Άλλο το σχέδιο , άλλη η πραγματικότητα!

Είναι εμφανές πως η στρατηγική του Αντ. Σαμαρά, ως προς την προσωπική του εμπλοκή στην διαχείριση της κρίσης, είναι απλή και συγκεκριμένη.

Να δημιουργεί ένα κλίμα επικοινωνιακής ευημερίας και να μην εμπλέκεται στις δυσάρεστες συνέπειες της πραγματικότητας.

Με την βοήθεια των συστημικών Μ.Μ.Ε., που κάνουν τη νύχτα μέρα, ο χορός των ψευδαισθήσεων καλά κρατεί. Ο πρωθυπουργός είναι ο άνθρωπος που έβγαλε την χώρα στις αγορές (οποία επιτυχία), αλλά αγνοούσε τις ευαγείς δραστηριότητες του μέχρι πρότινος «δεξιού του χεριού» Τ. Μπαλτάκου.

Η επιλογή του, να μην εμφανίζεται στο κοινοβούλιο, εντάσσεται στο ίδιο σύστημα προστασίας. Καθώς πρέπει να αίρεται υπεράνω των κομματικών αντιπαραθέσεων –εν είδει «εθνικού κεφαλαίου».

Συνεπώς το «δυνατό χαρτί» της συγκυβέρνησης θα πάρει πάνω του την προεκλογική καμπάνια της ΝΔ, ευελπιστώντας να καταγράψει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.

Το ποιο θα είναι ακριβώς ίσως έχει μικρή σημασία, αρκεί η διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι πολιτικά διαχειρίσιμη.

Άλλωστε αυτός είναι ο θεμελιώδης στόχος του Αντ. Σαμαρά στις ευρωεκλογές. Να εξοστρακίσει το ενδεχόμενο να οδηγούν (τα ποσοστά που θα προκύψουν) σε τροχιά πρόωρων εκλογών. Οπότε ο πολιτικός χρόνος θα είναι σύμμαχός του. Θα μπορεί να οργανώσει τη μετεξέλιξη της ΝΔ σε «Νέα Ελλάδα» και να μεταφέρει το κλίμα αμφισβήτησης και γκρίνιας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοείται πως, στη σκιά τυχόν ευνοϊκών εξελίξεων τον εκλογικό Μάη, θα περάσει πολύ πιο εύκολα το επόμενο πακέτο μνημονιακών υποχρεώσεων.

Σε διαφορετική περίπτωση το πράγμα θα γυρίσει ανάποδα και οι σχεδιασμοί θα φυλλορροήσουν. Οι καραδοκούντες «καραμανλικοί» θα επαναφέρουν την πολιτική πρόταση του «μεσαίου χώρου» και θα μιλήσουν σαφέστερα εναντίον του «κλίνατε επί δεξιά».

Ίσως, αν το τραύμα αποδειχθεί μη ανατάξιμο, να τεθεί και ζήτημα ηγεσίας –αν και προς το παρόν φαίνεται τραβηγμένο. Η ουσία είναι πως ο πρωθυπουργός παίζει τα ρέστα του στην ευρωεκλογική παρτίδα, κάτι που ο ίδιος δείχνει να γνωρίζει. Η προσπάθεια να οικοδομήσει ένα μεταρρυθμιστικό προφίλ, που δεν διστάζει να παίρνει επώδυνες πλην επωφελείς (για ποιους άραγε) αποφάσεις είναι σχεδόν συγκινητική.

Η στήριξη, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, απλόχερη. Μόνο που οι μύχιες σκέψεις των ψηφοφόρων, αυτές που δύσκολα ανιχνεύουν οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν να τον ανησυχούν. Ακόμα και πιστοποιημένοι «εθνικοί αναμορφωτές» γνώρισαν αυτή την ιδιότυπη εκδίκηση της ιστορίας –ο Ελ. Βενιζέλος είναι ένα κλασσικό παράδειγμα.

 

Κωμωδία!

Ορισμένες τεχνικές δυσκολίες παρουσιάζει η διανομή του «κοινωνικού μερίσματος» των 525 εκατομμυρίων ευρώ, που διαμοιράζει η γαλαντομία της συγκυβέρνησης Σαμαρά. Καθότι τα κριτήρια για τους δικαιούχους είναι τέτοια που οι αιτήσεις των συντριπτικά περισσότερων απορρίπτονται μετ’ επαίνων.

Οπότε η κυβέρνηση έχει όλη την καλή διάθεση να στηρίξει τους οικονομικά αδύνατους μόνο που εκείνοι αρνούνται να ανταποκριθούν στα κριτήρια που υπάρχουν.

Τώρα το αν τα κριτήρια είναι επίτηδες τόσο αυστηρά, ούτως ώστε να διατίθεται χρήμα αλλά να μην βρίσκονται αποδέκτες, είναι μια υποψία των μίζερων και κακοήθους νοοτροπίας, που υπονομεύουν το «successstory».

Πάντως ο Σ. Κεδίκογλου, δήλωσε πως θα υπάρξει διεύρυνση κριτηρίων.

Το πόσοι τελικά θα πάρουν το φιλοδώρημα είναι ένα μικρό μυστικό, που ίσως μάθουμε μετά τις ευρωεκλογές.

Πρόβατα;

Κυριακή 10.30 , έξω από γνωστό κατάστημα γερμανικής αλυσίδας.

Η έμπνευση μου να εξυπηρετήσω τους γονείς μου  αποδείχθηκε ατυχέστατη. Αφενός δεν είχα προσέξει ότι τα καταστήματα ανοίγανε στις 11.00 και αφετέρου δεν γνώριζα τη διαφημιστική καμπάνια της αλυσίδας για αρνιά με 3,99€ το κιλό!

Φτάνοντας νόμιζα πως γίνεται διαδήλωση. Καμιά 300αριά άτομα, κυρίως μεγάλης ηλικίας περίμεναν έξω από τι ς κλειστές πόρτες. Γρήγορα κατάλαβα το τι γίνεται!

Το successstoryσε όλο του το μεγαλείο. Αφού και ο πασχαλινός οβελίας έγινε είδος πολυτελείας για φτωχά και μεσαία εισοδήματα.

Έτσι είναι Πρωθυπουργέ μου! Μπορεί η Μέρκελ να έφαγε το κατσικάκι στη λαδόκολλα στην πρόσφατη επίσκεψη της, στην κατά τα’ άλλα φιλόξενη χώρα μας, αλλά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για τα θύματα των πολιτικών σας επιλογών!

Κάποια η στιγμή η πόρτα άνοιξε! Στριμωξίδι , καρότσια  να μπλέκονται με ηλικιωμένους, φωνές, βιασύνη να μπούνε μέσα και να προλάβουνε τα «δώρα».

Σκηνές Ουγκάντας! Μπαίνοντας μέσα πήγα από περιέργεια στο μέρος όπου ο «μεγάλος θησαυρός»  περίμενε τους πελάτες του. Βρισίδι και απογοήτευση. Ποια αρνιά και ποια κατσίκια; Καμιά 10 αριά κομμάτια – απ’ ότι λέγανε –  υπήρχαν, κατά τη γνωστή διαφημιστική πρακτική των supermarkets, να αποφύγουμε και ενδεχόμενα πρόστιμα περί κακού ανταγωνισμού και αυτό ήταν όλο!

Στα ταμεία συνεχίστηκε το βρισίδι. Τι να σου κάνουν και οι υπάλληλοι; Λες και αυτοί φταίγανε;

Ουρές στην είσοδο, ουρές απογοητευμένων στην έξοδο.

Και τώρα τι κάνουμε; Η αναζήτηση φθηνής λύσης για το ΠΑΣΧΑ συνεχίζεται.

Θα μου πείτε όταν το αρνί φεύγει από τον παραγωγό με 5 € πως είναι δυνατόν να πουλιέται 3,99; Έλα ντε!

Θα σας πω όμως πως αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί εδώ είναι στο τσιγκέλι η αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης χώρας, που βιώνει τις συνέπειες και της κρίσης αλλά και των πολιτικών φαρμάκων που επιλέχτηκαν. Είναι η εξαθλίωση ολόκληρων κομματιών της κοινωνίας, συνταξιούχων, άνεργων, νεόπτωχων και αδύναμων που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, την ώρα που κάποιοι πανηγυρίζουν και κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα.

Είναι η αυθαιρεσία και η κερδοσκοπία που κάνουνε πάρτι απέναντι σε ανήμπορους και διαλυμένους ανθρώπους.

Είναι η εικόνα που συγκλονίζει, προβληματίζει και εξαγριώνει ακόμα και όσους συνήθως ασχολούνται με την πάρτη τους και τίποτα άλλο.

Κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν «αρνιά» όσους έτρεξαν να προλάβουν την προσφορά! Η ανάγκη τους οδήγησε εκεί. Μια ανάγκη που άλλοι τη δημιούργησαν.

Πρόβατα είναι οι άλλοι. Οι πιο μεγάλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι άλλο να κόβεις βόλτες σε έρημους και γεμάτους αστυνομικούς δρόμους και άλλο να μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στον απλό κόσμο. Αυτοί που ντύθηκαν «σωτήρες» και αδιαφορούν, για αυτούς που δεν μπορούν.

Αυτοί που βρέθηκαν εκεί δεν ντρέπονται. Γιατί να ντραπούν πια; Αυτό μπορούν αυτό κάνουν;

Οι άλλοι, οι πιο μεγάλοι, δε νοιώθουν ίχνος ντροπής για την εικόνα αυτή;

Θα μου πείτε τι ψάχνω να βρω; Τίποτα απολύτως!

 

Στην εντατική λόγω … Μπαλτάκου!

Η δημοσιοποίηση της συνομιλίας Μπαλτάκου-Κασιδιάρη πιστοποίησε κάποια συγκεκριμένα πράγματα:

Πρώτον ότι υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του μεγάρου Μαξίμου και της «Χρυσής Αυγής», αφού ο τέως γενικός γραμματέας της κυβέρνησης είναι η «σκιά» του Αντ. Σαμαρά.

Δεύτερον ότι κάποια τμήματα της δικαστικής εξουσίας αποτελούν εντολοδόχους της ηγεσίας της ΝΔ, με συνδετικό κρίκο τον (πρώην εισαγγελέα) Χ. Αθανασίου.

Τρίτον ότι βασικό κίνητρο της επιλογής του πρωθυπουργού να συγκρουσθεί με την «Χ.Α.» (με την οποία ο Τ. Μπαλτάκος ονειρευόταν συγκυβέρνηση) ήταν τα ποσοστά που αφαιρούσε από την ΝΔ. Έτσι εξηγείται και ο λόγος που αρκετοί δικαστές δεν έβλεπαν, πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα, τις εγκληματικές δράσεις των νεοναζιστικών ομάδων.

Αυτά δεν είναι λίγα. Και σίγουρα δεν μπορούν να περάσου απαρατήρητα παρόλο που είναι φανερό πως η απόφαση Κασιδιάρη να δώσει στη δημοσιότητα το βίντεο δεν έχει  στόχο την αποκάλυψη της όποιας αλήθειας, αλλά την παρουσίαση της Χρυσής Αυγής ως διωκόμενης άδικα και για πολιτικούς λόγους!

«Μας κυνηγούν λόγω δημοσκοπήσεων» αυτό θέλει να τονίσει ο Κασιδιάρης!

Εντύπωση όμως προκαλεί και η αντίδραση (τρόπος του λέγειν) της ζαλισμένης κυβέρνησης!

Αντιληπτή η προσπάθεια να καλυφθεί ο Σαμαράς με λογικές ακροβασίες τύπου Άδωνι , που ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει πως «το βίντεο δικαιώνει το Σαμαρά»!

Αποκαλύπτοντας  την ελαφρότητα της σκέψης τέτοιων πολιτικών που ξεχνούν πως  η επιλογή Μπαλτάκου ήταν προσωπική επιλογή του ίδιου του Σαμαρά! Πως ήταν ΓΓ της Κυβέρνησης!

Και τώρα τι; Να πιστέψουμε το ρεπορτάζ που έρχεται από την Συγγρού που λέει ότι ο Σαμαράς δεν ήθελε να συναντήσει τον Μπαλτάκο;

Δεν τον ήξερε; Δεν ήξερε τι έκανε; Δεν ήξερε μέχρι που το πήγαινε; Το είχε ευχαριστηθεί πριν λίγο διάστημα που δήλωνε αντικομουνιστής;

Λάτρευε την χούντα, ως πρωτοετής φοιτητής της νομικής Αθηνών το 1973, ο Τ. Μπαλτάκος! Επειδή αρκετοί το θυμόντουσαν στην μεταπολίτευση αραίωσε (μέχρι εξαφάνισης) τις εμφανίσεις του στην σχολή!

Αργότερα, μέσω τουΕυάγ. Αβέρωφ, γνωρίστηκε με τον Αντ. Σαμαρά!

Μια φιλία που κρατά μέχρι σήμερα, με κοινό στοιχείο την απέχθεια στον κομμουνισμό!

Γι’ αυτό η υπόθεση Μπαλτάκου ακουμπά την καρδιά της κυβέρνησης. Γιατί αφορά την ίδια της τη λειτουργία.

Δεν ξέρω αν Πρωθυπουργός άλλης χώρας θα έμενε στη θέση του και δεν θα είχε παραιτηθεί, αν προέκυπταν οι ίδιες αποκαλύψεις. Γιατί στο κάτω –  κάτω υπάρχει και το ερώτημα ποιους και τι υπηρετεί η κυβέρνηση. Αλλά και με ποιον τρόπο.

ΥΓ

Αντιλαμβάνομαι την πίκρα πολλών φίλων του ΠΑΣΟΚ των οποίων τα πιστεύω και οι αρχές τους απέχουν έτη φωτός από τέτοιες «συνεργασίες» και με τέτοιας ιδεολογίας ανθρώπους. Δεν πρόκειται να μπω στη λογική της ταύτισης της σημερινής ηγετικής του ομάδας με τον Μπαλτάκο. Είναι υπερβολή ακόμη και αν διαφωνώ πλήρως με τις επιλογές της.

Είναι όμως σαφές πως η συμμετοχή, κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τους συγκεκριμένους όρους σε μια κυβέρνηση που αναδεικνύει αυτά τα χαρακτηριστικά, πληγώνει ακόμη περισσότερο το ήδη βαριά πληγωμένο, σημερινό ΠΑΣΟΚ.

Σε τελική ανάλυση ο σημερινός Πρωθυπουργός είναι στη συγκεκριμένη θέση εξ αιτίας του. Καλό είναι να θυμηθούνε κάποιοι πως ένας από τους όρους του Σαμαρά το 2011 μπροστά στη συγκυβέρνηση ήταν το να μην είναι Πρωθυπουργός ο Παπανδρέου. Ο Σαμαράς έβαζε τότε όρους (ελέω Ζαππείων). Το ΠΑΣΟΚ γιατί να μην μπορεί; Εκτός και αν δε θέλει.

Για να το πω πιο απλά: Αν είχε εκλεγεί Πρωθυπουργός αυτοδύναμα ο Σαμαράς ας έκανε όποια επιλογή για συνεργάτη ήθελε. Σήμερα που ανέλαβε Πρωθυπουργός με τη στήριξη και συμφωνία άλλων (κακώς), δεν μπορεί να το κάνει…

 

Ο διάλογος της ντροπής!

Ο διάλογος Μπαλτάκου – Κασιδιάρη! Ο διάλογος ενός υμνητή της Χούντας που έμενε γενικός γραμματέας της Κυβέρνησης με τον Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής. Ο διάλογος ντροπής για τη δημοκρατία μας, για τον Πρωθυπουργό, για τους υποστηρικτές του και για όσους ακόμα αμφιβάλλουν για τα κατορθώματα της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ.

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ

Η. ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ.: Όταν κατ’ αρχήν όταν βγήκα εγώ τι έπαθε ο Σαμαράς, μπορείς να μου πεις;
Π. ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ.: Ήταν στην Αμερική τότε.
Η. ΚΑΣ.: Ναι, ήταν στην Αμερική, αλλά εγώ έχω μάθει ότι έπαθε εγκεφαλικά.
Π. ΜΠΑ.: Σοκ και δέος! Χαμός έγινε, της πουτάνας… δεν με πήρε εμένα, του ‘χα πει ότι αυτά που κάνεις… του τα είχα πει. Δεν θα μου έλεγε εμένα γι’ αυτό το πράγμα. Πήρε τους άλλους δυο και τους γάμησε τα πρέκια. Τον Αθανασίου και τον Δένδια: «με κοροϊδέψατε, μ ε δουλέψατε, τι είναι αυτά ξεφτιλίστικα». Γιατί είχε κάνει την προηγούμενη μέρα δήλωση στο αμερικανικό σιωνιστικό συνέδριο ότι: «τελείωσε, τους έδεσα, τους έδεσα γειά σας!» και την άλλη μέρα βγαίνετε εσείς.
Η. ΚΑΣ.: Με τους ανακριτές που μας αφήσανε, εκεί στο επίμαχο στάδιο, τι έγινε; Γιατί αυτοί το γυρίσανε κωλοτούμπα μετά, αφ’ ότου αφήσανε εμάς, μετά που πήρανε τους άλλους το γυρίσανε κωλοτούμπα.
Π. ΜΠΑ.: Σας αφήσανε για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχουν στοιχεία.
Η. ΚΑΣ.: Ναι, ωραία δεν υπήρχε τίποτα.
ΜΠΑ.: Και δεν τους πήρε κανείς τηλέφωνο να τους πιέσει, γιατί το θεωρούσαν όλοι αυτονόητο… όλοι θεωρούσαν σαν δεδομένο: «ε, τι θα κάνει ο ανακριτής;» Ο ανακριτής όμως δεν είχε στοιχείο κανένα

Η. ΚΑΣ.: Ούτε για τους άλλους είχε όμως…
ΜΠΑ.: Μα με τους άλλους ήτανε… (κάνει την κίνηση κλήσης στο τηλέφωνο και τηλεφωνικής συνομιλίας).
ΚΑΣ.: Ποιος την έκανε τη ζημιά εκεί;
ΜΠΑ.: Και οι δυο.
ΚΑΣ.: Δένδιας, Αθανασίου;
ΜΠΑ.: Ποιος άλλος να το κάνει…
ΚΑΣ.: Και τι λέει ο Σαμαράς γι’ αυτά; Έχει συναίσθηση του τι γίνεται;
ΜΠΑ.: Όχι, στην αρχή δεν είχε… τώρα όμως που είδε τα γκάλοπ… αυτός νόμιζε, σαν μεγαλοαστός που είναι, ότι όλα αυτά τα τρομερά «2% – μου λέει – θα πάνε»… του λέω: «εγώ σου λέω 20% θα πάνε». Μου λέει: «Είσαι μαλάκας».
ΚΑΣ.: Ποιος του ‘πε να τα κάνει αυτά;
ΜΠΑ.: Πρώτ’ απ’ όλα φοβάται για τον εαυτό του. Επειδή εσείς τον κόβετε απ’ το να έχει προβάδισμα από το Σύριζα.
ΚΑΣ.: Κόβει ψήφους ‘ντάξει;
ΜΠΑ.: Είναι λογικό.
ΚΑΣ.: Κι επειδή του κόβουμε ψήφους δηλαδή θα μας βάλει φυλακή;
ΜΠΑ.: Τον πούστη… απίστευτο πράγμα, απίστευτο.
ΚΑΣ.: Κι αυτά που είπε ο Ρουπακιώτης;
ΜΠΑ.: Αυτό είναι σίγουρο, αφού το ‘κανε την εβδομάδα που θα πήγαινε εκεί.
ΚΑΣ.: Η Γκουτζαμάνη, αυτά τα πράγαμτα που έκανε, που εγώ πράγματι είχα τις πληροφορίες ότι ήτανε δεξιά και με το γράμμα του νόμου.
ΜΠΑ.: (κάνει τον σταυρό του).
ΚΑΣ.: Θεούσα.
ΜΠΑ.: Ναι.
ΚΑΣ.: Πώς τα ‘κανε αυτά τα αίσχη με τον Βουρλιώτη και με το στήσιμο αυτού του πορίσματος;
ΜΠΑ.: Την πείσανε ότι: «είναι παγανιστές, ειδωλολάτρες, ναζί και ότι είναι αντίθετιο με τον Χριστιανισμό».
ΚΑΣ.: Ποιος την έπεισε γι’ αυτά τα πράγματα;
ΜΠΑ.: Ο Αθανασίου κι ο Δένδιας.
ΚΑΣ.: Να πας στον Εισαγγελέα και να πεις ποιοι έστησαν όλη αυτή την σκευωρία: ότι ο Αθανασίου έδωσε εντολή στην Γκουτζαμάνη, ότι ο Σαμαράς είχε δώσει εντολή στον Αθανασίου και όλοι αυτοί να πάνε να δικαστούνε. Αν είσαι δίκαιος άνθρωπος αυτό πρέπει να κάνεις.
ΜΠΑ.: Άμα το κάνω αυτό τώρα θα κάνει προκαταρκτική εξέταση μισής ώρας και θα την βάλει στο αρχείο.
ΚΑΣ.: Λες ε;
ΜΠΑ.: Ε, βέβαια! Με κυβέρνηση Σαμαρά θα το κάνω; Σε ποιον εισαγγελέα θα πάω; Εισαγγελέας είναι η ίδια η Γκουτζαμάνη. Θα πάω να καταγγείλω την Γκουτζαμάνη στον εαυτό της;
Η. ΚΑΣ.: Πώς μπήκε η Γκουτζαμάνη Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου;
Π. ΜΠΑ.: Αφού είναι απ’ το ίδιο χωριό.
Η. ΚΑΣ.: Άρα τώρα ξεπληρώνει το γραμμάτιο.
ΜΠΑ.: Ναι, είναι από το ίδιο χωριό. Δηλαδή δεν είναι απ’ το ίδιο χωριό είναι από απέναντι χωριά, έτσι. Αλλά έχουν μπει στον ίδιο διαγωνισμό, είναι συνομίληκιο σχεδόν. Είναι συντοπίτες, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε.»

Να τους χαίρεστε!

Μία ακόμα … σωτηρία!

Σε μερικές ώρες οι βουλευτές της συγκυβέρνησης θα κληθούν να υπερψηφίσουν ένα (ακόμη) επαχθές πακέτο μέτρων.

Παρά τις δημόσιες επιδείξεις λεόντων και λεοντιδέων, η συμφωνία με την τρόικα θα υπερψηφισθεί. Εν όψει του γεγονότος αυτού ο πρωθυπουργός ανέλαβε να νουθετήσει τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, προσφέροντας αφειδώς υποσχέσεις –βγαλμένες από τις τετριμμένες στιγμές του πολιτικού του ρεπερτορίου.

Δεσμεύτηκε ότι «δεν θα υπάρχουν νέα μέτρα λιτότητας», πως «κρατήθηκαν άθικτες όλες οι κόκκινες γραμμές» και, φυσικά, πως «βγαίνουμε από την κρίση και τα μνημόνια».

Είχε προηγηθεί η κατηγορηματική δέσμευση του Γ. Στουρνάρα πως «νέους φόρους δεν θα βάλουμε με τίποτα» -του διέφυγε να προσθέσει πως έχουν μονιμοποιηθεί όσοι, όπως το «χαράτσι», είχαν επιβληθεί ως προσωρινοί.

Μάλιστα εξήγησε ότι η περιβόητη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ δεν επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση αλλά ζητήθηκε η επιβολή της από την ίδια. Τώρα το πώς αυτό συνοδοιπορεί με την παραδοχή του ΥΠΕΘΟ πως η ψήφιση αυτών των μέτρων αποτελεί «μια καλή προϋπόθεση» για την εκταμίευση της δόσης αυτό αφορά την ιδιόρρυθμη διαλεκτική του εκλεκτού του Β. Σόιμπλε.

Μέσα στην εθνοσωτήρια ατμόσφαιρα πέρασε στα ψιλά το νέο κύμα απολύσεων εκπαιδευτικών και σχολικών φυλάκων που είχαν υπαχθεί στο καθεστώς της διαθεσιμότητας.

Στο κάτω της γραφής τι ψυχή έχουν μερικές χιλιάδες απολυόμενων μπροστά στην πραγμάτωση του «success story»;

Είναι φανερό ότι η προπαγάνδα θα επιδιώξει να εμφανίσει το νέο πακέτο μέτρων ως την ύστατη αβαρία λίγο πριν φυσήξει ο ούριος άνεμος της ανάπτυξης.

Πορευόμενοι προς τις ευρωεκλογές τα κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα ευοίωνης συνέχειας.

Οι κινδυνολογίες, για ενδεχόμενο ασύντακτης χρεοκοπίας, είναι δευτερεύουσας χρηστικής αξίας –προς το παρόν τουλάχιστον. Φυσικά και οι διακινητές των σεναρίων για «το τέλος των μνημονίων» γνωρίζουν το ψευδεπίγραφο των δεσμεύσεών τους. Ευελπιστούν ωστόσο στην εξοικονόμηση του αναγκαίου πολιτικού χρόνου, ειδικά αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ευνοήσει αυτούς τους σχεδιασμούς.

Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσει η περίφημη κοινή γνώμη που παρακολουθεί, οργισμένη αλλά άφωνη, τα τεκταινόμενα.

Τι έχει ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;

Τα βάζω απ’ εδώ, τα βάζω απ’ εκεί καταλήγω πάντοτε στα ίδια συμπεράσματα. Οπότε ας κάνω την προσπάθεια να σας πείσω για αυτά που εγώ τουλάχιστον πιστεύω.

Ζούμε μεγάλες στιγμές, δόξας και υπερηφάνειας! Μια «σκληρή» διαπραγμάτευση έφτασε στο τέλος της, οι «εχθροί» υποχώρησαν σε όλα τα μέτωπα και οι μεγάλοι διαπραγματευτές νικήσανε, όχι στα σημεία αλλά με ξαφνικό και ανεπανάληπτο νοκ- άουτ, λίγο πριν το καμπανάκι του τέλους!

Σαμαράς και Στουρνάρας σήκωσαν το κύπελο με το έπαθλο του μοιράσματος του πρωτογενούς πλεονάσματος, οι θεατές χειροκρότησαν θερμά (!), δοξάζοντας τους σύγχρονους Σπαρτιάτες , που θυσίασαν ώρες ατελείωτες στην υπηρεσία της χώρας!

Απομένουν βέβαια κάποιες λεπτομέρειες προς διευκρίνιση, αλλά ποιος να ασχοληθεί με αυτές!

Τι θα γίνει δηλαδή μετά το εξάμηνο πάγωμα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων;

Τι σημαίνει «αναβολή» των αποφάσεων για επιπλέον απολύσεις στο Δημόσιο το 2015;

Ποια θα είναι τα ισοδύναμα μέτρα για τα 500 εκ. που προβλέπονται από τη γνωστή απόφαση του δικαστηρίου για τους ένστολους;

Από αύριο, τα ερωτηματικά θα είναι ακόμα περισσότερα…

Υπάρχει όμως κάτι που όλοι μας ξεχνούμε. Λογικό είναι μέσα στον κυκεώνα των «εξελίξεων» και τον βομβαρδισμό των μεγάλων σχολιαστών, που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν»:

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το αποτέλεσμα της δικής μας θυσίας. Της καθεμιάς και του καθένα. Τι σας λέω;

Ας δούμε πρώτα απ’ όλα την τυπική διάσταση του ζητήματος. Οι δημοσιονομικές δαπάνες, δίχως τόκους και χρεολύσια, αποκαλούνται πρωτογενείς. Όταν λοιπόν τα δημόσια έσοδα υπερκαλύπτουν τις πρωτογενείς δαπάνες τότε ο προϋπολογισμός εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα.

Ας δούμε τώρα το κοινωνικό περιεχόμενο αυτού του οικονομικού «επιτεύγματος»:

Η διάλυση δημοσίων υποδομών σε παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες –μαζί με την εκποίηση κοινωνικού πλούτου, στον βαθμό που έγινε κατορθωτή – μείωσαν δραματικά τις κρατικές δαπάνες. Η κατά συρροή εξαΰλωση φορέων και οργανισμών σε ολόκληρη την κλίμακα της κρατικής διοίκησης (από τοπική μέχρι κεντρική) συμπλήρωσε την στρατηγική της τρόικα και της κυβέρνησης.

Από την άλλη η υπερφορολόγηση των πολιτών, άμεση και έμμεση, εκτίναξε τα έσοδα του κράτους.

Συνεπώς αυτό που προκύπτει ως εξαγόμενο είναι μια ασύλληπτων διαστάσεων μετατόπιση εισοδήματος.

Τεράστιες απώλειες, μέσω πτώσης του συνολικού μισθού (άμεσου και κοινωνικού) των εργαζομένων, συν την αύξηση της φορολογίας τους. Από την άλλη, για το κεφάλαιο (ειδικά τις ισχυρές του μερίδες) τα κέρδη υπήρξαν διπλά. Από την μια λόγω της φθηνότερης εργατικής δύναμης, από την άλλη λόγω της ευνοϊκής φορολογικής του μεταχείρισης.

Για αυτό λέω πως αυτό είναι το δικό μας κατόρθωμα, ο δικός μας πόνος, η δική μας οικονομική αιμορραγία!

Οι αριθμοί μπορεί και να λένε την αλήθεια κάποιες φορές, ωστόσο αποκρύβουν την ουσία των σχέσεων μέσω των οποίων προκύπτουν. Επομένως οι πανηγυρισμοί για την «επιτυχία» προέρχονται από εκείνες τις πλευρές που ωφελούνται εν μέσω κρίσης. Δεδομένου ότι μία από τις συνέπειές της είναι πως, την ώρα που οι πολλοί καταστρέφονται, κάποιοι (συγκεκριμένοι)  θησαυρίζουν.

 

To Eurogroup και η … Κυριακή

Την περασμένη Δευτέρα μια ακόμα υποστηρικτική προσπάθεια των υπολειμμάτων του «success story» απέβη άκαρπη!

Παρά τα κυβερνητικά ευχολόγια, τα οποία ανακύκλωναν οι μιντιακοί τους κράχτες, η Ε.Ε. στην ουσία, έστειλε τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Σαμαρά. Με λίγα λόγια: να κλείσει μέχρι αύριο Κυριακή (ουσιαστικά άρον-άρον), τα εκκρεμή θέματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Όσο για την πολυδιαφημισμένη ανακοίνωση που θα πιστοποιούσε (ως «έκθεση προόδου») την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, παρέμεινε ευσεβής πόθος του Γ. Στουρνάρα.

Ήδη στην Αθήνα το σάλπισμα υποχώρησης ακούσθηκε σε κάθε εμπλεκόμενο κρατικό αξιωματούχο, με κέντρο εκπομπής το μέγαρο Μαξίμου. Τα σχήματα ευκολίας, που απομόνωναν τον «σκληρό» Τόμσεν του Δ.Ν.Τ. από τους «μαλακούς» εκπροσώπους της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ., άρχισαν να ξαναμπαίνουν στο συρτάρι.

Μπορεί κάποιοι από τους κυβερνώντες να έχουν τις δικές τους διαφωνίες, ωστόσο αυτές αφορούν την επίτευξη των ίδιων στόχων αλλά  με διαφορετικά μέσα! Χαρακτηριστικές οι «διαφωνίες» Μητσοτάκη στις προτάσεις των δανειστών για νέες απολύσεις το 2015 στο Δημόσιο…

Το σίγουρο είναι πως  η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» θα περιλαμβάνει τόσο τις επαγγελματικές κατηγορίες που εμπλέκονται στην διακίνηση τροφίμων και φαρμάκων όσο και την προστασία από τις ομαδικές απολύσεις εργαζομένων.

Για να φρενάρουν τις γαλαντομίες του πρωθυπουργού οι επιτηρητές εξ’ Εσπερίας του διαμηνύσαν ήδη πως δεν πρόκειται να μοιράσει το πρωτογενές πλεόνασμα (προϊόν της σύνθλιψης δικαιωμάτων και αμοιβών) κατά το δοκούν.

Η τακτική αυτή δυσχεραίνει  ακόμη περισσότερο τους ελιγμούς της κυβέρνησης εν όψει ευρωεκλογών.

Θα μπορούσαμε να υποκύψουμε στην γοητεία διαφόρων σεναρίων, τα οποία εξηγούν αυτή την ανένδοτη στάση των Ευρωπαίων επικυρίαρχων απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας. Αν δηλαδή σπρώχνουν τον Αντ. Σαμαρά προς την έξοδο, άγχονται να οριοθετήσουν μια πιθανή κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα πριν καν εκλεγεί, ή απλά αδιαφορούν για το τι πρόκειται να συμβεί στα εσωτερικά μας πράγματα.

Εκείνο που δεν αμφισβητείται είναι η διαχρονική επιλογή –να παραμείνει η Ελλάδα στον «δημοσιονομικό γύψο» για αρκετές δεκαετίες. Ακόμη κι αν χρειασθεί να περάσει από μια φάση καταστροφής – ώστε η παράδοση στα συμφέροντα δανειστών και ηγεμονικών κρατών να γίνει ανεμπόδιστη.

 

Επικίνδυνοι δρόμοι

Μια υπόθεση ρουτίνας, με κάποια έγγραφα της ΕΥΠ και με βάση την κατάθεση ενός υπόδικου για κακουργηματική πράξη, στοίχισε πολύ ακριβά στο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Μ. Καρχιμάκη.

Για την ακρίβεια εγγυοδοσία ύψους 1 εκατομμυρίου ευρώ (!) και απαγόρευση εξόδου από την χώρα.

Η κατηγορία, για «ηθική αυτουργία σε παραβίαση απορρήτων πολιτείας» θα κριθεί στα δικαστήρια. Ας σημειωθεί πως τα απόρρητα έγγραφα του ΥΕΘΑ είχαν χρησιμοποιηθεί σε ερώτηση του (τότε) βουλευτή, το 2007.

Μόνο που η υπόθεση έχει μεγάλο βάθος, αν την συνδυάσουμε με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανασύρθηκε από την λήθη.

Ορισμένες εισαγγελικές απόψεις, με την βολική δικαιολογία του εθνικού συμφέροντος, συμβάλουν στην συσκότιση της πληροφόρησης της κοινής γνώμης – ποινικοποιώντας την πολιτική κριτική.

Κάτι που πάντοτε βολεύει τις (φοβούμενες τον έλεγχο) εξουσίες, όπως συμβαίνει και με την κυβέρνηση Σαμαρά.

Η φίμωση (πολιτική ή δημοσιογραφική) δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

To come back της Τρόικα!

Ξαναγυρνά στην Αθήνα η τρόικα, την ώρα που εξανεμίζονται και οι ύστατες ελπίδες της κυβέρνησης για μια ρύθμιση του ελληνικού χρέους πριν τις εκλογές της 25ης Μάη.

Είναι σαφές πως ο σχεδιασμός του Αντ. Σαμαρά προέβλεπε μια συμφωνία ευνοϊκής αναδιάταξής του (ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο) και την αντικατάσταση του συγκεκριμένου μηχανισμού επιτήρησης από κάποιον άλλο, λιγότερο εμφανή.

Πλέον και τα δύο σκέλη της βολικής κατασκευής δείχνουν να βυθίζονται σε έναν βάλτο αβεβαιότητας και αμηχανίας για το μέλλον.

Πέραν της διαχείρισης σε επίπεδο μικροκλίμακας η κυβέρνηση Σαμαρά έχει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες των αποφάσεων της Ε.Ε. –κυρίως του γερμανικού της πυλώνα- για την ελληνική πτυχή της οικονομικής κρίσης.

Οι σχεδιασμοί του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης βασίσθηκαν στην παραδοχή πως η πιστοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος – έστω και σε λογιστική βάση- θα γινόταν πριν τις ευρωεκλογές. Οπότε θα μπορούσε να πουλήσει μια καλή είδηση στους ψηφοφόρους, συνδυασμένη με τα περί εξόδου στις χρηματαγορές προς τα τέλη του 2014.

Μπορεί αυτές οι διεργασίες να μην επιδρούν στην καθημερινότητα της χειμαζόμενης πλειονότητας των συμπολιτών μας, ωστόσο θα τύγχαναν ιδιαίτερης προβολής από τα συγκροτήματα των Μ.Μ.Ε που καραδοκούν για φιλοκυβερνητική προπαγάνδα.

Ωστόσο οι γενικότερες εξελίξεις στα ενδότερα της ευρωζώνης οδήγησαν σε αναθεώρηση των εικασιών που εκλήφθηκαν (εσφαλμένα) ως δεδομένα. Η αναμενόμενη εκλογική εκτόξευση των ποικίλων εθνικιστικών πόλων που αντιμάχονται την πρωτοκαθεδρία των Βρυξελλών και αναζητούν επιστροφή στις «εθνικές κυριαρχίες» δεν γίνεται να αγνοηθεί.

Ταυτόχρονα οι εστίες της οικονομικής κρίσης επεκτείνονται στην γηραιά ήπειρο, από νότο προς βορρά. Η Γαλλία βρίσκεται ήδη στην μέγγενη, ενώ είναι θέμα χρόνου η επέκταση προς το γερμανικό κέντρο.

Συνεπώς ετοιμάζονται τα «οχυρωματικά έργα», που συνεπάγονται την αναδίπλωση από τα προφορικώς υπεσχημένα για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Ήδη ο Όλι Ρεν προετοιμάζει την κυβέρνηση του ακρότατου σημείου της Ε.Ε. για τα δυσάρεστα. Στην πραγματικότητα αναιρούνται τα όσα γνωρίζαμε και η επαναδιαπραγμάτευση ξεκινά από μηδενική βάση.

Η σκλήρυνση της τρόικα και οι αιφνίδιες απαιτήσεις της συναρτώνται με το νέο πρόγραμμα «θεραπείας» της ελληνικής οικονομίας. Όλα δείχνουν προς την κατεύθυνση ενός ακόμη μνημονίου, το οποίο θα φέρει μια λιγότερο δυσφημισμένη ονομασία.

Το ερώτημα είναι το πώς θα δικαιολογήσει την συμμόρφωση στις αξιώσεις των δανειστών ο πρωθυπουργός, που είχε δεσμευτεί για το αντίθετο. Ειδικά μάλιστα όταν μοιάζει να μην απασχολεί τους ιθύνοντες της ευρωζώνης αυτό το δράμα που καλείται να αντιμετωπίσει…