Πραξικόπημα με … πανηγύρια

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Οι εικόνες χθες από το Κάιρο ήταν συγκλονιστικές. Μόνο που δεν ήξερα από που ξεκινούσαν και που τελείωναν. Για φανταστείτε…

Όλο αυτό το πλήθος είχε πανηγυρίσει διαδοχικά την πτώση του Μουμπάρακ και την εκλογή των Ισλαμιστών και χθες ξαναβρέθηκε και πάλι στο ίδιο σημείο για να γιορτάσει το πραξικόπημα.

Με τρελαίνει κυριολεκτικά η ιδέα ότι η ιστορία μπορεί και γράφεται με τανκς στους δρόμους, με καθαίρεση πρωθυπουργού και με στρατιωτικά ανακοινωθέντα.

Ότι η ιστορία μπορεί και γράφεται ακόμη και στις μέρες μας, έτσι όπως τουλάχιστον γράφεται, με μεταβατικό πρόεδρο, δηλαδή με πρόεδρο μεταβατικής κυβέρνησης όπως ο επικεφαλής του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου της Αιγύπτου, ο 68χρονος Αντλι Μασούρ.

Εκεί που σε πιάνει μεγαλύτερος πανικός είναι ότι βγήκε και έκανε την ανακοίνωση ο στρατηγός επικεφαλής του πραξικοπήματος ο οποίος και ανακοίνωσε παρακαλώ στον μέχρι χθες πρόεδρο ότι τον είχε παύσει.

Τρομάζω ακόμη και στην ιδέα ότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης σχολιάζοντας τις εξελίξεις στην Αίγυπτο αποκαλεί τον οδικό χάρτη που παρουσίασε ο στρατός ως “μια νέα αρχή στην επανάσταση που ξεκίνησε το 2011”.

Σε όλο αυτό το σκηνικό βλέπεις από κάτω κόσμο με τις ίδιες ακριβώς συνήθειες, με τα ίδια ακριβώς πανηγύρια.

Πρώτη φορά βλέπουμε πραξικόπημα με τέτοιους τρελούς πανηγυρισμούς.

 

Παίζουν με ανθρώπινες ζωές

Τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με τους «εκβιαστές» εκπροσώπους της Τρόικα και τους Υπουργούς της Κυβέρνησης, είναι κυριολεκτικά απίστευτα.

Όσοι  μάλιστα είχαν ενδοιασμούς ή και αμφιβολίες για το που θα οδηγηθεί η κατάσταση, νομίζω ότι σύντομα θα αντιληφθούν πως και σε αυτή την «διαπραγμάτευση» ισχύει και θα κατισχύσει η άποψη της μιας και μόνο πλευράς.

Οι δικαιολογίες θα βρεθούν, τα αποτελέσματα όμως είναι ήδη γνωστά.

Προκειμένου να «σωθεί» για μια ακόμη φορά η χώρα, χιλιάδες άνθρωποι , χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο ή στην πορεία για το δρόμο και την ανεργία.

Οικογένειες και ζωές θυσιάζονται κυριολεκτικά, προκειμένου να πάρουμε τη δόση μας για να ακολουθήσουν και άλλοι και άλλοι και άλλοι, έως ότου ικανοποιηθούν οι ανθρωποφάγες επιδιώξεις των δανειστών.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος που παίζουν στη ρουλέτα ανθρώπινες ζωές!

Είναι ότι πιο μακάβριο, πιο απεχθές και πιο χυδαίο έχω δει στη ζωή μου!

Μετράνε χιλιάδες ανθρώπους λες και είναι άψυχα αντικείμενα! Λες και δεν αντιλαμβάνονται ότι τους στερούν την ίδια τη ζωή τους. Το μέλλον των παιδιών τους.

Και όμως! Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και μένει να ανακοινωθεί ο κατάλογος των επιλεγμένων για την ανθρωποθυσία.

Θα μου πείτε «δεν τα υπογράψαμε, δεν τα συμφωνήσαμε, γιατί φωνάζεις;».

Όχι φίλε! Δεν τα υπογράψαμε. Τα υπέγραψαν χωρίς καν να ρωτήσουν. Τα υπέγραψαν μετά τις εκλογές όταν προεκλογικά δεσμευόταν για την στήριξη των ανθρώπων που είχαν δουλειές. Όταν προεκλογικά έλεγαν κατηγορηματικά πως δεν θα υπάρξουν απολύσεις παρά μόνο αναδιάρθρωση του Δημοσίου! Τα υπογράψανε και τα ψηφίσανε όλοι τους!

Και απέναντι σε αυτούς τους αδύναμους – σε όλους μας – που αναμένουνε την απόφαση του «εκτάκτου στρατοδικείου», δεν υπάρχει ούτε έλεος, ούτε ανθρωπιά, ούτε συναίσθημα!

Τι συναίσθημα να έχουν όσοι δε δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους; Αυτοί που τα βρήκανε έτοιμα και πλούσια να τους περιμένουν;

Πώς να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος όσοι εξασφάλισαν και αυτούς και τις οικογένειες τους και τα εγγόνια τους μέσα σε λίγα χρόνια;

Και γιατί να σκάσουν δηλαδή;

Έχει καμιά σημασία που δεν θα είναι επίορκοι αλλά κανονικοί εργαζόμενοι;

Έχει καμιά σημασία που δεν θα είναι κοπανατζήδες αλλά συνεπείς στη δουλειά τους;

Έχει καμιά σημασία που δεν θα είναι με παράνομα δικαιολογητικά αλλά κανονικά και με το νόμο προσληφθέντες;

Ποιος δίνει αξία σε κάτι τέτοια, τέτοιες «κρίσιμες ώρες» για την πατρίδα;

Ο αριθμός να συμπληρωθεί και δε βαριέσαι…

Είναι απίστευτο αλλά αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσανε σε άλλες χώρες αν καταλαβαίνανε το παιχνίδι που παίζεται. Είμαι σίγουρος ότι οι εξελίξεις θα ήταν σεισμικές.

Αλλά εδώ οι δίδυμες δυνάμεις της αδράνειας και του φίλο- εγωισμού, οδηγούν στη γνωστή αντίδραση με το σήκωμα του ώμου και την προσπάθεια να εξασφαλιστεί η προσωπική και μόνο επιβίωση!

Και αν δεν είναι έγκλημα η καταστροφή της ζωής χιλιάδων ανθρώπων τότε τι είναι;

Αν δε είναι γενοκτονία οι στρατιές των ανέργων τότε τι είναι;

Θα τους αφήσουμε;