Στ. Μάνος: Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ θυμίζει την ήπια προσαρμογή

Ο επικεφαλής της «ΔΡΑΣΗ» περιγράφει με το δικό του τρόπο την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Δεν διστάζει να προτείνει ακόμα και απολύσεις στο Δημόσιο ενώ χαρακτηρίζει δειλή τη στάση της κυβέρνησης. Δηλώνει απαισιόδοξος για το μέλλον αν δεν αλλάξουν απόψεις στην κυβέρνηση…

 

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΟΥΛΗ

(Δημοσιεύτηκε στη Θεσσαλική Ηχώ την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009)

 

Η συζήτηση με τον Στέφανο Μάνο, ειδικά για θέματα οικονομίας, έχει πάντοτε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έχει το δικό του απλό και πειστικό τρόπο να υπερασπίζεται τις απόψεις του και να λέει τα πράγματα με το όνομα τους.

Η συζήτηση δεν θα μπορούσε παρά να επικεντρωθεί στο προσχέδιο του προϋπολογισμού που παρουσίασε η κυβέρνηση:

 Κε Υπουργέ, με την εμπειρία σας σε οικονομικά θέματα, πως είδατε το προσχέδιο της κυβέρνησης για τον προϋπολογισμό;

Να περιγράψω την κατάσταση με τα δικά μου λόγια.

Το 2009 το ελληνικό κράτος θα εισπράξει συνολικά από κάθε πηγή, από κάθε είδους φόρο, 49 δις ευρώ. Το κράτος όμως έχει ήδη ξοδέψει τα χρήματα αυτά και επιπλέον 28 δις. Είναι με άλλα λόγια σαν εσείς στο σπίτι σας να κερδίζετε 10.000 ευρώ και να ξοδεύετε 16.000 ευρώ. Και του χρόνου σύμφωνα με τον προϋπολογισμό θα ξοδέψει πάν από αυτά που εισπράττει 21 δις ευρώ. Για μένα είναι μια δραματική κατάσταση.

Και γιατί θα είναι δραματική;

Διότι ήδη αυτά που συμβαίνουν προσθέτονται σε ένα τεράστιο χρέος. Κάθε χρόνο ξοδεύουμε πιο πολλά, κάθε χρόνο δανειζόμαστε για να καλύψουμε τις πρόσθετες δαπάνες με αποτέλεσμα να χρωστάμε φέτος 300 δις ευρώ. Με αυτό που κάνει ο προϋπολογισμός παραδεχόμαστε ότι του χρόνου τέτοια εποχή δεν θα μιλάμε για 300 δις αλλά για 320 – 330 δις χρέος. Και όσο περνάνε τα χρόνια θα μεγαλώνει το χρέος, αν ακολουθήσουμε την ίδια τακτική.

Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει.

 Λέτε δηλαδή ότι η κυβέρνηση δεν φάνηκε τολμηρή στις αποφάσεις της;

Υποστήριξα και αυτή είναι η άμεση κριτική μου σε αυτά που εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση, ότι επέδειξαν δειλία απέναντι στο πρόβλημα.

Θα έπρεπε αυτή τη στιγμή  να ξεκινήσουν με την παραδοχή ότι αντί να ξοδεύουμε 28 δις παραπάνω από αυτά που εισπράττουμε, του χρόνου θα πρέπει να ξοδέψουμε 14 παραπάνω και την επόμενη χρονιά 7. δηλαδή κάθε χρόνο να ξοδεύουμε παραπάνω τα μισά του προηγούμενου, έτσι ώστε μετά από 4 χρόνια μα είμαστε περίπου στο μηδέν.

Κανονικά σε ένα σοβαρό κράτος θα έπρεπε ότι ξοδεύεται να είναι αναγκαίο.

Και αυτό γιατί δεν ξοδεύουμε λεφτά των άλλων αλλά των φορολογούμενων πολιτών. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πολλά χρήματα σπαταλιόνται δεξιά και αριστερά, για προσλήψεις ανθρώπων που δεν χρειάζονται, για ρουσφέτια, για εξυπηρετήσεις, για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου.

 Με αυτά τα δεδομένα τι θα έπρεπε να κάνουμε;

Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να περιορίσουμε τις δαπάνες. Ποιες δαπάνες; Τις σπατάλες. Αν θέλετε παράδειγμα θα σας φέρω αυτό των εκπαιδευτικών.

Οι εκπαιδευτικοί είναι η μεγαλύτερη ομάδα δημοσίων υπαλλήλων. Είναι περίπου 130.000 άτομα, 4 φορές περισσότεροι εκπαιδευτικοί ανά μαθητή από μια χώρα σαν τη Φιλανδία, η οποία θεωρείται ότι έχει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο. Και επειδή οι δικοί μας δεν κάνουν αρκετά καλά τη δουλειά τους έχουμε και άλλους 4.000 ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς στα φροντιστήρια. Δηλαδή τελικά κάθε παιδί στην Ελλάδα έχει 8 φορές περισσότερους εκπαιδευτικούς από ότι η Φιλανδία.

Και θέλουμε να προσλάβουμε και άλλους! Με ποια λογική;

Η ουσία είναι ότι πετάμε λεφτά από το παράθυρο.

Και αυτό δεν είναι ανεκτό σε μια περίοδο με τεράστια ελλείμματα.

 Εάν ήσασταν στη θέση του κ. Παπακωνσταντίνου τι ακριβώς θα κάνατε;

Θα σας έλεγα με πολύ ξεκάθαρο τρόπο ποια είναι η πραγματικότητα.

Θα σας έλεγα ότι δεν θα σας μιλήσω για φόρους αν προηγουμένως δεν εξαντλήσω κάθε περιθώριο περικοπής δαπανών. Μια περικοπή δαπάνης μπορεί να σημαίνει και πιθανότητα απολύσεων από το δημόσιο. Δεν μπορεί να πληρώνουν οι φορολογούμενοι, κάθε φτωχός άνθρωπος στην Ελλάδα, που πληρώνει 19% σε οτιδήποτε αγοράζει στο σουπερ μάρκετ!

Δεν είναι ανεκτό άνθρωποι των 500, 600, 800 ευρώ να πληρώνουν για να κάθονται άλλοι στο δημόσιο.

Για αυτό και θα δεχόμουν και το ενδεχόμενο απολύσεων. Με σωστές αποζημιώσεις, με ενδεχόμενο επανεκπαίδευσης… Δεν θα συνέχιζα να έχω αργόμισθους στο δημόσιο.

Και αφού εξαντληθούν τα μέτρα περιορισμού αυτής της σπατάλης θα πρέπει να φροντίσουμε οτιδήποτε ξοδεύουμε να το υπολογίζουμε πολύ προσεκτικά αν πρέπει να το ξοδέψουμε ή όχι.

Και στο τέλος αν χρειαστεί να καταφύγει κανείς σε πρόσθετους φόρους.

Όχι πάντως αυτό που κάνει η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή. Η κυβέρνηση θα φορολογήσει ποιους;

Τους φορολογούμενους. Αυτούς που ήδη πληρώνουν φόρους. Αλλά ξέρουμε στην Ελλάδα ότι τουλάχιστον το 1/3 των πολιτών δεν πληρώνουν τους φόρους που θα έπρεπε να πληρώνουν.

 Με βάση αυτά που μας λέτε, να συμπεράνω ότι δεν υπάρχει ελπίδα;

Θα είναι δυσάρεστος. Εάν η κυβέρνηση, όπως ήλπιζα ότι θα κάνει, είχε το θάρρος να πάρει τώρα τα μέτρα αμέσως, έτσι ώστε να φάνει ότι περιορίζει το πρόβλημα , θα έλεγα ότι βεβαίως υπάρχει προοπτική.

Αλλά αυτό που έκανε με το προσχέδιο μου θυμίζει την ήπια προσαρμογή του κ. Καραμανλή. Περιορίζει το έλλειμμα κατά 12%. Λέει ότι τον πρώτο χρόνο της θητείας μου θα το περιορίσω κατά 3%. Και επειδή μια κυβέρνηση στον πρώτο της χρόνο μπορεί να κάνει περισσότερα απ’ ότι στον τελευταίο της, καταλαβαίνεται που πάμε!