Αφιερώματα, ομιλίες, πορείες και μεγάλες κουβέντες. Ο αγώνας που δικαιώθηκε, που συνεχίζεται, που δεν έχει τέλος. Η εξέγερση η «δική μας», η «δική τους», των άλλων…
Γαρύφαλλα και συγκίνηση, συνθήματα και πλανόδιοι πωλητές , οργή και θυμός, συμβιβασμός.
Κανένας αγώνας δεν δικαιώθηκε και δεν πρόκειται να δικαιωθεί όσο κυριαρχούν πολιτικές κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, εξάρτησης και υποταγής.
Όσο ο καθημερινός αγώνας για «ψωμί» γίνεται πιο δύσκολος, με το ένα τρίτο των κατοίκων της χώρας να βρίσκονται στα όρια της επίσημης φτώχιας. Με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους να συνθλίβονται στο όνομα της σωτηρίας της Ελλάδας και τη νέα γενιά να βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανεργία και τη μετανάστευση. Όσο το ψωμί γίνεται ολοένα και λιγότερο και η εξασφάλιση του ολοένα και δυσκολότερη.
Όσο ο καθημερινός αγώνας για «παιδεία» θα συναντά τις επιλογές για ακόμη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση της, για κατευθυνόμενη έρευνα, για «χορηγούς» ιδιωτικών συμφερόντων. Όσο η δημόσια (;) και δωρεάν (;) Παιδεία, θα προσφέρει φτωχούς και εξαθλιωμένους εκπαιδευτικούς, διαλυμένα εκπαιδευτικά συστήματα, πανεπιστημιακές σχολές χωρίς δυνατότητα αυτόνομης κίνησης , ξεπερασμένο περιεχόμενο γνώσης, αλλά και παντογνώστες πολιτικούς, αυθεντίες που ξέρουν και για αυτό δεν συζητούν, δεν ακούνε, απλά μόνο, εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή τους εξουσία, νομοθετούν και καταδικάζουν στην ημιμάθεια ολόκληρες γενιές.
Όσο η έννοια της «ελευθερίας» θα αμφισβητείται από την ίδια την πραγματικότητα:
Η ελευθερία των εξουσιαστών που καθορίζουν χαμογελώντας την ίδια μας τη ζωή;
Η ελευθερία της ζωής που σε υποχρεώνει να παραδόσεις την ύπαρξή σου ως αντιπαροχή στην εξουσία των τραπεζών για να σπουδάσεις;
Η ελευθερία της ζωής που ανοίγει μπροστά σου τις πύλες της ανεργίας ή της απασχόλησης σε οτιδήποτε άλλο από αυτό που ονειρεύτηκες και διάλεξες;
Η ελευθερία της ζωής που με χυδαιότητα ορίζεται από τους λογής γκλαμουράτους καλοταϊσμένους που πλουτίζουν με την κομπίνα την κλοπή και τον εκβιασμό και προβάλλονται ως πρότυπα;
Φέτος όμως οφείλουμε να διεκδικήσουμε ακόμη και αυτά που φαινόταν να έχουμε αποκτήσει μετά το 1974:
- Τη νομιμοποίηση της δημοκρατικής διαδικασίας. Το δικαίωμα να επιλέγουμε αυτούς που μας κυβερνούνε και αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας. Το στοιχειώδες δικαίωμα να αποφασίζει ο λαός για τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση του. Την απαίτηση να μην παραποιούνται τα αποτελέσματα των εκλογών. Όταν η Δημοκρατία επιλέγει άλλες οδούς για να ξεφύγει από τα αδιέξοδα που οι «χειριστές» της δημιουργούν και καταλήγει σε συνδιαλλαγή κομματικών ηγεσιών και αυτόκλητων εκπροσώπων συμφερόντων, αμφισβητείται ευθέως.
- Την απομάκρυνση της ακροδεξιάς και των νοσταλγών της χούντας από την εξουσία. Γιατί για ποιο Πολυτεχνείο να μιλήσεις και σε ποια Βουλή να απευθυνθείς όταν στο όνομα της «συναίνεσης και της εθνικής συνεννόησης» επανακάμπτουν σε κυβερνητικές θέσεις άνθρωποι που υπηρέτησαν απόψεις πολέμιες της δημοκρατίας; Επανέρχονται για να συμβάλλουν στη «σωτηρία της χώρας» όπως και τότε που το ημερολόγιο έδειχνε 4 Αυγούστου ή 21Απριλίου. Ειρωνεία;
Και ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία αυτό να γίνεται αποδεκτό από τους λεγόμενους εκπροσώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου, που θα βρεθούν και πάλι στις τηλεοράσεις μιλώντας με συγκίνηση για της ημέρες της νιότης τους, ξεχνώντας ότι κάποιος Βορίδης βρίσκεται στη δική τους Κυβέρνηση!
Στη μνήμη αυτών που έπεσαν για κάποια ιδανικά…
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να έχω συμμετοχή στο πανηγυράκι που έντεχνα στήνουν κάποιοι … γνωστοί ή άγνωστοι της επαναστατημένης νιότης μας…
Σε αυτούς, καθώς και σε όλη την πολιτική υποκρισία αφιερώνω, το στίχο τούτο του Ματρόζου:
«Αν οι ζητιάνοι σαν κι αυτούς δεν έχυναν το αίμα,
οι καπετάνιοι σαν εσέ δεν θα φορούσαν στέμμα»!
Ξεκινά το εθνοσωτήριο έργο της η κυβέρνηση Παπαδήμου και αποκαλύπτει το «τεχνοκρατικό» και «ουδέτερο» περιεχόμενο των δεσμεύσεών της.
ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 