Μια τριλογία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές…

Μέρος 2^ο :   Λάθος επαναλαμβανόμενο δεν είναι τυχαίο!

 (Το πρώτο μέρος ΕΔΩ)

Αντί προλόγου: Όταν έγραφα το κείμενο, δεν είχε ανακοινωθεί η στήριξη του ΠΑΣΟΚ στον Δημήτρη Κουρέτα. Δεν υπήρχε λόγος να αλλάξω ούτε ένα κόμμα. Τα λάθη του 2019 επαναλαμβάνονται , η πολιτική αυτονομία πάει περίπατο και το ΠΑΣΟΚ πετά άλλα 5 χρόνια στην αυτοδιοίκηση, προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του σωσιβίου του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια και του συστήματος εξουσίας Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων. Το πολιτικό αλισβερίσι στα χειρότερά του…  

Η «μάχη» της Περιφέρειας έχει καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από ένα σοβαρό κόμμα, που καταλαβαίνει ότι ο χώρος της αυτοδιοίκησης δεν είναι πολιτικά ουδέτερος.  Στρατηγική Ανάπτυξης, σχεδιασμός  και πορεία στο μέλλον της περιφέρειας, αξιοποίηση δυνατοτήτων, χρηματοδοτικά εργαλεία, διαχείριση δημόσιου χρήματος, διαφάνεια, σπάσιμο στεγανών και συμπλεγμάτων με «εργολαβικά» συμφέροντα, ενεργοποίηση πολιτών κ.α. προσδίδουν στο θεσμό ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα   Διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και πολιτικές θα συγκρουστούν για να προκύψει είτε το νέο που πρέπει να ανατρέψει τις υπάρχουσες ισορροπίες είτε η κυριαρχία του παλιού με ότι αυτό συνεπάγεται…

Και αυτές τις απόψεις , αυτές στις αντιλήψεις πρέπει να αναδείξει , να υπερασπιστεί και να κάνει σημαία του, ο υποψήφιος Περιφερειάρχης.

Το περιεχόμενο της ανάπτυξης κάθε νομού και συνολικά της Περιφέρειας, οι προτεραιότητες της πολιτικής σου για αυτήν, τα μεγάλα θέματα της επόμενης δεκαετίας δεν μπορούν να είναι ξεκομμένα και ξένα  από αυτά που πρεσβεύεις σε κεντρικό επίπεδο. Ούτε να από-πολιτικοποιηθούν, ούτε να «στρογγυλέψουν», ούτε να προσαρμοστούν σε άλλες, διαφορετικές αντιλήψεις.

Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να επανακτήσει τους δεσμούς του με την κοινωνία, είναι μονόδρομος ο καθαρός λόγος, η συγκεκριμένη πρόταση με τα δικά της πολιτικά χαρακτηριστικά.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Τις πολιτικές μάχες τις δίνεις με πολιτικά στελέχη και όχι με «φίλους».

Πολιτικό στέλεχος με γνώση της αυτοδιοίκησης και της Περιφέρειας, επικεφαλής παράταξης, με διάθεση να δώσει μάχες και να υπερασπιστεί την αυτονομία της πολιτικής του πρότασης.

Ομάδα στελεχών από κάθε νομό, που θα στρατευτούν σε μια μάχη με ορίζοντα πενταετίας.

Αυτόνομη παράταξη στην Περιφέρεια, χωρίς συνεργασίες που οδηγούν σε αδιέξοδα.

Συλλογική λειτουργία και οργανωμένη παρέμβαση σε ολόκληρη την Περιφέρεια.

Αν χάθηκαν ευκαιρίες τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι δυνατόν να χάσεις και τα επόμενα πέντε.

Ειδικά σήμερα που κανένας δεν θα σε κατηγορήσει ούτε θα σε κρίνει αρνητικά αν δεν καταφέρεις να κάνεις τη μεγάλη ανατροπή , με τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες και τη δύναμη που πρόσθεσε στο πρόσωπο του νυν Περιφερειάρχη, το «σιωπητήριο» των τελευταίων χρόνων.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να αναζητήσει σε αυτές τις Περιφερειακές εκλογές τους «σκαπανείς» μιας νέας αυτοδιοικητικής περιόδου, στα πρόσωπα των δικών του στελεχών, μακριά από «μεταγραφές» εντυπώσεων που το υπάρχον σύστημα εξουσίας μπορεί εύκολα να ελέγξει.

Αν θέλει να πάει μπροστά και να προχωρήσει σε μια καινούργια εποχή, οφείλει να κοιτάξει μόνο μπροστά και όχι πίσω, αντιγράφοντας και επαναλαμβάνοντας αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές.

Μπορεί;

Αυτό είναι το ζητούμενο και θα φανεί…

Μια τριλογία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές…

Μέρος 1^ο : Αυτοδιοικητικός ευνουχισμός ή πολιτικό χαρακίρι;

Είναι άραγε οι δύο επιλογές που έχει το ΠΑΣΟΚ στη Λάρισα και στη Θεσσαλία μπροστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου; Ή υπάρχει το πολιτικό θάρρος και η αποφασιστικότητα να τις αποφύγει;

Από το 2010 στην Περιφέρεια και το 2014 στο Δήμο Λαρισαίων το ΠΑΣΟΚ, κόμμα με ισχυρές αναφορές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τραβά το «Γολγοθά» του, πληρώνοντας είτε τα λάθη κεντρικών επιλογών είτε την αδυναμία του να λειτουργήσει αυτόνομα απέναντι στη λεγόμενη «Συμπαράταξη» του Δημάρχου Καλογιάννη αλλά και να υπάρξει έστω σαν διακριτός εταίρος σε αυτήν!

Οι στενόμυαλες εσωκομματικές αντιθέσεις οδήγησαν το 2010 για την Περιφέρεια, στην επιλογή του Βολιώτη υποψήφιου Περιφερειάρχη, Απόστολου Παπατόλια, κλείνοντας τα μάτια στη δυναμική του πρώην Λαρισαίου Υπουργού Φώτη Χατζημιχάλη, ρίχνοντας με αυτόν τον τρόπο νερό στη νίκη του Κώστα Αγοραστού.

Το ΠΑΣΟΚ έχασε την Περιφέρεια, απέτυχε να ασκήσει μια ουσιαστική αντιπολίτευση τα επόμενα χρόνια, να λειτουργήσει συγκροτημένη ομάδα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, να παρέμβει στο νομό, να συγκρουστεί με επιλογές της ηγεσίας της Περιφέρειας και κυρίως να δημιουργήσει έστω μέσα από τις ήττες του το 2014 και το 2019, τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία στελεχών που θα μπορούσαν να ανασυγκροτήσουν την παράταξη.

Το 2019 η συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ ήταν το αποτέλεσμα προαποφασισμένων επιλογών από την ηγεσία του κόμματος, στη βάση της λογικής συναλλαγής και συνδιαλλαγής με βάση τη στήριξη Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων!

Η τότε άποψη της πλειοψηφίας των στελεχών που είχαν λόγο στη Λάρισα ήταν , να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ τον Καλογιάννη στο Δήμο, για να στηρίξει  ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσιλιμίγκα στην Περιφέρεια και κάπως έτσι θα είναι δυνατή η επιτυχία στην Περιφέρεια. Το κοινό ψηφοδέλτιο λειτούργησε αρνητικά στις εκλογές (μαζί με τα υπόλοιπα γραφικά και μη φαινόμενα) και ο Αγοραστός έκανε ένα υγιή εκλογικό περίπατο.

Όσοι υποστηρίξαμε τότε πως η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα προδιαγεγραμμένο πολιτικό χαρακίρι, εισπράξαμε τις μεγαλοστομίες αυτών που (έχοντας κλείσει ήδη τις συμφωνίες με την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για τον Καλογιάννη), κουνώντας το δάχτυλο υποστήριζαν πως:

 «Το πολιτικό μήνυμα θα δοθεί από τις εκλογές στην Περιφέρεια. Και το βράδυ των εκλογών η περιφέρεια θα βαφτεί πράσινη, με αυτή τη συνεργασία!»

Και όπως είναι γνωστό κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα  ! Έπεσαν απλά λίγο έξω στις προβλέψεις τους (30 μονάδες περίπου ήταν η διαφορά του Αγοραστού… από τον πρώτο γύρο)!

Δύσκολα θα μπορέσει να βρει κάποιος στίγματα αντιπολιτευτικής κριτικής στον Περιφερειάρχη από την αξιωματική αντιπολίτευση τα τελευταία 4 χρόνια και ακόμη πιο δύσκολα θα βρει κάποιος μια διαφορετική, διακριτή πρόταση σε κάποιο από τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Πραγματικό σιωπητήριο!

Αυτό που θα μπορούσε απλά να ξεχωρίσει κάποιος, δεν είναι τίποτα  άλλο από τον «μύλο» που επικράτησε στην παράταξη ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, όταν τον Δεκέμβριο του 2020 συζητήθηκαν στο Περιφερειακό Συμβούλιο τα έργα της Μεσοχώρας και του Αχελώου, με τους Περιφερειακούς συμβούλους του ΠΑΣΟΚ να ψηφίζουν την πρόταση Αγοραστού και εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ (της ίδιας παράταξης) να ψηφίζουν διαφορετικά!

Το αναφέρω αυτό για να δείξω πόσο πολιτικά διάτρητες μπορούν να αποδειχθούν «συνεργασίες» που δεν παίρνουν υπόψη τους σημαντικές διαφοροποιήσεις σε κεντρικά θέματα και καθοδηγούνται απλά, από προσωπικά συμφέροντα, επιδιώξεις μικρομηχανισμών και εσφαλμένη ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας.

Το μόνο κέρδος από την κοινή κάθοδο ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Περιφέρειας το 2019, ήταν αφενός η συγκάλυψη της αυτοδιοικητικής αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ (τι ποσοστό άραγε να έπαιρνε υποψήφιος μόνο του ΣΥΡΙΖΑ;) και αφετέρου η ενίσχυση της υποψηφιότητας Καλογιάννη στο Δήμο Λαρισαίων ( είχε λόγο να μιλάει για «Συμπαράταξη»).

Και στις δύο περιπτώσεις το «κέρδος» τοποθετείται στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΠΑΣΟΚ μετρά μόνο απώλειες:

• Πολιτική αναξιοπιστία (όταν μιλάς για αυτόνομη πορεία και ξαφνικά κάνεις τέτοιου τύπου συμμαχίες)
• Χρέωση μιας μεγάλης ήττας στην Περιφέρεια γιατί ο υποψήφιος θεωρήθηκε ΠΑΣΟΚ

(όπως έλεγε παλιό στέλεχός του, στην Περιφέρεια έχασε το ΠΑΣΟΚ και στο Δήμο κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ)

• Αδυναμία λειτουργίας περιφερειακής ομάδας άρα και αδυναμία παρέμβασης (δεν οφείλεται μόνο σε αυτό)
• Αδυναμία προετοιμασίας αυτοδιοικητικών στελεχών που στις επόμενες ( αυτές του Οκτωβρίου) εκλογές, θα μπορούσαν να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες

Αυτά σκέφτομαι και πραγματικά απορώ με την κυνικότητα που κάποιοι – έτσι φαίνεται- θέλουν να επαναλάβουν το «έγκλημα» και στις ερχόμενες εκλογές.

Αν μάλιστα οι διεργασίες που αποκαλύπτονται έχουν πραγματική βάση (τρίτα πρόσωπα, εμπλοκή Δημάρχων, συμφωνίες “μεγαλοστελεχών” κ.τ.λ.) θα βρεθούμε μπροστά σε πραγματικό πολιτικό ευνουχισμό και μάλιστα σε μια περίοδο που το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ικανό να ανακάμψει!

Συνεχίζεται….

Μπορεί και να ψήφιζα Καλογιάννη, αν…

Αν μπορούσε να δικαιολογήσει ή έστω να πει μια κουβέντα για την τεράστια απόσταση των προεκλογικών του υποσχέσεων από την πρακτική της Δημοτικής Αρχής…

Αν εξηγούσε στον απλό πολίτη γιατί υποσχέθηκε:

• «Οι πρώτες ενέργειες της νέας Δημοτικής Αρχής είναι η οργάνωση του νέου Δήμου. Η οργάνωση αυτή θα γίνει με μελέτη, συζήτηση με τους εργαζόμενους, διαπαραταξιακή συναίνεση και δημόσια διαβούλευση» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…
• «Στόχος μας είναι η αναβάθμιση των τοπικών και δημοτικών κοινοτήτων (σήμερα είναι τυπικά όργανα) με ουσιαστικές αρμοδιότητες ,έτσι ώστε οι και οι υπηρεσίες του δήμου να έρθουν πιο κοντά στον πολίτη αλλά και διευκολύνοντας την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στη διοίκηση του δήμου» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…
• «Η επιτροπή διαβούλευσης θα συμμετέχει ενεργά στον σχεδιασμό, στην κατάρτιση των ετήσιων προϋπολογισμών και του τεχνικού προγράμματος του Δήμου και θα ηγείται των διεκδικήσεων του δήμου».

Πόσες φορές συνεδρίασε η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης χωρίς απαρτία; Πόσες φορές συνεδρίασε το 2018;

• «Η κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος θα ξεκινάνε από τις Λαϊκές συνελεύσεις των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων και θα καταρτίζονται τοπικά. Θα δώσουμε σημαντικές αρμοδιότητες στα τοπικά συμβούλια και στους νέους συμμετοχικούς θεσμούς που θα δημιουργήσουμε» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…

Ποιοι είναι οι νέοι – υποτίθεται – συμμετοχικοί θεσμοί που δημιούργησε;

• «Η “βουλή” των νέων : Πρόκειται για ένα νέο θεσμό που ως συμμετοχικός θεσμός της νεολαίας θα ασχολείται με τα προβλήματά της» και δεν έκανε απολύτως τίποτα….
• «Τα τοπικά δημοψηφίσματα ως έκφραση της γνώμης της κοινωνίας των πολιτών σε καίρια και σημαντικά προβλήματα» και δεν έκανε απολύτως τίποτα…
• «Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο για τη Συμμετοχή»: Θα καταρτιστεί σε διάλογο με την τοπική κοινωνία» … και δεν έκανε απολύτως τίποτα. Το είδατε; Το ακούσατε; Γιατί;
• «Καμιά απευθείας ανάθεση έργου γιατί υποκρύπτει συναλλαγή. Τα πάντα με γνήσιες διαγωνιστικές διαδικασίες» και έκανε το ακριβώς αντίθετο, εκτοξεύοντας σε απίστευτα ύψη τις απευθείας αναθέσεις … που υποκρύπτουν συναλλαγή…
• «Λαϊκές Απολογιστικές συνελεύσεις σε όλες τις δημοτικές και τοπικές κοινότητες» και ξεχάστηκαν και αυτές…
• «Συμπαραστάτης του Δημότη: Αξιοποίηση της σχετικής διάταξης του νόμου που για το Δήμο μας παραμένει ανενεργή» και βεβαίως δεν υπήρξε… Φταίνε όμως οι άλλοι!
• «Αποκέντρωση υπηρεσιών: Στόχος μας είναι να αποκεντρώσουμε τις υπηρεσίες του Δήμου σε όλη την έκτασή του για την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη»

Μετά από 5 χρόνια εξουσίας δεν έγινε απολύτως τίποτα και σε αυτό το επίπεδο!

Τα παραπάνω από συνέντευξη τύπου στις  24 Φεβρουαρίου του 2014…

• «Σε ότι αφορά στον αθλητισμό βασικές θέσεις της Συμπαράταξης είναι: ο εκσυγχρονισμός και αναβάθμιση των αθλητικών χώρων του Δήμου, η δημιουργία νέων χώρων άθλησης, ανάπτυξη μαζικού αθλητισμού σε όλες τις γειτονιές και τα χωρίου του Δήμου μέσω του προγράμματος «Αθλοχώροι Γειτονιάς» με τη χρήση των σχολικών γυμναστηρίων, η αναβάθμιση των πρωταθλημάτων των εργαζομένων, ενώ στους μεσοπρόθεσμους στόχος περιλαμβάνεται η ίδρυση και λειτουργία εργομετρικής, επιστημονικής και αθλιατρικής υποστήριξης για όλες τις ομάδες και τους αθλητές της πόλης…» (Δηλώσεις Καλογιάννη 23-3-2014)

Χρειάζεται να προσθέσω και εδώ το γιατί αυτά ξεχάστηκαν τόσο σύντομα;

• «Όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο υποψήφιος δήμαρχος, τόσο το γήπεδο όσο και συνολικά η έκταση που έχει παραχωρηθεί, πρέπει να επιστρέψουν στο Δήμο και γι αυτό ως δημοτική αρχή θα καταβάλλουμε προσπάθεια». (Δηλώσεις Καλογιάννη για το AEL FC ARENA 10-4-2014)

Γνωστή η εξέλιξη αλλά οι υποσχέσεις … υποσχέσεις!

• «Εμείς μιλάμε για αύξηση του περιαστικού πρασίνου με τη δημιουργία του πράσινου τείχους που θα εκτίνεται από τον Πηνειό έως το πάρκο του Μεζούρλου. Μιλάμε για αναβάθμιση των πάρκων και των πλατειών. Μιλάμε για τις πράσινες διαδρομές οι οποίες θα είναι ποδηλατοδρόμοι με πράσινο,  που θα εκτίνονται  από την περιφέρεια στο κέντρο. Μιλάμε ακόμα και για καινοτόμα προγράμματα όπως είναι οι πράσινες στέγες των δημόσιων κτιρίων, για τις πράσινες αυλές σχολείων και για τις ενοποιήσεις ακάλυπτων χώρων.» (Δηλώσεις Καλογιάννη 22-4-2014)

Προχωρώντας χθες έπεσα πάνω στο πράσινο τείχος, ακολούθησα τις πράσινες διαδρομές χαζεύοντας τις πράσινες στέγες των σχολείων και τις πράσινες αυλές τους!!! Αν δεν τα βλέπετε δεν φταίει ο Δήμαρχος αλλά εσείς…

• «Ο Δήμος Λαρισαίων με την εκπόνηση ενός στοχευμένου προγράμματος τοπικής ανασυγκρότησης της παραγωγής και της  οικονομίας, μπορεί να συμβάλλει στην  άμβλυνση του οξύ προβλήματος της ανεργίας σε συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και υπηρεσίες» . Λόγια του αέρα εκτός και αν είδατε κάπου το στοχευμένο πρόγραμμα … (Δηλώσεις Καλογιάννη 24-4-2014)

Και άιντε να πεις φταίει η συγκυρία, φταίνε οι αυταπάτες, φταίνε οι άλλοι .

Τουλάχιστον στα 5 αυτά χρόνια έκανε πράξη το βασικό του όνειρο για την πόλη!

Το είχε αναφέρει σε συνέντευξη του στο Λευτέρη Παπαστεργίου (30 Ιουνίου 2013):

• «Και κάτι τελευταίο: αν κάποιος σας έδινε τη χρονική δυνατότητα που χρειαζόσασταν και όλα τα λεφτά που ήταν αναγκαία, ποιο θα ήταν το ΕΝΑ έργο που θα κάνατε για την πόλη;

          Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι ένα δίκτυο περιφερειακών παρκινγκ και κλείσιμο του κέντρου από τα αυτοκίνητα…»

Η κατάσταση γνωστή σε όλους με το εντονότατο πρόβλημα στο κυκλοφοριακό , το τεράστιο πρόβλημα στη στάθμευση με τη μείωση των θέσεων σε όλες τις περιπτώσεις των αναμορφωμένων δρόμων, την μετακύλιση της επίλυσης στο μακρινό μέλλον.

Γι’ αυτό όταν είδα, σε πρόσφατη συνέντευξη του στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, να λέει :

«Στην προεκλογική περίοδο ακούγονται πολλά. Είναι μια φάση που – επιτρέψτε μου να πω – εμφανίζεται το «μαγικό ραβδί» που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Ακούμε να προτείνονται εύκολες λύσεις, σχεδόν μαγικές, για προβλήματα που χρονίζουν, που εμφανίζουν πολυπλοκότητα και που για να αντιμετωπιστούν, χρειάζεται συστράτευση δυνάμεων, σοβαρός σχεδιασμός και εμπνευσμένη διαχείριση. Είναι εύκολο, χωρίς να έχεις εξασφαλίσει τίποτα απ’ όλα αυτά, να στέκεσαι απέναντι σε μια κάμερα και να συγκρίνεσαι με το τέλειο. Και να υπόσχεσαι τα πάντα στους πάντες. Μόνο που δεν είναι εφικτό. Κι ακόμα χειρότερα, αυτή ακριβώς είναι η πηγή της κακοδαιμονίας της χώρας»,

Σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής…

Έκανα πάλι λάθος… Για τους άλλους έλεγε… Αυτούς που δεν ξέρουν…

Παρόλα αυτά μπορεί και να τον ψήφιζα αν…

Αν δεν είχε αποδειχθεί κυβερνητικότερος της Κυβέρνησης, με εκείνη τη δήλωσή του, τον Φεβρουάριο του 2015, που καλούσε, σαν Δήμαρχος, να στηρίξουμε τις προσπάθειες της Κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – «Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» την έλεγε, και να  συμμετέχουμε  στις εκδηλώσεις στήριξης της περίφημης διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, με τα γνωστά αποτελέσματα και το πιο σκληρό μνημόνιο στο τέλος.

Η πιο φιλοκυβερνητική δήλωση που έγινε ποτέ από Δήμαρχο της Λάρισας, στο όνομα των πολιτών της…

Την παραθέτω ολόκληρη για να μην υπάρχουν απορίες:

«Με αφορμή τις διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης, με τους θεσμικούς εταίρους της Χώρας και τις εκδηλώσεις στήριξης που προγραμματίζονται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και τη Λάρισα, ο Δήμαρχος Λαρισαίων, Απόστολος Καλογιάννης, προέβη στην παρακάτω δήλωση:

«Η νέα κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, που σχηματίστηκε μετά την ετυμηγορία  του Ελληνικού λαού, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, μέσω των διαπραγματεύσεων με τους θεσμικούς μας εταίρους αλλά και διεθνείς παράγοντες, ώστε να αναστραφούν τα καταστροφικά, για την κοινωνία και την οικονομία, αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην χώρα μας, τα προηγούμενα χρόνια.

Θεωρούμε πως είναι χρέος κάθε Έλληνα πατριώτη, κάθε δημοκρατικού πολίτη να στηρίξει αυτή την εθνική προσπάθεια που καταβάλλει ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας και συνολικά η κυβέρνηση.

Με αυτές τις σκέψεις, θεωρούμε ότι είναι απολύτως θετικές οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται σ’ όλη τη χώρα και οι οποίες έχουν ως στόχο τη στήριξη αυτής της προσπάθειας. 

Όπως είναι προφανές, η δημοτική αρχή του Δήμου Λαρισαίων, θα είναι παρούσα στις εκδηλώσεις στήριξης που θα πραγματοποιηθούν στην πόλη μας». (10 Φεβρουαρίου 2015)

Οπότε πείτε μου ποιον Καλογιάννη να ψήφιζα;

Αυτόν που υποστήριζε την «περήφανη διαπραγμάτευση και την Κυβέρνηση Τσίπρα – ΑΝΕΛ» ή αυτόν που σήμερα δηλώνει πως η ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «απλώς κομμάτι μιας στρατηγικής αποδόμησης της Συμπαράταξης και του δημάρχου» και ότι απλά η παράταξή είναι μια «γνήσια αυτοδιοικητική κίνηση»;

Η πιο trendy ασφαλτόστρωση της πόλης!

Στη δεκαετία του ’70 και στις αρχές εκείνης του ’80, οι ασφαλτοστρώσεις ήταν … είδηση. Αλλά και κάτι που χρεωνόταν πάντοτε στα θετικά του εκάστοτε Δημάρχου, ο οποίος υπερήφανος ανακοίνωνε πως «… ασφαλοστρώσαμε και την οδό…»!

Στις χρόνια που ακολούθησαν η ασφαλτόστρωση έπαψε να είναι ένα τόσο σημαντικό γεγονός, όχι γιατί δεν αποτελούσε ανάγκη για τους πολίτες αλλά γιατί σιγά – σιγά ταυτίστηκε με τις αυτονόητες υποχρεώσεις της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής.

Και λογικά θα μου πείτε, αν μια Δημοτική Αρχή δεν είναι ικανή τουλάχιστον να συντηρήσει σε ένα καλό επίπεδο τους δρόμους της πόλης, για τι άλλο θα είναι ικανή;

Το αυτονόητο όμως για τον πολίτη, δεν είναι αυτονόητο τις περισσότερες φορές φορές για την εξουσία.

Και ιδιαίτερα για εκείνους που πιστεύουν πως κάτω από την άσφαλτο μπορούν να κρυφτούν τα βασικά προβλήματα μιας δημαρχιακής θητείας με ελάχιστα αποτελέσματα, αλλά με πολλά … φρου φρου και αρώματα!

Κάπως έτσι τον Οκτώβριο του 2016 ανακοινώθηκε από τη Δημοτική Αρχή της Λάρισας η σύμβαση για τις νέες ασφαλτοστρώσεις στην πόλη.

Στις 2 Οκτωβρίου του 2017 (ένα χρόνο αργότερα), ο Δήμαρχος επισκέπτεται τις συνοικίες Ιπποκράτη και Αμπελοκήπων προκειμένου να διαπιστώσει την πρόοδο των έργων που εκτελεί η ΔΕΥΑΛ για την αντικατάσταση των δικτύων ύδρευσης, αλλά και να ανακοινώσει – σύμφωνα με το τότε δελτίο τύπου – ότι σε αυτές τις συνοικίες «ασφαλτοστρώνονται πλήρως και οι δρόμοι»!

Πλήρως; Ε! Όχι και τόσο…

Στον Ιπποκράτη (Πέρα Μαχαλά) έχει μείνει μέχρι σήμερα το έργο που μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες…

Ο μισός δρόμος ασφαλοστρωμένος … ο άλλος μισός ξεχασμένος…

Δεν έφτασε η άσφαλτος;

Δεν ήταν αυτή η συμβατική υποχρέωση του εργολάβου;

Κουράστηκαν και έφυγαν;

Έλεγξε κάποιος την «παραλαβή» του έργου;

Ποιος ξέρει τελικά;

Πάντως η συγκεκριμένη παρέμβαση αποτελεί σίγουρα την πιο trendy ασφαλτόστρωση στην ιστορία της πόλης!

Ο «Καλλικράτης», ο «Κλεισθένης Ι» και η απόλυτη σιωπή!

Όταν μια Κυβέρνηση παρεμβαίνει νομοθετικά στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι λογικό να αναμένεις τις απόψεις όσων ασχολούνται με αυτήν. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί δεν «τσιγκουνεύτηκαν» χαρακτηρισμών και κριτικής για το προηγούμενο νομοσχέδιο.

Μου προξενεί εντύπωση η απόλυτη σιωπή των πρώην μελών της «Λαρισαίων Πόλις», που σήμερα δραστηριοποιούνται στη «Συμπαράταξη Λαρισαίων». Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί η σιωπή όσων εξ αυτών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων),  δραστηριοποιούνται στο Κίνημα Αλλαγής.

Και είναι λογικό να αναρωτιέται κάποιος τι γίνεται, όταν οι ίδιοι δε δίστασαν να προσυπογράψουν την κοινή διακήρυξη των τριών παρατάξεων από την οποία είχε προκύψει η «Συμπαράταξη», κατακεραυνώνοντας τον «Καλλικράτη» και την τότε Κυβέρνηση, φθάνοντας στο σημείο να μιλούν για …διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!

 Θυμίζω, για την ιστορία, τι υποστήριζαν:

«Η τοπική αυτοδιοίκηση μέσα σ ‘ αυτό το περιβάλλον ζει το δικό της δράμα. Ο Καλλικράτης δεν έλυσε κανένα από τα γνωστά διαχρονικά προβλήματά της, όπως είναι τα οικονομικά και το μοντέλο διοίκησης των Δήμων. Το αντίθετο μάλιστα. Τα όποια θετικά σημεία είχε έμειναν γράμμα κενό (π.χ. συνήγορος του πολίτη στο Δήμο Λάρισας) και μέσα στην κρίση οδήγησε σε αρνητικά αποτελέσματα, επιτείνοντας την διάλυση των δήμων. Οι παλιοί συμμετοχικοί θεσμοί, όπως τα συνοικιακά συμβούλια, «αναβαθμίστηκαν» σε διαμερισματικά συμβούλια και μετατράπηκαν σε εκλογικούς μηχανισμούς. Η μεγάλη πληθυσμιακή διόγκωση των Δήμων απομάκρυνε ακόμα περισσότερο τους αιρετούς από τον απλό πολίτη.»

Ο Καλλικράτης λοιπόν επέτεινε τη … διάλυση των Δήμων!

Και συνέχιζαν:

«Η τοπική αυτοδιοίκηση σήμερα βρίσκεται σε βαθιά κρίση ως αποτέλεσμα εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών και αντι-αυτοδιοικητικών κυβερνητικών πολιτικών. Οι τελευταίες μάλιστα εξελίξεις στο χώρο της Τ.Α. διαμορφώνουν καταστάσεις αρνητικές εκρηκτικές και επικίνδυνες, με υπαρκτό τον κίνδυνο κατάρρευσής της. Η οικονομική ασφυξία, οι απολύσεις προσωπικού, η κατάργηση αρμοδιοτήτων ή η  παραχώρηση νέων χωρίς τους αντίστοιχους οικονομικούς πόρους, η άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση σημαντικών δραστηριοτήτων της, κοινωνικών αγαθών (π.χ. νερό) και υπηρεσιών και  η εγκατάλειψη κάθε κοινωνικής πολιτικής οδηγούν την Τοπική αυτοδιοίκηση σε αργό θάνατο και στερούν από  τον πολίτη την πρόσβαση σε σημαντικές για την ποιότητα της ζωής του υπηρεσίες. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση από διακριτός, δημοκρατικός πόλος άσκησης τοπικής εξουσίας  μετατρέπεται  σε απλό διαχειριστή-υπηρεσία της κεντρικής εξουσίας.»

Κατάρρευση, αργός θάνατος, αντι-αυτοδιοικητικές πολιτικές, διαχειριστής κ.τ.λ.

Έτσι έπρεπε να αφομοιωθεί μια παράταξη για να βρούνε πεδίο έκφρασης οι προσωπικές στρατηγικές των εμπνευστών της…

Και σήμερα;

Τι άραγε έχουν να πουν οι τότε πρωταγωνιστές για την Κυβερνητική πρόταση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Πως αλήθεια κρίνουν τον «Κλεισθένη»;

Στο προτεινόμενο νομοσχέδιο υπάρχει η έκφραση της πολιτικής πρότασης των σημερινών κυβερνώντων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Γιατί σιωπούν;

Από το 2014 μέχρι και σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι …

Η χώρα έζησε απίστευτες καταστάσεις αλλά η Τοπική Αυτοδιοίκηση επέζησε σαν θεσμός και απέδειξε, μέσα σε συνθήκες κρίσης , μια υποδειγματική πολιτική σταθερότητα, καλύπτοντας στο σύνολο της, με επιτυχία τις τεράστιες αδυναμίες και παθογένειες του κεντρικού κράτους, μέσα από χιλιάδες κοινωνικές δομές.

Όχι γενικά και αόριστα ούτε τυχαία. Κάπου ακουμπούσε. Και αυτό ήταν τα δύο βασικά νομοσχέδια που διέπουν τη λειτουργία της: Αυτό του 2006 (Κ.Δ.Κ.) και ο … καταραμένος (για αυτούς) Καλλικράτης.

Δεν θα πρέπει να πούνε κάτι;

Αποτελεί μεταρρύθμιση ο “Κλεισθένης”;

Αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Ενισχύεται η εξάρτηση της Αυτοδιοίκησης από το κράτος;

Προωθείται ένα πιο συγκεντρωτικό μοντέλο διοίκησης σε αντίθεση με τις επιταγές του Συντάγματος;

Τι λένε για το προτεινόμενο εκλογικό σύστημα;

Ποιος θα είναι ο ρόλος του Δημάρχου;

Τι λένε για το νέο ανταποδοτικό τέλος;

Συμφωνούν με την πρόβλεψη ετήσιου ανώτατου ύψους προϋπολογισμού ανά Κοινότητα;

Με τις προθεσμίες που δίνονται για τη σύνταξη και ψήφιση των προϋπολογισμών και των Ο.Π.Δ;

Τι γίνεται με τους περίφημους «παρανόμους παρακρατηθέντες πόρους της Αυτοδιοίκησης΄

Συμφωνούν με το μοντέλο του Δήμου- επιχειρηματία;

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμη αλλά νομίζω είναι αρκετά για να δικαιολογούν την αγανάκτηση για τη σιωπή των άλλοτε λαλίστατων, προερχόμενων από τη «Λαρισαίων Πόλις», στελεχών της Δημοτικής Αρχής.

Εκτός και αν συμφωνούν με τα αναφερόμενα σε πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας ότι « Ο «Κλεισθένης» ξανοίγει μια άλλη εποχή για την τοπική αυτοδιοίκηση στον σύγχρονο κόσμο. Συνεγείρει το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων του κάθε τόπου..»!

Έστω και έτσι δεν πρέπει να μιλήσουν;

Ο Δήμος Λαρισαίων , η απλή αναλογική και τα ερωτηματικά!

Το ιδανικό και ζητούμενο σενάριο είναι ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να μετατραπεί πραγματικά σε χώρο ευρύτερων συναινέσεων, συνεργασιών και πρωτοβουλιών, που ξεπερνούν τα στενά κομματικά πλαίσια.

Αυτό όμως δεν καθορίζεται ούτε με νόμους ούτε με αόριστες επικλήσεις στο «κοινό καλό», αλλά διαμορφώνεται στην κοινωνία με επίπονες διεργασίες και εξαρτάται πάντοτε και από το γενικότερο πολιτικό περιβάλλον.

Η αδυναμία διαμόρφωσης ουσιαστικής πρότασης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση από την πλευρά της Κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την πολιτική της ανάγκη «κάτι» να προτείνει, «κάτι» να κάνει, οδηγεί σε αστειότητες αλλά και σε θεσμοθέτηση επικίνδυνων εμμονών, σε θεσμικά πισωγυρίσματα και εξαγγελίες χωρίς ουσιαστικό και πρακτικό αποτέλεσμα.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι «αλλαγές έρχονται» αλλά δεν φαίνονται και συνεχίζεται να σέρνονται σενάρια που έχουν τη βάση τους στο περίφημο πόρισμα της Επιτροπής για την αναθεώρηση του Θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μιας Επιτροπής που θεσμοθετήθηκε επί υπουργίας Π.Κουρουμπλή και συνέχισε να λειτουργεί και επί Σκουρλέτη υπό τον, παντοδύναμο επί Κουρουμπλή, γενικό γραμματέα του ΥΠΕΣ Κ. Πουλάκη, του οποίου και φέρει, σε μεγάλο βαθμό, την σφραγίδα. Για όσους γνωρίζουν τα στοιχειώδη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση πρόκειται για κείμενο «ατάκτως ειρημένων» ιδεών.

Από τις ιδέες αυτές, εκείνο που ανακοινώνεται μονίμως από τον κ. Σκουρλέτη είναι η «καθιέρωση της απλής αναλογικής στις αυτοδιοικητικές εκλογές». Μια απλή αναλογική βέβαια ολίγον κουτσουρεμένη και κάπως μεταλλαγμένη καθώς θα ισχύει μεν για την εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων αλλά όχι για την εκλογή των Δημάρχων και Περιφερειαρχών!

Αν ισχύσουν τελικά – πολύ αμφιβάλλω-  αυτά που ο ίδιος ο Σκουρλέτης έχει κατά καιρούς πει «καθιερώνεται και για τους δύο βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης η απλή αναλογική για το σύνολο των εδρών των συμβουλίων, ενώ η διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών αποσυνδέεται από τον χρόνο των ευρωεκλογών. Διευκολύνεται, ακόμα, η συμμετοχή μικρών παρατάξεων, αφού η ανάδειξη των οργάνων των κοινοτήτων (συμβούλια) αποσυνδέεται από την ανάδειξη του κεντρικού δημοτικού συμβουλίου και ένας συνδυασμός θα μπορεί να κατέλθει και αυτοτελώς σε μία μόνο κοινότητα, όπως και, αντίστροφα, ένας συνδυασμός υποψηφίων για το κεντρικό δημοτικό συμβούλιο δεν θα απαιτείται να καταρτίζει ψηφοδέλτιο και για τις κοινότητες, κάτι που με το υπάρχον σύστημα εμπόδιζε συχνά τη δημιουργία ψηφοδελτίων.»  (Ομιλία Σκουρλέτη στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Ιωάννινα τον Νοέμβριο του 2017)

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι την πρώτη Κυριακή εκλέγεται με απλή αναλογική το σύνολο των δημοτικών συμβούλων και ο Δήμαρχος εκλέγεται τη δεύτερη Κυριακή, με τη γνωστή διαδικασία, ανάμεσα στους δύο πλειοψηφίσαντες από την πρώτη Κυριακή!

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρχει πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο από την παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου , εκτός και αν αυτός εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%.

Πρακτικά επίσης αυτό σημαίνει ότι σε κάθε άλλη περίπτωση, ένα θεσμικό όργανο σαν το Δημοτικό Συμβούλιο, που πρέπει να ασκήσει διοίκηση και να πάρει αποφάσεις, θα περάσει σε φάση αγρανάπαυσης, πλήρους αδυναμίας να λειτουργήσει, αναποτελεσματικότητας και θα οδηγηθεί σε κυριολεκτική διάλυση με ότι αυτό συνεπάγεται για τα συμφέροντα της πόλης…

Και επειδή κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι υπερβάλω, να τονίσω ότι υπάρχουν παραδείγματα Δημάρχων που έχασαν την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο , λόγω ανεξαρτητοποίησης δημοτικών Συμβούλων ( δεν είναι μακριά τα Φάρσαλα παλιότερα ή ο Τύρναβος στο νομό μας ή η Φαρκαδόνα ) και αδυνατούσαν να ψηφίσουν μέχρι και προϋπολογισμό…

Δεν αναφέρομαι στις υπόλοιπες αποφάσεις ( έργα, προμήθειες, μελέτες, παρεμβάσεις στον ιστό της πόλης, κοινωνική πολιτική) γιατί είναι απλά δύσκολο ή αδύνατο να υπάρξουν.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος αρκεί να κάνει μια προβολή του – εξαγγελθέντος – τρόπου εκλογής για το Δήμο Λαρισαίων, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών του 2014.

Πως θα κατανέμονταν οι 49 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου;

Με βάση τον ισχύοντα νόμο:

Από τις 49 έδρες οι 25 κατανεμήθηκαν με βάση τα αποτελέσματα της Α’ Κυριακής και πήραν :

Καραλαριώτου 6

Καλογιάννης    6

Τζανακούλης    5

Νασιώκας         3

Διαμάντος         3

Λαμπρούλης     2

Από τις υπόλοιπες 24 τη δεύτερη Κυριακή, τις 23 πήρε η παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου (Καλογιάννης) και μια η παράταξη της Καραλαριώτου

Έτσι στο Δημοτικό Συμβούλιο η πλειοψηφία έχει 29 έδρες σε σύνολο 49.

 

Σε περίπτωση που ίσχυαν οι λογικές ΣΥΡΙΖΑ και Σκουρλέτη οι 49 έδρες θα κατανέμονταν την Α’ Κυριακή και αναλογικά θα είχαν:

Καραλαριώτου 12

Καλογιάννης    12

Τζανακούλης    9

Νασιώκας         6

Διαμάντος         5

Λαμπρούλης     5

Δηλαδή η παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου θα είχε 12 δημοτικούς συμβούλους σε σύνολο 49!

Μετά τα όσα συνέβησαν στο Δημοτικό Συμβούλιο αντιλαμβάνεται ο καθένας τι ωραία ατμόσφαιρα θα .. επικρατούσε!

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι αν υπάρχει άνθρωπος που σαν υποψήφιος Δήμαρχος θα ήθελε να ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Να είναι Δήμαρχος μειοψηφίας και ανά πάσα στιγμή έρμαιο των υπολοίπων…

Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τη δυνατότητα να λειτουργήσει αυτό ή οποιοδήποτε άλλο Δημοτικό Συμβούλιο με τέτοια σύνθεση και τέτοιες αντιθέσεις…

Το τρίτο ερώτημα κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι αν ευνοούνται  και αν έχουν νόημα ή όχι, κάθε είδους «συμπαρατάξεις» και προεκλογικές συμμαχίες…

Το τέταρτο ερώτημα έχει να κάνει με το μέγεθος της ζημιάς στην πόλη από την προβληματική λειτουργία μιας μειοψηφικής Δημοτικής Αρχής και τις ευθύνες όσων την επιβάλλουν…

Και τέλος το βασικό ερώτημα που δυστυχώς θα πρέπει να απαντηθεί από την καθεμιά και τον καθένα ξεχωριστά είναι: Τι πραγματικά επιδιώκουν όσοι σχεδιάζουν στα χαρτιά και θέλουν να εφαρμόσουν, ότι στην πράξη είναι τουλάχιστον καταστροφικό για το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

 

 

Το νέο δημαρχιακό μοντέλο και οι υποσχέσεις των 100 ημερών του Δημάρχου Λαρισαίων

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 2014, όταν ο υποψήφιος Δήμαρχος Λαρισαίων της Συμπαράταξης Απόστολος Καλογιάννης, πλαισιωμένος από τους Γιώργο Σούλτη, Αστέριο Χλωρό και Μαρία Γερασοπούλου, παρουσίαζαν τα βασικά σημεία του νέου πρότυπου εξουσίας στο Δήμο.

Μιλώντας για ένα θεσμικό πλαίσιο δημοκρατίας, διαφάνειας και κοινωνικής συμμετοχής,  ένα πλαίσιο που “θα βοηθούσε να δημιουργηθεί επιτέλους ένα άλλο πρότυπο εξουσίας”…

Μάλιστα όπως υποστηρίχθηκε τότε :«…δεν είναι για μας λόγια και θεωρητικές αναζητήσεις, τα εννοούμε και είναι απόλυτα και άμεσα υλοποιήσιμα. Η οργάνωση του μοντέλου αυτού που παρουσιάσαμε  θα γίνει μέσα στις πρώτες 100 μέρες και ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ ούτε δεκάρα…»

Η νέα Δημοτική Αρχή ήρθε στην εξουσία, οι ημέρες άρχισαν να σβήνουν από το ημερολόγιο της θητείας της και σήμερα εύκολα, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι μπορεί να πέρασαν , όχι 100 αλλά περισσότερες από 1000 ημέρες διαχείρισης της τοπικής εξουσίας και τίποτα από τα όσα είχαν υποσχεθεί  εκείνη την κρύα ημέρα του Φεβρουαρίου (2,5 μήνες πριν τις εκλογές), δεν υλοποιήθηκε!

Δεν υλοποιήθηκε τίποτα από τα άμεσα υλοποιήσιμα, τίποτα από αυτά που δεν κόστιζαν ούτε δεκάρα!

 Η «διεύρυνση της δημοκρατίας και η συμμετοχή των πολιτών» έμειναν κενό γράμμα, καθώς το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας με τον ανύπαρκτο έλεγχο της κοινωνίας, φάνηκε τελικά αρκετά ελκυστικό για τη νέα δημοτική αρχή.

Η ουσιαστική αναβάθμιση των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων στα οποία μάλιστα θα δίνονταν και ουσιαστικές αρμοδιότητες …

Η διαφορετική λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου (  Καθιέρωση τακτικής συνεδρίασης ανά 3μηνο με αντικείμενο τον έλεγχο από την αντιπολίτευση. Ουσιαστική λειτουργία των διαπαραταξιακών επιτροπών με λογοδοσία τους στο Δημοτικό Συμβούλιο…)…, ακόμα παραμένουν στα χαρτιά.

Η Δημοτική Επιτροπή διαβούλευσης…

Η συμμετοχική κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος: Μάλιστα είχανε υποσχεθεί ότι «η κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος θα ξεκινάνε από τις Λαϊκές συνελεύσεις των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων και θα καταρτίζονται τοπικά»….

Η “βουλή” των νέων : Θα ήταν ένας νέος θεσμός  με στόχο η  νεολαία να ασχολείται με τα προβλήματά της.

Τα τοπικά δημοψηφίσματα ως έκφραση της γνώμης της κοινωνίας των πολιτών σε καίρια και σημαντικά προβλήματα ( Δεν πιστεύω να είδατε κανένα, αν και υπήρξαν και υπάρχουν καίρια και σοβαρά προβλήματα στην πόλη)…

Και βεβαίως :

Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο για τη Συμμετοχή»: π.χ. για την δεσμευτικότητα προς τη Δημοτική Αρχή, υπό προϋποθέσεις, των αποφάσεων των συμμετοχικών θεσμών ή π.χ. για την αξιολόγηση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που λειτουργούν στα όρια του Δήμου από τους ίδιους τους πολίτες…

Πομφόλυγες;

Αυταπάτες;

Υποσχέσεις χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα;

Υπερβολές;

Ή απλά αποδοχή της λογικής που τελικά αρέσκεται σε αυτό που έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος και κόπο αλλά και το λιγότερο κίνδυνο για την εξουσία;

Η παρουσίαση συμπληρώνονταν με :

Λαϊκές Απολογιστικές συνελεύσεις σε όλες τις δημοτικές και τοπικές κοινότητες (!)

Συμπαραστάτη του Δημότη (!)

Αποκέντρωση υπηρεσιών του Δήμου για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών (!)

Κάπως έτσι το μοντέλο της εξουσίας παραμένει δημαρχοκεντρικό, μια μικρή ομάδα ανθρώπων συνεχίζει να αποφασίζει για τα θέματα της πόλης, οι δημοτικές και τοπικές κοινότητες υπολειτουργούν χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, η συμμετοχή των πολιτών εξαντλείται στα όρια της κάλπης και οι 100 ημέρες μετατρέπονται σε απροσδιόριστο χρονικό διάστημα…

Το “γιατί” πρέπει να το απαντήσουν όσοι υποσχέθηκαν και όσοι δεσμευτήκαν για κάτι το διαφορετικό.

Νομίζω ότι στους  πολίτες οφείλεται μια απάντηση για την … αστοχία.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί η γνωστή δικαιολογία για τις «αυταπάτες».

Μπορεί όμως η απάντηση αυτή να είναι πολύ πιο ειλικρινής, αν αποφύγει τον σκόπελο της στοχοποίησης της κριτικής, εξαιτίας της αυταρέσκειας που δημιουργεί η άσκηση της εξουσίας…

Μιας εξουσίας που δεν θα είναι μόνιμη!

 

Το σύνδρομο του πατροκτόνου «χτύπησε» τη δημοτική αρχή Λάρισας

Παλιά και επαναλαμβανόμενη πρακτική της εκάστοτε εξουσίας, σε όλες τις μορφές της.

Όταν το όποιο αφήγημά της αντιμετωπίζει προβλήματα, όταν θέλει να αποφύγει καθαρές εξηγήσεις για δικές της πρακτικές, όταν θέλει να πετάξει τη «μπάλα στην κερκίδα», δημιουργεί «εχθρούς», ανώνυμες απειλές και φανταστικές συνωμοσίες.

Τι πιο εύκολο  από ένα «δεχόμαστε πόλεμο», «μας πολεμούν συμφέροντα», «κάποιοι υπονομεύουν τις προσπάθειες μας»… Ανάλογα με την εφαρμογή μπορεί να είναι στόχοι η πορεία της οικονομίας, η πορεία της χώρας, η Κυβέρνηση, η Δημοτική Αρχή…

Αυτοί οι κάποιοι είναι πάντοτε ανώνυμοι.

Η καταγγελία είναι πάντοτε αόριστη έτσι ώστε να αφήνει να σέρνεται η υποψία αλλά ταυτόχρονα να ικανοποιεί και τις απαιτήσεις των υποστηρικτών της εξουσίας, για «εχθρούς και υπονομευτές» ώστε να δικαιολογεί πολλές φορές τα … αδικαιολόγητα.

Κυρίως  όμως να δημιουργεί τις συνθήκες της αναγκαίας υπεκφυγής από συγκεκριμένα προβλήματα. Το ζητούμενο για την εξουσία δεν είναι το να απαντήσει ξεκάθαρα στην κριτική για τις επιλογές της αλλά το να αποφύγει κάτι τέτοιο διά της «κλασσικής» μεθόδου…

Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στις δηλώσεις της Δημοτικής Αρχής ότι «με αφορμή το Πάρκο των ευχών, η Λάρισα δέχθηκε έναν ανηλεή πόλεμο από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα»  και προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω ότι «οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης συντάχθηκαν με τα συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα». Βαριές καταγγελίες αλλά … αόριστες.

Και άδικες στο βαθμό που η κριτική της αντιπολίτευσης αφορούσε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της διαδικασίας: Την απευθείας ανάθεση  του Λούνα Παρκ. Αυτό ήταν που προκάλεσε τις αντιπαραθέσεις αλλά και τις κοινές (για πρώτη φορά στα δημοτικά χρονικά ανακοινώσεις των παρατάξεων της αντιπολίτευσης).

Αφήνω στην άκρη το ότι για να επιλεγεί η συγκεκριμένη μέθοδος ανάθεσης βαφτίστηκε το Λούνα Παρκ … «πολιτιστική εκδήλωση» κάτι που θα έκανε τον αείμνηστο Βαγγέλη Γιαννόπουλο να χαμογελάσει για τις δικές του δηλώσεις περί σκυλάδικων και πολιτιστικών κέντρων.

Αφήνω στην άκρη τα περί «νομιμότητας» στο βαθμό που σε αυτή τη χώρα, πολλές φορές έχει αποδειχθεί ότι «το νόμιμο δεν είναι ντε και καλά και ηθικό».

Αφήνω στην άκρη τις αναφορές όλο αυτό το διάστημα ότι  «έχει συμβεί και αλλού» γιατί απ’ ότι γνωρίζω, αντίστοιχες επιλογές έγιναν από τη Δημοτική Αρχή του Μπέου στη γειτονική μας πόλη και είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα ήθελε να ταυτίσει πρακτικές διοίκησης.

Απλά αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχε γίνει η συγκεκριμένη επιλογή με τον συγκεκριμένο τρόπο. Αν στη χειρότερη των περιπτώσεων είχε εξηγηθεί ο λόγος που οδήγησε σε αυτόν τον τρόπο ανάθεσης. Αν είχε ζητηθεί η κατανόηση της αντιπολίτευσης αλλά και των πολιτών.

Αντ’ αυτού πολεμικές κραυγές και συνωμοσιολογικές  αφηγήσεις, αναμφίβολα ενδιαφέρουσες για τον Γάλλο φιλόσοφο, πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό των ιδεών, Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ  που έχει ασχοληθεί συστηματικά με την έρευνα της συνωμοσιολογικής σκέψης και των θεωριών συνωμοσίας, όχι όμως για τους συμπολίτες μας.

Το τραγικότερο όλων είναι η προσπάθεια χρέωσης στην αντιπολίτευση της ταύτισης με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα που κανένας δεν κατονομάζει. Αυτό οδηγεί σε ευθεία υπονόμευση της δημοκρατικής διαδικασίας αλλά και σε μια αντίληψη περί των ρόλων στα δημοτικά πράγματα που δεν μπορεί να έχει σχέση με καμία προοδευτική σκέψη.

Αν δηλαδή η αντιπολίτευση, οι παρατάξεις που εκφράζουν ένα ποσοστό ψηφοφόρων μεγαλύτερο  της παράταξης που βρίσκεται στη δημοτική αρχή, συντάσσεται και εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα που επιτίθενται στην πόλη, τότε μιλάμε για μια αντιπολίτευση εχθρική με την πόλη,  που απεργάζεται το κακό της… Οι εχθροί που λέγαμε….

Όσοι υποστηρίζουν αυτές τις λογικές, στα αλήθεια, τι θα έκαναν  αν οι ρόλοι ήταν διαφορετικοί; Αν βρισκόταν  στην αντιπολίτευση και αντιμετώπιζαν αυτό το σκηνικό μιας απευθείας ανάθεσης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δεν θα αντιδρούσαν; Θα σιωπούσαν; Δεν θα ζητούσαν εξηγήσεις; Θα χειροκροτούσαν; Και αν μιλούσαν θα ήταν υπονομευτές και εχθροί της πόλης; Θα ήταν συνοδοιπόροι οικονομικών συμφερόντων;

Και όσοι μιλούν για «χυδαιότητες» στην κριτική της αντιπολίτευσης δεν προβληματίζονται για τη χυδαιότητα αυτών των καταγγελιών;

Για αυτό έκανα λόγο για το σύνδρομο του πατροκτόνου, όταν η ίδια η δημοτική αρχή δημιουργεί από κακούς χειρισμούς το πρόβλημα και προσπαθεί να πείσει στη συνέχεια ότι φταίνε αυτοί που της κάνουν κριτική. Όλοι… Μηδενός εξαιρουμένου… Όπως δηλαδή ο πατροκτόνος εκλιπαρεί και ζητά την κατανόηση του εισαγγελέα λέγοντας ότι είναι ορφανός!

Υ.Γ.

Οι μέχρι τώρα ιστορικές καταγραφές στην αυτοδιοίκηση, αποδεικνύουν ότι καμία Δημοτική Αρχή δεν κρίθηκε επαρκής ή μη, με βάση την πραγματοποίηση τέτοιων γιορταστικών γεγονότων. Καμία δεν επανεκλέχτηκε ή καταψηφίστηκε στη βάση των εκδηλώσεων που πραγματοποίησε στη διάρκεια της θητείας της. Αντίθετα το ύφος και το ήθος της εξουσίας, έχει οδηγήσει στην επιβράβευση ή την καταδίκη της, πολλές φορές.

Γενικώς … πολλά σκουπίδια!

Κάτι τέτοιες ημέρες θυμάμαι εκείνη την απίστευτη δήλωση της Δούρου, υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφέρεια Αττικής και νυν Περιφερειάρχη το 2014 ότι «Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός»!

Θυμάμαι και εκείνα τα «υπέροχα»  Χριστούγεννα του 2012 που αντί για δένδρα είχανε διακοσμήσει με τα χρώματα των γιορτών τους λόφους των σκουπιδιών που βρίσκονταν στις πόλεις. Θυμάμαι και τα τότε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους σημερινούς βουλευτές να συμπαραστέκονται με πάθος στις απεργίες της ΠΟΕ ΟΤΑ!

Κάπως έτσι μου έρχονται στο μυαλό οι επιθέσεις με μολότοφ εναντίον απορριμματοφόρου στην Αθήνα που … τόλμησε να βγει από το αμαξοστάσιο ή τις επιθέσεις εναντίον όσων ζητούσαν να καθαριστούν οι πόλεις.

Τότε έφταιγαν τα μνημόνια που έφεραν περιορισμούς στις προσλήψεις προσωπικού στους Δήμους αλλά όχι τυχαία, διότι σύμφωνα με τους τότε «επαναστάτες των σκουπιδιών», όλα ήταν ενταγμένα σε ένα γενικότερο σχέδιο ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του δημοσίου (των Δήμων στην προκειμένη περίπτωση) που μπορούν να αποφέρουν κέρδος σε αυτούς που θα τα διαχειριστούν!

Όσοι ζητούσαν εκσυγχρονισμό των διαδικασιών ήταν αυτόματα «πουλημένοι» και πράκτορες συμφερόντων! Διαγωνισμοί αναβάλλονταν, αποφάσεις δεν υλοποιούνταν και πήγαινε λέγοντας, καθώς όλοι βολεύονταν με την ιστορία των 8μηνιτών …

Όλοι όμως ξεχνάνε την απίστευτη τακτική, ήδη από τη δεκαετία του ’80, της πρόσληψης ατόμων στην καθαριότητα των Δήμων, λόγω των μεγάλων αναγκών, που όμως πολύ γρήγορα μετατάσσονταν σε διοικητικές θέσεις, επικαλούμενοι τα τυπικά τους προσόντα με αποτέλεσμα να αδειάζουν και πάλι οι θέσεις στην καθαριότητα και να προκύπτουν και πάλι οι αναγκαιότητες έκτακτου προσωπικού!

Έτσι και οι Δήμαρχοι  αξιοποιούσαν  στο βαθμό του δυνατού την εκλογική τους πελατεία και το κράτος δεν αναλάμβανε  υποχρεώσεις «αορίστου χρόνου»…

Στα αλήθεια δεν θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε για παράδειγμα, στο Δήμο Λαρισαίων, πόσοι από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και πρόσφατα, προσλήφθηκαν στις υπηρεσίες καθαριότητας και πόσοι από αυτούς παρέμειναν σε αυτήν μέχρι και σήμερα;

Και αν αυτά ήταν τα καμώματα του «παλιού» που έφευγε, το «καινούργιο» που ήρθε ακολούθησε πιο απλές διαδικασίες:

Ένας Υπουργός αποφασίζει ανανέωση των συμβάσεων των ήδη συμβασιούχων στην καθαριότητα και παρόλο που όλοι του λένε πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να περάσει καθώς αντίκειται και στο Σύνταγμα και στους υπάρχοντες νόμους, αυτός έχοντας την εμπειρία της «επιτυχημένης» παρέμβασης του στο θέμα των ορυχείων της Χαλκιδικής, χαμογελώντας διαβεβαιώνει τους πάντες να μην ανησυχούν γιατί όλα θα … περάσουν!

Και όταν δεν «περνάνε» μένουν ξεκρέμαστοι και απλήρωτοι οι συμβασιούχοι, αλλά ο ίδιος δεν νοιώθει την παραμικρή ανάγκη να ζητήσει μια συγγνώμη, να αναλάβει τις ευθύνες του. Θα μου πείτε θα αφήσει την καρέκλα του για μερικούς τόνους σκουπιδιών;

Άλλωστε δεν φταίνε ποτέ σε αυτή τη χώρα οι πραγματικά υπεύθυνοι αλλά πάντοτε οι άλλοι: Η αντιπολίτευση, τα κόμματα, οι κακοί που θέλουν να επενδύσουν σε κρίσεις και να ρίξουν την Κυβέρνηση υπουργών που συνομιλούν με υποδίκους, που υπογράφει αβέρτα μνημόνια, που ξεχνά μονίμως το πρόσφατο παρελθόν της!

Και μετά έρχεται η ώρα του πάρτα όλα Πρωθυπουργού, που δίνει λύσεις σε όλα, που ξεπερνά τους πάντες με την μπάντα! Και όταν και αυτός – όπως σταθερά μέχρι τώρα – γλιστρά στα σκουπίδια της δικής του πολιτικής, μένουν οι σωροί των σκουπιδιών για να θυμίζουν ότι η πολιτική αυταρέσκεια κάποιων «σωτήρων» δημιουργεί τα μεγαλύτερα κοινωνικά σκουπίδια!

Και μετά θα έρθουν οι επικλήσεις για το κοινωνικό κόστος, το κοινωνικό σύνολο, των ασθενειών από τις υψηλές θερμοκρασίες για να καταλήξουμε στο γνωστό αποτέλεσμα της ανανέωσης του ραντεβού με τα σκουπίδια στην επόμενη χρονική περίοδο…

Γιατί χωρίς σκουπίδια και στην πολιτική και στην καθημερινότητα αυτή η χώρα δυστυχώς δεν μπορεί.

Δεν αφορά τους άλλους ο ρατσισμός, ανόητε!

Ήταν και αυτή μια καλή ευκαιρία για να γνωριστούμε καλύτερα!

Όσο απίστευτες ήταν οι αντιδράσεις ορισμένων σε αυτή την πόλη, για την φιλοξενία των παιδιών μεταναστών σε σχολείο, άλλο τόσο εντυπωσιακή ήταν η αγκαλιά που άνοιξε από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε αυτά τα παιδιά.

Αλληλεγγύη και ανθρωπιά ενάντια στην ξενοφοβία και το ρατσισμό, σε μια αέναη μάχη, που ξεπερνά τα στερεότυπα μιας κοινωνίας σε κρίση και αγγίζει πολύ ιδιαίτερες πτυχές της ιστορικής διαδρομής και των αξιών του λαού μας.

Ήταν όμως και μια καλή ευκαιρία για να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις.

Δεν αφορά τους … άλλους ο ρατσισμός.

Δεν είναι μακριά από εμάς τα ξενοφοβικά σύνδρομα.

Δεν είναι χωρίς αποτέλεσμα το δηλητήριο της «φυλετικής καθαρότητας» και του θρησκευτικού ταλιμπανισμού, που όλα αυτά τα χρόνια, σιγά – σιγά έπεσε στις φλέβες μιας διαλυμένης κοινωνίας.

Στο εύφορο έδαφος της οικονομικής κρίσης, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της φτώχειας και της ανεργίας αναπτύχθηκαν και βρήκαν  πολιτική έκφραση οι πιο μαύρες αντιλήψεις. Το είδαμε και στο πρόσφατο παρελθόν. Το παράδειγμα της αριστερής Μασσαλίας που στα μέσα της δεκαετίας του ’80, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, μετατράπηκε σε άντρο του Λεπέν, διδάσκει πολλά.

Το χειρότερο όμως είναι η απώλεια και της στοιχειώδους λογικής:

Ένα παιδί γίνεται, στο αρρωστημένο μυαλό κάποιων, η προσωποποίηση του κινδύνου για τα δικά του – υποτίθεται παιδιά – και γύρω του πλέκεται ένα ακόμα μυθιστόρημα μίσους, που εκθέτει όλους μας…

Ένα παιδί, θύμα πολέμου, που έζησε τραγικές καταστάσεις, που αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα του, που ζει σε άθλιες συνθήκες, που το μέλλον του είναι … άγνωστο, στοχοποιείται, ενοχοποιείται και σημαδεύεται από όσους πρέπει να υπηρετήσουν και να επενδύσουν στη λογική του φόβου… Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Αυτή την «επένδυση» πρέπει να σταματήσει η κοινωνία. Να λειτουργήσει και να δράσει με οδηγό τις αυτονόητες αξίες της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της δημοκρατίας. Να προχωρήσει αφήνοντας πίσω τις φωνές από το μαύρο παρελθόν. Να αγκαλιάσει τους αδύναμους και να υπερασπιστεί αυτά που το σύνταγμα μιας δημοκρατικής χώρας επιτάσσει.

Και ευτυχώς το κάνει.