5,4 δις νέα βάρη … και αυτοί χαίρονται!

Οι εξελίξεις στο προσφυγικό, οι τρομοκρατικές επιθέσεις αλλά και η συζήτηση το τελευταίο διάστημα γύρω από τη διαπλοκή και την εφαρμογή της δικαιοσύνης στη χώρα μας έχει φέρει σε δεύτερη μοίρα τη συζήτηση για την πορεία της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου, του μνημονίου που υπέγραψε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Η διακοπή μάλιστα της διαπραγμάτευσης λόγω της αποχώρησης για το Πάσχα των καθολικών οδήγησε αρκετούς στο συμπέρασμα ότι ουσιαστικά θα παγώσουν οι εξελίξεις τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του κουαρτέτου.

Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει καθώς τις τελευταίες ημέρες φαίνεται ότι οι εξελίξεις τρέχουν.

Οι δηλώσεις που έκανε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πριν από λίγες ημέρες όπου έδειξε διαλεκτικός απέναντι στους τομείς που θα επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε περικοπές προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό ήρθαν να πλαισιωθούν από τη χαλάρωση της σκληρής στάσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο ωστόσο επιμένει ότι η Ελλάδα πρέπει να πάρει σκληρά μέτρα.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη και ουσιαστικά η διαμόρφωση συνθηκών για συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και το κουαρτέτο ήρθε να επιβεβαιώσει την κυβερνητική εκπρόσωπο η οποία μάλιστα προσδιόρισε ότι η «χρυσή τομή» βρέθηκε στη λήψη μέτρων ύψους 5,4 δισεκατομμυρίων μέχρι το 2018 αντί των 8 έως 9 δις ευρώ που ζητούσε αρχικά το ΔΝΤ!

Όλα αυτά γίνονται στο περιθώριο των συνολικότερων εξελίξεων στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και προκάλεσαν ένταση στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της βουλής καθώς αρκετά κόμματα της αντιπολίτευσης ζήτησαν ενημέρωση από τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, χωρίς ωστόσο αυτό να συμβεί με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης από τη συνεδρίαση της επιτροπής.

Την ίδια στιγμή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον ΟΑΣΑ παρουσιάστηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος για την πορεία της οικονομίας τα επόμενα χρόνια. Παρουσίασε μάλιστα στατιστικά στοιχεία που αφορούν το κλείσιμο του περσινού προϋπολογισμού αλλά και την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού του 2016 και προσδιόρισε ότι αν συνεχιστεί η θετική εικόνα και το επόμενο διάστημα αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη λήψη λιγότερων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής το 2017 και το 2018 ενώ επισήμανε ως θετικό ότι τον πρώτο λόγο σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής δεν έχει πλέον το Δ.Ν.Τ. αλλά η κυβέρνηση και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Είναι η αισιοδοξία που δεν έχει λογική καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα ουσιαστικό στοιχείο που να τη δικαιολογεί.

Η κοινωνία υποφέρει, τα μεσαία οικονομικά στρώματα διαλύονται από μια άνευ προηγουμένου φορομπηχτική πολιτική και η υποανάπτυξη συνεχίζεται ανακυκλώνοντας τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης.

Ακόμα πάντως και  αυτά σημαίνουν – κάτι που και ο ίδιος ο Χουλιαράκης ανέφερε – ό,τι τα επόμενα χρόνια οι Έλληνες θα κληθούν να κάνουν νέες θυσίες προκειμένου να εξευρεθεί το ποσό των 5,4 δισεκατομμυρίων ευρώ που προβλέπουν τα μέτρα για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης.

Και η Κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί θα είναι 5,4 και όχι 7 ή 8! Μιλάμε για απίστευτους πολιτικούς σαλτιμπάγκους!

Ήδη μάλιστα έχει προσδιοριστεί ότι τα σχέδια της κυβέρνησης για την εξεύρεση του συγκεκριμένου ποσού που ανέρχεται στο 3% του Α.Ε.Π. θα προκύψουν μέσα από τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, την αύξηση των εσόδων που θα προκύψουν από την επίτευξη συμφωνίας με τον ΟΠΑΠ, τη βελτίωση της εισπραξιμότητας του Φ.Π.Α. και την πάταξη του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής.

Μόνο που αυτά είναι ωραία και πολύ – ακουσμένα λόγια ενώ η πράξη αναμένεται να είναι εντελώς διαφορετική:

Νέες επιβαρύνσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας.

Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση θεωρεί σχεδόν δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα θα απαιτηθούν νέα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής ενώ παράλληλα τονίζει ότι και τα μέτρα που θα ληφθούν στο πλαίσιο της συμφωνίας για την πρώτη αξιολόγηση θα έχουν επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και θα προκαλέσουν περαιτέρω ύφεση.

Με βάση λοιπόν τις εξελίξεις το μόνο σίγουρο φαίνεται να είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι μισθωτοί για μία ακόμη φορά είναι αυτοί που θα αναγκαστούν σε θυσίες προκειμένου να ευημερήσουν οι αριθμοί.

Το αν τώρα στο τέλος αυτής της πορείας έρθει η «Ανάσταση» της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούμε να το προβλέψουμε.

Το σίγουρο είναι ότι τη Μεγάλη Εβδομάδα θα τη ζήσουμε.

Και όπως όλα δείχνουν θα έχει πολύ μεγάλη διάρκεια.

Ενδιαφέρουσες διεργασίες

Το ελληνικό ζήτημα σχετίζεται, άρρηκτα, με τα όσα συντελούνται στα κράτη – μέλη της Ε.Ε.

Όσο κι αν η τεχνογραφειοκρατία των Βρυξελλών επιχειρεί ν’ αποκρύψει την αγωνία της για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του αρχιτεκτονήματος που διευθύνει, τα πράγματα παίρνουν συγκεκριμένη τροπή.

Ισχυροποιούνται οι δυνάμεις που αμφισβητούν – συχνά από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες – την ευρωενωσιακή πολιτική, ακόμα και την ίδια την αναγκαιότητα ύπαρξης της Ε.Ε.

Στην Πορτογαλία η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Π. Κοέλιο κινδυνεύει να ηττηθεί από την σοσιαλδημοκρατικού χρωματισμού αντιπολίτευση, παρά την έξοδο στις αγορές.

Στην Ισπανία το διακύβευμα, λόγου του μεγέθους της χώρας και των οικονομικών επιπτώσεών τους στην ευρωζώνη, είναι πολύ μεγαλύτερο. Το «Λαϊκό Κόμμα» του Μ. Ραχόι θα παίξει τα ρέστα του, απέναντι στο αριστερό «Podemos», σε μία σύγκρουση που θα επηρεάσει ολόκληρη την Ευρώπη. Την ώρα που ο πρωθυπουργός εμπλέκεται πολιτικά στο σκάνδαλο των «μαύρων ταμείων» – μέσω των οποίων επιχειρηματίες δωροδοκούσαν υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος, ώστε να εξασφαλίζουν επικερδή συμβόλαια για δουλειές με το κράτος.

Αλλά και στις εμβληματικές χώρες του ευρωμεσογειακού νότου, την Γαλλία και την Ιταλία, οι εξελίξεις προμηνύονται καταιγιστικές.

Η κυβέρνηση του Φ. Ολάντ αποτελεί ήδη «άταφο νεκρό» και απλά περιμένει να ολοκληρωθεί ο χρόνος θεσμικής παραμονής της στο τιμόνι της γαλλικής δημοκρατίας.  Η επάνοδος του Σαρκοζί στο προσκήνιο της δεξιάς δεν φαίνεται να λειτουργεί προωθητικά, τόσο για τον ίδιο όσο και για την παράταξή του – όπου οι ανταγωνισμοί κορυφαίων παραγόντων εντείνονται. Το νεοφασιστικό «εθνικό μέτωπο» της Ζαν – Μαρί – Λεπέν, υιοθετώντας μια ρητορική κατά της Ε.Ε. και των μουσουλμάνων μεταναστών, διακηρύσσει πως αν κερδίσει τις εκλογές του 2017 θα προκηρύξει δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην ζώνη του ευρώ. Κινούμενο (δημοσκοπικά) πέριξ του 25% εκφράζει αυθεντικά τον γαλλικό σωβινισμό, ο οποίος αισθάνεται ταπεινωμένος από τον ρόλο του κομπάρσου του Βερολίνου στην Ε.Ε.

Αλλά και στην Ιταλία του κεντροαριστερού Μ. Ρέντσι τα προγράμματα λιτότητας και η απελευθέρωση των (ομαδικών) απολύσεων έχουν προκαλέσει έντονες αμφισβητήσεις, εντός και εκτός του κόμματός του. Η κεντροδεξιά του Σ. Μπερλουσκόνι, αντιμετωπίζοντας τις εσωτερικές της διαιρέσεις, διατηρεί μια σημαντική επιρροή.

Το περιβόητο «κίνημα των πέντε αστέρων» του Μπ. Γκρίλο βρίσκεται σε τροχιά αποδυνάμωσης και πολλαπλών διασπάσεων, εξ’ αιτίας και της ιδιορρυθμίας (με τάσεις καισαρισμού) του δημιουργού του. Στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς και των κληρονόμων της μουσολινικής παράδοσης συντελούνται συγκολλητικές διεργασίες. Η κάποτε αποσχιστική και αείποτε ξενοφοβική «Λίγκα του Βορρά» εγκατέλειψε την προπαγάνδα για την «κλέφτρα Ρώμη» και συνασπίζεται με τους φασίστες της «Casa Pound» – οι οποίοι δημιούργησαν τον πολιτικό φορέα «εθνική κυριαρχία – πρώτοι οι Ιταλοί».

Γίνεται σαφές πως η ανάδυση «πατριωτικών πόλων» έχει λάβει μορφή επιδημίας (με τα κινήματα αριστερής αμφισβήτησης της Ε.Ε. ν’ αποτελούν μια εναλλακτική αλλά μειοψηφική εκδοχή).

Η εγκατάσταση ενός τέτοιου σκηνικού απειλεί ευθέως την γερμανική ηγεμονία και εξηγεί εν πολλοίς την αδυσώπητη στάση του διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε.

Η συνέχεια επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές.

 

Η πραγματικότητα των δεσμεύσεων της Κυβέρνησης…

Επειδή πλέον η άγνοια αλλά και η συστηματική συγκάλυψη της πραγματικότητας απαγορεύονται, ας δούμε καθαρά και με βάση τα δεδομένα της πρότασης που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση πως διαμορφώνονται τα δεδομένα.

Στο τέλος της ανάγνωσης ο καθένας και η καθεμία μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Συνοπτικά:

Η κυβέρνηση «δεσμεύτηκε στην παράταση του υπάρχοντος μνημονίου, αποδέχεται την αξιολόγηση από την Τρόικα (λέγε με «θεσμούς»), προτείνει και υποστηρίζει μεταρρυθμίσεις που δρομολογήθηκαν ή υιοθετήθηκαν από την προηγούμενη Κυβέρνηση, απορρίπτει τη διαγραφή του χρέους και επιζητά την υλοποίηση των Ευρωπαϊκών αποφάσεων του Νοεμβρίου του 2012 για την περαιτέρω ενίσχυση της βιωσιμότητάς του».

Ακόμη, η κυβέρνηση αποδέχεται την αποφυγή μονομερών δράσεων ή την ανάκληση μέτρων που επηρεάζουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάπτυξη και την χρηματοοικονομική σταθερότητα και αποδέχεται αποκρατικοποιήσεις που θα ακύρωνε «με ένα νόμο και ένα άρθρο»!

Σημειώνω ότι:

Η κυβέρνηση ζήτησε με την επιστολή του υπουργού Οικονομικών στις 18 Φεβρουαρίου και το Eurogroup ενέκρινε την υπό όρους, προϋποθέσεις και δεσμεύσεις, επέκταση του υπάρχοντος μνημονίου για 4 ακόμη μήνες.

Το ίδιο ακριβώς είχε πράξει και η προηγούμενη κυβέρνηση στις 9 Δεκεμβρίου 2014. Ζήτησε τότε την τεχνική επέκταση του υφιστάμενου μνημονίου για τους 2 πρώτους μήνες του 2015 (

Η ορολογία για την παράταση της υπάρχουσας Κύριας Σύμβασης Χρηματοπιστωτικής Διευκόλυνσης (“extension of the current Master Financial Assistance Facility Agreement”), είναι και στις δύο περιπτώσεις ταυτόσημη!

Η τελευταία αξιολόγηση του τρέχοντος μνημονίου θα γίνει από τους «θεσμούς» (λέγε με «Τρόικα»).

Η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης του τρέχοντος μνημονίου θα οδηγήσει τη χώρα σε ένα νέο μνημόνιο που θα λέγεται πιθανόν νέα συμφωνία (“follow-up arrangement”). Και αυτό για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο διευρυμένο χρηματοδοτικό κενό και στις μεγάλες υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας κυρίως το καλοκαίρι. Επιπρόσθετα, τα υπάρχοντα κονδύλια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για τις ανάγκες των τραπεζών και θα είναι εκτός ελληνικού ελέγχου.

Ο υπουργός Οικονομικών δεσμεύθηκε να μην αναλάβει κάποια δράση στην κατεύθυνση «κουρέματος» της ονομαστικής αξίας των δανείων (“…will not take any action toward a haircut of its loans’face value”).

Η κυβέρνηση αποδέχθηκε την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των συνθηκών του τρέχοντος προγράμματος (“the successful completion of the review on the basis of the conditions in the current arrangement”).

Ενδεικτικά τι σημαίνει αυτό;

* Δεσμεύεται να προχωρήσει στη μεταρρύθμιση της πολιτικής για το ΦΠΑ, μεταβάλλοντας συντελεστές, περιορίζοντας εξαιρέσεις, καταργώντας φορολογικές ελαφρύνσεις.

* Δεσμεύεται να προχωρήσει, όπως είχε ήδη συμφωνήσει και εργαστεί η προηγούμενη κυβέρνηση στη λειτουργία του ήδη θεσμοθετημένου Δημοσιονομικού Συμβουλίου και στην τροποποίηση και συμπλήρωση του Οργανικού Νόμου που περικλείει τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες. Νόμος για τον οποίο, όταν τον ψήφιζε η προηγούμενη κυβερνητική πλειοψηφία, η τότε αξιωματική αντιπολίτευση δια του εισηγητή της, σημερινού υπουργού της κυβέρνησης, έλεγε ότι «εντείνει το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης γιατί θεσμοθετεί τη λιτότητα μέσω των χαμηλών ελλειμμάτων και δημιουργείται μια ανεξάρτητη αρχή με υπερβολικές εξουσίες».  (Ιούνιος του 2014)

* Δεσμεύεται να προχωρήσει στην αξιολόγηση των δαπανών όλων των υπουργείων (“spending review”) όπως είχε ήδη ολοκληρώσει η προηγούμενη κυβέρνηση σε 6 υπουργεία και στην υλοποίηση των νομοθετικών διατάξεων (“implement legislation”) που είχε ετοιμάσει η προηγούμενη κυβέρνηση για τις μη – μισθολογικές παροχές, τα οδοιπορικά και τις ημερήσιες αποζημιώσεις στο Δημόσιο.

* Δεσμεύεται να συνεχίσει (“continue…”) τις πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης για τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος: με τον εξορθολογισμό των συνταξιοδοτικών πολιτικών, τη διοικητική ενοποίηση των ταμείων, την κατάργηση πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, τη μεγαλύτερη σύνδεση συντάξεων με ασφαλιστικές εισφορές. Εύκολα μπορείτε να θυμηθείτε πως αυτά ακριβώς ήταν που μέχρι πρόσφατα κατήγγειλε.

* Δεσμεύεται να προχωρήσει, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο, σε ένα νέο μισθολόγιο για το δημόσιο, καθώς και στην αξιολόγηση σε αυτό.

* Δεσμεύεται για την αντιμετώπιση των μη – εξυπηρετούμενων δανείων, να σεβαστεί την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, αποφεύγοντας οποιδήποτε δημοσιονομικό κόστος.

* Δεσμεύεται να μην ακυρώσει τις αποκρατικοποιήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης που έχουν ολοκληρωθεί ή είναι σε διαδικασία προσφορών, αντίθετα από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ενώ διατηρείται και το ΤΑΙΠΕΔ.

* Δεσμεύεται να προχωρήσει τις αλλαγές στην αγορά εργασίας, ακολουθώντας όπως έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση τις βέλτιστες πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνεργασία με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας ILO και τον ΟΟΣΑ. Ενώ παραπέμπει στο μέλλον την επέκταση των υπαρχόντων σχημάτων για προσωρινή απασχόληση και την αύξηση του κατώτατου μισθού.

Η παράταση των συζητήσεων για τ’ ακριβή μέτρα μπορεί να λειτουργήσει εκτονωτικά στην δυσαρέσκεια που ήδη δημιουργείται. Αφού η αίσθηση μιας παρατεταμένης διαπραγμάτευσης θα ενισχύει την πεποίθηση πως, σ’ αντίθεση με το παρελθόν, η ελληνική πλευρά συμμετέχει ενεργητικά σε μία τέτοια διαδικασία. Βέβαια όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας η πραγματικότητα μάλλον είναι πολύ διαφορετική.

Για να επιχειρήσουμε μια αριθμητική αποτύπωση της νέας συμφωνίας – πλαίσιο, το 70%-30% που προσδοκούσε ο Γ. Βαρουφάκης μετατράπηκε περί το 90%-10%.

Κάτι που, εξ’ όσων διαπιστώσαμε, πρέπει ν’ αποτελούσε την βασική διαπραγματευτική στόχευση του Β. Σόιμπλε και των συνοδοιπόρων του στην ευρωζώνη.

Προφανώς και δεν χαίρομαι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείνω τα μάτια μου στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται για έναν απλό και ουσιαστικό λόγο. Αυτή σε ΤΙΠΟΤΑ δεν διαφέρει από την προηγούμενη.

ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!

 

 

 

 

Θέμα μεθόδευσης;

Η δραματοποίηση – συμμετρικά η υποτίμηση – των συνθηκών είναι κάτι που συνηθίζεται, ενόψει της συνόδου του Eurogroup με θέμα το ελληνικό πρόγραμμα.

Ο Σόιμπλε επιμένει στο τελεσίγραφο για παράταση του υφιστάμενου, ο Κάμερον συσκέπτεται για το ενδεχόμενο “Grexit”.

Από την αυστριακή πρωτεύουσα ο καγκελάριος Φάιμαν προτείνει την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης, ο Αλ. Τσίπρας εξέφρασε την αισιοδοξία του για συμφωνία με τους εταίρους.

Είναι κατανοητό πως τούτες τις ώρες εξελίσσεται ένας διπλωματικός μαραθώνιος από την Ουάσιγκτον ως το Βερολίνο και από την Αθήνα ως το Λονδίνο.

Εκείνο που μπορεί να ειπωθεί είναι πως, επί της ουσίας, οι οικονομικού χαρακτήρα διαφορές ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Ε.Ε. είναι μικρότερες απ’ αυτές που δημοσίως εμφανίζονται.

Το πρόβλημα έγκειται στην μεθόδευση που θα επιτρέψει στις δύο πλευρές να μην φανούν ανακόλουθες στις αρχές που διακηρύσσουν.

Αυτό δεν είναι ακριβώς διαδικαστικό θέμα, ούτε «μορφολογικό» – έχει πολιτική ουσία.

Και είναι ακόμη η αρχή!

Παρά τον ορυμαγδό προγνώσεων η συνάντηση Σόιμπλε – Βαρουφάκη δεν θα μπορούσε να έχει καθοριστική σημασία.

Βρισκόμαστε άλλωστε μόλις στην αρχή του διαπραγματευτικού δρόμου και ακόμα διαμορφώνεται το διαφημιστικό μέρος της όλης υπόθεσης.

Ο Γερμανός ΥΠΕΘΟ υπογράμμισε τις πάγιες θέσεις της κυβέρνησής του, που αφορούν την τήρηση των υπαρχουσών συμφωνιών και την επίσπευση των περίφημων μεταρρυθμίσεων.

Ο Έλληνας ομότιτλος, σε μία εντυπωσιακή μετατόπιση από προεκλογικές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε πως το 60- 70% των μνημονιακών δεσμεύσεων «θα έπρεπε να τις εφαρμόσουμε και μόνοι μας».

Ενδιαφέρον προκάλεσε επίσης η αναφορά του στ’ ότι δεν συζητήθηκε το ζήτημα του ελληνικού χρέους, κάτι που σημαίνει πως η Αθήνα σιωπηρά απέσυρε την αξίωσή της για «κούρεμα».

Ας μην υποκύψουμε στην πλάνη των εντυπώσεων, τις οποίες είχε ουσιαστικά προαναγγείλει η κίνηση του Μ. Ντράγκι της Ε.Κ.Τ.

Το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε και οι καθοριστικές του στιγμές δεν θα είναι αυτές που ήδη διανύουμε.

 

Το τι θα ψηφίσουμε ενδιαφέρει κι άλλους!

Πέραν της εσωτερικής οι ελληνικές εκλογές έχουν και μία ευρωπαϊκή (τουλάχιστον) διάσταση.

Το πιστοποιούν οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις κρατικών και κοινοτικών αξιωματούχων (Σόιμπλε, Γιούνκερ, Μοσκοβισί) και τ’ Αρμαγεδδώνεια δημοσιεύματα γνωστών Μ.Μ.Ε. με παγκόσμια επικοινωνιακή εμβέλεια. Ενώ και οι περίφημες «αγορές» – που απέκτησαν υπόσταση δρώντος υποκειμένου – σπεύδουν να εκφράσουν την ανησυχία τους, στο ενδεχόμενο ήττας της συγκυβέρνησης.

Ταυτόχρονα οι ίδιοι (πάνω – κάτω) παράγοντες διατρανώνουν την πεποίθησή τους πως μία έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε. δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη, άρα το «Grexit» αποτελεί ακόμα και λύση εκλογής. Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί (αν τα πράγματα είναι τόσο σαφή και αυτονόητα) επικρατεί τέτοια αναταραχή στους κόλπους του ευρωενωσιακού κατεστημένου.

Η απάντηση μπορεί ν’ ανιχνευθεί με οδηγό τις εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος. Όταν η Ελλάδα εισήλθε στην ζώνη των μνημονίων είχε δαιμονοποιηθεί από τα ίδια ακριβώς συμφέροντα.

Οι «τεμπέληδες του νότου», τ’ ανεπιθύμητα «PIGS» αποτελούσαν την ρητορική του συρμού.

Για ν’ αποκρυβεί το γεγονός πως η κρίση στην ευρωζώνη είναι δομική και (ως είθισται) ξέσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της.

Άλλωστε η έναρξη είχε προδιαγραφεί όταν κατέρρευσαν οι τράπεζες της Ιρλανδίας (ελέω εξαγωγής των προβλημάτων των ΗΠΑ), μιας χώρας που θεωρήθηκε πρότυπο ανάπτυξης, εξ’ ού και ο χαρακτηρισμός της ως «κέλτικης τίγρης»!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα, οπότε οι ελληνικές εκλογές αποτελούν πεδίο άσκησης πιέσεων με το βλέμμα στο αύριο.

Καθώς σε κράτη πολύ ισχυρότερα του ελληνικού συντελούνται κοινωνικές διεργασίες που απειλούν την γερμανική ηγεμονία. Μάλιστα, παρά τον παντελώς διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό τους (από αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι εθνικιστικοί πόλοι) οι δυνάμεις αυτές συμπίπτουν στην αμφισβήτηση της σιδηράς πειθαρχίας που επιβάλει στην Ευρώπη το «δόγμα Μέρκελ».

Κραυγαλέο παράδειγμα η Γαλλία, όπου το νεοφασιστικό «Εθνικό Μέτωπο» προηγείται στις δημοσκοπήσεις (μετά τον ευρωεκλογικό του θρίαμβο) και έχει εξαγγείλει δημοψήφισμα με θέμα την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην Ε.Ε.

Στην Ισπανία το αριστερό «Podemos», διαγράφει μια πορεία αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ιταλία η κυβέρνηση Ρέντσι κλυδωνίζεται, από τα εξώφθαλμα αντεργατικά μέτρα που έχει λάβει πρόσφατα.

Ο πυρήνας της γερμανικής κυριαρχίας στην Ε.Ε. κατανοεί πως το έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια του και επιχειρεί να «συνετίσει» όλους εκείνους τους «ανεύθυνους» και τους «ταραχοποιούς».

Υπ’ αυτή την έννοια οι εκλογές στην Ελλάδα αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ σ’ αυτή την αντιπαράθεση – που σύντομα θα ομολογηθεί και επισήμως. Ευδιάκριτη είναι η απόσταση που τηρεί ο «κεντρικός τραπεζίτης» της Ε.Ε. Μ. Ντράγκι, με την δημόσια δήλωσή του πως δεν υφίσταται «plan B» για το μέλλον της ευρωζώνης.

Αφού υπάρχουν σενάρια για διχοτόμησή τους, με το «μαλακό ευρώ» (συνδεδεμένο με το «σκληρό») ν’ αποτελεί το νόμισμα των ευρωμεσογειακών χωρών.

Επομένως η χώρα μας αποτελεί και πάλι την αφορμή κι όχι την αιτία της εσωτερικής σύγκρουσης στην ευρωζώνη. Εξ’ αυτού του λόγου το εκλογικό αποτέλεσμα θα έχει συνέπειες οι οποίες θα επιδράσουν πολύ πέραν των Αθηνών.

Μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης…

Όλο το προεκλογικό διάστημα η κοινή γνώμη βομβαρδιζόταν από μια μονότονη προπαγάνδα. Ότι οι εποχές των μνημονίων παρήλθαν ανεπιστρεπτί, νέα μέτρα δεν υπάρχουν στην ατζέντα, η τρόικα αποχωρεί οσονούπω και τα συναφή.

Ώστε το εκλογικό σώμα να δείξει υπομονή, να υπερψηφίσει τα κόμματα που «εγγυώνται την σωτηρία της χώρας» και να … ανοίξει διάπλατα τις λεωφόρους της ανάπτυξης.

Πριν καλά-καλά παρέλθει εβδομάδα από το κλείσιμο των ευρωκαλπών ο Β. Σόιμπλε ανέλαβε να δώσει τέλος στην σχετική αδολεσχία. Με την στυγνή φρασεολογία που τον χαρακτηρίζει διέλυσε τους βολικούς μύθους.

Πρώτον (είπε) η Ελλάδα θα χρειασθεί νέο πακέτο «χρηματοδοτικής βοήθειας», έστω και μικρότερο σε σχέση με τα δύο προηγηθέντα. Δεύτερον, για να γίνει βιώσιμο το χρέος ως το 2020 θα πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα η θηριώδης λιτότητα και η περιβόητη δημοσιονομική εξυγίανση. Τρίτον η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να υπακούει στις εντολές της τρόικα, οι οποίες οφείλουν να έχουν την ισχύ της εξ’ αποκαλύψεως αληθείας.

Κάτι ανάλογο προδιαγράφει και σχετική έκθεση του ΔΝΤ, πέραν των επιβραβεύσεων της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα.

Συνεπώς το σύνολο των εκπροσώπων των δανειστών περιγράφει μια κατάσταση στον αντίποδα των ωραιοποιήσεων της Κυβέρνησης.

Εννοείται πως η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν κατελήφθησαν από κρίση κυνισμού, ούτε μας πληροφόρησαν κάτι διαφορετικό απ’ όσα ήδη γνωρίζαμε. Απλά φρόντισαν να διαλύσουν τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργήθηκαν, τώρα που δεν υπάρχει άμεσο εκλογικό διακύβευμα.

Άφησαν τους κυβερνητικούς αξιωματούχους στην Αθήνα να λένε τα δικά τους, όλο το προηγούμενο διάστημα. Μόλις οι ευτελείς σκοπιμότητες παρήλθαν, υπενθύμισαν πως η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων αποτελεί μονόδρομο.

Έτσι, εντός του Ιουλίου, οι φλογεροί αρνητές των νέων μέτρων υποχρεούνται –με βάση τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις – να ψηφίσουν στην βουλή περικοπές των επικουρικών συντάξεων. Για να ακολουθήσει, τον Γενάρη του 2015, επέκταση του «νέου τρόπου υπολογισμού» και στις κύριες.

Όσο για την αξιοπιστία των περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεων ποιος ασχολείται (μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης) με έπεα πτερόεντα;

 

 

Προειλημμένες αποφάσεις

Οι θλιβερές εικόνες που εμφανίσθηκαν στο κοινοβούλιο αποτυπώνουν πλήρως τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις που σωρεύθηκαν στο σώμα του πολιτικού συστήματος. Η μετατροπή της αίθουσας σε πλυντήριο προειλημμένων αποφάσεων είναι απολύτως συμβατή με την πραγματικότητα.

Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των δανειστών, η τοπική κυβέρνηση λειτουργεί ως υπεργολαβικό δίκτυο διάχυσης και νομιμοποίησης αποφάσεων που έρχονται από αλλού.

Η δημοκρατία θυμίζει έναν άταφο νεκρό, κάτι μεταξύ ανάμνησης και ουτοπικής προσδοκίας. Κοινωνικές κινήσεις, κόμματα, συλλογικότητες βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, με την υπερψήφιση κρίσιμων και καθοριστικών νόμων από βουλευτές που αδυνατούν (λόγω διαδικασιών και μεθοδεύσεων) να γνωρίζουν το περιεχόμενο τους, επιβεβαιώνει τον βαθύτερο μετασχηματισμό.

Με τον συνήθη κυνισμό των κεντροευρωπαίων παραγόντων ο υποψήφιος πρόεδρος του «Λαϊκού κόμματος» (της ομάδας όπου ανήκει και η ΝΔ) Ζαν-Κλόντ Γιούνκερ περιέγραψε την εκτίμησή του για την χώρα μας. Όπως διευκρίνισε «εάν κατά την διάρκεια της κρίσης ήμουν πρόεδρος της Κομισιόν θα είχα ορίσει επίτροπο για την Ελλάδα. Θα ήταν αρμόδιος για τα περιφερειακά ταμεία, για τα δημοσιονομικά, την αγορά εργασίας, για όλα τα θέματα». Ο Λουξεμβούργιος πολιτικός απλά υπερκέρασε σε ωμότητα τον Β. Σόιμπλε ο οποίος, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στον τόπο μας, τόνισε με νόημα πως «η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο για το ευρώ».

Μια πικρή και αναδρομική δικαίωση εκείνων των εκτιμήσεων που θεωρούσαν ότι η περίπτωση της βαλκανικής εσχατιάς του μεσογειακού νότου δεν ήταν αυστηρά εσωτερικό πρόβλημα αλλά τοπική επίπτωση μιας συστημικής κρίσης. Όλα αυτά ωστόσο ελάχιστη σημασία έχουν για την συγκυβέρνηση η οποία, αναζητώντας εναγωνίως εκλογική επιβεβαίωση στις κάλπες του Μαΐου, επιχειρεί να εμφανίσει το μαύρο ως άσπρο. Την ώρα που το επόμενο μνημόνιο βρίσκεται επί θύραις οι ευφρόσυνοι προπαγανδιστές στα Μ.Μ.Ε. (αν αφαιρέσουμε ορισμένες απώλειες, μετά το κύμα δημοσιογραφικών προσχωρήσεων στα ευρωψηφοδέλτια, της ΝΔ κυρίως) συνεχίζουν να προωθούν νέες εκδοχές του «successstory».

Μόνο που η οργή που αθροίζεται μπορεί να παραμένει βουβή και απροσδιόριστη, αγγίζει ωστόσο τα ακρότατα όριά της. Εκεί είναι που οι σχεδιασμοί κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα, από μια ιδιοτροπία της τύχης.

Αντιφατικά μηνύματα!

Μπορεί κατά καιρούς να διαρρέουν αντιφατικές πληροφορίες σχετικά με την αντιμετώπιση του διαρκώς αυξανόμενου ελληνικού χρέους, ωστόσο δεν μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως οι σχετικές αποφάσεις έχουν ληφθεί.

Μπορεί να διακινείται πως ο Β. Σόιμπλε ετοιμάζει νέο δάνειο ύψους 16-17 δις ευρώ, με επέκταση του χρόνου αποπληρωμής μέχρι τα πενήντα χρόνια και μειωμένα επιτόκια, αλλά κάτι τέτοιο μέλλει να αποδειχθεί. Είναι σαφές πως η στρατηγική της γερμανικής κυβέρνησης –όποια τακτική και αν τελικά επιλέξει- αφορά την διαιώνιση της κυριαρχίας του βόρειου πυρήνα της ευρωζώνης απέναντι στον φτωχό συγγενή του νότου.

Ως γνωστόν το πρόβλημα του χρέους και οι τεχνικές διαχείρισής του αποτελούν εργαλεία άσκησης ηγεμονικής πολιτικής.

Επομένως θα ήταν σφάλμα να καθηλωθούμε στην ανάλυση των μέσων –τα οποία έχουν, όπως είναι φυσικό, την σημασία τους- και να απωλέσουμε τον στρατηγικό στόχο που υλοποιούν.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο έχει γίνει απολύτως κατανοητό από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να αποφύγει να πιει το πικρό ποτήρι. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πρωθυπουργού, πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο δάνειο. Μόνο που αυτό είναι κάτι που επαφίεται στις εσωτερικές συζητήσεις των εκπροσώπων των δανειστών, τουτέστι την Γερμανία και το Δ.Ν.Τ. σε ότι μας αφορά.

Τα μεγέθη επηρεάζουν με τον δικό τους αδυσώπητο τρόπο τις εξελίξεις και η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια αντιρρήσεων. Εκείνο που την ενδιαφέρει πέραν της ουσίας των ρυθμίσεων, είναι και ο χρόνος εξαγγελίας τους.

Καθώς αν αυτές κοινοποιηθούν πριν από τις ευρωεκλογές, όπως κάποιες πληροφορίες επιμένουν, θα βρεθεί σ’ εξαιρετικά δυσχερή θέση.

Πιθανόν να προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, ώστε να περάσει τον σκόπελο των καλπών πριν ακούσει τις αποφάσεις των ισχυρών.

Ως τώρα έχει εισπράξει μια παγερή αντιμετώπιση από την τρόικα και μια υπαινικτική σκληρότητα από την Eurostat. Το αν αποτελούν απλές προειδοποιήσεις ή αν πρόκειται για κατασταλαγμένες θέσεις των ισχυρών είναι κάτι που δεν το γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνει το θολό τοπίο, το οποίο αναμένεται να επιβαρυνθεί από την παρέλαση των εθνικιστικών δυνάμεων στις ψηφοδόχους των ευρωεκλογών, είναι υποχρεωμένη να ζει με την αγωνία κάποιου που αισθάνεται βαθύτατα ανασφαλής.

 

Στο καλό και μην … ξανάρθεις!

Φροντίζοντας να μην στενοχωρήσει τον «επιθεωρητή Βόλφγκανγκ» η κυβέρνηση άδειασε το κέντρο της Αθήνας, ώστε να μην διαταράξουν την ηρεμία του οι άξεστες φωνές αχάριστων διαδηλωτών.

Κι εκείνος, αφού εξέφρασε «βαθύ σεβασμό» στα όσα κάνει η Ελλάδα, άρχισε να δίνει δωρεάν συμβουλές –οι καχύποπτοι τις χαρακτήρισαν εντολές προς το πολιτικό προσωπικό που υποκλίνεται στον γερμανικό ΥΠΕΘΟ. Αποφάσισε και διέταξε λοιπόν πως πρέπει να σταματήσει πάραυτα κάθε συζήτηση για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αφού αυτή «δεν είναι προς όφελός σας».

Είναι συγκινητικό που ο καλοκάγαθος αυτός άνθρωπος κόπτεται για το καλό μας. Άλλωστε ο Σόιμπλε απέδειξε διαχρονικά την αλληλεγγύη που νοιώθει προς όλους εκείνους που ισοπεδώθηκαν από τις δικής του έμπνευσης συνταγές σωτηρίας.

Να τον ευχαριστήσουμε και να τον κατευοδώσουμε, με την ελπίδα στο μέλλον να μας θυμάται σπανιότερα – όσο αραιότερα τόσο καλύτερα.