan-i-arithmitiki-blekete-me-tin-politiki/

Ο Έκτορας και η … Τροία!

Η υποψηφιότητα του Ε. Νασιώκα, αλλάζει σίγουρα τα δεδομένα για το Δήμο Λαρισαίων και μετατρέπει την εκλογή του Δημάρχου σε ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Βέβαια μέχρι την τελική ανακοίνωση της απόφασης (και της υποψηφιότητας) μένουν αρκετά ζητήματα να απαντηθούν:

Πως θα αντιμετωπίσουν την υποψηφιότητα οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ; Και δεν μιλώ για όσους σήμερα δηλώνουν υποστηρικτές του κόμματος αλλά όσοι διαχρονικά το στήριξαν αλλά επέλεξαν και με την ψήφο τους τον Ε. Νασιώκα στη θέση του βουλευτή;

Πως θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια υποψηφιότητα από τα μέλη και τους φίλους της «Λαρισαίων Πόλις»;

Πως θα επηρεάσει αυτή η απόφαση τις μακρές συζητήσεις για κοινή κάθοδο με την «Ενωτική Πρωτοβουλία» και την «Πράσινη Πόλη»;

Τι επιπτώσεις θα έχει στις άλλες δημοτικές κινήσεις (αυτή του Ντ. Διαμάντου);

Πως θα επηρεάσει τον ίδιο, σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος,  η πρότερη κυβερνητική και βουλευτική του θητεία;

Ποιοι θα σταθούν στο πλευρό του προκειμένου να συμμετάσχουν στο ψηφοδέλτιο της κίνησης του, εάν και εφόσον καταλήξει στην απόφαση του;

Τέλος τι μηνύματα θα εκπέμψει και τι θα προτείνει για την πόλη και το Δήμο;

Μέχρι στιγμής ζούμε απλά τις πρώτες αντιδράσεις που αφορούν απλά και μόνο στο … όνομα. Ένα όνομα που ταυτίζεται με μια πολιτική διαδρομή, που άσχετα με το αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με τις όποιες επιλογές του, είναι σαφές ότι τη συνοδεύουν η εντιμότητα και η καθαρότητα. Άλλωστε είναι στις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις που ακόμα και όταν παραιτήθηκε, άφησε τη θέση του στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής.

Ταυτόχρονα όμως είναι δεδομένο ότι μια πετυχημένη θητεία στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν εξασφαλίζει και επιτυχημένη διαδρομή στην Αυτοδιοίκηση. Είναι άλλωστε πολλά τα παραδείγματα πολιτικών, που απέτυχαν παταγωδώς σε ρόλους Δημάρχων και Νομαρχών τα τελευταία χρόνια.

Για τον πρώην υφυπουργό και βουλευτή υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Πρέπει να πείσει για τους λόγους αυτής της επιλογής του. Να πείσει γιατί αποφάσισε να επανέλθει στα πολιτικά πράγματα. Να πάει απέναντι στη λογική του «θέλει να τα πάρει όλα» ή ακόμα χειρότερα «γιατί δεν αφήνουν οι πρώην πολιτικοί ,χώρο για άλλα πρόσωπα». Και αυτό μόνο εύκολο δεν είναι. Ειδικά σε μια περίοδο που η δυσπιστία απέναντι στους εκπροσώπους του παλιού πολιτικού συστήματος, χτυπάει κόκκινο.

Υπάρχει και κάτι τελευταίο. Το παράδειγμα του Γιάννη Φλώρου και η αποτυχημένη επιλογή του να διεκδικήσει τη Δημαρχία της Λάρισας μετά από μια μακρά κοινοβουλευτική θητεία αλλά και δύο θητείες στη Νομαρχία της Λάρισας.

Τι απ’ όλα θα ισχύσει; Τι θα γίνει;

Είναι πολύ νωρίς για οποιονδήποτε να φτάσει σε συμπεράσματα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η πορεία μέχρι τις δημοτικές εκλογές αποκτά καινούργιο ενδιαφέρον, με διεργασίες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και στους κομματικούς χώρους αλλά και στην κοινωνία της πόλης.

Η πολιορκία της Τροίας (δες Λάρισα) μόλις ξεκίνησε…

 Δημοσιεύτηκε την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου του 2014 στο onlarissa.gr

http://www.onlarissa.gr/2014/01/20/o-ektoras-ke-i-tria/