Αίφνης τα Μ.Μ.Ε. διαπίστωσαν πως στον χώρο των εξοπλιστικών προγραμμάτων διεξάγονταν ένα διακομματικό πάρτυ, με χρηματισμούς υπηρεσιακών στελεχών των ενόπλων δυνάμεων και (ενίοτε) των πολιτικών τους προϊσταμένων.
Η εύρεση των λογαριασμών Κάντα στην Σιγκαπούρη και οι «αυθόρμητες» παραδοχές του για διαχρονική δωροληψία οδήγησαν (εκ νέου) στον Α. Τσοχατζόπουλο κι ενδεχομένως στον Γ. Παπαντωνίου, στην υπουργική του θητεία στο ΥΠΕΘΑ.
Το όνομα του Θ. Λιακουνάκου, επώνυμου που ισούται με «σήμα κατατεθέν» στον χώρο της εμπορίας οπλικών συστημάτων, ήρθε μ’ εκκωφαντικό τρόπο στην επιφάνεια. Μόνο που ελάχιστοι αναζήτησαν την αρχή του νήματος, η οποία οδηγεί στις εποχές του Ευάγ. Αβέρωφ ως υπουργού άμυνας των πρώτων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων Καραμανλή. Ενδεχομένως κάποιοι να θυμούνται δημοσιεύματα του περιοδικού «Αντί» της εποχής, που αποκάλυπταν σκάνδαλο, με το «Leopard» και συνέδεαν τα αρχικά επιχειρηματικά βήματα του Θ. Λιακουνάκου με τις στενότατες σχέσεις τους με τον μετέπειτα αρχηγό της ΝΔ.
Στο πόρισμα της ΕΔΕ που διενήργησε ύστερα από αποκαλύψεις του περιοδικού «Αντί» ο τότε αρχηγός της στρατιωτικής Δικαιοσύνης αντιστράτηγος Κ. Φωτάκης χαρακτήρισε την αγορά των Leopard «σκανδαλώδη και παράνομη» και ζήτησε να διαβιβασθεί η υπόθεση στον εισαγγελέα για άσκηση ποινικής δίωξης κατά παντός υπευθύνου. Ανταγωνιστής του Λιακουνάκου στο σκάνδαλο σε εκείνη την προμήθεια ήταν ένας άλλος έμπορος οπλών, ο Βασίλης Τσάκος, που διεκδικούσε από την KRAUSS-MAFFEI προμήθεια 10 εκ μάρκων (του 1981),πράγμα που σημαίνει ότι ανάλογη ήταν και η προμήθεια της ΑΧΟΝ. Με εντολή του τότε υπουργού Άμυνας Γιάννη Χαραλαμπόπουλου (17/12/86) το ΥΕΘΑ παρέπεμψε την υπόθεση στην τακτική δικαιοσύνη, η οποία ως συνήθως την έβαλε τελικά στο αρχείο.
Οι δεσμοί με τις ΗΠΑ ήταν καθοριστικοί στην μακροημέρευση του εν λόγω προσώπου στον συγκεκριμένο δύσβατο χώρο. Μια άλλη πλευρά του οπλικού του «success story» ήταν η οικοδόμηση των κατάλληλων συμμαχιών, ειδικά τις περιόδους Μητσοτάκη και Σημίτη στην πρωθυπουργία.
Ο Θ. Λιακουνάκος συντάχθηκε με τον Σ. Κόκκαλη (υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Ολυμπιακού επί των ημερών του τέως ιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας), τον Στ. Ψυχάρη και το λοιπό επιχειρηματικό μπλοκ που είχε «το πάνω χέρι» εκείνη την περίοδο.
Όσοι παρακολουθούν την ροή της ειδησεογραφίας για τις μίζες και τα συναφή θα έχουν παρατηρήσει την αναιμική κάλυψη της υπόθεσης. Το αν επίκεινται ευρύτεροι επιχειρηματικοί και πολιτικοί κλυδωνισμοί είναι κάτι που θα φανεί σύντομα. Προς το παρόν καλό είναι να σταματήσει αυτή η (καθεστωτικής προέλευσης) υποκρισία περί διαφθοράς και διεφθαρμένων, που ανακαλύφθηκε δεκαετίες αργότερα.
Όλες οι εταιρείες που ανταγωνίζονται για τις χρυσοφόρες συμβάσεις έχουν ενσωματώσει στα «έξοδα διεκδίκησης» τα ποσά για τον χρηματισμό των κρίσιμων κρίκων στην αλυσίδα όσων λαμβάνουν τις αποφάσεις. Ως και οι αυστηρού προτεσταντικού ήθους γερμανικές εταιρίες (παλιότερα είχε αποκαλυφθεί το ίδιο με την αμερικάνικη (Λόκχιντ») επιδίδονται σ’ ένα όργιο εξαγορών και εκμαυλιστικών συμπεριφορών.
Οι μίζες είναι εγγενείς στο σύστημα, δεν παραβαίνουν τους κανόνες του.
ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 