Στου «ποταμιού» τις όχθες

Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο Θεοδωράκης.

Για να είμαι ακριβής μου ήτανε. Μέχρι την ώρα που αποφάσισε να εκταμιεύσει τις μετοχές της όποιας δημοσιογραφικής του δουλειάς και να τις επενδύσει στην πολιτική.

Η αφορμή για να γράψω ήταν η πρόσφατη επίσκεψη του στη Λάρισα. Δε νομίζω να έφυγε ικανοποιημένος. Όπως και όσοι – κυρίως περίεργοι – πήγαν να τον ακούσουν και κυρίως να απολαύσουν μία ακόμη τηλεοπτική εκπομπή.

Το μεσημέρι δέχτηκα την πρόσκληση να πάω. Και όταν ρώτησα «Να πάω να κάνω τι και να ακούσω τι;» , η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Πάμε για το χαβά»!

Είδα στις φωτογραφίες κάποιους από αυτούς που ήτανε παρόντες. Αν αφαιρέσει κάποιος τους περίεργους, τους υποψήφιους κάθε τύπου και τους μονίμως παρόντες σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις , ε! δεν μένουν και πολλοί.

Το σύστημα όμως λειτουργεί διαφορετικά. Μία φράση του για την υπόθεση Μπαλτάκου έγινε θέμα και ακολούθησε το ότι ταξίδευσε με τραίνο και λεωφορείο (φαντάζομαι είχε καιρό να το κάνει) με φωτογραφίες μάλιστα!

Πολιτικά; Τι να σας πω. Συνεχίζεται η μόνιμη θολούρα που ακολουθεί ένα απολιτίκ σχήμα που ποντάρει στη σύγχυση, την απογοήτευση και την αφέλεια κάποιων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την πολιτική από το θέαμα (κάθε είδους και τύπου).

Ένα δημιούργημα όπου το φάσμα των συμμετεχόντων κινείται μεταξύ νεοφιλελεύθερης δεξιάς και ανανεωτικής αριστεράς, με έντονη παρουσία των λεγόμενων «ανθρώπων του πνεύματος». Από τον φιλελεύθερο συγγραφέα Ν. Δήμου ως την (κινούμενη μέχρι πρότινος στον χώρο της ΔΗΜ.ΑΡ) πανεπιστημιακό Β. Κιντή και δημοσιογράφους του καθεστωτικού βεληνεκούς του Τ. Τέλογλου.

Υπάρχει επίσης, η παρουσία γραφίδων με συχνή παρουσία στα έντυπα του Δ.Ο.Λ. –από τον σκιτσογράφο των «Νέων» Ανδ. Πετρουλάκη ως τον αρθρογραφούντα στο συγκρότημα Ψυχάρη συνταγματολόγο Στ. Τσακυράκη.

Με το αναγκαίο «ποτ-πουρί» από τον καλλιτεχνικό κόσμο και τον «καλύτερο δημόσιο υπάλληλο» η αριστοκρατία του πνεύματος περιφέρει την αλαζονεία της απέναντι σε ό,τι κατανοεί ως «λαϊκισμό», αλλά επενδύει αποκλειστικά στο τελευταίο!

Αυτές είναι οι όχθες εντός των οποίων ρέει το ποτάμι του Θεοδωράκη.

Δεν είναι τυχαία η απουσία πολιτικού λόγου, ούτε και η προσπάθεια να κρυφτούν οι συμμετέχοντες σε αυτό από την αντιπαράθεση και τον πολιτικό διάλογο.

Η προσπάθεια που έγινε με την ανακοίνωση για θέματα εξωτερικής πολιτικής ήταν πολύ χαρακτηριστική.

Ας μείνουμε μόνο σ’ ένα από τα πολλά που θίγονταν σε εκείνη την ανακοίνωση, αυτό των σχέσεων της Ελλάδας με την Ε.Ε. και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Εν πρώτοις εκτιμά πως τυχόν έξοδος της χώρας από την Ε.Ε. «δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα, αντιθέτως θα πολλαπλασίαζε την ύφεση και θα εκτόξευε τραγικά τις ανισότητες». Το πρόβλημα συνίσταται στ’ ότι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. «πρέπει να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές τους αγκυλώσεις και να αναλάβουν δράση στο πλευρό του ευρωπαίου πολίτη».

Στον ιδεατό κόσμο που περιγράφει «το ποτάμι» δεν υφίστανται ταξικά και κρατικά συμφέροντα, κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, κερδισμένοι και ζημιωμένοι. Απλά οι «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις» κάποιων στελεχών στις Βρυξέλλες, που βαριούνται «να αναλάβουν δράση» στο πλευρό μας!

Όσο για τις ευθύνες της Ευρώπης για την οικονομική κρίση η διάγνωση είναι αποκαλυπτικά σαφής. «Η Ε.Ε. χειρίστηκε με αργοπορία, ελλείψεις και αποσπασματικές παρεμβάσεις, την οικονομική κρίση στην Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες του νότου».  Καθώς οι μηχανισμοί της «αποδείχτηκαν ανέτοιμοι να αντιληφθούν εγκαίρως, να διαγνώσουν και να διαχειριστούν την κρίση».

Όλα αυτά όταν υπάρχουν δημόσιες παραδοχές πρωτοκλασάτων στελεχών της Ε.Ε. που φρόντισαν να θωρακίσουν τον πυρήνα (και τις τράπεζες) του γερμανικού πυρήνα της, επιλέγοντας να αφήσουν στην μοίρα τους τα περιώνυμα «PIGS». Τα πάντα ανάγονται στην σφαίρα της διαδικασίας και της τεχνικής εφαρμογής, ακριβώς επειδή πρέπει να συγκαλυφθούν τα δομικά τους αίτια.

Μιας και «το ποτάμι» φιλοδοξεί να αποτελέσει το αναγκαίο συμπλήρωμα στα μετεκλογικά σχήματα διακυβέρνησης ο «σιδερωμένος» λόγος συνδέεται με την ελαστικότητα των δυνατών κυβερνητικών του συμμετοχών.

Το χαλαρό ύφος επιβραβεύει την (υδάτινης υφής) ρευστότητα των στάσεων που περικλείει.

 

 

Σχέδιο Β’! Κωδικός «Ποτάμι»

Η ευρωεκλογική κάθοδος της δημοσιογραφικής ομάδας υπό τον Στ. Θεοδωράκη μέσω του οχήματος «το ποτάμι» είναι μία από τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης περιόδου.

Δεν πρόκειται για την συνήθη επέλαση τηλεαστέρων στο πολιτικό προσκήνιο αλλά για κάτι πιο σύνθετο. Καθώς οι θεμιτές φιλοδοξίες, ακόμα και αν εγγράφονται στο πλαίσιο μιας ναρκισσιστικής προσέγγισης των πραγμάτων, δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο.

Διόλου τυχαία το δελτίο ειδήσεων του MEGA, στο οποίο προβάλλεται εκπομπή του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, αφιέρωσε πλουσιοπάροχο χρόνο στο νέο εγχείρημα. Είχε προηγηθεί το ναυάγιο της «πρωτοβουλίας των 58», την οποία –κατά σύμπτωση- μανατζάρισε το ίδιο μπλοκ ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε.

Μια επίσης ενδιαφέρουσα πτυχή, η οποία δίνει περιεχόμενο και νόημα στην πρωτοβουλία του Στ. Θεοδωράκη, είναι πως όσοι ενδιαφέρθηκαν για την ωρίμανση της «ελιάς» εκστασιάζονται τώρα με «το ποτάμι». Ο ΔΟΛ, το MEGA, προσεχώς οι δημοσκοπήσεις της GPO –την ώρα που οι δεσμοί του πρωταγωνιστή των «πρωταγωνιστών» με τον Κ. Σημίτη και τους εκσυγχρονιστές του είναι πασίγνωστοι.

Όσο για το πρόγραμμα του νέου μορφώματος, δεν είναι υποχρεωμένο (καθότι «καινοτομικό») να ανταποκρίνεται στις αυστηρές πειθαρχίες εκείνων των πολιτικών κομμάτων. Κοινωνική ευαισθησία με ισχυρές δόσεις ιδιωτικής πρωτοβουλίας, φιλελευθεροποίηση των θεσμών με παραγωγικές επενδύσεις και δημοκρατία με απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Ό,τι συνιστά μια ευέλικτη και χρήσιμη κεντροαριστερά, την στιγμή που οι παραδοσιακοί φορείς της έχουν πτωχεύσει.

Ό,τι κι αν νομίζει για την φύση και τις στοχεύσεις της απόπειράς του ο επώνυμος δημοσιογράφος το διαδικτυακό του πόνημα αποτελεί μια πειραματική μηχανή. Αν αποδείξει πως μπορεί να ανταπεξέλθει ικανοποιητικά στο «στρες-τεστ» των ευρωεκλογών, αναπτύσσοντας κάποια αξιοσημείωτη δυναμική, θα προχωρήσει στην σοβαρότερη (και κρίσιμη) δοκιμασία.

Αν στην Ουκρανία βετεράνος πυγμάχος δημιουργεί κόμμα με τίτλο «η γροθιά», στην Ελλάδα ο ακάλυπτος πολιτικά χώρος αναζητεί ευειδείς ελευθεροεπαγγελματίες που απελευθερώνουν την κρυμμένη γοητεία της αγοραίας δημιουργικότητας. Μπορεί να μην συμβολίζουν την οργή ενός φουσκωμένου ποταμού, μπορούν όμως να βάλουν το κοχλάζον ύδωρ στην προκαθορισμένη κοίτη.

Είναι αυτό που η λαϊκή ρήση επισημαίνει, σχετικά με τα σιγανά ποταμάκια και την επικινδυνότητά τους.

 

 

Η δουλικότητα δεν εξασφαλίζει την εργασία!

Τριάντα δύο νέες απολύσεις στον ΔΟΛ από τον Στ. Ψυχάρη προκάλεσαν απεργιακές κινητοποιήσεις.

Ένα κείμενο του απολυθέντος δημοσιογράφου Γ. Ανδρουλιδάκη είναι αποκαλυπτικό των πρακτικών της εργοδοσίας, τόσο τώρα όσο και σε προηγούμενα κύματα απολύσεων στο «Βήμα» και «τα Νέα», σύνολο 350 ψυχές.

Αναφερόμενος στο παρελθόν γράφει «μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια και έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλειναν την καθημερινή έκδοση και θ’ απολυόταν κόσμος».

Διευθυντής στο «Βήμα» τότε ήταν ο πολυπράγμων Π. Καψής, ο οποίος (αφού τακτοποίησε τις παραγγελίες του Στ. Ψυχάρη) συνεχίζει το θεάρεστο έργο του στην «Δ.Τ.» του Σ. Κεδίκογλου.

Στα «Νέα» διευθυντής ήταν ο Γ. Πρετεντέρης, αυτή η φωνή της καθεστωτικής εγκυρότητας από το μετερίζι του MEGA.

Μια θλίψη που γίνεται απελπισία, αν σκεφθεί κάποιος πως αρκετοί από τους απολυμένους ήταν πρωτοπαλίκαρα της εργοδοσίας στις προηγούμενες φουρνιές αθρόων απολύσεων.

Η δουλικότητα δεν εξασφαλίζει, πια, την εργασία…