Εκρηκτικό το μίγμα βλακείας και λαϊκισμού!

Παράπλευρα παράγωγα της κρίσης και του τρόπου που αυτή έγινε αντικείμενο διαχείρισης  από μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας τα τελευταία γεγονότα, που θέτουν υπό σοβαρή αμφισβήτηση όχι μόνο τη σοβαρότητα αλλά και την ύπαρξη του αυτονόητου σε μια βαθιά υπνωτισμένη χώρα.

Γιατί αν δεν είχε καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια, στο πρόσφορο έδαφος της οικονομικής κρίσης, το αφήγημα των «εντεταλμένων» και απόλυτα «χειραγωγημένων» πολιτικών και κρατικών λειτουργών, που σχεδιάζουν την εξόντωση του λαού, δε νομίζω ότι θα υπήρχαν φωνές που θα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν μια τρομοκρατική ενέργεια εναντίον ενός πρώην Πρωθυπουργού.

Δεν έχει μάλιστα καμία σημασία αν όλα αυτά που «έδεσαν» το αφήγημα του λαϊκισμού και έδωσαν στους εκφραστές τους μέχρι και βουλευτικές έδρες, δεν αποδείχθηκαν ποτέ, ούτε μπορούν στοιχειωδώς να σταθούν στη διαδικασία ανταλλαγής επιχειρημάτων. Σημασία έχει ότι αυτού του τύπου οι πολιτικές ιστορίες, χαϊδεύουν τα αυτιά των θυμάτων της κρίσης, υποδεικνύουν τους «αρεστούς ενόχους» αποκρύπτοντας τους πραγματικά υπεύθυνους για μια σειρά προβλημάτων, ταΐζουν τα ταπεινότερα ένστικτα και αναδεικνύουν την εκδίκηση σαν το μηχανισμό εκείνο που θα ανακουφίσει τον πληγωμένο μας εγωισμό.

Μόνο που έτσι ,αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι να παραμένουν στο απυρόβλητο οι αιτίες του κακού, να υποκρύπτονται οι πραγματικές λύσεις και να φωτίζεται μόνο η πλευρά της εικονικής πραγματικότητας που διαβάζεται κατά πως συμφέρει τον καθένα!

Και δεν αναφέρομαι στις γραφικότητες τύπου Φιλιππάκη, αλλά σε όσους τις επικρότησαν.

Γιατί το να συμφωνείς και να ενισχύεις την άποψη πως ο κάθε – κατά το μυαλό σου – υπεύθυνος για τις ταλαιπωρίες του λαού και της κοινωνίας, πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο, ακόμα και αν δεν είσαι σε θέση να αποδείξεις την πραγματική του ευθύνη, δεν είναι βλακώδες και επικίνδυνο αλλά απλά …πολύ επικίνδυνο.

Το να εκφράζεις την απογοήτευση σου για το ότι μια τρομοκρατική ενέργεια δεν είχε το επιθυμητό κατ’ εσέ αποτέλεσμα, αποτελεί την κορωνίδα της εγκεφαλικής σου ανεπάρκειας, όταν κατά τ’ άλλα αποδέχεσαι την λειτουργία σου σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Το να αποδέχεσαι τη λύση της βιολογικής εξόντωσης   των πολιτικών σου αντιπάλων και να επιχειρηματολογείς για αυτό, σε οδηγεί σε μια κοινωνία – ζούγκλα, πολύ διαφορετική  ( και προφανώς πολύ χειρότερη) από αυτή που σήμερα ζεις!

Το χειρότερο απ’ όλα είναι να αποδέχεσαι αυτά και ταυτόχρονα να ντύνεις την αοριστολογία και τη φαιδρότητα των «αναλύσεων» με το πέπλο των «απόψεων» της Αριστεράς (μιας Αριστεράς που ποτέ δεν αποδέχτηκε αυτές τις μεθόδους επίλυσης … πολιτικών διαφορών).

Είναι η κλασσική περίπτωση που η βλακεία συναντά τον λαϊκισμό. Το μίγμα αυτό είναι πολύ πιο εκρηκτικό και καταστροφικό από τον εκρηκτικό μηχανισμό που έσκασε στο αυτοκίνητο του Λ. Παπαδήμου. Τα αποτελέσματά του μάλιστα είναι πολύ πιο καταστροφικά από οτιδήποτε άλλο.

Και αν δεν το πιστεύετε ρίξτε μια ματιά στα έδρανα της σημερινής Βουλής για να το καταλάβετε…

Μια δήλωση και ο πραγματικός …Τιτανικός

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι έκανε μία δήλωση στο Μπλούμπεργκ η οποία συζητείται ήδη. Είπε λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαν την ορχήστρα που παίζει στον Τιτανικό.

Μία δήλωση η οποία ουσιαστικά οριοθετεί στιγμές πριν το ναυάγιο!

Αυτά από τον Ιταλό πρωθυπουργό , σε μια κρίσιμη στιγμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  κατά την οποία προσπαθεί –αν προσπαθεί- να ανταποκριθεί στις προκλήσεις.

Τα δημοσιονομικά προβλήματα κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο γίνονται ολοένα και πιο  εκρηκτικά όταν αυτά συνδυάζονται και με το προσφυγικό.

Ιδιαίτερα σε ότι αφορά το τελευταίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κάνει τα βήματα τα οποία όφειλε  να έχει κάνει, ούτε αξιολόγησε σωστά το μέγεθος του προβλήματος και λογικά δεν ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις.

Καθυστέρησε μέσα σε παλινδρομήσεις  και όταν το τσουνάμι των προσφύγων έφτασε στην κεντρική Ευρώπη τότε, μπροστά στην πίεση των γεγονότων, ξαφνικά ξύπνησε και ζητά μέτρα και πάλι μέτρα φθάνοντας μέχρι του σημείου να προτείνει την δημιουργία στην ουσία αποθηκών ψυχών σε κάποια σύνορα της συμφοράς…

Εκείνο που ενδιαφέρει την Ευρώπη είναι να μην έχει το πρόβλημα στις πλατείες της και στα σημεία αναφοράς της.

Ελάχιστα την ενδιαφέρει πως ο ευρωπαϊκός νότος θα μπορέσει να ανταποκριθεί όταν ακόμη και τα ευρωπαϊκά χρήματα για την εφαρμογή των πολιτικών είναι ελάχιστα και συγκροτημένες πολιτικές αντιμετώπισης του προβλήματος δεν υπάρχουν.

Ζητά ουσιαστικά από την Ελλάδα να επωμιστεί όλο το βάρος σχεδόν την ίδια στιγμή που ουσιαστικά κάνει τα πάντα για να εγκλωβίσει δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που θέλουν να κατευθυνθούν στην κεντρική Ευρώπη μέσα στη δική μας χώρα.

Οι πιέσεις που ασκούνται το τελευταίο διάστημα προς τη χώρα μας αλλά και προς την Ιταλία ουσιαστικά δείχνουν αυτούς καθ’ αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς της Ευρώπης.

Υποσχέθηκε η χώρα μας ότι θα συγκρατήσει περίπου 50 ή 60.000 πρόσφυγες και ουσιαστικά αυτή τη στιγμή έχει μια απόκλιση περίπου στις 40.000. Αυτό λύνει το πρόβλημα όταν έρχονται τα μηνύματα από την Ασία ότι αναμένεται και νέο πακέτο το οποίο πιθανά θα φτάσει και τους 400.000 πρόσφυγες;

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό είναι και τα παιχνίδια στο Αιγαίο τα οποία άρχισαν πλέον να ξεδιπλώνονται κάτω από την πίεση των γεγονότων.

Παιχνίδια τα οποία έχουν τις δικές τους ερμηνείες και βεβαίως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο πριν από λίγα χρόνια η χώρα θα είχε σηκωθεί στο ένα πόδι και τα πεζοδρόμια θα είχαν φύγει από τη θέση τους. Την περίοδο που διανύουμε όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές.

Περιχαρής ο «στα τέσσερα» Υπουργός Άμυνας δηλώνει την συμφωνία για την παρουσία των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο! Ξεχνά βεβαίως να θυμίσει το ρόλο της γείτονος Τουρκίας σε αυτό αλλά και το «ενδιαφέρον» της για τα τεκταινόμενα στην περιοχή.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται για μια ακόμη φορά είναι αν θα μπορέσει η Ευρώπη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις.

Στα δημοσιονομικά αποδείχτηκε στενόμυαλη και αδύναμη να αντιληφθεί το μέγεθος και την ουσία των προβλημάτων.

Στο προσφυγικό το ίδιο.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα θυμίζει πραγματικά Τιτανικό. Με την ορχήστρα του να παίζει – στην προκειμένη περίπτωση να απειλεί  κιόλας – λίγο πριν το ναυάγιο. Αυτό που μένει να διευκρινιστεί είναι το ποιος θα αναλάβει να παίξει το ρόλο του παγόβουνο.

Για αυτό μάλλον δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ!

 

 

Πρόβατα;

Κυριακή 10.30 , έξω από γνωστό κατάστημα γερμανικής αλυσίδας.

Η έμπνευση μου να εξυπηρετήσω τους γονείς μου  αποδείχθηκε ατυχέστατη. Αφενός δεν είχα προσέξει ότι τα καταστήματα ανοίγανε στις 11.00 και αφετέρου δεν γνώριζα τη διαφημιστική καμπάνια της αλυσίδας για αρνιά με 3,99€ το κιλό!

Φτάνοντας νόμιζα πως γίνεται διαδήλωση. Καμιά 300αριά άτομα, κυρίως μεγάλης ηλικίας περίμεναν έξω από τι ς κλειστές πόρτες. Γρήγορα κατάλαβα το τι γίνεται!

Το successstoryσε όλο του το μεγαλείο. Αφού και ο πασχαλινός οβελίας έγινε είδος πολυτελείας για φτωχά και μεσαία εισοδήματα.

Έτσι είναι Πρωθυπουργέ μου! Μπορεί η Μέρκελ να έφαγε το κατσικάκι στη λαδόκολλα στην πρόσφατη επίσκεψη της, στην κατά τα’ άλλα φιλόξενη χώρα μας, αλλά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για τα θύματα των πολιτικών σας επιλογών!

Κάποια η στιγμή η πόρτα άνοιξε! Στριμωξίδι , καρότσια  να μπλέκονται με ηλικιωμένους, φωνές, βιασύνη να μπούνε μέσα και να προλάβουνε τα «δώρα».

Σκηνές Ουγκάντας! Μπαίνοντας μέσα πήγα από περιέργεια στο μέρος όπου ο «μεγάλος θησαυρός»  περίμενε τους πελάτες του. Βρισίδι και απογοήτευση. Ποια αρνιά και ποια κατσίκια; Καμιά 10 αριά κομμάτια – απ’ ότι λέγανε –  υπήρχαν, κατά τη γνωστή διαφημιστική πρακτική των supermarkets, να αποφύγουμε και ενδεχόμενα πρόστιμα περί κακού ανταγωνισμού και αυτό ήταν όλο!

Στα ταμεία συνεχίστηκε το βρισίδι. Τι να σου κάνουν και οι υπάλληλοι; Λες και αυτοί φταίγανε;

Ουρές στην είσοδο, ουρές απογοητευμένων στην έξοδο.

Και τώρα τι κάνουμε; Η αναζήτηση φθηνής λύσης για το ΠΑΣΧΑ συνεχίζεται.

Θα μου πείτε όταν το αρνί φεύγει από τον παραγωγό με 5 € πως είναι δυνατόν να πουλιέται 3,99; Έλα ντε!

Θα σας πω όμως πως αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί εδώ είναι στο τσιγκέλι η αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης χώρας, που βιώνει τις συνέπειες και της κρίσης αλλά και των πολιτικών φαρμάκων που επιλέχτηκαν. Είναι η εξαθλίωση ολόκληρων κομματιών της κοινωνίας, συνταξιούχων, άνεργων, νεόπτωχων και αδύναμων που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, την ώρα που κάποιοι πανηγυρίζουν και κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα.

Είναι η αυθαιρεσία και η κερδοσκοπία που κάνουνε πάρτι απέναντι σε ανήμπορους και διαλυμένους ανθρώπους.

Είναι η εικόνα που συγκλονίζει, προβληματίζει και εξαγριώνει ακόμα και όσους συνήθως ασχολούνται με την πάρτη τους και τίποτα άλλο.

Κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν «αρνιά» όσους έτρεξαν να προλάβουν την προσφορά! Η ανάγκη τους οδήγησε εκεί. Μια ανάγκη που άλλοι τη δημιούργησαν.

Πρόβατα είναι οι άλλοι. Οι πιο μεγάλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι άλλο να κόβεις βόλτες σε έρημους και γεμάτους αστυνομικούς δρόμους και άλλο να μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στον απλό κόσμο. Αυτοί που ντύθηκαν «σωτήρες» και αδιαφορούν, για αυτούς που δεν μπορούν.

Αυτοί που βρέθηκαν εκεί δεν ντρέπονται. Γιατί να ντραπούν πια; Αυτό μπορούν αυτό κάνουν;

Οι άλλοι, οι πιο μεγάλοι, δε νοιώθουν ίχνος ντροπής για την εικόνα αυτή;

Θα μου πείτε τι ψάχνω να βρω; Τίποτα απολύτως!

 

Οι πλατείες είναι πια άδειες…

Είναι απορίας άξιο πως και γιατί στην Ελλάδα της εμβάθυνσης της κρίσης και της επιβαρυμένης κοινωνικής κατάστασης, στην Ελλάδα της μεγάλης παράδοσης σε συνδικαλιστικούς αγώνες, οι πλατείες αδειάζουν και οι δρόμοι … αγνοούν τις συνέπειες των πορειών!

Μορφές αντίδρασης ταυτισμένες με την ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα – και όχι μόνο – συγκινούν ολοένα και λιγότερους και μετατρέπονται σε «μουσειακές καταστάσεις».

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις μετατρέπονται σε εθιμοτυπικές διαδικασίες, φυλλορροούν ως προς τη συμμετοχή των εργαζομένων και μετατρέπονται σε όπλα στα χέρια εκείνων ενάντια στους οποίους υποτίθεται πως στρέφονται οι διαμαρτυρόμενοι.

Η αποστασιοποίηση των εργαζομένων από τις αποφάσεις των συνδικαλιστικών τους οργάνων γίνεται με ραγδαίους ρυθμούς, που εντυπωσιάζουν αλλά και προβληματίζουν.

Για όσους ακόμα αναρωτιούνται το γιατί, οφείλουν να στρέψουν το βλέμμα τους στο παρελθόν. Εκεί που πελατειακές σχέσεις οικοδόμησαν τις πιο απίστευτες εγωιστικές συμπεριφορές!

Εκεί όπου αργά αλλά σταθερά, ακόμα και στις περιόδους που το σύστημα λειτουργούσε και εξασφάλιζε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για πολλούς ή ανεκτές για ακόμη περισσότερους, υπήρχε σε εξέλιξη ο μετασχηματισμός του συνδικαλισμού σε φιλοτομαρισμό!

Τότε που ο κρατικός συνδικαλισμός θεωρήθηκε πρότυπο, ενώ αποτέλεσε απλώς διαβατήριο κοινωνικής ανέλιξης.

Τότε που οι πλέον ποταπές επιδιώξεις βαφτίστηκαν διεκδικήσεις, υπό την συνένοχη θαλπωρή ενός συστήματος που πάσχιζε για την κοινωνική του αναπαραγωγή.

Τότε που η οικογενειακή, συντεχνιακή, κομματική περιχαράκωση –με κέρδος την συμμετοχή στη νομή της μικροεξουσίας που περιέβαλε αυτές τις σχέσεις –κατέστρεψε συστηματικά κάθε έννοια αλληλεγγύης

Η οικονομική κρίση ωστόσο ανέδειξε την ηθική και συναισθηματική κενότητα των περιεχομένων της οικονομικοκοινωνικής ζωής.

Ταυτόχρονα ανάδειξε και την κενότητα των «συνδικαλιστών» κάθε τύπου αλλά και την ανύπαρκτη διασύνδεση τους με τις πραγματικές ανάγκες αυτών που υποτίθεται εξέφραζαν.

Κομματικοί υπάλληλοι, φερέφωνα συγκεκριμένων πολιτικών γραμμών, πλήρως εξαρτώμενοι από τις κομματικές τους δεσμεύσεις.

Ποιον να εμπνεύσουν και τι να πούνε; Ποιον να καθοδηγήσουνε και τι να διεκδικήσουνε; Με ποιον να συγκρουστούν;

Στις δύσκολες στιγμές τα προσχήματα καταρρέουν. Οι πρωταγωνιστές μένουν γυμνοί, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα που ετσιθελικά αγνοούσανε.

Ο φιλοτομαρισμός οδηγεί σε άτακτη οπισθοχώρηση, εγκαταλείποντας τον διπλανό στις δυνάμεις της αγοράς (και την φρικαλέα επικράτησή τους) και τις επιταγές των μνημονίων.

Απέναντι στην τρομοκρατία και το φόβο που επιβάλλονται δεν υπάρχουν οργανωμένες αντιστάσεις. Για αυτό και επικρατούν σε όλα τα μόρια της ύπαρξης μας! Μετατρέποντας τον «καναπέ» σε τρόπο ζωής για τους περισσότερους και αφήνοντας τις ελπίδες σε κάποιους άλλους, σε κάποιους απροσδιόριστους και εξωγενείς σωτήρες!

Το ερώτημα μέχρι που μπορεί να φθάσει αυτό, έχοντας και οντολογικές διαστάσεις, δεν απαντιέται με αλαζονικές ευκολίες.

Η ιστορία έχει αποδείξει πως ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι μπορεί να μεσολαβεί το άναμα ενός σπίρτου.

Οι πολιτικές λιτότητας «τροφοδοτούν» την κρίση

Ως συνέπεια της κρίσης και των πολιτικών λιτότητας, η απασχόληση έχει μειωθεί και η ανεργία δεν παύει να αυξάνεται στην ΕΕ, ενώ η οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών παραμένει επισφαλής, διαπιστώνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε έκθεσή της που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.

“Οι αρνητικές επιπτώσεις των δημοσιονομικών περιορισμών και των αυξήσεων των φόρων στην απασχόληση και το βιοτικό επίπεδο είναι ολοένα και πιο ορατές σε ορισμένα κράτη μέλη”, υπογραμμίζεται στην έκθεση.

“Η κοινωνική κρίση που επικρατεί στην Ευρώπη συνεχίζει να επιδεινώνεται. Σε έναν ορισμένο αριθμό κρατών μελών, δεν φαίνεται καμιά χειροπιαστή ένδειξη βελτίωσης. Πολύ συχνά οι πιο φτωχοί είναι αυτοί που πλήττονται σκληρότερα”, αναγνωρίζει ο ευρωπαίος επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Λάζλο Άντορ.

Οι αριθμοί στην έκθεση είναι εντυπωσιακοί.

Η ανεργία συνέχισε να αυξάνεται τον Ιανουάριο του 2013. Πλήττει πλέον 26,2 εκατ. ανθρώπους στην ΕΕ (19 εκατ. στην ευρωζώνη), δηλαδή 10,8% του ενεργού πληθυσμού (11,9% αυτού της ευρωζώνης). Η διαφορά στην ανεργία ανάμεσα στο νότο και την περιφέρεια, από τη μια πλευρά, και το βορρά και την ευρωζώνη, από την άλλη, έφτασε τις 10 ποσοστιαίες μονάδες το 2012, ένα επίπεδο που δεν έχει προηγούμενο.

Όχι μόνον η ανεργία των νέων έφθασε σε νέα ύψη στο σύνολο της ΕΕ (23,6% των ενεργών νέων ήταν χωρίς απασχόληση τον Ιανουάριο του 2013), αλλά και η διάρκειά της έχει την τάση να επιμηκυνθεί.

Το ΑΕΠ της ΕΕ σημείωσε οπισθοχώρηση κατά 0,5% στο τέταρτο τρίμηνο του 2012, τη μεγαλύτερη από την αρχή του 2009. Το συνολικό ποσοστό της απασχόλησης μειώθηκε κατά 0,4% το 2012.

Μόνο κατά το τέταρτο τρίμηνο, σημείωσε μείωση κατά 0,2% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο.

Οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας μειώνονται ταχύτερα απ’ ότι κατά τις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, επισημαίνεται στην έκθεση, στην οποία διαπιστώνεται ότι η αναλογία των νοικοκυριών της ΕΕ που δηλώνουν ότι βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικής καταστροφής παραμένει σημαντικά μεγαλύτερη απ’ αυτή που είχε παρατηρηθεί στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας. Σχεδόν ένα νοικοκυριό στα τέσσερα με χαμηλό εισόδημα γνωρίζει αυτή την κατάσταση!

Σαμίρ Αμίν: Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών, στον Τάσο Τσακίρογλου.

-Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο μιας βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Έχετε υποστηρίξει ότι οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι τα θύματα αυτής της κρίσης. Τι ακριβώς εννοείτε;

«Η κρίση έχει αποκαλύψει τη λειτουργία της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα της ευρωζώνης. Είχε ειπωθεί ότι η λειτουργία της Ε.Ε. και του πλαισίου του ενιαίου νομίσματος θα οδηγούσε τα κράτη που είναι λιγότερο ανεπτυγμένα να φτάσουν τα περισσότερο ανεπτυγμένα, όπως η Γερμανία. Αυτό είναι απόλυτη ανοησία.

Η ίδια η λογική της Ε.Ε. και της ευρωζώνης δεν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αντιθέτως είχε στόχο να βαθύνει τις διαφορές μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας εντός της Ευρώπης. Αυτό ίσχυε ακόμα και προ της κρίσης ήταν η ίδια η λογική του συστήματος».

-Εννοείτε ότι υπήρχε μια λανθασμένη αρχιτεκτονική της Ε.Ε. ευθύς εξαρχής;

«Απολύτως. Από την πρώτη στιγμή. Η αρχιτεκτονική ήταν τέτοια ώστε να ευνοεί το κέντρο εις βάρος της περιφέρειας. Και αυτό γιατί ήταν δομημένη στη βάση του φιλελεύθερου φονταμενταλισμού, δηλαδή στους ίδιους κανόνες που εφαρμόζονταν σε όλες τις χώρες.

Αυτοί οι κανόνες δεν οδηγούν τους ασθενέστερους να φτάσουν τους ισχυρότερους, αλλά, αντιθέτως, τους κάνει να γίνονται όλο και πιο αδύναμοι. Θεωρώ ότι ήταν γιγάντιο λάθος των χωρών της πρώην ανατολικής Ευρώπης και του Νότου να ενταχθούν στην Ενωση αυτή. Φυσικά η κρίση βάθυνε αυτή την κατάσταση».

-Η ελληνική κυρίαρχη ελίτ ακολουθεί τον δρόμο που επιβάλλει η τρόικα και καταστρέφει τα υπολείμματα του όποιου κοινωνικού κράτους, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Συμφωνείτε;

«Φυσικά και υπάρχει άλλη επιλογή. Λένε ότι δεν υπάρχει από τη σκοπιά της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, τη σκοπιά του Βορρά, της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.λπ. Δεν υπάρχει εναλλακτική από τη δική τους σκοπιά, η οποία είναι η μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Άρα, πάντα υπάρχουν εναλλακτικές».

-Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρώπης επιβάλλουν διαδοχικά προγράμματα λιτότητας, οδηγώντας σε βαθύτερη ύφεση, με εκατομμύρια ανέργους. Υπάρχει διέξοδος, δεδομένων των συσχετισμών δύναμης;

«Πριν δούμε εάν υπάρχει έξοδος, ας δούμε πού οδηγεί αυτό το σύστημα. Οδηγεί σε διαρκή λιτότητα. Δείτε την Ελλάδα. Οδεύει σε στάνταρντ ζωής που θα προσεγγίζουν αυτά της Αλβανίας και της Βουλγαρίας και το πράγμα αναμένεται να επιδεινωθεί.

Σε λίγο θα πουν ότι αυτό δεν αρκεί, γιατί έχετε μισθούς που είναι υψηλότεροι από εκείνους στο Μπαγκλαντές κ.ο.κ. Το επίσημο επιχείρημα είναι πως η λιτότητα αποτελεί το μόνο μέσο για τη μείωση του δημόσιου χρέους. Όμως η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη και αυτό μπορούμε να το δούμε παντού στην Ευρώπη».

-Και πού βρίσκεται η αλήθεια;

«Ο πραγματικός στόχος της λιτότητας δεν είναι να μειώσει το δημόσιο χρέος, καθώς αυτό αποτελεί την ευκαιρία για το μονοπωλιακό κεφάλαιο να αποκομίσει γιγάντια υπερκέρδη. Γι” αυτούς είναι καλό ότι η Ελλάδα έχει υψηλό χρέος, γιατί απ” αυτό κερδίζουν τεράστια ποσά σε τόκους. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τις τράπεζες και το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Όμως αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Και ο λόγος δεν είναι μόνον ότι οι πολίτες δεν θα το αποδέχονται στο διηνεκές και θα εξεγερθούν. Ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι θα το αποδέχονταν, δεν θα οδηγούσε πουθενά, γιατί θα είχαμε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και αύξησης του δημόσιου χρέους.

Αυτό το σύστημα καταρρέει, όπως λέει και ο τίτλος του νέου μου βιβλίου. Το σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει στο μέλλον, αλλά καταρρέει τώρα. Αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο και γι” αυτό η εναλλακτική λύση είναι βιώσιμη».

-Ποια είναι αυτή η εναλλακτική λύση;

«Είναι η πλήρης αποδόμηση της ευρωζώνης. Και αφού έχουμε αποδομήσει αυτή την κατασκευή, εναπόκειται ίσως στους λαούς να την ξαναφτιάξουν με νέους κανόνες που αυτοί θα επιλέξουν. Εάν δεν το κάνουν αυτό οι λαοί, η ευρωζώνη θα διαλυθεί σε χάος. Αυτή τη διαδικασία βλέπουμε τώρα».

-Μετά από τόσα χρόνια απορρύθμισης των αγορών νομίζετε ότι είναι δυνατόν να αναστραφεί αυτή η διαδικασία;

«Πρέπει να αναστραφεί. Αυτό μπορεί να γίνει με την έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτό θα μετατραπεί σε χιονοστιβάδα, γιατί και άλλοι θα ακολουθήσουν. Φυσικά, εάν είσαι μια μικρή χώρα, σχετικά αδύναμη, όπως η Ελλάδα, δεν είναι σίγουρο ότι θα δημιουργηθεί χιονοστιβάδα.

Όμως εάν το κάνει μια πιο ισχυρή χώρα ή μια ομάδα χωρών, όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή ίσως και η Γαλλία, τότε σίγουρα θα έχουμε μια χιονοστιβάδα».

-Εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε Αθήνα, Μαδρίτη, Λισαβόνα, Παρίσι και Ρώμη. Μπορεί να υπάρξει ένα κοινό μέτωπο των εργαζομένων σήμερα;

«Είναι αναγκαίο. Υπάρχει διεθνής αντίδραση σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στις χώρες που αναφέρατε. Δυστυχώς όμως υπάρχει μικρή αντίδραση στη Γερμανία και στην πρώην ανατολική Ευρώπη. Όσο μεγαλώνει η πάλη των λαών, που είναι τα πρώτα θύματα, τόσο θα ισχυροποιείται η ικανότητά τους για αποδόμηση αυτής της Ευρώπης.

Δεν αρκεί να λέμε «θέλουμε μιαν άλλη Ευρώπη». Αυτό είναι ένα ωραίο σύνθημα, αλλά το θέμα είναι πώς φτάνεις σ” αυτήν την Ευρώπη. Δεν μπορείς να φτάσεις εκεί εάν πρώτα δεν αποδομήσεις τη σημερινή Ευρώπη».

-Πιστεύετε ότι η Αριστερά είναι αρκετά τολμηρή για να διαμορφώσει ένα εναλλακτικό και βιώσιμο πολιτικό πρόγραμμα απέναντι στον χρηματιστικό καπιταλισμό;

«Χρειάζεται να γίνει κάτι γρήγορα, ενώ εμείς αργούμε – και αυτό είναι το δράμα της εποχής μας. Ο Γκράμσι έγραψε κάποτε πως όταν ένα σύστημα πεθαίνει (και εγώ ονομάζω την εποχή μας «φθινόπωρο του καπιταλισμού»), αλλά το νέο σύστημα δεν έχει ακόμα γεννηθεί και βρισκόμαστε σε μια γκρίζα περιοχή, στην οποία η νύχτα δεν έχει φύγει ακόμα και το φως της μέρας δεν έχει φανεί, τότε εμφανίζονται τα τέρατα.

Αυτό βλέπουμε τώρα και είναι δραματικό, γιατί το σύστημα καταρρέει μέσα στο χάος, λόγω έλλειψης χρόνου για τις συνεπείς κοινωνικές δυνάμεις. Πρέπει να κάνουμε αυτό το έλλειμμα χρόνου όσο μικρότερο γίνεται. Και οι αντιδράσεις των λαών το κάνουν όντως μικρότερο, όχι όμως όσο χρειάζεται».

-Μιλήσατε για τα τέρατα. Πώς βλέπετε την άνοδο ενός ναζιστικού κόμματος, της Χρυσής Αυγής, στην Ελλάδα;

«Είμαστε στο φθινόπωρο του καπιταλισμού, αλλά όχι ακόμα στην άνοιξη των λαών. Σε μια τέτοια δραματική περίοδο τα πάντα είναι πιθανά: το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτά τα δύο συνδέονται γιατί βρίσκονται σε διαπάλη.

Για παράδειγμα: η κρίση του ’30 μάς έδωσε τον ναζισμό, αλλά και το Νιου Ντιλ και το Λαϊκό Μέτωπο. Το βλέπουμε τώρα αυτό να λειτουργεί παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η ριζοσπαστική Αριστερά δυνητικά ενισχύεται μέσω των αγώνων, αλλά ταυτοχρόνως ενισχύεται η εξτρεμιστική ακροδεξιά».