Γιατί τέτοια αθλιότητα;

Καθώς οι ευρωεκλογές αποτελούν παρελθόν είναι χρήσιμο να αναφερθούμε σε μια ουσιώδη παράμετρο διαμόρφωσης των αποφάσεων των εκλογέων. Πρόκειται για το κλίμα εντός του οποίου διεξήχθησαν και ειδικά την συμβολή της πλειονότητας των Μ.Μ.Ε. σε αυτό.

 Όσο πλησιάζαμε προς το πέρας της προεκλογικής περιόδου τόσο εντεινόταν μια ευτελής προπαγάνδα, η οποία εκλαΐκευε τα μηνύματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Έτσι ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε φαινόμενο δημοκρατικής εναλλαγής αλλά προοίμιο ανείπωτων συμφορών στην χώρα.

Η «σταθεροποίηση της οικονομίας» θα τιναζόταν στον αέρα, οι καταθέσεις των πολιτών κινδύνευαν να χαθούν, η διευθέτηση του χρέους θα πήγαινε περίπατο. Στελέχη τραπεζών φρικιούσαν μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, πλανόδιοι (ανά τα στούντιο) αναλυτές προφήτευαν καταστροφές και υπαινίσσονταν ανομολόγητες τραγωδίες.

Η χυδαιότητα των στρατευμένων αναλύσεων – κραυγαλέο παράδειγμα τα όσα υπογραμμίσθηκαν στο περιώνυμο τηλεοπτικό δελτίο του ΑΝΤ1– εκνεύρισε και την πλέον ανεκτική δημοσιογραφική προσέγγιση.

Δεν είχαν άδικο όσοι μίλησαν για επιχείρηση ψυχολογικού εκφοβισμού του εκλογικού σώματος, ώστε να εγκρίνει το επιθυμητό (από τους ολιγάρχες, τους διεθνείς κύκλους και τους περίφημους «οίκους αξιολόγησης») αποτέλεσμα.

Η έκβαση αυτής της εκστρατείας ήταν επιτυχής, σε έναν βαθμό. Αποκρυσταλλώθηκε τόσο στην συγκράτηση της διαφοράς ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ σε ευπρεπές πλαίσιο, όσο και στην επίδοση της «Ελιάς». Η κίνηση του Β. Βενιζέλου, να εξισώσει ένα ενδεχόμενο κακό αποτέλεσμα του κόμματος με την δρομολόγηση της πτώσης της συγκυβέρνησης, απέδωσε εν μέρει.

Ωστόσο το πρόβλημα δεν σχετίζεται με τις συγκυριακές επιδόσεις του άλφα ή του βήτα κόμματος. Δεν αφορά κάποιον κομματικό σχηματισμό, ούτε το άμεσο μέλλον του.

Εδώ πρόκειται για συστηματική υπονόμευση του δικαιώματος των πολιτών σε πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση και την οργάνωση της διαχείρισης του φόβου από συγκοινωνούντα συστήματα (θεσμικής και κοινωνικής) εξουσίας. Η φαλκίδευση της κοινωνικής δημοκρατίας αποτελεί βασική προτεραιότητα των επιχειρηματικών και πολιτικών δικτύων που θέλουν να ποδηγετήσουν τον δημόσιο βίο.

Υπό αυτή την έννοια η αντίδραση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου (όποια πολιτική άποψη κι αν έχει) αποτελεί ηθικό καθήκον.

Υ.Γ.

Όσοι νοιώθουν ευνοημένοι από αυτή τη στάση των περισσότερων Μ.Μ.Ε. ας έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους τη μεγάλη πιθανότητα , να είναι οι ίδιοι τα επόμενα θύματα αυτής της τακτικής. Και τότε θα είναι απελπιστικά μόνοι! Και κάτι τελευταίο: Μόνο τυχαία δεν είναι η εκλογή εκπροσώπων συγκεκριμένων συγκροτημάτων  στην Ευρωβουλή. Καλό είναι όλοι να προβληματιστούν για τη συνέχεια…

 

 

Από τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό» στους «αγανακτισμένους»

Τα υψηλά ποσοστά που κατέγραψε  η  «Χρυσή  Αυγή» είναι λογικό να αποτελούν αντικείμενο δημοσίου διαλόγου και προβληματισμού.

Καθώς πλέον δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας των πολιτών για τον νεοναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης και τις εγκληματικές πράξεις των «ταγμάτων εφόδου». Άρα δημιουργείται η απορία γύρω από το πώς ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού επιβραβεύει τέτοιες ενέργειες ενώ κάποιο άλλο τείνει ευήκοο ούς σε κηρύγματα μίσους και «φυλετικής καθαρότητας».

Η κρίση λειτούργησε καταλυτικά στην ωρίμανση τάσεων που προϋπήρχαν και απλώς εγγράφονταν στο εσωτερικό των μεγάλων κομμάτων και ιδιαίτερα της ΝΔ. Οι πελατειακές σχέσεις ωστόσο συγκρατούσαν τους φορείς τέτοιων απόψεων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αποκτήσουν (άξια λόγου) αυτόνομη πολιτική έκφραση.

Η έναρξη αυτών των μετασχηματισμών μπορεί να τοποθετηθεί στις απαρχές της δεκαετίας του 1990, με τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό» να εδραιώνουν εθνικιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις πυρήνων, που έδρασαν οργανωμένα στις παρυφές τους. Κάπου εκεί αρχίζει να ενδυναμώνεται η παρουσία της «Χρυσής Αυγής» και να παρεμβαίνει δημόσια. Τελευταίος –επιταχυντικός της ανόδου της – σταθμός ήταν το κίνημα των «αγανακτισμένων», που το «εθνικό» του σκέλος εξέθρεψε την «Χ.Α» .

Δύο είναι τα κρίσιμα ιδεολογικά στοιχεία του νεοναζιστικού φαινομένου.

Το πρώτο είναι η αναγόρευση του πολεμικού πνεύματος ως υπέρτατης αξίας και το δεύτερο (συμπληρωματικό) η εκκαθάριση του τόπου από τους «εχθρούς», εξωτερικούς και εσωτερικούς. Η δύναμή του είναι το ότι γεννιέται από τα κάτω, με συνεκτικό δεσμό την φυλή και το έθνος. Το ότι αξιοποιείται εν συνεχεία από κρατικά κέντρα και επιχειρηματικά συμφέροντα δεν πρέπει να συσκοτίζει τις αιτίες εμφάνισης του κοινωνικού φασισμού και στην χώρα μας.

Ακριβώς αυτή η βαθιά γείωση επιτρέπει στην «Χ.Α» να μακροημερεύει, την ώρα που η ηγεσία της και οι περισσότεροι βουλευτές της βρίσκονται στις φυλακές.

Όσο για το μεταναστευτικό αυτό έπαιξε δευτερεύοντα –κυρίως προπαγανδιστικό – ρόλο στην στρατολόγηση μελών, ενώ εξαιρετικά κρίσιμη στο θέμα της δημιουργίας δεσμών αλληλεγγύης ήταν και η εμπλοκή με το κοινό έγκλημα.

Το παράδειγμα της πρωτιάς της «Χ.Α» στο Κολωνάκι είναι αποκαλυπτικό για την ευρύτητα των κριτηρίων μισαλλοδοξίας ακόμα και σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχει, έστω για δείγμα, μετανάστης.

 

Οι «ταπεινές» και οι γιάπηδες

Ίσως η λάμψη της προεκλογικής περιόδου να τυφλώνει όσους στρέφουν το βλέμμα τους σε κάποιες ταπεινές καθαρίστριες του ΥΠΕΘΟ.

Οι οποίες συνεχίζουν έναν πολύμηνο αγώνα ενάντια στις αυθαίρετες απολύσεις τους, ξαφνιάζοντας τους γιάπηδες που τις αντιμετώπισαν με χλεύη και περιφρόνηση. Όταν δικαιώθηκαν στο δικαστήριο και (με βάση την απόφαση) έπρεπε να επιστρέψουν στην εργασία τους ο Γ. Στουρνάρας φρύαξε.

Για να συνετίσει τις «παρακατιανές» προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, ώστε να αναιρέσει την δικαστική απαίτηση για άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων γυναικών.

Ωστόσο, με την βοήθεια της συμπαράστασης κοινωνικών κομματιών στον δίκαιο αγώνα κάποιων φτωχών κυριών, το ανώτατο δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του αλαζόνα ΥΠΕΘΟ.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ,  πως η εκδικητικότητα θα βρει τρόπο να στείλει τις καθαρίστριες στην ανεργία –και πάλι. Ωστόσο ένα παράδειγμα ανυποχώρητης αντίστασης συγκίνησε κάθε ευαισθητοποιημένο άνθρωπο.

Δεν είναι και λίγο σε αυτές τις εποχές…

Στην αρένα των μονομάχων.

Είμαστε στις τελευταίες ημέρες  της προεκλογικής αντιπαράθεσης για τις ευρωεκλογές και η τακτική των μονομάχων του «νέου δικομματισμού» έχει αποσαφηνιστεί.

Από την μια η ΝΔ, επιστρατεύοντας το χαρτί του Αντ. Σαμαρά, επιχειρεί να συσπειρώσει όλους όσους ανησυχούν για το τι μέλλει γενέσθαι έτσι και μεταβληθεί (ενδεχομένως και άρδην) το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό. Επομένως ο πρωθυπουργός επιστρατεύει το καρότο και τον βούρδουλα, προσπαθώντας να αποσπάσει την ψήφο των μεσοαστικών στρωμάτων –για τα μεγαλοαστικά δεν υπάρχει διακύβευμα.

Επιχειρηματολογεί για το τέλος των μνημονίων, το λυκαυγές της ανάπτυξης και της εξόδου από την κρίση.

Από την άλλη υπογραμμίζει πως μια ήττα της συγκυβέρνησης στις ευρωεκλογές θα σημάνει υποθήκευση της ως τώρα πορείας της χώρας, πολιτική αστάθεια, διχαστικά φαινόμενα και επάνοδο στο επαχθές χθες.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η αναμέτρηση αποκτά χαρακτήρα τερματισμού της λιτότητας και απαρχή επαναδιαπραγμάτευσης, εφ’όσον ισχύσει το σύνθημα που διακινεί «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν». Ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί την αποδόμηση του πρωθυπουργικού προφίλ, θυμίζοντας όλες τις ματαιωμένες υποσχέσεις, τις αυταρχικές πρακτικές και τα επόμενα μνημόνια που βρίσκονται στα κυβερνητικά συρτάρια. Ενώ, με το «πρώτη φορά αριστερά», τονίζει την διαχειριστική παρθενία του κόμματός του –σε αντίθεση με τα «φθαρμένα υλικά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ».

Επί της ουσίας πρόκειται για το ίδιο δίλημμα των εκλογών του Ιούνη του 2012, που συνοψίζεται στο συναισθηματικό δίπολο «φόβος – οργή».

Τότε, μέσα σε έναν ορυμαγδό κινδυνολογίας, επικυρώθηκε στις κάλπες η πρωτοκαθεδρία των φοβικών συνδρόμων.

Τώρα είναι άγνωστο το αν επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Άλλωστε το εκλογικό σώμα γνωρίζει ότι στις ευρωεκλογές δεν επιλέγεται κυβερνητικό σχήμα –ανεξαρτήτως του ποιες διεργασίες θα πυροδοτήσει το αποτέλεσμά του. Ταυτόχρονα διαισθάνεται πως πρόκειται για τη μόνη ευκαιρία που έχει, ώστε να ληφθεί υπ’ όψη το μήνυμα της αγανάκτησης από την οποία ξεχειλίζει.

Επομένως οι πιθανότητες να δούμε εκπλήξεις –προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση, έστω θολές και αντιφατικές – είναι αυξημένες, σε σχέση με την προ διετίας αναμέτρηση.

Πάντως εκείνο που λείπει είναι η ελπίδα, ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν θεαματικά.

Συνεπώς το εύρος των διαθέσιμων επιλογών είναι πολύ περιορισμένο, εξ’ ού και οι συγχυτικές συμπεριφορές των εκλογέων που ανιχνεύονται σε αρκετές δημοσκοπήσεις.

Ίσως το πιο κρίσιμο σημείο της εκλογικής μάχης να αποδειχθεί το ποσοστό συμμετοχής. Όσο μικρότερο τόσο καλύτερα για τη ΝΔ, όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ!

Μένει να δούμε…

Στη ζώνη των PIGS, για ποια δημοκρατία μιλάτε;

Τα όσα έγιναν γνωστά για την εμπλοκή της τεχνογραφειοκρατικής ελίτ της Ε.Ε. στην πτώση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου το 2011 δεν ήταν αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο.

Κάτι ανάλογο συντελέσθηκε, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, και στην γειτονική Ιταλία.

Η εθνικιστική κυβέρνηση του Σ. Μπερλουσκόνι φαινόταν απρόθυμη να υλοποιήσει τα «προγράμματα σωτηρίας», για λόγους συντήρησης του συστήματος που δημιούργησε η πολιτική κυριαρχία του «καβαλιέρε».

Τότε οι δυνάμεις κρούσης του χρηματοπιστωτικού πλέγματος, που κυριαρχεί στην σύγχρονη οικονομία, ανέλαβαν δράση. Μέρκελ, Ντράγκι, Μπαρόζο και λοιποί πολιτικοί εκφραστές του μεθόδευσαν το άδειασμα του (εκλεγμένου, υπενθυμίζουμε) πρωθυπουργού της Ιταλίας.

Ένας τραπεζίτης όπως ο Ντράγκι – κατ’αντιστοιχία του ημέτερου Λ. Παπαδήμου– επιμελήθηκε την προετοιμασία της επόμενης μέρας, που οδήγησε στον εκλεκτό των αγορών Μ. Ρέντσι.

Επειδή δεν πρόκειται για συρροή συμπτώσεων σε δύο διαφορετικές χώρες, αλλά για ταυτόχρονη υλοποίηση σεναρίων στον ευρωενωσιακό νότο, μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα.

Στην ζώνη των «PIGS», όπου εισήλθε και η Ιταλία, η δημοκρατία αποτελεί περιττή πολυτέλεια. Κάποτε ανεπιθύμητη περιπλοκή, αφού μπορούν να βγουν στο προσκήνιο «ταραχοποιά» και «ανεύθυνα» κόμματα. Συνεπώς πρέπει να αναιρεθεί η ουσία της, την ώρα που επιβιώνουν οι κοινοβουλευτικοί τύποι.

Οπότε μπορεί να εκδιώχθηκε ο Γ. Παπανδρέου, ωστόσο η βουλή δεν διαλύθηκε αλλά νομιμοποίησε άλλον πρωθυπουργό, τον Λ. Παπαδήμο. Η αρχή της «δεδηλωμένης» παρέμεινε σε ισχύ, γελοιοποιήθηκε ωστόσο η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας».

Ίδια συνταγή και στην Ιταλία, όπου πρωθυπουργεύει ο Μ. Ρέντσι, αν και ουδέποτε υπήρξε βουλευτής.

Όταν λοιπόν σήμερα, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, εμφανίζεται ως τεράστια συνταγματική μεταρρύθμιση, η επιδίωξη  της συνταγματικής  απαγόρευσης της δυνατότητας ορισμού βουλευτών σε υπουργικά πόστα, δεν είναι λογικό να αναρωτιέται κάποιος, αν όλα αυτά γίνονται μόνο και μόνο για να μείνει ελεύθερο το έδαφος στους ουρανοκατέβατους «ειδικούς» των ολιγαρχών, οι οποίοι δεν θα χρειάζεται, καν, να προβάλλονται μέσω των Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν;

Το πιο ανησυχητικό εξαγόμενο της κάλπης.

Τα υψηλά ποσοστά της «Χρυσής Αυγής» (ειδικά στον δήμο Αθήνας και την περιφέρεια Αττικής) πιστοποίησαν το τέλος μιας θεωρητικής κατασκευής που θεωρούσε «αγανακτισμένους» και «παραπλανημένους» τους ψηφοφόρους της.

Η εμφάνιση ναζιστικών μορφωμάτων ανά την Ευρώπη στηρίχθηκε (όπως και εδώ άλλωστε) στην συνειδητή αποδοχή ιδεολογικών κηρυγμάτων μίσους, βίας, εξόντωσης των αποδιοπομπαίων τράγων.

Μόνο που η εμμονή σε αυτή την απροκάλυπτη πραγματικότητα δεν φωτίζει τους ηθικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς που ανέδειξε η κρίση σε όλο τους το εύρος.

Η εμφάνιση τοπικών συνδυασμών σε δήμους (Πειραιάς, Βόλος) όπου κυριαρχούν επιχειρηματικά συμφέροντα συνδεδεμένα με αθλητικούς πυκνωτές της κοινωνικής βίας και τον άμεσο έλεγχο οπαδικών στρατών είναι συμπληρωματική στο φαινόμενο της «Χ.Α».

Ίσως αυτός ο συνδυασμός να αποτελεί το πιο ανησυχητικό εξαγόμενο της κάλπης

 

Και όμως μήνυμα υπάρχει!

Τα αυτοδιοικητικά αποτελέσματα ανά την επικράτεια επιδέχονται περισσότερες της μιας ερμηνείας.

Στην Αττική και στην Αθήνα αντίστοιχα οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψαν επιδόσεις ανώτερες των δημοσκοπικών προβλέψεων. Όχι όμως και ανώτερες των αποτελεσμάτων που είχε φέρει το κόμμα τους στις τελευταίες εκλογές του 2012.  Αν δεν είχανε δώσει καθαρά πολιτικό περιεχόμενο στις αυτοδιοικητικές εκλογές και αν δεν είχε μεσολαβήσει η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ το 2012, τότε ναι θα μιλούσαμε για εντυπωσιακά αποτελέσματα. Σήμερα ποιος μπορεί να το υποστηρίξει;

Το εμφατικό στοιχείο στην Περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο της Αθήνας,  ωστόσο ήταν η ηχηρή αποδοκιμασία των εκλεκτών της ΝΔ, οι οποίοι αποκλείσθηκαν από τον δεύτερο γύρο. Κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα εκλογικά χρονικά και αποτελεί σαφέστατη αποδοκιμασία και των επιλογών του Σαμαρά και της ΝΔ.

Ταυτόχρονα οι Σγουρός και Καμίνης, οι οποίοι κινούνται στον χώρο της κεντροαριστεράς, θα δώσουν την δική τους μάχη την προσεχή Κυριακή, με πολλές πιθανότητες νίκης αλλά χωρίς καμία κομματική σημαία. Αυτή την έχουν αποποιηθεί εδώ και καιρό .

Στην Κεντρική Μακεδονία και στον δήμο Θεσσαλονίκης, προνομιακούς εκλογικούς χώρους της ΝΔ, οι επίσημοι υποψήφιοί της, κατέγραψαν απογοητευτικές επιδόσεις. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να ανεβάσει σημαντικά τα ποσοστά του εκεί.   Ενώ στον Πειραιά ο υποστηριζόμενος από τον Β. Μαρινάκη συνδυασμός κατέδειξε την κοινωνική διασπορά επιχειρηματικών μηχανισμών, οι οποίοι – μέσω των αθλητικών και εκκλησιαστικών τους στηριγμάτων– επιτυγχάνουν να ποδηγετούν τις τοπικές κοινωνίες.

Ανάλογη περίπτωση αυτή του Αχ. Μπέου στον δήμο Βόλου.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο ωστόσο των αυτοδιοικητικών εκλογών, αποδεδειγμένα πια, είναι η δημόσια παρουσία των προσώπων –και δευτερευόντως των κομμάτων που τα υποστηρίζουν. Ειδικά σε μια σειρά περιφερειακών ενοτήτων γίνεται σαφές, με το σημαντικό προβάδισμα αυτοδιοικητικών στελεχών, κάποια εκ των οποίων δεν έχουν δεν έχουν κομματικό χρίσμα. Κραυγαλέο παράδειγμα το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε ο υποψήφιος του ΚΚΕ στον δήμο Πάτρας, το οποίο δεν αντανακλά (εννοείται) την τοπική επιρροή του κόμματος.

Καταλήγουμε λοιπόν σε μία εντελώς αντιφατική εικόνα που ανταποκρίνεται απόλυτα στην αποδιάρθρωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, στις υπό διαμόρφωση ακόμη κοινωνικές διεργασίες αλλά και στην διεύρυνση της κρίσης αναξιοπιστίας των πολιτικών σχηματισμών.

Στον πυρήνα αυτών των ετερόκλητων συμπεριφορών υπάρχει ένα σαφές μήνυμα:

Αυτό σχετίζεται με την κραυγή αγωνίας της κοινωνίας, δείχνοντας πως οι πολίτες έχουν φθάσει στα όριά τους.

Ένα μήνυμα με πολλούς και όχι έναν αποδέκτη: Και την Κυβέρνηση στην οποία κατανέμουν ένα μεγάλο μέρος της αποδοκιμασίας αλλά και την αντιπολίτευση, στην οποία κοινοποιούν κάπως έτσι, την απογοήτευση τους για πολλές από τις κεντρικές της επιλογές.

Κάτι που δεν προδικάζει μεν την στάση τους στις ευρωεκλογές, δείχνει ωστόσο πως η οργή και η απελπισία διέσπασαν την πρώτη γραμμή άμυνας των φοβικών συνδρόμων – που καλλιεργούνται συστηματικά από τα Μ.Μ.Ε.

Σε τέτοιο κλίμα ρευστότητας θα ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένες οι προβλέψεις και οι εικασίες που αφορούν στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Έχω πάντως την αίσθηση ότι τις μεγάλες εκπλήξεις ακόμα δεν τις είδαμε!

Τα θέλω μου…

Έγραψα πολλές φορές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για την Αποκέντρωση και τη καρδιά της, τη λαϊκή συμμετοχή.
Ο ρόλος της είναι ξεκάθαρος και πιστεύω πως μπορεί να συμβάλλει και στην ανάπτυξη του τόπου και στην εξυπηρέτηση των πολιτών.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να μπορεί να σχεδιάζει και να υλοποιεί – πάντα με διαδικασίες δημόσιου και λαϊκού ελέγχου – αυτά που αφορούν στους πολίτες.
Σημαίνει ικανότητα να αναπτύσσει όλες εκείνες τις λειτουργίες που αφορούν στον πολίτη.
Σημαίνει οικονομική αυτοδυναμία αλλά και δυνατότητα να ορίζει ότι αφορά τη λειτουργία της.
Σημαίνει διαφάνεια και κοινωνικές δομές αναπτυγμένες , ιδιαίτερα σήμερα που η κοινωνία μετρά τα θύματα της κρίσης.
Η μνημονιακή λογική περιγράφει μια αυτοδιοίκηση , διακοσμητικό στοιχείο χωρίς αρμοδιότητες και κυρίως χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες, που θα συνεχίσει να εξαρτάται κατά απόλυτο τρόπο από το κεντρικό κράτος.
Θέλει πιστούς υλοποιητές των κεντρικών επιλογών, θέλει αντιλαϊκές πολιτικές και λογικές.
Με αυτές τις λογικές αλλά και τους φορείς αυτών των πολιτικών είμαι ριζικά αντίθετος.
Πιστεύω πως δεν επιλέγουμε στις ερχόμενες εκλογές έναν απλό διαχειριστή των τοπικών πραγμάτων.
Πιστεύω πως πρέπει μέσα από τις επιλογές μας να ξαναδυναμώσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς, να δώσουμε δυνατότητα να εκφραστεί και πάλι η συμμετοχική δημοκρατία, να μιλήσουμε για προώθηση και όχι μαρασμό της Αυτοδιοίκησης.
Άκουσα πολλά σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Πολλά και αδιάφορα. Κενές κουβέντες, αοριστίες, υποσχέσεις που έρχονται σε ριζική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Δεν με ενδιαφέρει η ωραιοποίηση μιας κατάστασης και η υπερβολή. Ούτε σχέδια καμένα από την αρχή. Για την ουσία ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑΜΕ.
Θέλω να ξαναβάλουμε στο τραπέζι της συζήτησης την ουσιαστική Αποκέντρωση και Αποσυγκέντρωση του κράτους. Γιατί αυτό θα υπηρετήσουν οι Δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες. Το πιστεύουν; Το υποστηρίζουν;
Δεν θέλω Δημάρχους και Περιφερειάρχες υποταγμένους , αδύναμους και εξαρτώμενους. Θέλω ανθρώπους ικανούς, με προοδευτική αντίληψη για να προχωρήσουμε την επόμενη ημέρα σε ότι έχει πραγματικά ανάγκη η κάθε πόλη, ο νομός, η Περιφέρεια.
Θέλω ανθρώπους που να πιστεύουν στην διεύρυνση της δημοκρατίας, στη διαφάνεια, στη λογοδοσία, στην οικονομική ανεξαρτησία. Θέλω ανθρώπους που να υπηρετούν τη συνέργεια, τη συναπόφαση και την δημιουργία μαζί με τους πολίτες. Τα προβλήματα σήμερα δεν λύνονται με την ευθύνη ενός μόνο βαθμού της Τ.Α. Η ανεργία, η φτώχεια, η κοινωνική διάλυση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΟΝΟ του Δημάρχου, του Περιφερειάρχη ή του αδύναμου κράτους. Αν δεν συνεργαστούν και αν δεν σχεδιάσουν, μαζί με αυτούς που έχουν ανάγκη η αποτυχία είναι δεδομένη. Θυμώνω όταν ακούω τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για κοινωνικές πολιτικές που «ΕΓΩ» θα εφαρμόσω. Δεν μπορείς μόνος σου…
Θέλω ανθρώπους προοδευτικούς που αποδεδειγμένα υπηρετούν τις ίδιες αρχές με εμάς. Αρχές που χαρακτήρισαν κάθε μεγάλη θεσμική αλλαγή στο χώρο της Τ.Α. όλα αυτά τα χρόνια.
Προοδευτικούς όχι στα λόγια. Χόρτασα από τέτοια. Η πράξη χαρακτηρίζει, όχι μόνο οι καταβολές. Η πράξη παράγει αποτελέσματα.
Λιμοκοντόροι της πολιτικής, προσωπικές εξασφαλίσεις και διευθετήσεις, αυτοδιοίκηση για εφαλτήριο πολιτικής καριέρας δεν με ενδιαφέρουν, δε με συγκινούν. Ότι και αν δηλώσουν.
Αυτούς και θα στηρίξω . Αυτούς θα ψηφίσω.

Οδηγίες προς … ναυτιλομένους!

Τα μεγάλα ψηφοδέλτια, τα πολλά ονόματα, οι πολλοί αλλά και διάσπαρτοι σταυροί έχουν προκαλέσει πονοκέφαλο όχι μόνο στο εκλογικό σώμα αλλά και στους ίδιους τους υποψηφίους. Μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών θεωρούν ότι αποτελεί και αιτία για πολλά άκυρα ψηφοδέλτια.
Την ίδια στιγμή δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι ποντάρουν σε αυτή την σύγχυση θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό υπόστρωμα για να ενισχύσουν τις επιλογές τους. Τα πλείστα όσα σενάρια ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα δεν είναι κάποιες θεωρίες επιστημονικής φαντασίας αλλά είναι πολιτικάντικα καμώματα στις γειτονιές και της Λάρισας έτσι ώστε να προσαρμόζεται το σκηνικό στις απαιτήσεις κάθε στιγμής.
Ερωτήσεις όπως που και πόσοι υποψήφιοι θα εκλεγούν είναι δύσκολο να απαντηθούν καθώς η λειτουργία του εκλογικού νόμου είναι τέτοια που το μόνο που μπορεί να προβλέψει κάποιος είναι ότι ο συνδυασμός που τελικά θα είναι νικητής θα εξασφαλίσει εκτός από τα 3/5 του δημοτικού συμβουλίου θα πάρει και από μία έδρα σε κάθε δημοτική ενότητα και από εκεί και μετά ξεκινά η λειτουργία του εκλογικού νόμου. Το γεγονός ότι η διανομή των εδρών γίνεται από τους μικρότερους συνδυασμούς απαιτεί τουλάχιστον ικανότητες Πυθίας για να προσεγγίσεις την ακριβή διανομή.
Παρόμοιες καταστάσεις καταγράφονται και στην Περιφέρεια όπου μπορούν με βάση τα υποθετικά εκλογικά ποσοστά μεταξύ των συνδυασμών στις περιφερειακές ενότητες να προκύψουν κάποιες προσεγγίσεις χωρίς όμως αυτές οι προσεγγίσεις να έχουν βάση και χωρίς να μπορούν να αναλυθούν.
Από εκεί και μετά εκείνο το οποίο είναι σαφέστατο έχει σχέση με τις τοπικές κοινότητες. Εκεί λοιπόν είναι ξεκάθαρο ότι τις παίρνει ο συνδυασμός που θα πάρει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της συγκεκριμένης τοπικής κοινότητας. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα έχουν ακουστεί διάφορες θεωρίες σε χωριά της Λάρισας σε σχέση με την κατανομή την οποία μάλιστα ορισμένοι την προσαρμόζουν και σε επίπεδο προσώπων, χωρίς όμως να υπάρχει τέτοια πρόβλεψη. Εκείνο που ξεκαθαρίζει επίσης η νομοθεσία είναι ότι πρόεδρος στις τοπικές κοινότητες εκλέγεται ο σύμβουλος με τους περισσότερους σταυρούς του συνδυασμού που έχει πάρει τις περισσότερους ψήφους στην τοπική κοινότητα.
Μακρύς ο δρόμος
Παρά το γεγονός ότι έχουν δοθεί ρητές εντολές σε ότι αφορά την εξαγωγή των αποτελεσμάτων όλα δείχνουν πως θα είναι μακριά η νύχτα της Κυριακής. Οι τοπικές πιέσεις, τα μεγάλα εκλογικά τμήματα, οι πολλές κάλπες σε συνδυασμό με τις κάθε φορά ανύπαρκτες εφορευτικές επιτροπές δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να ξεκαθαρίσει το τοπίο πολύ νωρίς. Όλα συγκλίνουν στην κατεύθυνση ότι για μεν τους μικρούς Δήμους θα έχουμε σαφή εικόνα αρκετά νωρίς. Από εκεί και μετά όμως σε ότι αφορά την Περιφέρεια και κυρίως τους σταυρούς προτίμησης στην Περιφέρεια τα πράγματα γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Σε ότι αφορά την κατανομή των εδρών, τουλάχιστον εκείνες που κατανέμονται από την πρώτη Κυριακή, εκεί αναμένεται πραγματικό θρίλερ καθώς θα πρέπει να γίνουν συνολικά γνωστά τα αποτελέσματα απ’ όλες τις περιφερειακές ενότητες για να προκύψει το ποιοι τελικά έχουν την δυνατότητα να περάσουν το κατώφλι του περιφερειακού συμβουλίου.
Τι πρέπει να γνωρίζουμε
-Την Κυριακή 18 Μαΐου 2014, από τις 07.00 το πρωί έως τις 19.00 το απόγευμα ψηφίζουμε για τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές.
-Ψηφίζουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες που είμαστε εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους του Δήμου και δεν έχουμε στερηθεί το δικαίωμα του εκλέγειν.
– Ψηφίζουμε όσοι έχουμε γεννηθεί το 1996 ακόμα κι αν δεν έχουμε συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας μας.
– Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική.
– Δεν ισχύει στις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές ο θεσμός του Ετεροδημότη Εκλογέα και συνεπώς όλοι οι Εκλογείς μπορούν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα μόνο στο Δήμο, στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου είναι εγγεγραμμένοι.
-Για να ψηφίσουμε, χρειαζόμαστε είτε την αστυνομική μας ταυτότητα, είτε το διαβατήριο, είτε την άδεια οδήγησης, είτε το βιβλιάριο υγείας.
– Όσοι, εκ παραδρομής, ΔΕΝ συμπεριλαμβανόμαστε στους εκλογικούς καταλόγους, μπορούμε να ψηφίσουμε σε οποιοδήποτε εκλογικό τμήμα του Δήμου, στον οποίο είμαστε εγγεγραμμένοι, αρκεί να πάρουμε την ημέρα των εκλογών από το Δήμο που είμαστε εγγεγραμμένοι πιστοποιητικό εγγραφής στα Δημοτολόγιαή τα Μητρώα Αρρένων με την ένδειξη «ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 18ης Μαΐου 2014 και 25ης Μαΐου 2014».
– Για τις Δημοτικές Εκλογές ο αριθμός των σταυρών που μπορούμε να βάλουμε αναγράφεται πάνω στο ψηφοδέλτιο που θα μας δοθεί.
– Για τις Περιφερειακές Εκλογές ψηφίζουμε μόνο για τους Περιφερειακούς Συμβούλους της Περιφερειακής Ενότητάς μας.
– Ο υποψήφιος δήμαρχος δεν χρειάζεται σταυρό για την εκλογή του, ενώ εάν τοποθετηθεί σταυρός στο όνομά του, το ψηφοδέλτιο δεν θεωρείται άκυρο. Στις μονοεδρικές, διεδρικές και τριεδρικές εκλογικές περιφέρειες, ο εκλογέας μπορεί να εκφράσει την προτίμησή του μόνο υπέρ ενός υποψηφίου της εκλογικής περιφέρειας στους καταλόγους της οποίας είναι γραμμένος και υπέρ ενός υποψηφίου σε μία από τις άλλες εκλογικές περιφέρειες του οικείου δήμου. Ο εκλογέας μπορεί να εκφράσει την προτίμησή του υπέρ ενός ή υπέρ δύο υποψηφίων του συμβουλίου της δημοτικής κοινότητας.
Τι να έχετε μαζί σας στην κάλπη
Η αναγνώριση των εκλογέων γίνεται με βάση την αστυνομική τους ταυτότητα, που προσκομίζουν στην εφορευτική επιτροπή. Αν δεν έχουν αστυνομική ταυτότητα, προσκομίζουν προσωρινή βεβαίωση της αρμόδιας αρχής ή το διαβατήριό τους ή την άδεια οδήγησης ή το ατομικό βιβλιάριο υγείας των ασφαλιστικών ταμείων. Στον εκλογέα, που ψήφισε, χορηγείται, εφόσον ζητηθεί, σχετική βεβαίωση, που υπογράφεται από τον Πρόεδρο της εφορευτικής επιτροπής και σφραγίζεται με τη σφραγίδα της.
Μάθετε που ψηφίζετε
Το υπ. Εσωτερικών έχει αναπτύξει μια ειδική εφαρμογή ώστε οι εκλογείς να μπορούν να δουν σε ποιο εκλογικό τμήμα του δήμου τους θα ψηφίσουν στις εκλογές του Μαΐου. Για να μάθετε πού ψηφίζετε, αρκεί να συμπληρώσετε το ονοματεπώνυμό σας και την ημερομηνία γέννησης στο σύνδεσμο http:// http://www.ypes.gr/services/eea/eea.htm
Οι υπηρεσίες που θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου
Σύμφωνα με απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών, πέραν του ωραρίου τους θα πρέπει να λειτουργήσουν τα ΚΕΠ, υπηρεσίες των δήμων και ληξιαρχεία όπως επίσης τα δικαστήρια και οι αστυνομικές αρχές.

Ματωμένες εικόνες

Οι ματωμένες εικόνες από την Ουκρανία επαναφέρουν βιώματα και μνήμες που οι παλιότεροι θέλουν να ξεχάσουν –την ώρα που οι νεότεροι κινδυνεύουν να εξοικειωθούν μαζί τους.
Οι σφαγές και οι βιαιότητες, σε συγκρούσεις διαφορετικών εθνικών ομάδων, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο –δυστυχώς. Ωστόσο τα όσα συνέβησαν γύρω από το φλεγόμενο «κτίριο των συνδικάτων» ξεπερνούν την διάσταση μιας κτηνωδίας.
Όταν άνθρωποι (όποιας εθνοτικής καταγωγής) πηδούν από το εσωτερικό ενός κτιρίου και όσοι επιζήσουν πυροβολούνται με όπλα ή εκτελούνται με ρόπαλα τότε το πνεύμα του ναζισμού αναβιώνει στην καρδιά της Ευρώπης.
Λίγη σημασία έχει αν οι δολοφόνοι προέρχονται από τις τάξεις των Ουκρανών φασιστών του «δεξιού τομέα», άλλωστε και στην ρωσική πλευρά υπάρχουν εθνικιστικές ομάδες που θαυμάζουν την κληρονομιά των SS. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα πως οι ιδέες που μεσουράνησαν στην Ευρώπη του μεσοπολέμου επανέρχονται δριμύτερες στο ιστορικό γίγνεσθαι. Άλλωστε ο πόλεμος είναι η αγαπημένη μέθοδος επίλυσης των διαφορών για τους οπαδούς των οραμάτων του Χίτλερ.
Ο πόλεμος διαιωνίζει το μίσος (που τον προκαλεί) και ολοκληρώνει τις εθνικές εκκαθαρίσεις. Δίχως την αλληλοσφαγή δεν είναι δυνατό να εγκατασταθούν «εθνικές καθαρότητες».
Από την άλλη πλευρά το φρικιαστικό έγκλημα των Ουκρανών νεοναζί εξυπηρετεί άριστα τα συμφέροντα του καθεστώτος Πούτιν.
Είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να εμφανισθεί ως προστάτιδα δύναμη των ρωσόφωνων της περιοχής και να παρέμβει στρατιωτικά, στο όνομα της σωτηρίας των συμπατριωτών. Εμφανής είναι η παγωμάρα που προκλήθηκε στην κυβέρνηση του Κιέβου και στις ΗΠΑ που έχουν αναλάβει τον ρόλο του άτυπου καθοδηγητή του.
Κάποιες πρώτες ρωγμές, ανάμεσα στον υπερατλαντικό παράγοντα και την Ε.Ε. –που προϋπήρχαν– φαίνεται πως διευρύνονται.
Το μόνο που είναι βέβαιο αφορά την δυνατότητα συμβίωσης διαφορετικής καταγωγής ανθρώπων, η οποία καταστράφηκε οριστικά. Την δυστυχία αναλαμβάνει να την διαχειριστεί η ωμή βία και η υποκρισία της διεθνούς διπλωματίας.
Ο πραγματικός νικητής ωστόσο είναι ο θάνατος, στην βαθύτερη (πραγματική και συμβολική) εκδοχή του.