Εκρηκτικό το μίγμα βλακείας και λαϊκισμού!

Παράπλευρα παράγωγα της κρίσης και του τρόπου που αυτή έγινε αντικείμενο διαχείρισης  από μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας τα τελευταία γεγονότα, που θέτουν υπό σοβαρή αμφισβήτηση όχι μόνο τη σοβαρότητα αλλά και την ύπαρξη του αυτονόητου σε μια βαθιά υπνωτισμένη χώρα.

Γιατί αν δεν είχε καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια, στο πρόσφορο έδαφος της οικονομικής κρίσης, το αφήγημα των «εντεταλμένων» και απόλυτα «χειραγωγημένων» πολιτικών και κρατικών λειτουργών, που σχεδιάζουν την εξόντωση του λαού, δε νομίζω ότι θα υπήρχαν φωνές που θα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν μια τρομοκρατική ενέργεια εναντίον ενός πρώην Πρωθυπουργού.

Δεν έχει μάλιστα καμία σημασία αν όλα αυτά που «έδεσαν» το αφήγημα του λαϊκισμού και έδωσαν στους εκφραστές τους μέχρι και βουλευτικές έδρες, δεν αποδείχθηκαν ποτέ, ούτε μπορούν στοιχειωδώς να σταθούν στη διαδικασία ανταλλαγής επιχειρημάτων. Σημασία έχει ότι αυτού του τύπου οι πολιτικές ιστορίες, χαϊδεύουν τα αυτιά των θυμάτων της κρίσης, υποδεικνύουν τους «αρεστούς ενόχους» αποκρύπτοντας τους πραγματικά υπεύθυνους για μια σειρά προβλημάτων, ταΐζουν τα ταπεινότερα ένστικτα και αναδεικνύουν την εκδίκηση σαν το μηχανισμό εκείνο που θα ανακουφίσει τον πληγωμένο μας εγωισμό.

Μόνο που έτσι ,αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι να παραμένουν στο απυρόβλητο οι αιτίες του κακού, να υποκρύπτονται οι πραγματικές λύσεις και να φωτίζεται μόνο η πλευρά της εικονικής πραγματικότητας που διαβάζεται κατά πως συμφέρει τον καθένα!

Και δεν αναφέρομαι στις γραφικότητες τύπου Φιλιππάκη, αλλά σε όσους τις επικρότησαν.

Γιατί το να συμφωνείς και να ενισχύεις την άποψη πως ο κάθε – κατά το μυαλό σου – υπεύθυνος για τις ταλαιπωρίες του λαού και της κοινωνίας, πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο, ακόμα και αν δεν είσαι σε θέση να αποδείξεις την πραγματική του ευθύνη, δεν είναι βλακώδες και επικίνδυνο αλλά απλά …πολύ επικίνδυνο.

Το να εκφράζεις την απογοήτευση σου για το ότι μια τρομοκρατική ενέργεια δεν είχε το επιθυμητό κατ’ εσέ αποτέλεσμα, αποτελεί την κορωνίδα της εγκεφαλικής σου ανεπάρκειας, όταν κατά τ’ άλλα αποδέχεσαι την λειτουργία σου σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Το να αποδέχεσαι τη λύση της βιολογικής εξόντωσης   των πολιτικών σου αντιπάλων και να επιχειρηματολογείς για αυτό, σε οδηγεί σε μια κοινωνία – ζούγκλα, πολύ διαφορετική  ( και προφανώς πολύ χειρότερη) από αυτή που σήμερα ζεις!

Το χειρότερο απ’ όλα είναι να αποδέχεσαι αυτά και ταυτόχρονα να ντύνεις την αοριστολογία και τη φαιδρότητα των «αναλύσεων» με το πέπλο των «απόψεων» της Αριστεράς (μιας Αριστεράς που ποτέ δεν αποδέχτηκε αυτές τις μεθόδους επίλυσης … πολιτικών διαφορών).

Είναι η κλασσική περίπτωση που η βλακεία συναντά τον λαϊκισμό. Το μίγμα αυτό είναι πολύ πιο εκρηκτικό και καταστροφικό από τον εκρηκτικό μηχανισμό που έσκασε στο αυτοκίνητο του Λ. Παπαδήμου. Τα αποτελέσματά του μάλιστα είναι πολύ πιο καταστροφικά από οτιδήποτε άλλο.

Και αν δεν το πιστεύετε ρίξτε μια ματιά στα έδρανα της σημερινής Βουλής για να το καταλάβετε…

Μια τρύπα στο νερό!

Πόσο πιο απλά θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος τα όσα συνέβησαν στο τελευταίο Eurogroup;

Παρά τις  προσδοκίες, που για μια ακόμη φορά καλλιεργήθηκαν από την κυβερνητική πλευρά, η κατάληξη ήταν η γνωστή των τελευταίων χρόνων:

Απολύτως τίποτα για εμάς, όλα για τους άλλους!

Το χρέος παραπέμπεται στο μέλλον, καμία δέσμευση για το μεσοδιάστημα μέχρι το τέλος του προγράμματος ενώ παραμένουν στο σβέρκο μας η λιτότητα και τα μέτρα που ψηφίστηκαν από τους 153 περιχαρείς βουλευτές της συμπολίτευσης.

Το μεγαλύτερο βέβαια δράμα το ζούνε κάτι τύποι σαν τον Παπαχριστόπουλο που με περισσή ελαφρότητα, διακήρυξαν το τέλος της επιτήρησης και των μνημονίων σε μια βδομάδα (χθες δηλαδή)! Δεν ξέρω τι τους λέγανε, ούτε τι τους υποσχότανε αλλά τέτοια ξεφτίλα νομίζω δεν έχει προηγούμενο!

Η δόση δεν εκταμιεύεται και οδηγούμαστε σε ένα πολύ θερμό Ιούλιο με τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας να αγγίζουν τα 6,3 δις (το μαρτύριο της τελευταίας στιγμής, που εγκυμονεί πάντοτε κινδύνους «ατυχήματος»), τα πλεονάσματα παραμένουν μέχρι το 2022 στο 3,5 % και από εκεί και έπειτα ακούγονται μυστήρια πράγματα για πλεονάσματα 2,2% μέχρι και το 2060 (!), ενώ η έξοδος στις αγορές κάτω από αυτές τις συνθήκες μοιάζει με κίνηση καμικάζι αυτοκτονίας!

«Όλοι οι θεσμοί, όλες οι πλευρές και τα κράτη μέλη συνεχάρησαν την Ελλάδα όσον αφορά ποιότητα του πακέτου μεταρρυθμίσεων και κανένας δεν αναμένει να υπάρξουν προβλήματα σε αυτό το ζήτημα», δήλωσε ο Τσακαλώτος, ξεχνώντας βεβαίως ότι η «ποιότητα του πακέτου μεταρρυθμίσεων», περιλαμβάνει τη μείωση του αφορολόγητου, τη φορολόγηση των πλέον φτωχών, τις μειώσεις στις συντάξεις και τη διάλυση των ελευθέρων επαγγελματιών.

Ξεχνά ότι αυτό το πακετάκι στοιχίζει κάτι περισσότερο από 4,5 δις στον απλό Έλληνα πολίτη και ξεχνά επίσης ότι τα συγχαρητήρια των δανειστών δεν είναι τίποτα άλλο από την υπογραφή του πόνου και της δυσκολίας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι μας!

Τα χθεσινά γεγονότα ίσως όμως βοηθήσουν στο να αντιληφθούν οι σημερινοί καρπαζοεισπράχτορες, την σημασία της μοναδικής ελάφρυνσης του χρέους κατά 100 δις (2011-2012) και να ξαναθυμηθούν τα όσα έλεγαν τότε οι ίδιοι …για τους άλλους!

Πάντως στα σίγουρα τον τελευταίο καιρό ένας έρωτας φουντώνει στα σαλόνια του Eurogroup! Αυτός της Ελληνικής Κυβέρνησης με το ΔΝΤ!

Και έχει πλάκα το παιχνίδι της ιστορίας που οδηγεί αυτούς που υποτίθεται θέλανε το ΔΝΤ έξω από κάθε συμφωνία, να στηρίζουν τις πονεμένες (από τις σφαλιάρες) πλάτες τους στα χέρια των «γερακιών της παγκόσμιας οικονομίας»!  Βλέπω την επόμενη φορά οι χοροί να στήνονται στο Σύνταγμα για να αποθεώσουν τη σθεναρή στάση του «καλού» ΔΝΤ ενάντια στα σχέδια των «κακών» της Ευρώπης!

Άλλωστε να μην ξεχνάμε ότι μέχρι και η Περιστέρα πίεσε τη Λαγκάρντ για την Ελλάδα, σύμφωνα με τις αναφορές της καθόλα… έγκυρης και …αντικειμενικής ΕΡΤ!

Εσύ Γιώργο έφυγες νωρίς…

Δύσκολη η αποδοχή της απώλειας ανθρώπων που δέθηκες μαζί τους. Ακόμη πιο δύσκολη όταν για χρόνια ταυτίζεσαι μαζί τους, μοιράζεσαι χρόνο , ώρες και στιγμές, μοιράζεσαι  ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου, τις σκέψεις σου, την καθημερινότητα, τα μικρά και τα μεγάλα…

Τόσο δύσκολη αυτή η αποδοχή της πραγματικότητας που ακόμη και μετά από ένα χρόνο περίπου, επιμένεις να περιμένεις…

Να περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο τη γνωστή ώρα το πρωί, επιμένεις να ακούσεις το «Σουσλόφ μου τι κάνεις;», επιμένεις να τον δεις ξαφνικά μπροστά σου, με τον πράσινο φάκελο στα χέρια, απαιτητικό για συζήτηση εκείνη τη στιγμή και με αγωνία μικρού παιδιού να ακούσει την άποψη σου για αυτά που σκέφτηκε ή για αυτά που θέλει να κάνει.

Ο Γιώργος έφυγε νωρίς. Πολύ νωρίς. Και πήρε μαζί του μια διαφορετική λογική για την πολιτική και τη ζωή, από αυτή που κυριαρχεί αυτά τα χρόνια.

Γιατί δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για τιμιότητα και ηθική στην πολιτική και να μην σκεφτείς αυτόν.

Δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για καθαρότητα και ειλικρίνεια στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους της πολιτικής και να μην τα ταυτίσεις με αυτόν.

Δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για ανθρωπιά, απλότητα, συντροφικότητα ρε φίλε (χωρίς εισαγωγικά) και να μην πεις το όνομά του.

Και αν σκεφτείς κάποιον ρομαντικό και μοναχικό καβαλάρη να πηγαίνει αντίθετα με όλα και με όλους, να μη νοιάζεται για το «εγώ» του παρά μόνο για τους άλλους, θα σου πω, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές από αυτό, τίποτα πιο αληθινό και τίποτα πιο δυνατό.

Ο Γιώργος ζούσε για τις αρχές και τα πιστεύω του. Ζούσε για τους άλλους. Χαίρονταν με τη χαρά των άλλων και πονούσε με τη στεναχώρια τους…

Γίνονταν «χαλί να τον πατήσεις», έβαζε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό του, προκειμένου να βοηθήσει, αλλά δεν άντεχε την υποκρισία και την αχαριστία. Εκεί τραβούσε οριστική διαγραφή ακόμη και αν κάτι τέτοιο τον έκανε να πονέσει πολύ περισσότερο από τον άλλο.

Δεν μπορούσε να χωνέψει το πώς αυτός που βοήθησε και εμπιστεύτηκε, τον πλήρωσε με αχαριστία. Δεν το ήξερε αυτό το «παιχνίδι», δεν το έκανε ποτέ του…

Όταν λίγο πριν το μεσημέρι της 31^ης Μαΐου πέρυσι, πριν ένα χρόνο περίπου, άκουσα από τη Σοφία το «Ναι είναι αλήθεια Βασίλη. Έφυγε ο Γιώργος»,  το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν ένα «γιατί;»…

Αυτό που δεν έχει απάντηση. Αυτό για το οποίο δεν περιμένεις απάντηση. Το «γιατί» της πίκρας, της αμηχανίας, των ερωτηματικών που γίνεται γρήγορα οργή και πόνος για την απώλεια, φόβος για το κενό στην καρδιά σου, ανησυχία για τους δικούς του ανθρώπους.

Είχαμε μιλήσει μόλις την προηγουμένη το πρωί. «Σουσλόφ, σκέφτηκα και έχεις δίκιο για την εκδήλωση. Να την αφήσουμε για αργότερα γιατί και εγώ δε νοιώθω και τόσο καλά. Θα τα πούμε αύριο…». Ήθελε να οργανώσει μια εκδήλωση με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Α. Παπανδρέου, με στόχο να αναγκάσει όλες τις «φυλές» του ΠΑΣΟΚ, να βρεθούνε μαζί και να τους ζητήσει συστράτευση και ενότητα για να ξαναφτιαχτεί η παράταξη… Είχα διαφωνήσει, όχι για το περιεχόμενο αλλά για τη χρονική επιλογή, ξέροντας ότι η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν η καλύτερη.

Δεν τα είπαμε την επομένη… Δεν τα είπαμε ποτέ ξανά.

Έχουμε όμως πει τόσα αυτά τα χρόνια, που φτάνουν για μια ζωή…

Και νοιώθω τυχερός που μου εκμυστηρεύτηκε τόσα και άτυχος που πρέπει να τα κρατήσω μυστικά, τηρώντας την υπόσχεση μου.

Ένα χρόνο μετά… όχι δεν το έχω αποδεχτεί.

Όπως φαντάζομαι δεν το έχουν αποδεχτεί και οι συνοδοιπόροι του στην «Αριστερή Πρωτοβουλία», οι φίλοι του στο Tivoli που θα τον περιμένουν ακόμη για τον πρωινό καφέ, οι φίλοι του στην Ερατεινή που δεν θα τον δούνε από τα ξημερώματα με τη σακούλα με τα κουλούρια που συνοδεύανε τη συζήτηση, όλοι όσοι θα περιμένουν ακόμη να χτυπήσει το τηλέφωνο για να ακούσουν το «αδελφούλη μου…», οι φίλοι του στην πολιτική (γνωστοί ή λιγότερο γνωστοί), η οικογένεια του…

Δε νοιώθω μόνος μου σε αυτό το περίεργο παιχνίδι της καρδιάς και της λογικής.

Νοιώθω σίγουρα τυχερός που τον έζησα αυτά τα χρόνια. Που με εμπιστεύτηκε.

Που με τίμησε όταν κάλεσε και εμένα εκείνη τη βροχερή Κυριακή στην Ερατεινή, για να μας ανακοινώσει την περιπέτεια της υγείας του και να συζητήσουμε το τι θα κάνουμε.

Γιώργο έφυγες νωρίς. Πολύ νωρίς. Και άφησες ένα τεράστιο κενό στη μικρή γωνιά της πολιτικής ζωής που στέκονται όσοι πιστεύουν στην αλήθεια και την ειλικρίνεια. Στην καθαρότητα και στην συνεχή προσπάθεια να μένουν σταθεροί σε αυτά που πιστεύουν.

Αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούμε, στους μπαξέδες σύντροφε μου!

Τι είναι ένα ακόμη μνημόνιο μπροστά στην αιωνιότητα!

Παρακολουθώντας τα επιχειρήματα με τα οποία πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ προσπαθούν να δικαιολογήσουν το 4^ο μνημόνιο, εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κάποιος στο συμπέρασμα ότι ζούμε τη φάση της συνειδητής αφέλειας και κοροϊδίας.

Αφέλειας γιατί με πυροτεχνήματα και λεκτικές πομφόλυγες η πραγματικότητα μετατρέπεται σε ένα πραγματικό παραμύθι.

Κοροϊδίας γιατί η προσπάθεια να δικαιολογηθούν δεκάδες ψέματα οδηγεί στη χρησιμοποίηση ακόμη περισσότερων ψεμάτων, που προκαλούν την κοινή νοημοσύνη.

Έτσι με ευκολία η μείωση των συντάξεων μετατρέπεται σε «μεταρρύθμιση που στοχεύει στη μείωση του συνταξιοδοτικού κόστους» και η μείωση του αφορολόγητου και η επιπλέον επιβάρυνση όλων με νέους φόρους σε «μεταρρύθμιση με την οποία διευρύνεται η φορολογική βάση»! Τόσο απλά και τόσο προκλητικά!

Η παράταση της επιτήρησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια μετονομάζεται σε «τέλος των μνημονίων» και η νομοθέτηση πολιτικών που οδηγούν σε αφαίμαξη άλλων 4,5 δις από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους επαγγελματίες σε μέτρα με «μηδενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο».

Η νομοθέτηση της δέσμευσης για πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 ύψους 3,5 %, θεωρείται κάτι πολιτικά ουδέτερο άσχετα αν τα τωρινά «πλεονάσματα» είναι στηριγμένα στο αίμα και το δάκρυ των πολιτών.

Τα «αντίμετρα» θα δοθούν στο μέλλον (τι είναι άλλα τρία χρόνια λιτότητας και διάλυσης των πάντων) αλλά μετατρέπονται σε επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν επιλογές με άμεση εφαρμογή.

Η διάψευση κάθε προεκλογικής δέσμευσης και κάθε «κόκκινης γραμμής» εύκολα ξεχνιέται και δικαιολογείται με «την ανάγκη προσαρμογής στην πραγματικότητα» είτε με τους «κακούς δανειστές» που όμως γίνονται καλοί, όταν οι θέσεις τους για το χρέος ταυτίζονται με μέρος των επιδιώξεων των σύγχρονων πολιτικάντηδων.

Και αν όλα αυτά συγκρουστούν με την λογική και την αντίδραση ακόμη και αυτών που ανέμεναν κάτι καλύτερο από τη σημερινή Κυβέρνηση,  το οπλοστάσιο της πολιτικής απάτης έχει και άλλα όπλα! Το μνημόνιο δεν είναι μνημόνιο αλλά «νομοθέτηση   αντιμέτρων τριετίας», η επιβάρυνση της ελληνικής οικογένειας με νέα φορολογική βάρη δεν είναι και άσχημη γιατί οι «προηγούμενοι επιβάρυναν περισσότερο τους πολίτες» και βεβαίως οι ευθύνες βαρύνουν όλους τους άλλους για την μη επίτευξη των προσδοκώμενων ρυθμών ανάπτυξης.

Αν και αυτά δεν πείσουν τότε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας θα εμφανιστούν τα γνωστά επιχειρήματα για αυτούς που θέλουν να υπομονεύσουν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση ( που με το ζόρι φθάνει στο 15%) και να κάνουν κακό στη χώρα σε μια «τόσο κρίσιμη στιγμή»!

Δεν υποστηρίζω ότι η πολιτική δημιουργεί το χώρο μέσα στον οποίο ανθεί η αλήθεια και η αντικειμενικότητα. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε στο παρελθόν, τόσο ψέμα, τόση αθλιότητα και τόσο συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης. Θα ήθελα να μιλήσω για μια αρρωστημένη κατάσταση αλλά και πάλι δε νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπαίνουμε στην περίοδο των «και των δύο χεριών»!

Από τη μία αυτοί που θα ψηφίσουν και με τα δύο τους χέρια το νέο μνημόνιο και από την άλλη αυτοί που ζώντας τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων θα ανταμείψουν τους πολιτικούς απόγονους των αδελφών Γκρίμ, με τη γνωστή κίνηση και των δύο υψωμένων χεριών…

ΥΓ

Μετά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι «αναμένεται τσουνάμι επενδύσεων στη χώρα μας», ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα … χειρότερα!

Το τέλος των ψευδαισθήσεων και η «υποτιθέμενη» Αριστερά!

Όταν ανήμερα Πρωτομαγιάς, η Κυβέρνηση ανακοίνωνε την «επίτευξη» της συμφωνίας με τους δανειστές, δινόταν τέλος σε δύο ψευδαισθήσεις:

Αυτή της ελπίδας για κάτι καλύτερο και βεβαίως αυτή της υποτιθέμενης «αριστεράς», που υπηρετεί το λαό και τη χώρα…

Η πρώτη ψευδαίσθηση που αφορά κυρίως, είτε κάποιους αθεράπευτα ρομαντικούς είτε κάποιους υπερβολικά αισιόδοξους, τελειώνει με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, με 3,5 δις επιπλέον μέτρα που εξοντώνουν όχι τους έχοντες αλλά ομάδες υψηλού πλέον κινδύνου, με τις μειώσεις σε 1 εκ πολίτες των συντάξεων τους, με τη μείωση του αφορολογήτου σε ποσά που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί (ο Τσακαλώτος ακόμη παραιτείται!), με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, με την πώληση ενός σημαντικού κομματιού της ΔΕΗ (άρα της ηλεκτρικής ενέργειας) και τέλος με αυτά που θα μάθουμε μετά τις επίσημες υπογραφές (όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια)!

Η δεύτερη ψευδαίσθηση αφορά αυτούς, που ενώ επί 2,5 χρόνια ασκούν πολιτικές διάλυσης της κοινωνίας, αρέσκονται να μιλούν για «αριστερά» και να κλαίνε ψηφίζοντας μέτρα και πολιτικές που απέχουν έτη φωτός από τις βασικές πολιτικές επιλογές της Αριστεράς και γενικότερα οποιασδήποτε Κυβέρνησης θα ήθελε να χαρακτηριστεί ως «προοδευτική».

Γιατί απλά ποτέ η Αριστερά δεν ταυτίστηκε με τη σύγκρουση με τις ανάγκες της κοινωνίας, ποτέ δεν αποδέχθηκε το ποδοπάτημα εκείνων των κοινωνικών τάξεων που ανήκουν στην κατηγορία των «αδυνάτων», ποτέ δεν υποστήριξε την εκποίηση της δημόσιας περιουσία και των ενεργειακών πηγών της χώρας, ποτέ δεν επιβράβευσε την αδικία, την ανισοκατανομή των βαρών, την φορολογική εξόντωση των πάντων.

Η Αριστερά που ξέρουμε εμπνέεται από αρχές , αξίες και οράματα κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι κοινωνικής αναλγησίας.

Η Αριστερά που τιμάμε δεν χαρίζει πρόστιμα σε «κολλητούς» επιχειρηματίες, δεν ασπάζεται τον «παλαιοκομματισμό» σαν πρακτική άλωσης του κράτους, δεν αδιαφορεί για τους αδύναμους κλείνοντας το μάτι στους υπό κατασκευή νέους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας.

Η Αριστερά που μάθαμε δεν κλείνει τα αυτιά και τα μάτια της όταν η κοινωνία αναστενάζει, δεν αδιαφορεί για την μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, δεν αποδέχεται ως αναγκαίο κακό τον πόνο του συνταξιούχου, δεν κουνά απειλητικά τα δάχτυλο σε όσους διαφωνούν!

Αλλά πάνω απ’ όλα δεν ψεύδεται συνειδητά. Δεν διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Δεν μιλά για «ισορροπημένη συμφωνία» όταν για μια ακόμη φορά καλείται να υλοποιήσει και να αποδεχτεί όλα όσα μέχρι χθες κατήγγειλε και λοιδορούσε.

Και επειδή οι πράξεις, οι επιλογές και η κατεύθυνση χαρακτηρίζουν κάθε κυβέρνηση, είναι προφανές ότι τίποτα το προοδευτικό δεν προσθέτει στην ιστορική διαδρομή της χώρας αυτό το κυβερνητικό μπουλούκι, όπου πρώην «αριστεροί» και παντοτινοί δεξιοί λαϊκιστές πηγαίνουν με ταυτόχρονο βήμα σε ολοένα και πιο συντηρητικές επιλογές.

Η χειρότερη δε προσφορά τους, δεν είναι άλλη από την υπονόμευση των αξιών  της προοδευτικής παράταξης, την ταύτιση της «αριστεράς» με την αδικία, το λαϊκισμό, τη συντήρηση, τα συμφέροντα , την εξουσιολαγνεία, την ανικανότητα, την κατευθυνόμενη ενημέρωση, τη συνειδητή υποκρισία. Και αυτό η ιστορία δεν το συγχωρεί!