Ήταν και θα είναι πάντοτε ΕΔΩ!
Στη μεγάλη του συναυλία στο γήπεδο Αλκαζάρ, λίγο μετά την πτώση της χούντας, όπου βρέθηκα – μικρό παιδί ακόμα- χάρη στην επιμονή του γείτονά μου… Πρωτόγνωρες εικόνες και συναισθήματα για μένα τότε: οι μουσικές, οι σφιγμένες γροθιές, τα κόκκινα λάβαρα και ο ενθουσιασμός που ξεχείλιζε από τις χιλιάδες του κόσμου Ήταν ο Μίκης της Αντίστασης, του Αγώνα για τη Δημοκρατία, σημαιοφόρος και ενορχηστρωτής μιας συναυλίας ονείρων και ελπίδας.
Στις πρώτες μου πολιτικές αναζητήσεις στα μαθητικά μου χρόνια και στους γιορτασμούς του Πολυτεχνείου, τότε, με το φόβο της αντίδρασης από τη σκληρή μας Λυκειάρχη… Ήταν εκεί με το «σφαγείο», με τον Ανδρέα «που χτυπούσαν το βράδυ στην ταράτσα». Το απόλαυσα μαζί και την αποβολή!
Ήταν πάντοτε στη μεγάλη μου απορία εκείνων των χρόνων της νιότης: Πως μπορεί να γουστάρω τους Rolling Stones και τους Led Zeppelin, αλλά να ξεσηκώνομαι με το «θα σημάνουν οι καμπάνες»; Είναι σωστό;
Ήταν στις μεγάλες κομματικές παρέες, στα ταβερνάκια των φοιτητικών χρόνων, όταν γινόμασταν ένα τραγουδώντας τη Δραπετσώνα… «Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου… Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»Ήταν στις μεγάλες, τις ανεπανάληπτες προεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80, λίγο πριν ανέβει στην εξέδρα ο Ανδρέας… Ένα το χελιδόνι και … «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους» Ήταν ο Μίκης της Ανάτασης.
Ήταν στην Κούβα το 1986 (φοιτητής ακόμα), όταν μια παρέα Κουβανών ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, άρχισαν να φωνάζουν “Μίκης canto general”…Ήταν ο Μίκης του κόσμου… Ο παγκόσμιος Έλληνας, που το όνομά του ακουγόταν στις άκρες της οικουμένης…
Ήταν στις πολιτικές αντιπαραθέσεις της περιόδου του ’89. Στην «αχώνευτη» έκπληξη της υπουργοποίησης του στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήταν ο Μίκης της πολιτικής, με τον οποίο ποτέ δεν συμφώνησα, αλλά ταυτόχρονα και ο Μίκης της ανατροπής των δεδομένων μιας ολόκληρης εποχής.
Σταματώ εδώ γιατί δεν θα ‘χω τελειωμό… Ήταν και θα είναι ο Μίκης που αγαπήσαμε όλοι μας. Και σε αυτή την αγάπη υπάρχουν κοινά σημεία.
Όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, όσο αλλιώτικους δρόμους κι αν ακολουθούμε καθώς… η ζωή τραβά την ανηφόρα.
Σεβασμός, υπόκλιση και αιώνια ευγνωμοσύνη σε μια τεράστια προσωπικότητα που, εκτός των άλλων, μας δίδαξε μέχρι το βιολογικό του τέλος, το πώς πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτά που πιστεύεις.
Τι όμορφο και τι μοναδικό να σε τιμά ολόκληρος ο λαός!
Αιώνιος και απέθαντος!
ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 