«Influencer» πολιτικοί και Πολιτική για λίγους;

Η ρομαντική άποψη που θέλει την ενασχόληση με την πολιτική να ταυτίζεται με την κοινωνική προσφορά και την προσπάθεια για επίλυση των προβλημάτων των πολιτών και της χώρας, μάλλον αντιμετωπίζεται στις μέρες μας με ένα χαμόγελο ειρωνείας…

Το ίδιο και η αντίληψη που θέλει τους υποψήφιους βουλευτές, άρα και τους εκλεγμένους, να διαθέτουν τουλάχιστον πολιτική συγκρότηση, εμπειρία ενασχόλησης με τα «κοινά» και να έχουν προσφέρει στην κοινωνία.

Για να μπορέσει να προσφέρει κάποιος(α) από τη θέση  του βουλευτή θα πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον τις πραγματικές ανάγκες αυτών που θα εκπροσωπήσει, να μπορεί να οργανώσει τη σκέψη του βάζοντας προτεραιότητες, σχεδιάζοντας και προτείνοντας λύσεις, να μπορεί να διεκδικήσει και να πείσει για την ορθότητα των προτάσεων του.

Η κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής που μεγεθύνθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και του θριάμβου του λαϊκισμού, οδήγησε, εκτός των άλλων σε κρίση αντιπροσώπευσης και στο εσωτερικό των κομμάτων.

Η υποχώρηση της εσωκομματικής δημοκρατίας, η ανάπτυξη μηχανισμών επιβίωσης πολιτικών συμφερόντων, οι μηχανισμοί και οι κάθετες συστοιχίσεις απολίτικων ομάδων, η απονεύρωση των διαδικασιών διαλόγου, οδήγησαν πολλούς εκτός της κομματικής ζωής και απέτειναν την απογοήτευση για την ίδια την πολιτική (ενισχύοντας και την αποχή από εκλογικές διαδικασίες).

Τα πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών υποχωρούν συνήθως μπροστά στην «αναγνωρισιμότητα», οι «influencer» πολιτικοί υπερτερούν τω πολιτικοποιημένων ανθρώπων, οι «έχοντες» να διαθέσουν και να δαπανήσουν χρήματα υπερισχύουν εκείνων που έχουν γνώσεις και άποψη αλλά όχι … ευρώ για ξόδεμα!

Προσθέστε στα παραπάνω την αντίληψη που θεωρεί το «βουλευτιλίκι» επάγγελμα, εκείνη που το αντιλαμβάνεται σαν «οικογενειακή υπόθεση», αλλά και εκείνη που στο όνομα της ανοησίας «όλοι το ίδιο είναι», αδιαφορεί για το αν αύριο, ένας ή μία, παντελώς άσχετος(η) θα αποφασίσει για το μέλλον του, τα εργασιακά του δικαιώματα ή την οικονομική του επιβίωση. (Πρόσφατη η περίπτωση κωμικού ηθοποιού, χωρίς ουσιαστική ανάμιξη με την πολιτική, που ορκίστηκε Υφ. Εργασίας (!) και δεν είναι ο μόνος…)

Η διατήρηση αυτής της κατάστασης απλά ανακυκλώνει και ανατροφοδοτεί το πρόβλημα της κρίσης στη αξιοπιστία της πολιτικής. Δυναμώνει στην ουσία τις δυνάμεις εκείνες που στοχεύουν τη δημοκρατία, αξιοποιώντας τις ανοχές και τις αδυναμίες της.

Τα κόμματα αυτοϋπονομεύονται, μένουν εξαρτημένα σε λογικές άλλων δεκαετιών, που έπρεπε να έχουν αποβάλλει, απομακρύνουν σκεπτόμενους πολίτες από την ενεργή συμμετοχή, υποχωρούν ιδεολογικά και πολιτικά. «Αδυνατίζει» η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, απαξιώνεται το Κοινοβούλιο και τελικά ενισχύονται φαινόμενα παραγοντισμού, παλαιοκομματισμού και πελατειακής αντίληψης για την πολιτική.

Δεν είναι περίεργο το ότι δεν έχει λυθεί το πρόβλημα των «αιωνίων» βουλευτών;

Πόσο δύσκολο δηλ. θα ήταν να συμφωνήσουν όλοι και να κατοχυρώσουν νομοθετικά τρεις, για παράδειγμα, το πολύ βουλευτικές θητείες;

Πόσο δύσκολο θα ήταν για παράδειγμα τα κόμματα, να κατοχυρώσουν στο εσωτερικό τους και να υλοποιήσουν, ουσιαστικές διαδικασίες επιλογής υποψηφίων βουλευτών και να κάνουν υποχρεωτική τη λογοδοσία και των απολογισμό των εκλεγμένων;

Πόσο δύσκολο είναι να θεσμοθετήσουν την ισότιμη παρουσία των υποψηφίων βουλευτών στα ΜΜΕ και να γίνεται πραγματικός, ουσιαστικός έλεγχος των εκλογικών δαπανών του καθένα και της καθεμιάς;

Ή να καταργηθεί τυπικά και ουσιαστικά η έννοια του «πολιτευτή»(!), να υπάρξει μέγιστος αριθμός στην επανάληψη υποψηφιοτήτων του ιδίου ατόμου (π.χ. για δύο ή τρεις εκλογικές αναμετρήσεις), να μην αξιοποιούνται σε έμμισθες κρατικές θέσεις αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές, όταν δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο;

Μπορεί τα παραπάνω να κινούνται για κάποιους στη … σφαίρα του φανταστικού, αλλά αυτό θα σήμαινε έμμεση αποδοχή μιας νοσηρότητας που κανέναν δεν βοηθά. Η χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει άμεσα… παρελθόν.

Η ποιότητα στη σύνθεση του Κοινοβουλίου είναι σημαντική παράμετρος της ίδιας της δημοκρατίας μας. Οι συνθέσεις των Κοινοβουλευτικών Ομάδων των κομμάτων επίσης.

Όταν πάψουν να ισχύουν και τα: «η πολιτική είναι ακριβό σπορ» ή το «πόσα πρέπει να διαθέσω για να είμαι υποψήφιος βουλευτής», θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα…

Υ.Γ. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, του καθενός μας. Εμείς ψηφίζουμε και τελικά εμείς ορίζουμε τις τύχες των υποψηφίων και σε ένα μεγάλο βαθμό και τις δικές μας.

Το παράδειγμα του ηθοποιού – Υφ. Εργασίας έχει και 18.500 ψήφους σε εκείνες τις εκλογές, που τον εξέλεξαν βουλευτή, όπως πιθανώς να έκαναν, στο όνομα των δικαιωμάτων των φτωχών συμπολιτών μας και με τον … αποβιώσαντα μεγαλοδημοσιογράφο με τα εκατομμύρια των καταθέσεων και τα ατελείωτα σπίτια…

Για να μη μας φταίνε μόνο οι άλλοι!

«Αριστερός» Τυχοδιωκτισμός…

Είναι η ανάγκη ή το άλλοτε πολιτικό παρελθόν που οδηγεί τους σημερινούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούν για «αριστερά» και «προοδευτική παράταξη»;

Είναι η πολιτική παράνοια στην οποία οδηγεί πολλές φορές η διαχείριση της εξουσίας ή η συνειδητή παραμόρφωση της πραγματικότητας μέσα από τα γυαλιά  του εξουσιαστή που οδηγεί σε υπερβάσεις της κοινής πολιτικής λογικής;

‘Η μήπως απλά ζούμε, σήμερα, την εποχή που οι πραγματικές αξίες βρωμίζονται στο παζάρι των πολιτικών σκοπιμοτήτων;

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός» αν πιστεύεις ότι η καλή ενημέρωση είναι η… κατευθυνόμενη ενημέρωση.

Κάπως έτσι ανέχεσαι τη συνεχιζόμενη αθλιότητα της ΕΡΤ, την απόλυτα στρατευμένη δημοσιογραφία τύπων σαν τον Καψώχα ή την Ακριβοπούλου, την ίδια στιγμή που βρίσκεις μη αντικειμενικό τον ΣΚΑΙ και «πυροβολείς» τον κάθε Πορτοσάλτε…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός», αν την ίδια στιγμή που συνεργάζεσαι τα με δεξιά λαϊκίστικα μορφώματα  (ΑΝΕΛ), που αγκαλιάζεσαι πολιτικά με γραφικότητες (Καμμένος) και επιλέγεις την συμπόρευση με πρώην Καραμανλικούς (και σκληρά συντηρητικούς) βουλευτές (Παπακώστα, Αντώναρο κ.τ.λ.) , θέτεις και το ερώτημα «με την πρόοδο ή τη συντήρηση»!

Τοποθετώντας με μια βλακώδη αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνη αντίληψη, το πήχη της  προοδευτικότητας στη λογική του «πας μη συνεργαζόμενος με το ΣΥΡΙΖΑ … βάρβαρος»!

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός», όταν σιωπάς για το προσβλητικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, σκηνικό που έχει στηθεί στη Μόρια, όταν  ανέχεσαι το βιασμό κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, όταν δέχεσαι 9 χιλιάδες ψυχές να ζούνε σε απάνθρωπες και τραγικές συνθήκες, ότανκλείνει ς τα μάτια στις αναφορές του BBC και του Al Jazeera, στις καταγγελίες των Γιατρών χωρίς Σύνορα, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, μόνο και μόνο επειδή ξέρεις ότι αυτό το σύγχρονο κολαστήριο είναι δημιούργημα της δικής σου Κυβέρνησης!

Αλλά ξεχνάς ότι ήσουν εσύ που χαρακτήριζες «Νταχάου» την Αμυγδαλέζα επί Σαμαρά και έκανες λόγο για «ανθρώπους που στοιβάζονται κάτω από  απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες».

Σήμερα τίποτα! Ευαισθησίες κατ’ αποκοπή…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός»,  όταν αποδέχεσαι χωρίς ούτε μια διαμαρτυρία, ένα σχόλιο, μια διαφωνία, την άθλια πρακτική Υπουργού της Κυβέρνησης σου, να δίνει στη δημοσιότητα τη διεύθυνση κατοικίας ενός ανθρώπου, μόνο και μόνο επειδή τα γραφόμενα στην έκθεση του για την τραγωδία στο Μάτι δεν του είναι αρεστά… Όπως ήσουν «αριστερός» όταν έδινες τον τόπο παρουσίας των πολιτικών σου αντιπάλων, προκειμένου να υπάρξουν «αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας» τη διετία 2011 – 2013…

Γιατί σήμερα είσαι «αριστερός» όταν  ενώ εμφανίζεσαι  να συζητάς –παίζοντας με την αγωνία των συνταξιούχων- τη μη εφαρμογή των περικοπών 18% στις παλαιές συντάξεις (για αιτήσεις έως 12/5/2016) που η Κυβέρνησή σου  συμφώνησε μόλις το 2017 (β’ αξιολόγηση) και επιβεβαίωσε πρόσφατα (Ιούνιος 2018) με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2019-21 και την τελευταία αξιολόγηση, την ίδια στιγμή δεν λες κουβέντα για το :

– Τι θα γίνει με τις άλλες συντάξεις (αιτήσεις μετά τις 12/5/2016) οι οποίες έχουν περικοπεί έως και 35% με τον νόμο-καρμανιόλα του κ.Κατρούγκαλου;

– Τι θα γίνει με τις συντάξεις χηρείας που έχουν πέσει στα 50%, ενώ καταργήθηκαν για τις χήρες κάτω των 55 ετών;

-Εάν οι αναπηρικές συντάξεις θα συνεχίζουν να χάνουν το 25%-50% της εθνικής σύνταξης για ποσοστά αναπηρίας κάτω του 80%;

Είναι η κοινωνική ευαισθησία που περισσεύει! Είναι η κοροϊδία που δεν τελειώνει! Είναι η παραπλάνηση που γίνεται κανόνας!

Γιατί έτσι φυσικά και δεν είσαι «Αριστερός», ούτε «προοδευτικός», παρά ένας κοινός πολιτικός τυχοδιώκτης .

Ένας στρατηγικός σύμμαχος της συντήρησης, που την ενδυναμώνεις μέσα από το διασυρμό κάθε έννοιας που ταυτίστηκε με την υγιή «Αριστερά» σε αυτή τη χώρα.

Που δικαιολογείς με τη στάση σου και τη στήριξη σε αυτή την Κυβέρνηση, επιλογές που πάντοτε βρέθηκαν στην απέναντι πλευρά της προόδου.

Αποδοχή και σιωπή στην καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων…

Αποδοχή και σιωπή στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και στην Γκεμπελική της εκδοχή…

Αποδοχή και σιωπή στον ευτελισμό των αξιών της προοδευτικής παράταξης…

Αποδοχή και σιωπή στη μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητα, συνειδητή συμμαχία με τις αυταπάτες και τα ψέματα.

Υπάρχει μια τεράστια  απόσταση μεταξύ της ουσίας εκείνου που ο καθένας υπηρετεί στην πολιτική ζωή και  από την άλλη, εκείνου που τάχα πρεσβεύει και το οποίο προβάλλει ώστε να το εξαργυρώσει στη συνέχεια στα σαλόνια της.

Για όσους ασχολούνται με την ουσία είναι σίγουρο ότι καθώς ο νόμος της βαρύτητας δεν έχει καταργηθεί στην πολιτική ,  ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τελικά πληρώνεται!

Λίγο πριν το τέλος…

Το να σχολιάσει κάποιος έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό σαν τον τελευταίο, είναι σα να ληστεύει … εκκλησία!

Ένας πολιτικός αχταρμάς, χωρίς αρχή και τέλος, που σηματοδοτεί το κύκνειο άσμα μιας απαξιωμένης Κυβέρνησης, η οποία  έχοντας χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής υποστήριξης αναζητά τους «χρήσιμους» στα «ορφανά» του πολιτικού κατεστημένου.

Το παλιό δεν τελείωσε.

‘Ισα – ίσα που ξαναχρησιμοποιείται, από αυτούς …που το κατήγγειλαν.

Οι μνημονιακοί επιβραβεύονται από αυτούς… που ήρθαν στην Κυβέρνηση καταγγέλλοντας τους.

Ο παλαιοκομματισμός, η μετριότητα, η πολιτική αθλιότητα με δόσεις ρατσισμού, η γραφικότητα που ενίοτε εκφράζεται με ένα τόνο σκληρού αυταρχισμού, καλύπτονται κάτω από την ομπρέλα της εξουσίας που υπηρετεί μόνο τους ίδιους.

Οι «προοδευτικές συμμαχίες» μεταφράζονται σε υπουργοποιήσεις ακραίων απόψεων που χαρακτήριζαν τους μετανάστες  «ακρίδες», σε εναγκαλισμούς με ευνοημένους του άλλοτε καταδικασμένου «εκσυγχρονισμού», αλλά και σε επιβράβευση των προσωπικών σχέσεων και της χειρότερης μορφής του πελατειακού κράτους.

Μοναδικό συνεκτικό στοιχείο η διαχείριση της εξουσίας, μιας εξουσίας στην υπηρεσία των προσωπικών τους σκοπιμοτήτων.

Με παλιά υλικά, με φθαρμένες αντιλήψεις, με φτηνιάρικα πολιτικά παιχνίδια, με απαξιωμένα πρόσωπα που σέρνουν τις δικές τους «πολιτικές ουρές», προφανώς και δεν χτίζεις κάτι καινούργιο. Δεν μπορείς και να συντηρήσεις το υπάρχον.

Γιατί μέσα σε αυτή τη Βαβυλωνία προσώπων και απόψεων μόνο κάτι  μπορείς να διακρίνεις καθαρά: Το οριστικό διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ονομάζεται προοδευτική παράταξη. (Για Αριστερά δεν γίνεται καν λόγος).

Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την ηγετική του ομάδα ζητά  διαπιστευτήρια σαν ένα κόμμα του νεοσυντηρητικού χώρου, που η μοναδική του ιστορική προσφορά είναι δυστυχώς μέχρι στιγμής ο ευτελισμός των οραμάτων και των αρχών της Αριστεράς στη χώρα.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει τον θερμό του εναγκαλισμό με τα ορφανά του «Καραμανλισμού», ανακυκλώνει το πολιτικό παρελθόν, γυρνά την πλάτη του στο μέλλον και συνεισφέρει στη γελοιότητα των πολιτικών επιχειρημάτων υποστηρίζοντας ότι με την Παπακώστα και τη Μαριλίζα … διεμβολίζει την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά!

Το μόνο που μένει είναι να αποχαιρετίσουμε οριστικά, με απόλυτο και εκκωφαντικό τρόπο, αυτή την πολιτική καρικατούρα.

Ο χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα…

Παραμύθια για μικρά παιδιά και «μετανάστες» της πολιτικής

Μια απάντηση σε ένα άρθρο και στην επιχείρηση καταστρατήγησης της απλής λογικής…

«Να φύγουν αυτοί» ήταν ο τίτλος άρθρου της κας Σπανού, που δημοσιεύτηκε στο Athens voice και αναπαράχθηκε στα social media κυρίως από τα μεταναστεύσαντα στο ΣΥΡΙΖΑ πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

«Αρκεί η αποχώρηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να γίνει η χώρα κανονική;» αναρωτιέται και αφού χαρακτηρίζει περίπου ψυχοπαθείς όσους διαφωνούν με την Κυβέρνηση (συμφωνούν και με το Λοβέρδο και με το Βενιζέλο και με τον Άδωνι…) καταλήγει λέγοντας στην ουσία ότι … προσέξτε γιατί θα έρθει ο … Μητσοτάκης!

Πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά στην εξέλιξη του νέου αφηγήματος των Κυβερνώντων, οι οποίοι μη μπορώντας να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα και να ταυτίσουν τις επιλογές τους με τα υπεσχημένα, επαναφέρουν δια της πλαγίας οδού τον κίνδυνο επανόδου τη Νέας Δημοκρατίας, παραβλέποντας βεβαίως ότι τη μοναδική ευθύνη για πιθανή εκλογική νίκη της, την έχουν οι ίδιοι και κανένας άλλος!

Με εντυπωσίασε ο τρόπος που το συγκεκριμένο – ιδιαίτερα προσβλητικό – κείμενο για κάθε μη ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, «αγκαλιάστηκε» από πρώην Πασόκους, νυν Συριζαίους και ένθερμους υποστηρικτές της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» προκειμένου να μην χαθούν τα πρόσκαιρα προνόμια της διαχείρισης της εξουσίας καθενός από αυτούς.

Η επαναφορά του δικομματισμού με τα αρχέγονα και ξεπερασμένα διλλήματα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ καμιά υπέρβαση στην κοινή λογική.

Προφανώς και η αποχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν αρκεί για να γίνει η χώρα κανονική. Η αποχώρηση τους όμως αποτελεί μια πρώτη προϋπόθεση.

Γιατί η κυβερνητική θητεία αυτού του μορφώματος τα τελευταία χρόνια παρήγαγε αποτελέσματα που οδήγησαν σε μη κανονική χώρα. Γιατί δεν μπορεί να μην κριθεί καταρχήν η Κυβέρνηση όταν ο λαός  κληθεί να επιλέξει. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην σκεφτεί κανείς ότι τα τρία τελευταία χρόνια η χώρα:

Οδηγήθηκε σε εκλογές με καλλιέργεια αυταπατών και βομβαρδισμό ψεμάτων.

Συνθηκολόγησε, αποδεχόμενη την πλήρη υποταγή της στις επιλογές των δανειστών, επειδή μια εφιαλτική πολιτική που κόστισε 200 δις, την οδήγησε χειροπόδαρα δεμένη στη  διακωμώδηση ακόμη και της ψήφου των πολιτών (δημοψήφισμα , Βαρουφάκης, Τσίπρας και Κυβέρνηση)

Ψήφισε και εφάρμοσε τα πιο σκληρά μνημόνια, υπερφορολογώντας τους πάντες, οδηγώντας την κοινωνία στη διάλυση και αποδέχτηκε  τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τους ξένους για τα επόμενα 99 χρόνια….

Διέψευσε κάθε προεκλογική της υπόσχεση, εφάρμοσε τις πιο ακραίες αντιεργατικές πολιτικές, δίχασε την κοινωνία και λοιδόρησε τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Επανάφερε τις πιο ακραίες λογικές πελατειακού κράτους και παλαιοκομματισμού φθάνοντας στο σημείο να διορίζουν Υπουργοί τους πατεράδες τους σε Δημόσιους Οργανισμούς.

Ταύτισε την Αριστερά με τη συναλλαγή, την υποταγή, τις ψεύτικες υποσχέσεις και τη θεσιθηρία.

Επιχείρησε να ελέγξει με τρόπο απολυταρχικό τα Μ.Μ.Ε. , τη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς της και μετέτρεψε σε κωμωδία ακόμη και κρίσιμες διαδικασίες του Κοινοβουλίου (δες εξέλιξη στην υπόθεση Novartis).

Είναι προφανές ότι η καταδίκη αυτής της Κυβέρνησης   και η στρατηγική της ήττα αποτελούν προϋπόθεση για την έναρξη της διαδικασίας επαναφοράς της κανονικότητας αυτής της χώρας.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτή την πορεία μπορεί να την εγγυηθεί η ψήφος των πολιτών, που δεν οδηγείται αναγκαστικά σε δύο μόνο επιλογές. Όσοι βλέπουν μόνο δύο δρόμους (οι οποίοι πρακτικά μέχρι στιγμής έχουν συμπέσει), συνειδητά αγνοούν ότι θα υπάρξουν και άλλοι πρωταγωνιστές που μπορούν να καθορίσουν εξελίξεις. Όποιοι ερμηνεύουν τις διεργασίες στην κοινωνία μόνο με το πρίσμα του προσωπικού τους συμφέροντος, φτιάχνοντας σχήματα και εξελίξεις στο μυαλό τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η κυβερνητική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ τον έχει μετατοπίσει στη συντηρητική όχθη της πολιτικής δεν μπορούν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα η χώρα να αποκτήσει το πολιτικό αντίβαρο σε αυτό.

Κάπως έτσι υποκαθίστανται οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες και συνεννοήσεις  από διαπραγματεύσεις κορυφής, στις οποίες το ζητούμενο δεν είναι η ανάταση της κοινωνίας και της χώρας αλλά η διασφάλιση του πολιτικού μέλλοντος όσων θεωρούν από μόνοι τους ότι είναι «απαραίτητοι» για τη χώρα και απολύτως διαχειρίσιμοι από το σύστημα που δημιούργησε την κρίση.

Δεν μπορούν; Όχι απλά δεν ικανοποιεί τις επιδιώξεις τους.

‘Οσοι πιστεύουν σε αυτά τα παραμύθια μάλλον αντιμετωπίζουν αδιέξοδα στις πολιτικές τους επιλογές. Μόνο που αυτά δεν αφορούν τους  άλλους.

 

 

«Το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει Καραμανλή, οι φοιτητές ψηφίζουν Πανσπουδαστική»

33 χρόνια πίσω!

… Μια βουτιά στην ιστορία και στα νιάτα μας…

Μου το θύμισε ένας φίλος και μου έδωσε την αφορμή να θυμηθώ μια σημαντική στιγμή. Είναι η περίοδος όπου το ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας το Χρήστο Σαρτζετάκη, ανατρέποντας την λογική που ήθελε να συνεχίσει με τον Κ. Καραμανλή στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας.

Να θυμηθούμε :

Στις 10-14 Μαΐου 1984 γίνεται το 1ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου, ο οποίος είναι και ο μοναδικός υποψήφιος για τη θέση του προέδρου του κινήματος εκλέγεται δια βοής. Το ΠΑΣΟΚ έχει φτάσει τα 200.000 μέλη.

Στις 17 Ιουνίου του ίδιου έτους γίνονται οι ευρωεκλογές.

Η ΝΔ, με αρχηγό της τον Ε. Αβέρωφ, επιλέγει μια μετωπική πολιτική σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης, καλλιεργώντας κλίμα φανατισμού και τραμπουκισμού, προκειμένου να πετύχει μια πρώτη νίκη κατά του ΠΑΣΟΚ. Συγκρούσεις με τις οργανωμένες παραστρατιωτικές ομάδες (Κένταυροι και Ρέιτζερς) , ξύλο και άγριες καταστάσεις, τραυματισμοί και παρά λίγο θύματα. Στη Θεσσαλονίκη , όπου βρισκόμουνα, η αγριότητα και ο τραμπουκισμός ξεπέρασε κάθε όριο.

Η πολιτική και κοινωνική πόλωση είναι μεγάλη και φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδίωκε η ΝΔ, συσπειρώνοντας ουσιαστικά τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έρχεται, πάλι, πρώτο κόμμα ξεπερνώντας τη Νέα Δημοκρατία κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες, η οποία οδηγείται σε αντικατάσταση του Ε. Αβέρωφ από την ηγεσία του κόμματος, ο οποίος κι αυτός είχε αντικαταστήσει τον Γ. Ράλλη που χρεώθηκε την ήττα των εκλογών του 1981. Τον Ε. Αβέρωφ αντικατέστησε ο Κ. Μητσοτάκης.

Τον Μάρτιο του 1985 λήγει η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει την πρότασή του. Εν τω μεταξύ αναπτύσσεται έντονη φιλολογία ότι το ΠΑΣΟΚ θα υποστηρίξει εκ νέου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κ. Καραμανλή. Εξάλλου δεν είναι και λίγα τα στελέχη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Καραμανλή. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι πλην ολίγων, επιχειρηματολογούν υπερ της αναγκαιότητας της συγκατοίκησης. Είναι μια δύσκολη περίοδος για το κίνημα, καθώς ξεσπά έντονη εσωκομματική αντιπαράθεση για το αν θα πρέπει να ψηφιστεί, ξανά, ο Κ. Καραμανλής για Πρόεδρος. Οι περισσότερες Τ.Ο. αντιδρούν, ενώ πολλά μέλη απειλούν ότι αν η ηγεσία υποστηρίξει την υποψηφιότητα Καραμανλή, ο οποίος ουσιαστικά εκπροσωπεί την σκληρή και συντηρητική Δεξιά, θα κλείσουν τις οργανώσεις βάσεις και θα παραδώσουν τα κλειδιά στην ηγεσία.

Στη σπουδάζουσα της Θεσσαλονίκης το κλίμα είναι εκρηκτικό. Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας κυριαρχεί στις συζητήσεις αλλά και στα αμφιθέατρα, καθώς συμπίπτει με τις φοιτητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Παντού υπάρχουν πανό της Πανσπουδαστικής με το σύνθημα: «Το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει Καραμανλή, οι φοιτητές ψηφίζουν Πανσπουδαστική».

Σε μια εκρηκτική ολομέλεια, παρουσία του μέλους του Π.Γ. Στ. Τζουμάκα γίνεται ξεκάθαρο πως τυχόν στήριξη Καραμανλή θα έχει δραματικές επιπτώσεις. Πλην ελάχιστων όλοι διαφωνούν με αυτή την επιλογή, παρά τις προσπάθειες του Τζουμάκα να πείσει για την αναγκαιότητα της…

Στις 9 Μαρτίου συνέρχεται σε έκτακτη Σύνοδο η Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα της προεδρικής εκλογής. Έξω από τη συνεδρίαση είναι μαζεμένοι εκατοντάδες κόσμου, ο οποίοι αντιδρούν στην επανεκλογή του Καραμανλή. Ο Α. Παπανδρέου, λαμβάνοντας υπόψη την αντίδραση της βάσης και του κόσμου του ΠΑΣΟΚ αποφασίζει τη ρήξη.

Προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χ. Σαρτζετάκη και την αναθεώρηση του Συντάγματος στα άρθρα που αφορούν τις υπερεξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι οποίες πρέπει να μεταβιβαστούν στην κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Τονίζει μάλιστα, ότι αν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε άψογος ως Πρόεδρος δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει, εφόσον το Σύνταγμα του 1975, που η κυβέρνηση είχε σκοπό να αναθεωρήσει(για να μειωθεί η εξουσία του Προέδρου), ήταν πνευματικό του τέκνο.

Η απόφαση γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από όλους μας και δίνουμε ραντεβού στις 5.00 το πρωί της επόμενης ημέρας, προκειμένου να «κλέψουμε» από τις σχολές τα πανό της Π.Σ.Κ., πριν προλάβουν να τα κατεβάσουν.

Μας έμειναν ενθύμια (υπάρχουν ακόμη μέχρι σήμερα) και φυσικά χρησιμοποιήθηκαν δεόντως στις προεκλογικές αντιπαραθέσεις εκείνης της χρονιάς. (Για την ιστορία σε εκείνες τις φοιτητικές εκλογές η ΠΑΣΠ αναδείχθηκε πρώτη και με διαφορά, για πρώτη φορά στη Θες/νίκη).

Την επόμενη (10/3/1985) έχουμε την παραίτηση Καραμανλή και την ανάληψη καθηκόντων από τον πρόεδρο της Βουλής, Γ. Αλευρά.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτήθηκε ενοχλημένος από την αλλαγή στάσης του ΠΑΣΟΚ.

Χρόνια αργότερα εκμυστηρεύτηκε στον δημοσιογράφο Σεραφείμ Φυντανίδη τις σκέψεις του για εκείνη την περίοδο, λέγοντας ότι «ο Ανδρέας στο πρόσωπό μου εκδικήθηκε τον πατέρα του»(στις σχέσεις Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξαν στιγμές μεγάλης έντασης).

«Πολύ φροϋδικό αυτό κύριε Πρόεδρε» είπε ο κ. Φυντανίδης

«Φρόιντ ξεφρόιντ, εγώ αυτό νομίζω» απάντησε ο Καραμανλής.

Ποιος ήταν αυτός που έπεισε τον Α. Παπανδρέου να πάρει αυτήν την απόφαση;

Σύμφωνα με αυτούς που βρισκόταν πολύ κοντά στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, καθοριστική ήταν η στάση του Μένιου Κουτσόγιωργα. Αυτός πρότεινε το όνομα στον Ανδρέα και λέγεται πως αυτός του παρουσίασε και ένα τσουβάλι γράμματα διαμαρτυρίας ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ κατά της επιλογής Καραμανλή.

Με τις ψήφους της Αριστεράς εκλέγεται ο Χ. Σαρτζετάκης, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και για πρώτη φορά η Δεξιά αποκόπτεται από όλα τα κέντρα εξουσίας. Έτσι μια ολόκληρη εποχή κλείνει τον κύκλο της. Η απόφαση αυτή αναπτερώνει το ηθικό της βάσης του ΠΑΣΟΚ, που ξεπερνώντας αυτή την τόσο σημαντική κρίση οδεύει προς τις εκλογές με συσπειρωμένο όλο τον δημοκρατικό κόσμο.

Η διαδικασία εκλογής βέβαια του Σαρτζετάκη έχει και τη δική της ιστορία:

Η ψηφοφορία αυτή έχει μείνει ιστορική, όχι μόνο λόγω της διαμάχης που προκάλεσε το αν ο Γιάννης Αλευράς είχε –ως ασκών χρέη Προέδρου της Δημοκρατίας– δικαίωμα ψήφου, όσο για τα περιβόητα γαλάζια ψηφοδέλτια επί των οποίων ανεγράφη το όνομα του Χρ. Σαρτζετάκη.

Στην πρώτη ψηφοφορία ο Χρ. Σαρτζετάκης υποστηρίχθηκε από ΠΑΣΟΚ (169 βουλευτές) και ΚΚΕ (13 βουλευτές), και έλαβε 178 ψήφους σε σύνολο 297 παριστάμενων βουλευτών, ενώ βρέθηκαν 3 λευκά και 3 άκυρα. Οι βουλευτές της Ν.Δ. αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε όλες τις ψηφοφορίες.

Στη δεύτερη ψηφοφορία ο προεδρεύων της  Βουλής Μιχάλης Στεφανίδης διένειμε ψηφοδέλτιο με το όνομα του Χρήστου Σαρτζετάκη σε γαλάζιο χρώμα και λευκό ψηφοδέλτιο, θέτοντας ζήτημα αμφισβήτησης της μυστικότητας της ψηφοφορίας. Ο βουλευτής της Ν.Δ. Λευτέρης Καλογιάννης πήρε την κάλπη και την μετέφερε στα γραφεία του κόμματός του! Τελικά ο Χρ. Σαρτζετάκης έλαβε 185 ψήφους, δεν ψήφισαν 110 βουλευτές και βρέθηκαν 3 άκυρα και 1 λευκό.

Στην τρίτη ψηφοφορία ο Χρ. Σαρτζετάκης έλαβε 180 ψήφους, ενώ υπήρξαν 5 άκυρα και 1 λευκό. Η διαδικασία αμφισβητήθηκε εντονότατα καθώς ψήφισε ο πρόεδρος της Βουλής Γιάννης Αλευράς, που ασκούσε καθήκοντα Προέδρου Δημοκρατίας μετά την παραίτηση Καραμανλή. Άλλοι συνταγματολόγοι (π.χ. Αριστόβουλος Μάνεσης) θεώρησαν ότι δεν είχε δικαίωμα ψήφου και άλλοι (π.χ. Δημήτρης Τσάτσος) ότι ο βουλευτής δεν χάνει ποτέ το δικαίωμα ψήφου

Στις 2 Ιουνίου 1985 γίνονται κοινοβουλευτικές εκλογές υπό τη σκιά της προηγούμενης ρήξης για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου οι επιλογές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ δικαιώνονται. Το ΠΑΣΟΚ παίρνει ένα ποσοστό της τάξης του 45,82%, εκλέγοντας 161 βουλευτές έναντι ποσοστού 40,84% της Δεξιάς.

Alors enfants … Κωλοτουμπέ…

Δεν θα έπρεπε να προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη η βράβευση του Αλέξη Τσίπρα από έναν δικηγορικό σύλλογο του εξωτερικού, όταν πριν λίγο καιρό βραβεύτηκε το άλλο τεράστιο μέγεθος της πολιτικής μας ζωής, ο Πάνος Καμμένος, ως «εξέχουσα προσωπικότητα» μάλιστα από το ΤΕΙ της Θεσσαλονίκης!

Και τα δύο βραβεία των συγκυβερνητών, θα μπορούσαν να αποτελούν τον ορισμό της ειρωνείας.

Ο Καμμένος, ο πιο κλασσικός λαϊκιστής στην πολιτική σκηνή σήμερα, επιφανής υβριστής των πολιτικών του αντιπάλων διαχρονικά και δημιουργός του πολιτικού όρου «στα τέσσερα» που κόσμησε το ελληνικό κοινοβούλιο … εξέχουσα προσωπικότητα! (Αυτός που καταδικάστηκε πρόσφατα γιατί παρακινούσε τους οπαδούς του να λιντσάρουν δήμαρχο – πολιτικό του αντίπαλο)

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο αυταπατώμενος για μεγάλο διάστημα Πρωθυπουργός, ο μεταξύ Τραμπ και Κάστρο περιπλανώμενος ταξιδιώτης, ο κύριος δύο μνημόνια και πολλών δις βάρη στις πλάτες του λαού του, ο πολιτικός που δεν κράτησε ούτε μία από τις προεκλογικές το υποσχέσεις … με το βραβείο «πολιτικού σθένους»!

Σε αντίθεση με τους εμπνευστές της βράβευσης Καμμένου οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους Γάλλους τη διαχρονικότητα στο καυστικό τους χιούμορ αλλά και την ανάγκη.

Γιατί ανάγκη είναι να αναζητάς έναν Πρωθυπουργό μιας χώρας που θα αφήσει τα καθήκοντά του για να βραβευτεί από ένα δικηγορικό σύλλογο και ένα περιοδικό μιας άλλης χώρας!

Και μόνο σαν απόδειξη καυστικού χιούμορ, μπορεί κάποιος να εκλάβει τις δηλώσεις του ιδρυτή του Politique Internationale : «Παρά τη διαφορετική κατεύθυνση που είχε αρχικά η πολιτική οικογένεια του Αλέξη Τσίπρα, αυτός βρήκε το κουράγιο να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ και την Ευρώπη αποφεύγοντας καταστροφικές συνέπειες για όλους»!!!

Αφήνοντας σε όλους μας την άνεση να ταξιδέψει το μυαλό μας σε εκείνο το Βαρουφάκειο εξάμηνο που νικούσαμε… μέχρι να χάσουμε πανηγυρικά, σε εκείνο το δημοψήφισμα που το περιεχόμενο της κάλπης μετατράπηκε την επόμενη ημέρα στο ακριβώς αντίθετο και βεβαίως, στο μεγάλο τίμημα που καταβάλαμε σαν χώρα και λαός όταν έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο πιο σκληρό μνημόνιο.

Και για να τονώσει την πολιτική προσωπικότητα του Έλληνα Πρωθυπουργού, ο ιδρυτής και γενικός διευθυντής του περιοδικού, Πατρίκ Βαζμάν δεν ξέχασε να αναφέρει τα ονόματα των άλλων πολιτικών που επίσης βραβεύτηκαν και με τους οποίους … στενοί ιδεολογικοί δεσμοί, συνδέουν τον Αλέξη:

«Ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ …  ο Ρίτσαρντ Νίξον, …ο Ισραηλινός Μεναχέμ Μπέγκιν»

Και έπειτα μου λέτε ότι δεν έχουν χιούμορ!

Στη φτωχή, πλην τίμια Ελλάδα, οι λέξεις βέβαια έχουν άλλο νόημα…

Η αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών αποφάσεων ονομάζεται πολιτική απάτη και όχι πολιτικό σθένος.

Η πολιτική μετάλλαξη σε κάτι διαφορετικό από αυτό που «πουλάς» προεκλογικά ονομάζεται πολιτική κοροϊδία και όχι πολιτικό σθένος.

Η πλήρης υποταγή στα θέλω των ισχυρών και η διάλυση της κοινωνίας ονομάζεται πολιτική θρασύτητα και όχι πολιτικό σθένος.

Η αλλαγή πολιτικών θέσεων, ανάλογα με τις ανάγκες τις εξουσίας λέγεται πολιτική κωλοτούμπα (άλλωστε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας την έκανε διάσημη στο εξωτερικό) και απέχει έτη φωτός από το πολιτικό σθένος.

Στη φτωχή , πλην τίμια Ελλάδα, το πιο σημαντικό βραβείο είναι αυτό που θα σου δώσει ο λαός την ώρα που θα μπορέσει να εκφραστεί.

Και εκείνη τη στιγμή στα σίγουρα κανένας μας δεν θα κάνει το … Γάλλο!

 

Το μήνυμα και οι παραλήπτες…

Όταν 210.264 πολίτες συμμετέχουν σε μια πολιτική διαδικασία, αυτό  δεν μπορεί παρά να αποτελεί πολιτικό γεγονός και μάλιστα ιδιαίτερα  μεγάλο.

Η συμμετοχή στις διαδικασίες ανάδειξης επικεφαλής στο χώρο της Κεντροαριστεράς καταρχήν επιβεβαιώνει το ότι υπάρχει ένας μεγάλος πολιτικός χώρος, ξέχωρος από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που αναπνέει και οργανώνεται. Που δηλώνει παρών στα πολιτικά πράγματα και κυρίως που δεν θέλει να απορροφηθεί ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά.

Για το ΣΥΡΙΖΑ που επεδίωξε να αφομοιώσει και να εκφράσει το συγκεκριμένο χώρο με διάφορους τρόπους, που πολλές φορές έφθαναν στα όρια της γραφικότητας (οι αναφορές στον Α. Παπανδρέου και η προσπάθεια ιδιοποίησης της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ), το μήνυμα είναι ακόμη πιο ηχηρό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων που τον οδήγησαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στην πρώτη θέση και κατά συνέπεια στην Κυβέρνηση, προέρχεται από το χώρο αυτό.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η αντιμετώπιση που έτυχε η διαδικασία από την κυβερνητική ΕΡΤ! Τη μεν Παρασκευή η κ. Ακριβοπούλου, στην γνωστής αντικειμενικότητας απογευματινή της εκπομπή, δήλωνε απαντώντας στο σχόλιο της δημοσιογράφου για συμμετοχή ανώτερη των 100.000 ατόμων πως « Ούτε 80.000 δεν θα ψηφίσουν και τη Δευτέρα κάποιοι δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν». Το δε βράδυ της Κυριακής και ενώ ήδη είχε ξεπεραστεί και το φράγμα των 200.000 συμμετεχόντων, στο δελτίο ειδήσεων έκαναν λόγο για «περίπου 180.000», αποδεικνύοντας τον φόβο τους απέναντι σε ένα γεγονός που σίγουρα επηρεάζει το χώρο που «υπηρετούν». Δεν αναφέρομαι αναλυτικά στα εμετικά τwits του έτερου «γραμμιτζή» της Κουμουνδούρου , του γνωστού Κ. Βαξεβάνη, ο οποίος ξεπερνώντας κάθε όριο γελοιότητας έγραφε για «χιλιάδες δεξιούς που ψήφισαν στη διαδικασία».

Ο μέγας τους φόβος ,φόβος  που δεν κρύβεται, είναι ότι χωρίς τον προνομιούχο χώρο της Κεντροαριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ γρήγορα θα επιστρέψει στα προ του 2014 επίπεδα πολιτικής και εκλογικής (κοινωνικής είναι ήδη) καταγραφής. Και όταν στην πρώτη επίσημη προσπάθεια συγκρότησης του χώρου αυτού, συμμετέχει αυτός ο αριθμός πολιτών, το μήνυμα είναι πολύ καθαρό. Ξέρουν πολύ καλά ότι η πολιτική συγκρότηση (από την αρχή θα έλεγα) ενός φορέα με ισχυρή αναφορά στο κέντρο και την Αριστερά (για να το πω περιγραφικά ίσως και αδόκιμα : Η αναβίωση ενός ΠΑΣΟΚ προηγουμένων εποχών), σημαίνει το οριστικό πολιτικό τους τέλος και την επιστροφή στα πραγματικά μεγέθη αυτού που εκπροσωπούν…

Η διαδικασία όμως αυτή έστειλε μήνυμα και προς την άλλη πλευρά. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία όσων βρέθηκαν χθες στις κάλπες της κεντροαριστεράς, εξέφρασε μαζί με την αντίθεση στην κυβερνητική πρόταση και πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ και την επίσης μεγάλη αντίθεση της στην Ν.Δ. σαν εναλλακτική κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

«Υπάρχει και άλλη πρόταση και βρίσκεται εδώ», θα μπορούσε να είναι το ουσιαστικό μήνυμα προς τους δύο σημερινούς μονομάχους της πολιτικής μας σκηνής και στάλθηκε με τρόπο καθαρό και ηχηρό.

Αυτά σε ότι αφορά τη συμμετοχή και τις προοπτικές. Γιατί το αν το εγχείρημα θα έχει την απαιτούμενη συνέχεια και επιτυχία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και το ξεπέρασμα των πολλών αγκαθιών που στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, σπάρθηκαν στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και κυρίως στο μεγαλύτερο του κομμάτι το ΠΑΣΟΚ.

Αλλά ακόμα και αυτό είναι πραγματικά μοναδικό: Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να δηλώνουν παρών σε μια διαδικασία ενός νέου εγχειρήματος που δεν έχει συγκροτημένο πρόγραμμα, δεν έχει όνομα, δεν είναι καν κόμμα! Είπαν ένα μεγάλο «όχι ρε γαμώτο δεν είστε μόνο εσείς, δεν μπορείτε να μας εκφράσετε εσείς», απευθυνόμενοι και προς τους δύο μέχρι χθες μονομάχους για την εξουσία . Ζωγράφισαν με διαφορετικό χρώμα ένα μονότονα, τα τελευταία χρόνια, ασπρόμαυρο πολιτικό τοπίο.

Μένει να αποδειχθεί ότι αυτοί που θέλησαν να ηγηθούν μπορούν να ανταποκριθούν στη μεγάλη πρόκληση και να σηκώσουν το βάρος της επιλογής…

Εσύ Γιώργο έφυγες νωρίς…

Δύσκολη η αποδοχή της απώλειας ανθρώπων που δέθηκες μαζί τους. Ακόμη πιο δύσκολη όταν για χρόνια ταυτίζεσαι μαζί τους, μοιράζεσαι χρόνο , ώρες και στιγμές, μοιράζεσαι  ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου, τις σκέψεις σου, την καθημερινότητα, τα μικρά και τα μεγάλα…

Τόσο δύσκολη αυτή η αποδοχή της πραγματικότητας που ακόμη και μετά από ένα χρόνο περίπου, επιμένεις να περιμένεις…

Να περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο τη γνωστή ώρα το πρωί, επιμένεις να ακούσεις το «Σουσλόφ μου τι κάνεις;», επιμένεις να τον δεις ξαφνικά μπροστά σου, με τον πράσινο φάκελο στα χέρια, απαιτητικό για συζήτηση εκείνη τη στιγμή και με αγωνία μικρού παιδιού να ακούσει την άποψη σου για αυτά που σκέφτηκε ή για αυτά που θέλει να κάνει.

Ο Γιώργος έφυγε νωρίς. Πολύ νωρίς. Και πήρε μαζί του μια διαφορετική λογική για την πολιτική και τη ζωή, από αυτή που κυριαρχεί αυτά τα χρόνια.

Γιατί δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για τιμιότητα και ηθική στην πολιτική και να μην σκεφτείς αυτόν.

Δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για καθαρότητα και ειλικρίνεια στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους της πολιτικής και να μην τα ταυτίσεις με αυτόν.

Δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για ανθρωπιά, απλότητα, συντροφικότητα ρε φίλε (χωρίς εισαγωγικά) και να μην πεις το όνομά του.

Και αν σκεφτείς κάποιον ρομαντικό και μοναχικό καβαλάρη να πηγαίνει αντίθετα με όλα και με όλους, να μη νοιάζεται για το «εγώ» του παρά μόνο για τους άλλους, θα σου πω, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές από αυτό, τίποτα πιο αληθινό και τίποτα πιο δυνατό.

Ο Γιώργος ζούσε για τις αρχές και τα πιστεύω του. Ζούσε για τους άλλους. Χαίρονταν με τη χαρά των άλλων και πονούσε με τη στεναχώρια τους…

Γίνονταν «χαλί να τον πατήσεις», έβαζε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό του, προκειμένου να βοηθήσει, αλλά δεν άντεχε την υποκρισία και την αχαριστία. Εκεί τραβούσε οριστική διαγραφή ακόμη και αν κάτι τέτοιο τον έκανε να πονέσει πολύ περισσότερο από τον άλλο.

Δεν μπορούσε να χωνέψει το πώς αυτός που βοήθησε και εμπιστεύτηκε, τον πλήρωσε με αχαριστία. Δεν το ήξερε αυτό το «παιχνίδι», δεν το έκανε ποτέ του…

Όταν λίγο πριν το μεσημέρι της 31^ης Μαΐου πέρυσι, πριν ένα χρόνο περίπου, άκουσα από τη Σοφία το «Ναι είναι αλήθεια Βασίλη. Έφυγε ο Γιώργος»,  το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν ένα «γιατί;»…

Αυτό που δεν έχει απάντηση. Αυτό για το οποίο δεν περιμένεις απάντηση. Το «γιατί» της πίκρας, της αμηχανίας, των ερωτηματικών που γίνεται γρήγορα οργή και πόνος για την απώλεια, φόβος για το κενό στην καρδιά σου, ανησυχία για τους δικούς του ανθρώπους.

Είχαμε μιλήσει μόλις την προηγουμένη το πρωί. «Σουσλόφ, σκέφτηκα και έχεις δίκιο για την εκδήλωση. Να την αφήσουμε για αργότερα γιατί και εγώ δε νοιώθω και τόσο καλά. Θα τα πούμε αύριο…». Ήθελε να οργανώσει μια εκδήλωση με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Α. Παπανδρέου, με στόχο να αναγκάσει όλες τις «φυλές» του ΠΑΣΟΚ, να βρεθούνε μαζί και να τους ζητήσει συστράτευση και ενότητα για να ξαναφτιαχτεί η παράταξη… Είχα διαφωνήσει, όχι για το περιεχόμενο αλλά για τη χρονική επιλογή, ξέροντας ότι η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν η καλύτερη.

Δεν τα είπαμε την επομένη… Δεν τα είπαμε ποτέ ξανά.

Έχουμε όμως πει τόσα αυτά τα χρόνια, που φτάνουν για μια ζωή…

Και νοιώθω τυχερός που μου εκμυστηρεύτηκε τόσα και άτυχος που πρέπει να τα κρατήσω μυστικά, τηρώντας την υπόσχεση μου.

Ένα χρόνο μετά… όχι δεν το έχω αποδεχτεί.

Όπως φαντάζομαι δεν το έχουν αποδεχτεί και οι συνοδοιπόροι του στην «Αριστερή Πρωτοβουλία», οι φίλοι του στο Tivoli που θα τον περιμένουν ακόμη για τον πρωινό καφέ, οι φίλοι του στην Ερατεινή που δεν θα τον δούνε από τα ξημερώματα με τη σακούλα με τα κουλούρια που συνοδεύανε τη συζήτηση, όλοι όσοι θα περιμένουν ακόμη να χτυπήσει το τηλέφωνο για να ακούσουν το «αδελφούλη μου…», οι φίλοι του στην πολιτική (γνωστοί ή λιγότερο γνωστοί), η οικογένεια του…

Δε νοιώθω μόνος μου σε αυτό το περίεργο παιχνίδι της καρδιάς και της λογικής.

Νοιώθω σίγουρα τυχερός που τον έζησα αυτά τα χρόνια. Που με εμπιστεύτηκε.

Που με τίμησε όταν κάλεσε και εμένα εκείνη τη βροχερή Κυριακή στην Ερατεινή, για να μας ανακοινώσει την περιπέτεια της υγείας του και να συζητήσουμε το τι θα κάνουμε.

Γιώργο έφυγες νωρίς. Πολύ νωρίς. Και άφησες ένα τεράστιο κενό στη μικρή γωνιά της πολιτικής ζωής που στέκονται όσοι πιστεύουν στην αλήθεια και την ειλικρίνεια. Στην καθαρότητα και στην συνεχή προσπάθεια να μένουν σταθεροί σε αυτά που πιστεύουν.

Αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούμε, στους μπαξέδες σύντροφε μου!

Τι είναι ένα ακόμη μνημόνιο μπροστά στην αιωνιότητα!

Παρακολουθώντας τα επιχειρήματα με τα οποία πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ προσπαθούν να δικαιολογήσουν το 4^ο μνημόνιο, εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κάποιος στο συμπέρασμα ότι ζούμε τη φάση της συνειδητής αφέλειας και κοροϊδίας.

Αφέλειας γιατί με πυροτεχνήματα και λεκτικές πομφόλυγες η πραγματικότητα μετατρέπεται σε ένα πραγματικό παραμύθι.

Κοροϊδίας γιατί η προσπάθεια να δικαιολογηθούν δεκάδες ψέματα οδηγεί στη χρησιμοποίηση ακόμη περισσότερων ψεμάτων, που προκαλούν την κοινή νοημοσύνη.

Έτσι με ευκολία η μείωση των συντάξεων μετατρέπεται σε «μεταρρύθμιση που στοχεύει στη μείωση του συνταξιοδοτικού κόστους» και η μείωση του αφορολόγητου και η επιπλέον επιβάρυνση όλων με νέους φόρους σε «μεταρρύθμιση με την οποία διευρύνεται η φορολογική βάση»! Τόσο απλά και τόσο προκλητικά!

Η παράταση της επιτήρησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια μετονομάζεται σε «τέλος των μνημονίων» και η νομοθέτηση πολιτικών που οδηγούν σε αφαίμαξη άλλων 4,5 δις από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους επαγγελματίες σε μέτρα με «μηδενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο».

Η νομοθέτηση της δέσμευσης για πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 ύψους 3,5 %, θεωρείται κάτι πολιτικά ουδέτερο άσχετα αν τα τωρινά «πλεονάσματα» είναι στηριγμένα στο αίμα και το δάκρυ των πολιτών.

Τα «αντίμετρα» θα δοθούν στο μέλλον (τι είναι άλλα τρία χρόνια λιτότητας και διάλυσης των πάντων) αλλά μετατρέπονται σε επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν επιλογές με άμεση εφαρμογή.

Η διάψευση κάθε προεκλογικής δέσμευσης και κάθε «κόκκινης γραμμής» εύκολα ξεχνιέται και δικαιολογείται με «την ανάγκη προσαρμογής στην πραγματικότητα» είτε με τους «κακούς δανειστές» που όμως γίνονται καλοί, όταν οι θέσεις τους για το χρέος ταυτίζονται με μέρος των επιδιώξεων των σύγχρονων πολιτικάντηδων.

Και αν όλα αυτά συγκρουστούν με την λογική και την αντίδραση ακόμη και αυτών που ανέμεναν κάτι καλύτερο από τη σημερινή Κυβέρνηση,  το οπλοστάσιο της πολιτικής απάτης έχει και άλλα όπλα! Το μνημόνιο δεν είναι μνημόνιο αλλά «νομοθέτηση   αντιμέτρων τριετίας», η επιβάρυνση της ελληνικής οικογένειας με νέα φορολογική βάρη δεν είναι και άσχημη γιατί οι «προηγούμενοι επιβάρυναν περισσότερο τους πολίτες» και βεβαίως οι ευθύνες βαρύνουν όλους τους άλλους για την μη επίτευξη των προσδοκώμενων ρυθμών ανάπτυξης.

Αν και αυτά δεν πείσουν τότε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας θα εμφανιστούν τα γνωστά επιχειρήματα για αυτούς που θέλουν να υπομονεύσουν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση ( που με το ζόρι φθάνει στο 15%) και να κάνουν κακό στη χώρα σε μια «τόσο κρίσιμη στιγμή»!

Δεν υποστηρίζω ότι η πολιτική δημιουργεί το χώρο μέσα στον οποίο ανθεί η αλήθεια και η αντικειμενικότητα. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε στο παρελθόν, τόσο ψέμα, τόση αθλιότητα και τόσο συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης. Θα ήθελα να μιλήσω για μια αρρωστημένη κατάσταση αλλά και πάλι δε νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπαίνουμε στην περίοδο των «και των δύο χεριών»!

Από τη μία αυτοί που θα ψηφίσουν και με τα δύο τους χέρια το νέο μνημόνιο και από την άλλη αυτοί που ζώντας τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων θα ανταμείψουν τους πολιτικούς απόγονους των αδελφών Γκρίμ, με τη γνωστή κίνηση και των δύο υψωμένων χεριών…

ΥΓ

Μετά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι «αναμένεται τσουνάμι επενδύσεων στη χώρα μας», ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα … χειρότερα!

Η ραψωδία μιας ψεκασμένης αυταπάτης…

Ξύπνησε χαρούμενος. Δεν ήταν μια μέρα σαν τις άλλες! Ήταν Η ΜΕΡΑ! Δύο χρόνια συμπλήρωνε  η νέα κυβέρνηση στην εξουσία. Δύο χρονιά «πρώτη φορά Αριστερά» ή για την ακρίβεια «πρώτη φορά ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ».

Έφτιαξε τον καφέ, κάθισε στο γραφείο του και έριξε το βλέμμα του στο παράθυρο, παρακολουθώντας τα παιχνίδια του ήλιου με τα σύννεφα. Τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά από τον  καφέ του και αφέθηκε στις σκέψεις του:

« Πόσο γρήγορα στ’ αλήθεια μπορεί να αλλάξει η ζωή μας;

Και πόσο απλά να γίνει πιο εύκολη, πιο καλή ;

Πόσο πιο αισιόδοξοι νοιώθουμε αλήθεια όλοι μας, μετά από μόλις δύο χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;

Πόσο απλό ήταν τελικά να αλλάξουν όλα!

Δύο μόλις χρόνια χρειάστηκε για να αποτινάξουμε τα δεσμά των μνημονίων, να ρυθμίσουμε το χρέος και να βάλουμε τους τοκογλύφους δανειστές να χορεύουν στους ρυθμούς μας!

Σε δύο μόλις χρόνια η οικονομία άλλαξε ρότα! Η ανάπτυξη δεν είναι μια αόριστη λέξη, τόσο ταλαιπωρημένη από τους ανίκανους που μας κυβερνούσαν πριν… Η ανάπτυξη είναι ΕΔΩ! Είναι παντού. Δεν το νοιώθεις; Δεν το βλέπεις; Στον μικρομεσαίο που επιτέλους μπόρεσε να ανοίξει τα φτερά του… Στον  ιδιοκτήτη της μικρής επιχείρησης που επιτέλους φορολογήθηκε δίκαια και μπόρεσε να επενδύσει στην επιχείρηση του… Στον αγρότη που είδε επιτέλους τους κόπους του να μην πηγαίνουν χαμένοι… Στον ιδιωτικό υπάλληλο που ένοιωσε ξανά ασφαλής με τις συλλογικές συμβάσεις που επανέφερε η σωτήριος Κυβέρνηση! Στη μη αύξηση του ΦΠΑ παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις των ξένων…

Δύο μόλις χρόνια για να καταλάβουμε τι σημαίνει αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και όχι ξεπούλημας της! Δείτε για παράδειγμα πως αξιοποιήθηκε ο ΟΣΕ (μην ακούω μίζερες αντιλήψεις ότι τα 45 εκ ευρώ είναι λίγα…).

Δύο μόλις χρόνια για να νοιώσουν και πάλι ασφαλείς οι συνταξιούχοι καθώς ΚΑΜΜΙΑ ΜΕΙΩΣΗ στις συντάξεις δεν έγινε και βεβαίως δεν θα γίνει!  Ευτυχία για όσους παίρνουν το ΕΚΑΣ που ευτυχώς για αυτούς, η διαπραγματευτική τακτική της Κυβέρνησης τους το εξασφάλισε για πάντα! Χαμόγελα και στους νεοδιοριζόμενους με βασικό μισθό τα 751 ευρώ (νάναι καλά οι Κυβερνώντες). Χαμόγελα σε όλους τους αδύναμους συνταξιούχους για τη 13^η σύνταξη που είναι πια μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα!

Έτσι απλά. Έτσι ταπεινά το κομματικό κράτος έγινε καπνός, χωρίς μετακλητούς, χωρίς διορισμούς κολλητών και συγγενών , με την αξιοκρατία να αποτελεί τη βασική παράμετρο για τη στελέχωση των θέσεων ευθύνης!

Έτσι απλά… το βαρίδιο του ΕΝΦΙΑ καταργήθηκε όπως ακριβώς είχαν υποσχεθεί προεκλογικά. Τον σκίσαμε, εκείνο το βράδυ στη Βουλή μαζί με το μνημόνιο… Αναπνεύσαμε και πάλι και κάναμε την ελπίδα μας καράβι για να ανταμώσουμε τη μεγάλη αλλαγή και στην Ευρώπη , που εκστασιασμένη υποκλίθηκε στις δομικές αλλαγές που προώθησε η Κυβέρνηση αυτά τα δύο χρόνια!

Και αν όλα αυτά είναι μικρά για μια υπεύθυνη και ειλικρινή κυβέρνηση τι θα μπορούσε κάποιος να πει για την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας αυτά τα χρόνια; Για την εμβάθυνση της, για το άπλωμα της… Με κορυφαία βεβαίως στιγμή το δημοψήφισμα (το καλοκαίρι εκείνο…). Γιατί μια δημοκρατική κυβέρνηση τηρεί όχι απλά τις υποσχέσεις της αλλά πάνω απ’ όλα σέβεται την ψήφο του λαού. «ΟΧΙ» ψηφίσαμε… «ΟΧΙ» έμεινε. Δεν λειτούργησε όπως πιθανώς θα λειτουργούσανε οι «άλλοι», που θα βρίσκανε την ευκαιρία και με δικαιολογίες τάχατε περί κρίσιμων στιγμών κ.τ.λ. θα το στρίβανε παραχαράσσοντας τη θέληση του λαού.

Αυτή όμως είναι και η μεγάλη διαφορά των «άλλων» με τους «νυν»…

Ακούω κάτι αθλιότητες… Μου είπε ο Μουλόπουλος ( ξέρετε ο κομματικός επίτροπος που μπήκε στο Δ.Ο.Λ.),  ότι κάποιοι εραστές του παλιού, διαδίδουν φήμες ότι τάχατε:

Υπογράφηκε τρίτο μνημόνιο, ψηφίστηκαν μέτρα λιτότητας 9 δις, ότι χάθηκαν 21 δις από το ΑΕΠ αυτά τα δύο χρόνια, ότι μειώθηκαν 20% οι συντάξεις, ότι 86 δις στοίχησαν στη χώρα οι επιλογές Βαρουφάκη, ότι υποθηκεύτηκε η δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, ότι αυξήθηκε ο ΦΠΑ στο 24% και ότι από την επόμενη χρονιά αλλάζουν και τα δεδομένα για όλα τα νησιά, ότι δεν καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ αλλά θα μείνει για άλλα 19 χρόνια, ότι καταργήθηκε τάχατε το ΕΚΑΣ, ότι μειώθηκε το αφορολόγητο και μάλλον θα μειωθεί και άλλο, ότι αυξήθηκαν οι φόροι σε τσιγάρα, πετρέλαιο , αλκοόλ, ότι βάλαμε φόρο και στο internet, ότι δεν αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός και πολλά ακόμα που ούτε να τα αναφέρω δεν μπορώ!

Μην τα πιστέψετε! Δεν είναι αλήθεια! Οι κύκλοι που θέλουν την αποτυχία της «πρώτης φοράς Αριστερά» τα διακινούν… Αυτοί που στέκονται στα τέσσερα μπροστά στους ξένους σατράπες… Αυτοί και οι τοποτηρητές τους στην Ελλάδα… Αυτοί που κάνουνε μοντάζ μέχρι και σε φωτογραφίες (θυμόσαστε εκείνη με τον Καμμένο, τον Βίτσα και τον Κασσιδιάρη;)…

Αλλά δεν θα τους περάσει. Τα ψέματα τελείωσαν. Τέλος και οι αυταπάτες. Η Ελπίδα ήρθε και θα μείνει για πάντα εδώ… Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται (Όχι αυτό το σύνθημα ήταν των άλλων…)»

Άνοιξε την τηλεόραση του βλέποντας τον Καμμένο, τον αντιπρόεδρο και Υπουργό Άμυνας να εκθειάζει τον Τραμπ! Το βλέμμα του άθελα έπεσε στη φωτογραφία που είχε στο γραφείο με τον Τσίπρα να μιλά στο συγκεντρωμένο πλήθος στην κηδεία του Κάστρο στην Αβάνα. «Αυτό είναι πολυδιάστατη πολιτική», σκέφτηκε φωναχτά. «Τους έχουμε τρελάνει όλους. Άλλος με τον Τραμπ, άλλος με τον Μαδούρο, άλλος με τη Μέρκελ, άλλος με την επανάσταση.»

Ζήτω η 25^η Ιανουαρίου του 2015!!!