Μια τριλογία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές…

Μέρος 2^ο :   Λάθος επαναλαμβανόμενο δεν είναι τυχαίο!

 (Το πρώτο μέρος ΕΔΩ)

Αντί προλόγου: Όταν έγραφα το κείμενο, δεν είχε ανακοινωθεί η στήριξη του ΠΑΣΟΚ στον Δημήτρη Κουρέτα. Δεν υπήρχε λόγος να αλλάξω ούτε ένα κόμμα. Τα λάθη του 2019 επαναλαμβάνονται , η πολιτική αυτονομία πάει περίπατο και το ΠΑΣΟΚ πετά άλλα 5 χρόνια στην αυτοδιοίκηση, προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του σωσιβίου του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια και του συστήματος εξουσίας Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων. Το πολιτικό αλισβερίσι στα χειρότερά του…  

Η «μάχη» της Περιφέρειας έχει καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από ένα σοβαρό κόμμα, που καταλαβαίνει ότι ο χώρος της αυτοδιοίκησης δεν είναι πολιτικά ουδέτερος.  Στρατηγική Ανάπτυξης, σχεδιασμός  και πορεία στο μέλλον της περιφέρειας, αξιοποίηση δυνατοτήτων, χρηματοδοτικά εργαλεία, διαχείριση δημόσιου χρήματος, διαφάνεια, σπάσιμο στεγανών και συμπλεγμάτων με «εργολαβικά» συμφέροντα, ενεργοποίηση πολιτών κ.α. προσδίδουν στο θεσμό ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα   Διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και πολιτικές θα συγκρουστούν για να προκύψει είτε το νέο που πρέπει να ανατρέψει τις υπάρχουσες ισορροπίες είτε η κυριαρχία του παλιού με ότι αυτό συνεπάγεται…

Και αυτές τις απόψεις , αυτές στις αντιλήψεις πρέπει να αναδείξει , να υπερασπιστεί και να κάνει σημαία του, ο υποψήφιος Περιφερειάρχης.

Το περιεχόμενο της ανάπτυξης κάθε νομού και συνολικά της Περιφέρειας, οι προτεραιότητες της πολιτικής σου για αυτήν, τα μεγάλα θέματα της επόμενης δεκαετίας δεν μπορούν να είναι ξεκομμένα και ξένα  από αυτά που πρεσβεύεις σε κεντρικό επίπεδο. Ούτε να από-πολιτικοποιηθούν, ούτε να «στρογγυλέψουν», ούτε να προσαρμοστούν σε άλλες, διαφορετικές αντιλήψεις.

Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να επανακτήσει τους δεσμούς του με την κοινωνία, είναι μονόδρομος ο καθαρός λόγος, η συγκεκριμένη πρόταση με τα δικά της πολιτικά χαρακτηριστικά.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Τις πολιτικές μάχες τις δίνεις με πολιτικά στελέχη και όχι με «φίλους».

Πολιτικό στέλεχος με γνώση της αυτοδιοίκησης και της Περιφέρειας, επικεφαλής παράταξης, με διάθεση να δώσει μάχες και να υπερασπιστεί την αυτονομία της πολιτικής του πρότασης.

Ομάδα στελεχών από κάθε νομό, που θα στρατευτούν σε μια μάχη με ορίζοντα πενταετίας.

Αυτόνομη παράταξη στην Περιφέρεια, χωρίς συνεργασίες που οδηγούν σε αδιέξοδα.

Συλλογική λειτουργία και οργανωμένη παρέμβαση σε ολόκληρη την Περιφέρεια.

Αν χάθηκαν ευκαιρίες τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι δυνατόν να χάσεις και τα επόμενα πέντε.

Ειδικά σήμερα που κανένας δεν θα σε κατηγορήσει ούτε θα σε κρίνει αρνητικά αν δεν καταφέρεις να κάνεις τη μεγάλη ανατροπή , με τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες και τη δύναμη που πρόσθεσε στο πρόσωπο του νυν Περιφερειάρχη, το «σιωπητήριο» των τελευταίων χρόνων.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να αναζητήσει σε αυτές τις Περιφερειακές εκλογές τους «σκαπανείς» μιας νέας αυτοδιοικητικής περιόδου, στα πρόσωπα των δικών του στελεχών, μακριά από «μεταγραφές» εντυπώσεων που το υπάρχον σύστημα εξουσίας μπορεί εύκολα να ελέγξει.

Αν θέλει να πάει μπροστά και να προχωρήσει σε μια καινούργια εποχή, οφείλει να κοιτάξει μόνο μπροστά και όχι πίσω, αντιγράφοντας και επαναλαμβάνοντας αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές.

Μπορεί;

Αυτό είναι το ζητούμενο και θα φανεί…

Μια τριλογία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές…

Μέρος 1^ο : Αυτοδιοικητικός ευνουχισμός ή πολιτικό χαρακίρι;

Είναι άραγε οι δύο επιλογές που έχει το ΠΑΣΟΚ στη Λάρισα και στη Θεσσαλία μπροστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου; Ή υπάρχει το πολιτικό θάρρος και η αποφασιστικότητα να τις αποφύγει;

Από το 2010 στην Περιφέρεια και το 2014 στο Δήμο Λαρισαίων το ΠΑΣΟΚ, κόμμα με ισχυρές αναφορές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τραβά το «Γολγοθά» του, πληρώνοντας είτε τα λάθη κεντρικών επιλογών είτε την αδυναμία του να λειτουργήσει αυτόνομα απέναντι στη λεγόμενη «Συμπαράταξη» του Δημάρχου Καλογιάννη αλλά και να υπάρξει έστω σαν διακριτός εταίρος σε αυτήν!

Οι στενόμυαλες εσωκομματικές αντιθέσεις οδήγησαν το 2010 για την Περιφέρεια, στην επιλογή του Βολιώτη υποψήφιου Περιφερειάρχη, Απόστολου Παπατόλια, κλείνοντας τα μάτια στη δυναμική του πρώην Λαρισαίου Υπουργού Φώτη Χατζημιχάλη, ρίχνοντας με αυτόν τον τρόπο νερό στη νίκη του Κώστα Αγοραστού.

Το ΠΑΣΟΚ έχασε την Περιφέρεια, απέτυχε να ασκήσει μια ουσιαστική αντιπολίτευση τα επόμενα χρόνια, να λειτουργήσει συγκροτημένη ομάδα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, να παρέμβει στο νομό, να συγκρουστεί με επιλογές της ηγεσίας της Περιφέρειας και κυρίως να δημιουργήσει έστω μέσα από τις ήττες του το 2014 και το 2019, τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία στελεχών που θα μπορούσαν να ανασυγκροτήσουν την παράταξη.

Το 2019 η συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ ήταν το αποτέλεσμα προαποφασισμένων επιλογών από την ηγεσία του κόμματος, στη βάση της λογικής συναλλαγής και συνδιαλλαγής με βάση τη στήριξη Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων!

Η τότε άποψη της πλειοψηφίας των στελεχών που είχαν λόγο στη Λάρισα ήταν , να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ τον Καλογιάννη στο Δήμο, για να στηρίξει  ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσιλιμίγκα στην Περιφέρεια και κάπως έτσι θα είναι δυνατή η επιτυχία στην Περιφέρεια. Το κοινό ψηφοδέλτιο λειτούργησε αρνητικά στις εκλογές (μαζί με τα υπόλοιπα γραφικά και μη φαινόμενα) και ο Αγοραστός έκανε ένα υγιή εκλογικό περίπατο.

Όσοι υποστηρίξαμε τότε πως η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα προδιαγεγραμμένο πολιτικό χαρακίρι, εισπράξαμε τις μεγαλοστομίες αυτών που (έχοντας κλείσει ήδη τις συμφωνίες με την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για τον Καλογιάννη), κουνώντας το δάχτυλο υποστήριζαν πως:

 «Το πολιτικό μήνυμα θα δοθεί από τις εκλογές στην Περιφέρεια. Και το βράδυ των εκλογών η περιφέρεια θα βαφτεί πράσινη, με αυτή τη συνεργασία!»

Και όπως είναι γνωστό κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα  ! Έπεσαν απλά λίγο έξω στις προβλέψεις τους (30 μονάδες περίπου ήταν η διαφορά του Αγοραστού… από τον πρώτο γύρο)!

Δύσκολα θα μπορέσει να βρει κάποιος στίγματα αντιπολιτευτικής κριτικής στον Περιφερειάρχη από την αξιωματική αντιπολίτευση τα τελευταία 4 χρόνια και ακόμη πιο δύσκολα θα βρει κάποιος μια διαφορετική, διακριτή πρόταση σε κάποιο από τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Πραγματικό σιωπητήριο!

Αυτό που θα μπορούσε απλά να ξεχωρίσει κάποιος, δεν είναι τίποτα  άλλο από τον «μύλο» που επικράτησε στην παράταξη ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, όταν τον Δεκέμβριο του 2020 συζητήθηκαν στο Περιφερειακό Συμβούλιο τα έργα της Μεσοχώρας και του Αχελώου, με τους Περιφερειακούς συμβούλους του ΠΑΣΟΚ να ψηφίζουν την πρόταση Αγοραστού και εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ (της ίδιας παράταξης) να ψηφίζουν διαφορετικά!

Το αναφέρω αυτό για να δείξω πόσο πολιτικά διάτρητες μπορούν να αποδειχθούν «συνεργασίες» που δεν παίρνουν υπόψη τους σημαντικές διαφοροποιήσεις σε κεντρικά θέματα και καθοδηγούνται απλά, από προσωπικά συμφέροντα, επιδιώξεις μικρομηχανισμών και εσφαλμένη ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας.

Το μόνο κέρδος από την κοινή κάθοδο ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Περιφέρειας το 2019, ήταν αφενός η συγκάλυψη της αυτοδιοικητικής αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ (τι ποσοστό άραγε να έπαιρνε υποψήφιος μόνο του ΣΥΡΙΖΑ;) και αφετέρου η ενίσχυση της υποψηφιότητας Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων ( είχε λόγο να μιλάει για «Συμπαράταξη»).

Και στις δύο περιπτώσεις το «κέρδος» τοποθετείται στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΠΑΣΟΚ μετρά μόνο απώλειες:

• Πολιτική αναξιοπιστία (όταν μιλάς για αυτόνομη πορεία και ξαφνικά κάνεις τέτοιου τύπου συμμαχίες)
• Χρέωση μιας μεγάλης ήττας στην Περιφέρεια γιατί ο υποψήφιος θεωρήθηκε ΠΑΣΟΚ

(όπως έλεγε παλιό στέλεχός του, στην Περιφέρεια έχασε το ΠΑΣΟΚ και στο Δήμο κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ)

• Αδυναμία λειτουργίας περιφερειακής ομάδας άρα και αδυναμία παρέμβασης (δεν οφείλεται μόνο σε αυτό)
• Αδυναμία προετοιμασίας αυτοδιοικητικών στελεχών που στις επόμενες ( αυτές του Οκτωβρίου) εκλογές, θα μπορούσαν να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες

Αυτά σκέφτομαι και πραγματικά απορώ με την κυνικότητα που κάποιοι – έτσι φαίνεται- θέλουν να επαναλάβουν το «έγκλημα» και στις ερχόμενες εκλογές.

Αν μάλιστα οι διεργασίες που αποκαλύπτονται έχουν πραγματική βάση (τρίτα πρόσωπα, εμπλοκή Δημάρχων, συμφωνίες “μεγαλοστελεχών” κ.τ.λ.) θα βρεθούμε μπροστά σε πραγματικό πολιτικό ευνουχισμό και μάλιστα σε μια περίοδο που το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ικανό να ανακάμψει!

Συνεχίζεται….

Από τα «τσίγκινα βρακιά» στον … Παπαρατσένκο!

Πάει πολύς καιρός, που μια συζήτηση στη Βουλή προκαλούσε ενδιαφέρον. Ακόμη και αν αυτή αφορούσε πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης,  που θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και σε εκλογές. Θεωρητικά πάντα, γιατί κανείς δεν θα στοιχημάτιζε σε μια τέτοια πιθανότητα…

Νομίζω ότι όλοι είχαν προεξοφλήσει το πως θα εξελισσόταν η συζήτηση, τι θα χρησιμοποιούσε ο καθένας για επιχειρήματα, τι θα ακούγονταν στη Βουλή και πως θα έκλεινε ένα τριήμερο, το οποίο γρήγορα θα ξεχαστεί.

Προσπαθώ να βρω κάτι ενδιαφέρον από τη συζήτηση και δεν τα καταφέρνω, εκτός ίσως από μικρές αναλαμπές κοινοβουλευτικού λόγου, σε μια έρημο επιχειρημάτων, που για μια ακόμη φορά προσεγγίζουν το πολιτικό κουτσομπολιό ή στην καλύτερη περίπτωση μια αντιπαράθεση μέτριων συνδικαλιστών, σε φοιτητικό αμφιθέατρο.

Είναι κουραστική η επανάληψη των ίδιων επιχειρημάτων ένθεν κακείθεν, που αναπαράγουν από τη μια, την υποχώρηση της σοβαρής πολιτικής σκέψης ( και κατά συνέπεια και του λόγου) και από την άλλη, την αγωνία της περιχαράκωσης των πολιτικών χώρων, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Αντιπαραθέσεις του τύπου “είσαι ο Γκέμπελς της ΝΔ και εσύ ο Μπέρια του ΣΥΡΙΖΑ” δεν συναντάς ούτε σε καφενεία, τη στιγμή μάλιστα που η ελληνική κοινωνία βιώνει το vertigo της οικονομικής συμπίεσης από τις αυξήσεις στα είδη βασικής ανάγκης, της εκτόξευση των τιμών ρεύματος και φυσικού αερίου, της συνεχιζόμενη άδικης φορολογίας, της κατάρρευσης των μικρών επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις από την προβληματική διαχείριση της πανδημίας…

Μια κοινωνία σε βαθιά κατάθλιψη, που αδυνατεί να βρει διεξόδους, που νοιώθει εγκαταλελειμμένη, ανασφαλής και απογοητευμένη δεν μπορεί να αποδεχθεί ούτε την υπερφίαλη αντιμετώπιση των πάντων, από τον Πρωθυπουργό, ούτε την  ανούσια κριτική ενός αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που  βρίσκεται αιχμάλωτος από τα αποτελέσματα  των δικών του επιλογών, σαν πρόεδρος Κυβέρνησης…

Μια “κοκορομαχία” έχει το ενδιαφέρον μιας … κοκορομαχίας και τίποτα παραπάνω.

Και είναι πια απίστευτα κουραστική αλλά και υποτιμητική για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που αντιλαμβάνονται ότι, από τους φορείς αυτών των λογικών, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα.

Θέλουν σοβαρότητα, ρεαλισμό, υπευθυνότητα και προτάσεις που να απαντούν στα πραγματικά τους προβλήματα. Θέλουν την πολιτική, να ξαναγίνει χρήσιμη για αυτούς. Θέλουν να μπορέσουν να εμπνευστούν, να πιστέψουν, να εμπιστευτούν.

Για αυτό και αλλάζει το πολιτικό σκηνικό…

ΥΓ 1

Οι κουταβακισμοί του Πολάκη με τα “τσίγκινα σωβρακάκια”, όσο γίνονται ανεκτοί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα υπογραμμίζουν τη συνυπευθυνότητά της στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Μην απορήσουν με τις επόμενες δημοσκοπήσεις…

ΥΓ 2

Μακράν η καλύτερη στιγμή – τουλάχιστον με χιούμορ – η αναφορά Κουτσούμπα στον ιστορικό Ρατσένκο , που παρουσίασε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τα  Ρωσικά κρατικά αρχεία, για το ρόλο του ΚΚΕ στη διάρκεια του εμφυλίου. Ο Ρατσένκο… έγινε Παπαρατσένκο από το στόμα του Δ. Κουτσούμπα. Για την ουσία των εγγράφων… κάποια άλλη φορά.

Η αθλιότητα, τα πολιτικά ασπόνδυλα και ο ξεπεσμός!

Το θέμα δεν είναι η νέα πολιτική αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, με το σποτάκι για τους δημοσιογράφους. Δυστυχώς η ηγετική του ομάδα έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν, πολλές φορές, ότι δεν διστάζει να ευτελίσει την ιστορική του παρακαταθήκη, προκειμένου να προσαρμοστεί στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα λαϊκισμού και μικροπολιτικής.

Το θέμα δεν είναι η στοχοποίηση του συνόλου των δημοσιογράφων, όχι γιατί κάποιοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε), αλλά  γιατί από τη στιγμή που εργάζονται σε μέσα μη φιλικά προσκείμενα προς το ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτομάτως εχθροί, λαμόγια χρηματιζόμενοι (πολιτικές λογικές που λίγο απέχουν από την πιο άγρια σταλινική λογική και που παραπέμπουν σε διαταραγμένες – τουλάχιστον – πολιτικές προσωπικότητες).

Το θέμα  δεν είναι ότι στην προσπάθεια αυτή εκφοβισμού και σπίλωσης των πάντων, ξεχνούν τα αυτονόητα: Το πώς δηλαδή διαχειρίστηκε το κόμμα τους επί πέντε συναπτά έτη, όντας στην Κυβέρνηση και την κρατική διαφήμιση και την κρατική επιχορήγηση των «δικών» τους παιδιών. ‘Η το πώς έγινε η προσπάθεια ελέγχου των Μ.Μ.Ε., του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου παράλληλα με τον εναγκαλισμό με τη νέα κάστα επιχειρηματιών και ιδιοκτητών λιβαδικών εκτάσεων που ανέλαβαν το ρόλο των σύγχρονων Σουσλόφ, ενός καθεστώτος που αγάπησε τους Καμμένους…

Το θέμα δεν είναι η στρατευμένη δημοσιογραφία της τότε ΕΡΤ, ούτε ότι πορεύτηκαν χέρι –χέρι με τις αλήστου μνήμης εκπομπές των Καψώχα και Ακριβοπούλου, ούτε ότι δεν ένοιωσαν τόσα χρόνια την ανάγκη να εκφράσουν την δημοκρατική τους ευαισθησία, όταν κόμματα ολόκληρα εξαφανίζονταν από τις ειδήσεις, μόλις ο Χάρι Πότερ της πολιτικής, χάιδευε απαλά τη γάτα των Ιμαλάϊων…

Το θέμα δεν είναι οι οπαδοί του «Πολακισμού» που έτρεξαν να υποστηρίξουν τη νέα αθλιότητα, γιατί αυτοί τουλάχιστον είναι συνεπείς με τις αρχές του λαϊκισμού, του νέο-αυριανισμού και πολιτικού κουτσαβακισμού που πρεσβεύουν τα τελευταία χρόνια…

Το θέμα είναι ότι κάποιοι αυτοαναγορευόμενοι “προοδευτικοί πολίτες” προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από δικαιολογίες τύπου «η αισθητική είναι το πρόβλημα», αγνοώντας ότι η αισθητική είναι απόρροια του μηνύματος και ότι ένα προϊόν πολιτικής αθλιότητας δεν μπορεί να ντυθεί με διαφορετικό αισθητικό τρόπο.

Το θέμα είναι ότι αυτός ο πολιτικός ξεπεσμός, βρίσκει θλιβερούς υποστηρικτές στα πολιτικά ασπόνδυλα των τελευταίων χρόνων, που «αλλάξανε» πολιτική ρότα είτε για να προσαρμοστούν στα πιστεύω όσων τους πληρώνουν, είτε για να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση! Κουνώντας το δάχτυλο μάλιστα στους δημοσιογράφους που διαμαρτύρονται λέγοντάς τους πως δεν είναι δυνατόν οι επιχειρήσεις που πήραν 534€ να είναι υποχρεωμένες να το δημοσιοποιήσουν, ενώ οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που μοιράστηκαν εκ ευρώ όχι! Λες και το άθλιο σποτάκι αναφέρεται σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Λες και ξεχνούν τον τρόπο με τον οποίο πρόσφατα προεκλογικά, οι «εργοδότες τους» διαχειρίστηκαν τα χρήματα των πολιτών…

Το να προσπαθείς με ανοησίες να υποστηρίξεις τις μεγαλύτερες πολιτικές αθλιότητες που έχουν υπάρξει, είναι στην ουσία η παραδοχή του πολιτικού ξεπεσμού.

Ο οποίος απ’ ότι φαίνεται έχει δρόμο …

(Δημοσιεύτηκε στις 21-6-2020 στο onlarisa.gr)

Μπορεί και να ψήφιζα Καλογιάννη, αν…

Αν μπορούσε να δικαιολογήσει ή έστω να πει μια κουβέντα για την τεράστια απόσταση των προεκλογικών του υποσχέσεων από την πρακτική της Δημοτικής Αρχής…

Αν εξηγούσε στον απλό πολίτη γιατί υποσχέθηκε:

• «Οι πρώτες ενέργειες της νέας Δημοτικής Αρχής είναι η οργάνωση του νέου Δήμου. Η οργάνωση αυτή θα γίνει με μελέτη, συζήτηση με τους εργαζόμενους, διαπαραταξιακή συναίνεση και δημόσια διαβούλευση» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…
• «Στόχος μας είναι η αναβάθμιση των τοπικών και δημοτικών κοινοτήτων (σήμερα είναι τυπικά όργανα) με ουσιαστικές αρμοδιότητες ,έτσι ώστε οι και οι υπηρεσίες του δήμου να έρθουν πιο κοντά στον πολίτη αλλά και διευκολύνοντας την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στη διοίκηση του δήμου» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…
• «Η επιτροπή διαβούλευσης θα συμμετέχει ενεργά στον σχεδιασμό, στην κατάρτιση των ετήσιων προϋπολογισμών και του τεχνικού προγράμματος του Δήμου και θα ηγείται των διεκδικήσεων του δήμου».

Πόσες φορές συνεδρίασε η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης χωρίς απαρτία; Πόσες φορές συνεδρίασε το 2018;

• «Η κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος θα ξεκινάνε από τις Λαϊκές συνελεύσεις των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων και θα καταρτίζονται τοπικά. Θα δώσουμε σημαντικές αρμοδιότητες στα τοπικά συμβούλια και στους νέους συμμετοχικούς θεσμούς που θα δημιουργήσουμε» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…

Ποιοι είναι οι νέοι – υποτίθεται – συμμετοχικοί θεσμοί που δημιούργησε;

• «Η “βουλή” των νέων : Πρόκειται για ένα νέο θεσμό που ως συμμετοχικός θεσμός της νεολαίας θα ασχολείται με τα προβλήματά της» και δεν έκανε απολύτως τίποτα….
• «Τα τοπικά δημοψηφίσματα ως έκφραση της γνώμης της κοινωνίας των πολιτών σε καίρια και σημαντικά προβλήματα» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…
• «Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο για τη Συμμετοχή»: Θα καταρτιστεί σε διάλογο με την τοπική κοινωνία» … και δεν έκανε απολύτως τίποτα. Το είδατε; Το ακούσατε; Γιατί;
• «Καμιά απευθείας ανάθεση έργου γιατί υποκρύπτει συναλλαγή. Τα πάντα με γνήσιες διαγωνιστικές διαδικασίες» και έκανε το ακριβώς αντίθετο, εκτοξεύοντας σε απίστευτα ύψη τις απευθείας αναθέσεις … που υποκρύπτουν συναλλαγή…
• «Λαϊκές Απολογιστικές συνελεύσεις σε όλες τις δημοτικές και τοπικές κοινότητες» και ξεχάστηκαν και αυτές…
• «Συμπαραστάτης του Δημότη: Αξιοποίηση της σχετικής διάταξης του νόμου που για το Δήμο μας παραμένει ανενεργή» και βεβαίως δεν υπήρξε… Φταίνε όμως οι άλλοι!
• «Αποκέντρωση υπηρεσιών: Στόχος μας είναι να αποκεντρώσουμε τις υπηρεσίες του Δήμου σε όλη την έκτασή του για την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη»

Μετά από 5 χρόνια εξουσίας δεν έγινε απολύτως τίποτα και σε αυτό το επίπεδο!

Τα παραπάνω από συνέντευξη τύπου στις  24 Φεβρουαρίου του 2014…

• «Σε ότι αφορά στον αθλητισμό βασικές θέσεις της Συμπαράταξης είναι: ο εκσυγχρονισμός και αναβάθμιση των αθλητικών χώρων του Δήμου, η δημιουργία νέων χώρων άθλησης, ανάπτυξη μαζικού αθλητισμού σε όλες τις γειτονιές και τα χωρίου του Δήμου μέσω του προγράμματος «Αθλοχώροι Γειτονιάς» με τη χρήση των σχολικών γυμναστηρίων, η αναβάθμιση των πρωταθλημάτων των εργαζομένων, ενώ στους μεσοπρόθεσμους στόχος περιλαμβάνεται η ίδρυση και λειτουργία εργομετρικής, επιστημονικής και αθλιατρικής υποστήριξης για όλες τις ομάδες και τους αθλητές της πόλης…» (Δηλώσεις Καλογιάννη 23-3-2014)

Χρειάζεται να προσθέσω και εδώ το γιατί αυτά ξεχάστηκαν τόσο σύντομα;

• «Όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο υποψήφιος δήμαρχος, τόσο το γήπεδο όσο και συνολικά η έκταση που έχει παραχωρηθεί, πρέπει να επιστρέψουν στο Δήμο και γι αυτό ως δημοτική αρχή θα καταβάλλουμε προσπάθεια». (Δηλώσεις Καλογιάννη για το AEL FC ARENA 10-4-2014)

Γνωστή η εξέλιξη αλλά οι υποσχέσεις … υποσχέσεις!

• «Εμείς μιλάμε για αύξηση του περιαστικού πρασίνου με τη δημιουργία του πράσινου τείχους που θα εκτίνεται από τον Πηνειό έως το πάρκο του Μεζούρλου. Μιλάμε για αναβάθμιση των πάρκων και των πλατειών. Μιλάμε για τις πράσινες διαδρομές οι οποίες θα είναι ποδηλατοδρόμοι με πράσινο,  που θα εκτίνονται  από την περιφέρεια στο κέντρο. Μιλάμε ακόμα και για καινοτόμα προγράμματα όπως είναι οι πράσινες στέγες των δημόσιων κτιρίων, για τις πράσινες αυλές σχολείων και για τις ενοποιήσεις ακάλυπτων χώρων.» (Δηλώσεις Καλογιάννη 22-4-2014)

Προχωρώντας χθες έπεσα πάνω στο πράσινο τείχος, ακολούθησα τις πράσινες διαδρομές χαζεύοντας τις πράσινες στέγες των σχολείων και τις πράσινες αυλές τους!!! Αν δεν τα βλέπετε δεν φταίει ο Δήμαρχος αλλά εσείς…

• «Ο Δήμος Λαρισαίων με την εκπόνηση ενός στοχευμένου προγράμματος τοπικής ανασυγκρότησης της παραγωγής και της  οικονομίας, μπορεί να συμβάλλει στην  άμβλυνση του οξύ προβλήματος της ανεργίας σε συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και υπηρεσίες» . Λόγια του αέρα εκτός και αν είδατε κάπου το στοχευμένο πρόγραμμα … (Δηλώσεις Καλογιάννη 24-4-2014)

Και άιντε να πεις φταίει η συγκυρία, φταίνε οι αυταπάτες, φταίνε οι άλλοι .

Τουλάχιστον στα 5 αυτά χρόνια έκανε πράξη το βασικό του όνειρο για την πόλη!

Το είχε αναφέρει σε συνέντευξη του στο Λευτέρη Παπαστεργίου (30 Ιουνίου 2013):

• «Και κάτι τελευταίο: αν κάποιος σας έδινε τη χρονική δυνατότητα που χρειαζόσασταν και όλα τα λεφτά που ήταν αναγκαία, ποιο θα ήταν το ΕΝΑ έργο που θα κάνατε για την πόλη;

          Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι ένα δίκτυο περιφερειακών παρκινγκ και κλείσιμο του κέντρου από τα αυτοκίνητα…»

Η κατάσταση γνωστή σε όλους με το εντονότατο πρόβλημα στο κυκλοφοριακό , το τεράστιο πρόβλημα στη στάθμευση με τη μείωση των θέσεων σε όλες τις περιπτώσεις των αναμορφωμένων δρόμων, την μετακύλιση της επίλυσης στο μακρινό μέλλον.

Γι’ αυτό όταν είδα, σε πρόσφατη συνέντευξη του στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, να λέει :

«Στην προεκλογική περίοδο ακούγονται πολλά. Είναι μια φάση που – επιτρέψτε μου να πω – εμφανίζεται το «μαγικό ραβδί» που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Ακούμε να προτείνονται εύκολες λύσεις, σχεδόν μαγικές, για προβλήματα που χρονίζουν, που εμφανίζουν πολυπλοκότητα και που για να αντιμετωπιστούν, χρειάζεται συστράτευση δυνάμεων, σοβαρός σχεδιασμός και εμπνευσμένη διαχείριση. Είναι εύκολο, χωρίς να έχεις εξασφαλίσει τίποτα απ’ όλα αυτά, να στέκεσαι απέναντι σε μια κάμερα και να συγκρίνεσαι με το τέλειο. Και να υπόσχεσαι τα πάντα στους πάντες. Μόνο που δεν είναι εφικτό. Κι ακόμα χειρότερα, αυτή ακριβώς είναι η πηγή της κακοδαιμονίας της χώρας»,

Σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής…

Έκανα πάλι λάθος… Για τους άλλους έλεγε… Αυτούς που δεν ξέρουν…

Παρόλα αυτά μπορεί και να τον ψήφιζα αν…

Αν δεν είχε αποδειχθεί κυβερνητικότερος της Κυβέρνησης, με εκείνη τη δήλωσή του, τον Φεβρουάριο του 2015, που καλούσε, σαν Δήμαρχος, να στηρίξουμε τις προσπάθειες της Κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – «Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» την έλεγε, και να  συμμετέχουμε  στις εκδηλώσεις στήριξης της περίφημης διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, με τα γνωστά αποτελέσματα και το πιο σκληρό μνημόνιο στο τέλος.

Η πιο φιλοκυβερνητική δήλωση που έγινε ποτέ από Δήμαρχο της Λάρισας, στο όνομα των πολιτών της…

Την παραθέτω ολόκληρη για να μην υπάρχουν απορίες:

«Με αφορμή τις διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης, με τους θεσμικούς εταίρους της Χώρας και τις εκδηλώσεις στήριξης που προγραμματίζονται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και τη Λάρισα, ο Δήμαρχος Λαρισαίων, Απόστολος Καλογιάννης, προέβη στην παρακάτω δήλωση:

«Η νέα κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, που σχηματίστηκε μετά την ετυμηγορία  του Ελληνικού λαού, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, μέσω των διαπραγματεύσεων με τους θεσμικούς μας εταίρους αλλά και διεθνείς παράγοντες, ώστε να αναστραφούν τα καταστροφικά, για την κοινωνία και την οικονομία, αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην χώρα μας, τα προηγούμενα χρόνια.

Θεωρούμε πως είναι χρέος κάθε Έλληνα πατριώτη, κάθε δημοκρατικού πολίτη να στηρίξει αυτή την εθνική προσπάθεια που καταβάλλει ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας και συνολικά η κυβέρνηση.

Με αυτές τις σκέψεις, θεωρούμε ότι είναι απολύτως θετικές οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται σ’ όλη τη χώρα και οι οποίες έχουν ως στόχο τη στήριξη αυτής της προσπάθειας. 

Όπως είναι προφανές, η δημοτική αρχή του Δήμου Λαρισαίων, θα είναι παρούσα στις εκδηλώσεις στήριξης που θα πραγματοποιηθούν στην πόλη μας». (10 Φεβρουαρίου 2015)

Οπότε πείτε μου ποιον Καλογιάννη να ψήφιζα;

Αυτόν που υποστήριζε την «περήφανη διαπραγμάτευση και την Κυβέρνηση Τσίπρα – ΑΝΕΛ» ή αυτόν που σήμερα δηλώνει πως η ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «απλώς κομμάτι μιας στρατηγικής αποδόμησης της Συμπαράταξης και του δημάρχου» και ότι απλά η παράταξή είναι μια «γνήσια αυτοδιοικητική κίνηση»;

Το «προσκλητήριο»

Μετά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε κάλεσμα «για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου, μιας ευρύτατης συμπαράταξης, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, κόμματα, συλλογικότητες αλλά και πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό χώρο, προκειμένου να αποτραπεί, ενόψει των επόμενων, κρίσιμων ευρωπαϊκών εκλογών, σε 3 μήνες από σήμερα, η επέλαση στην Ευρώπη της Ακροδεξιάς, αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες σήμερα νεοφιλελεύθερες επιλογές στην οικονομία».

Ο αγώνας επιβίωσης της σημερινής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές, ότι περνά μέσα από τη λεηλασία, τον εγκλωβισμό και τελικά την εξαφάνιση όσων ακόμα διεκδικούν τη θέση τους στο χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.

Στην προσπάθεια αυτή χρησιμοποιήθηκε ήδη κάθε διαθέσιμο μέσο:

Η προσέλκυση «προθύμων» με την «αμοιβή» μιας υπουργικής θέσης έστω και περιορισμένης διάρκειας. Η φιλοδοξία άλλωστε ποτέ δεν λογάριασε το «αύριο» αλλά πάντοτε ποτιζόταν με το «σήμερα».

Οι  υποσχέσεις για «αξιοποίηση» των αναξιοπαθούντων πρώην Υπουργών που επιμένουν να θεωρούν τους εαυτούς τους πολύτιμες νύφες για την εξουσία, περνώντας ασυνείδητα στο στάδιο του πλήρους πολιτικού ευτελισμού. Καλή ώρα περιπτώσεις τύπου Ραγκούση, που αφού «είδε το φως το αληθινό», διαπίστωσε προσφάτως ανάμεσα στα άλλα, ότι «ζούμε μια περίοδο ανάλογη του 1974»!

Ο εναγκαλισμός με συντηρητικούς αλλά και ακροδεξιούς μέχρι πρότινος, που γοητεύτηκαν όχι προφανώς από τις ιδέες της «Αριστεράς» αλλά από τα ιδεατά αποτελέσματα της άσκησης εξουσίας (οι περιπτώσεις Κουντουρά, Κουίκ, Κόκκαλη και Παπακώστα είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστικές του πολιτικού αχταρμά που γεννιέται).

Η συστράτευση ανθρώπων των οποίων η περιφορά από πολιτικό σε πολιτικό χώρο, αποτελεί πλέον τρόπο ζωής και εκφράζει την εναγώνια προσπάθειά τους να επιβιώσουν πολιτικά ως «στελέχη» ακόμα και αν υποχρεωθούν να γλύψουν εκεί που έφτυναν μέχρι χθες (Μπίστης και διαφόρων τύπων γεφυροποιοί δίνουν το νυν υπέρ πάντων αγώνα)!

Μια πολύχρωμη κουρελού, διαφόρων αποχρώσεων με συνδετικό ιστό τη διαχείριση της εξουσίας, ελπίζοντας ο καθένας ότι την ώρα της μεγάλης μοιρασιάς κάτι θα μείνει για τον καθένα τους…

Τελευταία προέκυψε και η ανάγκη να «αποτραπεί η  επέλαση στην Ευρώπη της Ακροδεξιάς», που προφανώς και δεν υπήρχε όταν οι ίδιοι αγκαλιάζονταν και τιμούσαν με τη θέση του αντιπροέδρου της Βουλής τον Δ. Καμμένο ή όταν ο άνθρωπος που χαρακτήριζε τους μετανάστες «κατσαρίδες» γινόταν Υπουργός ή όταν ο γνωστός για τις απόψεις του Κουίκ δήλωνε δημόσια τον «έρωτά του» για την «εξουσία», συγγνώμη για τον Τσίπρα ήθελα να γράψω!

Αλλά και να «αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες σήμερα νεοφιλελεύθερες επιλογές στην οικονομία», λες και τα τελευταία 4 χρόνια στην οικονομία ζήσαμε τη σοσιαλιστική εκδοχή της αντιμετώπισης της κρίσης!

Λες και οι πολιτικές της συμβιβασμένης και πλήρους υποταγμένης Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν ήταν σκληρά νεοφιλελεύθερες! Και να έχεις και συγκυβερνήτη επί 4 χρόνια τον Καμμένο!

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε προοδευτικός ούτε «Αριστερός».

Είναι μια έντονα συντηρητική εκδοχή των εραστών της εξουσίας, που ευτέλισε τις αρχές της «Αριστεράς», υπονόμευσε το μέλλον της χώρας και δέσμευσε με δάνειο που δεν τελειώνει ποτέ (τύφλα ν’ έχει ο Πολάκης),  τη δυνατότητα διαλόγου, συνεργασίας και κοινής δράσης,  γιατί απλά πολιτεύτηκε χωρίς Αρχές και Κανόνες.

Χωρίς σεβασμό στην ιστορική διαδρομή των κομμάτων που σήμερα προσπαθεί να διεμβολίσει !

Χωρίς σεβασμό στην κοινωνία και τους πολίτες.

Το «προσκλητήριο» στο πίσω μέρος του περιγράφει απλά και μόνο την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης μιας ομάδας απαξιωμένων πολιτικών και δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαιότητα Κοινωνικών Συμμαχιών  με τα πραγματικά προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας που θέλουν αλλαγές και όχι συναλλαγές, ρήξεις και όχι συμβιβασμούς, αλήθειες και όχι αυταπάτες.  Για αυτό και πρέπει να επιστραφεί. Χωρίς κανένα ενδοιασμό και χωρίς καμία υποχώρηση.

Αυτό αφορά και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, που μπορεί να είναι διαφορετικές από τις βουλευτικές, αλλά δεν «ωραιοποιούν»  τους πολιτικούς εκφραστές των παραπάνω απόψεων.

Όσοι πάνε «αγκαλιά»  με αυτούς που επιχειρούν να λεηλατήσουν τον πολιτικό τους χώρο, στο όνομα μιας πρόσκαιρης εξουσίας, γίνονται πιόνια στο δικό τους παιχνίδι…

 

«Αριστερός» Τυχοδιωκτισμός…

Είναι η ανάγκη ή το άλλοτε πολιτικό παρελθόν που οδηγεί τους σημερινούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούν για «αριστερά» και «προοδευτική παράταξη»;

Είναι η πολιτική παράνοια στην οποία οδηγεί πολλές φορές η διαχείριση της εξουσίας ή η συνειδητή παραμόρφωση της πραγματικότητας μέσα από τα γυαλιά  του εξουσιαστή που οδηγεί σε υπερβάσεις της κοινής πολιτικής λογικής;

‘Η μήπως απλά ζούμε, σήμερα, την εποχή που οι πραγματικές αξίες βρωμίζονται στο παζάρι των πολιτικών σκοπιμοτήτων;

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός» αν πιστεύεις ότι η καλή ενημέρωση είναι η… κατευθυνόμενη ενημέρωση.

Κάπως έτσι ανέχεσαι τη συνεχιζόμενη αθλιότητα της ΕΡΤ, την απόλυτα στρατευμένη δημοσιογραφία τύπων σαν τον Καψώχα ή την Ακριβοπούλου, την ίδια στιγμή που βρίσκεις μη αντικειμενικό τον ΣΚΑΙ και «πυροβολείς» τον κάθε Πορτοσάλτε…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός», αν την ίδια στιγμή που συνεργάζεσαι τα με δεξιά λαϊκίστικα μορφώματα  (ΑΝΕΛ), που αγκαλιάζεσαι πολιτικά με γραφικότητες (Καμμένος) και επιλέγεις την συμπόρευση με πρώην Καραμανλικούς (και σκληρά συντηρητικούς) βουλευτές (Παπακώστα, Αντώναρο κ.τ.λ.) , θέτεις και το ερώτημα «με την πρόοδο ή τη συντήρηση»!

Τοποθετώντας με μια βλακώδη αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνη αντίληψη, το πήχη της  προοδευτικότητας στη λογική του «πας μη συνεργαζόμενος με το ΣΥΡΙΖΑ … βάρβαρος»!

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός», όταν σιωπάς για το προσβλητικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, σκηνικό που έχει στηθεί στη Μόρια, όταν  ανέχεσαι το βιασμό κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, όταν δέχεσαι 9 χιλιάδες ψυχές να ζούνε σε απάνθρωπες και τραγικές συνθήκες, ότανκλείνει ς τα μάτια στις αναφορές του BBC και του Al Jazeera, στις καταγγελίες των Γιατρών χωρίς Σύνορα, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, μόνο και μόνο επειδή ξέρεις ότι αυτό το σύγχρονο κολαστήριο είναι δημιούργημα της δικής σου Κυβέρνησης!

Αλλά ξεχνάς ότι ήσουν εσύ που χαρακτήριζες «Νταχάου» την Αμυγδαλέζα επί Σαμαρά και έκανες λόγο για «ανθρώπους που στοιβάζονται κάτω από  απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες».

Σήμερα τίποτα! Ευαισθησίες κατ’ αποκοπή…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός»,  όταν αποδέχεσαι χωρίς ούτε μια διαμαρτυρία, ένα σχόλιο, μια διαφωνία, την άθλια πρακτική Υπουργού της Κυβέρνησης σου, να δίνει στη δημοσιότητα τη διεύθυνση κατοικίας ενός ανθρώπου, μόνο και μόνο επειδή τα γραφόμενα στην έκθεση του για την τραγωδία στο Μάτι δεν του είναι αρεστά… Όπως ήσουν «αριστερός» όταν έδινες τον τόπο παρουσίας των πολιτικών σου αντιπάλων, προκειμένου να υπάρξουν «αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας» τη διετία 2011 – 2013…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός» όταν  ενώ εμφανίζεσαι  να συζητάς –παίζοντας με την αγωνία των συνταξιούχων- τη μη εφαρμογή των περικοπών 18% στις παλαιές συντάξεις (για αιτήσεις έως 12/5/2016) που η Κυβέρνησή σου  συμφώνησε μόλις το 2017 (β’ αξιολόγηση) και επιβεβαίωσε πρόσφατα (Ιούνιος 2018) με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2019-21 και την τελευταία αξιολόγηση, την ίδια στιγμή δεν λες κουβέντα για το :

– Τι θα γίνει με τις άλλες συντάξεις (αιτήσεις μετά τις 12/5/2016) οι οποίες έχουν περικοπεί έως και 35% με τον νόμο-καρμανιόλα του κ.Κατρούγκαλου;

– Τι θα γίνει με τις συντάξεις χηρείας που έχουν πέσει στα 50%, ενώ καταργήθηκαν για τις χήρες κάτω των 55 ετών;

-Εάν οι αναπηρικές συντάξεις θα συνεχίζουν να χάνουν το 25%-50% της εθνικής σύνταξης για ποσοστά αναπηρίας κάτω του 80%;

Είναι η κοινωνική ευαισθησία που περισσεύει! Είναι η κοροϊδία που δεν τελειώνει! Είναι η παραπλάνηση που γίνεται κανόνας!

Γιατί έτσι φυσικά και δεν είσαι «Αριστερός», ούτε «προοδευτικός», παρά ένας κοινός πολιτικός τυχοδιώκτης .

Ένας στρατηγικός σύμμαχος της συντήρησης, που την ενδυναμώνεις μέσα από το διασυρμό κάθε έννοιας που ταυτίστηκε με την υγιή «Αριστερά» σε αυτή τη χώρα.

Που δικαιολογείς με τη στάση σου και τη στήριξη σε αυτή την Κυβέρνηση, επιλογές που πάντοτε βρέθηκαν στην απέναντι πλευρά της προόδου.

Αποδοχή και σιωπή στην καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων…

Αποδοχή και σιωπή στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και στην Γκεμπελική της εκδοχή…

Αποδοχή και σιωπή στον ευτελισμό των αξιών της προοδευτικής παράταξης…

Αποδοχή και σιωπή στη μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητα, συνειδητή συμμαχία με τις αυταπάτες και τα ψέματα.

Υπάρχει μια τεράστια  απόσταση μεταξύ της ουσίας εκείνου που ο καθένας υπηρετεί στην πολιτική ζωή και  από την άλλη, εκείνου που τάχα πρεσβεύει και το οποίο προβάλλει ώστε να το εξαργυρώσει στη συνέχεια στα σαλόνια της.

Για όσους ασχολούνται με την ουσία είναι σίγουρο ότι καθώς ο νόμος της βαρύτητας δεν έχει καταργηθεί στην πολιτική ,  ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τελικά πληρώνεται!

Λίγο πριν το τέλος…

Το να σχολιάσει κάποιος έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό σαν τον τελευταίο, είναι σα να ληστεύει … εκκλησία!

Ένας πολιτικός αχταρμάς, χωρίς αρχή και τέλος, που σηματοδοτεί το κύκνειο άσμα μιας απαξιωμένης Κυβέρνησης, η οποία  έχοντας χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής υποστήριξης αναζητά τους «χρήσιμους» στα «ορφανά» του πολιτικού κατεστημένου.

Το παλιό δεν τελείωσε.

‘Ισα – ίσα που ξαναχρησιμοποιείται, από αυτούς …που το κατήγγειλαν.

Οι μνημονιακοί επιβραβεύονται από αυτούς… που ήρθαν στην Κυβέρνηση καταγγέλλοντας τους.

Ο παλαιοκομματισμός, η μετριότητα, η πολιτική αθλιότητα με δόσεις ρατσισμού, η γραφικότητα που ενίοτε εκφράζεται με ένα τόνο σκληρού αυταρχισμού, καλύπτονται κάτω από την ομπρέλα της εξουσίας που υπηρετεί μόνο τους ίδιους.

Οι «προοδευτικές συμμαχίες» μεταφράζονται σε υπουργοποιήσεις ακραίων απόψεων που χαρακτήριζαν τους μετανάστες  «ακρίδες», σε εναγκαλισμούς με ευνοημένους του άλλοτε καταδικασμένου «εκσυγχρονισμού», αλλά και σε επιβράβευση των προσωπικών σχέσεων και της χειρότερης μορφής του πελατειακού κράτους.

Μοναδικό συνεκτικό στοιχείο η διαχείριση της εξουσίας, μιας εξουσίας στην υπηρεσία των προσωπικών τους σκοπιμοτήτων.

Με παλιά υλικά, με φθαρμένες αντιλήψεις, με φτηνιάρικα πολιτικά παιχνίδια, με απαξιωμένα πρόσωπα που σέρνουν τις δικές τους «πολιτικές ουρές», προφανώς και δεν χτίζεις κάτι καινούργιο. Δεν μπορείς και να συντηρήσεις το υπάρχον.

Γιατί μέσα σε αυτή τη Βαβυλωνία προσώπων και απόψεων μόνο κάτι  μπορείς να διακρίνεις καθαρά: Το οριστικό διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ονομάζεται προοδευτική παράταξη. (Για Αριστερά δεν γίνεται καν λόγος).

Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την ηγετική του ομάδα ζητά  διαπιστευτήρια σαν ένα κόμμα του νεοσυντηρητικού χώρου, που η μοναδική του ιστορική προσφορά είναι δυστυχώς μέχρι στιγμής ο ευτελισμός των οραμάτων και των αρχών της Αριστεράς στη χώρα.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει τον θερμό του εναγκαλισμό με τα ορφανά του «Καραμανλισμού», ανακυκλώνει το πολιτικό παρελθόν, γυρνά την πλάτη του στο μέλλον και συνεισφέρει στη γελοιότητα των πολιτικών επιχειρημάτων υποστηρίζοντας ότι με την Παπακώστα και τη Μαριλίζα … διεμβολίζει την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά!

Το μόνο που μένει είναι να αποχαιρετίσουμε οριστικά, με απόλυτο και εκκωφαντικό τρόπο, αυτή την πολιτική καρικατούρα.

Ο χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα…

Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

( ‘Αρθρο μου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας. Δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018)

Κατανοώ την προσπάθεια του αναπληρωτή συντονιστή γραμματέα της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, Βασίλη Ζωγράφου, να υπερασπιστεί την κυβερνητική πολιτική και να εμφανιστεί «βασιλικότερος του Βασιλέως».

Δικαίωμα του. Αυτός ξέρει.

Το να προσπαθεί όμως να το κάνει με ανακρίβειες και πολιτικές υπερβάσεις της λογικής, ξεπερνά τα όρια του θεμιτού και μετατρέπεται σε φτηνή προπαγάνδα παλαιάς κοπής.

Η με πολύ κόπο προσπάθειά του να ταυτίσει τις επιλογές του προέδρου της ΝΔ με αυτές της προέδρου του ΚΙΝΑΛ, τον εκθέτει καθώς τον φέρνει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Όντως ξεχειλίζει η  αγανάκτηση κάθε νοήμονα πολίτη από την προσπάθεια να μεταφερθούν αλλού οι ευθύνες για την επιχειρησιακή τραγωδία που οδήγησε στην ανθρώπινη τραγωδία στην Ανατολική Αττική.

Ξεχειλίζει από υποκρισία και αναλγησία να μιλά για «κύριους υπεύθυνους» και να δείχνει οπουδήποτε αλλού εκτός από τους υπεύθυνους να οργανώσουν, να εφαρμόσουν και να υλοποιήσουν στοιχειώδεις αρχές πολιτικής προστασίας.

Ξεχειλίζει από υποκρισία το να σιωπά μπροστά στα κακόγουστα επικοινωνιακά σόου της Κυβέρνησης την ώρα της καταστροφής.

Ξεχειλίζει από υποκρισία η «ανακάλυψη» των αυθαιρέτων σήμερα, όταν πριν από λίγους μήνες η δική του Κυβέρνηση, προχωρούσε σε νέα ρύθμιση για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων και δικά τους κορυφαία στελέχη ζητούσαν την αναστολή κατεδαφίσεων αυθαιρέτων κτισμάτων. Ας ρωτήσει τους κ.κ. Βούτση, Κουρουμπλή, Πάντζα… Αυτοί ξέρουν καλύτερα!

Βρήκε τους υπεύθυνους και χάθηκε αυτός και το κόμμα του στην ανευθυνότητα που δημιουργούν οι ισχυρές δόσεις αυταπάτης και μυθευμάτων με τα οποία κυβέρνησαν τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Ενοχλήθηκε γράφει, γιατί η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μίλησε για ψευδεπίγραφη “Αριστερά”.

Στ’ αλήθεια για ποια “Αριστερά” μιλάει;

Την “Αριστερά”  που πορεύεται μαζί με τον Καμμένο σε κοινούς δρόμους;

Την “Αριστερά”  των πειραμάτων Βαρουφάκη που κόστισαν 180 δις στη χώρα;

Την “Αριστερά”  του μνημονίου με 18,5 δις φορολογικά μέτρα;

Την “Αριστερά”  της ελαστικής μορφής εργασιακών σχέσεων;

Την “Αριστερά”  της μονιμοποίησης του ΕΝΦΙΑ, της υποθήκης για 99 χρόνια της δημόσιας περιουσίας, της μείωσης μισθών και συντάξεων, της κατάργησης του ΕΚΑΣ;

Ποια αλήθεια εννοεί και τι σχέση μπορεί να έχουν άνθρωποι, πολιτικά μεταλλαγμένοι από την εξουσία, των οποίων οι επιλογές βρίσκονται σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα της κοινωνίας, με την προοδευτική παράταξη;

Πριν απαντήσει κάποιος στο «επικό» ερώτημα του αναπληρωτή γραμματέα της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, με την πρόοδο ή την συντήρηση, ας απαντήσει ο ίδιος στο πιο απλοϊκό :

Πιστεύει στ’ αλήθεια ότι η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική κατατάσσει τα κόμματα που την ασκούν στο προοδευτικό χώρο;

Γιατί ή το «Πρόγραμμα Θεσ/νικης» θα είναι «προοδευτικό» ή τα μέτρα της Κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Αυτά δεν ταυτίζονται. Βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις.

 

Γιατί αν «προοδευτικό» το 2018 είναι αυτό που ταυτίζεται κυβερνητικά με τη λαϊκίστικη δεξιά (και τις ακροδεξιές περικοκλάδες της), ευχαριστούμε …αλλά δεν θα πάρουμε…

Γιατί αν προοδευτικό σημαίνει να διαγράφεις κάθε προεκλογική σου εξαγγελία και να υλοποιείς τα ακριβώς αντίθετα ( αυταπάτες είπατε), όχι δεν γίνεται να το δεχτούμε.

Γιατί αν προοδευτικό σημαίνει την αναγέννηση του παλαιοκομματισμού όπου ο Υπουργός διορίζει τον πατέρα του σε δημόσια θέση, ε! όχι δεν το θέλουμε.

Για το Κίνημα Αλλαγής δεν υπάρχουν ψευτοδιλλήματα .

Αυτόνομη πορεία σε προοδευτική κατεύθυνση και αναγέννηση της Κεντροαριστεράς σαν δύναμη ευθύνης, ρεαλισμού, ειλικρίνειας.

Κοινωνικές συμμαχίες με τα πραγματικά προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας που θέλουν αλλαγές και όχι συναλλαγές, ρήξεις και όχι συμβιβασμούς, αλήθειες και όχι αυταπάτες.

Αυτό το δρόμο πορευόμαστε και σύντομα όλοι θα κριθούμε.

Η “οικογενειακή ευθύνη” και ο πολιτικός Μεσαίωνας

Μια καινούργια παράμετρος προστέθηκε στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση που ξέσπασε με αφορμή τα όσα τραγικά συνέβησαν στην Αττική.

Καινούργια δεν θα την έλεγες, καθώς εφαρμόστηκε και στο παρελθόν σε εποχές αδελφοκτόνες στην Ελλάδα και νομοθετήθηκε από το χιτλερικό καθεστώς.

Στην προσπάθεια να μεταθέσει αλλού τις ευθύνες για τα τραγικά γεγονότα και αφού όλες οι γραμμές άμυνας της κυβερνητικής προπαγάνδας κατέρρευσαν από τα ίδια τα γεγονότα αλλά και την οργή (απόλυτα δικαιολογημένη) του κόσμου, η Κυβέρνηση δια του Υπουργού Υποδομών κ. Σπίρτζη επανέφερε στο προσκήνιο την «οικογενειακή ευθύνη».

Τη σκυτάλη πήραν κάποια στελέχη του Σύριζα αλλά και η Ν.Ε. του Σύριζα Λάρισας, η οποία στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους τοπικούς βουλευτές της ΝΔ, θεώρησε πως το να χρησιμοποιήσει σαν επιχείρημα τη συγγένεια του ιδιοκτήτη του γνωστού οικοπέδου στο Μάτι, με στέλεχος της ΝΔ, αποτελεί σοβαρό επιχείρημα στην προσπάθεια υπεράσπισης της κυβερνητικής γραμμής.

«Ήταν συγγενής γνωστού στελέχους της ΝΔ» άρα… η πολιτική ευθύνη μεταφέρεται αλλού δια της οικογενείας και των συγγενικών σχέσεων! Θα μου πείτε μπορεί παραδίπλα να υπήρχε συγγενής κάποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ ή του ΠΑΣΟΚ. Ε και;

Στην Ελλάδα του Εμφυλίου η «οικογενειακή ευθύνη» ήταν αιτία πολλών εγκλημάτων εκατέρωθεν.

«Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής άρα και αυτός τέτοιος είναι» ή « ο θείος του ήταν στα τάγματα ασφαλείας άρα και αυτός τέτοιος θα είναι»!

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα των κοινωνικών φρονημάτων η εξέταση των πολιτικών πιστεύω του γενεαλογικού δένδρου κάποιου απετέλεσε κριτήριο για τον δικό του «χαρακτηρισμό»…

Η μεταφερόμενη «οικογενειακή ευθύνη» αποτελεί ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο επικίνδυνο , ότι πιο διχαστικό θα μπορούσε να εφαρμόσει κάποιος στην πράξη και ιδιαίτερα κάποιος που θέλει να αυτοαναγορεύεται «προοδευτικός», συντρίβοντας την ίδια στιγμή το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της κάθε μιας και του καθένα στην πολιτική!

SIPPENHAFT (Ζίπενχάφτ), ο αντίστοιχος όρος της ναζιστικής ποινικής διάταξης που καθιστούσε τους συγγενείς , συνυπεύθυνους με τον δράστη αξιόποινων ποινικών πράξεων. Πράξεων όχι απλώς παραβατικών με την έννοια κλοπής, φόνου, βιασμού και …αλλά πράξεων που  οι ναζί θεωρούσαν ότι χρειάζονται τιμωρία. Ήσουν ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής, εβραίος, Αριστερός, ακτιβιστής …

Αυτές οι λογικές επανέρχονται στην Ελλάδα του 2018 μέσω του Σπίρτζη και των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Λογικές που συγκρούονται με τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς, λογικές που αποδεικνύουν ότι η προσπάθεια παραμονής στην εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή παράμετρο πολιτικής ηθικής ακόμη και της πιο …ανήθικης.

Λογικές που οδηγούν σε πολιτικό «Μεσαίωνα» και αφήνουν παρακαταθήκη στην ιστορία της πολιτικής αθλιότητας αυτής της χώρας.

Όσοι πιστεύουν ότι με αυτές μπορούν να δικαιολογήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την τραγωδία, να στηρίξουν μια ανύπαρκτη και επικίνδυνη κυβερνητική πολιτική, να μεταφέρουν σε όλους ευθύνες πλην του εαυτού τους, να ψαρέψουν στα θολά νερά του ιδιότυπου διχασμού που δημιουργεί η «οικογενειακή ευθύνη», ας σκεφτούν το μέγεθος του κακού που προκαλούν σε μια ήδη οργισμένη κοινωνία.