«Ο ήλιος είναι μια ζωογόνος δύναμη. Δεν χρειάζεται να τον έχουμε παντού!»:
η απάντηση του Β. Βενιζέλου στην ερώτηση δημοσιογράφου για το γιατί δεν υπάρχει στο φόντο ούτε το σήμα , ούτε καν το όνομα του κόμματος του οποίου φιλοδοξεί να ηγηθεί.
Και ήταν μια από τις πολλές απαντήσεις που όχι μόνο δεν έδιναν κάτι σε αυτόν που παρακολουθούσε τη συνέντευξη αλλά αντίθετα τον απογοήτευαν ακόμη περισσότερο.
Χωρίς στόχευση, χωρίς προγραμματικό λόγο, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ειλικρίνεια.
Όταν για παράδειγμα ρωτήθηκε για τα άθλια γεγονότα στην Ιπποκράτους, δεν είπε κουβέντα για το πάπλωμα.
Όταν ρωτήθηκε για το γιατί θα πρέπει ο Έλληνας πολίτης να τον εμπιστευτεί αφού και ο ίδιος είναι εκφραστής ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, μας θύμισε τη λαϊκή καταγωγή του και το ότι φοίτησε σε δημόσια σχολεία!
Η έπαρση και το «εγώ» ήταν εκεί. Η προσπάθεια να «δαφνοστεφανώσει» την τελευταία διαπραγμάτευση ήταν εκεί! Μαζί με τα τετριμμένα περί «συγγνώμης», «νοιώθω τι περνά ο άνεργος», «καταλαβαίνω που βρισκόμαστε»…
Και την ίδια ώρα που μιλά για την αλήθεια εμφανίζει ως βασικό στόχο την πρωτιά στις εκλογές! Λες και κανένας δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, λες και τέτοιες υπερβολές έχουμε ανάγκη να ακούσουμε!
Η ευφράδεια δεν μπορεί να καλύψει το πολιτικό έλλειμμα. Και σήμερα για μια ακόμη φορά έδειξε ξένος με αυτό που καλείται να υπηρετήσει. Όχι σε επίπεδο εφαρμοσμένων πολιτικών αλλά σε επίπεδο οράματος, αξιών και αρχών.
Αφήνω για το τέλος το «αρχίζουμε»…
Κάτω από άλλες συνθήκες ίσως και να μπορούσε κάτι να πει. Σήμερα όμως;
Τι αρχίζουμε; Τι τελειώσαμε για να αρχίσουμε;
Τελειώσαμε με τις αρχές και τα οράματα του ΠΑΣΟΚ; Τελειώσαμε με τις κοινωνικές δυνάμεις τα συμφέροντα των οποίων έπρεπε να υπηρετήσουμε; Τελειώσαμε με τους προηγούμενους για να έρθουν οι επόμενοι; Τελειώσαμε με τους κηπουρούς για να έρθουνε οι υπηρέτες; Τελειώσαμε με τον άνεργο, τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, το νέο, το διανοούμενο; Τελειώσαμε με την πολιτική και αρχίζει η κυριαρχία των μεγάλων συμφερόντων; Τι;
Η απάντηση βρίσκεται στο άσπρο φόντο, πίσω από τον εν αναμονή «πρόεδρο»!
Το ΠΑΣΟΚ που τους πλήγωσε το 2007, το ΠΑΣΟΚ που δεν μπόρεσαν να καθυποτάξουν, το ΠΑΣΟΚ που ήλπιζε, το ΠΑΣΟΚ που δεν εκβιάστηκε πρέπει να τελειώσει. Και το όνομα και τα σύμβολα και βεβαίως και οι αξίες…
«Θα είμαι μαζί τους και θα είναι μαζί μου» είπε. Και το μυαλό μου πήγε στην Εύα, στην Τόνια, στο Νίκο, στον Πάρι , στη Σοφία και τα άλλα παιδιά.
Κάποια πράγματα τελειώνουν πριν καν αρχίσουν…