Η πραγματικότητα και οι μύθοι…

Πριν στεγνώσει το μελάνι στην υπογραφή του Υπ. Εξωτερικών της χώρας μας, στη συμφωνία με τα Σκόπια, ο Πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας τοποθέτησε τα πράγματα στη σωστή διάστασή τους: «Οι Έλληνες και οι Μακεδόνες …» είπε, με το χαμόγελο ενός ανθρώπου που ξέρει ότι κέρδισε.

Που κέρδισε ακριβώς την ταυτότητα που ήθελε, τόσο για την εθνότητά του (Μακεδόνες) όσο και για τη γλώσσα του (Μακεδονική). Μέσω αυτών των ονομάτων όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και νομιμοποιείται το εθνικό τους ιδεολόγημα για τη «διαμελισμένη μακεδονική πατρίδα».

Και η τεράστια διαφορά με το χθες είναι αυτή τη φορά υπάρχει η αρχική (μέχρι να κυρωθεί από τη Βουλή)  συμφωνία της χώρας μας. Μια συμφωνία που αναιρεί τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική και ανατρέπει τις ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί.

«Η διαφωνία σχετικά με το συνταγματικό όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το οποίο έχει ως τώρα αναγνωριστεί από 120 και πλέον χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, φαίνεται να είναι μόνο ένα πρόσχημα για την επίτευξη του τελικού στόχου της Ελληνικής Κυβέρνησης, που είναι η άρνηση της μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, της μακεδονικής γλώσσας και ολόκληρης της μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς», σημείωνε ο Υπ. Εξωτερικών των Σκοπίων το 2008 Μιλόσοσκι, σε επιστολή του προς τους ομολόγους του των χωρών μελών του ΝΑΤΟ.

Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα και όποιος αρνείται να τη δει προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στη χώρα μας. Και για έναν επιπλέον λόγο: Τα Βαλκάνια δεν είναι Σκανδιναβία. Μιλάμε για ένα καμίνι, εθνικών, θρησκευτικών, πολιτικών αντιθέσεων που ιστορικά δημιουργεί αναταραχές, ανακατατάξεις και συγκρούσεις συμφερόντων. Η σταθερότητα δεν μπορεί να βασίζεται στην υποχωρητικότητα ούτε στην αλλαγή με ερασιτεχνικό και μικροπολιτικό τρόπο των γραμμών άμυνας της χώρας σου.

Γιατί είναι μύθος ότι η εκκρεμότητα ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια επηρέασε αρνητικά τη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια. Σε τι άραγε; Η οικονομική διείσδυση στη γειτονική χώρα υπήρξε, η κεντρική θέση στα Βαλκάνια υπήρχε, η ανάπτυξη της χώρας μας προφανώς και δεν επηρεάστηκε από τις αντιθέσεις με τα Σκόπια.

Γιατί είναι μύθος ότι η επίλυση αυτού του προβλήματος ( σημειώνω ότι όχι απλά δεν λύθηκε αλλά μεταφέρεται σε βάθος χρόνου με συνθήκες που πλέον δεν μπορείς να τις επηρεάσεις), θα μας βοηθήσει να αποκρούσουμε την απειλή της Τουρκίας. Γιατί τόσα χρόνια τι πρόβλημα αντιμετώπισες με τη Τουρκία που το έκανε χειρότερο η εκκρεμότητα με τα Σκόπια; Επηρεάστηκε ο σχεδιασμός σου, οι εξοπλισμοί σου, το αμυντικό σου δόγμα; Τι ;

Γιατί είναι μύθος ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει έναν σύμμαχο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στο ΝΑΤΟ. Η Κυβέρνηση των Σκοπίων (αν και εφόσον παραμείνει) είναι ταγμένη στην πλευρά των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Και μπορεί ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς να έδωσαν για μια ακόμη φορά τα διαπιστευτήριά τους, στους άλλοτε «Φονιάδες των λαών», μπορεί να επέδειξαν την προσήλωση τους στη γερμανική στρατηγική για τα Βαλκάνια, αλλά ξέρουν ότι οι «πρόθυμοι» είναι «καλοί» όσο κάνουν τη δουλειά των ισχυρών. Μετά μένουν μόνοι και αδύναμοι!

Η πραγματικότητα είναι ότι τα Σκόπια (Ως Βόρεια Μακεδονία πλέον) θα κληθούν στις 12 Ιουλίου στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, υπό τις ευλογίες της χώρας μας, θα ξεκινήσουν τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ, τονίζοντας στην «Μακεδονική γλώσσα» το πόσο θετικό είναι αυτό για τους «Μακεδόνες».

Στην Ελλάδα θα απομείνουν τα καλά λόγια των ξένων (που ιδέα δεν έχουν για τα προβλήματα αλυτρωτισμού), οι γραφικότητες περί του μεγάλου ηγέτη (ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε «ηγέτης» που χρεώθηκε εθνικές υποχωρήσεις), η περηφάνια ότι κρατήσαμε την αρχαία μας ιστορία (λες και είπαν ποτέ οι Σκοπιανοί ότι ήταν Αρχαίοι Έλληνες) και η ψευδαίσθηση ότι «ψηλώσαμε», κονταίνοντας την πραγματικότητα.

Και για το όνομα θα μου πείτε;

Αν στον υπολογισμό μπούνε και τα παραπάνω θεωρώ ότι το «Βόρεια Μακεδονία» είναι η χειρότερη επιλογή από αυτές που θα μπορούσαν να γίνουν. Και για τους γραφικούς που υποστηρίζουν «τι σας πειράζει αφού 140 χώρες τους είχαν αναγνωρίσει σαν Μακεδονία» θα έλεγα πολύ απλά ότι:  Αφού υπάρχει «μακεδονικό» έθνος και «μακεδονική» γλώσσα, τότε αναπόδραστα η Βόρεια Μακεδονία καθίσταται χώρα των «Μακεδόνων» και η νότια ελληνική Μακεδονία υποβαθμίζεται απλά στην διοικητική ονομασία της συγκεκριμένης περιφέρειας εις ανάμνηση της αρχαίας Μακεδονίας που «δεν έχει καμία σχέση» κατά την επίσημη διατύπωση που αποδέχθηκε η ελληνική πλευρά με τις σύγχρονες διαστάσεις και περιπλοκές του ζητήματος.

Και αυτό με τη δική μας (συγγνώμη του Κοτζιά) υπογραφή…

Ταξιδεύοντας οδικώς στην Κεντρική Ευρώπη … και όχι μόνο! (ΜΕΡΟΣ 2ο)

Από τον απόλυτο ρομαντισμό στον … Μεσαίωνα!

Το πρώτο μέρος του ταξιδιού  – Λάρισα – Βελιγράδι (Σερβία) – Λίμνες Πλίτβιτσε (Κροατία) – Λιουμπλιάνα (Σλοβενία) –   μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ!

5^η ΗΜΕΡΑ : ΛΙΜΝΗ ΜΠΛΕΝΤ (ΣΛΟΒΕΝΙΑ)

Αφήνοντας πίσω την Λιουμπλιάνα , εντυπωσιασμένοι από την πόλη και την ατμόσφαιρά της, το επόμενο πρωινό αναχωρήσαμε για έναν από τους κεντρικούς προορισμούς αυτής της μικρής περιπέτειας.

Μόλις 60 χλμ από την Λιουμπλάνα η Λίμνη Μπλέντ αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα πιο ειδυλλιακά και ρομαντικά μέρη της Ευρώπης και βεβαίως την καρδιά της βαριάς τουριστικής βιομηχανίας της Σλοβενίας.

Θα την έχετε δει σίγουρα σε φωτογραφίες, όπως και εμείς… Και έτσι την ερωτευτήκαμε!

Σε κάποια από τα προγράμματα των τουριστικών γραφείων μπορείτε να βρείτε επίσκεψη στη λίμνη αλλά δυστυχώς πουθενά δεν θα βρείτε διαμονή εκεί. Και το ζητούμενο ήταν αυτό. Να μείνουμε ένα τουλάχιστον βράδυ σε αυτό το ονειρεμένο μέρος!

Η λίμνη Bled είναι το πιο δυνατό τουριστικό χαρτί της Σλοβενίας και ένα από τα ωραιότερα τουριστικά θέρετρα των Άλπεων. Το στολίδι των Ιουλιανών Άλπεων η λίμνη Bled φημίζεται πάνω απ’ όλα για το ειδυλλιακό φυσικό της τοπίο, για το θρυλικό νησί στη μέση της λίμνης, τα πολιτιστικά μνημεία όπως το κάστρο αλλά και τις πολλές δραστηριότητες που προσφέρει στους επισκέπτες όπως κολύμβηση σε οργανωμένες περιοχές, ξενοδοχεία με πισίνες, μονοπάτια για πεζοπορία στους γύρω λόφους, τένις και γήπεδα γκολφ, καζίνο, κωπηλασία και ποδηλασία. Σε μια ημερήσια εκδρομή στη Bled μπορείς να δεις και να κάνεις τα βασικά. Να ανέβεις στο κάστρο, να χαλαρώσεις αγναντεύοντας στις όχθες, να κάνεις ποδήλατο και άντε αν είσαι και δραστήριος να κάνεις καμιά πεζοπορία στους λόφους.

Όμως το χαρακτηριστικό που κάνει την Μπλεντ τόσο ξεχωριστή είναι σίγουρα η φύση της. Το φαράγγι Vintgar του άγριου ποταμού Radovna, η άθικτη φύση του Εθνικού Πάρκου Triglav, οι λόφοι για πεζοπορία γύρω στη λίμνη, δάση, λιβάδια και βοσκοτόπια, η σπηλιά κάτω από το Babji zob, ο καταρράκτης »Iglica», η χαράδρα Pokljuka. Με λίγα λόγια αν κάποιος μπορεί να μείνει λίγες μέρες στην περιοχή θα απολαύσει μοναδικές ομορφιές που προσφέρει η φύση της Σλοβενίας. Γι’ αυτό όποιος φυσιολάτρης ενδιαφέρεται ας μελετήσει το επίσημο site της λίμνης Bled να πάρει ιδέες για εξορμήσεις και δραστηριότητες:

http://www.bled.si/en/what-to-see

Το Μπλέντ είναι ένα σχετικά μικρό χωριό , εύκολα μπορείτε να το γυρίσετε αν και το ενδιαφέρον όπως καταλαβαίνετε βρίσκεται στην περιοχή γύρω από τη λίμνη.

Ο χάρτης της πόλης του Bled

Δεύτερη Εδέμ τη χαρακτήρισε ο Σλοβένος ποιητής Preseren και πιστέψτε με μάλλον δεν είχε άδικο.

Αυτός είναι και ο λόγος χιλιάδες συγγραφείς, επώνυμοι, πολιτικοί, πρόεδροι κ.τ.λ. την επισκέπτονται όπως θα διαπιστώσετε και στη συνέχεια.

Η διαμονή όπως και το φαγητό είναι τσιμπημένα. Λογικό αφού μιλάμε για ένα μέρος που από τις αρχές του 20^ου αιώνα συνδέθηκε με την ευρωπαϊκή αριστοκρατία!

Επιλογές για διαμονή θα βρείτε αρκετές. Όσο πιο κοντά στη λίμνη τόσο πιο ακριβά. Όσο απομακρύνεστε θα βρείτε πιο οικονομικές λύσεις.

Αν όμως επισκεφθείτε μια φορά στη ζωή σας αυτό το παραμυθένιο μέρος, αξίζει να ξοδέψετε κάτι παραπάνω και να απολαύσετε μια διαμονή 5 αστέρων στο φημισμένο Grand Hotel Toplice – Small Luxury Hotels of the World.

Το ξενοδοχείο στο booking.com

Απλά τέλειο! Πάνω στη Λίμνη με μοναδική θέα, όλες τις ανέσεις, πολυτέλεια που … σκοτώνει, εξέδρα με ξαπλώστρες για τις βουτιές σας και βάρκες για να κωπηλατήσετε με το ταίρι σας μέχρι το νησάκι!

Η εξέδρα του ξενοδοχείου για τις βουτιές σας!

Πρωινό με το κάστρο απέναντι!

Είπαμε πολυτέλεια…

Δεκάδες οι επώνυμοι που το επισκέφθηκαν όπως θα διαπιστώσετε από τις φωτογραφίες που κοσμούν έναν μεγάλο τοίχο!

Φθάνοντας νωρίς και πριν το check in , αφήσαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε τη βόλτα στο Bled του οποίου η ρυμοτομία και τα σπίτια είναι εντυπωσιακά!

Κατεβήκαμε στον παραλίμνιο δρόμο, ο οποίος είναι κατασκευασμένος έτσι ώστε να κάνει το γύρο της Λίμνης (περίπου 6 χλμ άνετης πεζοπορίας, ίσως ο πιο ρομαντικός περίπατος της ζωής σας)!

Η Grajsko kopalisce είναι η οργανωμένη παραλία του Bled κάτω ακριβώς από τον βράχο του κάστρου. Τις ηλιόλουστες και ζεστές μέρες είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους τουρίστες και περιλαμβάνει πάνω από 1000 αποδυτήρια, πρόσφατα ανακαινισμένες τουαλέτες και ντους, και ενοικίαση ομπρέλας. Μπροστά από την είσοδο, υπάρχει ένα Boathouse, όπου μπορεί κανείς να νοικιάσει μια βάρκα με κουπιά για το νησάκι Bled.

Ένα ελαφρύ γεύμα και τακτοποίηση στο ξενοδοχείο, μικρή δόση ξεκούρασης και ξανά στη λίμνη για την βόλτα με τη βάρκα μέχρι το νησάκι της λίμνης.

Οι παραδοσιακές βάρκες Pletna

12 ευρώ το άτομο κοστίζει η βόλτα με τις βαρκούλες Pletna. Η προέλευση του σκάφους Pletna πάει πίσω στο 1590, ενώ το μέγεθος του επιτρέπει την ασφαλή μεταφορά 20 ατόμων. Είναι αναγνωρίσιμο από μακριά, καθώς είναι εξοπλισμένο με μια πολύχρωμη τέντα που προστατεύει τους επιβάτες από τον ήλιο και τη βροχή. Το οδηγεί με τα δύο κουπιά ο κωπηλάτης Pletna (Pletnarstvo), που είναι ένα επάγγελμα σεβαστό στην περιοχή και διαδόθηκε από γενιά σε γενιά. Οι κωπηλάτες Pletna περιμένουν στο Spa Park, κάτω από το Park Hotel Bled, στην Mlino και στο κέντρο Κωπηλασίας Bled.

Ετοιμοι για βόλτα…

Το νησάκι στη μέση της λίμνης!

20 λεπτά περίπου η διαδρομή μέχρι το νησάκι στο οποίο δεσπόζει ο καθολικός καθεδρικός ναός της Παναγίας, ο οποίος χτίστηκε τον 15ο αιώνα και πλέον αποτελεί μια από τις πλέον δημοφιλείς επιλογές ζευγαριών που ενώνονται με τα δεσμά του γάμου.

Ο ύψους 52 μέτρων πύργος του και τα 99 εσωτερικά σκαλοπάτια του αποτελούν δύο ακόμη χαρακτηριστικά του..

Οι περισσότεροι που επισκέπτονται το νησάκι είναι για να χτυπήσουν την καμπάνα της εκκλησίας του 1534! Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί ο θρύλος θέλει όποιος χτυπήσει την καμπάνα τρείς φορές, η Παναγία πραγματοποιεί την επιθυμία και την ευχή που θα κάνει!

Απέναντι από το νησάκι μας έδειξαν ένα μεγάλο λευκό κτίριο που χρησιμοποιούσε ο Τίτο στη διάρκεια των καλοκαιρινών του διακοπών… Ενδιαφέρον!

Κάτι ήξερε ο Τίτο!

Μετά από 45 λεπτά παραμονή στο νησάκι και αμέτρητες φωτογραφίες πήραμε το δρόμο της επιστροφής με τον άνεμο αντίθετο τώρα στην πορεία της βάρκας και τη διαδρομή να διαρκεί περίπου μισή ώρα.

Στάση για καφέ και για να δοκιμάσουμε το παραδοσιακό γλυκό της Σλοβενίας που το αυθεντικό βρίσκεται στο Bled!

Πραγματικά εξαιρετικό!

Το ζαχαροπλαστείο του Hotel Park φημίζεται πως παρασκευάζει το αυθεντικό, το καλύτερο κέικ κρέμας σε όλη τη Σλοβενία. Το παραδοσιακό αυτό γλυκό και θρυλικό επιδόρπιο είναι το σύμβολο της κουζίνας του Bled και το Park Restaurant and Cafe είναι η γενέτειρα του. Το Bled cream cake παρασκευάζεται σύμφωνα με την αρχική συνταγή που τελειοποιήθηκε στη δεκαετία του 1940 και μάλιστα αναγνωρίζεται ως ένα πιάτο με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. Που σημαίνει πως δεν νοείται να έρθει κάποιος εδώ και δεν θα δοκιμάσει αυτό το γλυκό. Μη φανταστείτε κάτι εξωπραγματικό. Ουσιαστικά σαν μιλφέιγ είναι αλλά ξετρελαθήκαμε από την φρεσκάδα του και την γεύση του. Και όλως περιέργως με φυσιολογικότατη τιμή 3,7 ευρώ…

Ο χρόνος όμως περνά γρήγορα και η βόλτα στο κάστρο αναβλήθηκε για το επόμενο πρωινό…

Ένα καλό μπάνιο, αρκετή ρομαντζάδα και ένα καλό δείπνο στο εξαιρετικό Oštarija Peglez’n (Cesta svobode 19)… Κρασί τοπικό και ξαφνικά … ο αέρας δυνάμωσε και μια ξαφνική καταιγίδα μας συνόδεψε στην πιο ρομαντική βραδιά της ζωής μας!

Ξυπνήσαμε με μια δυνατή άρνηση να … φύγουμε. Αλλά τα χιλιόμετρα μπροστά μας ήταν αρκετά και ο προορισμός , το μαγευτικό Τσέσκι Κρουμλόβ στην Τσεχία επίσης μια μεγάλη πρόκληση. Οπότε;

Απολαμβάνεις το πρωινό σου δίπλα στη λίμνη, μαζεύεις τα πράγματα σου, κάνεις μια σύντομη επίσκεψη στο κάστρο και … φύγαμε γι’ άλλα!

Το κυριότερο μνημείο του Bled είναι το κάστρο του, που βρίσκεται σε έναν απόκρημνο λόφο ύψους 130μ. δίπλα στον οικισμό και την λίμνη. Φαίνεται από παντού και υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος μέχρι εκεί, ενώ η ιστορία του κάστρου ξεκινάει από το 1.004 μ.Χ. Η είσοδος κοστίζει 7 Ευρώ. Μέσα στο κάστρο υπάρχει κελάρι όπου μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας μπουκάλι κρασί με την παραδοσιακή μέθοδο (επί πληρωμή εννοείται) και τυπογραφείο όπου μπορείτε να τυπώσετε ότι θέλετε όπως ακριβώς τύπωνε και ο Γουτεμβέργιος (προσωπικά πιστεύω πως είναι από τα καλύτερα σουβενίρ που έχω πάρει). Η θέα από το κάστρο είναι μαγευτική. Επίσης υπάρχει και ένα μουσείο με πανοπλίες, όπλα, χάρτες της περιοχής, ενδυμασίες και γενικά είναι ευχάριστο. Η είσοδος στο μουσείο συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο.

Η θέα από το κάστρο! Αποκάλυψη όλης της ομορφιάς!

Αφήσαμε πίσω τη Λίμνη Μπλέντ με την ικανοποίηση ότι ζήσαμε ένα από τα μικρά μας όνειρα!

6^η – 7^η ΗΜΕΡΑ: ΤΣΕΣΚΙ ΚΡΟΥΜΛΟΒ (Τσεχία)

Μια πόλη ιστορικής κληρονομιάς – 300 προστατευόμενα κτίρια στο ιστορικό κέντρο που έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, το δεύτερο μεγαλύτερο συγκρότημα κάστρων στην Τσεχική Δημοκρατία και το παλαιότερο μπαρόκ θέατρο στον κόσμο! Μια πόλη που άκμασε από το 1300 έως το 1600, αλλά διατηρεί μέχρι και σήμερα ένα άρωμα μεσαιωνικό, τόσο ιδιαίτερο και τόσο μοναδικό που δίνει στο βαθύ νότο της Βοημίας την αιτία αλλά και το λόγο να την επισκεφθείς! Νότια Τσεχία… Νότια Βοημία … Τσέσκυ Κρούμλοβ (Cesky Krumlov)!!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…

Σε κάποιες από τις κλασσικές εκδρομές των τουριστικών πρακτορείων στην Πράγα, περιλαμβάνεται και μια επίσκεψη στο Cesky Krumlov. Κάπως έτσι πριν από χρόνια και υπό βροχή το γνώρισε η Όλγα και … αποφασίσαμε να το επισκεφθούμε, να μείνουμε δύο βράδια και να το απολαύσουμε.

Από τη Λίμνη Μπλέντ η απόσταση είναι περίπου 450 χλμ και φθάνεις διασχίζοντας με το αυτοκίνητο την κεντροδυτική Αυστρία, περνώντας από Σάλτσμπουργκ και με κατεύθυνση το Linz.

Περίπου 5 ώρες ήταν ο υπολογισμός του ταξιδιού αλλά επειδή τα απρόοπτα είναι μέσα στο παιχνίδι υπολογίσαμε 6 (πολλές για τη συγκεκριμένη απόσταση) και χωρίς βιασύνη…

Δεν υπήρχε λόγος να βιαστούμε ούτε και να αγχωθούμε. Το Τσέσκι Κρούμλοβ είναι μικρό και τα δύο βράδια υποθέσαμε αρκετά.

Η απόσταση από τη Λίμνη Μπλέντ μέχρι τα σύνορα της Σλοβενίας με την Αυστρία μικρή και σύντομη αλλά με μια στάση απαραίτητη για βενζίνη (πολύ πιο φθηνή σε σχέση με την Αυστρία) και την αγορά της απαραίτητης βινιέτας για την Αυστρία.

Απαραίτητη γιατί πρέπει να την έχεις κολλημένη στο αριστερό πάνω μέρος του παρμπρίζ. Στην αντίθετη περίπτωση το πρόστιμο ούτε λίγο ούτε πολύ είναι 300€!!!

Βγήκαμε από τη Σλοβενία χωρίς  να συναντήσουμε σύνορα και τελωνειακό σταθμό και μπήκαμε στην Αυστρία με μοναδικό έλεγχο οπτικό και από μακριά (στην ουσία χωρίς να σταματήσουμε) για τη βινιέτα! Ούτε ταυτότητες , ούτε πράσινες κάρτες για το αυτοκίνητο. Απολύτως τίποτα.

Ο δρόμος εξαιρετικός αλλά η κίνηση απίστευτη!

Τούνελ, νταλίκες, αυτοκίνητα δημιουργούσαν ένα συνδυασμό ενδιαφέροντα μεν αλλά αρκετά κουραστικό. Ειδικά έξω από τις μεγάλες πόλεις , όπως το Σάλτσμπουργκ, επικρατούσε ΠΑΝΙΚΟΣ. Κάποια έργα , κάποια μικροατυχήματα και μια έντονη βροχή έδωσαν επιπλέον ενδιαφέρον στην οδήγηση, η οποία κρατούσε σταθερά την ταχύτητα στα όρια που καθόριζαν οι πινακίδες, γιατί η αστυνόμευση εκεί είναι σε άλλα επίπεδα!

Από Linz μέχρι και τα σύνορα της Τσεχίας γινόταν ένας πανικός με έργα στο δρόμο, η μία παράκαμψη ακολουθούσε την άλλη, το gps … παρέδωσε πνεύμα και ζητούσε μονίμως να κάνουμε αναστροφή 180 μοιρών (!) και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στην Τσεχία. Ούτε εδώ σύνορα και τελωνεία παρά μόνο ένα μεγάλο Duty Free  (θεωρείται από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη) στο Wullovitz.

Από εκεί το Τσέσκι Κρούμλοβ είναι 30 χλμ τα οποία τα κάναμε σε 45 λεπτά, καθώς ο δρόμος θυμίζει επαρχιακό δρόμο της Ελλάδας!

Για την ιστορία απλά αναφέρω ότι σε αυτή τη διαδρομή περάσαμε από το Jesenice (σύνορα Σλοβενίας – Αυστρίας), Rosenbach, Berchtesgaden, Saltzburg, Linz…

Μπήκαμε στο Cesky Krumlov , υπό βροχή αναζητώντας το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει.

Το gps μας οδήγησε στη μέση του δρόμου και όχι στην αρχή, για κακή μας τύχη ήταν μονόδρομος και κάναμε μια μικρή παράκαμψη προκειμένου, με την παραδοσιακή μέθοδο, ρωτώντας δηλαδή, να φθάσουμε ξανά στο δρόμο και να δούμε μπροστά μας το ξενοδοχείο. Και η βροχή έπεφτε ακόμη πιο δυνατή…

Pension Ingrid

Δείτε το στο booking.com

Όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε για δωμάτια μας έκανε εντύπωση ότι τα περισσότερα ήταν ήδη κλεισμένα. Διαπιστώσαμε επίσης ότι οι τιμές των ξενοδοχείων που ήταν στο ιστορικό κέντρο ήταν κάτι περισσότερο από ακριβές. Το γιατί το καταλάβαμε όταν κάναμε την πρώτη βόλτα μας… Το επίσης σοβαρό πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχαν πάρκινγκ και λογικό ήταν να κάτι τέτοιο να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Η pension Ingrid βρίσκεται σε εξαιρετικό σημείο, μόλις 200 μέτρα από την πλατεία στο κέντρο του ιστορικού χωριού. Περνώντας το δρόμο στην ουσία βρίσκεσαι στον πεζόδρομο που σε οδηγεί εκεί. Και η τιμή εξαιρετική για τα δεδομένα της πόλης 70€.

Άνετο  δωμάτιο, πάρκινγκ και ακριβώς απέναντι super market ανοικτό από τις 6 το πρωί με ζεστά ψωμάκια και κρουασάν. Όλα καλά!

Τελικά θεωρώ μια πολύ καλή επιλογή!

Όπως θα διαπιστώσετε και από τους χάρτες οι αποστάσεις για όλα τα σημεία ενδιαφέροντος από το ξενοδοχείο είναι ιδιαίτερα κοντινές.

Η ιδιοκτήτρια μας υποδέχτηκε με δύο παγωμένες Τσέχικες μπύρες (τις τίμησα), ελάχιστη ξεκούραση και μιας και η βροχή σταμάτησε (υπερβολική η ζέστη και η υγρασία) ξεκινήσαμε για την πρώτη βόλτα!

ΠΑΡΑΜΥΘΙ!

Όσο περπατάς στα πετρόστρωτα δρομάκια του Cesky Krumlov, νομίζεις ότι ζεις ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι με ιππότες που περιμένεις να τους δεις να ξεπροβάλλουν από κάποιο στενό, με πανδοχεία – ταβέρνες σαν και αυτά που έχουμε δει σε ταινίες. Ότι και να φανταστείτε, πιστέψτε με είναι λίγο μπροστά σε αυτό που θα ζήσετε στην πραγματικότητα. Γέφυρες που σε οδηγούν στην άλλη πλευρά του χωριού με κατεύθυνση το κάστρο που δεσπόζει σαν φύλακας στην περιοχή, όλων των τύπων και των ειδών μαγαζιά και  τα εστιατόρια, μουσεία κ.τ.λ.

Τον χάρτη θα τον βρείτε στο σημείο με την κόκκινη βούλα, μπαίνοντας στο κέντρο της πόλης

Δε χρειάζεσαι πολύ χρόνο να το γυρίσεις , να χαθείς στα στενά του, να ταξιδέψεις με τη φαντασία σου στις εποχές εκείνες που η δυναστεία των Rosenberg, το ανέπτυξε δημιουργώντας ταυτόχρονα και κάποιες από τις καλύτερες ζυθοποιίες της περιοχής.

Περπατάς δίπλα στους μαιάνδρους του Μολδάβα που το περιτριγυρίζουν, μένεις εντυπωσιασμένος από τα κτίρια που ένα προς ένα αποτελούν έργα τέχνης, χαζεύεις τον παλιό μύλο που μετατράπηκε στο εσωτερικό του σε μπαράκι (καταπληκτικό) και έχεις πάντοτε σαν σημεία αναφορά την κεντρική του πλατεία με τα απίστευτα κτίρια που είναι σαν σκηνή βγαλμένη από ταινία και το κάστρο που θα το επισκεφθούμε την επόμενη ημέρα!

Βέβαια όταν ξυπνάς από το όνειρο αντιμετωπίζεις ορδές Κινέζων επισκεπτών που τα τελευταία χρόνια το έχουν κάνει έναν από τους αγαπημένους τους ευρωπαϊκούς προορισμούς (!) και μάλιστα έρχονται και για να παντρευτούν ( Η Σαντορίνη βρήκε μάλλον τον αντίπαλό της).

Καλή η βόλτα, αλλά το στομάχι διαμαρτύρεται!

Επιλογές για φαγητό … πολλές!

Επιλέξαμε το Parkan, ακριβώς δίπλα από την αρχή της μεγάλης ( μη φανταστείτε τίποτα τεράστιο) γέφυρας (Lazebnický most)  που οδηγεί στην κόκκινη είσοδο του κάστρου…

Λίγο η κούραση του ταξιδιού, λίγο το φαγητό, λίγο η κίνηση και η πολυκοσμία… νοιώσαμε να πέφτουμε! Κάναμε μια τελευταία βόλτα στα στενά που δεν είχαμε δει προηγουμένως και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Απολαμβάνοντας από τον ανοιχτό χώρο δίπλα από το εθνικό μουσείο, το κάστρο φωτισμένο το βράδυ…

Την επόμενη θα ξυπνούσαμε νωρίς για να ανέβουμε στο κάστρο πριν ο ήλιος γίνει ενοχλητικός αλλά κανένας μας δεν περίμενε ότι αυτό θα γινόταν… στις 6 το πρωί!!!

Και όμως!!!

Η κίνηση ήταν αρκετή για εκείνη την ώρα και ήδη οι πρώτες ομάδες Κινέζων τουριστών κινούνταν προς το κέντρο της πόλης. Κάναμε τη διαδρομή μέχρι το κάστρο, διανύοντας την Horni, στην αρχή της και στα αριστερά θα συναντήσετε την εντυπωσιακή εκκλησία Saint Vitus. Είναι χτισμένη στον ίδιο χώρο που βρισκόταν τον 14^ο αιώνα η εκκλησία της Θεοτόκου και χρειάστηκε περίπου 40 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί. Το μόνο που παραμένει από την παλιά εκκλησία είναι το ψηφιδωτό πάνω από την κεντρική πόρτα. Ο αρχικός μπαρόκ θόλος της αντικαταστάθηκε τον 19^ο αιώνα και πήρε τη σημερινή μορφή, Στο εσωτερικό του, ο βωμός (1863) είναι τυπικά μπαρόκ και απεικονίζει τον Άγιο Βίτο και την Παναγία και κοσμείται με το οικόσημο Eggenberg και Schwarzenberg. Τα πλευρικά παρεκκλήσια προστέθηκαν τον 19ο αιώνα. Το μικρό κτήριο δίπλα ήταν σχολείο ενορίας από τον 14ο αιώνα και υπήρξε μουσική σχολή από το 1780 … η μουσική παράδοση στο Český Krumlov είναι μεγάλη και συνεχίζεται μέχρι σήμερα…

St. Vitus

Φθάσαμε στην κεντρική πλατεία Svornosti, με τα φοβερά κτίρια και το ξενοδοχείο Old Inn, των οποίων οι προσόψεις θυμίζουν σκηνικό από ταινία (!)

, πήραμε το δρόμο δεξιά Radnicni , περάσαμε τη γέφυρα και συνεχίσαμε στη Latran, βλέποντας στα δεξιά μας το Μουσείο Μαριονέττας

που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, για να φθάσουμε μέσω της Zamek στην κόκκινη πύλη του κάστρου ( το όνομα της όπως καταλαβαίνετε το πήρε από το χρώμα της).

Το κάστρο!

Χρονολογείται από το 1240, όταν το πρώτο κάστρο χτίστηκε από την οικογένεια Γουϊτιγκόνεν, του κύριου κλάδου της ισχυρής οικογένειας Ρόζενμπεργκ και κατατάσσεται δεύτερο σε μέγεθος κάστρο στην Τσεχία.

Το 1989, το κάστρο ανακηρύχθηκε  Εθνικό Μνημείο, και το 1992 ολόκληρο το συγκρότημα συμπεριλήφθηκε  στο κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Εντυπωσιακά καλοδιατηρημένο, δεκάδες αίθουσες που μπορείτε να επισκεφθείτε αλλά κυρίως σημειώστε ότι εκεί βρίσκεται το μοναδικό μπαρόκ περιστρεφόμενο θέατρο φτιαγμένο το 1680 και ανακαινισμένο το 1765 και διατηρεί μέχρι και σήμερα τα αυθεντικά στηρίγματα και μηχανήματά του.

Η περιπλάνηση στο κάστρο είναι πραγματικά μια ξεχωριστή στιγμή που πρέπει να την απολαύσετε, όπως και τη μοναδική θέα της πόλης από ψηλά και στο τέλος μην παραλείψετε να επισκεφθείτε τον υπέροχο και τεράστιο κήπο στο πίσω μέρος του!

Χρειαστήκαμε περίπου 2,5 ώρες να γυρίσουμε εκεί μέσα, να χαζέψουμε, να βγάλουμε άπειρες φωτογραφίες και λογικό ήταν να αναζητήσουμε επιτέλους έναν πρωινό καφέ και κάτι να φάμε…

Πρωινό δίπλα στο ποτάμι με εξαιρετικό καφέ και να βλέπεις να περνούν από μπροστά σου όσοι έκαναν rafting. Bolero το όνομα του café … εξαιρετικό…! Αν σας ενδιαφέρει εύκολα θα βρείτε το χώρο ενοικίασης μιας βάρκας για να κάνετε το γύρο του ιστορικού κέντρου από το ποτάμι.

Μπορείτε να βρείτε σε ένα τόσο μικρό χώρο τόσα πολλά μουσεία και να ξεχάσετε στην κυριολεξία το χρόνο. Ενδιαφέρον το μουσείο των ημιπολύτιμων λίθων αλλά και εκείνο των κεριών.

Στο χώρο της αυλής της Βιβλιοθήκης βρήκαμε μικροπωλητές με δικές τους δημιουργίες (ξύλινα – κοσμήματα και δέρματα) και έτσι μπορέσαμε να πάρουμε και τα απαραίτητα αναμνηστικά.

Το Τσέσκυ δεν σε αφήνει να βαρεθείς! Εκεί μάθαμε για το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Cesky Krumlov που αρχίζει τον Ιούλιο και τελειώνει τον Αύγουστο με διάφορα είδη μουσικής, αλλά και το Open Air Krumlov, που ξεκινούσε λίγες ημέρες μετά την αναχώρησή μας…

Στο Cesky Krumlov θα απολαύσετε το φαγητό και την μπύρα! Από τη «βελούδινη επανάσταση» του 1989 και μετά έχουν ανοίξει και λειτουργούν περισσότερα από 80 εστιατόρια όλων των τύπων και των ειδών.

Ψάχνοντας θα βρείτε πολλά που μοιάζουν με κατακόμβες ή με μεσαιωνικά πανδοχεία, ενώ πολλά από αυτά θα τα βρείτε στις όχθες του ποταμού. Αναζητήστε το Le Jardin και το Papa’s living στο χώρο κάτω από το κάστρο ή το Grill Restaurant Katakomby, δίπλα από το ξενοδοχείο Old Inn.

Αυτό το μεσημεριανό γεύμα θα μας μείνει αξέχαστο!!!

Βραδινή βόλτα στη φωτισμένη πόλη με πολλούς από τους επισκέπτες να έχουν πάρει από νωρίς θέση προκειμένου να φωτογραφίσουν το κάστρο όταν ανάψουν τα φώτα του, ποτό με ζωντανή μουσική … παραποταμίως και βόλτα στα πετρόστρωτα δρομάκια με ήχους από διάφορες μουσικές σε κάθε στροφή, με μικρά και μεγάλα πανέμορφα μαγαζάκια και με … πολλούς μα πάρα πολλούς Κινέζους. Αν θέλετε και νυχτερινά περπατήματα σημειώστε High Hopes Bar και City Lounge Music Club & Bar, ακριβώς δίπλα στο ποτάμι.

Συνοπτικά;

Παραμυθένιο και μακάρι ο τουριστικός πανικός να μην το καταστρέψει.

Δύο ημέρες πραγματικά απολαυστικές, γεμάτες από εικόνες σε μια πόλη που ειλικρινά τίποτα από όσα διαβάσατε δεν είναι υπερβολικό.

Αποχωριστήκαμε το Cesky Krumlov κρατώντας υπέροχες αναμνήσεις αρκετές να μας ξαναφέρουν σε αυτό.

Αν κάτι αξίζει να κρατήσει κάποιος από την ιστορία του, είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα υπήρχε αν δεν εμφανιζόταν η δυναστεία των Rosenberg, της οποίας η αγάπη για την αναγέννηση και τον πολιτισμό οδήγησε σε αυτό το μικρό θαύμα και αφετέρου τις τεράστιες διαμάχες ειδικά στον 20^ο αιώνα των εθνικοτήτων που έμειναν εκεί. Γενικότερα η νότια Βοημία , πλούσια σε κοιτάσματα χρυσού, απετέλεσε περιοχή με έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε Αυστρία, Γερμανία και Τσεχία. Όπως μάθαμε το 1910 από τους 8.000 κατοίκους της πόλης οι 7.000 ήταν Γερμανοί μετανάστες (έποικοι για να είμαστε ακριβείς), εκδιώχθηκαν από τους Τσέχους, ανακατέλαβαν την πόλη επί Χίτλερ και εκδιώχθηκαν εκ νέου και οριστικά μετά την απελευθέρωση της Τσεχίας. Πάντως ευτυχώς για όλους μας η πόλη ήταν από τις ελάχιστες που δεν βομβαρδίστηκαν καθόλου στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, γεγονός πραγματικά εντυπωσιακό.

Εντυπωσιακό επίσης το ότι σε όλη τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος η πόλη παρήκμασε και εμφανίστηκε και πάλι στο προσκήνιο μετά το 1989. Σημεία των καιρών…

Επόμενη στάση Παραδουνάβια χωριά, στην Ουγγαρία και για την ακρίβεια Εστεργκομ. Για να το φτάσουμε όμως έπρεπε να διανύσουμε 450 περίπου χλμ, διασχίζοντας τη βόρεια Αυστρία. Και αυτό αποδείχθηκε αρκετά περιπετειώδες…

Συνεχίζεται….

Ταξιδεύοντας οδικώς στην Κεντρική Ευρώπη … και όχι μόνο! (ΜΕΡΟΣ 1ο)

 Λάρισα – Βελιγράδι (Σερβία) – Πάρκο Λιμνών Πλίτβιτσε (Κροατία) – Λιουμπλιάνα (Σλοβενία) – Λίμνη Μπλέντ (Σλοβενία)– Τσέσκυ Κρούμλοβ (Τσεχία) – Εστεργκοµ –Βίνσεγκραντ (Ουγγαρία) – Λίμνη Μπάλατον (Ουγγαρία) – Βελιγράδι – Λάρισα…

11 ημέρες μιας απίστευτης ταξιδιωτικής εμπειρίας, γεμάτη μοναδικές εικόνες, εκπληκτικές πόλεις που σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές και τοπία που αν δεν τα δεις δύσκολα θα πιστέψεις ότι υπάρχουν.

• Η απόφαση!

Η συζήτηση συνήθως ξεκινά κάποια κρύα νύχτα του χειμώνα, όταν απολαμβάνεις το αναμμένο τζάκι και κάποιο αγαπημένο κρασί…Κάπως έτσι η κουβέντα φθάνει σε ταξίδια και μέρη που θα θέλαμε να δούμε, κάπως έτσι οι ιδέες και οι προτάσεις “πέφτουν στο τραπέζι” και σιγά – σιγά αρχίζουμε να πλέκουμε το σενάριο ενός υποτιθέμενου – ακόμα –  ταξιδιού.

Έτσι ξεκίνησε η συζήτηση για το συγκεκριμένο ταξίδι. Με αφορμή δύο φωτογραφίες: Η μία από το πάρκο των λιμνών Πλίτβιτσε και η άλλη από την πανέμορφη λίμνη Μπλέντ.

Δύο διαφορετικές πλευρές του ίδιου μας του εαυτού σε δύο φωτογραφίες: Από τη μία εκείνη της περιπέτειας με την οποία σε εξιτάρει η άγρια ομορφιά της παρθένας φύσης και από την άλλη ο ατελείωτος ρομαντισμός που μπορεί να σε οδηγήσει με μια ξύλινη βάρκα στο πολυφωτογραφημένο νησάκι στη μέση της Λίμνης Μπλέντ!

Σε αυτά προσθέσαμε την εκφρασμένη θέληση μας να περιπλανηθούμε στα πέτρινα δρομάκια του μεσαιωνικού Τσέσκυ Κρούμλοβ, να “κλείσουμε” μια εκκρεμότητα που είχαμε αφήσει από τα Χριστούγεννα με τα Παραδουνάβια χωριά της Ουγγαρίας (και κυρίως το Εστεργκομ) και να επισκεφτούμε τη μεγαλύτερη λίμνη της Ευρώπης (Μπάλατον)…

Κάπως έτσι άνοιξαν οι υπολογιστές, έγιναν οι πρώτοι σχεδιασμοί και αρχίσαμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένα τα “θέλω” μας και τα “ δεν θέλω” μας!

Θέλαμε να μείνουμε και όχι απλά να περάσουμε σαν «κυνηγημένοι» από τις Πλίτβιτσε, την Μπλέντ και το Τσέσκυ Κρούμλοβ. Το γιατί θα το πω στη συνέχεια.

Θέλαμε να απολαύσουμε τη Λιουμπλιάνα και το Εστεργκομ.

Θέλαμε να μείνουμε στο Σιόφοκ, τη μεγαλύτερη πόλη στην Μπάλατον, για την οποία είχαμε διαβάσει ότι είναι κάτι σαν την Ιμπιζα, στην Ουγγαρία βέβαια…

Εντάξει με τα “θέλω” μας! Μπορούμε όμως;

Και το μπορούμε είχε να κάνει και με τις διαδρομές (δεν θέλαμε να εξαϋλωθούμε πάνω στο τιμόνι) αλλά και με την οικονομική παράμετρο ενός τέτοιου ταξιδιού.

Κάπως έτσι οι υπολογισμοί έγιναν πιο εξειδικευμένοι. Μπήκε και η παράμετρος των ξενοδοχείων και των διανυκτερεύσεων, το κόστος των καυσίμων και των διοδίων, το κόστος των διαφόρων εισιτηρίων.

Η τεχνολογία στην υπηρεσία μας! Οργανωμένα πράγματα.

Σύντομα είχαμε ότι χρειαζόμασταν για μια αναλυτική και προσεγμένη προετοιμασία. Από τιμές βενζίνης, διοδίων, βινιέτες, ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ, μπαρ, εισιτήρια για πάρκα, κάστρα, μουσεία, βάρκες, διαδρομές στις λίμνες… Κυριολεκτικά τα πάντα.

Οικονομικά το ταξίδι ήταν απόλυτα λογικό και τελικά αποδείχθηκε ακόμη πιο οικονομικό, χωρίς να στερηθούμε απολύτως τίποτα ( το αντίθετο θα έλεγα)…

• 11 βράδια και 4000 χιλιόμετρα!

Συνοπτικά ο σχεδιασμός περιλάμβανε:

1^η Ημέρα: Λάρισα – Βελιγράδι (διανυκτέρευση) 750 χλμ

2^η Ημέρα: Βελιγράδι – Λίμνες Πλίτβιτσε (διανυκτέρευση) 520 χλμ

3^η Ημέρα: Λίμνες Πλίτβιτσε – Λιουμπλιάνα ( διανυκτέρευση) 206 χλμ

4^η Ημέρα : Λιουμπλιάνα 

5^η Ημέρα: Λιουμπλιάνα – Λίμνη Μπλέντ (διανυκτέρευση) 57 χλμ

6^η Ημέρα: Λίμνη Μπλέντ – Τσέσκυ Κρούμλοβ (διανυκτέρευση) 452 χλμ

7^η Ημέρα: Τσέσκυ Κρούμλοβ

8^η Ημέρα: Τσέσκυ Κρούμλοβ – Εστεργκομ (διανυκτέρευση) 450 χλμ

9^η Ημέρα : Εστεργκομ – Βίνσεγκραντ – Σιόφοκ (Λίμνη Μπάλατον) (διανυκτέρευση)  

                   180 χλμ

10^η Ημέρα: Σιόφοκ – Βελιγράδι (διανυκτέρευση) 471 χλμ

11^η Ημέρα: Βελιγράδι – Λάρισα     750 χλμ

Μαζί με κάποια εξτραδάκια στις μετακινήσεις υπολογίστε 4.000 χλμ…

• Προετοιμασία!

Αρχικά το αυτοκίνητο έπρεπε να είναι πανέτοιμο. Ταυτότητες , διπλώματα οδήγησης και ένα διεθνές δίπλωμα οδήγησης από την ΕΛΠΑ (50 ευρώ πεταμένα γιατί πουθενά δεν στο ζητάνε, αλλά καλού κακού είπαμε να…), η πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου και βεβαίως ένας βασικός έλεγχος σε λάστιχα , λάδια νερά και φώτα.

Τα ρούχα και τα πράγματα μας σε δύο βαλίτσες. Μία μεγάλη και μία μικρή για τις σύντομες μετακινήσεις και τις πρώτες διανυκτερεύσεις μέχρι το διήμερο στη Λιουμπλιάνα. Για ένα βράδυ στο Βελιγράδι και ένα στις λίμνες Πλίτβιτσε δεν υπήρχε λόγος να κουβαλάμε όλη την πραμάτεια μας…

Μελέτη και εκτύπωση των διαδρομών σε περίπτωση που χρειαστούν αν για κάποιο λόγο το gps δεν ανταποκριθεί.

Ενημέρωση του gps (MLS destinator) καθώς η παλιά έκδοση είχε προβλήματα με τους χάρτες των Βαλκανίων. Οφείλω να πω ότι μας οδήγησε στο 90% των διαδρομών εξαιρετικά. Για το 10% υπήρξε μια μικρή αστοχία που μας αποκάλυψε όμως την Αυστριακή ύπαιθρο (υπομονή και θα τα διαβάσετε παρακάτω).

Και εννοείται χρήματα και κάρτα που θα σας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στις συναλλαγές που θα κάνετε στις χώρες που δεν έχουν νόμισμα το ευρώ.

• Καιρός!

Αυτός και αν είναι ο αστάθμητος παράγοντας! Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν για το ΠΑΣΧΑ. Φοβηθήκαμε όμως το ότι ήταν νωρίς φέτος και αυτό για τα πιο βόρεια κλίματα μπορεί να σήμαινε κρύο και βροχή. Καταλήξαμε στον Ιούνιο και αναχωρήσαμε στις 17 του μήνα…

1^η ΗΜΕΡΑ: Λάρισα – Βελιγράδι

Τη διαδρομή την είχαμε κάνει και μας είναι αρκετά γνωστή. Το Βελιγράδι είναι από τις αγαπημένες μας πόλεις και η αλήθεια είναι ότι με ιδιαίτερη ευχαρίστηση το ξαναεπισκεφτόμαστε!

Για το Βελιγράδι ισχύουν σχεδόν στο σύνολο τους αυτά που είχα γράψει την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί: https://ra64.wordpress.com/2011/06/03/beograd/

( Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό θέλω να συμπληρώσω νεότερες πληροφορίες από τις επόμενες επισκέψεις μας εκεί αλλά όλο το αναβάλλω!!! Θα γίνει όμως…)

Η επιλογή μας για τη διαμονή δεν αλλάζει. Villa forever, κεντρικότατο (2 λεπτά από την Kneza Mihaila  (τον κεντρικότερο πεζόδρομο του Βελιγραδίου), καθαρό, με καλό πρωινό και πολύ χαμηλή τιμή και παρκινγκ μπροστά στο κτίριο με παρακολούθηση από κάμερα .

46,8 ευρώ η διανυκτέρευση με πρωινό για δίκλινο δωμάτιο . Δείτε το επίσημο της site εδώ!

Το ταξίδι μέσω Σκοπίων χωρίς προβλήματα με εξαίρεση το πολύ κακό οδόστρωμα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής της γειτονικής χώρας που μας οδήγησε σε άλλη επιλογή στην επιστροφή.  Ένα κόμβοι από μηχανές μας καθυστέρησε στα σύνορα Σκοπίων – Σερβίας και η καθυστέρηση ολοκληρώθηκε λόγω της κίνησης που συναντάς στη στενή διαδρομή πριν τη Νις και λόγω των έργων που γίνονται εκεί…

Με τις αναγκαίες στάσεις φθάσαμε γύρω στις 3 το μεσημέρι στο κατάλυμα με τη βοήθεια του gps, ενώ η ζέστη ήταν κυριολεκτικά αφόρητη. Φαγωμένοι όπως ήμασταν, δοκιμάσαμε το ρακί που προσφέρουν στο ξενοδοχείο και χαθήκαμε στη δροσιά του δωματίου.

Νωρίς το απόγευμα είχαμε κανονίσει να συναντήσουμε ένα καλό φίλο που είναι παντρεμένος και δουλεύει εκεί. Μαζί τους ήπιαμε καφέ στο KOFFEIN (Uskočka 8) και μετά φάγαμε σε ένα από τα πιο παραδοσιακά εστιατόρια ( και πολύ καλά) του Βελιγραδίου, στο Proleće (Пролеће) (Vuka Karadžića 11). Αυτά σε απόσταση 200 μέτρων από το ξενοδοχείο (είπαμε είναι σε κεντρικότατο σημείο), μιλήσαμε αρκετά για τη ζωή τους εκεί και αποσυρθήκαμε για ξεκούραση καθώς η επόμενη ημέρα ήταν η πιο «δύσκολη» του ταξιδιού, με πρωινό  ξύπνημα, αρκετά χλμ και πεζοπορία στο πάρκο λιμών Πλίτβιτσε.

Ανανεώσαμε το ραντεβού με τους φίλους για την επιστροφή μας και για μια ακόμη φορά δεν αφήσαμε ασχολίαστο το πόσο οικονομικά σε σχέση με την Ελλάδα είναι όλα στο Βελιγράδι! Ο καφές  λιγότερο από 1 ευρώ, ένα γεύμα σε καλό εστιατόριο με ποτά 30 ευρώ για τέσσερα άτομα, ένα πακέτο τσιγάρα 1,8 ευρώ… Είναι και αυτός ένας από τους λόγους που κάνουν το Βελιγράδι τόσο ελκυστικό!

2^η ΗΜΕΡΑ: Βελιγράδι – Λίμνες Πλίτβιτσε (Κροατία)

Δεν μας φόβιζαν τα 520 περίπου χλμ της διαδρομής όσο το ότι τα χρονικά περιθώρια ήταν περιορισμένα. Έπρεπε να φθάσουμε νωρίς το μεσημέρι στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει στο Jezerce, 1 χλμ από την είσοδο 2 του πάρκου και να κάνουμε τη διαδρομή που είχαμε επιλέξει εκεί. Υπολογίσαμε ότι θα θέλαμε τουλάχιστον 3,5 ώρες για να περπατήσουμε στις λίμνες και να ολοκληρώσουμε την επίσκεψή μας μέχρι τις 20.00.

Μιας και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί στο δρόμο και επιπλέον είχαμε να κάνουμε και με μια άγνωστη διαδρομή, κανονίσαμε το πρωινό στις 7.30 ( παρόλο που στο ξενοδοχείο  οι ώρες για το πρωινό ήταν 8.00-10.00, μας το ετοίμασαν πιο νωρίς) και 8 ακριβώς φεύγαμε από το Βελιγράδι.

Η διαδρομή από Βελιγράδι μέχρι και Ζάγκρεμπ είναι από τις πιο βαρετές που θα συναντήσετε. Αυτοκινητόδρομος (Ε 70), ευθεία, χωρίς προβλήματα. Στα σύνορα Σερβίας – Κροατίας ο έλεγχος ήταν τυπικός, δεν καθυστερήσαμε καθόλου. Η κίνηση φυσιολογική μέχρι που φτάσαμε στο Ζάγκρεμπ και πήραμε την κατεύθυνση για Σπλιτ!

Εκεί όλα άλλαξαν! Κίνηση τρελή, εκατοντάδες αυτοκίνητα όλων των τύπων και από όλες τις χώρες που (καλοκαίρι είναι) πηγαίνανε για τις δαλματικές ακτές. Αρκετή η καθυστέρηση στα διόδια έξω από το Ζάγκρεμπ και γενικότερα ένας κυκλοφοριακός πανικός, μέχρι που φθάνοντας στο Καρλόβατς (Karlovac) στρίψαμε αριστερά και πήραμε την κατεύθυνση για Plitvicka Jezera. Εδώ τελείωσε και ο αυτοκινητόδρομος, ο δρόμος έγινε πιο στενός, διπλής κυκλοφορίας αλλά οφείλω να ομολογήσω αρκετά καλός.

Φθάσαμε στις 14.00 στο ξενοδοχείο καθώς το βρήκαμε εύκολα και μπαίνοντας στο δωμάτιο για να αφήσουμε τα πράγματα και να πλυθούμε λιγάκι νοιώσαμε το κρεβάτι να μας … καλεί. Αποφύγαμε τον πειρασμό της ξεκούρασης γιατί μόλις τώρα άρχιζε το πιο ενδιαφέρον μέρος της υπόθεσης.

Το Jeserce είναι ο οικισμός δίπλα από το πάρκο των λιμνών. Από το κατάλυμά μας η είσοδος 2 του πάρκου ήταν στο 1 χλμ. Για όσους θα θέλατε να επισκεφθείτε το πάρκο στις λίμνες Πλίτβιτσε και να διανυκτερεύσετε σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Υπάρχουν πολλοί μικροί και πανέμορφοι ξενώνες και σε πολύ πιο οικονομική τιμή από αυτή που θα συναντήσετε αν αποφασίσετε να μείνετε στα δύο ξενοδοχεία που υπάρχουν μέσα στο πάρκο. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πετάξετε τα χρήματά σας!

Τι σας προτείνουμε;

Κουκλίστικο!

Bed & Breakfast Dada House! Εξαιρετικό. Πεντακάθαρο, πανέμορφο, ωραία δωμάτια και απίστευτο πρωινό, που το φτιάχνε η κυρία ( δεν συγκράτησα το όνομά της)! 61€ το δίκλινο, με ένα φανταστικό πρωινό!

Μπορείτε να το βρείτε στο booking.com ΕΔΩ!

Αναχώρηση με το αυτοκίνητο για την είσοδο 2 του πάρκου, τακτοποίηση στο πάρκινγκ ( 4 € το κόστος), εισιτήρια από τα ειδικά εκδοτήρια (15€ ο καθένας), προμήθεια σε νερά και δρόμο για τη διαδρομή στο πάρκο!

( Όλες οι συναλλαγές γίνονται σε τοπικό νόμισμα. Άλλη μια περίπτωση που η κάρτα αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη!)

ΠΑΡΚΟ ΛΙΜΝΩΝ ΠΛΙΤΒΙΤΣΕ

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ατελείωτες χωρίς να καταφέρω να μεταφέρω την εκπληκτική ομορφιά και μοναδικότητα του τοπίου! Σίγουρα από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μας αλλά και ένα καλό μάθημα για τον τρόπο που μπορείς να αξιοποιήσεις τη φυσική ομορφιά του τόπου σου…

Λίγα λόγια για τις λίμνες:

Πρόκειται για ένα τεράστιο εθνικό πάρκο, με σημαντική χλωρίδα και πανίδα. Ένα από τα 8 της Κροατίας.

Οι λίμνες στο σύνολο τους είναι δεκαέξι. Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι ο αριθμός τους, άλλα το γεγονός ότι βρίσκονται σχεδόν όλες σε διαφορετικά επίπεδα, ενώ επικοινωνούν μεταξύ τους είτε υπόγεια είτε με καταρράκτες, δημιουργώντας έτσι μια «σκάλα» λιμνών, σε ένα φυσικό τοπίο με πολύ πλούσια βλάστηση και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πανίδα και χλωρίδα. Ο μεγαλύτερος καταρράκτης έχει το όνομα «Veliki Slap» και είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Βρίσκεται πολύ κοντά στην είσοδο 1,στο ύψος της λίμνης kaluđerovac. Κατά τη διάρκεια της περιήγησής σας μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις μικρές βάρκες που κάνουν τακτικές ξεναγήσεις, ενώ μπορείτε να επιλέξετε τις διάφορες διαδρομές με τα πόδια, έχοντας πάντα μαζί σας όμως το χάρτη των λιμνών! Το χάρτη των λιμνών θα τον βρείτε πάνω στο εισιτήριό σας, οπότε φροντίστε να μην το χάσετε!

Τέσσερις είναι οι Κάτω Λίμνες και εδώ το τοπίο χαρακτηρίζεται από απόκρημνες όχθες που περιβάλλονται από γκρεμούς ενώ υπάρχουν μικρές και μεγάλες σπηλιές. Η Milanovac φημίζεται για τα χρώματά της που αλλάζουν ανάλογα με το φως του ήλιου. Τα νερά της πέφτουν στη λίμνη Gavanovac δημιουργώντας ορμητικούς καταρράκτες. Στη συνέχεια η λίμνη Kaluderovac χαρακτηρίζεται από τα γαλάζια νερά και τη Γαλάζια Σπηλιά που μπορεί να επισκεφθεί κάποιος με βάρκα. Η τελευταία λίμνη Novakovica Brod δημιουργεί τον πιο εντυπωσιακό καταρράκτη Sastavci.

Τα τοπία στις Πάνω Λίμνες είναι πιο εντυπωσιακά και πιο άγρια, με πυκνότερη βλάστηση. Η μεγαλύτερη λίμνη είναι η Proscansko με έκταση 68,2 εκτάρια, σε υψόμετρο 636,6 μ. και βάθος 37,4 μ. Ακριβώς από κάτω βρίσκεται η αρκετά μικρότερη Ciginovac, που τροφοδοτείται από τα νερά της λίμνης Proscansko. Η λίμνη Okrugljak είναι διάσημη για τη σπηλιά της με τους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς που αποτελείται από δύο αίθουσες και έχει μήκος 53 μ.

Οι επόμενες λίμνες Batinovac, Μεγάλη Λίμνη και Μικρή Λίμνη γίνονται εντυπωσιακές κυρίως την άνοιξη όταν τα φράγματα γεμίζουν νερό και τα ποτάμια δημιουργούν εκατοντάδες μικρούς καταρράκτες. Η λίμνη Galovac τροφοδοτείται με τα νερά τριών μικρών λιμνών και με τη σειρά της δημιουργεί μια σειρά από καταρράκτες με κύριο τον καταρράκτη Galovacki. Άλλες λίμνες είναι η μικρή Milino που συνδέεται με τον καταρράκτη Galovacki, η Gradinsko που περιβάλλεται από καλαμιές όπου φωλιάζουν οι πάπιες, η Vir, που είναι το τελευταίο μεγάλο σύνορο των Πάνω Λιμνών.

Η μεγαλύτερη λίμνη όλων είναι η Kozjak με μήκος 3 χλμ. και η τελευταία των Πάνω Λιμνών. Στο κέντρο της υπάρχει ένα μικρό οβάλ νησάκι που έχει και ένα εστιατόριο. Τα ξενοδοχεία της περιοχής είναι κτισμένα γύρω από αυτή τη λίμνη και από τα δωμάτιά τους μπορείτε να απολαμβάνετε τα χρώματα των νερών που αλλάζουν ανάλογα με την ώρα της μέρας.

Σταματάω εδώ θεωρώντας ότι είναι καλύτερο να σας δώσω τα sites στα οποία μπορείτε να βρείτε ενδιαφέρουσες πληροφορίες και κάποιες από τις πολλές φωτογραφίες! Και μια συμβουλή: Φροντίστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να τις επισκεφθείτε! Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία!

http://www.np-plitvicka-jezera.hr/en/ (Το επίσημο site. Εδώ μπορείτε να βρείτε τα πάντα)

https://www.discoverplitvice.com/ ( Αρκετά χρήσιμο και αυτό)

https://en.wikipedia.org/wiki/Plitvice_Lakes_National_Park ( Ενδιαφέρουσες πληροφορίες από τη Wikipedia)

Η διαδρομή κράτησε περίπου 3,5 ώρες και στο τέλος της νιώσαμε την κούραση ολόκληρης της ημέρας. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας είναι τέτοια η εναλλαγή εικόνων και τόσο εντυπωσιακά αυτά που τρέχουν μπροστά στα μάτια σου που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς την κούραση! Στο τέλος όμως…

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και νοιώθοντας έντονη την πείνα αποφασίσαμε να πάμε σε ένα από τα κοντινά χωριά προκειμένου να φάμε επιτέλους!

Σταματήσαμε στη Rakovica , 10 περίπου χλμ από την κεντρική είσοδο του πάρκου προς την κατεύθυνση του Karlovac και αποφασίσαμε να φάμε στο Restoran Degenija (πάνω στο δρόμο βρίσκεται θα το βρείτε εύκολα). 35 € στοίχησε το δείπνο με κρέατα και μπύρες (όσο αντέχαμε δηλαδή) και ξαφνικά ανοίξανε οι ουρανοί!

Μιλάμε για απίστευτη βροχή που κράτησε περίπου μία ώρα, με εμάς να νοιώθουμε τυχεροί που όλα αυτά συνέβαιναν  περίπου 40 λεπτά αφότου τελειώσαμε το περπάτημα στο πάρκο!

Βροχή, βουνά, καταρράκτες και λίμνες ε! λογικό είναι η θερμοκρασία να έχει πέσει τόσο πολύ που το κρύο πλέον ήταν αισθητό. Επιστρέψαμε στον ξενώνα όπου η ιδοκτήτρια μας ρώτησε αν θα πάρουμε πρωινό. Μας φάνηκε λίγο περίεργο όταν μας είπε ότι η μόνη ελεύθερη ώρα είναι 8-8.30… Αλλά συστήματα σκεφτήκαμε.

Ένα ζεστό μπάνιο, κουβέρτα και χαθήκαμε στον ύπνο.

Το πρωί κατεβαίνοντας για το πρωινό μας περίμενε μια πραγματική έκπληξη! Στον μικρό αλλά ιδιαίτερα περιποιημένο χώρο το τραπέζι μας ήταν έτοιμο γεμάτο με ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί και κυρίως ζεστά και μαγειρεμένα εκείνη την ώρα. Το πρωινό ήταν πραγματικά εκπληκτικό!

Επόμενη στάση Λιουμπλιάνα και έτοιμοι για αναχώρηση…

Δύο σημειώσεις:

Το πάρκο λιμνών Πλίτβιτσε είναι ένα άκρως τουριστικό μέρος. Μιλάμε για χιλιάδες επισκέπτες, ορδές Κινέζων και κάθε λογής τουρίστες θα περπατάνε μαζί σας, άρα μην ανησυχείτε ότι θα χαθείτε… Αυτός είναι και ο λόγος που οι τιμές είναι τσιμπημένες σε όλα τα είδη (για Κροατία πάντα), οπότε αναζητήστε κάποιο μάρκετ για να αγοράσετε βασικά είδη που θα χρειαστείτε.

Το νόμισμά τους είναι το κούνα. Η ισοτιμία την εποχή που πήγαμε ήταν 1 κούνα = 7,37 €. Βεβαίως και μπορείτε σε πολλά μέρη να πληρώσετε με ευρώ αλλά θα χάσετε στην ισοτιμία οπότε είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσετε την κάρτα σας

3^η και 4^η ΗΜΕΡΑ: Λιουμπλιάνα

Η Λιουμπλιάνα είναι πραγματικά απίστευτη, παραμυθένια, πανέμορφη, εναλλακτική, ήρεμη, μοντέρνα. Είναι από τις πιο όμορφες πρωτεύουσες της Ευρώπης και μια πόλη που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε!

Έχοντας τις καλύτερες συστάσεις, ξεκινήσαμε γύρω στις 10 το πρωί από το Jeserce για τη Λιουμπλιάνα, με στόχο να διανύσουμε τα 260 περίπου χλμ και να είμαστε το μεσημέρι στην πρωτεύουσα της Σλοβενίας.

Επιστρέψαμε ακολουθώντας την ίδια διαδρομή μέχρι έξω περίπου από το Ζάγκρεμπ και στρίβοντας αριστερά μπήκαμε στο δρόμο που οδηγούσε στα σύνορα Κροατίας – Σλοβενίας. Μικρή η καθυστέρηση εκεί και μετά από 3,5 περίπου ώρες μπαίναμε στη Λιουμπλιάνα χωρίς τίποτα να αποδεικνύει ότι κυκλοφορούμε στους δρόμους μιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, καθώς η κίνηση ήταν ελάχιστη  (όχι τυχαία) .

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει βρίσκονταν σε πεζόδρομο και έτσι ακολουθώντας τις οδηγίες που μας είχαν στείλει αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ με το οποίο συνεργάζεται και περπατώντας 250 μέτρα (με τις αποσκευές)… φθάσαμε στο hotel Emonec.

Το ξενοδοχείο δεν είναι εντυπωσιακό αλλά προσφέρει ότι θα ήθελε ένας επισκέπτης της πόλης: Καθαρό και μεγάλο δωμάτιο, καλό πρωινό και το βασικότερο απ’ όλα άμεση πρόσβαση στο κέντρο της πόλης καθώς όλα τα σημεία αναφοράς βρίσκονται σε αποστάσεις από 30 έως και 150 μέτρα! Α! και κάτι ακόμα: Ιδιαίτερα οικονομική λύση για τα δεδομένα του κέντρου της πρωτεύουσας της Σλοβενίας. Τα δύο βράδια μας στοίχησαν 164€ με πρωινό , συν 14 € το πάρκινγκ ( 7 την ημέρα)…

Η σελίδα του στο booking.com

Γρήγορη τακτοποίηση και πρώτη βόλτα μεσημεριάτικη, στο κέντρο της πόλης. Περνώντας τη γέφυρα στα 30 μέτρα από το ξενοδοχείο βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά του Λιουμπλιάνιτσκα, του ποταμού που διασχίζει την πόλη, στο ιστορικό της κέντρο όπου μπορείς να συναντήσεις τα … πάντα!

Οι πρώτες εικόνες ήταν εντυπωσιακές όπως το γεύμα στο Pcj’s Burger Bar αλλά και η μαύρη τοπική μπύρα…

Ξεκούραση και νωρίς το απόγευμα βόλτα στο κέντρο της πόλης, που όπως είναι μικρό και μαζεμένο γυρίζεται εύκολα!

Κτισμένη στο κεντρικό τμήμα της χώρας, σε υψόμετρο 278 μ., η Λιουμπλιάνα (το όνομά της σημαίνει «πολυαγαπημένη») είναι όσο μεγάλη χρειάζεται για να διαθέτει τα οφέλη και τις ανέσεις μιας πρωτεύουσας, αλλά και αρκετά μικρή ώστε να διατηρεί ανέπαφη την κουλτούρα και τη χαλαρωτική της ατμόσφαιρα.

Το κέντρο της πόλης έχει τις γνωστές 3 γέφυρες που δημιουργούν ένα είδος πλατείας και είναι τόπος συνάντησης, παιχνιδιών, υπαίθριων αγορών, συναυλιών κλπ. Η μεσαία λέγεται γέφυρα των χωρισμένων και καλού κακού αποφύγετε να περάσετε από κει, εκτός και αν θέλετε να ξεφορτωθείτε το αμόρε σας…

Σε αυτή την πλατεία πέσαμε σε φεστιβάλ… χάμπουργκερ και οι εικόνες ήταν πραγματικά εντυπωσιακές!

Η ζωή βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Λιουμπλιάνιτσκα ο οποίος διασχίζει την πόλη. Στις όχθες του υπάρχουν πολλά μπαράκια που δημιουργούν ατμόσφαιρα μέχρι αργά καθότι είπαμε είναι φοιτητούπολη. Το ποτάμι φωτίζεται όμορφα το βράδυ, οι γύρω δρόμοι είναι πεζοδρομημένοι και η βόλτα πάνω κάτω είναι απόλαυση.

Το κέντρο της πόλης με το ξενοδοχείο στα αριστερά και τα πάντα προσβάσιμα σε ελάχιστο χρόνο!

Ξεκινώντας από το hotel Emonec πηγαίνοντας αριστερά συναντάτε την πλατεία Preseren, που οφείλει την ονομασία της στον μεγαλύτερο ποιητή της Σλοβενίας France Preseren. Το άγαλμα του Σλοβένιου λόγιου, μαζί με την μπαρόκ Εκκλησία των Φραγκισκανών (1660), κοσμούν τη φημισμένη πλατεία της Λιουμπλιάνα. Ξεχωρίζει από το ο ροζ χρώμα εξωτερικά και στο εσωτερικό της υπάρχουν εντυπωσιακές τοιχογραφίες.. Πρωτοκατασκευάστηκε το 1660 και ανακατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα. Το 1993 ανακαινίστηκε εξολοκλήρου.

Από εδώ μπορείτε να φτάσετε γρήγορα στην παλιά πόλη, διασχίζοντας την τριπλή γέφυρα Tromo-stovje. Την κατασκευή της υπογράφει ο Jose Plecnik και αποτελείται από τρεις ξεχωριστές γραφικές γέφυρες, η μία δίπλα στην άλλη. Άλλη μια γνωστή γέφυρα της πόλης είναι η κοντινή Majski Most (1901), που φέρει τέσσερα αγάλματα δράκων στις άκρες της. Η παράδοση λέει ότι οι δράκοι κουνούσαν τις ουρές τους όταν διάβαινε τη γέφυρα μια παρθένα κόρη.

Η παλιά πόλη απλώνει τον αστικό της πυρήνα κάτω από τα τείχη του κάστρου που ορθώνεται στον παρακείμενο κατάφυτο λόφο. Ένας σύντομος περίπατος στα πλακόστρωτα σοκάκια είναι αρκετός για να ανακαλύψετε την αρχιτεκτονική προσωπικότητα της σλοβένικης πρωτεύουσας.

Ένας αρμονικός συνδυασμός ιταλικού μπαρόκ και βιεννέζικου αρτ νουβό, με αρκετές αρχιτεκτονικές προτάσεις του Jose Plecnik, συνθέτουν την εικόνα της γοητευτικής Σλοβένιας ντίβας. Ο Jose Plecnik (ο επονομαζόμενος «Γκαουντί της Βαλκανικής»), μέσα σε τρεις δεκαετίες (1920-1950) κόσμησε τη γενέτειρά του με πάμπολλα αρχιτεκτονικά στολίδια και μεταμόρφωσε τη Λιουμπλιάνα, από μια απλή επαρχιακή πόλη της Βορειοδυτικής Γιουγκοσλαβίας, σε μια καλαίσθητη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Περνώντας στην παλιά πόλη περπατήστε με προορισμό την πλατεία Mestni, που έχει για αρχιτεκτονικά ορόσημα το Δημαρχείο και τον Καθεδρικό του Αγίου Νικολάου (1708). Θα εντυπωσιαστείτε!

Κάποια στιγμή έπρεπε να χαλαρώσουμε… Ποτό δίπλα στο ποτάμι (Θα βρείτε πολλά καφέ – μπαρ για όλα τα γούστα) και αναζήτηση μιας καλής επιλογής προκειμένου να κλείσουμε το βράδυ με ένα καλό κρασί και το προσούτο της Σλοβενίας , για το οποίο οι ίδιοι οι Σλοβένοι υποστηρίζουν ότι είναι πολύ καλύτερο από αυτό της Ιταλίας!

Στην πλατεία Dvorni ανακαλύψαμε το Dvorni Bar! Εξαιρετικό! Και το προσούτο πραγματικά …τέλειο.

Η επόμενη ημέρα είχε προγραμματισμένη την επίσκεψη στο κάστρο της Λιουμπλιάνα.

Κτισμένο πάνω στα θεμέλια ενός προγενέστερου μεσαιωνικού κάστρου που κατέρρευσε μετά τον μεγάλο σεισμό του 16ου αιώνα, ο σημερινός φρουρός της πόλης φιλοξενεί στο εσωτερικό του την Αίθουσα των Γάμων, το ανακαινισμένο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου με τις πανοπλίες και έναν καλοδιατηρημένο πεντάγωνο πύργο.

Στο κάστρο, στο οποίο μπορείτε να ανεβείτε με τα πόδια, με αυτοκίνητο, αλλά και με τελεφερίκ. Η είσοδος του τελεφερίκ βρίσκεται στην πλατεία Krekov, λίγο πιο κάτω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Το εισιτήριο του τελεφερίκ είναι αρκετά φτηνό, περίπου 3 ευρώ το άτομο μετ’ επιστροφής και σας χαρίζει ωραίες εικόνες της Λιουμπλιάνα. Το τέρμα του τελεφερίκ σας βγάζει μέσα στον εσωτερικό περίβολο του κάστρου και μπορείτε να ανεβείτε και στις πολεμίστρες. Αν θέλετε να μπείτε και μέσα στο κτίριο θα πληρώσετε άλλα 6 ευρώ ανά άτομο. Το κάστρο και το τελεφερίκ είναι ανοικτό το καλοκαίρι από τις 9:00 μέχρι τις 23:00, ενώ τον χειμώνα από τις 10:00 μέχρι τις 18:00.

Αναβήκαμε με το τελεφερίκ, κατεβήκαμε με τα πόδια, περάσαμε από τη λαϊκή αγορά και περνώντας από τη γέφυρα των δράκων, κάνοντας μια απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια βρεθήκαμε στην καλλιτεχνική σκηνή της πόλης στην περιοχή Metelkova. Το παλιό στρατόπεδο του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού έχει μετατραπεί σε μια πολιτιστική ζώνη για εναλλακτικούς καλλιτέχνες, με δεκάδες γκαλερί, μουσικές σκηνές και καλλιτεχνικά εργαστήρια . Πρόκειται για το αγαπημένο στέκι της τοπικής νεολαίας. Οι εικόνες πραγματικά εντυπωσιακές όπως και η ιστορία αυτής της αυτόνομης πολιτιστικής ζώνης:

Η σχέση ανάμεσα στους ιδρυτές της «Metelkova Mesto» και στις τοπικές αρχές της Λουμπλιάνας πέρασε από πολλά και περίπλοκα στάδια.   Το αρχικό σχέδιο των επίσημων φορέων της πόλης ήταν η κατεδάφιση ολόκληρου του στρατοπέδου και η εκ νέου ανοικοδόμηση της περιοχής. Σε μια προσπάθεια να αποκαρδιώσουν τους καταληψίες, διέκοψαν την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, ελπίζοντας πως τα ουτοπικά τους σχέδια σύντομα θα εγκαταλειφθούν. Μάταια. Στο πρώην στρατόπεδο βρήκε πολύ γρήγορα στέγη ολόκληρη η εναλλακτική καλλιτεχνική κοινότητα της χώρας, καθώς και η ακμάζουσα τότε σλοβένικη DIY punk σκηνή. Τους πρώτους κιόλας μήνες της κατάληψης οργανώθηκαν πάνω από εκατό συναυλίες και πάμπολλες εκθέσεις. Τα τελευταία χρόνια, ιδίως από το 2009 κι έπειτα, η πολιτεία της Σλοβενίας χρηματοδοτεί αρκετές από τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του χώρου, ενισχύοντας έτσι την δυνατότητα πραγματοποίησης καλλιτεχνικών δρωμένων σε ένα σαφώς πιο ανεπίσημο και άρα πιο ελεύθερο πλαίσιο. Μάλιστα, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Λουμπλιάνας εγκαινίασε στις αρχές του 2012 ένα παράρτημα μέσα στην ίδια την Metelkova Mesto. «Μπορούμε, και θα έπρεπε όλοι, να έχουμε το πιο πειραματικό καλλιτεχνικό περιβάλλον δίπλα στα κυρίαρχα, θεσμοθετημένα καλλιτεχνικά ιδρύματα» τονίζει η υποδιευθύντρια του Μουσείου. Και συνεχίζει: « Η MetelkovaMesto είναι ένα μέρος όπου αν κάποιος έχει μια ιδέα, εκεί μπορεί να την υλοποιήσει».

Επιστρέψαμε στην παλιά πόλη, συζητώντας το πώς θα μπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί τα δικά μας παλιά και άχρηστα σε πολλές περιπτώσεις στρατόπεδα στις πόλεις μας, καθώς θέλαμε το μεσημέρι να δοκιμάσουμε το φαγητό στο Sokol, ένα από τα καλύτερα παραδοσιακά εστιατόρια της πόλης… Δεν με ενθουσίασε…

Μετά την απαραίτητη ξεκούραση το μεσημέρι, χαθήκαμε και πάλι στα στενά της πόλης ανακαλύπτοντας μαγαζιά και μαγαζάκια, αλλά και από την άλλη πλευρά του ξενοδοχείου το κοινοβούλιο με τον εντυπωσιακό εξωτερικό του διάκοσμο, τις πλατείες του κοινοβουλίου και του κογκρέσου .

Σε ένα στενό ακριβώς δίπλα από το ξενοδοχείο βρεθήκαμε μπροστά σε μια τριπλή … έκπληξη! Στον ίδιο χώρο Cutty Sark Pub ( ίσως μια από τις καλύτερες Pub που μπορείτε να βρείτε, με εκατοντάδες είδη μπύρας) , Cantina Mexicana για όσους τους αρέσει και το καταπληκτικό Gostilna As, ένα εστιατόριο με καταπληκτικό φαγητό και μια δροσερή ταράτσα στην οποία αν θέλετε να βρείτε θέση πρέπει να κλείσετε πολύ πιο νωρίς!

Η Λιουμπλιάνα μας μάγεψε!

Φεύγοντας το επόμενο πρωινό για έναν από τους βασικούς προορισμούς αυτού του ταξιδιού, την ειδυλλιακή λίμνη Bled, με το ομώνυμο νησάκι στο κέντρο της, αναρωτιόμασταν το πόση άραγε ομορφιά, κουλτούρα, μπαρόκ και αρτ νουβό αρχιτεκτονική, ζωντάνια και μεγαλοπρέπεια μπορούν να χωρέσουν στο κέντρο μιας πόλης, με πληθυσμό λιγότερο κι από την Πάτρα;

Την απάντηση θα τη δώσετε και εσείς όταν βρεθείτε στην πρωτεύουσα της Σλοβενίας…

Συνεχίζεται….

Τσίπρας – Podemos … βυθισμένος!

Έχουν μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση οι τελευταίες εκλογές στην Ισπανία με την αποτυχία του Podemos.

Στη σκιά των ραγδαίων εξελίξεων στη Βρετανία και την ΕΕ, το ισπανικό κόμμα που πρόσκειται φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την τρίτη θέση με τη δύναμή του να ξεφουσκώνει. Μόνο μία από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις είχε αποτυπώσει επιτυχώς το εκλογικό αποτέλεσμα, δηλαδή το Podemos να έρχεται τρίτο και καταϊδρωμένο στην 14η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου και τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης.

Περιέργως τα λαλίστατα  κατά τ’ άλλα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σιωπούν για αυτό ή προσπαθούν να διαχωρίσουν – μετά το αποτέλεσμα – την πορεία του Podemos από αυτή του κόμματος του.

Ας κάνουμε μια υπόθεση:

Ας πούμε ότι τα αποτελέσματα ταυτιζόταν με τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος και το Podemos έβγαινε ενισχυμένο και δεύτερο κόμμα στις εκλογές. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οι σιωπηλοί σήμερα ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ θα μιλούσανε για τον άνεμο της αλλαγής που πνέει στην Ευρώπη, για τον «μεγάλο ηγέτη» που από την Ελλάδα εμπνέει τους λαούς της Ευρώπης (!), για τα βλέμματα όλων των λαών της Ευρώπης που είναι στραμμένα στην ηρωική προσπάθεια της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για την ελπίδα που ξαναέρχεται, αφού την πρώτη φορά κάπου έχασε το δρόμο της…

Και λίγα λέω, γιατί θα ακούγαμε πολύ περισσότερα, ίσως και δικαιολογημένα ως ένα βαθμό… αν κρίνει κανείς αυτά που είπε λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Ισπανία, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο  Αλέξης Τσίπρας:

«Θέλω να μου επιτρέψετε να στείλω μήνυμα αλληλεγγύης και υποστήριξης στον Πάμπλο Ιγκλέσιας και στον Αλμπέρτο Γκαρθόν, για τον αγώνα που δίνουν από κοινού, η Ενωμένη Αριστερά των Podemos, ώστε να υπάρξει και στην Ισπανία μία ακόμα προοδευτική κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά. Και μάλιστα χθες, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω τηλεφωνικά με τον Πάμπλο για να του ευχηθώ καλή επιτυχία. Του θύμισα ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη, στην προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, μας είπε ‘κρατήστε γερά, κρατήστε όσο μπορείτε γιατί ερχόμαστε’. Του είπα λοιπόν, Πάμπλο κρατήσαμε, είμαστε όρθιοι. Τώρα έρχεται η δική σας σειρά. Θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αλλάξουμε την Ευρώπη και μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη»

Η πραγματικότητα όμως οδηγεί αλλού. Σε άλλου τύπου συμπεράσματα αποδεικνύοντας ότι η επένδυση στην πολιτική είναι εξίσου επικίνδυνη και με πολύ περισσότερα ρίσκα από αυτή στην αγορά!

Έλεγε τον Φεβρουάριο του 2015, στο ΒΗΜΑ, ο Ιγνάθιο Ουρκίθου, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης, πολιτικός αναλυτής της εταιρείας δημοσκοπήσεων Metroscopia και τακτικός αρθρογράφος της «El Pais», απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το αν η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα επηρεάσει τους Ισπανούς να ψηφίσουν το Podemos;

«Από την οπτική γωνία των Ισπανών, η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αρκετά αναμενόμενη λόγω της κρίσης που πλήττει την Ελλάδα αυξάνοντας τις ανισότητες, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι οικονομικές συνταγές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια δεν παρήγαγαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα – και αυτό το έχουν αναγνωρίσει ακόμη και διεθνείς οργανισμοί που τις πρότειναν, όπως το ΔΝΤ. Οι Έλληνες αναζήτησαν μια εναλλακτική, επιλέγοντας μαζικά ένα κόμμα που δεν θεωρείται υπεύθυνο για όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Αυτό άραγε μπορεί να βοηθήσει το Podemos; Εξαρτάται. Αν το αποτέλεσμα όσων προσπαθεί να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θετικό, αν καταφέρει να αναδιαρθρώσει το χρέος και να μειώσει τη φτώχεια, θα ενισχύσει το Podemos. Αν όμως η Ελλάδα καταλήξει εκτός ευρώ, χρεοκοπήσει και κηρύξει στάση πληρωμών, τα οποία θα επιδεινώσουν την κρίση, αναμφίβολα η ρητορική του Podemos θα χάσει τη δυναμική της»

Και αυτό ακριβώς έγινε. Γιατί μπορεί να μην κατέληξε η Ελλάδα εκτός ευρώ (να πω ακόμα…), μπορεί να μην χρεοκόπησε αλλά χρεοκόπησε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και οι Ισπανοί πολίτες βλέπουν και τις πολιτικές αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν και τα ψέματα πάνω στα οποία στηρίχτηκε η αναρρίχηση στην εξουσία και κυρίως την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή της χώρας στις διαθέσεις των δανειστών.

Βλέπουν και κατανοούν ότι η, στη φαντασία, επανάσταση στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα μια ανηλεής επίθεση εναντίον των μεσαίων εισοδημάτων, των αδύναμων, των ήδη θυμάτων της κρίσης.

Βλέπουν και κατανοούν ότι στην Ελλάδα πίστεψαν, σε αυταπάτες και ουτοπίες, σε πολιτικούς γίγαντες με χάρτινα πόδια, σε πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων, σε προτάσεις που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα.

Βλέπουν και κατανόησαν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα  χειροτερεύει, ότι η φτώχεια μεγεθύνεται, ότι η ανάπτυξη έχασε και αυτή το δρόμο της, ότι οι πολίτες ανησυχούν, δεν αισιοδοξούν και δυστυχώς χάνουν κάθε ελπίδα.

Η χαριστική βολή για το Podemos ήρθε με την παρουσία του Τσίπρα στο προεκλογικό του σποτ! Ήταν δε τέτοια η αυταρέσκεια και η πολιτική αφέλεια των εδώ μαθητευόμενων μάγων που στο left.gr , ο Τσίπρας θεωρείται ο ΗΡΩΑΣ (!!!). Γράφει χαρακτηριστικά:

«Ανάμεσα στους ήρωες του ντοκιμαντέρ κι ένας Έλληνας, που δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Podemos και ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε από την αρχή βάδισαν στον ίδιο δρόμο, ενώνοντας τις δυνάμεις τους αλλά και τη ρητορική τους ενάντια στο ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο. Όπως βλέπουμε στο απόσπασμα της ταινίας, παρακάτω, ο Αλέξης Τσίπρας συναντά τον Πάμπλο Ιγκλέσιας σε μία εκδήλωση των Podemos λίγο καιρό πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, που τον έφεραν στην εξουσία. Στον διάλογο που έχουν μπροστά στην κάμερα, ο ηγέτης των Podemos των ρωτά πως αισθάνεται και ο Αλέξης Τσίπρας του απαντά «δύσκολα». «Γιατί;» τον ρωτά ο Ιγκλέσιας και εκείνος απαντά «γιατί έχει φτάσει η στιγμή», χαμογελώντας αμήχανα κι εξηγώντας ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ περίπλοκη. Τότε ο Ιγκλέσιας του λέει ότι σε 4-5 μήνες εκείνος θα είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Αλέξης Τσίπρας του λέει ότι αυτό θα είναι κάτι πολύ καλό. «Για αυτό χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη σου. Χρειαζόμαστε το να κάνεις εσύ την αρχή κι εμείς να ακολουθήσουμε. Είναι πολύ σημαντικό», καταλήγει ο αρχηγός των Podemos.»

https://left.gr/news/kai-o-alexis-tsipras-sto-proeklogiko-ntokimanter-ton-podemos

Το δυστύχημα για τους φορείς της μεγαλύτερης αυταπάτης στη χώρα είναι ότι αφού τελείωσαν την Αριστερά στη χώρα, τη βυθίζουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη!

Αλλά αυτή είναι η μοίρα όσων θεωρούν ότι οι λαοί είναι τόσο αφελείς ώστε να αρνούνται να καταλάβουν την πραγματικότητα.

Και κάτι τελευταίο: Πώς να ερμήνευσαν άραγε οι Ισπανοί ψηφοφόροι την στήριξη από τη μία πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στο Podemos και την φωτογράφηση του Τσίπρα με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Ευρώπης, τους συνοδοιπόρους δηλαδή του Σάντσες; Πώς να εκτίμησαν τον ξαφνικό μεγάλο έρωτα του με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία;

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο τυχοδιωκτισμός;

Μέχρι πού;

 

5,4 δις νέα βάρη … και αυτοί χαίρονται!

Οι εξελίξεις στο προσφυγικό, οι τρομοκρατικές επιθέσεις αλλά και η συζήτηση το τελευταίο διάστημα γύρω από τη διαπλοκή και την εφαρμογή της δικαιοσύνης στη χώρα μας έχει φέρει σε δεύτερη μοίρα τη συζήτηση για την πορεία της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου, του μνημονίου που υπέγραψε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Η διακοπή μάλιστα της διαπραγμάτευσης λόγω της αποχώρησης για το Πάσχα των καθολικών οδήγησε αρκετούς στο συμπέρασμα ότι ουσιαστικά θα παγώσουν οι εξελίξεις τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του κουαρτέτου.

Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει καθώς τις τελευταίες ημέρες φαίνεται ότι οι εξελίξεις τρέχουν.

Οι δηλώσεις που έκανε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πριν από λίγες ημέρες όπου έδειξε διαλεκτικός απέναντι στους τομείς που θα επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε περικοπές προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό ήρθαν να πλαισιωθούν από τη χαλάρωση της σκληρής στάσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο ωστόσο επιμένει ότι η Ελλάδα πρέπει να πάρει σκληρά μέτρα.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη και ουσιαστικά η διαμόρφωση συνθηκών για συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και το κουαρτέτο ήρθε να επιβεβαιώσει την κυβερνητική εκπρόσωπο η οποία μάλιστα προσδιόρισε ότι η «χρυσή τομή» βρέθηκε στη λήψη μέτρων ύψους 5,4 δισεκατομμυρίων μέχρι το 2018 αντί των 8 έως 9 δις ευρώ που ζητούσε αρχικά το ΔΝΤ!

Όλα αυτά γίνονται στο περιθώριο των συνολικότερων εξελίξεων στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και προκάλεσαν ένταση στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της βουλής καθώς αρκετά κόμματα της αντιπολίτευσης ζήτησαν ενημέρωση από τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, χωρίς ωστόσο αυτό να συμβεί με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης από τη συνεδρίαση της επιτροπής.

Την ίδια στιγμή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον ΟΑΣΑ παρουσιάστηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος για την πορεία της οικονομίας τα επόμενα χρόνια. Παρουσίασε μάλιστα στατιστικά στοιχεία που αφορούν το κλείσιμο του περσινού προϋπολογισμού αλλά και την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού του 2016 και προσδιόρισε ότι αν συνεχιστεί η θετική εικόνα και το επόμενο διάστημα αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη λήψη λιγότερων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής το 2017 και το 2018 ενώ επισήμανε ως θετικό ότι τον πρώτο λόγο σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής δεν έχει πλέον το Δ.Ν.Τ. αλλά η κυβέρνηση και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Είναι η αισιοδοξία που δεν έχει λογική καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα ουσιαστικό στοιχείο που να τη δικαιολογεί.

Η κοινωνία υποφέρει, τα μεσαία οικονομικά στρώματα διαλύονται από μια άνευ προηγουμένου φορομπηχτική πολιτική και η υποανάπτυξη συνεχίζεται ανακυκλώνοντας τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης.

Ακόμα πάντως και  αυτά σημαίνουν – κάτι που και ο ίδιος ο Χουλιαράκης ανέφερε – ό,τι τα επόμενα χρόνια οι Έλληνες θα κληθούν να κάνουν νέες θυσίες προκειμένου να εξευρεθεί το ποσό των 5,4 δισεκατομμυρίων ευρώ που προβλέπουν τα μέτρα για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης.

Και η Κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί θα είναι 5,4 και όχι 7 ή 8! Μιλάμε για απίστευτους πολιτικούς σαλτιμπάγκους!

Ήδη μάλιστα έχει προσδιοριστεί ότι τα σχέδια της κυβέρνησης για την εξεύρεση του συγκεκριμένου ποσού που ανέρχεται στο 3% του Α.Ε.Π. θα προκύψουν μέσα από τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, την αύξηση των εσόδων που θα προκύψουν από την επίτευξη συμφωνίας με τον ΟΠΑΠ, τη βελτίωση της εισπραξιμότητας του Φ.Π.Α. και την πάταξη του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής.

Μόνο που αυτά είναι ωραία και πολύ – ακουσμένα λόγια ενώ η πράξη αναμένεται να είναι εντελώς διαφορετική:

Νέες επιβαρύνσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας.

Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση θεωρεί σχεδόν δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα θα απαιτηθούν νέα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής ενώ παράλληλα τονίζει ότι και τα μέτρα που θα ληφθούν στο πλαίσιο της συμφωνίας για την πρώτη αξιολόγηση θα έχουν επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και θα προκαλέσουν περαιτέρω ύφεση.

Με βάση λοιπόν τις εξελίξεις το μόνο σίγουρο φαίνεται να είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι μισθωτοί για μία ακόμη φορά είναι αυτοί που θα αναγκαστούν σε θυσίες προκειμένου να ευημερήσουν οι αριθμοί.

Το αν τώρα στο τέλος αυτής της πορείας έρθει η «Ανάσταση» της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούμε να το προβλέψουμε.

Το σίγουρο είναι ότι τη Μεγάλη Εβδομάδα θα τη ζήσουμε.

Και όπως όλα δείχνουν θα έχει πολύ μεγάλη διάρκεια.

Φτωχοί συγγενείς …

Ένα από τα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής είναι ότι οι ηγέτες της Ευρώπης αλλά και των υπολοίπων κρατών του πλανήτη προσεγγίζουν το ζήτημα του προσφυγικού από την ανθρωπιστική πλευρά, όπως η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.

Ουσιαστικά αποτελεί ακόμη αντικείμενο πολιτικής και άσκησης πίεσης για την εξυπηρέτηση γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων.

Η Τουρκία έχοντας ουσιαστικά το «πάνω χέρι» επιδιώκει να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, προκειμένου να χρηματοδοτήσει δομές φιλοξενίας προσφύγων αλλά και παράλληλα να ενισχύσει τοπικά οικονομικά συμφέροντα.

Σύμφωνα μάλιστα με ορισμένα δημοσιεύματα, ήδη οι γείτονές μας βρίσκονται σε επαφές με τις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να δημιουργήσουν μία μεγάλη πόλη στη βόρεια Συρία για τη διαμονή προσφύγων, με τη συνδρομή της διεθνούς κοινότητας.

Αυτό εξυπηρετεί τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας αλλά και τους σχεδιασμούς της απέναντι στους Κούρδους καθώς και τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή.

Μάλιστα ο συγκεκριμένος σχεδιασμός φαίνεται να είναι ενταγμένος σε μια συνολικότερη στρατηγική που κινείται στην κατεύθυνση διχοτόμησης ή και τριχοτόμησης της Συρίας και της δημιουργίας ζωνών ελέγχου.

Από την άλλη η στάση και τα θέλω της Τουρκίας εξυπηρετούν σε κάποιο βαθμό και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ουσιαστικά η Τουρκία μετατρέπεται σε ένα σύμμαχο των ευρωπαίων και θα λειτουργεί ως ανάχωμα στις «ακανόνιστες» προσφυγικές ροές, δημιουργώντας παράλληλα τις συνθήκες για ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων κυρίως στον χώρο των κατασκευών για τις ευρωπαϊκές εταιρίες.

Παράλληλα τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Αμερικάνοι, με τους συμμάχους τους στην περιοχή, χρειάζονται την Τουρκία ως «εργαλείο» στις αντιπαραθέσεις τους με τα συμφέροντα της Ρωσίας. Ουσιαστικά δηλαδή οι ευρωπαίοι χρειάζονται την Τουρκία ως ένα εξωτερικό σύμμαχο απέναντι στην Ρωσία καθώς εντός της ίδιας Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για τις σχέσεις με τη Ρωσία.

Ήδη μάλιστα αρκετά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στο παρελθόν είχαν αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, κυρίως στο εμπόριο αγροτικών προϊόντων, ζητούν να δοθεί ένα τέλος στο εμπάργκο και τις οικονομικές κυρώσεις.

Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο γεωστρατηγικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη, η χώρα μας μοιάζει με τον «φτωχό συγγενή» που αδυνατεί να παρέμβει και με ψιθύρους περί ανθρωπισμού και ευρωπαϊκών αξιών προσπαθεί να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, που όμως φαίνεται ότι έχουν «σπάσει» προ καιρού.

Η τακτική μάλιστα του φτωχού συγγενή δεν αφορά μόνο την πολιτική της κυβέρνησης αλλά συνολικότερα τη στάση του μεγαλύτερου μέρους των κομμάτων της χώρας που μάλιστα επιχειρούν να αξιοποιήσουν το προσφυγικό και την όλη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί κυρίως για εσωτερικούς αντιπολιτευτικούς λόγους.

Με βάση όλα αυτά μπορεί κανείς να κατανοήσει γιατί δεν υπήρξε συμφωνία στη σύνοδο κορυφής, κάτι που αρκετοί θεωρούσαν δεδομένο ότι θα συμβεί.

Απίστευτες σκηνές. Απίστευτη ανικανότητα!

Βεβαίως είναι κρίσιμες οι ώρες ιδιαίτερα με το προσφυγικό.

Δεν νιώθω το ίδιο αισιόδοξος όπως και ο Αβραμόπουλος, ότι δηλαδή έχουμε 10 μέρες μπροστά μας για να αντιμετωπίσουμε τα θέματα.

Δε λύνεται αυτό το θέμα με χρονοδιαστήματα όταν τα κράτη της κεντρικής Ευρώπης αρχίζουν και υψώνουν τείχη. Δε λύνεται το θέμα αυτό όσο συνεχίζεται ο πόλεμος με ότι και αν σημαίνει αυτό.

Οι άνθρωποι εκεί έχουν συγκεκριμένες επιλογές. Πίσω τους έχουν φωτιά και μπροστά τους τη θάλασσα. Ξέρουν ότι από τη φωτιά δεν γλιτώνει κανείς και εξαντλούν το ρίσκο στη θάλασσα. Χιλιάδες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Τουρκία και βλέπουν τα απέναντι παράλια.

Τα δεδομένα  είναι πολύ συγκεκριμένα και ουσιαστικά η Ευρώπη με τα μέτρα τα οποία απαιτεί, προσπαθεί να απαντήσει από τη μια πλευρά, αλλά και να δημιουργήσει ένα άλλοθι από την άλλη, καθώς όταν έπρεπε να πάρει αποφάσεις θεωρούσε ότι το πρόβλημα δεν την αγγίζει.

Όταν είδε ότι τον Αύγουστο του 2015 πέρασαν από την Ελλάδα περισσότεροι από 100.000 πρόσφυγες τρόμαξε κυριολεκτικά. Έκανε συγκρίσεις με τα προηγούμενα νούμερα του 2014 και βρήκε μια τεράστια διαφορά.

Απίστευτα πράγματα.

Οι εικόνες διασποράς των προσφύγων στην ενδοχώρα ήταν αναμενόμενες.

Εκείνο το οποίο δεν ήταν αναμενόμενο ήταν ο πλήρης αποσυντονισμός.

Να μην υπάρχει ούτε μία ενημέρωση για το πως θα πορευτούν αυτοί οι άνθρωποι που θα φτάσουν μέχρι που θα πάνε .

Να μην υπάρχει μία απάντηση για το πόσο θα εγκλωβιστούν πότε θα ξεκινήσουν και πότε θα ξανάρθουν .

Απλά ξεκίνησε ένα απέραντο πηγαινέλα.

Άλλοι τους πάνε στην Ειδομένη και άλλοι τους επιστρέφουν.

Πραγματικά απίστευτο το σκηνικό .

Ακόμη όμως και τα βασικά θέματα που έχουν σχέση με τις αυστηρά καθημερινές ανάγκες αυτών των ανθρώπων έχουν εγκαταλειφθεί. Δεν ξέρουμε ποιοι εμπλέκονται και ποιοι όχι, αλλά στο κάτω-κάτω δεν είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους που πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο στην έκφραση της ανθρωπιάς .

Δεν είναι η αστυνομία η οποία θα λύσει το πρόβλημα και ούτε πρέπει να το σκέφτεται κανείς.

Καλώς – κακώς όφειλε η αστυνομία να έχει ενημερώσει .

Όφειλε η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας να έχει πάρει μέτρα να έχει σχέδια και να μην τρέχει τελευταία στιγμή αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες όπως ακριβώς αντιμετωπίζει τους μεταφερόμενους φιλάθλους που πάνε και έρχονται σε κάποια γήπεδα.

Οι άνθρωποι, εκτός από το γεγονός ότι είναι άνθρωποι έχουν και ανάγκες και ανάμεσα τους είναι μικρά παιδιά όπως και υπέργηροι οι οποίοι δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους .

Βεβαίως και θα έπρεπε να υπάρχει εθνικό σχέδιο βεβαίως και θα έπρεπε να υπάρχουν απαντήσεις για το ποιος κάνει τι και από που πηγάζουν οι οποιεσδήποτε εντολές.

Το κράτος με τη δομική του υπόσταση ουσιαστικά πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό . Θέλουν και να αντιληφθούν και να σχεδιάσουν αλλά και να εκτονώσουν μια κατάσταση η οποία συνεχώς διευρύνεται και συνεχώς διογκώνεται. Θέλουν αλλά δυστυχώς δεν μπορούν. Δεν είναι ανικανότητα αντιμετώπισης ενός προβλήματος. Είναι ανικανότητα αντίληψης του μεγέθους του προβλήματος, είναι αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και διάλυσης των όποιων ψευδαισθήσεων υπήρχαν και των όποιων ιδεοληψιών κυριάρχησαν.

Εδώ και καιρό.

Από την ώρα που η υπεύθυνη τότε Υπουργός έκανε τις δηλώσεις για πρόσφυγες που λιάζονταν και μετά εξαφανιζόταν, δείχνοντας το πόσο σοβαρά αντιμετώπιζαν μια κατάσταση!

Σκηνικό που προηγούμενο δεν έχει υπάρξει.

Ίσως να μην είναι η είναι η ώρα να αναζητήσουμε ευθύνες από κάποιους αλλά σίγουρα υπάρχουν ευθύνες .

Υπάρχουν ευθύνες στη διαχείριση ενός τέτοιου θέματος που θα αποδοθούν όταν έρθει η ώρα. Και θα έρθει σύντομα…

 

Αναλύσεις που προκαλούν σοκ και δέος

Πληθαίνουν οι αναφορές στο διεθνή τύπο από τους «γκουρού των επενδύσεων», οι οποίοι προσπαθούν να διαγνώσουν την επόμενη μέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένας εξ αυτών, ο Guy Hands, επιμένει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση νομοτελειακά κινείται προς την διάλυσή της και προβάλλει ορισμένους λόγους.

Επιμένει στο ρόλο του να είναι μάντης κακών παρά το γεγονός ότι είναι ένας από τους κυρίαρχους βρετανούς επενδυτές. Σε συνέντευξή του στο Reuters σημειώνει με νόημα ότι σε 15 χρόνια από τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαλυθεί και μάλιστα το αποδίδει στην έλλειψη σοβαρής ηγεσίας, στον πολιτικό εξτρεμισμό, στο αυξανόμενο πρόβλημα μετανάστευσης ενώ πιστεύει ότι γύρω στο 2030 η Ευρώπη θα σπάσει σε μικρά κομμάτια.

Δηλώνει ότι δεν είναι καθόλου βέβαιος αν σε 15 χρόνια από τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι όπως τη γνωρίζουμε τώρα.

Κάνει όμως και άλλες προβλέψεις.

Βλέπει πόλεμο στη γειτονιά μας αφού η διάσπαση της Ευρώπης σε μικρά κομμάτια θα μετατρέψει την περιοχή σε πολεμικό θέρετρο.

Θεωρεί  ότι το πολιτικό κέντρο αρχίζει να χάνει σημαντικές δυνάμεις και το πολιτικό στερέωμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο να επιδιώκει να στηριχτεί σε δύο επικίνδυνους πυλώνες.

Αυτοί είναι τα δύο άκρα και ακραία πόδια, όπως λέει, του πολιτικού φάσματος. Εντοπίζει σαν τις βασικές αιτίες ότι εκλείπει ή μειώνεται αν θέλετε σιγά-σιγά από την Ευρώπη η γενιά του συμβιβασμού η οποία τείνει να εξαφανιστεί και συγχρόνως βλέπει να συρρικνώνεται συνεχώς η πολιτική της βάση η οποία κυριολεκτικά διαλύεται. Παίρνει σαν αφορμή το θέμα των μεταναστών και τον τρόπο με τον οποίο το διαχειρίστηκε η Ευρώπη θεωρώντας το καθοριστικό, καθώς εκτιμά ότι δεν υπήρξαν πολιτικές ηγεσίες που να μπορέσουν να το προβλέψουν και να το διαχειριστούν.

Αυτές οι απόψεις έρχονται και συμβαδίζουν με κάποιες άλλες που κατέθεσε πριν από λίγο διάστημα στο BBC ο Jimmy Mellon, επίσης επενδυτής από την Βρετανία.

Ο ίδιος είχε προβλέψει σε 10 – 15 χρόνια το τελικό σημείο διάλυσης της Ευρωπαϊκής

Ένωσης, σημειώνοντας μάλιστα ότι το σπιράλ της κρίσης στο οποίο έχει περιπέσει η Ελλάδα θα έρθουν να προστεθούν και τα προβλήματα της Γαλλίας και της Ιταλίας που θα δώσουν το τελικό χτύπημα.

Αυτός ο διάλογος και ο προβληματισμός είναι ιδιαίτερα έντονος στην Βρετανία, η οποία, όπως είναι γνωστό βάζει όρους για να συνεχίσει να ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια και μάλιστα σε δύο χρόνια, το 2017, αναμένεται να διεξάγει δημοψήφισμα για το αν θα παραμείνει ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν πρόκειται για ειδικές προσεγγίσεις ούτε είναι οι μοναδικοί αναλυτές που προσδιορίζουν μια προβληματική συνέχεια σε ότι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο για τα συγκεκριμένα ζητήματα έτσι όπως αυτά τέθηκαν αλλά και για εκείνα τα οποία έχουν σχέση με τη διαχείριση κοινών υποθέσεων.

Δεν ξέρω αν θα επιβεβαιωθούν οι συγκεκριμένες εκτιμήσεις που σίγουρα προκαλούν προβληματισμό και φόβο καθώς μας μεταφέρουν ούτε λίγο ούτε πολύ σε μια περίοδο πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι σίγουρο πως στην περίπτωση αυτή οι εξελίξεις που θα δρομολογηθούν θα προκαλέσουν κυριολεκτικά «σοκ και δέος» στους πολίτες της Ευρώπης.

Μένει να τα δούμε…

Αρχή ή τέλος;

Έχει σημειωθεί σχεδόν απ’ όλους τους αναλυτές ότι αν οι ευρωπαίοι ξεπεράσουν τα οποιαδήποτε προβλήματά τους και ξαναβρούν τις ισορροπίες τους με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα μπορέσουν να δώσουν περισσότερη βοήθεια στην Ελλάδα.

Αυτό δεν θα είναι γιατί συναισθάνονται το κλίμα το οποίο έχει δημιουργηθεί μέσα στη χώρα, ούτε βεβαίως γιατί μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει σε μια εξαθλιωμένη χώρα.

Θα το κάνουν απλά και μόνο για να εξυπηρετήσουν τη γεωπολιτική στρατηγική την οποία έχουν χαράξει.

Όταν βέβαια η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να οδηγήσει  το θέμα των διαπραγματεύσεων σε πολιτικό επίπεδο όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να αξιοποιηθεί η γεωπολιτική σημασία της χώρας.

Άλλωστε πολλοί κατά καιρούς έχουν σημειώσει σε αρκετά κείμενα μέχρι τώρα ότι δια- χρονικά «η γεωπολιτική θέση αλλά και συγχρόνως η δύναμη της Ελλάδας έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν ως επιχείρημα αλλά συγχρόνως και ως απειλή».

Από την εποχή του ψυχρού πολέμου ακόμη τίθονταν ζητήματα, αναδεικνύοντας συνεχώς την θέση της χώρας. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν ακούγοντας ότι με ένα πλήγμα στην Ελλάδα θα υπάρξουν δευτερογενείς επιπτώσεις στην Ευρώπη, αν η Ελλάδα αφεθεί στην τύχη της ή αν θέλετε το χειρότερο αν μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος στην αυλή της Ευρώπης.

Αυτά που ακούσαμε πριν από λίγες μέρες από την γερμανική ηγεσία με τα οποία χρωματίζει την επιλογή της σε σχέση με τη στάση της απέναντι στη χώρα μας, θυμίζουν λίγο πολύ τα λόγια που είχε πει το 1947 ο Ρουμάνου στο Κογκρέσο τότε που πήρε την έγκριση για οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στη χώρα μας, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να αποτρέψει τον κίνδυνο να αφεθεί η Ελλάδα στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης.

Είναι σαφές όμως ότι σ’ αυτή τη φάση κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν τα γεγονότα γράφονται με τον ίδιο τρόπο, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε την ίδια την εξέλιξή τους ή αν τελικά αυτά μοιάζουν με τα γεγονότα εκείνης της εποχής από μια παράλληλη πορεία και επομένως θα πρέπει να περιμένουμε μια πιθανή απόκλιση σ’ ότι αφορά την ιστορική τους αποτύπωση.

Εκείνο που δεν γνωρίζω αν έχει ξεκαθαρίσει σ’ αυτή τη φάση είναι αν πραγματικά φτάνουν αυτές οι δυνατότητες της χώρας για να δημιουργήσουν το πολιτικό πλεόνασμα το οποίο θα μπορέσει να καλύψει το οικονομικό άνοιγμα.

Βρισκόμαστε στο τέλος; Βρισκόμαστε στην αρχή;

Ποιος θα μπορούσε με ασφάλεια να τοποθετηθεί σε ένα τέτοιο σκηνικό;

Και ποιος μπορεί να σχεδιάσει για το μέλλον;

 

Η πρεμούρα των δραχμολάγνων …

Η μεγάλη υποτίμηση της δραχμής κατά 50% έναντι των υπολοίπων νομισμάτων στις 9 Απριλίου 1953 ήταν ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για την ελληνική οικονομία, που είχε ως εμπνευστή τον Υπουργό Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου, Σπύρο Μαρκεζίνη. Η ισοτιμία της δραχμής άλλαξε από 1:15000 σε 1:30000 έναντι του δολαρίου των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση επικρίθηκε για το ότι είχε μεθοδεύσει με τέτοιο τρόπο την υποτίμηση, με αποτέλεσμα κάποιοι, αποθησαυρίζοντας δολάρια, να δουν την περιουσία τους να διπλασιάζεται σε μια νύχτα.

Το παραμύθι του εθνικού νομίσματος αρχίζει και γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Οι χθεσινές αποκαλύψεις για την «εναλλακτική» πρόταση της πλευράς Λαφαζάνη – Λαπαβίτσα, ξεπερνούν και την πιο άγρια φαντασία και αναδεικνύουν το μεγαλείο της ιδεοληψίας από τη μία και της τραγικής φιγούρας της υποτιθέμενης «αριστεράς», που προσπαθώντας να αναδειχθεί και να διαφοροποιηθεί δεν διστάζει να θέσει σε κίνδυνο τη υπόσταση μιας ολόκληρης χώρας.

Η ιδεοληψία που δικαιολογεί τις φωνές περί ρήξης, προφανώς έχει τις ρίζες της στη μυωπική και εκτός εποχής ανάλυση των πολιτικών και οικονομικών δεδομένων, που στηρίζεται σε αντιλήψεις που από καιρό , από χρόνια έχουν ξεπεραστεί.

Όπως για παράδειγμα ακόμη και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να περιγράψουν την διαδικασία κοινωνικής αλλαγής μέσω της επανάστασης του προλεταριάτου (!), έτσι και οι δραχμολάγνοι προσπαθούν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο ευρώ και κατά προέκταση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σχεδιάζοντας στον αέρα και κινδυνεύοντας να τινάξουν στον αέρα ότι έχει απομείνει σε αυτή την έρημη χώρα.

Μιλάω για τις ιδεοληψίες.

Αφήνω έξω από τη συζήτηση τα οργανωμένα συμφέροντα που κρύβονται άνετα πίσω από υποτιθέμενες «επαναστατικές προτάσεις», συμφέροντα κερδοσκόπων και ισχυρών του πλούτου, για τους οποίους η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αποτελεί την καλύτερη δυνατή εξέλιξη. Για αυτούς, όχι για τη χώρα και το λαό της.

Σε κάθε περίπτωση ούτε μανιακός ευρωλάγνος είμαι, ούτε κολλημένος με το νόμισμα αλλά όπως και να το πάρεις, πρέπει να μετρήσεις τουλάχιστον, τις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας για να μπορείς να έχεις επαφή με την πραγματικότητα.

Οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα που μέσα σε 10 μόλις ημέρες αρχίζουν να γίνονται εμφανείς λόγω και των capital controls, φανερώνουν με το χειρότερο τρόπο το επί δεκαετίες λανθασμένο παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων παραδειγμάτων όπου δείχνουν το επίπεδο ακριβώς της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ανακοίνωσης των ορνιθοτρόφων, οι οποίοι διαμαρτύρονται για το ότι δεν μπορούν να φτάσουν τα προϊόντα τους στην αγορά καθώς εκτός όλων των άλλων οι αυγοθήκες μέσα στις οποίες γίνεται η συσκευασία είναι εισαγόμενες!

Μέσα σ’ όλο αυτό το σκηνικό όσοι μιλούν για επιστροφή στην δραχμή ή σε άλλο νόμισμα,  έχουν σκεφτεί τις επιπτώσεις;

Θα συμφωνούσα ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να το κάνει μία οικονομία που πατά στα πόδια της ή τέλος πάντων μία οικονομία που έχει πίσω της μία παραγωγική δυνατότητα.

Όταν βλέπεις το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών να σε βολεύει μπορείς να παίρνεις αποφάσεις, ως κυβέρνηση πάντα, και να κατευθύνεις την οικονομία σου προς συγκεκριμένες πλευρές. Με ποια λοιπόν παραγωγική δυνατότητα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα τέτοιο δρόμο η χώρα που βρίσκεται στη δική μας την κατάσταση;

Ποια παραγωγική δυνατότητα θα μπορούσε να στηρίξει ένα νέο νόμισμα στα βήματά του και με μια προοπτική;

Μιλάμε για ένα Βατερλό.

Επειδή ακούμε διάφορα θα πρέπει ο καθένας να φανταστεί ότι όταν δεν υπάρχει δυνατότητα εξαγωγικού προσανατολισμού είναι αυτονόητο ότι θα έχουμε μία συνεχή διολίσθηση του νομίσματος και μέσα σε λίγο χρόνο θα χάσει στις αγορές την αξία του.

Που θα φτάσει κανένας δεν γνωρίζει.

Ποια θα είναι η αντιστοιχία νομίσματος –ευρώ; Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά.

Ποια θα είναι η αγοραστική αξία του μισθού ή της σύνταξης; Άγνωστο.

Τι θα γίνει με τον πληθωρισμό; Γνωστό τη στιγμή που τα βασικά είδη είναι εισαγόμενα και μιλάω κυρίως για καύσιμα, φάρμακα και πρώτες ύλες

Αυτό άραγε επιδιώκουν όσοι με πρεμούρα κινούνται με τέτοιου είδους θέσεις; Βεβαίως θα γίνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα αλλά το μεγάλο θέμα είναι ποιος θα καλλιεργεί και κάτω από ποιες συνθήκες.

Βεβαίως θα είναι φθηνά τα μεροκάματα, για όποιον όμως έχει την δυνατότητα να ζήσει μέχρι τότε.

Βεβαίως θα είναι ανταγωνιστική η οικονομία, αν όμως υπάρχει μέχρι τότε και έχει περισωθεί στο πλαίσιο της βαλκανοποίησής της.

Βεβαίως πάντα κάποιοι κερδίζουν από την διολίσθηση ή την υποτίμηση, όπως θέλετε πέστε το, κερδίζουν όμως αυτοί οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να το κάνουν με σκληρό νόμισμα.

Βεβαίως μεγαλώσαμε με την δραχμή.

Δεν το μετανιώνουμε.

Δεν θέλουμε όμως να μετανιώσουμε να επιστρέψουμε άναρχα σε μία δραχμή η οποία επιβάλλει από μόνη της φτωχοποίηση των ασθενέστερων τάξεων και διεύρυνση της ψαλίδας των εισοδημάτων.

Αυτά δεν τα ξέρουν; Τα ξέρουν αλλά δεν θέλουν να τα λένε.

Κλείνοντας αναρωτιέμαι τι τελικά είναι προοδευτικό σήμερα; Και πως κρίνεται αυτό στο παζάρι των ανεδαφικών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων;

Αναρωτιέμαι αν μπορεί η πραγματική Αριστερά να κινείται όχι στο ρεαλισμό αλλά στο … υπερπέραν.

Αναρωτιέμαι πως μπορεί να βρεθεί η καλύτερη δυνατή ισορροπία ανάμεσα στο κοινωνικά αναγκαίο και το πολιτικά εφικτό. Γιατί η πολιτική είναι πράξη και αποτέλεσμα. Αυτή η πολιτική μπορεί να βοηθήσει.

Οι ιδεοληψίες, τα εξωπραγματικά επιχειρήματα και η δαιμονοποίηση του ρεαλισμού οδηγούν σε καταστροφικές επιλογές.

Ας ρίξουν μια ματιά στην προσαρμογή της Κούβας στην πραγματικότητα του σήμερα για να κατανοήσουν το μέγεθος της βλακείας τους…

ΥΓ

Και μια ενδιαφέρουσα ιστορία:

Μπροστά στην απειλή της οικονομικής κατάρρευσης το 1921, ο τότε υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης κατέφυγε σε αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό. Έκοψε όλα τα χαρτονομίσματα στη μέση και έθεσε το δεξιό τους τμήμα στην κυκλοφορία στη μισή αξία από την αναγραφόμενη (π.χ. το χαρτονόμισμα των 25 δραχμών είχε ανταλλακτική αξία 12,5 δραχμών), ενώ το αριστερό τους τμήμα ανταλλάχθηκε με ομολογίες του δημοσίου. Έτσι όλοι οι Έλληνες δανειοδότησαν υποχρεωτικά το κράτος με τα μισά τους χρήματα. Η λύση εκείνη αποδείχθηκε σωτήρια, ωστόσο ο εμπνευστής της υπουργός δεν γλύτωσε την εκτέλεση στη δίκη των έξι που ακολούθησε της Μικρασιατικής καταστροφής.