«Influencer» πολιτικοί και Πολιτική για λίγους;

Η ρομαντική άποψη που θέλει την ενασχόληση με την πολιτική να ταυτίζεται με την κοινωνική προσφορά και την προσπάθεια για επίλυση των προβλημάτων των πολιτών και της χώρας, μάλλον αντιμετωπίζεται στις μέρες μας με ένα χαμόγελο ειρωνείας…

Το ίδιο και η αντίληψη που θέλει τους υποψήφιους βουλευτές, άρα και τους εκλεγμένους, να διαθέτουν τουλάχιστον πολιτική συγκρότηση, εμπειρία ενασχόλησης με τα «κοινά» και να έχουν προσφέρει στην κοινωνία.

Για να μπορέσει να προσφέρει κάποιος(α) από τη θέση  του βουλευτή θα πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον τις πραγματικές ανάγκες αυτών που θα εκπροσωπήσει, να μπορεί να οργανώσει τη σκέψη του βάζοντας προτεραιότητες, σχεδιάζοντας και προτείνοντας λύσεις, να μπορεί να διεκδικήσει και να πείσει για την ορθότητα των προτάσεων του.

Η κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής που μεγεθύνθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και του θριάμβου του λαϊκισμού, οδήγησε, εκτός των άλλων σε κρίση αντιπροσώπευσης και στο εσωτερικό των κομμάτων.

Η υποχώρηση της εσωκομματικής δημοκρατίας, η ανάπτυξη μηχανισμών επιβίωσης πολιτικών συμφερόντων, οι μηχανισμοί και οι κάθετες συστοιχίσεις απολίτικων ομάδων, η απονεύρωση των διαδικασιών διαλόγου, οδήγησαν πολλούς εκτός της κομματικής ζωής και απέτειναν την απογοήτευση για την ίδια την πολιτική (ενισχύοντας και την αποχή από εκλογικές διαδικασίες).

Τα πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών υποχωρούν συνήθως μπροστά στην «αναγνωρισιμότητα», οι «influencer» πολιτικοί υπερτερούν τω πολιτικοποιημένων ανθρώπων, οι «έχοντες» να διαθέσουν και να δαπανήσουν χρήματα υπερισχύουν εκείνων που έχουν γνώσεις και άποψη αλλά όχι … ευρώ για ξόδεμα!

Προσθέστε στα παραπάνω την αντίληψη που θεωρεί το «βουλευτιλίκι» επάγγελμα, εκείνη που το αντιλαμβάνεται σαν «οικογενειακή υπόθεση», αλλά και εκείνη που στο όνομα της ανοησίας «όλοι το ίδιο είναι», αδιαφορεί για το αν αύριο, ένας ή μία, παντελώς άσχετος(η) θα αποφασίσει για το μέλλον του, τα εργασιακά του δικαιώματα ή την οικονομική του επιβίωση. (Πρόσφατη η περίπτωση κωμικού ηθοποιού, χωρίς ουσιαστική ανάμιξη με την πολιτική, που ορκίστηκε Υφ. Εργασίας (!) και δεν είναι ο μόνος…)

Η διατήρηση αυτής της κατάστασης απλά ανακυκλώνει και ανατροφοδοτεί το πρόβλημα της κρίσης στη αξιοπιστία της πολιτικής. Δυναμώνει στην ουσία τις δυνάμεις εκείνες που στοχεύουν τη δημοκρατία, αξιοποιώντας τις ανοχές και τις αδυναμίες της.

Τα κόμματα αυτοϋπονομεύονται, μένουν εξαρτημένα σε λογικές άλλων δεκαετιών, που έπρεπε να έχουν αποβάλλει, απομακρύνουν σκεπτόμενους πολίτες από την ενεργή συμμετοχή, υποχωρούν ιδεολογικά και πολιτικά. «Αδυνατίζει» η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, απαξιώνεται το Κοινοβούλιο και τελικά ενισχύονται φαινόμενα παραγοντισμού, παλαιοκομματισμού και πελατειακής αντίληψης για την πολιτική.

Δεν είναι περίεργο το ότι δεν έχει λυθεί το πρόβλημα των «αιωνίων» βουλευτών;

Πόσο δύσκολο δηλ. θα ήταν να συμφωνήσουν όλοι και να κατοχυρώσουν νομοθετικά τρεις, για παράδειγμα, το πολύ βουλευτικές θητείες;

Πόσο δύσκολο θα ήταν για παράδειγμα τα κόμματα, να κατοχυρώσουν στο εσωτερικό τους και να υλοποιήσουν, ουσιαστικές διαδικασίες επιλογής υποψηφίων βουλευτών και να κάνουν υποχρεωτική τη λογοδοσία και των απολογισμό των εκλεγμένων;

Πόσο δύσκολο είναι να θεσμοθετήσουν την ισότιμη παρουσία των υποψηφίων βουλευτών στα ΜΜΕ και να γίνεται πραγματικός, ουσιαστικός έλεγχος των εκλογικών δαπανών του καθένα και της καθεμιάς;

Ή να καταργηθεί τυπικά και ουσιαστικά η έννοια του «πολιτευτή»(!), να υπάρξει μέγιστος αριθμός στην επανάληψη υποψηφιοτήτων του ιδίου ατόμου (π.χ. για δύο ή τρεις εκλογικές αναμετρήσεις), να μην αξιοποιούνται σε έμμισθες κρατικές θέσεις αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές, όταν δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο;

Μπορεί τα παραπάνω να κινούνται για κάποιους στη … σφαίρα του φανταστικού, αλλά αυτό θα σήμαινε έμμεση αποδοχή μιας νοσηρότητας που κανέναν δεν βοηθά. Η χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει άμεσα… παρελθόν.

Η ποιότητα στη σύνθεση του Κοινοβουλίου είναι σημαντική παράμετρος της ίδιας της δημοκρατίας μας. Οι συνθέσεις των Κοινοβουλευτικών Ομάδων των κομμάτων επίσης.

Όταν πάψουν να ισχύουν και τα: «η πολιτική είναι ακριβό σπορ» ή το «πόσα πρέπει να διαθέσω για να είμαι υποψήφιος βουλευτής», θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα…

Υ.Γ. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, του καθενός μας. Εμείς ψηφίζουμε και τελικά εμείς ορίζουμε τις τύχες των υποψηφίων και σε ένα μεγάλο βαθμό και τις δικές μας.

Το παράδειγμα του ηθοποιού – Υφ. Εργασίας έχει και 18.500 ψήφους σε εκείνες τις εκλογές, που τον εξέλεξαν βουλευτή, όπως πιθανώς να έκαναν, στο όνομα των δικαιωμάτων των φτωχών συμπολιτών μας και με τον … αποβιώσαντα μεγαλοδημοσιογράφο με τα εκατομμύρια των καταθέσεων και τα ατελείωτα σπίτια…

Για να μη μας φταίνε μόνο οι άλλοι!

Προσαρμογή ή θάνατος!

Ο Πέτσας είναι η κλασσική έκδοση ενός νεοφιλελεύθερου πολιτικού, που αγνοεί σε απόλυτο βαθμό την κοινωνική πραγματικότητα και θεωρεί ότι χρησιμοποιώντας, την υπερβολή, την συγκεκαλυμμένη απειλή και τον φραστικό εκφοβισμό, θα μπορέσει να ελέγξει τις αντιδράσεις των πολιτών και άρα της κοινωνίας…

Όπως στο πρόσφατο παρελθόν, με ένα διαφορετικό τρόπο, κλασσικό και εκ των πραγμάτων… αποτελεσματικό, προσπάθησε και νομίζω πως τα κατάφερε, να δημιουργήσει ένα πλήθος ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης και υποστηρικτών της κυβερνητικής πολιτικής.

Το πυρηνικό οπλοστάσιο της χειραγώγησης διαχρονικά είναι ο φόβος. Η πιο ευρεία έκφραση του κατασκευασμένου φόβου είναι η ρητορική κατασκευή του και η διάχυση του από τα ΜΜΕ : «Αν δεν προσαρμοστείτε θα πεθάνετε…»

Η κατασκευασμένη αυτή επίθεση απειλών, χρησιμοποιεί τη φοβία προκειμένου να πετύχει το βασικό της στόχο που δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της ελευθερίας της σκέψης που οδηγεί σε αντίδραση.

Διότι ο πυρήνας μιας στρατηγικά κατασκευασμένης επίκλησης φόβου είναι να τοποθετήσει το φόβο στο κέντρο της σκέψης μας, να τον γιγαντώσει και τέλος να μας προσφέρει τις λυτρωτικές προτεινόμενες λύσεις για την αποφυγή του. Πίσω όμως από αυτές τις προτεινόμενες λύσεις δεν κρύβεται τίποτε άλλο πέραν των στρατηγικών στόχων εκείνων που κατασκεύασαν το φόβο. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι η παραμονή στη διαχείριση της εξουσίας…

Οι φόβοι που είναι μάλιστα, ιστορικά θεμελιωμένοι ανακαλούνται ευκολότερα και κινητοποιούν αντιπαραβολές με φόβους κατοχυρωμένους στο συλλογικό ασυνείδητο (π.χ., πόλεμος, ναζισμός, κατοχή).

Η ρητορική χρήση των ιστορικά θεμελιωμένων φόβων επιτυγχάνει, εκτός από την ένταση, να κινητοποιεί ένα ακόμα μορφικό χαρακτηριστικό του φόβου: την πιθανότητα πραγμάτωσης της απειλής. Διότι, μπορεί το άγνωστο εν γένει να φοβίζει, μα όχι το απολύτως άγνωστο.

Δεν είναι τυχαία η αναφορά πριν από λίγες ημέρες ενός άλλου Υπουργού της Κυβέρνησης, του Άδωνι Γεωργιάδη στην πείνα του 1942:  «Η Ευρώπη και η Ελλάδα, εισέρχονται στον πιο δύσκολο χειμώνα από το 1942. Όποιος μπορεί να βρει εναλλακτικό τρόπο θέρμανσης της οικίας του για τον χειμώνα, να βρει», είχε πει, επίσης όχι τυχαία, με βάση και τα όσα έγραψα παραπάνω.

Λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησε η αναφορά Πέτσα “Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει”, με αφορμή την ενεργειακή κρίση, που παρόλες τις μετέπειτα διευκρινήσεις, εξηγήσεις κ.τ.λ. άφησε ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα σε όσους την άκουσαν ή τη διάβασαν…

«Ένας τρόπος είναι να φοβίζεις τους ανθρώπους και να τους κάνεις να παραδεχτούν έντρομοι ότι μόνο ο Μεγάλος Ηγέτης μπορεί μα τους σώσει […] Και θα τους σώσει με ένα «θαύμα». Έτσι ο συνδυασμός φόβου και δέους είναι μια στερεότυπη τεχνική που χρησιμοποιείται πάντοτε», γράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του «η χειραγώγηση των μαζών» ήδη από το 2001.

Όταν  φοβίζεις την κοινωνία με κρύο, πείνα, κατοχικές εικόνες και θανάτους (δεν υπάρχει και τίποτα χειρότερο δηλαδή), ένας απλά δύσκολος χειμώνας, με λιγότερη θέρμανση και περισσότερους περιορισμούς σε συνήθειες άλλων χρόνων θα είναι ένας …παράδεισος, για τον οποίο φρόντισε, αγωνίστηκε και προσέφερε ο δικός μας «μεγάλος ηγέτης»…

Μένει να φανεί αν τελικά θα είμαστε διαχειρίσιμα θύματα της στρατηγικής του κατευθυνόμενου φόβου ή θα προσαρμοστούμε τελικά με τις απαιτήσεις για μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, που μπορεί να απομονώσει τους σύγχρονους εμπόρους του φόβου.

Το προφανές που είναι διαφορετικό από το αυτονόητο!

Ο Δημήτρης (υποθετικό πρόσωπο), είναι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που αμείβεται με το βασικό μισθό. Η ζωή του δεν είναι εύκολη, η καθημερινότητά του και το άλυτο πρόβλημα της επιβίωσης με τα λίγα και πολύ βασικά, κάνουν τα πράγματα ολοένα και πιο δύσκολα.

Για τον Δημήτρη η ζωή έγινε μια περίπλοκη εξίσωση… Οι αυξήσεις σε όλα τα βασικά είδη, στο ρεύμα, στην  τιμή του φυσικού αερίου, στη βενζίνη, στα πάντα όλα, έκαναν ακόμη πιο προβληματική την καθημερινότητά του.

Για τον… Δημήτρη που έχει και μικρό παιδί, ο βαθμός δυσκολίας εκτοξεύεται! Άντε να ικανοποιήσεις τις καθημερινές ανάγκες ενός παιδιού, κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Και όχι μόνο αυτό. Ο Δημήτρης ανησυχεί για τη δουλειά του. Γιατί ποιος ξέρει αν η επιχείρηση που του δίνει έστω αυτό τον μισθό, θα αντέξει το επόμενο διάστημα και δεν θα προστεθεί σε αυτές που πέρασαν λουκέτο αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τα τεράστια κόστη λειτουργίας;

Όταν λοιπόν κάποιος ρωτήσει τον Δημήτρη: «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα για σένα;», το προφανές είναι ότι ο Δημήτρης και ο κάθε Δημήτρης σε αυτή τη χώρα θα απαντήσει: «Η επιβίωση μου, η δικιά μου και της οικογένειάς μου. Η αντιμετώπιση της ακρίβειας, το να μπορέσω να ζεσταθώ το χειμώνα»! Εκτός και αν θεωρεί κάποιος ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έλεγε: «το μέλλον του σοσιαλισμού και η παγκόσμια επανάσταση»…

Ο Δημήτρης όμως και ο κάθε Δημήτρης, παραμένει ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ακούει, βλέπει, διαβάζει, κρίνει, συμπεραίνει, δέχεται και απορρίπτει.

Καταλαβαίνει απόλυτα τη σημασία του να παρακολουθεί μια Κυβέρνηση πολιτικούς ή απλούς πολίτες. Ξέρει ότι το να παρακολουθείς το αρχηγό ενός κόμματος που λειτουργεί στα πλαίσια της Δημοκρατίας δεν είναι το ίδιο με το να ζητάς την άρση του απορρήτου για τα μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης και μάλιστα μετά από φόνο!

Ξέρει ότι η «δημοκρατία» που στηρίζεται σε υποκλοπές συνομιλιών δεν ταυτίζεται με τη δημοκρατία που αυτός πιστεύει.

Καταλαβαίνει ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και για τις επιλογές προσώπων που διορίζονται σε κρίσιμα πόστα και για τους πολιτικούς προϊσταμένους όσων εμπλέκονται σε διαδικασίες ασύμβατες με το περιεχόμενο μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης!

Ο Δημήτρης ξέρει ότι το όπλο που έχει στα χέρια του μπορεί να το χρησιμοποιήσει στην κάλπη. Γιατί εκεί μπροστά η ιεράρχηση αυτών που θα τον οδηγήσουν στην τελική του επιλογή, θα είναι διαφορετική. Και αυτό για κάθε λογικό άνθρωπο είναι το αυτονόητο!

Σκεφτείτε δε όταν εκείνη την ώρα η ακρίβεια, η ανασφάλεια για το αύριο, η διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, η δύσκολη καθημερινότητα, θα συναντήσει τις υποκλοπές, τις παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων και την προβληματική λειτουργία μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, που δείχνει παντελώς ξένη με τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου.

Όσοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η διαφορετικότητα του προφανούς από το αυτονόητο, μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο σε δημοσκοπικές μετρήσεις του Αυγούστου (!), απλά θα ζήσουν μια μεγάλη έκπληξη την ημέρα των εκλογών!

ΥΓ Ο Δημήτρης θα μπορούσε να είναι και δημόσιος υπάλληλος ή αγρότης ή μικροεπαγγελματίας ή φοιτητής ή ένας πρώην εργαζόμενος και νυν απολυμένος. Δεν θα άλλαζε τίποτα στην απάντησή του στο ερώτημα για την αξιολόγηση των προβλημάτων του. Όπως δεν θα αλλάξει τίποτα και στον τρόπο που θα κάνει την επιλογή του την ώρα που θα έχει την εξουσία να αποφασίσει για τη ζωή του…

6 χρόνια χωρίς τον Γιώργο…

«Βασίλη, ο Γιώργος έφυγε»… ήταν τα λόγια της Σοφίας στο τηλέφωνο εκείνη τη μέρα.
31 Μαΐου 2016…
Σπάνιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος.

Ακούραστος εργάτης για το ΠΑΣΟΚ, μαχητής για τις ιδέες του και τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε. Ντόμπρος, καθαρός και αποφασιστικός. Αλλά και τόσο ευαίσθητος, τόσο συμπονετικός, τόσο κοντά στους φίλους του!
6 χρόνια μετά, ακόμα περιμένω στις 8 το πρωί, να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσω εκείνο το «Σουσλώφ, άκου να σου πω…»
Είναι από αυτές τις απουσίες που δεν αποδέχεσαι, όσο παράλογο και αν ακούγεται…
Είναι από αυτές τις απώλειες που παίρνουν μαζί τους και ένα κομμάτι του δικού σου εαυτού, σαν απόδειξη μιας αληθινής φιλίας, που ξεπερνούσε το «πολιτικό» και την όποια κοινή πορεία τα τελευταία χρόνια.

Ο Γιώργος λείπει. Σαν άνθρωπος, σα φίλος, σαν πολιτικός…

Σφαιρικά και ολιστικά…

Ήταν η μέρα δύσκολη.

Όχι μόνο γιατί η Δευτέρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά γιατί έτυχε να έρθουν και κάποιοι λογαριασμοί… Ρεύμα, αέριο… ξέρετε εσείς, που συνήθως ακολουθούνται από τη γνωστή κίνηση (στυλό, χαρτί και υπολογισμοί), τη γνωστή απογοήτευση μετά το τέλος των πράξεων με την εμφάνιση του διαθέσιμου “υπολοίπου” (!) και τους γνωστούς νεοελληνικούς χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν, μια δύσκολη κατάσταση…

Το πρωί είχα βάλει 25 ευρώ βενζίνη στο αυτοκίνητο, διαπιστώνοντας ότι ήταν μόλις 10 λίτρα και κάτι ψιλά και ήταν πρόσφατα τα λόγια του υπεύθυνου , ότι “πάμε ολοταχώς για 3 ευρώ το λίτρο”!

Πρόσφατη και η συζήτηση το προηγούμενο βράδυ, με φιλική παρέα, για την ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ, το πως αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων (δύο φορές την εβδομάδα). Αυτές οι συζητήσεις που καταλήγουν πάντοτε στο ίδιο ερώτημα που μένει αναπάντητο: “Που θα πάμε ρε σύ;;;”

Κάπως έτσι έπεσα πάνω στις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, απευθυνόμενος σε νέους, περί αναγκαιότητας να δούμε τη ζωή σφαιρικά και ολιστικά:

«Η Ελλάδα, το έχω πει πολλές φορές και παρότι της αντιπολίτευσης της αρέσει να μου ασκεί κριτική γι΄ αυτό, θα επιμείνω σε αυτό, μπορεί να προσφέρει μία εξαιρετική ποιότητα ζωής και σε ένα κόσμο όπου τα ζητήματα αυτά αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Όπου ο σκοπός πλέον δεν είναι απλά πόσα λεφτά θα βγάλω, είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλά δεν είναι το μοναδικό κίνητρο, το να βγάζει κανείς ολοένα και περισσότερα λεφτά, αλλά να βλέπουμε τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά».

Έχοντας δώσει λίγο πρίν και …διεξόδους στην έλλειψη χρημάτων λέγοντας “…υπάρχει πάντα και στην Ελλάδα ένας μηχανισμός υποστήριξης, οικογένεια, φίλοι, που κάνουν τη ζωή μας εδώ πιο εύκολη και πιο ευχάριστη”!

Τα ξαναδιάβασα. Είναι αυτή η έκπληξη που σε κάνει να σκέφτεσαι το “πλάκα μας κάνει” και να διαβάζεις πάλι το ίδιο, πιστεύοντας ότι κάτι σου έχει ξεφύγει.

Γιατί δεν είναι μια απλή έκφραση ανεμελιάς τα παραπάνω.

Δεν είναι ένα αστείο της στιγμής ούτε μια συμβουλή  σε μια κατάσταση ευθυμίας.

Είναι τα λόγια ενός Πρωθυπουργού μιας χώρας που βιώνει τον υψηλότερο πληθωρισμό της τελευταίας 25ετίας, μια  πρωτοφανή ακρίβεια που σαρώνει τα όποια εισοδήματα, μια ενεργειακή κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Είναι τα λόγια ενός Πρωθυπουργού στη χώρα με τον κατώτατο μισθό των 613 ευρώ (καθαρά), των χιλιάδων ξενιτεμένων νέων επιστημόνων, των χιλιάδων εργαζομένων με ελαστικά ωράρια, των χιλιάδων εποχιακά απασχολούμενων, των εκατομμυρίων νέων που δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για τη ζωή τους. Γιατί είναι τόσο μεγάλο το βάρος της οικονομικής πραγματικότητας που δεν τους επιτρέπει να δούνε παραπέρα από το …σήμερα!

Για ποια ποιότητα ζωής να μιλήσεις, όταν υπάρχει, καθημερινά, το ζητούμενο της επιβίωσης;

Για ποια ολιστική θεώρηση της ζωής να μιλήσεις όταν για τα περισσότερα, πολλές φορές αναγκαία, καταλήγεις στο απογοητευτικό … “δεν φτάνουν”!

Και τι σημαίνει ότι υπάρχει ο “μηχανισμός υποστήριξης, οικογένεια και φίλοι”; Αυτό που καταλαβαίνει ο καθένας: Να “τσοντάρει” η μάνα και ο πατέρας, η γιαγιά και ο παππούς, ο θείος ή η θεία γιατί αδυνατεί το κράτος στην ηγεσία του οποίου βρίσκεται, να καλύψει τις πραγματικές, έστω βασικές, ανάγκες των νέων σήμερα!

Δεν είμαστε μόνο σώμα αλλά και ψυχή. Είμαστε, πάνω απ’ όλα, πνευματικά όντα, ψιθύρισε ο “γκουρού” της χώρας και χάθηκε πάλι στο διαλογισμό του.

Άλλωστε όπως έγραφε και ο Μπρεχτ:

“Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για φαΐ.

Ο λόγος : έχουνε κιόλας φάει”

Μα δεν είναι αυτή η Αριστερά, Ανδρέα!

Έγραφε ο Ανδρέας Γιουμερτάκης στο onlarissa.gr, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση μέρους της αριστεράς στη χώρα μας:

Ήταν πάντα έτσι η Αριστερά ή πρόκειται για σημείο των καιρών;

Ένοιωσα την ανάγκη να πω (να γράψω καλύτερα) τον πόνο μου. Κάπως έτσι προέκυψε το παρακάτω…

Εντάξει μπορεί σε αυτή τη χώρα να είσαι ή να θέλεις να είσαι ,ότι δηλώσεις…

Μπορεί να χαρακτηρίζεσαι πολιτικά με βάση το τι ψηφίζεις και όχι με αυτό που πιστεύεις. Ίσως το «ψηφοδέλτιο» να έχει μεγαλύτερη σημασία από την καθημερινή σου πρακτική, τα λόγια και την πράξη σου…

Μπορεί να επιλέγεις την πολιτική σου τοποθέτηση με βάση την οικογενειακή παράδοση, τις δημόσιες σχέσεις, τις εργασιακές σου ανάγκες (πάμπολλα παραδείγματα), τις επαγγελματικές σου προσδοκίες (sic) και λιγότερο με τις κοινωνικές σου αναφορές.

Μπορεί να δηλώνεις «αριστερός» και να είσαι στην πραγματικότητα βαθιά συντηρητικός, αντιδραστικός… Χίλια «μπορεί» …

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ μπερδεμένος είμαι.

Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να διανοηθώ έναν προοδευτικό πολίτη να μην έχει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε μία στρατιωτική εισβολή ενός κράτους σε κάποιο άλλο.

Είναι δυνατόν ο πραγματικά προοδευτικός πολίτης , που πιστεύει στην αυτοδιάθεση, στην εθνική ανεξαρτησία, στη διεθνή συνεργασία, στην ειρήνη και τη διασφάλιση της, να μην τοποθετείται καθαρά, απέναντι στον σημερινό πρωταγωνιστή της φρίκης, καταδικάζοντας χωρίς ναι, μεν, αλλά, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία;

Είναι δυνατόν μέλη κομμάτων που θέλουν να λέγονται «αριστερά» να χαρακτηρίζουν την κατοχή πόλεων της Ουκρανίας από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας… «απελευθέρωση»;

Είναι δυνατόν η «αριστερά» της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης να κλείνει τα μάτια στην καταστροφή πόλεων και ζωών, στις δολοφονίες αμάχων, στη διάλυση των υποδομών μιας ανεξάρτητης χώρας, επειδή ο «μεγάλος ηγεμόνας» της επιτιθέμενης, αποφάσισε να «συνομιλήσει» με αυτόν τον τρόπο με την ιστορία;

Είναι δυνατόν να αυτοχαρακτηρίζεται προοδευτικός, όποιος μετατρέπεται σε φερέφωνο ενός κλεπτοκρατικού και ολιγαρχικού καθεστώτος, που παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, καταστρέφοντας μια γειτονική χώρα, γιατί έτσι του κάπνισε;

Και επειδή θέλει να αυτοπροσδιοριστεί κάποιος ως «αριστερός» αναμεταδίδοντας τα δελτία τύπου του Ρωσικού Υπουργείου Άμυνας, επειδή « …εχθρός μας είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ότι είναι απέναντι του είναι καλό και χρήσιμο», εγώ θα το αποδεχθώ;

Προφανώς και δεν ανήκουν στην «Αριστερά» οι φορείς αυτών των αντιλήψεων.

Ανήκουν κάπου αλλού. Στην πλευρά του πολιτικού συστήματος που είναι βαθιά αντιδραστικό, τραγικά πολεμοκάπηλο, χυδαία τοποθετημένο με την πλευρά του άδικου που χαρακτηρίζει τον επιτιθέμενο, αυτόν που καταστρέφει, αυτόν που ξεριζώνει τον κόσμο από τα μέρη του, αυτόν που δείχνει το δρόμο του πόνου και της προσφυγιάς σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας.

Ο πραγματικά προοδευτικός πολίτης στρατεύεται με το δίκαιο και εναντιώνεται στην αδικία, θέλει να πραγματώσει το όραμα μιας νέας παγκόσμιας τάξης, αλληλεγγύης και δικαίου, μιας νέας διεθνούς τάξης θεμελιωμένης στην ειρήνη, την ισότητα και τη δικαιοσύνη.

Έτσι ήταν πάντοτε η Αριστερά που μάθαμε και ζήσαμε, με τις αδυναμίες, τα λάθη, τις υπερβολές , αλλά και με την αδιαπραγμάτευτη τοποθέτησή της στη απέναντι πλευρά από την αδικία.

Και ίσως με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία να ξαναγνωριστούμε.

Να ξεκαθαρίσουμε τις βασικές έννοιες που μπερδεύτηκαν τα τελευταία χρόνια.

Να ξαναδώσουμε στους πολιτικούς προσδιορισμούς το πραγματικό τους νόημα. Αυτό που πάντα είχαν ιστορικά και όχι αυτό που θέλουν να τους δώσουν οι διάφοροι φιρφιρίκοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν ήταν και δεν είναι αυτή η αριστερά που περιγράφεις Ανδρέα.

Και αυτό το άλλο, που σήμερα ενοχλεί και προκαλεί με τις λογικές της «ίσης απόστασης», του εναγκαλισμού του θύτη και του θύματος, της γενικόλογης αναφοράς σε μια ειρήνη που …θα έρθει, του σιωπηλού ξεπλύματος ενός ολιγαρχικού καθεστώτος που καταστρέφει και δολοφονεί, ούτε θέλω να το ξέρω, ούτε και να το ακούω…

Οχρίδα. Μια απίστευτη καλοκαιρινή εμπειρία!

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να αγνοούμε ομορφιές που βρίσκονται κυριολεκτικά δίπλα μας, είτε λόγω προκατάληψης είτε λόγω μιας λανθασμένης εικόνας που έχουν δημιουργήσει στο μυαλό μας, άλλα θέματα.

Εντάξει όταν θα σου πούνε για τουρισμό στην Αλβανία ή στη Βόρεια Μακεδονία λογικό είναι να μην πετάξεις από τη χαρά σου ή για να είμαι ειλικρινής να αντιμετωπίσεις με επιφυλακτικότητα την πρόταση.

Έλα μου όμως που στην περίπτωση της Οχρίδας, μιλάμε για κάτι απίστευτα όμορφο, ίσως και εξωπραγματικό σε κάποιες περιπτώσεις, που περιλαμβάνει ότι ακριβώς θα ζητούσες από ένα πλούσιο τουριστικό πακέτο! Αξιοθέατα, εμπειρίες, φυσική ομορφιά, γεύσεις, ιστορία, διασκέδαση, εξαιρετικό φαγητό, ψώνια… Και όλα αυτά σε οικονομική τιμή, σημαντικό στοιχείο για την εποχή μας! Σας φαίνεται υπερβολικό;

Πάμε να δούμε λοιπόν!

Την πρώτη φορά βρεθήκαμε στην Οχρίδα για δύο βράδια 28η Οκτωβρίου. Μια μικρή απόδραση ψάχναμε, που να φτάνεται με το αυτοκίνητο γρήγορα. Έτσι τη γνωρίσαμε και η αλήθεια είναι ότι την αγαπήσαμε.

Τη δεύτερη φορά αποφασίσαμε να περάσουμε Χριστούγεννα εκεί. Βρέθηκα με τους γιούς μου και το απολαύσαμε δεόντως, αν και το κρύο ήταν κάτι παραπάνω από τσουχτερό!

Την τρίτη φορά η απόφαση ήταν λίγο τρελή! Δεκαπενταύγουστο εκεί;

Η εμμονή μας δικαίωσε, οδηγώντας μας στο να ζήσουμε μια μοναδική καλοκαιρινή εμπειρία, ανακαλύπτοντας την άλλη , πολύ πιο φωτεινή πλευρά της λίμνης, που σου προσφέρει απλόχερα ότι χρειάζεσαι για τις διακοπές σου. Μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που είχαμε συναντήσει τις προηγούμενες φορές, με άλλο κόσμο, άλλη ζεστασιά. Με τη λίμνη να μετατρέπεται σε μια μεγάλη θάλασσα, με πλοιάρια και βάρκες, με πλαζ και ξαπλώστρες, με beach bar πολύ προσεγμένα, με cocktails και φαγητά εξαιρετικά και κυρίως με ένα μοναδικό πάντρεμα του χρώματος του ουρανού με αυτό των νερών μιας ήρεμης τεράστιας λίμνης, που σε κάνει να θέλεις να καθίσεις και να χαζεύεις τα παιχνιδίσματα αυτών των χρωμάτων ολόκληρη τη μέρα!

Η Οχρίδα είναι κάθε εποχή διαφορετική, αλλά αν μου ζητήσετε να επιλέξω, χωρίς κανένα ενδοιασμό θα σας προτείνω καλοκαίρι. Τους λόγους θα τους καταλάβετε στη συνέχεια, αν έχετε την υπομονή να διαβάσετε τα γραφόμενα μου!

Ξεκαθαρίζω από την αρχή, ότι όταν ταξιδεύετε θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος την επιφυλακτικότητα που δημιουργούν τα πολιτικά δεδομένα και οι ιστορικές μας διαφορές με το κρατίδιο των Σκοπίων (Βόρεια Μακεδονία). Αφήστε πίσω και πιθανές φοβίες που έχουν καλλιεργηθεί αυτά τα χρόνια. Θα συναντήσετε ανθρώπους φιλικούς, χαμογελαστούς που θα μιλήσουν με αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες και αν φτάσει η κουβέντα στα γνωστά θέματα, θα το ξεπεράσουν με ευγένεια – οφείλω να ομολογήσω – κερνώντας σας μια ρακί! Νοιώσαμε απόλυτα ασφαλείς σε όλη τη διαμονή μας, σε όλες τις συναλλαγές μας, σε όλες τις συναναστροφές μας.

Το δεύτερο που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι τίποτα από ότι διαβάσετε δεν θα απολαύσετε αν αποφασίσετε να κάνετε το ταξίδι ακολουθώντας κάποιο τουριστικό γραφείο. Το πρόγραμμα με αυτό τον τρόπο είναι πολύ περιορισμένο, η διαμονή είναι σε συγκεκριμένη περιοχή που καμία σχέση δεν έχει με τα όσα μπορείτε να ζήσετε μόνοι σας και γενικά θα σας περιορίσει σε απόλυτο βαθμό την κίνησή σας.

Η διαδρομή από Λάρισα μέχρι Οχρίδα είναι 296 χλμ. Εκ των οποίων τα 211 χλμ μέχρι το Τελωνείο της Νίκης (σε ελληνικό έδαφος δηλαδή). Οδηγείτε από τον δρόμο προς Ελασσόνα και Κοζάνη, φτάνετε έξω από τη Φλώρινα και στρίβετε για το τελωνείο της Νίκης, από όπου θα περάσετε στη Βόρεια Μακεδονία. Απαραίτητες αστυνομικές ταυτότητες ή διαβατήρια, τα σχετικά πιστοποιητικά για covid (δεν ξέρω τι θα ισχύει την περίοδο που θα αποφασίσετε να πάτε, οπότε καλό είναι να ρωτήσετε σχετικά στο τελωνείο – τηλ. 2385045559) και βεβαίως η πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητό σας.

Συνοπτικές οι διαδικασίες συνήθως εκεί, αν και πάντα θα συναντήσετε κίνηση, καθώς μεγάλος αριθμός κατοίκων της περιοχής μετακινείται σχεδόν καθημερινά στη γειτονική μας χώρα για ψώνια, καύσιμα κτ.λ. Κάνετε μια στάση και στο duty free (καλές προσφορές σε αλκοολούχα και κολόνιες. Για τσιγάρα προσέξτε γιατί στην επιστροφή σας υπάρχει ο σχετικός έλεγχος).

Σε 10 λεπτά είστε στα Μπίτολα (Μοναστήρι) – αξίζει ένα Σ/Κ εκεί – και ακολουθώντας μία πανέμορφη διαδρομή, σε πολύ καλό και σχετικά καινούργιο δρόμο, θα φθάσετε εύκολα στην Οχρίδα. Προσοχή μόνο στην σήμανση του δρόμου και ιδιαίτερα στα όρια ταχύτητας, αν δεν θέλετε να σας σταματήσει η “Τροχαία” της χώρας. Η δοκιμασμένη μέθοδος αποφυγής τέτοιων περιστατικών, με απόλυτη επιτυχία, είναι να βρίσκεστε μονίμως πίσω από αυτοκίνητο με Σκοπιανές πινακίδες. No problem!

Φθάνοντας στην πόλη της Οχρίδας ακολουθείτε τις ταμπέλες (ή το gps) που οδηγούν στο μοναστήρι του Οσίου Ναούμ (Sveti Naum) , αναλυτικότερα παρακάτω, βγαίνετε από την πόλη και βρίσκεστε σε μια παραλίμνια διαδρομή με μικρά ξενοδοχεία, νοικιαζόμενα σπίτια, beach bar, παραλίες, ομπρέλες θαλάσσης, γιατί εκεί αξίζει να βρεθείτε το καλοκαίρι.

Επιλογές πολλές!

Αν θα πρέπει να σας προτείνω κάτι, ανεπιφύλακτα σας λέω: Villa Mina!

Η περιοχή που βρίσκεται είναι το Lagadin (αναζητείστε το στο booking) και δείτε το ΕΔΩ

Σχετικά πιο ακριβό από το μέσο όρο της περιοχής αλλά απλά τέλειο! Καθαρό, με την πισίνα του, από την οποία απολαμβάνετε τη θέα της λίμνης, φοβερό πρωινό και εξυπηρέτηση 24 ώρες. Φιλικότατος ιδιοκτήτης που παρεμπιπτόντως φτιάχνει δικό του ρακί, με γεύση κεράσι που αξίζει να το δοκιμάσετε. Με 80 ευρώ έχετε ολόκληρο το πακέτο που θα θέλατε… Αν θέλετε κάτι πιο απλό, θα βρείτε επιλογές από 30€!

Στα 20 μέτρα από το ξενοδοχείο θα βρείτε , απλά κατεβαίνοντας στη λίμνη, το beach bar και στα δεξιά του την παραλία του lagadin, γιατί το μπάνιο στη λίμνη το καλοκαίρι είναι πραγματική απόλαυση. Τα νερά είναι κατακάθαρα, μην τα φοβηθείτε απλά δοκιμάστε μια εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη… (Εντάξει δεν είναι παραλία της Μήλου ή του Αιγαίου, αλλά δεν θα σας χαλάσει καθόλου)…

Πεινάσατε;

200 μέτρα δεξιά όπως κατεβαίνετε από το ξενοδοχείο στη λίμνη, θα γνωρίσετε μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία. Έχοντας γυρίσει τα Βαλκάνια, θα σας πω ότι για μένα τουλάχιστον, είναι το καλύτερο εστιατόριο που έχω επισκεφτεί. Φοβερό φαγητό, τέλεια εξυπηρέτηση, καθαριότητα σε απόλυτο βαθμό και τιμές Βόρειας Μακεδονίας. Όταν έρθει ο λογαριασμός θα απορείτε και θα πιστεύετε ότι έγινε κάποιο λάθος. 15 ευρώ δύο άτομα, πλήρες γεύμα και ποτά; Dva Bizera! Ξενοδοχείο 4 αστέρων (μπορείτε να το επιλέξετε και για διαμονή) και εστιατόριο 15 αστέρων!!! ΕΔΩ

Φθάσατε λοιπόν, εγκατασταθήκατε, φάγατε…ώρα για ξεκούραση.

Απολαύστε το απόγευμα το μπάνιο σας στη λίμνη ή την πισίνα, χαλαρώστε και περιμένετε τη στιγμή που ο ήλιος θα δύσει και το χρώμα του καλοκαιρινού ουρανού θα ενωθεί με αυτό των νερών της λίμνης. Είναι η ώρα της απόλυτης χαλάρωσης, του “αδειάσματος”, που σου δημιουργεί και όχι τυχαία , την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κάποιο νησί, αγναντεύοντας τη θάλασσα.

Ευκαιρία για κάποιες χρήσιμες πληροφορίες:

Η Λίμνη της Οχρίδας είναι μια από τις βαθύτερες (294 μ.) και αρχαιότερες λίμνες της Ευρώπης, με μοναδικό υδατικό οικοσύστημα, το οποίο περιλαμβάνει περισσότερα από 200 ενδημικά είδη. Λόγω της σημασίας της, η λίμνη χαρακτηρίστηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1979. Υπάρχουν τρεις πόλεις στις ακτές της λίμνης: η Οχρίδα και η Στρούγκα στην πλευρά της Βόρειας Μακεδονίας και το Πόγραδετς στην Αλβανία (που τελευταία αναπτύσσεται αρκετά τουριστικά) και ο τουρισμός – που κατέρρευσε μετά τη γιουγκοσλαβική κρίση – αποτελεί το κύριο κομμάτι της τοπικής οικονομίας. Τα νερά της είναι κατακάθαρα και διαυγή μέχρι και βάθους 20 μέτρων και πρέπει να απολαύσετε το μπάνιο σας εκεί όσο ακόμα η αστικοποίηση της περιοχής δεν την τραυματίζει σοβαρά.

Νόμισμα είναι το δικό τους δηνάριο με αναλογία 1€ = 61,5 δηνάρια.

Οι τιμές είναι πραγματικά φθηνές. Για να είμαι ειλικρινής ήταν ( γιατί τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί ήταν το καλοκαίρι του 2019) αν και από ότι έχω μάθει δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Το ποτό στα 2 €, καφές όχι πάνω από 1€, πλήρες φαγητό με 6-7 € το άτομο (να κοιτάτε και να ζητάτε πάντοτε καταλόγους), μπορείτε να πληρώσετε με κάρτα παντού, ενώ εύκολα θα συνεννοηθείτε με λίγα αγγλικά αν και πολλοί ξέρουν τα βασικά ελληνικά.

Για ταξί – θα τα πούμε και παρακάτω – πάντοτε ρωτήστε την τιμή πριν ανεβείτε. Από το Villa Mina μέχρι την πόλη της Οχρίδας, για μια απόσταση περίπου 7 χλμ θα πληρώσετε το πολύ 300 δηνάρια (5€). Οπότε δεν ανησυχείτε ούτε για το πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, ούτε για το αν θα πιείτε και πως θα γυρίσετε στο ξενοδοχείο, ούτε αν θα σας σταματήσει η τοπική τροχαία για έλεγχο. Προσέξτε πάντως γιατί το καλοκαίρι οι έλεγχοι για αλκοτέστ είναι καθημερινοί!

Το φαγητό θα σας αρέσει και όπως ισχύει παντού και πάντοτε, αποφύγετε τα πολύ τουριστικά εστιατόρια (Κανόνας διαχρονικός). Θα βρείτε τα πάντα από τοπική – τυπική βαλκανική κουζίνα-, ιταλική και διεθνή, ενώ υπάρχουν πραγματικά αξιόλογα εστιατόρια για να φάτε και να περάσετε καταπληκτικά… (Θα προτείνω παρακάτω)

Σπεσιαλιτέ τους η πέστροφα της λίμνης και η σχετική ψαρόσουπα. Προσωπικά κόλλησα με το γεμιστό ψαρονέφρι με μπλε τυρί. Τι ψαρόσουπα τι ψαρονέφρι… Δοκιμάστε το μπουρέκι τους με σπανάκι ή τυρί ή κιμά… Προσεγμένα και μόλις 0,80€ μια κομματάρα! Το makalo για ορεκτικό με γιαούρτι και σκόρδο (κάτι σαν τζατζίκι δηλαδή). Ειδική αναφορά στα κρασιά τους τα οποία είναι πραγματικά πολύ καλά: Τα κρασιά των Σκοπίων παίζουν πάντα δυνατά στα βραβεία και αρκετές φορές λαμβάνουν και trophies. Η βιομηχανία κρασιού στη χώρα έχει ενδιαφέρον.

Tamjanika και Vranec τοπικά και εξαιρετικά κρασιά, ενώ το ρακί πάει και έρχεται καθώς ας μην ξεχνάμε ότι εδώ είναι … Βαλκάνια!

BayofBones και Μοναστήρι του Οσίου Ναούμ…

Μόνο μπάνιο και χαλάρωση; Πάμε και μια βόλτα, ανακαλύπτοντας τη διαδρομή που οδηγεί από το Lagadin στα σύνορα της Αλβανίας… Δίπλα στη Λίμν,η μια εξαιρετική διαδρομή με εκπλήξεις και όμορφα μέρη… Από το Villa Mina η διαδρομή μέχρι το Μοναστήρι του Οσίου Ναούμ είναι 20 χλμ (και άλλα τόσα να γυρίσεις) και θα χρειαστείτε περίπου 30 λεπτά.

Συναντάτε αρχικά το Πεστάνι, ένα μικρό χωριό των 1300 κατοίκων, που σφύζει το καλοκαίρι από ζωή (εξαιρετικά παραθαλάσσια μαγαζάκια για φαγητό) και στη συνέχεια οπωσδήποτε στάση στον κόλπο των Οστών… Bay of Bones και το “Μουσείο του νερού”.

Λίγο πριν, να έχετε το νου σας, καθώς θα περάσετε από μια από τις καλύτερες παραλίες της Λίμνης, την Beach Gradishte 3 (Jungle beach). Πολύ ωραίο σκηνικό, καθαρά νερά, μουσική reggae και καφεδάκι. That’s life!

Bay of Bones αμέσως μετά… Μια αυθεντική ανακατασκευή του οικισμού παλαιολιθικών κατοικιών, ένας από τους πιο ελκυστικούς προορισμούς στην Οχρίδα .

Χρονολογείται μεταξύ 1200 και 700 π.Χ., ο αρχικός προϊστορικός οικισμός καταλάμβανε 8500 τετραγωνικά μέτρα. Η λίμνη της Οχρίδας, αρκετά ρηχή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επέτρεψε την ανέγερση μιας τεράστιας ξύλινης κατασκευής πάνω από το νερό, που θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους προϊστορικούς οικισμούς.

Η αρχαιολογική έρευνα πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1997 και 2005, κατά την οποία ανακαλύφθηκε μεγάλος αριθμός ανασκαμμένων υπολειμμάτων.

Τα ευρήματα υποδεικνύουν έναν τεράστιο οικισμό, που υποστηρίζεται από 10.000 ξύλινους σωρούς, καθένας αγκυρωμένος στον πυθμένα της λίμνης. Οι ειδικοί τοποθετούν τον οικισμό στο τέλος της Εποχής του Χαλκού και στην αρχή της Εποχής του Σιδήρου, καθιστώντας τον ουσιαστικά ηλικίας άνω των 3000 ετών. Το όνομα Bay of Bones , αν και επινοήθηκε για να ακούγεται ελκυστικό, είναι στην πραγματικότητα αρκετά ακριβές. Ο χώρος της ανασκαφής παρείχε μια σειρά από ευρήματα, μεταξύ των οποίων ήταν άφθονα υπολείμματα ζώων και κατακερματισμένα αλλά καλά διατηρημένα αγγεία.

Ο οικισμός αριθμεί 24 αντίγραφα προϊστορικών σπιτιών, που αφηγούνται την καθημερινότητα των προϊστορικών ανθρώπων που ζούσαν στην κοινότητα.

Επισκεφθείτε το και απολαύστε το σκηνικό πληρώνοντας για είσοδο 100 δηνάρια (1,5€)…

Από εκεί διανύετε άλλα 14 χλμ και φθάνετε στο Μοναστήρι του Οσίου Ναούμ, ακριβώς δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία.

Η Μονή είναι χτισμένη σε μικρό ύψωμα, έχει κι ένα ξενοδοχείο για όποιον θέλει να μείνει εδώ, και την κεντρική εκκλησία στο κέντρο μεγάλου προαύλιου. Ο ναός, χτισμένος γύρω στο 900, με εκπληκτικές ελληνικές τοιχογραφίες της εποχής με αχνά χρώματα και έχει κι ένα δίπλα χώρο με το μνήμα του Οσίου Ναούμ. Ο ίδιος υπήρξε μαθητής των Κυρίλλου, Μεθόδιου και Κλήμη που αγωνίστηκαν για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης στα Βαλκάνια.

Εγώ μένω εντυπωσιασμένος από δύο πράγματα! Το πρώτο είναι η οργιώδης ομορφιά της φύσης, που τα λόγια δεν μπορούν να την περιγράψουν και το δεύτερο είναι η τουριστική έξαρση που επικρατεί! Όχι άδικα πάντως…

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες αλλά θα σας αφήσω να το ζήσετε όταν το επισκεφθείτε. Φροντίστε να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι γιατί το χειμώνα κατά 90% θα βρείτε το δρόμο αποκλεισμένο από παγετό ή χιόνια και δεν θα μπορέσετε να απολαύσετε τη φύση.

Εδώ βρίσκονται οι φυσικές πηγές που τροφοδοτούν τη λίμνη της Οχρίδας (ποταμός Drim), συνδέονται με τα νερά της Λίμνης Πρέσπα, φιλτράρονται μέσα από στρώματα βράχων και αναβλύζουν ξανά στην περιοχή . Είναι κατακάθαρα (μπορείτε να πιείτε).

Με ένα εισιτήριο των 5 ευρώ θα κάνετε με τη βάρκα τη βόλτα διάρκειας 45 λεπτών, που είναι πραγματικά εντυπωσιακή, φθάνοντας μέχρι το σημείο που αναβλύζουν οι πηγές! Όλα τα λεφτά η βαρκάδα, η παραλία μετά και το δεύτερο Cuba Libre, το πιο γνωστό beach bar της Λίμνης, με τις ξύλινες κατασκευές να φθάνουν μέσα στα νερά…

Τουριστικό Tip:

Αν θέλετε να συνδυάσετε την επίσκεψη στο Μοναστήρι με μια “κρουαζιέρα” στη Λίμνη δεν έχετε παρά να κατεβείτε στην Οχρίδα, στο Λιμάνι και να μπείτε σε κάποιο από τα πλοιάρια που κάνουν καθημερινά αυτό… Με 10 € το άτομο, θα πάτε μέσω λίμνης στο Μοναστήρι του Οσίου Ναούμ, θα δείτε τις όχθες της Λίμνης αλλά κυρίως θα έχετε μια πανοραμική εικόνα της Οχρίδας, από τη λίμνη που είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα! Σε πολλές περιπτώσεις η “κρουαζιέρα” συνδυάζεται και με στάση σε κάποια από τις παραλίες και αν θέλετε να βουτήξετε… Κλείστε το εισιτήριο από το προηγούμενο βράδυ και επιλέξτε καλύτερα απογευματινό δρομολόγιο (καλοκαίρι είναι , ο ήλιος είναι ενοχλητικός!)

Αυτό που αξίζει πραγματικά είναι η πανοραμική εικόνα της παλιάς πόλης της Οχρίδας και της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Κανέο του πιο πολυφωτογραφημένου αξιοθεάτου της Οχρίδας σύμφωνα με τους ειδικούς. Θα δείτε και το πρώην εξοχικό (ένα από τα πολλά του Τίτο) Vila Biljana , περιουσία σήμερα του κράτους της Βόρειας Μακεδονίας και το οποίο έχει – λογικό είναι – φοβερή θέα προς την παλιά πόλη της Οχρίδας.

Στη μετα-Γιουγκοσλαβική εποχή, η Vila Biljana άρχισε να χρησιμοποιείται από πολιτικούς της χώρας. Σήμερα, η βίλα ανήκει στην κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας, της οποίας οι πολιτικοί τη χρησιμοποιούν ως προσωπική τους καλοκαιρινή βίλα (ενώ χρησιμοποιείται επίσης για να φιλοξενήσει αξιωματούχους και διπλωματικούς απεσταλμένους). Δεδομένου ότι η βίλα φιλοξενεί κυβερνητικούς πολιτικούς “υψηλού επιπέδου”, η πρόσβαση είναι αυστηρά απαγορευμένη για το κοινό.

Να κάνω μια μικρή παρένθεση: Είναι γνωστό ότι ο Τίτο είχε ακριβά γούστα! Στη διάρκεια της θητείας του σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, απέκτησε 34 εξοχικές κατοικίες , στα ωραιότερα μέρη της χώρας του! Κάστρα, κυνηγετικές κατοικίες, παραθαλάσσια αρχοντικά, πολυτελή παλάτια… Πολλά χτίστηκαν από την αρχή , άλλα αποκτήθηκαν μέσω της διαδικασίας εθνικοποίησης, από τη βασιλική οικογένεια Karađorđević της Γιουγκοσλαβίας. Είπαμε σοσιαλισμός και … αυτοδιαχείριση!

Αν μη τι άλλο γυρίζετε στο ξενοδοχείο σας γεμάτοι εικόνες!

Και το βράδυ; Φυσικά Οχρίδα by night!

Γιατί το καλοκαίρι η Οχρίδα μετατρέπεται σε μια πολύβουη πόλη, με κόσμο να τριγυρνά στους δρόμους της και τα μαγαζιά της, με υπέροχα μπαράκια, club, ταβέρνες, lounge bars και σας προσφέρει τα πάντα!

Έχοντας ζήσει την πόλη και τις άλλες εποχές, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το καλοκαίρι η Οχρίδα είναι απλά εντυπωσιακή, με πολλές επιλογές για να μην βαρεθείτε ούτε μια βραδιά.

Με 5 ευρώ στο ταξί φθάνετε στο κέντρο της πόλης, απολαμβάνετε τη βόλτα σας στον κεντρικό πεζόδρομο ( Petar Chaulev) χαζεύοντας τα μαγαζιά, στα οποία θα βρείτε σίγουρα κάτι να αγοράσετε (παρεμπιπτόντως στο τέλος του πεζόδρομου υπάρχει το Waikiki με προϊόντα στη μισή τιμή από τα ίδια στην Ελλάδα!) , πιείτε τον καφέ σας δίπλα στη λίμνη, στο Porta (η αίσθηση του νησιού κυριαρχεί!) και περπατώντας στο δρόμο δίπλα από τη λίμνη, που οδηγεί στο κάστρο του Σαμουήλ, επιλέξτε για τη συνέχεια ένα από τα πολλά μπαρ για το ποτό σας…

Lotos, Momir, NOA Lounge Bar, Liquid και φυσικά στο ένα και μοναδικό Cadmo lounge bar, με ζωντανή μουσική τα περισσότερα βράδια, με την καταπληκτική του εξέδρα στη λίμνη, όπου θα απολαύσετε υπέροχο φαγητό, καθαρό ποτό και αξέχαστα βράδια…

Τελειώσαμε;

Για πίτσα στη Leonardo, στον από πάνω δρόμο Tsar Samoil και στην πλατεία της Αγίας Σοφίας στη Via Sacra. Εκεί, στην πλατεία Αγίας Σοφίας, απέναντι από την ομώνυμη εκκλησία, θα βρείτε και την καλύτερη ταβέρνα της Οχρίδας τηνSveta Sofia…

Φαγητό άλλου επιπέδου, παραδοσιακές γεύσεις, φοβερά κρεατικά , κρασιά και βιολιά να παίζουν για εσάς όλο το βράδυ. Αν δεν δοκιμάσετε … απλά θα χάσετε!

Και για after καταστάσεις εννοείται Jazz in, λίγο πιο κάτω από την Sveta Sofia, μετά τη 01.00 και προς το κέντρο το Duck Café, με jazz blues rock μουσική (Εννοείται ζωντανή μετά τη 01.00) και το Cuba Libre Night club λίγο πιο πάνω.

Από τιμές; Καλύτερες δεν γίνεται… Καφέ 1€, ρακί 1€, ποτό στα 2,5€, μπύρα 1€, φαγητό τα δύο άτομα γύρω στα 15€ (με κρασί), ενώ για μια οικογενειακή πίτσα δεν θα πληρώσετε πάνω από 5€. Αυτά πληρώναμε το καλοκαίρι του 2019 (προ κορωνοϊού), φαντάζομαι ότι οι όποιες αλλαγές θα είναι μικρές…

Αν αντέχετε ακόμη, επιστροφή με ταξί στο ξενοδοχείο, τραπεζάκι δίπλα στην πισίνα και απολαύστε το αυγουστιάτικο φεγγάρι πάνω από τη λίμνη για …όσο μένουν τα μάτια σας ανοιχτά.

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι, είναι προτιμότερο να πληρώνετε είτε σε τοπικό νόμισμα (μπορείτε να ανταλλάξετε τα ευρώ σε κάποιο από τα ανταλλακτήρια ή σε κάποια τράπεζα) ή με κάρτα. Δέχονται ευρώ παντού αλλά η στρογγυλοποίηση γίνεται πάντοτε προς τα πάνω…

Tip για όλους:

Καλοκαίρι, λίμνη, Οχρίδα, Beach bar; Cuba libre!!!

Το απόλυτο beach bar που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κάποιο αντίστοιχο σε νησί! Καταπληκτικές εγκαταστάσεις, εξέδρα μέσα στη Λίμνη, με ομπρέλες , μεγάλες μαξιλάρες και ξαπλώστρες, ανοιχτό από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Μπορείτε να πείτε από καφέ μέχρι ποτό και να φάτε (προσεγμένη η κουζίνα του).

Το βράδυ ετοιμαστείτε για μουσικά happenings, latin καταστάσεις και ζωντανές μπάντες για ατελείωτα πάρτυ!!! 3χλμ περίπου από την πόλη της Οχρίδας, στη μέση της διαδρομής Οχρίδα – Villa Mina… Καλού κακού πριν πάτε κάντε ένα τηλέφωνο να κλείσετε τραπέζι ή ξαπλώστρα, ειδικά όταν υπάρχουν και μουσικά happenings (00389 75 357 545)

Αν δεν πάτε, δεν έχετε δει τίποτα!

Tip για τους λάτρεις του αυθεντικού:

Ακριβώς πίσω από το Porta… και το ξενοδοχείο Aleksandria, στον παραλιακό δρόμο, βρίσκεται ένα μικρό μαγαζάκι, που θυμίζει παράγκα, το Podrum Ohrid.

Καθίστε στα παλιά ξύλινα τραπεζάκια του και δοκιμάστε το φαγητό του. Παραδοσιακή τοπική κουζίνα αλλά και ψητά σχάρας. Λαχανοντολμάδες με μπέικον, φασόλια στη γάστρα, μελιτζάνες μαγειρεμένες με ντομάτες και έναν εξαιρετικό vegetarian γύρο, κάποιες προτάσεις που πρέπει να δοκιμάσετε!

Αντί επιλόγου…

Αν ψάχνετε ένα μέρος, που χωρίς να πληρώσετε μια περιουσία, θα χαλαρώσετε, θα ξεκουραστείτε, θα δείτε πράγματα, θα απολαύσετε φύση, θα φάτε εξαιρετικά και θα διασκεδάσετε, θα σας πρότεινα χωρίς κανένα ενδοιασμό, λίγες ημέρες στην Οχρίδα.

Αρκεί να πάτε με το δικό σας αυτοκίνητο, να αποφύγετε τη διαμονή στη Στρούγκα ή την πόλη της Οχρίδας , να μείνετε στην περιοχή του Lagadin και να μην φοβηθείτε να βουτήξετε στη λίμνη…

ΥΓ

Δεν αναφέρω λεπτομέρειες για την πόλη της Οχρίδας γιατί θα τα πούμε αναλυτικά κάποια άλλη φορά!

Καληνύχτα Κεμάλ!

Καληνύχτα Κεμάλ
“…νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα…”
Αυτοί οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου, από το αγαπημένο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι,
γυρνάνε στο μυαλό μου αυτές τις ημέρες, καθώς παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν στην
Ουκρανία.
Και παρ’ όλες τις εφηβικές ψευδαισθήσεις για την αλλαγή του κόσμου και της κοινωνίας,
για την παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη, για την αυτοδιάθεση των λαών και τη συνύπαρξη
όλων σε έναν πλανήτη διαφορετικό από αυτόν που γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές,
προσγειώνομαι και πάλι στην απλή πραγματικότητα και στον σκληρό ρεαλισμό, που
καταλήγει στην επικράτηση του ισχυρού, στην ήττα του αδύναμου και στη μοναχική πορεία
όσων προσδοκούν σε κάτι περισσότερο, από αυτό που αντιστοιχεί στο μέγεθος της
ιστορικής τους διαδρομής.
Δεν είμαι διεθνολόγος ούτε θα διεκδικήσω αυτόν τον τίτλο.
Υπάρχουν οι ειδικοί, αν και το να αναζητάς αντικειμενική κρίση, μέσα σε αυτόν τον
κυκεώνα εξαρτήσεων και λεπτών ισορροπιών, είναι σα να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα…
Αφήνω και τις σχετικές στρατιωτικές και επιχειρησιακές αναλύσεις για τους “κατά
επάγγελμα ειδικούς”, που γέμισαν τις τηλεοπτικές οθόνες, ξεφυτρώνοντας σαν μανιτάρια,
γεμάτοι γνώση – πόσο τους ζηλεύω- για τα πάντα: Τι αριθμούς στρατιωτικών δυνάμεων, τι
σχέδια επιχειρήσεων, τι γνώση όλων των ιδιαίτερων συνθηκών ενός πολέμου, τι εκτιμήσεις
για την επόμενη κίνηση των δύο πλευρών, τι… Τα πάντα και σε τιμή ευκαιρίας!
Δυο απλά πράγματα θα ήθελα απλά να σας μεταφέρω:
Δεν ξυπνήσαμε , μετά την εισβολή της Ρωσίας, σε έναν “αλλιώτικο κόσμο”, όπως με
μεγάλη δόση ρομαντισμού πολλοί υποστήριξαν.
Ξυπνήσαμε και ξυπνάμε στον ίδιο κόσμο, που κυριαρχεί το “δίκαιο του ισχυρού”, που
τρελοί και παρανοϊκοί ηγέτες νοιώθουν ότι “ήρθε η στιγμή να συνομιλήσουν μόνοι τους με
την ιστορία”, που πολιτικοί συμβιβασμοί και συμφέροντα καθορίζουν τύχες εθνών και
λαών, που η στρατιωτική δύναμη, τα όπλα και το αίμα βάφουν τις γραμμές των νέων
συνόρων.
Ξυπνήσαμε στον ίδιο κόσμο, που οι “αδύναμες χώρες” απειλούνται από τις ισχυρές, που οι
“λυκοσυμμαχίες” στη δύσκολη στιγμή παύουν να υπάρχουν, που απλοί άνθρωποι από τη
μια στιγμή στην άλλη χάνουν τις ζωές τους και ανακαλύπτουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Ξυπνήσαμε στον ίδιο κόσμο, με τα ίδια προβλήματα, με τις ίδιες ανισότητες, με την αδικία
και το φόβο για το αύριο.
Οι αφορμές είναι διαφορετικές αλλά το παιχνίδι στην ουσία το ίδιο: Όπως στην Κύπρο,
όπως στη Βόρεια Αφρική, όπως στη Συρία, όπως σήμερα στην Ουκρανία ή αύριο κάπου
αλλού…
Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο όταν έπρεπε και σήμερα πληρώνουμε το κόστος της
αδυναμίας μας.
Και το δεύτερο…
«Αυτό το πρωινό, υπερασπιζόμαστε το κράτος μας μόνοι μας. Όπως χθες, οι πιο
δυνατές δυνάμεις του κόσμου κοιτάζουν από απόσταση», είπε σε ένα του διάγγελμα ο
Ουκρανός πρόεδρος…
20 λέξεις για να περιγραφεί η πιο σκληρή αλήθεια. Αυτή της μοναξιάς την ώρα της κρίσης.
Το να μπορείς να υπερασπιστείς μόνος σου τη χώρα σου αν έρθει η στιγμή… Γιατί αν
αποκοιμηθείς με τις “διαβεβαιώσεις” των άλλων και ξεχαστείς στις υποσχέσεις όσων θα
βρίσκονται από απόσταση, το έχασες το παιχνίδι…
Προφανώς και πρέπει να φτιάξεις τις συμμαχίες σου, να χτίσεις φιλίες και συνεργασίες,
αλλά δε γίνεται να βάζεις την άμυνα της χώρας σου σε δεύτερο πλάνο.

Ούτε βέβαια να επιχειρηματολογείς λαϊκίζοντας για το “πόσα σχολεία θα μπορούσαμε να
χτίσουμε αν δεν αγοράζαμε τα Rafale”…
ΥΓ
Το ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν πολίτες αλλά και κόμματα, που υποστηρίζουν έναν
παρανοϊκό αρχηγό κράτους, που δε διστάζει να βάλει σε κίνδυνο ολόκληρο τον κόσμο, να
εισβάλει σε άλλη χώρα, να απειλήσει τους πάντες και τα πάντα, να ερμηνεύσει “κατά το
δοκούν” την ιστορία και να επιχειρήσει να την ξαναγράψει, είναι πραγματικά λυπηρό.
Το ότι οι ίδιοι θεωρούν πως ο Πούτιν θα “μας δώσει” πίσω την Αγιά Σοφιά και θα εξοντώσει
τον εχθρό μας (παρόλο που του πουλά οπλικά συστήματα)… είναι πραγματικά επικίνδυνο.

Από τα «τσίγκινα βρακιά» στον … Παπαρατσένκο!

Πάει πολύς καιρός, που μια συζήτηση στη Βουλή προκαλούσε ενδιαφέρον. Ακόμη και αν αυτή αφορούσε πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης,  που θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και σε εκλογές. Θεωρητικά πάντα, γιατί κανείς δεν θα στοιχημάτιζε σε μια τέτοια πιθανότητα…

Νομίζω ότι όλοι είχαν προεξοφλήσει το πως θα εξελισσόταν η συζήτηση, τι θα χρησιμοποιούσε ο καθένας για επιχειρήματα, τι θα ακούγονταν στη Βουλή και πως θα έκλεινε ένα τριήμερο, το οποίο γρήγορα θα ξεχαστεί.

Προσπαθώ να βρω κάτι ενδιαφέρον από τη συζήτηση και δεν τα καταφέρνω, εκτός ίσως από μικρές αναλαμπές κοινοβουλευτικού λόγου, σε μια έρημο επιχειρημάτων, που για μια ακόμη φορά προσεγγίζουν το πολιτικό κουτσομπολιό ή στην καλύτερη περίπτωση μια αντιπαράθεση μέτριων συνδικαλιστών, σε φοιτητικό αμφιθέατρο.

Είναι κουραστική η επανάληψη των ίδιων επιχειρημάτων ένθεν κακείθεν, που αναπαράγουν από τη μια, την υποχώρηση της σοβαρής πολιτικής σκέψης ( και κατά συνέπεια και του λόγου) και από την άλλη, την αγωνία της περιχαράκωσης των πολιτικών χώρων, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Αντιπαραθέσεις του τύπου “είσαι ο Γκέμπελς της ΝΔ και εσύ ο Μπέρια του ΣΥΡΙΖΑ” δεν συναντάς ούτε σε καφενεία, τη στιγμή μάλιστα που η ελληνική κοινωνία βιώνει το vertigo της οικονομικής συμπίεσης από τις αυξήσεις στα είδη βασικής ανάγκης, της εκτόξευση των τιμών ρεύματος και φυσικού αερίου, της συνεχιζόμενη άδικης φορολογίας, της κατάρρευσης των μικρών επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις από την προβληματική διαχείριση της πανδημίας…

Μια κοινωνία σε βαθιά κατάθλιψη, που αδυνατεί να βρει διεξόδους, που νοιώθει εγκαταλελειμμένη, ανασφαλής και απογοητευμένη δεν μπορεί να αποδεχθεί ούτε την υπερφίαλη αντιμετώπιση των πάντων, από τον Πρωθυπουργό, ούτε την  ανούσια κριτική ενός αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που  βρίσκεται αιχμάλωτος από τα αποτελέσματα  των δικών του επιλογών, σαν πρόεδρος Κυβέρνησης…

Μια “κοκορομαχία” έχει το ενδιαφέρον μιας … κοκορομαχίας και τίποτα παραπάνω.

Και είναι πια απίστευτα κουραστική αλλά και υποτιμητική για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που αντιλαμβάνονται ότι, από τους φορείς αυτών των λογικών, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα.

Θέλουν σοβαρότητα, ρεαλισμό, υπευθυνότητα και προτάσεις που να απαντούν στα πραγματικά τους προβλήματα. Θέλουν την πολιτική, να ξαναγίνει χρήσιμη για αυτούς. Θέλουν να μπορέσουν να εμπνευστούν, να πιστέψουν, να εμπιστευτούν.

Για αυτό και αλλάζει το πολιτικό σκηνικό…

ΥΓ 1

Οι κουταβακισμοί του Πολάκη με τα “τσίγκινα σωβρακάκια”, όσο γίνονται ανεκτοί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα υπογραμμίζουν τη συνυπευθυνότητά της στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Μην απορήσουν με τις επόμενες δημοσκοπήσεις…

ΥΓ 2

Μακράν η καλύτερη στιγμή – τουλάχιστον με χιούμορ – η αναφορά Κουτσούμπα στον ιστορικό Ρατσένκο , που παρουσίασε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τα  Ρωσικά κρατικά αρχεία, για το ρόλο του ΚΚΕ στη διάρκεια του εμφυλίου. Ο Ρατσένκο… έγινε Παπαρατσένκο από το στόμα του Δ. Κουτσούμπα. Για την ουσία των εγγράφων… κάποια άλλη φορά.

ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

Ήταν και θα είναι πάντοτε ΕΔΩ!

Στη μεγάλη του συναυλία στο γήπεδο Αλκαζάρ, λίγο μετά την πτώση της χούντας, όπου βρέθηκα – μικρό παιδί ακόμα- χάρη στην επιμονή του γείτονά μου… Πρωτόγνωρες εικόνες και συναισθήματα για μένα τότε: οι μουσικές, οι σφιγμένες γροθιές, τα κόκκινα λάβαρα και ο ενθουσιασμός που ξεχείλιζε από τις χιλιάδες του κόσμου Ήταν ο Μίκης της Αντίστασης, του Αγώνα για τη Δημοκρατία, σημαιοφόρος και ενορχηστρωτής μιας συναυλίας ονείρων και ελπίδας.

Στις πρώτες μου πολιτικές αναζητήσεις στα μαθητικά μου χρόνια και στους γιορτασμούς του Πολυτεχνείου, τότε, με το φόβο της αντίδρασης από τη σκληρή μας Λυκειάρχη… Ήταν εκεί με το «σφαγείο», με τον Ανδρέα «που χτυπούσαν το βράδυ στην ταράτσα». Το απόλαυσα μαζί και την αποβολή!

Ήταν πάντοτε στη μεγάλη μου απορία εκείνων των χρόνων της νιότης: Πως μπορεί να γουστάρω τους Rolling Stones και τους Led Zeppelin, αλλά να ξεσηκώνομαι με το «θα σημάνουν οι καμπάνες»; Είναι σωστό;

Ήταν στις μεγάλες κομματικές παρέες, στα ταβερνάκια των φοιτητικών χρόνων, όταν γινόμασταν ένα τραγουδώντας τη Δραπετσώνα… «Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου… Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»Ήταν στις μεγάλες, τις ανεπανάληπτες προεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80, λίγο πριν ανέβει στην εξέδρα ο Ανδρέας… Ένα το χελιδόνι και … «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους» Ήταν ο Μίκης της Ανάτασης.

Ήταν στην Κούβα το 1986 (φοιτητής ακόμα), όταν μια παρέα Κουβανών ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, άρχισαν να φωνάζουν “Μίκης canto general”…Ήταν ο Μίκης του κόσμου… Ο παγκόσμιος Έλληνας, που το όνομά του ακουγόταν στις άκρες της οικουμένης…

Ήταν στις πολιτικές αντιπαραθέσεις της περιόδου του ’89. Στην «αχώνευτη» έκπληξη της υπουργοποίησης του στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήταν ο Μίκης της πολιτικής, με τον οποίο ποτέ δεν συμφώνησα, αλλά ταυτόχρονα και ο Μίκης της ανατροπής των δεδομένων μιας ολόκληρης εποχής.

Σταματώ εδώ γιατί δεν θα ‘χω τελειωμό… Ήταν και θα είναι ο Μίκης που αγαπήσαμε όλοι μας. Και σε αυτή την αγάπη υπάρχουν κοινά σημεία.

Όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, όσο αλλιώτικους δρόμους κι αν ακολουθούμε καθώς… η ζωή τραβά την ανηφόρα.

Σεβασμός, υπόκλιση και αιώνια ευγνωμοσύνη σε μια τεράστια προσωπικότητα που, εκτός των άλλων, μας δίδαξε μέχρι το βιολογικό του τέλος, το πώς πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτά που πιστεύεις.

Τι όμορφο και τι μοναδικό να σε τιμά ολόκληρος ο λαός!

Αιώνιος και απέθαντος!