Στου «ποταμιού» τις όχθες

Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο Θεοδωράκης.

Για να είμαι ακριβής μου ήτανε. Μέχρι την ώρα που αποφάσισε να εκταμιεύσει τις μετοχές της όποιας δημοσιογραφικής του δουλειάς και να τις επενδύσει στην πολιτική.

Η αφορμή για να γράψω ήταν η πρόσφατη επίσκεψη του στη Λάρισα. Δε νομίζω να έφυγε ικανοποιημένος. Όπως και όσοι – κυρίως περίεργοι – πήγαν να τον ακούσουν και κυρίως να απολαύσουν μία ακόμη τηλεοπτική εκπομπή.

Το μεσημέρι δέχτηκα την πρόσκληση να πάω. Και όταν ρώτησα «Να πάω να κάνω τι και να ακούσω τι;» , η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Πάμε για το χαβά»!

Είδα στις φωτογραφίες κάποιους από αυτούς που ήτανε παρόντες. Αν αφαιρέσει κάποιος τους περίεργους, τους υποψήφιους κάθε τύπου και τους μονίμως παρόντες σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις , ε! δεν μένουν και πολλοί.

Το σύστημα όμως λειτουργεί διαφορετικά. Μία φράση του για την υπόθεση Μπαλτάκου έγινε θέμα και ακολούθησε το ότι ταξίδευσε με τραίνο και λεωφορείο (φαντάζομαι είχε καιρό να το κάνει) με φωτογραφίες μάλιστα!

Πολιτικά; Τι να σας πω. Συνεχίζεται η μόνιμη θολούρα που ακολουθεί ένα απολιτίκ σχήμα που ποντάρει στη σύγχυση, την απογοήτευση και την αφέλεια κάποιων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την πολιτική από το θέαμα (κάθε είδους και τύπου).

Ένα δημιούργημα όπου το φάσμα των συμμετεχόντων κινείται μεταξύ νεοφιλελεύθερης δεξιάς και ανανεωτικής αριστεράς, με έντονη παρουσία των λεγόμενων «ανθρώπων του πνεύματος». Από τον φιλελεύθερο συγγραφέα Ν. Δήμου ως την (κινούμενη μέχρι πρότινος στον χώρο της ΔΗΜ.ΑΡ) πανεπιστημιακό Β. Κιντή και δημοσιογράφους του καθεστωτικού βεληνεκούς του Τ. Τέλογλου.

Υπάρχει επίσης, η παρουσία γραφίδων με συχνή παρουσία στα έντυπα του Δ.Ο.Λ. –από τον σκιτσογράφο των «Νέων» Ανδ. Πετρουλάκη ως τον αρθρογραφούντα στο συγκρότημα Ψυχάρη συνταγματολόγο Στ. Τσακυράκη.

Με το αναγκαίο «ποτ-πουρί» από τον καλλιτεχνικό κόσμο και τον «καλύτερο δημόσιο υπάλληλο» η αριστοκρατία του πνεύματος περιφέρει την αλαζονεία της απέναντι σε ό,τι κατανοεί ως «λαϊκισμό», αλλά επενδύει αποκλειστικά στο τελευταίο!

Αυτές είναι οι όχθες εντός των οποίων ρέει το ποτάμι του Θεοδωράκη.

Δεν είναι τυχαία η απουσία πολιτικού λόγου, ούτε και η προσπάθεια να κρυφτούν οι συμμετέχοντες σε αυτό από την αντιπαράθεση και τον πολιτικό διάλογο.

Η προσπάθεια που έγινε με την ανακοίνωση για θέματα εξωτερικής πολιτικής ήταν πολύ χαρακτηριστική.

Ας μείνουμε μόνο σ’ ένα από τα πολλά που θίγονταν σε εκείνη την ανακοίνωση, αυτό των σχέσεων της Ελλάδας με την Ε.Ε. και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Εν πρώτοις εκτιμά πως τυχόν έξοδος της χώρας από την Ε.Ε. «δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα, αντιθέτως θα πολλαπλασίαζε την ύφεση και θα εκτόξευε τραγικά τις ανισότητες». Το πρόβλημα συνίσταται στ’ ότι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. «πρέπει να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές τους αγκυλώσεις και να αναλάβουν δράση στο πλευρό του ευρωπαίου πολίτη».

Στον ιδεατό κόσμο που περιγράφει «το ποτάμι» δεν υφίστανται ταξικά και κρατικά συμφέροντα, κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, κερδισμένοι και ζημιωμένοι. Απλά οι «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις» κάποιων στελεχών στις Βρυξέλλες, που βαριούνται «να αναλάβουν δράση» στο πλευρό μας!

Όσο για τις ευθύνες της Ευρώπης για την οικονομική κρίση η διάγνωση είναι αποκαλυπτικά σαφής. «Η Ε.Ε. χειρίστηκε με αργοπορία, ελλείψεις και αποσπασματικές παρεμβάσεις, την οικονομική κρίση στην Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες του νότου».  Καθώς οι μηχανισμοί της «αποδείχτηκαν ανέτοιμοι να αντιληφθούν εγκαίρως, να διαγνώσουν και να διαχειριστούν την κρίση».

Όλα αυτά όταν υπάρχουν δημόσιες παραδοχές πρωτοκλασάτων στελεχών της Ε.Ε. που φρόντισαν να θωρακίσουν τον πυρήνα (και τις τράπεζες) του γερμανικού πυρήνα της, επιλέγοντας να αφήσουν στην μοίρα τους τα περιώνυμα «PIGS». Τα πάντα ανάγονται στην σφαίρα της διαδικασίας και της τεχνικής εφαρμογής, ακριβώς επειδή πρέπει να συγκαλυφθούν τα δομικά τους αίτια.

Μιας και «το ποτάμι» φιλοδοξεί να αποτελέσει το αναγκαίο συμπλήρωμα στα μετεκλογικά σχήματα διακυβέρνησης ο «σιδερωμένος» λόγος συνδέεται με την ελαστικότητα των δυνατών κυβερνητικών του συμμετοχών.

Το χαλαρό ύφος επιβραβεύει την (υδάτινης υφής) ρευστότητα των στάσεων που περικλείει.

 

 

Προειλημμένες αποφάσεις

Οι θλιβερές εικόνες που εμφανίσθηκαν στο κοινοβούλιο αποτυπώνουν πλήρως τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις που σωρεύθηκαν στο σώμα του πολιτικού συστήματος. Η μετατροπή της αίθουσας σε πλυντήριο προειλημμένων αποφάσεων είναι απολύτως συμβατή με την πραγματικότητα.

Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των δανειστών, η τοπική κυβέρνηση λειτουργεί ως υπεργολαβικό δίκτυο διάχυσης και νομιμοποίησης αποφάσεων που έρχονται από αλλού.

Η δημοκρατία θυμίζει έναν άταφο νεκρό, κάτι μεταξύ ανάμνησης και ουτοπικής προσδοκίας. Κοινωνικές κινήσεις, κόμματα, συλλογικότητες βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, με την υπερψήφιση κρίσιμων και καθοριστικών νόμων από βουλευτές που αδυνατούν (λόγω διαδικασιών και μεθοδεύσεων) να γνωρίζουν το περιεχόμενο τους, επιβεβαιώνει τον βαθύτερο μετασχηματισμό.

Με τον συνήθη κυνισμό των κεντροευρωπαίων παραγόντων ο υποψήφιος πρόεδρος του «Λαϊκού κόμματος» (της ομάδας όπου ανήκει και η ΝΔ) Ζαν-Κλόντ Γιούνκερ περιέγραψε την εκτίμησή του για την χώρα μας. Όπως διευκρίνισε «εάν κατά την διάρκεια της κρίσης ήμουν πρόεδρος της Κομισιόν θα είχα ορίσει επίτροπο για την Ελλάδα. Θα ήταν αρμόδιος για τα περιφερειακά ταμεία, για τα δημοσιονομικά, την αγορά εργασίας, για όλα τα θέματα». Ο Λουξεμβούργιος πολιτικός απλά υπερκέρασε σε ωμότητα τον Β. Σόιμπλε ο οποίος, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στον τόπο μας, τόνισε με νόημα πως «η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο για το ευρώ».

Μια πικρή και αναδρομική δικαίωση εκείνων των εκτιμήσεων που θεωρούσαν ότι η περίπτωση της βαλκανικής εσχατιάς του μεσογειακού νότου δεν ήταν αυστηρά εσωτερικό πρόβλημα αλλά τοπική επίπτωση μιας συστημικής κρίσης. Όλα αυτά ωστόσο ελάχιστη σημασία έχουν για την συγκυβέρνηση η οποία, αναζητώντας εναγωνίως εκλογική επιβεβαίωση στις κάλπες του Μαΐου, επιχειρεί να εμφανίσει το μαύρο ως άσπρο. Την ώρα που το επόμενο μνημόνιο βρίσκεται επί θύραις οι ευφρόσυνοι προπαγανδιστές στα Μ.Μ.Ε. (αν αφαιρέσουμε ορισμένες απώλειες, μετά το κύμα δημοσιογραφικών προσχωρήσεων στα ευρωψηφοδέλτια, της ΝΔ κυρίως) συνεχίζουν να προωθούν νέες εκδοχές του «successstory».

Μόνο που η οργή που αθροίζεται μπορεί να παραμένει βουβή και απροσδιόριστη, αγγίζει ωστόσο τα ακρότατα όριά της. Εκεί είναι που οι σχεδιασμοί κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα, από μια ιδιοτροπία της τύχης.