Οι «ταπεινές» και οι γιάπηδες

Ίσως η λάμψη της προεκλογικής περιόδου να τυφλώνει όσους στρέφουν το βλέμμα τους σε κάποιες ταπεινές καθαρίστριες του ΥΠΕΘΟ.

Οι οποίες συνεχίζουν έναν πολύμηνο αγώνα ενάντια στις αυθαίρετες απολύσεις τους, ξαφνιάζοντας τους γιάπηδες που τις αντιμετώπισαν με χλεύη και περιφρόνηση. Όταν δικαιώθηκαν στο δικαστήριο και (με βάση την απόφαση) έπρεπε να επιστρέψουν στην εργασία τους ο Γ. Στουρνάρας φρύαξε.

Για να συνετίσει τις «παρακατιανές» προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, ώστε να αναιρέσει την δικαστική απαίτηση για άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων γυναικών.

Ωστόσο, με την βοήθεια της συμπαράστασης κοινωνικών κομματιών στον δίκαιο αγώνα κάποιων φτωχών κυριών, το ανώτατο δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του αλαζόνα ΥΠΕΘΟ.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ,  πως η εκδικητικότητα θα βρει τρόπο να στείλει τις καθαρίστριες στην ανεργία –και πάλι. Ωστόσο ένα παράδειγμα ανυποχώρητης αντίστασης συγκίνησε κάθε ευαισθητοποιημένο άνθρωπο.

Δεν είναι και λίγο σε αυτές τις εποχές…

Τι έχει ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;

Τα βάζω απ’ εδώ, τα βάζω απ’ εκεί καταλήγω πάντοτε στα ίδια συμπεράσματα. Οπότε ας κάνω την προσπάθεια να σας πείσω για αυτά που εγώ τουλάχιστον πιστεύω.

Ζούμε μεγάλες στιγμές, δόξας και υπερηφάνειας! Μια «σκληρή» διαπραγμάτευση έφτασε στο τέλος της, οι «εχθροί» υποχώρησαν σε όλα τα μέτωπα και οι μεγάλοι διαπραγματευτές νικήσανε, όχι στα σημεία αλλά με ξαφνικό και ανεπανάληπτο νοκ- άουτ, λίγο πριν το καμπανάκι του τέλους!

Σαμαράς και Στουρνάρας σήκωσαν το κύπελο με το έπαθλο του μοιράσματος του πρωτογενούς πλεονάσματος, οι θεατές χειροκρότησαν θερμά (!), δοξάζοντας τους σύγχρονους Σπαρτιάτες , που θυσίασαν ώρες ατελείωτες στην υπηρεσία της χώρας!

Απομένουν βέβαια κάποιες λεπτομέρειες προς διευκρίνιση, αλλά ποιος να ασχοληθεί με αυτές!

Τι θα γίνει δηλαδή μετά το εξάμηνο πάγωμα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων;

Τι σημαίνει «αναβολή» των αποφάσεων για επιπλέον απολύσεις στο Δημόσιο το 2015;

Ποια θα είναι τα ισοδύναμα μέτρα για τα 500 εκ. που προβλέπονται από τη γνωστή απόφαση του δικαστηρίου για τους ένστολους;

Από αύριο, τα ερωτηματικά θα είναι ακόμα περισσότερα…

Υπάρχει όμως κάτι που όλοι μας ξεχνούμε. Λογικό είναι μέσα στον κυκεώνα των «εξελίξεων» και τον βομβαρδισμό των μεγάλων σχολιαστών, που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν»:

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το αποτέλεσμα της δικής μας θυσίας. Της καθεμιάς και του καθένα. Τι σας λέω;

Ας δούμε πρώτα απ’ όλα την τυπική διάσταση του ζητήματος. Οι δημοσιονομικές δαπάνες, δίχως τόκους και χρεολύσια, αποκαλούνται πρωτογενείς. Όταν λοιπόν τα δημόσια έσοδα υπερκαλύπτουν τις πρωτογενείς δαπάνες τότε ο προϋπολογισμός εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα.

Ας δούμε τώρα το κοινωνικό περιεχόμενο αυτού του οικονομικού «επιτεύγματος»:

Η διάλυση δημοσίων υποδομών σε παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες –μαζί με την εκποίηση κοινωνικού πλούτου, στον βαθμό που έγινε κατορθωτή – μείωσαν δραματικά τις κρατικές δαπάνες. Η κατά συρροή εξαΰλωση φορέων και οργανισμών σε ολόκληρη την κλίμακα της κρατικής διοίκησης (από τοπική μέχρι κεντρική) συμπλήρωσε την στρατηγική της τρόικα και της κυβέρνησης.

Από την άλλη η υπερφορολόγηση των πολιτών, άμεση και έμμεση, εκτίναξε τα έσοδα του κράτους.

Συνεπώς αυτό που προκύπτει ως εξαγόμενο είναι μια ασύλληπτων διαστάσεων μετατόπιση εισοδήματος.

Τεράστιες απώλειες, μέσω πτώσης του συνολικού μισθού (άμεσου και κοινωνικού) των εργαζομένων, συν την αύξηση της φορολογίας τους. Από την άλλη, για το κεφάλαιο (ειδικά τις ισχυρές του μερίδες) τα κέρδη υπήρξαν διπλά. Από την μια λόγω της φθηνότερης εργατικής δύναμης, από την άλλη λόγω της ευνοϊκής φορολογικής του μεταχείρισης.

Για αυτό λέω πως αυτό είναι το δικό μας κατόρθωμα, ο δικός μας πόνος, η δική μας οικονομική αιμορραγία!

Οι αριθμοί μπορεί και να λένε την αλήθεια κάποιες φορές, ωστόσο αποκρύβουν την ουσία των σχέσεων μέσω των οποίων προκύπτουν. Επομένως οι πανηγυρισμοί για την «επιτυχία» προέρχονται από εκείνες τις πλευρές που ωφελούνται εν μέσω κρίσης. Δεδομένου ότι μία από τις συνέπειές της είναι πως, την ώρα που οι πολλοί καταστρέφονται, κάποιοι (συγκεκριμένοι)  θησαυρίζουν.

 

To Eurogroup και η … Κυριακή

Την περασμένη Δευτέρα μια ακόμα υποστηρικτική προσπάθεια των υπολειμμάτων του «success story» απέβη άκαρπη!

Παρά τα κυβερνητικά ευχολόγια, τα οποία ανακύκλωναν οι μιντιακοί τους κράχτες, η Ε.Ε. στην ουσία, έστειλε τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Σαμαρά. Με λίγα λόγια: να κλείσει μέχρι αύριο Κυριακή (ουσιαστικά άρον-άρον), τα εκκρεμή θέματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Όσο για την πολυδιαφημισμένη ανακοίνωση που θα πιστοποιούσε (ως «έκθεση προόδου») την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, παρέμεινε ευσεβής πόθος του Γ. Στουρνάρα.

Ήδη στην Αθήνα το σάλπισμα υποχώρησης ακούσθηκε σε κάθε εμπλεκόμενο κρατικό αξιωματούχο, με κέντρο εκπομπής το μέγαρο Μαξίμου. Τα σχήματα ευκολίας, που απομόνωναν τον «σκληρό» Τόμσεν του Δ.Ν.Τ. από τους «μαλακούς» εκπροσώπους της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ., άρχισαν να ξαναμπαίνουν στο συρτάρι.

Μπορεί κάποιοι από τους κυβερνώντες να έχουν τις δικές τους διαφωνίες, ωστόσο αυτές αφορούν την επίτευξη των ίδιων στόχων αλλά  με διαφορετικά μέσα! Χαρακτηριστικές οι «διαφωνίες» Μητσοτάκη στις προτάσεις των δανειστών για νέες απολύσεις το 2015 στο Δημόσιο…

Το σίγουρο είναι πως  η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» θα περιλαμβάνει τόσο τις επαγγελματικές κατηγορίες που εμπλέκονται στην διακίνηση τροφίμων και φαρμάκων όσο και την προστασία από τις ομαδικές απολύσεις εργαζομένων.

Για να φρενάρουν τις γαλαντομίες του πρωθυπουργού οι επιτηρητές εξ’ Εσπερίας του διαμηνύσαν ήδη πως δεν πρόκειται να μοιράσει το πρωτογενές πλεόνασμα (προϊόν της σύνθλιψης δικαιωμάτων και αμοιβών) κατά το δοκούν.

Η τακτική αυτή δυσχεραίνει  ακόμη περισσότερο τους ελιγμούς της κυβέρνησης εν όψει ευρωεκλογών.

Θα μπορούσαμε να υποκύψουμε στην γοητεία διαφόρων σεναρίων, τα οποία εξηγούν αυτή την ανένδοτη στάση των Ευρωπαίων επικυρίαρχων απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας. Αν δηλαδή σπρώχνουν τον Αντ. Σαμαρά προς την έξοδο, άγχονται να οριοθετήσουν μια πιθανή κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα πριν καν εκλεγεί, ή απλά αδιαφορούν για το τι πρόκειται να συμβεί στα εσωτερικά μας πράγματα.

Εκείνο που δεν αμφισβητείται είναι η διαχρονική επιλογή –να παραμείνει η Ελλάδα στον «δημοσιονομικό γύψο» για αρκετές δεκαετίες. Ακόμη κι αν χρειασθεί να περάσει από μια φάση καταστροφής – ώστε η παράδοση στα συμφέροντα δανειστών και ηγεμονικών κρατών να γίνει ανεμπόδιστη.

 

Ηχηρή Υπόμνηση!

Όταν στην Αττική οι εργαζόμενοι της «Χαλυβουργίας» έδιναν (πριν ενάμισυ χρόνο περίπου) τον υπέρ πάντων αγώνα, το σωματείο στον Βόλο προτίμησε την επονείδιστη συν(δι)αλλαγή με την εργοδοσία.

Νομίζοντας πως θα διέσωζαν την εργασία τους, εγκαταλείποντας τους συναδέλφους στην σκληρή τους μοίρα.

Με το τέλος του 2013 η οικογένεια Μάνεση έκρινε πως ήρθε η ώρα και για όσους υποκλίθηκαν στις επιταγές της και αποδέχθηκαν τις μειώσεις των μισθών τους.

Με το τέλος του 2013 σαράντα συμβασιούχοι της «Χαλυβουργίας Βόλου» διέβησαν τον Ρουβίκωνα προς την πλευρά της ανεργίας.

Η δικαιολογία των αφεντικών είναι πως η τιμή του ρεύματος της ΔΕΗ είναι ακριβή, οπότε απαιτούνται περικοπές «ζωντανής εργασίας».

Σε ρόλο «απατημένου συνεταίρου» εμφανίζεται η διοίκηση του εργοδοτικού σωματείου, με τον πρόεδρο να εκφράζει «παράπονα» και κατά της κυβέρνησης, επειδή δεν πήρε μέτρα για μείωση του ενεργειακού κόστους στην επιχείρηση!

Μια ηχηρή υπόμνηση προς τους λογής «μηδίζοντες» πως η επιταγή στα κελεύσματα των εργοδοτών και των εργατοπατέρων δεν εξασφαλίζει την παραμονή στην δουλειά. Τουλάχιστον ας αντληθούν συμπεράσματα, έστω και αργά.

Για να μην ξεχνιόμαστε!

Η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης ανήκει στο παρελθόν.

Μπορεί να κυριάρχησε στην διαδικασία αποτίμησης της το αν ο ένας ή ο άλλος πέτυχαν τους στόχους τους, μπορεί να αναδείχθηκε η στάση της Θ. Τζάκρη, όμως υπήρχαν και ενδιαφέροντες ειδήσεις. Για να είμαι ειλικρινής ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις προθέσεων. Όπως για παράδειγμα αυτά που προκύπτουν από την ομιλία Μητσοτάκη.

Η αναφορά του είναι ενδεικτική των προθέσεων αλλά και των όσων θα δούμε στη συνέχεια:

«Υπάρχουν αλλαγές που έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο, όπως η χάραξη νέων ορίων μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τι πρέπει να κάνει το κράτος και τι ο ιδιωτικός τομέας με τι κριτήρια μεταφέρονται οι υπηρεσίες από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα».

Για να συμπληρώσει:

«Κι αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να γίνει χωρίς ταμπού και ιδεολογικές προκαταλήψεις, βγάζοντας συμπεράσματα και παίρνοντας μαθήματα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και από χώρες οι οποίες έσπευσαν να ιδιωτικοποιήσουν υπηρεσίες πέραν του σημείου που θα έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν, αλλά δεν πρέπει να ανοίξει και αυτή η συζήτηση στη χώρα για να δούμε πραγματικά πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το κράτος ασχέτως τις δυνατότητας που έχουμε να το χρηματοδοτήσουμε».

Αν η ξεκάθαρη τοποθέτηση του για μεταφορά υπηρεσιών από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα (για ποιες αλήθεια χτυπά η καμπάνα) σοκάρει, πρέπει να θυμίσουμε αυτό που πέρασε στα ψιλά πριν από λίγο καιρό.

Επίσης ενδεικτικό προθέσεων , ίσως και αποφάσεων:

Πριν από λίγο καιρό, συνέντευξή του στην βελγική εφημερίδα «La Libre Belgique» τμήμα της οποίας όψιμα (και ελάχιστα πειστικά) επιχείρησε να διαψεύσει, λειτουργεί ως «ταχυδρόμος του θανάτου».

Μιλούσε εκεί  για συμφωνία που δεν την υπέγραψε αλλά την κληρονόμησε.«Πρέπει λοιπόν να την εφαρμόσω. Οι απολύσεις θα γίνουν. Πρόκειται για δέσμευση (…). Οι δημόσιες επιχειρήσεις θα κλείσουν. Όσοι δεν προστατεύονται πλέον από την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου θα χάσουν την δουλειά τους».

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν και πόσοι σοκάρονται.

Είναι τόσο αποκαλυπτικές, στον κυνισμό τους, οι συγκεκριμένες δηλώσεις-δεσμεύσεις που δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.

Άλλωστε για το 2014 προβλέπονται 15.000 απολύσεις, οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια εξωραϊσμού μιας τόσο κραυγαλέας εξέλιξης.

Αν παρακάμψουμε την αυτοαθωωτική αναφορά του Κυρ. Μητσοτάκη για την συμφωνία που «την κληρονόμησα» (ξεχνά ότι κληρονόμησε κι άλλα πράγματα στην διαδρομή του) έχει ενδιαφέρον ο απολογητικός χαρακτήρας της τοποθέτησής του.

Όταν ανέλαβε το υπουργείο του εμφάνισε τις απολύσεις ως «σπάσιμο των ταμπού» και αέρα αναζωογόνησης του δημοσίου τομέα. Τώρα κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, κάνοντας πως ξεχνά πως υπήρξε θιασώτης του συγκεκριμένου πακέτου της τρόικα, από την θέση του βουλευτή της ΝΔ.

Ασφαλώς ελάχιστοι έχουν την αφέλεια να παραπλανώνται από τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των ιδεολογικών του προτιμήσεων.

Αν κάτι παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ο δύσκολα αποκρυπτόμενος φόβος μπροστά στις συνέπειες της πολιτικής που (τόσο πρόθυμα) υλοποιεί.

Η υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Εύη Χριστοφιλοπούλου , όταν στην ομιλία της στη Βουλή τόνιζε ότι «δεν υποστηρίζει ούτε το κυνήγι μαγισσών ούτε τη νεοφιλελεύθερης κοπής δαιμονοποίηση του δημοσίου και των υπαλλήλων του», αναφέρονταν στα όσα ο Υπουργός της είπε;

Και αν ναι, τι θα πράξει άραγε, όταν έρθει η ώρα της αλήθειας;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Ευβοίας εκφράζει την αντίθεσή του στην πρόθεση της Κυβέρνησης, σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα, είναι να προχωρήσει σε 700 απολύσεις εργαζομένων με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, καταργώντας τις οργανικές τους θέσεις στα δημοτικά ραδιόφωνα. Είναι ολοφάνερο ότι, εάν απολυθεί ένας τόσο μεγάλος αριθμός εργαζομένων, οι δημοτικοί ραδιοσταθμοί θα οδηγηθούν σε μαρασμό και πολλοί από αυτούς σε «κλείσιμο».

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΘΣτ.Ε συμφωνεί με την ανακοίνωση του που εξέδωσε  το Δ.Σ της ΠΟΕΣΥ, η οποία αναφέρει ότι «τα δημοτικά ραδιόφωνα αναδεικνύουν τα καθημερινά προβλήματα, ενημερώνουν αντικειμενικά και ψύχραιμα, παρέχοντας έτσι πληροφόρηση χωρίς κραυγές στη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Η αποστολή τους είναι πολύ σημαντική και εάν τα σχέδια της Κυβέρνησης ευοδωθούν αυτό θα αποτελέσει ένα μεγάλο πλήγμα κατά του πλουραλισμού, μετά τον «ξαφνικό θάνατο» και της ΕΡΤ. Θα πρόκειται, δηλαδή, για ολοκλήρωση του σχεδίου της Κυβέρνησης για φίμωση κάθε ανεξάρτητης δημοσιογραφικής φωνής.

Οι εργαζόμενοι στους δημοτικούς ραδιοσταθμούς έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις στους μισθούς τους, καθυστέρηση στην καταβολή των δεδουλευμένων τους, καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας τους και τώρα καλούνται να «απολυθούν λόγω εξυγίανσης».

Η ΠΟΕΣΥ απαιτεί από την Κυβέρνηση να εγκαταλείψει αμέσως τα καταστροφικά της σχέδιά. Ταυτόχρονα, καλεί την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) και τους Δημάρχους επικεφαλής των δημοτικών ραδιοσταθμών, να πάρουν θέση και να καταδικάσουν κάθε απόπειρα συρρίκνωσης και εν τέλει αφανισμού της δημοτικής ραδιοφωνίας.»

Το Διοικητικό Συμβούλιο

                                                                                                             της ΕΣΗΕΘΣτΕ

Το τέλος της Δημοτικής Ραδιοφωνίας;

Από το 1987 (Μάιος ήτανε αν θυμάμαι καλά), που ξεκίνησε το πείραμα της Δημοτικής Ραδιοφωνίας στη χώρα, με πρώτο το Δημοτικό Ραδιόφωνο της Αθήνας, μέχρι σήμερα πέρασαν 26 χρόνια!

Αν επαληθευτούν τα σενάρια και οι σημερινές πληροφορίες, θα μιλάμε για τους τίτλους του τέλους σε αυτή, ελέω κρίσης, Τρόικα και Μνημονίων.

Για να κλείσει η λίστα των επιπλέον 2.000 απολύσεων μέχρι το τέλος του 2013 (δηλαδή, πέρα από αυτές της ΕΡΤ) που έχουν συμφωνηθεί με την Τρόικα, επίκειται «σφαγή» στα δημοτικά ραδιόφωνα.

Σύμφωνα με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος», δρομολογούνται απολύσεις 700 διοικητικών υπαλλήλων, τεχνικών και δημοσιογράφων που εργάζονται στη δημοτική ραδιοφωνία με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου. Κατά το ίδιο ρεπορτάζ, η αναδιάρθρωση θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη του Οκτωβρίου, ενώ οι εργαζόμενοι που υπηρετούν στα ραδιόφωνα με μόνιμη σχέση εργασίας και έχουν μεταταχθεί εκεί από άλλες θέσεις των δήμων θα μπουν σε καθεστώς κινητικότητας.

Οι 700 εργαζόμενοι θα έρθουν να προστεθούν στους περίπου 1.000 που θα βρεθούν εκτός δημοσίου από την αμυντική βιομηχανία και μαζί με έναν αριθμό 250 ως 300 επίορκων των οποίων οι υποθέσεις θα έχουν κλείσει μέχρι το τέλος του έτους θα συμπληρώσουν των αριθμό των απολύσεων που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση μέχρι το τέλος του 2013.

Επιβεβαιώνει ο Μιχελάκης

Μιλώντας στο Σκαι ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης στην ουσία επιβεβαίωσε ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι μπαίνουν μέσα στο δεξαμενή της διαθεσιμότητας και των απολύσεων του Δεκεμβρίου: «Οι Δήμοι Θα κάνουν αξιολόγηση. Μέσα σε αυτή θα είναι και οι 700 εργαζόμενοι στα δημοτικά ραδιόφωνα», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Μιχελάκης.

Θα πούμε σίγουρα περισσότερα στη συνέχεια…

Η δουλικότητα δεν εξασφαλίζει την εργασία!

Τριάντα δύο νέες απολύσεις στον ΔΟΛ από τον Στ. Ψυχάρη προκάλεσαν απεργιακές κινητοποιήσεις.

Ένα κείμενο του απολυθέντος δημοσιογράφου Γ. Ανδρουλιδάκη είναι αποκαλυπτικό των πρακτικών της εργοδοσίας, τόσο τώρα όσο και σε προηγούμενα κύματα απολύσεων στο «Βήμα» και «τα Νέα», σύνολο 350 ψυχές.

Αναφερόμενος στο παρελθόν γράφει «μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια και έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλειναν την καθημερινή έκδοση και θ’ απολυόταν κόσμος».

Διευθυντής στο «Βήμα» τότε ήταν ο πολυπράγμων Π. Καψής, ο οποίος (αφού τακτοποίησε τις παραγγελίες του Στ. Ψυχάρη) συνεχίζει το θεάρεστο έργο του στην «Δ.Τ.» του Σ. Κεδίκογλου.

Στα «Νέα» διευθυντής ήταν ο Γ. Πρετεντέρης, αυτή η φωνή της καθεστωτικής εγκυρότητας από το μετερίζι του MEGA.

Μια θλίψη που γίνεται απελπισία, αν σκεφθεί κάποιος πως αρκετοί από τους απολυμένους ήταν πρωτοπαλίκαρα της εργοδοσίας στις προηγούμενες φουρνιές αθρόων απολύσεων.

Η δουλικότητα δεν εξασφαλίζει, πια, την εργασία…

Πόσο κάρβουνο ακόμα;

Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά.

Και μόνο η αλληλοσυγκρουόμενη ειδησεογραφία για τις νέες διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, κάνει φανερό πως η αναζήτηση εργαζομένων στον ευρύτερο χώρο του Δημοσίου συνεχίζεται με όλους να αποκτούν , δυστυχώς, τον τίτλο του υποψήφιου θύματος.

Κάθε μέρα σχεδόν, άλλες πληροφορίες βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, πληροφορίες που διαψεύδουν πρόσφατες μόλις δηλώσεις και υποσχέσεις αρμοδίων Υπουργών και Υφυπουργών.

Για όλους τους υπαλλήλους η ανασφάλεια κυριαρχεί. Άνθρωποι που τους μεταχειρίζονται σαν απλούς αριθμούς, αναγκαίους για τις μνημονιακές υποχρεώσεις, που βλέπουν και συνειδητοποιούν ότι στη σημερινή τους ηλικία, είναι πιθανόν να βρεθούν και αυτοί , με απόφαση ενός Υπουργού, στην τεράστια δεξαμενή της ανεργίας.

Κανένας από τους διαχειριστές αυτής της ιστορίας δεν φαίνεται να λογαριάζει κοινωνικούς αντίκτυπους, οικογένειες και παιδιά. Κανένας δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τη κατάσταση που διαμορφώνεται στην κοινωνία και που θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Απλά σήμερα ανακαλύπτουν με «έκπληξη» (;), αυτά που οι ίδιοι ψήφιζαν υπό το κράτος των διλλημάτων τύπου «καταστροφή ή σωτηρία».

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, πως αυτό τελειώνει εδώ ή αυτό θα φθάσει μέχρι εκεί.

Όλα χύμα. Όλα υπό αναίρεση. Όλα υπό την κρίση και τις αποφάσεις τρίτων.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως τα επιχειρήματα που οι ίδιοι, οι αποφασίζοντες, χρησιμοποιούν δεν πείθουν ούτε τους ίδιους.

Όταν μια χώρα οδηγείται σε συνεχιζόμενες ανθρωποθυσίες είναι προφανές πως το στοίχημα της σωτηρίας έχει χαθεί.

Γιατί δεν μπορεί να σωθεί καμία χώρα με διαλυμένη κοινωνία, με εκατομμύρια ανέργους, με διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες και ανύπαρκτη τοπική αυτοδιοίκηση.

Τι δεν καταλαβαίνουν;;;

Να κλάψεις ή να γελάσεις;

Όσο και να προσπαθήσει κάποιος να καταλάβει κάποια από τα απίστευτα που συμβαίνουν τελευταία, σίγουρα θα δυσκολευτεί!

Τι να πει δηλαδή για την φοβερή και τρομερή προσθήκη στο πολυνομοσχέδιο που «σώζει» από την διαθεσιμότητα και αύριο από την απόλυση όσους σχολικούς φύλακες και δημοτικούς αστυνομικούς, είναι κάτοχοι διδακτορικών ή μεταπτυχιακών;

Δηλαδή αν ένας σχολικός φύλακας – λέω εγώ – είναι κάτοχος διδακτορικού σε μια ξένη γλώσσα, θα ασκεί καλύτερα τα καθήκοντα του (!) από κάποιον που δεν κατέχει κάτι τέτοιο;

Αν ένας δημοτικός αστυνομικός είναι κάτοχος μεταπτυχιακού οικονομικών σπουδών, ασκεί καλύτερα τα καθήκοντα του, από κάποιον που δεν έχει;

Είναι καθαρό ότι μιλάμε για προφάσεις. Και δυστυχώς και για αστειότητες, που όμως γίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνες.

Τι να πει κανείς για την άλλη προσθήκη, σύμφωνα με την οποία υπάρχει  πρόβλεψη της δυνατότητας των σχολικών φυλάκων να συνιστούν κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις προς παροχή υπηρεσιών σχετικών με τη φύλαξη σχολικών κτιρίων στο πλαίσιο προγραμματικών συμβάσεων, με τους οικείους Δήμους, σύμφωνα με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο!

Εδώ μιλάμε σίγουρα για παγκόσμια πολιτική ευρεσιτεχνία! Σας απολύω γιατί δεν σας χρειάζομαι  … αλλά αν κάνετε επιχειρήσεις θα σας χρειάζομαι!

Πώς να ερμηνεύσει κανείς την κατάργηση θέσεων και ειδικοτήτων που αφορούν τα παραϊατρικά επαγγέλματα από την επαγγελματική εκπαίδευση, που στρέφουν αντικειμενικά τα παιδιά στα ιδιωτικά ΙΕΚ, με αυτό το πρόγραμμα σπουδών;

Η εικόνα Υπουργού που ήταν παρών σε εκδήλωση τέτοιου ΙΕΚ, πριν από λίγο καιρό,  μάλλον θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως μια απλή σύμπτωση;

Η διαγραφή τέλος από το άρθρο 103 (το οποίο αφορά τον τρόπο υπολογισμού του κατώτατου μισθού) της φράσης που διευκρινίζει ότι οι κατώτατες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα αφορούν σε «εργασία 25 ημερών μηνιαίως και ημερομίσθιο για εργασία 8 ωρών ημερησίως», πώς να ερμηνευθεί, αν όχι σαν προσπάθεια κατάργησης του 8ωρου και της πενθήμερης εργασίας;

Δηλαδή με τον τρόπο αυτό, δεν ανοίγει ο δρόμος για να μπορεί ένας εργοδότης να δίνει στον υπάλληλό του ή τον εργατοτεχνίτη τα 586 ευρώ το μήνα, αλλά να τον αναγκάζει να δουλεύει έξι ή ακόμα και εφτά ημέρες την εβδομάδα, ή να εργάζεται 10 και 12 ή παραπάνω ώρες την ημέρα.

Αλλιώς για ποιο λόγο να εξαφανιστεί η προηγούμενη πρόβλεψη;

Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι αυτά εμφανίζονται ως «βελτιώσεις»(!), σε ένα πολυνομοσχέδιο, η εφαρμογή του οποίου θα δημιουργήσει ακόμη περισσότερα κοινωνικά ρήγματα.

Την ίδια στιγμή, ο  ίδιος ο πρωθυπουργός φροντίζει να συντηρεί τους διλημματικούς τόνους, ακόμα και στις περιπτώσεις που η λογική τους ανεπάρκεια είναι καταφανής. Λόγου χάρη για να νομιμοποιήσει τις απολύσεις των σχολικών φυλάκων τους μετέγραψε (νοητικά) στα νοσοκομεία, τα οποία θ’ αναβαθμιστούν ως διά μαγείας. Η πραγματικότητα στην υγεία είναι τόσο τραγική που δεν χρειάζεται περαιτέρω επιμονή στην ανάλυση!

Για τους εμπνευστές αυτών των ακροβασιών και των εναλλαγών ανάμεσα στην υποτιθέμενη θλίψη για τα σκληρά μέτρα και την υπερηφάνεια για τη σωτηρία της χώρας (μια ακόμη φορά), το ακροατήριο μειώνεται δραματικά!

Ο Σεπτέμβριος, τον οποίο πριν λίγους μήνες ο Αντ. Σαμαράς θεωρούσε σημείο ανάκαμψης, μετατρέπεται από τώρα σε μήνα μαρτυρίου. Η πραγματικότητα εκδικείται τους κατασκευαστές ψεύτικων σεναρίων ευτυχίας!

Και όχι μόνο…