Η πραγματικότητα και οι μύθοι…

Πριν στεγνώσει το μελάνι στην υπογραφή του Υπ. Εξωτερικών της χώρας μας, στη συμφωνία με τα Σκόπια, ο Πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας τοποθέτησε τα πράγματα στη σωστή διάστασή τους: «Οι Έλληνες και οι Μακεδόνες …» είπε, με το χαμόγελο ενός ανθρώπου που ξέρει ότι κέρδισε.

Που κέρδισε ακριβώς την ταυτότητα που ήθελε, τόσο για την εθνότητά του (Μακεδόνες) όσο και για τη γλώσσα του (Μακεδονική). Μέσω αυτών των ονομάτων όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και νομιμοποιείται το εθνικό τους ιδεολόγημα για τη «διαμελισμένη μακεδονική πατρίδα».

Και η τεράστια διαφορά με το χθες είναι αυτή τη φορά υπάρχει η αρχική (μέχρι να κυρωθεί από τη Βουλή)  συμφωνία της χώρας μας. Μια συμφωνία που αναιρεί τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική και ανατρέπει τις ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί.

«Η διαφωνία σχετικά με το συνταγματικό όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το οποίο έχει ως τώρα αναγνωριστεί από 120 και πλέον χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, φαίνεται να είναι μόνο ένα πρόσχημα για την επίτευξη του τελικού στόχου της Ελληνικής Κυβέρνησης, που είναι η άρνηση της μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, της μακεδονικής γλώσσας και ολόκληρης της μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς», σημείωνε ο Υπ. Εξωτερικών των Σκοπίων το 2008 Μιλόσοσκι, σε επιστολή του προς τους ομολόγους του των χωρών μελών του ΝΑΤΟ.

Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα και όποιος αρνείται να τη δει προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στη χώρα μας. Και για έναν επιπλέον λόγο: Τα Βαλκάνια δεν είναι Σκανδιναβία. Μιλάμε για ένα καμίνι, εθνικών, θρησκευτικών, πολιτικών αντιθέσεων που ιστορικά δημιουργεί αναταραχές, ανακατατάξεις και συγκρούσεις συμφερόντων. Η σταθερότητα δεν μπορεί να βασίζεται στην υποχωρητικότητα ούτε στην αλλαγή με ερασιτεχνικό και μικροπολιτικό τρόπο των γραμμών άμυνας της χώρας σου.

Γιατί είναι μύθος ότι η εκκρεμότητα ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια επηρέασε αρνητικά τη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια. Σε τι άραγε; Η οικονομική διείσδυση στη γειτονική χώρα υπήρξε, η κεντρική θέση στα Βαλκάνια υπήρχε, η ανάπτυξη της χώρας μας προφανώς και δεν επηρεάστηκε από τις αντιθέσεις με τα Σκόπια.

Γιατί είναι μύθος ότι η επίλυση αυτού του προβλήματος ( σημειώνω ότι όχι απλά δεν λύθηκε αλλά μεταφέρεται σε βάθος χρόνου με συνθήκες που πλέον δεν μπορείς να τις επηρεάσεις), θα μας βοηθήσει να αποκρούσουμε την απειλή της Τουρκίας. Γιατί τόσα χρόνια τι πρόβλημα αντιμετώπισες με τη Τουρκία που το έκανε χειρότερο η εκκρεμότητα με τα Σκόπια; Επηρεάστηκε ο σχεδιασμός σου, οι εξοπλισμοί σου, το αμυντικό σου δόγμα; Τι ;

Γιατί είναι μύθος ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει έναν σύμμαχο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στο ΝΑΤΟ. Η Κυβέρνηση των Σκοπίων (αν και εφόσον παραμείνει) είναι ταγμένη στην πλευρά των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Και μπορεί ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς να έδωσαν για μια ακόμη φορά τα διαπιστευτήριά τους, στους άλλοτε «Φονιάδες των λαών», μπορεί να επέδειξαν την προσήλωση τους στη γερμανική στρατηγική για τα Βαλκάνια, αλλά ξέρουν ότι οι «πρόθυμοι» είναι «καλοί» όσο κάνουν τη δουλειά των ισχυρών. Μετά μένουν μόνοι και αδύναμοι!

Η πραγματικότητα είναι ότι τα Σκόπια (Ως Βόρεια Μακεδονία πλέον) θα κληθούν στις 12 Ιουλίου στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, υπό τις ευλογίες της χώρας μας, θα ξεκινήσουν τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ, τονίζοντας στην «Μακεδονική γλώσσα» το πόσο θετικό είναι αυτό για τους «Μακεδόνες».

Στην Ελλάδα θα απομείνουν τα καλά λόγια των ξένων (που ιδέα δεν έχουν για τα προβλήματα αλυτρωτισμού), οι γραφικότητες περί του μεγάλου ηγέτη (ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε «ηγέτης» που χρεώθηκε εθνικές υποχωρήσεις), η περηφάνια ότι κρατήσαμε την αρχαία μας ιστορία (λες και είπαν ποτέ οι Σκοπιανοί ότι ήταν Αρχαίοι Έλληνες) και η ψευδαίσθηση ότι «ψηλώσαμε», κονταίνοντας την πραγματικότητα.

Και για το όνομα θα μου πείτε;

Αν στον υπολογισμό μπούνε και τα παραπάνω θεωρώ ότι το «Βόρεια Μακεδονία» είναι η χειρότερη επιλογή από αυτές που θα μπορούσαν να γίνουν. Και για τους γραφικούς που υποστηρίζουν «τι σας πειράζει αφού 140 χώρες τους είχαν αναγνωρίσει σαν Μακεδονία» θα έλεγα πολύ απλά ότι:  Αφού υπάρχει «μακεδονικό» έθνος και «μακεδονική» γλώσσα, τότε αναπόδραστα η Βόρεια Μακεδονία καθίσταται χώρα των «Μακεδόνων» και η νότια ελληνική Μακεδονία υποβαθμίζεται απλά στην διοικητική ονομασία της συγκεκριμένης περιφέρειας εις ανάμνηση της αρχαίας Μακεδονίας που «δεν έχει καμία σχέση» κατά την επίσημη διατύπωση που αποδέχθηκε η ελληνική πλευρά με τις σύγχρονες διαστάσεις και περιπλοκές του ζητήματος.

Και αυτό με τη δική μας (συγγνώμη του Κοτζιά) υπογραφή…

Ο νομικός επίλογος του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.

Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία εκδόθηκε πριν από μερικές εβδομάδες, στο δικαστήριο της Χάγης.

Οι μάχες και οι εκατόμβες θυμάτων ουσιαστικά άφησαν την θέση τους σε μία επισφαλή ειρήνευση, εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια – μετά την τελευταία πράξη του δράματος στο Κόσσοβο. Ωστόσο το διεθνές δικαστήριο (θεσμός που θεμελιώθηκε από τους εμπνευστές της ΝΑΤΟϊκής παρέμβασης στην βαλκανική χώρα) έκλεισε το νομικό υπόλειμμα της υπόθεσης.

Αποφάνθηκε λοιπόν πως η Σερβία δεν διέπραξε γενοκτονία κατά αμάχων, Κροατών και Βόσνιων μουσουλμάνων. Συμμετρικά, ούτε η Κροατία κρίθηκε ένοχη διάπραξης αυτού του «εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας», επί σερβικών πληθυσμών.

Επανέρχεται λοιπόν αμείλικτο το ερώτημα, σχετικά με την ιδεολογική και πολιτική χειραγώγηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, μέσω της κατασκευής βολικών στερεοτύπων που προδιαγράφουν τις απαντήσεις.

Στον χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας υπήρξαν αποτρόπαιες σφαγές, μαζικές εκτοπίσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης – απ’ όλες τις πλευρές των εμπολέμων. Σέρβων εναντίων Κροατών και Βόσνιων μουσουλμάνων, Κροατών εναντίον Σέρβων, αλλά και Βόσνιων μουσουλμάνων. Όπως και Βόσνιων «μουτζαχεντίν» εναντίον Σέρβων και Κροάτων.

Το εθνικιστικό μίσος δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, όπλισε τα χέρια και όρισε νέα, αιμάσσοντα σύνορα. Αυτή ήταν η αναγκαία προϋπόθεση της διεθνούς επέμβασης. Ο όρος «γενοκτονία», τον οποίο διακινούσαν ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, οι ηγέτιδες χώρες της Ε.Ε. αλλά και οι ΗΠΑ, είχε συγκεκριμένη χρηστική αξία.

Στην εξίσωση Μιλόσεβιτς = Χίτλερ η απάντηση όφειλε να είναι, όπως και στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αυτονόητη. Οι «σύμμαχοι», στ’ όνομα του «ανθρωπισμού», όφειλαν να σώσουν τους αθώους από τα νύχια ενός αιμοσταγούς δικτάτορα.

Τ’ ότι οι ανταγωνιστές του Σέρβου προέδρου (Τούτζμαν και Ιζεμπέγκοβιτς τότε) έπρατταν ακριβώς τα ίδια, δεν απασχολούσε. Ούτε τ’ ότι η έννοια της γενοκτονίας συνδέεται με την εξολόθρευση ανθρώπων εξ’ αιτίας της εθνικής τους καταγωγής, ενώ η «εθνική εκκαθάριση» αποτελεί κύρια εκφοβιστική πρακτική με στόχο την πληθυσμιακή αλλοίωση κατειλημμένων περιοχών.

Αυτό φυσικά και δεν δικαιολογεί τα φρικτά εγκλήματα, συνιστά ωστόσο κάτι διαφορετικό από τις ναζιστικές μεθόδους. Η γενοκτονία ήταν το απαραίτητο άλλοθι για την ηγεμονική παρέμβαση, υπό τις ιαχές όλων εκείνων που φαντασιώνονταν (αφελώς ή σκοπίμως) το Βελιγράδι ως σύγχρονη απεικόνιση του χιτλερικού Βερολίνου.

Οι δίκες στο δικαστήριο της Χάγης, όπου σχεδόν αποκλειστικά (αλλά διόλου τυχαία) σύρθηκαν Σέρβοι και Σερβοβόσνιοι πολέμαρχοι, τους καταλόγισαν την υλοποίηση σχεδίων γενοκτονίας. Άλλωστε αφού την ιστορία την γράφουν οι νικητές η δικαιοσύνη αποδίδεται κατά τις βουλήσεις τους. Προφανώς όσοι καταδικάστηκαν ήταν ένοχοι – το πρόβλημα είναι πως εκείνοι που τους δίκασαν έφεραν αντίστοιχες ποινικές ευθύνες.

Γιατί οι βομβαρδισμοί αμάχων σε Σερβία και Βοσνία προκάλεσαν χιλιάδες νεκρούς και ανείπωτες καταστροφές, έστω κι αν τα βομβαρδιστικά είχαν μετονομασθεί «φτερά των αγγέλλων» – η «νέα γλώσσα» στην οργουελική εκδοχή της.

Τώρα που ο ενιαίος πολιτικός χώρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας διαλύθηκε, αφήνοντας κράτη – στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην θέση του, δεν χρειάζεται να συντηρούνται εκκρεμότητες μιας εποχής που έδυσε.

 Ήρθε η στιγμή να κατανοήσουν οι αξιότιμοι τηβεννοφόροι – ενός θεσμού τον οποίο γέννησε η απροκάλυπτη σκοπιμότητα – να γράψουν τον νομικό επίλογο μιας θλιβερής ιστορίας.

Μπίζνες μέσω … πολέμου

Ο ξεχασμένος, από πολλούς, πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί μια κανονικότητα στην ανατολική Ευρώπη.

Από την μια η κυβέρνηση του Κιέβου, με την στήριξη των δυτικών δυνάμεων κι από την άλλη οι ρωσόφωνοι αυτονομιστές υπό την αιγίδα του Πούτιν.

Εκατόμβες αμάχων, βομβαρδισμοί συνοικιών, στρατιωτικές επιχειρήσεις – για τα οποία αλληλοκατηγορούνται οι εμπόλεμοι. Μετά την Γιουγκοσλαβία οι αιμοβόρες δράσεις κρατικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων επανέκαμψαν στο έδαφος της «γηραιάς ηπείρου».

Πάνω στις σφαγές και τον εθνικιστικό παροξυσμό που κυριαρχεί – ένθεν κι εκείθεν παίζεται μια μεγάλη παρτίδα γεωπολιτικού πόκερ. Μάλιστα ετοιμάζεται η αναβάθμιση του επιπέδου βίας, μετά την αποτυχία των ως τώρα διπλωματικών προσπαθειών γι’ αποκλιμάκωση της σύγκρουσης.

Καθώς η Ουάσιγκτον, η οποία καθοδηγεί τον ουκρανικό στρατό (στο πλευρό του οποίου μάχονται κι επαγγελματίες μισθοφόροι αλλοδαπής προέλευσης) ετοιμάζεται να στείλει νέες ποσότητες όπλων και συναφούς πολεμικού υλικού.

Ώστε να συνεχίζει να μάχεται, δι’ αντιπροσώπων των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατά των αντίστοιχων ρωσικών.

Συμμετρικά το καθεστώς Πούτιν στηρίζει κι εξοπλίζει τους ρωσόφωνους αντάρτες, που έχουν ανακηρύξει την στρατοκρατούμενη «δημοκρατία» τους στα εδάφη που κατέχουν.

Επί της ουσίας η έμμεση επέμβαση των ΗΠΑ έχει ένα στόχο: την (ταυτόχρονη) αποδυνάμωση τόσο της Ρωσίας όσο και της Γερμανίας.

Για την πρώτη η εγκατάσταση υποδομών στρατιωτικής σημασίας στα δυτικά της σύνορα με την Ε.Ε. συνεπάγεται διαρκή παρενόχληση (επιπλέον πολιτική και οικονομική) στον μεγάλο, και μεταψυχροπολεμικά, αντίπαλο. Όμως οι συνέπειες αφορούν και την Γερμανία, που ανησυχεί από την ανάφλεξη σε ζώνη άμεσης επιρροής της. Διαπιστώνοντας πως επανακάμπτει, έστω από το παράθυρο, ο αμερικανικός παράγοντας.

Εξ’ ού και η αντίδραση της καγκελαρίου Μέρκελ στο σχέδιο των ΗΠΑ, που θα εξοπλίσουν περαιτέρω τα στρατεύματα της Ουκρανίας.

Η μέχρι τώρα τροπή των εξελίξεων ευνοεί την υπερατλαντική υπερδύναμη, η οποία επανέκαμψε δριμύτερη στον ευαίσθητο αυτό γεωπολιτικό χώρο. Χρησιμοποιώντας εργαλειακά τον ουκρανικό εθνικισμό και την κρατική του συγκρότηση. Κάτι ανάλογα φυσικά πράττει και ο Βλ. Πούτιν, μ’ εντολοδόχους του τους ρωσόφωνους εθνικιστές. Η διαφορά έγκειται στ’ ότι οι μάχες δίνονται κοντά στα ρωσικά σύνορα και όχι χιλιάδες χιλιόμετρα μακρύτερα – όπως συμβαίνει για τον υπερατλαντικό μέντορα της Ουκρανίας.

Γι’ αυτό και η εκεχειρία, που επιτεύχθηκε πριν λίγες μέρες, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μακροημερεύσει.

 

Αλήθεια σε … αναμονή

Έως τις αρχές της περασμένης άνοιξης η «επίσημη» κάλυψη των όσων συμβαίνουν στην Συρία ήταν συγκεκριμένη.

Στον εμφύλιο συγκρούονταν οι άγγελοι της ισλαμικής οργάνωσης «Αλ Νούσρα» και ο στρατός του διαβολικού καθεστώτος Άσσαντ.

Οι μαχητές της ελευθερίας αντιμετωπίζονταν (κατά την αδέσμευτη δημοσιογραφική έρευνα) με χημικά και με βολές βαρέων όπλων κατά αμάχων. Μάλιστα ο ΟΗΕ επέβλεψε (τρόπος του λέγειν) και οι ΗΠΑ υλοποίησαν την καταστροφή των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο. Όσο για τις καταγγελίες πως τα συγκεκριμένα όπλα τα χρησιμοποίησαν οι τζιχαντιστές –ακόμα και η υπεράνω κάθε υποψίας για συμπάθεια στον Άσσαντ εισαγγελέας του δικαστηρίου της Χάγης Κάρλα Ντελ Πόντε το πιστοποίησε επισήμως – θάφτηκαν από τα ανεξάρτητα Μ.Μ.Ε.

Η συστράτευση κατά του «σατανικού ηγέτη» δεν μπορούσε να υπονομευθεί από αυτού του είδους τις αποκαλύψεις.

Ωστόσο η προέλαση των σουνιτών ομοϊδεατών της «Αλ Νούσρα» στο γειτονικό Ιράκ, όπου η ISIS οργανώνει «ισλαμικό χαλιφάτο» και απειλεί την σιιτική εξουσία που έχει εγκαταστήσει η Ουάσιγκτον, μετέβαλε άρδην τα δεδομένα.

Αίφνης οι φονταμενταλιστές αναγορεύθηκαν σε υπέρτατη απειλή κατά της ανθρωπότητας.

Δεν αποκλείεται μάλιστα να ετοιμάζονται για βιολογικό πόλεμο –όπως η Αλ. Κάιντα, στα χρόνια της εκστρατείας του Τζ. Μπους στο Ιράκ. Τώρα πληροφορούμαστε για την βαρβαρότητα των αποκεφαλισμών στρατιωτών του καθεστώτος της Συρίας και γι’ ανήκουστες φρικαλεότητες κατά σιιτών, Κούρδων, Γεζίντι και χριστιανών.

Το θέμα δεν είναι αν όλα τούτα συμβαίνουν –που συμβαίνουν.

Το ζήτημα είναι πως οι αποσπασματικές πληροφορίες και η επιλεγμένη διοχέτευσή τους στην κοινή γνώμη (συχνά μέσω «ινστιτούτων», «ανθρωπιστικών οργανώσεων» και «ανεξάρτητων παρατηρητών») προετοιμάζει την επέλαση των κρατικών και υπερκρατικών συμφερόντων και οργανισμών.

Τώρα που οι ΗΠΑ πείσθηκαν πως οι τζιχαντιστές είναι χειρότεροι από το καθεστώς του Άσσαντ, αφού η εδραίωσή τους στην Συρία θα τους διευκόλυνε στο Ιράκ, μαθαίνουμε τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που τα διεθνή πρακτορεία και δίκτυα διαλαλούσαν μέχρι λίγο καιρό πριν.

Οπότε οι φοβερές και τρομερές απειλές, που διατηρούν σε συνεχή εγρήγορση την αντιτρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, μπορούν να εναλλάσσονται κατά το δοκούν.

Η αλήθεια μπορεί να περιμένει…

 

Ανεκκαθάριστες μνήμες

Συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από το πραξικόπημα του Ν. Σαμψών στην Κύπρο και την εισβολή του τουρκικού στρατού στο νησί.

Η κατοχή του βόρειου τμήματος από τις δυνάμεις του «Αττίλα» δημιούργησε ένα αιματηρό τετελεσμένο, που φθάνει ως τις μέρες μας.

Ωστόσο η αναφορά στο τότε δεν έχει υποχωρήσει μόνο εξ’ αιτίας της άμβλυνσης των βιωματικών στοιχείων, ούτε συνδέεται αποκλειστικά με τις υφιστάμενες συνομιλίες για μια άρον-άρον διευθέτηση του Κυπριακού.

Έχει να κάνει και με την άρνηση εξαγωγής συμπερασμάτων από τον τρόπο με τον οποίο ο ελλαδικός παράγοντας ενεπλάκη στην τραγωδία.

Το πραξικόπημα της 15/7/1974 καταγράφηκε ως έργο «αφρόνων» και «επίορκων» αξιωματικών, ορισμένες απόψεις το πολιτογράφησαν ως «προδοτικό». Ο Ιωαννίδης και οι επιτελείς του, που μεθόδευσαν την ανατροπή του Μακαρίου με την συνδρομή της κυπριακής «ΕΟΚΑ Β΄», λειτούργησαν ως εκφραστές ενός διάχυτου εθνικιστικού πνεύματος.

Ο τρόπος σκέψης τους ήταν απλός: βγάζοντας από τη μέση τον «κόκκινο παπά» θα προωθούσαν την διαδικασία ένωσης του νησιού με την Ελλάδα, κάτι που εκείνος αρνιόταν. Εξυπηρετώντας άριστα και τα συμφέροντα των ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ενοχληθεί από το φλερτ του Κύπριου αρχιεπισκόπου με το τότε «κίνημα των αδεσμεύτων». Μάλιστα ο «αόρατος δικτάτορας» των Αθηνών είχε διαβεβαιώσεις από πράκτορες της CIA με τους οποίους συνεργαζόταν αρμονικά επί δεκαετίες  χαρακτηριστική η περίπτωση του ελληνοαμερικάνου Τζ. Αβρακότος – ότι ο υπερατλαντικός παράγοντας θα έκανε «τα στραβά μάτια».

Μόνο που ο Χ. Κίσσιγκερ προτιμούσε την διχοτόμηση του νησιού, ως εγγύηση της διατήρησής του σε ΝΑΤΟϊκή τροχιά. Ο Ιωαννίδης και οι συνεργάτες του αποδείχθηκαν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» – εργαλεία σ’ έναν γεωπολιτικό σχεδιασμό που τους υπερέβαινε.

Ο εξαπατηθείς από τους συμμάχους του «ελεύθερου κόσμου» χουντικός αρχιπρα- ξικοπηματίας κατανόησε πως οι πατριωτικές του οπτασίες (ακριβώς αυτές), αποδείχθηκαν το ιδανικό υπόστρωμα για την τουρκική εισβολή.

Εξ’ ού και η προσωπική του κατάρρευση μόλις συνειδητοποίησε το τι ακριβώς συνέβη.

Αργότερα ο ίδιος θα αρνηθεί να μιλήσει για το δράμα του μοιραίου εκείνου θέρους, με την επισήμανση πως τέτοιες αποκαλύψεις θα ωθούσαν όλους τους Έλληνες στο να «γίνουν κομμουνιστές»!

Πήρε τα μυστικά στον τάφο του, βλέποντας να συντρίβονται οι αρχές πάνω στις οποίες πορεύθηκε. Καλό είναι και σήμερα να σκεφθούμε με κριτικό πνεύμα και όχι με εύκολες ιδεολογικές κατασκευές.

 

Βασιλικά και άλλα!

Επ’ αφορμή της παραίτησης του Χ. Κάρλος από τον ισπανικό θρόνο ήρθε στην επιφάνεια και ο (επ’ αδελφή γαμβρός του) Κων. Γλύξμπουργκ.

Ο έκπτωτος του ελληνικού βασιλικού αξιώματος, που καταργήθηκε με το δημοψήφισμα του 1974, βρήκε την ευκαιρία να φιλοτεχνήσει ένα αγγελικό προφίλ –για την καυτή περίοδο 1963-1968.

Έτσι, αναπλάθοντας ιστορικά γεγονότα κατά το δοκούν, επιχειρεί να καταστεί συμπαθής, περίπου ως ατυχήσας.

Λόγου χάρη για τις σχέσεις του με τον Γεώργιο Παπανδρέου επιμένει πως «ήταν άψογες», διαψεύδοντας όσους ισχυρίζονται «ότι εγώ έδιωξα τον Γεώργιο Παπανδρέου από την πρωθυπουργία» το 1965. Παραθέτουμε απλώς την αποστροφή τού τότε πρωθυπουργού, μόλις ο νεαρός (εκείνη την περίοδο) μονάρχης έκανε δεκτή την προφορική υποβολή της παραίτησής του και αμέσως μετά όρκισε την κυβέρνηση ανδρεικέλων του υπό τον Γ. Νόβα. «Γνωρίζω τι έχετε κατά νου. Κάποτε θα το μετανοιώσετε, αλλά θα είναι αργά».

Ένας όχι και τόσο ειδυλλιακός επίλογος.

Μια άλλη παράμετρος των μυθοπλασιών του τέως αφορά την στάση του στην δικτατορία των συνταγματαρχών, αμέσως μετά την 21η Απρίλη του 1967. Ερωτηθείς για ποιον λόγο νομιμοποίησε θεσμικά την ψευδοκυβέρνηση Κόλλια αποκρίθηκε πως «αν δεν όρκιζα την χούντα θα γινόταν εμφύλιος».

Δεν είναι μόνο τ’ ότι το σενάριο πάσχει λογικά, μιας και από το πρώτο βράδυ κήρυξης του στρατιωτικού νόμου χιλιάδες πολίτες συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν. Άρα η (δυνάμει) άλλη πλευρά του πιθανού εμφυλίου είχε ήδη εξουδετερωθεί. Κυρίως αποκρύπτει την αλήθεια, η οποία ήλθε στο φως μετά από δημοσίευση στοιχείων και μαρτυριών.

Ότι δηλαδή ο Κ. Γλύξμπουργκ ετοίμαζε δικό του στρατιωτικό πραξικόπημα, την περίφημη «χούντα των στρατηγών» με κομβικό ρόλο των Σπαντιδάκη-Ζωιτάκη. Μόνο που η περίφημη «μικρή χούντα» των συνταγματαρχών πρόλαβε τη «μεγάλη», προς απογοήτευση του Κωνσταντίνου, που πατρονάριζε την δεύτερη –υπό την επίβλεψη και τις ευλογίες των ΗΠΑ και της CIA αμφότερες.

Εν τέλει επιτεύχθηκε συμφωνία και ο Σπαντιδάκης υλοποίησε το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο «Προμηθεύς», με το οποίο μπήκε στον γύψο η χώρα.

Όλα αυτά ουδέποτε απαντήθηκαν από τον έκπτωτο, ίσως επειδή του κατέστρεφαν την αγιογραφική ανάπλαση της προσωπογραφίας του. Μόνο που το νυστέρι της έρευνας δεν αντιμετωπίζει χαριστικά την αυτού μεγαλειότητα.

 

Προσχήματα και ρόλοι

Μια πλευρά του τρόπου λειτουργίας των υπερεθνικών θεσμών και οργανισμών αφορά την ύπαρξη ενός είδους «εσωτερικής αντιπολίτευσης». Δίκτυα προσώπων ή άτυπες οργανώσεις που οργανώνουν έναν αντίλογο στους μηχανισμούς που οικοδομεί η ωρίμανση του «οικουμενικού καπιταλισμού».

Λόγου χάρη τα χρόνια της μετεξέλιξης του ΝΑΤΟ σε οργανισμό διεξαγωγής «ανθρωπιστικών πολέμων» ήταν ορισμένες συστημικές Μ.Κ.Ο.  που κατήγγειλαν τις βαρβαρότητες των βομβαρδισμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία.  Κάποιες ήταν αυτές που ζητούσαν την επέμβαση του ΝΑΤΟ, για την σωτηρία αμάχων και προσφύγων.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ψήφισμα της επιτροπής του ευρωκοινοβουλίου, για τον ρόλο της τρόικα (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., Ε.Κ.Τ.) στις υπό πτώχευση χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Σε αυτό επισημαίνεται πως η δράση της έσωσε τέσσερις χώρες από την χρεοκοπία, ωστόσο η «άνιση κατανομή των ευθυνών» μεταξύ των εταίρων της τριμερούς συνέβαλε «στην απουσία του κατάλληλου ελέγχου και της απαραίτητης δημοκρατικής λογοδοσίας στο σύνολό της».

Σημειώνεται πως τα θεσμικά όργανα της ΕΕ αποτελούν τον «αποδιοπομπαίτράγο» για τις ευθύνες που (κατά τους δύο συντάκτες της έκθεσης, χριστιανοδημοκράτη και σοσιαλδημοκράτη) ανήκουν στους υπουργούς οικονομικών των κρατών –μελών της Ε.Ε. Ζητείται να υπάρξουν ευρωπαϊκές «κατευθυντήριες γραμμές» για τον δημοκρατικό έλεγχο των αποφάσεων και καλείται το Eurogroup να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τα προγράμματα διάσωσης.

Συνοψίζοντας αυτό που αναφέρει η έκθεση είναι πως στο πλαίσιο διευθέτησης των προβλημάτων με τις υπερχρεωμένες χώρες δεν υπάρχει κάποια σοβαρή ένσταση, οι διαφωνίες έχουν να κάνουν με τους φορείς (και τα επίπεδα) νομιμοποίησης των αποφάσεων της τρόικα.

Τα τοπικά κοινοβούλια οφείλουν να λειτουργούν ως χώροι διαβούλευσης και αποστολής προτάσεων, ωστόσο οι κρίσιμες αποφάσεις οφείλουν να λαμβάνονται σε μη αιρετά και υπερεθνικά όργανα, όπως το Eurogroup.

Το ευρωκοινοβούλιο αναζητεί κάποιο ρυθμιστικό ρόλο σε ένα σύστημα σχέσεων όπου κυριαρχούν πρόσωπα που εκπροσωπούν επιχειρηματικά συμφέροντα και ανέλεγκτοι τραπεζίτες. Η τήρηση των κοινοβουλευτικών προσχημάτων δεν πρέπει να συγχέεται με την διαφάνεια και τον κοινωνικό έλεγχο, πολύ περισσότερο με την, απόβλητη στις μέρες μας, κοινωνική δημοκρατία