Ποιος είναι ο βασικός υπεύθυνος;

Η είδηση πέρασε στα ψιλά.

«Επιστολή προς τα υπουργεία Εσωτερικών και Εργασίας σχετικά με τα προνοιακά επιδόματα απέστειλε, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής. Στην επιστολή του ο κ. Ρακιντζής ζητά να του αποσταλούν στοιχεία για τα προνοιακά επιδόματα που δίνονται και τα οποία υπολογίζονται σε περίπου 600 εκατ. ευρώ,

Στόχος του Επιθεωρητή είναι, με αφορμή την υπόθεση στο Δήμο Αθηναίων όπου μετά την υπόθεσης της μικρής Μαρίας, διαπιστώθηκε ότι τουλάχιστον 15 δικαιούχοι προνοιακών επιδομάτων είχαν κάνει ετεροχρονισμένες δηλώσεις γέννησης, να προχωρήσει σε σχετική έρευνα στους Δήμους της χώρας.»

Όμως το πάρτι με τα επιδόματα, γιατί για πάρτι μιλάμε, δεν είναι τωρινή ιστορία.

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια ή για να είμαι ακριβής αυτή η συναλλαγή.

Μια συναλλαγή με χρήματα του φορολογούμενου πολίτη, ανάμεσα σε αυτούς που τα  λαμβάνουν παράνομα και την εκάστοτε τοπική εξουσία, που μεταφράζονταν στις εκλογές, νομαρχιακές ή δημοτικές, σε ψηφαλάκια! Και σε αυτή την περίπτωση τα «επιδόματα» χρησιμοποιήθηκαν από το πελατειακό σύστημα, όχι για να ενισχυθούν αυτοί που πραγματικά είχανε ανάγκη, αλλά για να εξασφαλιστεί το απαραίτητο ποσοστό στις εκλογικές διαδικασίες.

Γιατί να κατηγορήσω τους Ρομά που μπήκανε σε αυτή τη διαδικασία και όχι αυτούς που είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι;

Αυτούς που τους βάλανε στη διαδικασία της συναλλαγής;

Όλοι ξέρανε και κανένας δεν μιλούσε!

Οικογένειες ολόκληρες ζούσανε με αυτά.

Και εντελώς τυχαία ήταν οι οικογένειες που μπορούσανε να φέρουν τις ψήφους.

Αν η έρευνα προχωρήσει και δεν σταματήσει πάλι, αν ελεγχθούν όλοι όσοι πρέπει, θα βγούνε απίστευτες αποκαλύψεις. Όχι μόνο για Δήμους αλλά και για τις πρώην Νομαρχίες. Αυτές βλέπω τις ξεχνάνε πολλοί.

Σε τελική ανάλυση είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.

Να θυμίσω ότι σε παλαιότερη έρευνα του Γενικού Επιθεωρητή στο Δήμο Λεβαδέων αποκαλύφθηκε ότι προνοιακά επιδόματα έπαιρναν περίπου 2000 Ρομά και το κόστος έφτανε τα 2 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Ωστόσο, μετά από τον έλεγχο, το ποσό έπεσε στο 1,2 εκατ. ευρώ.

Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε…

Αν θυμηθούμε τις «διαρροές» του Αντ. Σαμαρά σε βουλευτές της ΝΔ στις αρχές της χρονιάς, αν άντεχε η χώρα ως τον περασμένο Ιούνη θ’ απογειωνόταν αναπτυξιακά από Σεπτέμβρη!

Σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα ο Γ. Στουρνάρας ομολογεί πως η διαδρομή ως τον Ιούνη του 2014 θα είναι «κόλαση». Αλλά και άλλα βαρύγδουπα ονόματα απολογητών των μνημονίων (όπως ο Λ. Παπαδήμος) είχαν προβλέψει πως από τα μέσα του 2013 θα χαλάρωνε ο δημοσιονομικός βραχνάς.

Το να έπεσαν τόσο έξω –όλοι μαζί- είναι μια εκδοχή.

Αν αφήσουμε κατά μέρος το ενδεχόμενο συλλογικής αυθυποβολής μένει μόνο μια ερμηνεία: αυτή της συνειδητής εξαπάτησης των πολιτών. Γιατί το θέμα δεν έχει να κάνει με τους ρυθμούς προσαρμογής στις εντολές των δανειστών, με τις γερμανικές εκλογές που αναγορεύθηκαν σε ορόσημο ή τις λοιπές εξελίξεις στην ευρωζώνη.

Άλλωστε, σε όλους τους τόνους, τόσο το ΔΝΤ (λιγότερο αυτό) όσο και οι τεχνοκράτες της Ε.Ε. επιμένουν να θεωρούν την Ελλάδα μοναδική και ως εκ τούτου ειδική περίπτωση.

Ωστόσο και το ύστατο επικοινωνιακό επιχείρημα της κυβέρνησης, για «έξοδο από το μνημόνιο το 2014» καταρρέει παταγωδώς.

Όχι μόνο επειδή τα νέα μέτρα, «οριζόντια» ή «διαρθρωτικά» βρίσκονται επί θύραις.

Κυρίως επειδή ισχύει μια συγκεκριμένη αρχή για τις περιπτώσεις κρατών που οφείλουν ν’ αποπληρώσουν τις οφειλές τους στην ευρωενωσιακή πραγματικότητα. Παραμένουν υπό επιτήρηση μέχρις ότου εξοφλήσουν τουλάχιστον το 75% των δανειακών τους υποχρεώσεων.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Ολι Ρεν, απαντώντας σε ερώτηση της Ν. Βαλαβάνη του ΣΥΡΙΖΑ, εκμυστηρεύτηκε την ωμή πραγματικότητα. Δηλώνοντας πως «θα ισχύσει ότι, εφ’ όσον το όριο του 75% δεν έχει επιτευχθεί η επιτήρηση θα συνεχίζεται». Εννοώντας τα τρία τέταρτα του ποσού των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και συμπληρώνοντας με νόημα «πόσο χρόνο ακόμα θα σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, είναι ολοφάνερα ακόμα νωρίς και πρόωρο να λεχθεί»

Κάτι που σημαίνει πως, στην ελληνική γείωση της θεσμικής αυτής πρόβλεψης, ο χρονικός ορίζοντας ξεπερνά το 2040. Φυσικά αυτά τα δεδομένα είναι γνωστά στους κυβερνητικούς αξιωματούχους, οι οποίοι αναζητούν τρόπους απεγκλωβισμού από τις οδυνηρές συνέπειες μιας τέτοιας δέσμευσης. Είναι μια μάχη για άντληση εφήμερων κερδών, σε μια μακρόχρονη πορεία στην έρημο.

Κατά τα λοιπά βγαίνουμε από το μνημόνιο το 2014!

Υπουργός με … άποψη!

Ένας από τους υπουργούς που πρωταγωνιστεί στο εκπαιδευτικό σκέλος της επιβολής του δόγματος «νόμος και τάξη» είναι ο πολυπράγμων Κ. Αρβανιτόπουλος .

Στην βασική εκπαίδευση (σε συνεργασία με τους ομοϊδεάτες Δένδια και Αθανασίου) εξαπέστειλε στο πυρ το εξώτερον τους καταληψίες μαθητές.

Στα πανεπιστήμια η άτεγκτη στάση τον οδήγησε στο να παραπέμψει στην εισαγγελέα τους υπευθύνους του κλεισίματος (πρυτάνεις) και ν’ απειλήσει με αργία τους διοικητικούς υπαλλήλους που δεν θ’ αποστείλουν λίστες διαθεσιμότητας.

Ωστόσο στα ιδιωτικά μαγαζιά που έχουν στηθεί –στην αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών- η κατανόηση και η αλληλεγγύη περισσεύει. Προ καιρού είχε κάνει ο ίδιος τα εγκαίνια εγκαταστάσεων γνωστού ΙΕΚ, παρακάμπτοντας το γεγονός πως υπηρετεί την δημόσια εκπαίδευση.

Το τελευταίο περιστατικό ωστόσο δημιουργεί μείζονες απορίες.

Πρόκειται για μια εγκύκλιο που είχε εκδώσει προ καιρού και η οποία ισοπέδωνε τις εργασιακές σχέσεις των δασκάλων στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης –  υπέρ των σχολαρχών εννοείται.

Η ομοσπονδία ιδιωτικών εκπαιδευτικών(ΟΙΕΛΕ)προσέφυγε στο ΣτΕ και εκεί διημείφθησαν ενδιαφέρουσες σκηνές. Κατά την ομοσπονδία, η οποία κατέθεσε αίτηση ακυρότητας ,όταν το ανώτατο δικαστήριο ζήτησε στοιχεία που ν’ αποδεικνύουν πως η «εγκύκλιος Αρβανιτόπουλου» ήταν μνημονιακή υποχρέωση οι νομικοί παραστάτες του υπουργού έχασαν τα λόγια τους. Απλά ανέφεραν πως δεν έχουν κάτι τέτοιο υπ’ όψη τους, ωστόσο το υφιστάμενο καθεστώς εργασιακών σχέσεων κρίθηκε «παράλογα προστατευτικό».

Κατόπιν αυτού ο εισηγητής της υπόθεσης στο ΣτΕ ζήτησε την επιβολή προστίμου στο υπουργείο παιδείας, θεωρώντας απαράδεκτη την στάση του. Η νομική οδός της υπόθεσης έχει σημαντική αξία, δεν είναι όμως του παρόντος.

Αποδεικνύεται, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως με το πρόσχημα των μνημονιακών υποχρεώσεων ορισμένοι υπουργοί αναλαμβάνουν να εκπληρώσουν τους μύχιους πόθους εργοδοτικών φορέων και οργανώσεων. Ξηλώνοντας τα τελευταία υπολείμματα θεσμικής προστασίας των εργαζομένων και αποδίδοντάς τους γυμνούς στο έλεος της αγοραίας ελευθερίας.

Για ν’ αποδειχθεί πως το ενδιαφέρον του Κ. Αρβανιτόπουλου για τις ευαγείς επιχειρηματικές δραστηριότητες των σχολαρχών πηγάζει από την φιλοσοφία του για τον ρόλο τους . Δηλαδή την υπαγωγή της εκπαίδευσης στις πρόνοιες των επενδυτών του χώρου, αφού πρώτα ερειπωθούν τα όσα απέμειναν όρθια στην δημόσια σφαίρα (της).

Ξεφούσκωσε γρήγορα το … μπαλόνι!

Έγραψα και πάλι πως από φθαρμένα υλικά, τα οποία συνδέονται με την παρακμή του χώρου της κεντροαριστεράς, το να μπορεί να προκύψει μια γοητευτική πρόταση για τους ψηφοφόρους, μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο!

Πολύ περισσότερο εν μέσω κοινωνικής κρίσης και πολιτικής πόλωσης που «χτυπάει ταβάνι».

Είδα τις αγωνιώδεις προσπάθειες του Μπίστη να …διατηρηθεί στην επικαιρότητα. Λες και δεν υπάρχει ιστορία αλλά και πολιτική διαδρομή, εμφανίζεται ως από παρθενογένεση για να μας διαβεβαιώσει – όλους εμάς που αγωνιούσαμε – πως θα κατέβουν οι «58» στις ευρωεκλογές!

Δίνοντας την επιβεβαίωση στη διάσταση της αγωνίας για την προσωπική πολιτική επιβίωση πλείστων όσων συνυπέγραψαν την υποτιθέμενη διακήρυξη…

Και όμως ξεφούσκωσε το ίδιο γρήγορα με τον τρόπο που φούσκωσε (από πρόθυμα Μ.Μ.Ε, επίλεκτες γραφίδες και βαρύγδουπες υπογραφές) το θέμα της «ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς».

Γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Χωρίς κοινωνικές αναφορές, χωρίς συγκεκριμένες διαχωριστικές γραμμές και χωρίς στην ουσία, περιεχόμενο

Φτάσανε μάλιστα στο σημείο οι διάφοροι εμπλεκόμενοι να συζητούν και να αναδεικνύουν ως μέγα θέμα το εάν ή όχι δικαιούται το σημερινό ΠΑΣΟΚ να συμμετέχει σε τέτοια ιστορία.

Μέχρι και «ο λέων» της πολιτικής, Ανδρέας Λοβέρδος, υπενθύμισε στον άσπονδο φίλο του Β . Βενιζέλο πως δεν είναι σε θέση να υπαγορεύει όρους και προϋποθέσεις.

Προτιμώντας να κλείσει συμφωνία συμπόρευσης με τον Φ. Κουβέλη και εγκαταλείποντας στην τύχη του τον Ν. Μπίστη, ο οποίος ήταν έτοιμος για ένα επιπλέον σταθμό στον κυκεώνα των πολιτικών του μετακινήσεων.

Η Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων ταυτίζεται με την Ελλάδα της μεγάλης και δομικής πολιτικής κρίσης.

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, πληρώνοντας τις τεράστιες ευθύνες του, για τη συμμετοχή του στη διαμόρφωση των συνθηκών που οδήγησαν σε αυτή, βρίσκεται σε φάση πλήρους κοινωνικής απαξίωσης.

Η κρίση του πολιτικού προσωπικού μετατρέπεται σε κρίση θεσμών και κρίση Δημοκρατίας.

Είναι προφανές πως αυτό που λείπει από την πολιτική ζωή της χώρας δεν είναι ουδέτερα πολιτικά σχήματα, ούτε λαϊκίστικοι μηχανισμοί, αλλά ένας φορέας της σύγχρονης, ρεαλιστικής, δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ένας φορέας που θα αναδειχθεί σαν κυρίαρχη έκφραση ενός μαζικού και προοδευτικού ρεύματος με ριζοσπαστικό πατριωτικό , πολιτικό και κοινωνικό προσανατολισμό.

Ένα σύγχρονο και ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κίνημα, που θα καταφέρει  και να υπερβεί τις όποιες δυσκολίες και να εκφράσει μια συγκεκριμένη προοπτική για το λαό και την πατρίδα.

Ένας φορέας που να προωθήσει ένα πρόγραμμα ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ, που αφορά το Έθνος , τους θεσμούς, την οικονομία και την κοινωνία.

Πρέπει επιτέλους να εκφραστεί όλη αυτή η σιωπηλή, φοβισμένη, απογοητευμένη, αλλά δυναμική και ελπιδοφόρα δύναμη που βρίσκεται στους ανθρώπους που απέχουν , που δεν θέλουν να ταυτιστούν με το υπάρχον σκηνικό, που δεν εκφράζονται ούτε από τους σημερινούς θιασώτες της Τρόικα, ούτε από τους φερόμενους και αυτοαναγορευμένους σωτήρες μιας φανταστικής Αριστεράς.

 

Δημοσκοπική … εξαύλωση!

Η δημοσκόπηση της Metron Analysis για το «ΕΘΝΟΣ της Κυριακής» επιβεβαιώνει την εξαύλωση του ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξέρω πως ερμηνεύουν τα όσα διαβάζω οι φωτεινοί εγκέφαλοι της Χαριλάου Τρικούπη ή οι έχοντες σηκώσει τη σημαία της «λελογισμένης επανάστασης» στο εσωτερικό του. Πολύ περισσότερο όταν πλέον φαίνεται να μονιμοποιείται μια κατάσταση και να παγιώνονται δεδομένα μετά από ένα μακρύ χρονικό διάστημα.

Απορώ με την αφέλεια που αντιμετωπίζονται δεδομένα όπως αυτά εμφανίζονται στην ηλικιακή κατανομή της ψήφου. Όπου στις πιο παραγωγικές ηλικίες το ΠΑΣΟΚ κυριολεκτικά εξαφανίζεται και σώζεται στην ουσία από τις ηλικίες άνω των 65 ετών!

Έχουμε και λέμε:

18-34 ετών : ΠΑΣΟΚ 3,3%

35-44 ετών : ΠΑΣΟΚ 2,6%

45-55 ετών : ΠΑΣΟΚ 1,3% και τελευταίο κόμμα!

Ο μέσος όρος αυτών των ηλικιών, για το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 2,4%!!!!

Το πλέον εντυπωσιακό όλων είναι το ότι δεν φαίνονται να αντιλαμβάνονται, πως το πρόβλημα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ, έχει άμεση σχέση όχι με το παρελθόν αλλά με την ακολουθούμενη πολιτική μετά το 2010, με την ανυπαρξία διαχωριστικών γραμμών από τη ΝΔ και βεβαίως με την εμμονή στη λογική της κυβερνητικής συνεργασίας μαζί της!

Όσο θα συνεχίζονται οι ίδιες πολιτικές επιλογές και όσο θα παραμένουν οι καταστροφικές εμμονές «περί ανόδου με την άνοδο της χώρας», όσο οι διαφορετικές απόψεις θα εγκλωβίζονται και θα ευνουχίζονται πολιτικά, από προσωπικές επιλογές και στρατηγικές, όσο οι «διαφωνούντες»  θα συμβιβάζονται με κειμενάκια και υπογραφές που ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ, τόσο η πορεία προς τις Ευρωεκλογές θα καταγράφει ακόμη μεγαλύτερες απώλειες.

Εδώ το καράβι βουλιάζει και αυτοί συζητούν τι ώρα θα σερβίρουν το … δείπνο!

Εκτός και αν περιμένουν να τους σώσει ο Μπίστης, ο Χριστοδουλάκης, ο Αυγερινός και η κατ’ αυτούς Κεντροαριστερά!

Η σημαία της αντίστασης είναι … τρύπια!

Καθώς η τρόικα πιέζει για εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων το κυβερνητικό «success story» πνέει τα λοίσθια.

Έτσι το μέγαρο Μαξίμου διαρρέει πως είναι έτοιμο να υψώσει την σημαία της αντίστασης στους δανειστές και τους εκπροσώπους τους.

Την ώρα που συμφωνούν στην λήψη νέων μέτρων επιχειρούν να τα εξωραΐσουν, ότι δεν θα είναι «οριζόντια».

Μάλιστα αρχίζουν να ψελλίζουν κάτι περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης» στελέχη της ΝΔ όπως η Ντ. Μπακογιάννη,ενώ ο Αρ. Σπηλιωτόπουλος προτείνει να σταματήσει κάθε συνομιλία με την τρόικα σε επίπεδο «χαρτογιακάδων και τεχνοκρατών».

Εννοείται πως και τα νέα μέτρα θα εγκριθούν και οι «αντιστεκόμενοι»θα τα υποστηρίξουν. Το είδαμε άλλωστε πολλές φορές αυτό το έργο!

Απλώς χάθηκε η ευρηματικότητα στην φαρσοκωμωδία που παίζουν οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου, μπας και τσιμπήσουμε.

Πρωτοβουλία για την Αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου στο κλειστό γήπεδο του Πανελληνίου, στις 10.30π.μ. δίνουμε ραντεβού ελπίδας, συστράτευσης και αγώνα.

Συναντιόμαστε για να συζητήσουμε, να σχεδιάσουμε και να αποφασίσουμε τις επόμενες κινήσεις, προκειμένου να ξαναδώσουμε νόημα και περιεχόμενο στη Μεγάλη Δημοκρατική  Παράταξη.

Συναντιόμαστε όσοι δεν βολεύονται στην υποταγή, στην απαξίωση των αρχών μας, στη ταύτιση με την Συντήρηση. Όσοι δεν αποδέχονται τον ευτελισμό των αξιών που μας ενέπνευσαν και μας καθοδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια.

Συναντιόμαστε όσοι δεν μπορούν να αποδεχτούν την κυβερνητική συναλλαγή με τη Δεξιά, όσοι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη λαϊκίστικη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι δεν μπορούν να σιωπούν με τη στοχευμένη και μεθοδευμένη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

Βρισκόμαστε γιατί δεν θέλουμε να είμαστε παρατηρητές των εξελίξεων που χτυπούν την καρδιά της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Βρισκόμαστε γιατί κουραστήκαμε από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», από τις υποσχέσεις που ξεχνιούνται, από τις αδυναμίες ενός πολιτικού συστήματος που αδυνατεί να σταθεί δίπλα στη δοκιμαζόμενη κοινωνία.

Συναντιόμαστε γιατί πιστεύουμε πως υπάρχει και ελπίδα και λύση. Υπάρχουν  και πρόταση και δυνατότητες. Υπάρχει ένα τεράστιο πολιτικό και ανθρώπινο δυναμικό που πρέπει και θέλει να βγει από την «κατάψυξη» της αδράνειας και να αναλάβει και πάλι πρωτοβουλίες.

Το Σάββατο παίρνουμε ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για την αναγέννηση της Δημοκρατικής, Σοσιαλιστικής Παράταξης.

Θα είμαστε εκεί με χαμόγελο, αισιοδοξία και πίστη ότι μπορούμε να ανατρέψουμε τη συντηρητική ισορροπία τρόμου.

Θα είμαστε εκεί αποφασισμένοι να συμμετέχουμε, να αγωνιστούμε για μια προοδευτική Ελλάδα, μια άλλη κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.

Θα είμαστε εκεί γιατί στα μεγάλα ήμασταν πάντοτε παρόντες.

Σάββατο 19 Οκτωβρίου, 10.30 π.μ., στο κλειστό γήπεδο του Πανελληνίου.

Κάνουμε την αρχή, παίρνουμε την Πρωτοβουλία, ανοίγουμε το δρόμο.

Ο ευπατρίδης μεγαλοεφοπλιστής!

Διαφημίσθηκε αρκούντως η προθυμία του Β. Βαρδινογιάννη, ν’ αναλάβει εκείνος το οικονομικό κόστος της παρουσίας μηχανοκίνητων αρμάτων στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Βέβαια ο ευπατρίδης μεγαλοεφοπλιστής δεν θα ξοδευτεί ιδιαίτερα.

Καθώς οι απολύσεις και οι εκκωφαντικές μειώσεις μισθών σε εταιρείες του ομίλου και τα Μ.Μ.Ε ιδιοκτησίας ή επιρροής του (STAR, MEGA) φρόντισαν για την εξοικονόμηση των χρημάτων της εθνικής ευεργεσίας.

Είναι γνωστό άλλωστε πως ο άλλοτε αντιναύαρχος του πολεμικού ναυτικού δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στο σώμα, με προαγωγές και αποστρατείες αξιωματικών.

Φαίνεται άλλωστε, στους επιμελείς αναλυτές κάποιων τηλεοπτικών ρεπορτάζ του παρελθόντος.

Όσο για τον κομψευόμενο ΥΠΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλο θα πρέπει να νοιώθει υπερήφανος που ξαναζεί στιγμές επικοινωνιακού μεγαλείου!

Ενδιαφέρουσες «αποκαλύψεις» για το πρόγραμμα του 2010

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Wall Street Journal» αποκαλύπτει τις εσωτερικές διχογνωμίες στο ΔΝΤ την περίοδο του 2010, όταν λήφθηκε η αρχική απόφαση για την διαχείριση του προβλήματος με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

Παραθέτει αποσπάσματα από τα πρακτικά της συνεδρίασής του, στις 9/5/2010 στην Ουάσιγκτον. Εκεί οι πέραν των ΗΠΑ και της Ε.Ε. εκπρόσωποι κρατών (Ρωσία, Βραζιλία, Καναδάς, Αυστραλία που εκπροσωπούν και άλλα 38 κράτη) εξέφρασαν την έντονη διαφωνία τους με το «σχέδιο θεραπείας» του Ντομινίκ-Στρος-Καν.

Θεωρώντας το πρόγραμμα μη βιώσιμο, λόγω του ύψους του δημοσίου χρέους της Ελλάδας και του γεγονότος ότι ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κατόχων ελληνικών ομολόγων (και των συμφερόντων τους).

Ενδιαφέρον έχει πως και η Ελβετία τάχθηκε στο πλευρό των διαφωνούντων, ζητώντας –όπως και εκείνοι- αναδιάρθρωση του χρέους εξ’ αρχής.

Αν επιστρέψουμε στην καθ’ ημάς πραγματικότητα του 2010 θα θυμηθούμε πως η τότε κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ξόρκιζε κάθε πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Για ν’ αποδειχθεί πως, εγκλωβισμένη ανάμεσα στις συμπληγάδες των ΗΠΑ και του γερμανικού και γαλλικού πυρήνα της Ε.Ε., έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Όπως είπε (ανώνυμα) κάποιος από εκείνους που συμμετείχαν στην συνεδρίαση του ΔΝΤ τον Μάη του 2010 «το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας δεν ήταν ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα αλλά για την ίδια την ευρωζώνη».

Επιβεβαιώνοντας τον συστημικό  χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης και διαψεύδοντας όλους εκείνους οι οποίοι είχαν αποτίσει φόρο τιμής στο (πρώτο) μνημόνιο και τις αναζωογονητικές του επιδράσεις.

Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον πως τα όσα έγιναν εκείνη την περίοδο ήταν για να υψωθούν προστατευτικά τείχη στην επέκταση της οικονομικής κρίσης στο Βερολίνο και το Παρίσι. Οι προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου και οι αναφορές του στα ευρύτερα χαρακτηριστικά του προβλήματος υπονομεύθηκαν από τις ίδιες τις παραδοχές του –του στυλ «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα».

Ενδεχομένως τα περί δημοψηφίσματος (στα τέλη του 2011) να ήταν μια ύστατη και απελπισμένη προσπάθεια να βγει από τον λαβύρινθο στον οποίο εισήλθε «ελευθεροεκβιαζόμενος» – για να χρησιμοποιήσουμε την ελληνική μετάφραση ενός γερμανικού όρου.

Άλλο «Ελιά» και άλλο … φουντουκιά!

Διάβασα με ενδιαφέρον και προσοχή το κείμενο των «58» για τη νέα κεντροαριστερά.

Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο η είδηση πέρασε στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και κυρίως η ευκολία με την οποία χαρακτηρίζεται η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ως η αντίστοιχη της Ιταλικής «Ελιά»!

Οφείλω όμως να σημειώσω κάποια απλά πραγματάκια:

Πρώτο:

Ο σχηματισμός της «Ελιάς» στην Ιταλία το 1995, ήταν η απάντηση της τότε υπαρκτής και δυνατής κεντροαριστεράς στην επέλαση της Δεξιάς και κυρίως του Σίλβιο Μπερλουσκόνι που εμφανίστηκε το 1994 και του συνασπισμού των κεντροδεξιών κομμάτων που ενώθηκαν στον Οίκο των Ελευθεριών (Casa delle Liberta) και στη συνέχεια στον συνασπισμό Il Poppolo della Liberta.

Στην Ελλάδα η επέλαση της Δεξιάς έχει πάρει σάρκα και οστά με την Κυβέρνηση Σαμαρά και η βασική συνιστώσα της νέας Κεντροαριστεράς (όπως τουλάχιστον προκύπτει από όσα υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στη σημερινή του συνέντευξη στο Έθνος), συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα!

Δεν είναι μια απλή διαφορά. Είναι το δεδομένο που – σύμφωνα με πολλούς – ακυρώνει την όποια δυναμική θα μπορούσε να αναπτυχθεί.

Και ίσως για αυτό παρά τις αναφορές στη Δεξιά, δεν υπάρχει καμία απολύτως τοποθέτηση για τη συγκυβέρνηση, στο κείμενο των «58»!

Δεύτερο:

Ο σχηματισμός της «Ελιάς» στην Ιταλία είχε την τύχη να σφραγιστεί από την προσωπικότητα του Ρομάνο Πρόντι. Άσχετα με την όποια κριτική μπορεί να του γίνει, φαντάζομαι πως θα αναγνωριστεί από όλους ότι πρόκειται για μια σημαντικότατη πολιτική προσωπικότητα.

Στο ελληνικό εγχείρημα αναζητώ με αγωνία μια τέτοια προσωπικότητα! Σε αντίθεση με αυτό ανακαλύπτω πολιτικούς που δοκιμάστηκαν, κρίθηκαν και κυβέρνησαν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά και πολλούς (που αναφέρονται ως προσωπικότητες και δεν θέλω να διαφωνήσω με αυτό) , των οποίων η σχέση με την ενεργή πολιτική ήταν ανύπαρκτη.

Η παρουσία δε πολιτικών που έχουν κάνει επάγγελμα τη μεταπήδηση από κόμμα σε κόμμα ανάλογα με τη χρονική περίοδο και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, μάλλον δεν ευνοεί την όποια προσπάθεια.

Τρίτο:

Η Ιταλική «Ελιά» δεν απέκλεισε κανέναν, από όσους θα ήθελαν να βρεθούν μαζί της. Αποτέλεσε το ενιαίο μπλοκ των δυνάμεων που προέρχονταν από τον χώρο των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών, των προοδευτικών καθολικών, των φιλελευθέρων αλλά και των απογόνων του πάλαι ποτέ «αιρετικού» κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας καθώς και των οικολόγων.

Είναι περίεργη η οριοθέτηση που γίνεται με το κείμενο των «58» σχετικά με την «νεοκομμουνιστική Αριστερά»! Και είναι ακόμα πιο περίεργο το ότι χωρίς λόγο – κατά την ταπεινή μου γνώμη- επιχειρείται ο αποκλεισμός δυνάμεων που παραδοσιακά αποτελούσαν φίλα προσκείμενες στο ΠΑΣΟΚ δυνάμεις. Το γεγονός ότι δεν διαφοροποιείται στην αναφορά η ηγεσία π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, από τα μέλη και τα στελέχη του αλλά και τους ψηφοφόρους του, αποτελεί ζήτημα!

Η σύγχρονη Αριστερά δεν μπορεί να είναι η Αριστερά των αποκλεισμών. Και μάλιστα από το ξεκίνημα της.

Κατά τ’ άλλα θα επιμείνω στην άποψη μου, που πολλές φορές έχω παρουσιάσει πως δεν είναι δύσκολο να αναζητάς με σύγχρονους όρους μια νέα Ένωση Κέντρου, που θα κλείνει το μάτι προς τα Αριστερά ασκώντας όμως πολιτικές που θα είναι πλήρως αποδεκτές από τη συντηρητική τάξη των αγαπητών, τραπεζιτών και Βιομηχάνων.

Το δύσκολο είναι να αναζητήσεις τους όρους και τις προϋποθέσεις για ένα φορέα σύγχρονης, ρεαλιστικής, δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει με κείμενα και πυροτεχνήματα αλλά με πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους πολίτες!

Για να μη γίνει η «Ελιά» … φουντουκιά, ας θυμηθούν οι εμπνευστές της ότι αν δεν υπήρχαν οι επιτροπές πολιτών που είχαν δημιουργηθεί από τον Πρόντι σε ολόκληρη την Ιταλία, η «Ελιά» εκεί μπορεί να μην είχε υπάρξει ποτέ!